Η φλογερή καρδιά του Danko

[διήγημα του Μαξιμ Γκορκι]

Τον πιό παλιό καιρό ζούσε εδώ μία κοινότητα Ανθρώπων. Γύρω απ’τις τρεις μεριές του οικισμού, ήταν το Μαύρο Δάσος. Και από την τέταρτη, η απέραντη στέπα. Γιά πολύ καιρό ο ήλιος έλαμπε και ο ουρανός ήταν γαλάζιος, και έτσι οι Άνθρωποι ήταν γενναίοι και ευτυχισμένοι. Μα κάποια μέρα, ήρθανε απ’την στέπα άλλοι Άνθρωποι, πιό νέοι, πιό βάρβαροι, πιό δυνατοί και έδιωξαν τους πρώτους, βαθιά μέσα στο Μαύρο Δάσος. Έλη τους περικύκλωσαν και βάλτοι και το σκοτάδι ήτανε πυκνό. Άρχισαν να πεθαίνουν, ο ένας μετά τον άλλο, απ’τα κουνούπια και τον μολυσμένο αέρα.Τότε, γυναίκες και παιδιά, αρχίσανε τους θρήνους και όλοι μαζί καθήσαν να σκεφτούν σαν τι θα κάνουν.

-Δυό δρόμοι ανοίγονται γιά μας. Ο ένας, προς τα πίσω. Μα εκεί, βρίσκονται οι δυνατοί εχθροί μας. Ο άλλος μπροστά, πέρα απ’τα Μαύρα Δάση, εκεί που τα μεγάλα δέντρα, με τα πανίσχυρα κλωνιά τους αγκαλιάζονται κι οι κόμποι απ’τις γυμνές τους ρίζες βυθίζονται βαθιά, στη λιπαρή τη λάσπη.Και το σκοτάδι ήταν πυκνό και τα μεγάλα δέντρα –δέντρα πέτρινα- στεκόντουσαν βουβά και ακίνητα, μέσα στο μαύρο θάμπος και πιό σφιχτά πλησίαζαν τόνα το άλλο, τριγύρω στους Ανθρώπους. Μα εκείνοι είχαν συνηθίσει την απλωσιά της στέπας και πιό πολύ τους στένευε το Δάσος, παρά θηλιά κρεμάλας στο λαιμό τους.

Και η Ώρα χτύπησε Έντεκα.Και όμως, κάποτε ήταν δυνατοί και θα μπορούσαν να νικήσουν. Μα τώρα, κάτω απ’τα πυκνά κλαδιά, χάθηκε η ψυχή και –ίσως- το σώμα. Και οι θρήνοι γένησαν τη Φρίκη.Και οι Μάνες κλαίγανε τους πεθαμένους. Και οι ζωντανοί αλυσοδέθηκαν από το Φόβο. Λόγια δειλίας άρχισαν να ακούγονται μέσα στο Δάσος. Και ήθελαν στους εχθρούς να παν και γονατίζοντας να τους προσφέρουνε τη λευτεριά τους. Και είπε ο Ντάνκο:-Σύντροφοι, δεν κυλάει η πέτρα με την σκέψη μόνο. Όποιος δεν κάνει τίποτε, δεν του συμβαίνει τίποτε. Γιατί να σπαταλιέται η δύναμή μας στον καημό; Πάμε στο Δάσος και ας το περάσουμε ως πέρα. Σίγουρα θάχει κάποιο τέλος. Όλα στον Κόσμο έχουν ένα τέλος.

Εμπρός λοιπόν!-Οδήγησέ μας, με μιά φωνη είπανε όλοι.Και ξεκινήσαν. Και σε κάθε βήμα, ο Βάλτος –άπληστο σάπιο στόμα- καταβρόχθιζε Ανθρώπους. Σαν φίδια απλωθήκανε παντού οι ρίζες και κάθε βήμα το πληρώνανε με αίμα. Περπάτησαν πολύ καιρό και όλο πυκνώναν τα σκοτάδια. Κουράστηκαν και άρχισαν να γκρινιάζουν γιά τον Ντάνκο και έλεγαν πως, άδικα, νέος και άπειρος τους έσυρε εδώ κάτω –κι ας είχαν όλοι τους συμφωνήσει. Και κάποτε, στο Δάσος μπόρα ξέσπασε. Και έγινε το σκοτάδι πιό μαύρο και απ’της Κόλασης τις νύχτες. Μα ο Ντάνκο περπατούσε πάντα εμπρός. Και τα κλαδιά των δέντρων τους κυκλώσανε. Και κεραυνοί σκίζανε τον αιθέρα. Όλο δυνάμεις και πιό λίγες τους απόμεναν. Μα εκείνος περπατάει πάντα μπρος –«ένας αυτός, και ζει γιά χίλιους».

Τσάκισαν και έχασαν το θάρος τους και ρίξανε το φταίξιμο στον Ντάνκο.

-«Σας οδηγώ εγώ», μας είπες!

-Σας οδήγησα. Μα εσείς; Σέρνεστε όλο πιό πολύ στη λάσπη, μπουσουλώντας με τα τέσσερα, σα ζώα.

Σκοτείνιασαν τα μάτια τους και φάνηκε μέσα σ’αυτά η λάμψη του θανάτου.

«Κοίτα τους», μονολόγησε, «πριν όλοι φίλοι, τώρα όλοι τους θηρία» και λάμψανε τα μάτια του σαν φάροι.

Και βλέποντάς το αυτό, σκέφτηκαν πως τρελάθηκε και πως, γιαυτό -έτσι ζωηρά- φλογίστηκε η ματιά του και φυλάχτηκαν. Και σαν κοπάδι λύκων –που θήραμα μυρίστηκε- μαζεύτηκαν, γιατί περίμεναν πως θα ριχτεί πάνω τους πρώτος. Και άρχισε να στενεύει γύρω του ο κλοιός. Και αυτός κατάλαβε τη σκέψη τους και η σκέψη γένησε στη φλογερή καρδιά του το παράπονο. Και όλο το Δάσος άρχισε να ψέλνει το μαύρο, πένθιμο τραγούδι του. Και ο κεραυνός βροντάει και η βροχή πέφτει ασταμάτητα.

-«Αν δεν καώ εγώ –αν δεν καείς εσύ- πως θα γενούνε τα σκοτάδια φως;» φώναξε, κι απ’τη Βροντή πιό δυνατά. Και έσκισε με τα χέρια του το στήθος του και έβγαλε από μέσα την καρδιά του και την κρατάει ψηλά, απ’τα κεφάλια πάνω των Ανθρώπων.Αναλαμπάδιασε η Καρδιά –σαν ήλιος- και το σκοτάδι διαλύθηκε μέσα στο φως. Και οι Άνθρωποι –κατάπληκτοι- μαρμάρωσαν.

-Εμπρός, φωνάζει ο Ντάνκο και ρίχνεται μπροστά, στην πρωτινή του θέση, ψηλά κρατώντας τη Φλεγόμενη Καρδιά του -που φώτιζε τη Μοίρα των Ανθρώπων.Τον ακολούθησαν σαν μαγεμένοι. Το Δάσος αντιβούησε έκπληκτο, μα η βοή του πνίγηκε στον Ήχο των Χρωμάτων. Και τώρα πέθαιναν, μα πέθαιναν δίχως παράπονα και παρακάλια. Έτρεχαν γρήγορα μπροστά, με γεναιότητα, το Φως του Φάρου ακολουθώντας –την Καρδιά του. Και ο Ντάνκο πάντα προχωρούσε προς τα εμπρός και η Φλόγα της Καρδιάς του όλο φούντωνε και φούντωνε.
Και τέλειωσε το Δάσος. Και έμεινε πίσω τους, βουβό. Και στα λιβάδια πέρα, στη μεγάλη στέπα σαν ξεμύτισαν, λούστηκαν ξαφνικά από ηλιόφως και καθαρό αέρα ξεπλυμένο απ’την βροχή. Και έλαμψε ο ήλιος και πέρα, το ποτάμι, σαν φιδίσιο σώμα αντιφέγγισε. Σουρούπωνε. Κατά το λιόγερμα, άρχισε να φαντάζει κόκκινο –σαν αίμα- το ποτάμι. Και εκείνος, χαμογέλασε περήφανα.Και έγινε η Ώρα, Δώδεκα.Στο χώμα πέφτει και η Μάνα Γη προστάζει, και λουλούδια τον αγκάλιασαν. Και δεν τον πρόσεξε κανείς πού πεσε κάτω. Και μόνο η γεναία του Καρδιά ακόμα άναβε. Και ένας, την πρόσεξε. Και –φοβισμένος- με το πόδι του την πάτησε. Και η Φλογερή Καρδιά του Ντάνκο, χάθηκε γιά πάντα.

Ο ΜΗΝΑΣ ΤΟΥ ΚΛΑΜΕΝΟΥ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΗ (μόλις ξεκίνησε...)

Μετά από απανωτά τσακίσματα στους φασίστες μέχρι τις 10 Μαίου, ο μήνας αυτός, που ξεκίνησε με έναν νεοναζι βουλευτή να μιξοκλαίει για έλεος, αναδεικνύεται στο δρόμο ως ο μήνας του κλαμένου χρυσαυγίτη.
Οι δράσεις αναλυτικά:

ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ (6/5)

Οι χρυσαυγίτες ανακοίνωσαν φασιστομάζωξη στο δημοτικό παράρτημα του 7ου διαμερίσματος και αμέσως σήμανε συναγερμός. Αποφασισμένοι αντιφασιστες έφτασαν νωρίτερα στην αίθουσα, την κατέλαβαν και ματαίωσαν έτσι την εκδήλωση.
https://athens.indymedia.org/post/1524437/

ΑΛΙΜΟ (7/5)

Γυαλιά καρφιά έκαναν άγνωστοι τα γραφεία της Ελληνικής Αυγής
https:// athens.indymedia.org/post/1524549

ΚΑΤΩ ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ (7/5)
Μιά του κλεφτη, δυο του κλέφτη για τους χρυσαυγίτες, αλλά τη τρίτη δεν κατάφεραν να περάσουν απαρατήρητοι. Οι νεοναζί μοιραζοντας το υλικό τους με την ουρά στα σκέλια καταφέρνουν να αποφεύγουν την οργή των περαστικών. Αυτό έγινε και σε Κουκάκι και Θησείο, όταν όμως επιχείρησαν να βγουν και δεύτερη φορά εκεί δεν πρόλαβαν να ξεφύγουν από την αντιφασιστική υποδοχή της γειτονιάς. athens.indymedia.org/post/1524524

ΓΙΑΝΝΕΝΑ (8/5)

Ξύλο και γιαούρτια στον υποψήφιο περιφερειάρχη της Ελληνικής Αυγής για την Ηπειρο.

https://athens.indymedia.org/post/1524682/

ΑΚΡΟΠΟΛΗ (9/5)

Οταν ανακοινώθηκε από τους νεοναζί ότι σε λίγες ώρες θα κάνουν τη κεντρική τους προεκλογική εκδήλωση για τις ευρωεκλογές, αμέσως σήμανε αντιφασιστικός συναγερμός και καλέστηκε αντισυγκεντρωση στο μετρό της ακρόπολης, που αποτελεί το συντομότερο σημείο μετάβασης στην εκδήλωση. Με δεδομένο ότι η αντιδιαδήλωση στήθηκε σε λίγες μόνο ώρες, η προσέλευση ήταν καλή βάζοντας ένα φυσικό εμπόδιο στην εξόρμηση των νεοναζι στις γειτονιές, μένοντας έτσι, όσοι εφτασαν, κρυμένοι μεσα στο ξενοδοχείο τους. Φήμες στη γειτονιά του Κουκακίου ότι φασίστες κυνηγήθηκαν από περαστικούς.

ΜΑΡΟΥΣΙ (10/5)

25-30 άτομα της Χ.Α πραγματοποίησαν μοίρασμα προεκλογικού υλικού στο Κέντρο του Αμαρουσίου και περνώντας απο κεντρικούς δρομους βρέθηκαν στην Λαϊκή αγορά όπου τους περίμενε μια δυσάρεστη εξέλιξη. 12 Αντιφασίστες/στριες κινήθηκαν εναντίον τους και μόνο με το άκουσμα των αντιφασιστικών συνθημάτων οι φασίστες έγιναν λαγοί αφήνοντας πίσω, 3 συναγωνιστές τους στα χέρια των αντιφασιστών.

https://athens.indymedia.org/post/1524666/

ΚΑΒΑΛΑ (10/5)

Ομαδα συντροφων πραγματοποιησε παρεμβαση με αντιφασιστικο και αντιεκλογικο υλικο στη λαικη αγορα και στο κεντρο της καβαλας.μετα απο λιγη ωρα μαθαμε για παρουσια χρυσαυγητων.ομαδα 20 περιπου συντροφων τους προσεγγισε και ακουλουθησε γιουχα,αντιφασιστικη συνθηματολογια και καποιες σφαλιαρες.τα φασιστοειδη χωθηκαν στην κυριολεξια μεσα στο τμημα(η αντιπαραθεση εγινε 50 μετρα απο το ατ) οπου τους φυγαδεψαν οι μπατσοι.

athens.indymedia.org/post/1524656/

ΚΟΡΥΔΑΛΟΣ (10/5)

5 μέλη του ελευθεριακού χώρου Pasamontaña υπερασπίστηκαν με επιτυχία τοντον εαυτό τους και το εγχείρημα, όταν οι περίπου 50-60 φασίστες κινήθηκαν επιθετικά προς το χώρο, χτύπησαν τα παράθυρα και έσπασαν το τζάμι της πόρτας. Τελικά οι φασίστες απέτυχαν παταδωδώς στην επίθεση και εφυγαν τρέχοντας.

https://athens.indymedia.org/post/1524683/

ΙΕΡΙΣΣΟΣ (11/5)
Σε πολιτιστικό κέντρο της Ιερισσού επιχείρησαν να πραγματοποιήσουν συγκέντρωση σήμερα οι Χρυσαυγίτες. Αντιφασίστες κάτοικοι της περιοχής μαζεύτηκαν απ έξω και απαίτησαν να φύγουν από την περιοχή τους οι νεοναζί, πράγμα το οποίο και πέτυχαν. Χαρακτηριστικό είναι πως στην συγκέντρωση των νεοναζί παραβρέθηκαν μόνο 6 άτομα, τα οποία και είχαν σκοπό να “ενημερώσουν” προεκλογικά τις... μάζες που φαντάζονταν πως θα συγκεντρώνονταν. Oι μάζες τελικά συγκεντρώθηκαν αλλά για τους διώξουν κακήν κακώς από την περιοχή.
https://athens.indymedia.org/post/1524713/

ΣΚΟΠΕΛΟΣ (12/5)
Φασίστες της ΧΑ έκαναν το λάθος να πάνε για εξόρμηση στη Σκόπελο όπου τους εντόπισαν αντάρσιοι στη παραλία να κάνουν επίσκεψη σε ξενοδοχεία και τους έτρεψαν σε φυγή μεσα στα στενά της Σκοπέλου. Μετά από κάτι ψηλές, οι χρυσαυγίτες την έκαναν κακήν κακώς απ το νησί.
http://skopelos-news.blogspot.gr/2014/05/blog-post_5354.html

ΣΥΡΟΣ (13/5)
Φασιστοκυνηγητό στη Σύρο όπου οι νεοναζί έκαναν το λάθος να κάνουν εξόρμηση. Πήρε το πολύ ένα τέταρτο μέχρι να μαζευτεί κόσμος. Οι φαστες με τον χώθηκαν σε μία καφετέρια έχοντας μείνει 4 από τους 8 που ξεκίνησαν –ανάμεσά τους και ο υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου Στράτος Μαύρος με το συνδυασμό της ελληνικής αυγής. Παραμείναμε στο σημείο, μέχρις ότου να ξεκουμπιστούν και να πάρουν τα κωλόχαρτά τους μαζί τους, οι περίπου 25 αντιφασίστες κάθε ηλικίας, φωνάζοντας συνθήματα. Στην προσπάθειά του να αποποιηθεί την ταυτότητά του, ο Μαύρος απαρνιόταν τα αφεντικά του λέγοντας πως δεν είναι με αυτούς και να μπούνε όλοι φυλακή. Μετά από μισή περίπου ώρα μέσα σε γιουχαρίσματα και αντιφασιστικά συνθήματα έφυγαν κακήν κακώς. Το γεγονός προκάλεσε αίσθηση στους περαστικούς, που ήταν αρκετοί λόγω της ανοιχτής αγοράς
https://athens.indymedia.org/post/1524801/

ΑΡΤΑ (13/5)
Την εμφάνιση τους έκαναν 15-20 φασίστες της ΧΑ στο κέντρο της Άρτας, οι περισσότεροι από την πόλη των Ιωαννίνων και προστατευμένοι από άντρες της ασφάλειας, μοίραζαν τις εμετικές φυλλάδες θέλοντας να δηλητηριάσουν την πόλη. Αυτό δεν έμεινε αναπάντητο. Άμμεσα αντιφασίστες συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία του Αγ.Δημητρίου, όπου φωνάζανε συνθήματα εναντίον των φασιστών και τους γιούχαραν μέχρι την Λαική αγορά. Ο κόσμος που βρισκόταν στο κέντρο της Άρτας βλέποντας τα γεγονότα, στήριξε τους αντιφασίστες φωνάζοντας μαζί τους και κάποιοι απ΄ αυτούς ακολουθώντας τους. Οταν οι φασίστες εγκλωβίστηκαν από τους αντιφασιστες, η αστυνομία επενέβη για να σώσει τους ομοιδεάτες της, κάνοντας άμεσα προσαγωγές αντιφασιστών.
https://athens.indymedia.org/post/1524798/

ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑΣ

Το πάλε ποτέ "άβατο" της χρυσής αυγής, τον Αγιο Παντελεήμονα έχουν αλώσει στο προεκλογικό τους αγώνα οι υποψήφιοι της αριστεράς με αποκορύφωμα τη πραγματοποίηση εκδήλωσης από το ΚΚΕ (5/5) πάνω στη πλατεία. Ενώ και στην εξόρμηση του υποψηφίου του συριζα στη περιοχή συμμετείχαν τα μέλη της Κίνησης "Απελάστε το Ρατσισμό". Αφαντοι οι χρυσαυγίτες.

ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΜΑΗ ΤΟΥ '45 ΟΤΑΝ ΣΤΟ ΡΑΙΧΣΤΑΓΚ Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ ΚΑΡΦΩΘΗΚΕ ΣΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟΥ ΚΤΗΝΟΥΣ (ΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΔΑΚΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΔΟΞΟΥΣ ΑΔΟΛΦΟΥΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, 69 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ).

ΤΩΡΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ...

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ!

ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΟΛΑΝ

6 Απριλίου 2012 στο δρόμο για το σπίτι με προσπέρασαν κάποιοι τρέχοντας. Μετά από λίγο είδα ένα πλήθος να έρχετε και κάποιοι από αυτούς μέσα στα αίματα αλλά η οργή τους κρατούσε όρθιους. Προσπάθησα να τους μιλήσω αλλά με προσπέρασαν. Τους ακολούθησα. Ενας μου είπε σε σπαστά Ελληνικά ότι είχαν δεχτεί επίθεση από νεοναζί. Μετά απο 100 μέτρα κάποιοι απαίτησαν να μην τους ακολουθήσω άλλο. Δεν μπόρεσα να τους μεταπείσω. Γύρισα σπίτι. Οσο κι αν έψαξα τις επόμενες μέρες κανένας δεν ήξερε να μου πει τι είχε γίνει. Το συμβάν δεν καταγράφηκε πουθενά. 

31 Μαίου 2012 οι εφημερίδες έγραψαν για κάποιους μαχαιρωμένους που οι θύτες τους είχαν δηλώσει χρυσαυγίτες. Τους βρήκα. Ο ένας ήταν κακόκεφος, ενοχλημένος από τον πόνο και τη περιπέτειά του, εχθρικός. Έκτοτε έχασα τα ίχνη του. Τον βρήκαν ένα μήνα μετά νεκρό σπίτι του. Το έμαθα μετά από 1,5 χρόνο. Δεν ενδιαφέρθηκε να το ψάξει κανένας άλλος. Το γεγονός είναι δύσκολο να ανασυρθεί για να μπει στις σημερινές δικογραφίες.

Η δημοσιογράφοι μιλάνε για τις απίστευτες αποκαλύψεις για τη χρυσή αυγή σαν να έπεσαν μόλις από το φεγγάρι. Οι περισσότεροι αναφέρουν τον Φύσσα, οι αριστεροί μπορεί να αναφέρουν και τον Λουκμαν... μέχρι εκεί. Η δικογραφία βέβαια έχει πολλά ακόμα περιστατικά, δηλαδή όσα βρήκαν το θάρρος να καταγγελθούν και μετά βρήκαν το δρόμο να δημοσιοποιηθούν και τελικά υπήρξαν κάποιοι να ενδιαφερθούν για να καταγραφούν. Είναι διαθέσιμα στο κοινό και υπολογίζεις ότι μια μέρα θα βρεις χρόνο να καθίσεις να τα διαβάσεις. Τι ποσοστό καλύπτουν αυτά τα περιστατικά από τις 3 δεκαετίες "δράσης στο δρόμο" της χρυσής αυγής; Κάτι ψιλά... αλλά είναι αρκετά για να στοιχειοθετήσουν τη κατηγορία της σύστασης εγκληματικής συμμορίας. και προφανώς, η δικαιοσύνη, αν επιτέλους αποδοθεί, θα είναι μια δικαίωση για όλα όσα κάλυψε "το πέπλο της κρυπτείας". 

Η πλήρης καταγραφή της χρυσαυγίτικης φρίκης προφανώς και δεν μπορεί να γίνει στην υπάρχουσα κοινωνία. Ακόμα και τα όσα γίνονται σήμερα στη κατεύθυνση της δικαιοσύνης ξαφνιάζουν και δεν μπορούν να ειδωθούν χωρίς την καχυποψία της πολιτικής σκοπιμότητας. Μιλάμε για μια κοινωνία που τη δεκαετία του 40 εισέβαλε μαζικά στα σπίτια των εξαφανισμένων Εβραίων και επί 7 δεκαετίες δεν είπε κιχ για το θέμα. Μιλάμε για μια κοινωνία που φλέρταρε ανοιχτά πριν λίγους μήνες με τους νεοναζί με ελάχιστους ενδοιασμούς.

Προφανώς η μαρτυρία και η καταγραφή είναι από τις πιο δύσκολες δουλειές που μπορεί να σου τύχουν. Είναι γνωστό ότι οι ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης χλεύαζαν την ελπίδα των κρατουμένων με το σκεπτικό ότι ακόμα κι αν δεν καταφέρουν να τους εξαφανίσουν ολοκληρωτικά, οι μαρτυρίες για το ολοκαύτωμα θα είναι τόσο εξωπραγματικές που κανένας δεν θα το πιστεύει. Στην υπόθεση της χρυσής αυγής πόσοι είναι αναμεσά μας σήμερα για να μας πουν την ιστορία τους, και ποιός ασχολείτε να τους ρωτήσει πέρα από τις αρμόδιες εισαγγελείς;

Αλλά και πέρα από τη χρυσή αυγή. Ποιος κάθετε να ακούσει τις αμέτρητες τραγικές ιστορίες πίσω από την φρόντεξ, την επιχείρηση ξένιος δίας, τα στρατόπεδα συγκέντωσης, τις απελάσεις, την "ισχυρή Ελλάδα". Κι ενώ δεν μπορείς να αφηγείσαι αμέτρητα γεγονότα, είναι η φρίκη που καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο. Και δε σου χρειάζεται να τα ξέρεις όλα τα γεγονότα για να γεμίσεις τις δικογραφίες αλλά για να μην σε στοιχειώνουν όλα αυτά σαν κοινωνία. Η κοινωνία λοιπόν που δε θέλει να γεμίσει φαντάσματα καλοσωρίζει όχι μόνο τον ξένο αλλά και τον λόγο του ξένου. Του δίνει λόγο. Σημαδεύει κάθε αδικία στο χάρτη.

Και προφανώς, δεν σταματά να εργάζεται για την πλήρη κοινωνική απελευθέρωση.

*για τη περιπέτεια του Ρόλαν θα σας πω μια άλλη μερα. Με τα λόγια του ίδιου. Όταν μας επιτρέψει το αυταρχικό ελληνικό κράτος να συναντηθούμε ξανά.

10 Μύθοι για το 1821

1. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας δεν υπήρξαν βίαιοι εξισλαμισμοί στη μετέπειτα ελληνική επικράτεια. Οι Οθωμανοί, εφόσον οι υπόδουλοι λαοί κατέβαλλαν κανονικά τους φόρους που τους αναλογούσαν, δεν ασχολούνταν ιδιαίτερα με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους. Οι μαζικοί εξισλαμισμοί που παρατηρούνται στα Βαλκάνια (Βοσνία, Αλβανία κ.λπ.) έγιναν, κατά κανόνα, με τη θέληση εκείνων που αλλαξοπίστησαν, και ειδικότερα με σκοπό να έχουν καλύτερες σχέσεις με τον κατακτητή και να συμμετέχουν από καλύτερη θέση στη νομή και άσκηση της εξουσίας.

2.. H επάνδρωση των Γενιτσάρων, από ένα χρονικό σημείο και έπειτα τουλάχιστον, δεν γινόταν βιαίως, μέσω «παιδομαζώματος». Αντίθετα μάλιστα, όσο το σώμα αυτό αποκτούσε εξέχουσα θέση στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αρκετοί γονείς προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν τη «σταδιοδρομία» των παιδιών τους μέσω της κατάταξής τους στους Γενίτσαρους.

3. Ουδέποτε κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας υπήρξε - ή συνέτρεχε λόγος να υπάρξει - «κρυφό σχολείο», όπως τουλάχιστον αυτό έχει καταγραφεί στο εθνικό συλλογικό ασυνείδητο. Οποιος ήθελε μπορούσε να μάθει ελληνικά, σερβικά, βουλγαρικά κ.ο.κ. χωρίς να παρενοχλείται από τους κατακτητές, οι οποίοι - επαναλαμβάνω - ενδιαφέρονταν πρωτίστως, αν όχι σχεδόν αποκλειστικά, για την ομαλή καταβολή των κάθε είδους φόρων προς τον σουλτάνο.

4. Ο ρόλος της Εκκλησίας καθ' όλη αυτή την περίοδο υπήρξε τουλάχιστον αμφιλεγόμενος, αν όχι και αρνητικός σε αρκετές περιπτώσεις (προσοχή: της Εκκλησίας, όχι της θρησκείας). Τα παραδείγματα, πολλά και γνωστά, ξεκινούν από τους ανθενωτικούς της εποχής της Αλωσης και φθάνουν ως τις παραμονές του 1821, με τον λυσσαλέο πόλεμο κατά των οπαδών του Διαφωτισμού, των Φιλικών κ.λπ.

5. H εξέγερση που άρχισε το 1821 είχε ουσιαστικά κατασταλεί (μόνο μικρές εστίες αντίστασης απέμεναν, οι οποίες ήταν θέμα χρόνου να σβήσουν και αυτές), όταν τον Ιούλιο του 1827 οι Αγγλοι, οι Γάλλοι και οι Ρώσοι αποφάσισαν να δημιουργηθεί ελληνικό κράτος, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει λίγους μήνες μετά η Ναυμαχία του Ναυαρίνου.

6. Μπορεί αυτό να μην αρέσει διόλου σε ορισμένους και να μην ταιριάζει με την εθνική μας μυθολογία, αλλά στους «δόλιους», «αναξιόπιστους» κ.ο.κ. Συμμάχους οφείλει, λοιπόν, εν πολλοίς η Ελλάδα την ανεξαρτησία της και την κρατική της (προσοχή: όχι την εθνική) υπόσταση. Οι ίδιοι αυτοί Σύμμαχοι, με την ίδια ή διευρυμένη «σύνθεση», ήταν επίσης εκείνοι που - και για δικούς τους βέβαια λόγους, αλλά το γεγονός παραμένει - προσέφεραν στην Ελλάδα τη Θεσσαλία το 1881, απέτρεψαν την προέλαση των Τούρκων προς την Αθήνα το 1897, έβαλαν την υπογραφή τους στη Συνθήκη των Σεβρών το 1920.

7. Στον ένοπλο αγώνα κατά των Τούρκων μετείχαν ποικίλων εθνικών προελεύσεων κάτοικοι του ευρύτερου γεωγραφικού χώρου, των οποίων η εθνική συνείδηση βρισκόταν εν πολλοίς στο στάδιο της διαμόρφωσης. Τόσο ο «Θούριος» του Ρήγα, με τις αναφορές του στο πλήθος των υπόδουλων στους Οθωμανούς εθνοτήτων, όσο και η καταγωγή αρκετών πρωταγωνιστών της Επανάστασης (Αρβανίτες της Υδρας και των Σπετσών, Σουλιώτες, Βλάχοι, σλαβόφωνοι κ.ά.) βεβαιώνουν «του λόγου το ασφαλές».

8. Και πάλι όχι επειδή οι Σύμμαχοι είναι εξ ορισμού «φιλέλληνες» ή «μεγαλόψυχοι», αλλά επειδή η χώρα ευτύχησε να ακολουθήσει τότε πολιτική σωστών συμμαχιών και ανοιχτών οριζόντων (αντί να παίξει τον ρόλο της μικρής «ανάδελφης» που κάθεται και κλαίει), η Ελλάδα υπήρξε η μεγάλη ευνοημένη από τη «μοιρασιά» στα Βαλκάνια μεταξύ 1910 και 1920. Ετσι η Θεσσαλονίκη έγινε «συμπρωτεύουσα» της Ελλάδας, αν και το 1912 ο πληθυσμός τής πόλης περιλάμβανε περίπου 40% Εβραίους, 25% Τούρκους, 20% Ελληνες και 15% άλλους.

9. Οταν μιλάμε συνεχώς και με τόση ευκολία για «χαμένες πατρίδες», καλό θα είναι να μην ξεχνάμε πως «χαμένες πατρίδες» υπάρχουν για όλους εκείνους τους οποίους αφορούσε η ανταλλαγή πληθυσμών, και όχι μόνο για τους Ελληνες. Χρήσιμη, από αυτή την άποψη, θα ήταν και η παράθεση ορισμένων στοιχείων που συστηματικά αγνοούμε ή αποσιωπούμε, όπως ότι στα τέλη του 19ου αιώνα στο Ρέθυμνο οι μουσουλμάνοι ήταν περισσότεροι από τους χριστιανούς, ότι τα Γιαννιτσά ήταν μία από τις ιερές πόλεις των Τούρκων ή ότι το 1913 ο ελληνικός πληθυσμός του Κιλκίς ήταν λιγότερο από 5%!

10. Τέλος, όταν γίνεται λόγος για την εκδίωξη των ελληνικών πληθυσμών από την «προαιώνια κοιτίδα» τους Μικρά Ασία, μπορεί το σχήμα αυτό να χαϊδεύει τα αφτιά των κάθε λογής «ελληνόψυχων» και «πατριδολάγνων», αλλά - δυστυχώς και πάλι γι' αυτούς - η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Με εξαίρεση ορισμένους συμπαγείς ελληνικούς πληθυσμούς, κυρίως στον Πόντο και στην Καππαδοκία, οι περισσότεροι από τους Ελληνες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν κάτω από δραματικές συνθήκες τη Μικρά Ασία το 1922-23 ήταν οικογένειες που, αναζητώντας καλύτερη τύχη, είχαν μεταναστεύσει εκεί από την ηπειρωτική Ελλάδα και από τα νησιά του Αιγαίου κατά τον 19ο αιώνα.

πηγή: αντεθνικιστική κίνηση

Τα ξενοδοχεία της ναζιστικής χρυσής αυγής.

Η χρυσή αυγή ανακοίνωσε ότι στις 24.3.14 θα κάνει μια δημόσια εκδήλωση στο γνωστό ξενοδοχείο Titania. Η είδηση δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη μιας και δεν είναι η πρώτη φορά που ένα από τα μεγαλύτερα και πιο πολυτελή ξενοδοχεία της χώρας φιλοξενεί τη ναζιστική συμμορία. 

Με την έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια για το ναζιστικό χαρακτήρα της οργάνωσης, οι χρυσαυγίτες αναζητούν ασφαλείς τοποθεσίες για τις δημόσιες εκδηλώσεις τους, εξάλλου οι δρόμοι και οι πλατείες της πόλης ποτέ δεν τους άνηκαν.
Εκεί λοιπόν, στις αίθουσες εκδηλώσεων των ξενοδοχείων, ανάμεσα στα πολυτελή σερβίτσια και το υπάκουο προσωπικό νιώθουν πολύ πιο οικεία και διαψεύδουν έτσι όσους χαρακτηρίζουν το ναζισμό ως λαϊκό κίνημα. Όσο για τους ξενοδόχους, αυτούς τους νέους δοσίλογους, αυτοί στο όνομα της ελευθερίας των συναλλαγών δικαιολογούν τη συνεργασία τους αυτή με την εγκληματική οργάνωση. Εξάλλου οι ναζί πληρώνουν και οι εποχές είναι δύσκολες.

Φασιστομαζώξεις της χρυσής αυγής έχουν φιλοξενήσει τα ξενοδοχεία:

Titania στην Ομόνοια,

President στους Αμπελόκηπους,

Κρυστάλ στο Μεταξουργείο,

Stanley στο Μεταξουργείο, 

Savoy στον Πειραιά,

Filipion στη Θεσσαλονίκη, 
Porto Palace στη Θεσσαλονίκη, 
Egnatia στην Αλεξανδρούπολη, 
Coral, στο Παλαιό Φάληρο, 

Metropol στη Λάρισα, 

Edelweiss στη Καλαμπάκα, 

Mediterranean στη Ρόδο, 

Belvedere στο Ηράκλειο,

Γαλήνη στα Καμένα Βούρλα,

"Ιωάννου" στη Πτολεμαΐδα.

Μια παρατήρηση:

Στα ξενοδοχεία αυτά συρρέουν διάφοροι ξένοι στηρίζοντας τα οικονομικά: τουρίστες από την Τουρκία, που σύμφωνα με τους χρυσαυγίτες είναι μογγόλοι, τουρίστες από τον αραβικό κόσμο, που σύμφωνα με τους χρυσαυγίτες είναι άπλυτοι ταλιμπαν, τουρίστες από το Ισραήλ που σύμφωνα με τους χρυσαυγίτες πρέπει να εξαλειφθούν. Εχουν σκεφτεί οι ξενοδόχοι της ναζιστικής λίστας τι θα συνέβαινε αν οι υποψήφιοι ένοικοι των ξενοδοχείων τους, πριν το ταξίδι τους στη "χώρα της δημοκρατίας" πληροφορούνταν για το ότι το ξενοδοχείο στο οποίο θα μείνουν στεγάζει τους ναζί;

Να και μερικές σελίδες αξιολόγησης ξενοδοχείων στις οποίες μπορείτε να πείτε και εσείς την αποψή σας για τους συγκεκριμένους "χώρους φιλοξενίας":
http://www.tripadvisor.com.gr/
http://www.expedia.com/
http://www.virtualtourist.com/


Οσο για το ξενοδοχείο Titania, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί τους εδώ:
http://www.titania.gr/
Tηλ: +30.210-33.26.000
Fax: +30.210-33.00.700
e-mail: titania@titania.gr
https://www.facebook.com/TitaniaHotel

Δολοφονική Φασιστική Επίθεση στη Σουηδία #kampashowan

O αντιφασίστας Showan μέλος της οργάνωσης "φίλαθλοι κατά της ομοφοβίας" βρίσκεται διασωληνωμένος στο νοσοκομείο του Malmö (Σουηδία) μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκαν χθες αυτός και άλλοι 3 αντιφασίστες μετά το τέλος της χθεσινής πορείας για την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.

Για την επίθεση έχουν ήδη συλληφθεί τρεις νεοναζί.

Σήμερα έγινε ογκώδης πορεία στο κεντρο του Malmö με αντιφασιστες που εφτασαν απο τη Στοκχόλμη και άλλες πολεις.

Για την υπόθεση μπορείτε να ενημερώνεστε απο το trend #‎KämpaShowan‬ ... Κράτα γερά Showan!

Η υπόθεση και αυτής της άνανδρης δολοφονικής επίθεσης θυμίζει τις πρόσφατες υποθέσεις του Παύλου Φύσσα και του Clement Meric. Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε. Μαχητικός αντιφασισμός τώρα.

Walter Benjamin-"Αυτοκρατορικό Πανόραμα"

1. Στα αποθέματα φρασεολογίας που απογυμνώνουν το αμάλγαμα της ηλιθιότητας και της δειλίας που συναπαρτίζουν τον τρόπο ζωής του γερμανού αστού, είναι ιδιαίτερα αξιοπρόσεχτη η φράση που αναφέρεται στην επερχόμενη καταστροφή -- ότι "τα πράματα δεν πάνε άλλο". Η ανήμπορη εμμονή σε ιδέες ασφάλειας και ιδιοκτησίας που αντλείται από περασμένες δεκαετίες αποτρέπει τον μέσο πολίτη απ' το να αντιληφθεί τις μάλλον εντυπωσιακές σταθερές νέας κοπής που αποτελούν και το υπόστρωμα της σημερινής κατάστασης. Επειδή η σχετική σταθεροποίηση των προπολεμικών ετών τον εξυπηρέτησε, νιώθει την ανάγκη να βλέπει κάθε κατάσταση που απειλεί το βιός του ως ασταθή. Αλλά οι σταθερές συνθήκες δεν είναι με κανένα τρόπο αναγκασμένες να είναι ευχάριστες συνθήκες, και ακόμα και πριν απ' τον πόλεμο υπήρχαν στρώματα για τα οποία οι σταθερές συνθήκες σήμαιναν σταθερή εξαθλίωση. Η παρακμή δεν είναι λιγότερο σταθερή, ούτε περισσότερο αναπάντεχη από την άνοδο. Μόνο μια οπτική που παραδέχεται την πτώση ως μοναδική αιτία της τωρινής κατάστασης μπορεί να προχωρήσει πέρα από την εκνευριστική έκπληξη με αυτό που καθημερινά επαναλαμβάνεται και να αντιληφθεί τα φαινόμενα της παρακμής ως σταθερά, βλέποντας μόνο την σωτηρία ως εξαιρετική, ως κάτι που αγγίζει το θαυματουργό και το ακατανόητο. Οι άνθρωποι στις εθνικές κοινότητες της Κεντρικής Ευρώπης ζουν όπως οι κάτοικοι μιας περικυκλωμένης πόλης της οποίας οι προμήθειες και το μπαρούτι εξαντλούνται, και για τις οποίες η σωτηρία είναι, με βάση την ανθρώπινη λογική, μάλλον απίθανη -- περίπτωση στην οποία η παράδοση, ίσως άνευ όρων, θα έπρεπε να τύχει της πιο σοβαρής εξέτασης ως λύση. Αλλά η σιωπηρή, αόρατη δύναμη που η Κεντρική Ευρώπη νιώθει ότι έχει απέναντί της δεν διαπραγματεύεται. Τίποτε, συνεπώς, δεν απομένει παρά να κινήσουμε το βλέμμα, εν τη διαρκή αναμονή του τελικού ολέθρου, στην κατεύθυνση τίνος άλλου πράγματος, παρά του εκπληκτικού συμβάντος από το οποίο και μόνο εξαρτάται η σωτηρία πλέον. Αλλά αυτή η απαραίτητη κατάσταση εντατικής και αδιαμαρτύρητης προσοχής θα μπορούσε, επειδή βρισκόμαστε σε μυστηριώδη επαφή με τις δυνάμεις που μας πολιορκούν, να αποφέρει όντως ένα θαύμα. Αντιστρόφως, η υπόθεση ότι "τα πράματα δεν πάνε άλλο" θα βρει μια μέρα τον εαυτό της να αντιλαμβάνεται το γεγονός πως σε ό,τι αφορά την οδύνη των ατόμων και των κοινοτήτων υπάρχει μόνο ένα όριο πέρα από το οποίο δεν μπορούν να πάνε τα πράματα: η εξάλειψη.

2. Ένα παράξενο παράδοξο: οι άνθρωποι έχουν κατά νου μόνον το στενότερο προσωπικό τους συμφέρον όταν δρουν, κι όμως την ίδια στιγμή καθορίζονται περισσότερο από ποτέ σε ό,τι αφορά τη συμπεριφορά τους από τα ένστικτα της μάζας. Και τα μαζικά ένστικτα έχουν πέσει σε σύγχυση και έχουν αποξενωθεί από τη ζωή περισσότερο από ποτέ. Ενώ το θολό ένστικτο του ζώου (όπως μας αφηγούνται ατέλειωτες ιστορίες) εντοπίζει, καθώς το πλησιάζει ο κίνδυνος, έναν τρόπο διαφυγής που παραμένει ακόμα αόρατος, η κοινωνία τούτη, της οποίας τα μέλη νοιάζονται μόνο για την δική τους ατομική μίζερη καλοπέραση, πέφτει θύμα --με ζωώδη αναισθησία αλλά χωρίς την διαίσθηση του ζώου-- ως τυφλή μάζα ακόμα και του προφανέστερου των κινδύνων. Και η ετερογένεια των ατομικών στόχων είναι ασήμαντη μπροστά στην ταυτότητα των καθοριστικών δυνάμεων. Ξανά και ξανά αναδεικνύεται το γεγονός πως η προσκόλληση της κοινωνίας στην ζωή που της είναι οικεία αλλά την οποία έχει εδώ και καιρό απεμπολήσει ως δικαίωμα είναι τόσο άκαμπτη ώστε να εκμηδενίζει την αυθεντικά ανθρώπινη εφαρμογή του νου, της προνοητικότητας, ακόμα και όταν ο κίνδυνος είναι τεράστιος. Κι έτσι, στην κοινωνία αυτή, η εικόνα της ηλιθιότητας έχει φτάσει την τελειότητα: αβεβαιότητα, και ακόμα και διαστροφή των ζωτικών ενστίκτων· και ανημπόρια, και ακόμα και αποσύνθεση, του νου. Αυτή είναι η κατάσταση ολάκερης της γερμανικής αστικής τάξης.

3. Όλες οι στενές σχέσεις φωτίζονται από μια σχεδόν αβάσταχτη, διατρητική καθαρότητα απ' την οποία μόλις και μετά βίας μπορούν να επιβιώσουν. Γιατί απ' τη μία, το χρήμα στέκεται καταστροφικά στο κέντρο κάθε ζωτικού συμφέροντος, αλλά απ' την άλλη, αυτό το ίδιο είναι το εμπόδιο πάνω στο οποίο συντρίβονται όλες σχεδόν οι σχέσεις. Έτσι, όλο και περισσότερο, στην φυσική αλλά και στην ηθική σφαίρα, η αστόχαστη εμπιστοσύνη, η ηρεμία και η υγεία εξαφανίζονται.

4. Δεν είναι χωρίς λόγο που συνηθίζεται να μιλάμε για "γυμνή" εξαθλίωση. Αυτό που είναι καταστροφικότερο στην επίδειξή της, μια πρακτική που ξεκινά κάτω από τις επιταγές τής αναγκαιότητας και που καθιστά ορατό μόνο το ένα χιλιοστό της στενοχώριας που κρύβει, δεν είναι η λύπηση του θεατή ούτε η εξίσου τρομερή του συναίσθηση για την δική του ατιμωρησία, αλλά η ντροπή του. Είναι αδύνατο να μείνεις σε μια μεγάλη γερμανική πόλη, όπου η πείνα αναγκάζει τους πιο εξαθλιωμένους να ζουν με τα χαρτονίσματα με τα οποία οι περαστικοί προσπαθούν να κρύψουν μια γύμνια που τους πληγώνει.

5. "Η φτώχεια δεν ατιμάζει κανένα". Πολύ καλά. Όμως αυτοί που το λένε ατιμάζουν τους φτωχούς. Το κάνουν, και μετά τους παρηγορούν με το μικρό αυτό τσιτάτο. Είναι από τις φράσεις εκείνες που κάποτε μπορεί να ήταν αλήθεια, έχει όμως προ πολλού εκφυλιστεί. Δεν ισχύει κάτι διαφορετικό με την κτηνώδη φράση "αν δε δουλεύει ο άνθρωπος, δεν πρέπει και να τρώει." Όταν υπήρχε δουλειά για να ταϊζει τον άνθρωπο, υπήρχε επίσης φτώχεια που δεν τον ατίμαζε, εφόσον ήταν το αποτέλεσμα δυσμορφίας ή κάποιας άλλης κακοτυχίας στη ζωή. Αλλά αυτή η στέρηση, μες στην οποία γεννιούνται εκατομμύρια και μέσα στην οποία σέρνονται από την φτωχοποίηση εκατοντάδες χιλιάδες, αυτή πράγματι φέρνει ατίμωση. Η βρώμα και η μιζέρια φυτρώνουν γύρω της σαν τους τοίχους, έργο αόρατων χειρών. Και όπως ένας άνθρωπος μπορεί να αντέξει πολλά μόνος του αλλά νιώθει δικαίως ντροπή όταν η γυναίκα του τον βλέπει να υποφέρει ή υποφέρει και η ίδια εξαιτίας του, έτσι μπορεί να αντέξει πολλά όσο είναι μόνος του, και τα πάντα όσο μπορεί να τα κρύψει. Αλλά κανείς δεν μπορεί να συνάψει ειρήνη με τη φτώχεια όταν αυτή πέφτει σα γιγάντια σκιά πάνω στους συμπατριώτες του και στο σπίτι του. Τότε θα πρέπει να είναι ευαίσθητος σε κάθε ταπείνωση που προκαλείται σε βάρος του, και έτσι να πειθαρχήσει τον εαυτό του ώστε το μαρτύριό του να μην είναι πια ο κατηφορικός δρόμος της θλίψης αλλά το ανηφορικό μονοπάτι της εξέγερσης. Όμως δεν υπάρχει ελπίδα για αυτό όσο το πιο κατάμαυρο, το πιο φριχτό χτύπημα της μοίρας, που το συζητά ο Τύπος καθημερινά κι ακόμα και κάθε ώρα, εκθέτοντας το με όλες του τις απατηλές αιτίες και συνέπειες, δεν βοηθά κανέναν να ξεσκεπάσει τις σκοτεινές δυνάμεις που κρατούν τη ζωή του δέσμια. 

6. Για τον ξένο που γνωρίζει επιφανειακά τον τρόπο της γερμανικής ζωής και που έχει ταξιδέψει σύντομα στα διάφορα μέρη της χώρας, οι κάτοικοί της μοιάζουν το ίδιο αλλόκοτοι όσο και και κάποια εξωτική φυλή. Ένας πνευματώδης Γάλλος είπε: "Ο Γερμανός σπάνια καταλαβαίνει τον εαυτό του. Αν φτάσει και τον καταλάβει, δεν θα το πει. Και αν το πει, δεν θα γίνει κατανοητός." Αυτή η χωρίς παρηγοριά απόσταση αυξήθηκε με τον πόλεμο, όχι όμως απλώς μέσω των πραγματικών και θρυλικών αγριοτήτων που αναφέρεται ότι διέπραξαν οι Γερμανοί. Μάλλον, αυτό το οποίο ολοκληρώνει την απομόνωση της Γερμανίας στα μάτια των υπόλοιπων Ευρωπαίων --αυτό το οποίο πράγματι προκαλεί την στάση ότι, όταν έχεις να κάνεις με Γερμανούς, έχεις να κάνεις με μαύρους της Νότιας Αφρικής (όπως έχει τεθεί εύστοχα)-- είναι η βία, ακατανόητη για όσους βρίσκονται απ' έξω και εντελώς μη αντιληπτή σε όσους εγκλωβίζονται μέσα της, με την οποία οι συνθήκες, η βρώμα, και η ηλιθιότητα υποτάσσουν τους ανθρώπους εδώ εντελώς σε συλλογικές δυνάμεις, καθώς μόνο οι ζωές των αγρίων υποτάσσονται στους νόμους της φυλής. Η πιο ευρωπαϊκή απ' όλες τις κατακτήσεις, αυτή η λίγο-πολύ ευδιάκριτη ειρωνεία με την οποία η ζωή του ατόμου επιβεβαιώνει το δικαίωμά της να πάρει το δρόμο της ανεξάρτητα από την κοινότητα μέσα στην οποία έτυχε να βρεθεί, έχει πλήρως εγκαταλείψει τους Γερμανούς.

7. Η ελευθερία στην συζήτηση έχει χαθεί. Αν παλιότερα ήταν δεδομένο σε μια συζήτηση να λάβεις υπόψη τα ενδιαφέροντα του συνομιλητή σου, τώρα η έγνοια αυτή υποκαθίσταται με ερωτήσεις για το πόσο κόστισαν τα παπούτσια του ή η ομπρέλλα του. Αυτό που εισβάλλει ακαταμάχητα σε κάθε φιλική συνομιλία είναι η θεματική των συνθηκών διαβίωσης, του χρήματος. Αυτό που αφορά αυτή η θεματική δεν είναι τόσο οι έγνοιες και οι λύπες των ατόμων, στις οποίες θα μπορούσαν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο, αλλά η συνολική εικόνα. Είναι σαν να ήταν κάποιος παγιδευμένος σ' ένα θέατρο και να έπρεπε να παρακολουθήσει τα διαδραματιζόμενα στη σκηνή είτε το θέλει είτε όχι -- σαν να 'πρεπε να τα καταστήσει ξανά και ξανά, θέλοντας και μη, το θέμα στο οποίο επικεντρώνει τη σκέψη και την ομιλία του.

8. Όποιος δεν αρνείται απλώς να αντιληφθεί την παρακμή θα βιαστεί να βρει μια ιδιαίτερη νομιμοποίηση για την δική του εξακολουθητική παρουσία, την δραστηριότητά του, και την εμπλοκή του σ' αυτό το χάος. Υπάρχουν τόσες εξαιρέσεις σε ό,τι αφορά την σφαίρα δραστηριοποίησης κάποιου, το μέρος όπου μένει, και την στιγμή του στο χρόνο όσες και ενοράσεις για την γενική αποτυχία. Παντού σχεδόν θριαμβεύει η τυφλή αποφασιστικότητα να διασώσουμε το κύρος της ατομικής μας ύπαρξης αντί, μέσα από μια αμερόληπτη περιφρόνηση για την σημασία της και τις εμπλοκές της, να την αποσπάσουμε τουλάχιστο από το συνολικό πλαίσιο της οικουμενικής αυταπάτης. Για αυτό κι ο αέρας έχει κορεστεί τόσο από θεωρίες περί της ζωής και κοσμοαντιλήψεις, για αυτό και σ' αυτή τη χώρα εμφανίζονται τόσο αυτάρεσκες, αφού σχεδόν πάντοτε ο στόχος τους είναι να νομιμοποιήσουν κάποια εντελώς ασήμαντη ατομική κατάσταση. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο ο αέρας είναι γεμάτος φαντάσματα, οπτασίες ενός ένδοξου πολιτιστικού μέλλοντος που θα πέσει επάνω μας αναπάντεχα και στα κλεφτά, αφού όλοι αφοσιώνονται στις οπτικές ψευδαισθήσεις του απομονωμένου τους οπτικού σημείου.

9. Οι άνθρωποι που τσουβαλιάζονται σ' αυτή τη χώρα δεν διακρίνουν πλέον το περίγραμμα της ανθρώπινης προσωπικότητας. Κάθε ελεύθερος άνθρωπος τους φαίνεται εκκεντρικός. Ας φανταστούμε τις κορυφές των Άλπεων να προβάλλουν όχι σε αντίθεση με τον ουρανό αλλά σε αντίθεση με τις δίπλες κάποιου σκούρου υφάσματος. Αυτές οι επιβλητικές μορφές θα διακρινόντουσαν μόνο θολά. Με τον τρόπο αυτό, μια βαριά κουρτίνα κρύβει τον ουρανό της Γερμανίας, και δεν διακρίνουμε πια το προφίλ ούτε των μεγαλύτερων ανδρών.

10. Η θέρμη εγκαταλείπει τα πράγματα. Τα αντικείμενα καθημερινής χρήσης μας απωθούν, τρυφερά μα επίμονα. Μέρα με τη μέρα, στην προσπάθειά μας να ξεπεράσουμε τις μυστικές αντιστάσεις --και όχι μόνο τις φανερές-- που βάζουν στο διάβα μας, αντιμετωπίζουμε ένα γιγάντιο έργο. Πρέπει να αποζημιώσουμε την ψυχρότητά τους με την δική μας θερμότητα αν δεν θέλουμε να τα αφήσουμε να μας ξεπαγιάσουν, και να χειριστούμε τις αγκαθωτές τους μορφές με ατέρμονη δεξιότητα αν δεν θέλουμε να μας αιμορραγήσουν μέχρι θανάτου. Από τους συνανθρώπους μας δεν μπορούμε να περιμένουμε στήριξη. Αλλά οι διευθυντές, οι αξιωματούχοι, οι εργαζόμενοι, οι πωλητές -- όλοι τους νιώθουν πως είναι οι εκπρόσωποι ενός αντιστεκόμενου υλικού κόσμου, του οποίου την απειλητικότητα μπαίνουν στον κόπο να την αποδείξουν με την κατήφειά τους. Και η ίδια η φύση συνομωτεί με την αποφυσικοποίηση των πραγμάτων, μια αποφυσικοποίηση με την οποία, μιμούμενα την ανθρώπινη αποσύνθεση, τα πράγματα τιμωρούν την ανθρωπότητα. Μας τρώει όπως μας τρώνε τα πράγματα, και η γερμανική άνοιξη, που δεν έρχεται ποτέ, είναι μόνο ένα από τα αμέτρητα φαινόμενα της σήψης της γερμανικής φύσης. Ζούμε σαν το βάρος της στήλης αέρα που υποστηρίζει ο καθένας μας να έχει γίνει στις περιοχές μας αισθητό, αιφνίδια, και κόντρα σε κάθε φυσικό νόμο.

11. Κάθε ανθρώπινη κίνηση, είτε πηγάζει από διανοητικό είτε ακόμα από φυσικό ένστικτο, εμποδίζεται στην εκδίπλωσή της από την ατέρμονη αντίσταση του εξωτερικού κόσμου. Η έλλειψη κατοικιών και το αυξανόμενο κόστος του ταξιδιού βρίσκονται καθ' οδόν να εξαλείψουν το βασικό σύμβολο της ευρωπαϊκής ελευθερίας, η οποία υπήρχε σε ορισμένες μορφές ακόμα και στο Μεσαίωνα. Την ελευθερία επιλογής κατοικίας. Και αν ο μεσαιωνικός εξαναγκασμός έδενε τους ανθρώπους με τις φυσικές διασυνδέσεις, τώρα οι άνθρωποι δένονται μαζί σε μια αφύσικη κοινότητα. Λίγα πράγματα θα βοηθήσουν στην προώθηση της απειλητικής ανόδου της λατρείας της αλητείας όσο ο στραγγαλισμός της ελευθερίας κατοικίας. Και ποτέ πριν δεν ήταν μεγαλύτερη η ασυμμετρία ανάμεσα στην ελευθερία της κίνησης και την αφθονία μέσων ταξιδίου.

12. Όπως όλα τα πράγματα, μέσα από μια ανεπίστρεπτη διαδικασία μίξης και αλληλεπίδρασης, χάνουν τον εγγενή τους χαρακτήρα ενώ η αμφισημία εκτοπίζει την αυθεντικότητα, έτσι συμβαίνει και με την πόλη. Οι μεγάλες πόλεις --των οποίων η ασύγκριτη ισχύς συντήρησης και επιβεβαίωσης περικλείει όσους εργάζονται εντός τους με μια εσωτερική ανακωχή και σηκώνει μέσα τους, στη θέα του ορίζοντα, την επίγνωση της παρουσίας των ακοίμητων δυνάμεων των στοιχείων-- εμφανίζονται να κατακερματίζονται παντού από την εισβάλλουσα ύπαιθρο. Όχι από το τοπίο της υπαίθρου, αλλά απ' αυτό που είναι ό,τι πικρότερο στην ανεμπόδιστη φύση: την οργωμένη γη, τους αυτοκινητοδρόμους, τον νυχτερινό ουρανό που δεν τον κρύβει πια το πέπλο του παλλόμενου κόκκινου. Η ανασφάλεια ακόμα και των πολυάσχολων περιοχών της πόλης βάζει τον κάτοικό της στην δυσδιάκριτη και αληθινά φριχτή κατάσταση στην οποία είναι αναγκασμένος να εγκολπώσει, εκτός από τα απομονωμένα τερατουργήματα της ανοιχτής υπαίθρου, τα εκτρώματα της αστικής αρχιτεκτονικής.

13. Η ευγενής αδιαφορία για τις σφαίρες του πλούτου και της ένδειας έχει μάλλον εγκαταλείψει τα βιομηχανικά προϊόντα. Το κάθε τι σφραγίζει τον ιδιοκτήτη του, αφήνοντάς του μόνο την επιλογή να εμφανιστεί ως φτωχοδιάβολος ή μεγαλοαπατεώνας. Γιατί αν και η αληθινή πολυτέλεια μπορεί να εμποτιστεί από το πνεύμα και την ανθρώπινη συντροφικότητα κι έτσι να ξεχαστεί, τα εμπορεύματα πολυτελείας που κορδώνονται πια μπροστά μας παρελαύνουν με τέτοια εκθρασυμένη απτότητα που όλα τα όπλα του νου συντρίβονται ανήμπορα στην επιφάνειά τους.

14. Τα πιο πρώιμα έθιμα των λαών μοιάζουν να μας στέλνουν μια προειδοποίηση πως, δεχόμενοι αυτό που παίρνουμε τόσο άφθονα από τη φύση, πρέπει να φυλαχτούμε από μια χειρονομία απληστίας. Γιατί είμαστε ανίκανοι να δώσουμε στη Μητέρα Γη οποιοδήποτε δικό μας δώρο. Είναι λοιπόν πρέπον να δείχνουμε σεβασμό όταν παίρνουμε, επιστρέφοντας ένα μέρος όσων παίρνουμε πριν βάλουμε το χέρι μας στο δικό μας μερίδιο. Αυτός ο σεβασμός εκφράζεται με το αρχαίο έθιμο της σπονδής. Πράγματι, είναι ίσως τούτη η πανάρχαια πρακτική που έχει επιβιώσει, μεταμορφωμένη, στην απαγόρευση της συλλογής ξεχασμένων καλαμποκιών ή σταφυλιών που έχουν πέσει στη γη, που αφήνονται να επιστρέψουν στη γη ή στους προγονικούς αποστολείς της ευλογίας. Ένα αθηναϊκό έθιμο απαγόρευε την συλλογή των ψίχουλων απ' το τραπέζι, αφού αυτά ανήκαν στους νεκρούς ήρωες. Αν η κοινωνία έχει αλλοιώσει τόσο τη φύση της μέσα από την αναγκαιότητα και την απληστία που να μπορεί πια να λάβει τα δώρα της φύσης με τέτοια αρπαχτικότητα, ώστε να αρπάζει τους καρπούς άγουρους απ' τα δέντρα για να τους πουλήσει με το περισσότερο κέρδος, κι ώστε να αδειάζει κάθε πιάτο με την αποφασιστικότητα να χορτάσει, τότε το χώμα θα γίνει φτωχό και η γη θα δίνει κακή σοδειά.

Μετάφραση και αρχική δημοσίευση: Lenin Reloaded, 28 Δεκεμβρίου 2012.

Μονόδρομος, 1923-1926, πρώτη δημοσίευση 1928

ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ...

Χρυσή Αυγή: κοροιδεύοντας τον έλληνα εργάτη.

Ολοι θα εχετε δει την αφίσα ελλήνων εθνικιστών με λεζάντα "κάθε ξένος εργάτης ένας έλληνας άνεργος". Τη συγκεκριμένη αφίσα χρησιμοποιεί επίσημα η χρυσή αυγή αλλά και οι περιφεριακες οργανώσεις της όπως ο μαύρος κρίνος και τα ΑΜΕ.  Η αφίσα αυτή έχει μέχρι και δική της σελίδα στο facebook. 

Αυτό που βλέπει αλλα δε γνωρίζει ο έλληνας εργάτης είναι ότι η εικόνα που έχει μπροστά του δεν ανήκει σε κάποιο έλληνα εργάτη αλλά... σε ξένο. Και μάλιστα δεν ανήκει σε κάποιον τυχαίο ξένο εργάτη, αλλά στον ξένο εργάτη που οι έλληνες εθνικιστές νιώθουν δικό τους, πιο δικό τους από τον κάθε έλληνα εργάτη... η εικονα ανήκει στον γερμανό εργάτη της Χιτλερικής περιόδου.

Ο πίνακας είναι του ναζιστή ζωγράφου Georg Sluyterman von Langeweyde, που φιλοτέχνησε έργα για τον Φύρερ και τη "Αιώνια Γερμανία". Εγινε διάσημος μέσα απο τα έντυπα των ναζί, ενώ πολέμησε και στο πλευρό του αγαπημένου του Αδόλφου.

Οταν λοιπόν οι νεοναζί σας λένε "δουλειά στον έλληνα εργάτη" να ξέρετε ότι στο μυαλό τους δεν έχουν τίποτα το Ελληνικό και αν νομίζετε ότι ενδιαφέρονται για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, ψάξτε πόσες φορές ρώτησε η χρυσή αυγή στη βουλή για τους εργάτες και πόσες για τους εφοπλιστές. Ρωτήστε τι μισθούς έδωσαν τα χρυσαυγίτικα γραφεία ευρέσεως εργασίας τις λίγες μέρες που έμειναν ανοιχτά. Αναρωτηθείτε πόσο συμφέρει τους εργάτες να αντιμετωπίζονται όχι ως τάξη (η τάξη που παράγει το σύνολο του πλούτου) αλλά ως φυλή, μέλος της ίδιας φυλής με τα αφεντικά.

Ελληνες και ξένοι εργάτες δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα. Εχουν μπροστά τους κοινούς αγώνες για να αντιμετωπίσουν την εκμετάλευση απο τα κάθε λογής αφεντικά.

Το facebook είναι ηλίθιο

ΤΟ FACEBOOK ΚΑΤΕΒΑΣΕ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ...

Δικάζουν το Αντιφασιστικό Μέτωπο... για αφισοκόλληση.

Κείμενο του Αντιφασιστικού Μετώπου για την δίκη της 4/2

Δικη μελών Αντιφασιστικού Μετώπου για παράνομη αφισοκόλληση ΤΡΙΤΗ 4.2.2014, 9:00 π.μ. ΠΤΑΙΣΜΑΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ (Λουκάρεως 14, 1ος όροφος)

Στις 15.10.2013, μερικές εβδομάδες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, 15 μέλη του Αντιφασιστικού Μετώπου που πραγματοποιούσαν αφισοκόλληση για την αντιφασιστική μοτοπορεία της 23.10.2013 στο Πέραμα περικυκλώνονται από περίπου 40 άνδρες της ομάδας Δ και με μια εντυπωσιακή αστυνομική επιχείρηση 4 περιπολικών και ενός βαν του Τμήματος Μεταγωγών μεταφέρονται στη ΓΑΔΑ.

Αυτά που ακολούθησαν με τις παρατυπίες, την παράνομη κατακράτηση για 5 περίπου ώρες, την άρνηση πρόσβασης σε δικηγόρο, την αφαίρεση των προσωπικών αντικειμένων, την δακτυλοσκόπηση μετά από απειλές και πιέσεις και την τελική απελευθέρωση των συντρόφων τα καταγράψαμε και τα καταγγείλαμε σε προηγούμενο κείμενό μας.

Ωστόσο η ΕΛ.ΑΣ. και η ελληνική δικαιοσύνη δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη. Στις 30.12.2013, ενάμιση μήνα μετά το περιστατικό, οι 15 προσαχθέντες έλαβαν κλητήριο θέσπισμα με το οποίο καλούνται να παραστούν στις 4.2.2014 στο Πταισματοδικείο Αθηνών για να δικαστούν για το έγκλημα της παράνομης αφισοκόλλησης.

Κι αυτό, παρά τις επανειλημμένες διαβεβαιώσεις των αξιωματικών της ΓΑΔΑ στους προσαχθέντες και στους δικηγόρους ότι επρόκειτο για προσαγωγές ρουτίνας, ότι δεν θα γίνει καμία ποινική δίωξη, κ.ο.κ.

Ίσως θα έπρεπε να πούμε και ευχαριστώ στην ΕΛ.ΑΣ. και στην ελληνική δικαιοσύνη που αποφάσισαν να ξεμπερδέψουν μαζί μας με ένα πταίσμα. Συνήθως, το μενού, όταν πρόκειται για αντιφασίστες, μετανάστες ή οποιονδήποτε αντιδρά στην καταπίεση και στην εκμετάλλευση οποιασδήποτε μορφής, περιλαμβάνει από πλημμελήματα μέχρι βασανισμούς με αναμμένα τσιγάρα και ηλεκτροσόκ.

Για εμάς ωστόσο είναι ξεκάθαρο ότι η δίωξη των 15 εντάσσεται και αυτή στα πλαίσια του ανοιχτού πολέμου που έχει κηρύξει το κράτος ενάντια στα αντιφασιστικά κινήματα, σε όποιους δεν πείθονται από το παραμύθι με τις διώξεις κατά της Χρυσής Αυγής και σε όποιον αρνείται να αποδεχτεί την θεωρία των δύο άκρων.

Δεν θα μας σταματήσει καμία απαγόρευση και καμία ποινικοποίηση του αντιφασισμού.

Συνεχίζουμε.

ΑΓΩΝΑΣ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΚΡΑΤΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ

ΤΡΙΤΗ 4.2.2014, 9:00 π.μ. ΠΤΑΙΣΜΑΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ (Λουκάρεως 14, 1ος όροφος)

η επίμαχη αφίσα:

προλεγόμενο σε κάθε εναλλακτικό εμπόριο

Ο άθλιος καφές ενός συνεργατικού καφενείου και το καθαριστικό μιας κολεκτίβας που δεν καθαρίζει είναι πιο απογοητευτικά απο την αναμενόμενη απογοήτευση μιας "αριστερής κυβέρνησης". Γιατι έτσι κι αλλιώς, εμείς πιστεύουμε σε έναν άλλο κόσμο και όχι στους θεσμούς αντιπροσώπευσης.

[Απαντώντας στα ειρωνικά σχόλια συντρόφων της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης της ΒΙΟΜΕ, για το ζήλο με τον οποίο ασκούμε κριτική στα προϊόντα της]

Παιδί γνώριζες διαρκώς άτομα των οποίων η στάση σου φαινόταν αδιανόητη, τόσο που δεν έβρισκες τα λόγια να αντιδράσεις. Μεγαλώνοντας συνήθιζες στη σκέψη ότι δεν είναι δυνατόν να είναι ο κόσμος τόσο κακός όσο πιστεύεις και να καταφέρνει να λειτουργεί, ίσως εσύ να ήσουν αυστηρός κριτής τους...

Και τώρα που δυσκόλεψαν οι μέρες, ανακαλύπτεις έναν προς έναν, όλους αυτούς, να έχουν γίνει φανατικοί ιεροκήρυκες της εκμετάλλευσης ή ακόμα χειρότερα ναζιστές χρυσαυγίτες. Λυκάνθρωποι του Αδόλφου Χίτλερ. Τώρα πια ξέρεις ότι στους δρόμους κυκλοφορούν τέρατα.

Πρέπει να τα ακούμε τα παιδιά.

< 3

Χρυσαυγίτες οι Χιτλερικοί (Μανδραπήλιας Νο.3)

Κολλημένος με τον Χίτλερ, ο υποψήφιος της χρυσής αυγής στη Μεσσηνία... 

εξαγγελία εκτελέσεων από τη Χρυσή Αυγή (Μανδραπήλιας Νο.2)

Τελικά οι μαζικές εκτελέσεις είναι στις προεκλογικές εξαγγελίες των υποψηφίων βουλευτών της χρυσής αυγής... 

Screenshot από σημερινή ανάρτηση στο facebook του υποψήφιου βουλευτή της ναζιστικής χρυσής αυγής στη Μεσσηνία, και πυρηνάρχη Κυπαρισσίας, Νικήτα Μανδραπήλια... 

πηγή: https://www.facebook.com/nikitas.mand

Χρυσαυγίτες, οι ανθέλληνες (Μανδραπήλιας Νο.1)

Τι είναι το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα; Για ποιο λόγο έχει σημασία; γράφει η Angela Davis

Η φυλάκιση έχει γίνει μια απάντηση που δίνεται με το παραμικρό, σε υπερβολικά πολλά από τα κοινωνικά προβλήματα που επιβαρύνουν τους βυθισμένους στη φτώχεια ανθρώπους. Προβλήματα που συχνά καμουφλάρονται με τη βολική ομαδοποίηση τους στην κατηγορία “έγκλημα” και με την αυτόματη απόδοση της εγκληματικής συμπεριφοράς στους έγχρωμους. Η έλλειψη στέγης, η ανεργία, η εξάρτηση από τα ναρκωτικά, οι μεταδοτικές ασθένειες και ο αναλφαβητισμός είναι μόνο λίγα από τα προβλήματα που εξαφανίζονται από τη δημόσια θέα όταν οι άνθρωποι που τα αντιμετωπίζουν καταχωνιάζονται σε κάποιο κελί. Οι φυλακές λοιπόν, παρουσιάζονται σα μαγικό κόλπο. Ή καλύτερα, οι άνθρωποι που ψηφίζουν υπέρ νέων ποινών και φυλακών και σιωπηρά συναινούν στην εξάπλωση ενός δικτύου φυλακών και καταστημάτων κράτησης, έχουν εξαπατηθεί να πιστεύουν στα μαγικά αποτελέσματα της φυλάκισης. Όμως οι φυλακές δεν εξαφανίζουν τα προβλήματα αλλά τους ανθρώπους. Και η πρακτική εφαρμογή της εξαφάνισης τεραστίων αριθμών ανθρώπων από φτωχιές, μεταναστευτικές και φυλετικά περιθωριοποιημένες κοινότητες, έχει γίνει κυριολεκτικά μια μεγάλη επιχείρηση.

Πίσω από τη φαινομενική ευκολία των μαγικών υπάρχει πάντα έντονη παρασκηνιακή δραστηριότητα. Όταν οι φυλακές εξαφανίζουν ανθρώπους προκειμένου να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι λύνουν τα κοινωνικά προβλήματα, ποινικές υποδομές πρέπει να δημιουργηθούν για να στεγάσουν έναν ραγδαία αυξανόμενο πληθυσμό φυλακισμένων. Αγαθά και υπηρεσίες πρέπει να παρασχεθούν για να διατηρηθούν οι έγκλειστοι πληθυσμοί ζωντανοί. Κάποιες φορές αυτοί οι πληθυσμοί πρέπει να διατηρούνται απασχολημένοι και άλλες, ιδιαίτερα στις καταπιεστικές φυλακές υπερ-υψίστης ασφαλείας και στα κέντρα κράτησης μεταναστών, πρέπει να στερηθούν οποιαδήποτε δραστηριότητα έχει κάποιο νόημα. Πλήθος σιδηροδέσμιων και αλυσοδεμένων ανθρώπων, διασχίζουν τα σύνορα καθώς μεταφέρονται από τη μια ομοσπονδιακή φυλακή στην άλλη. Όλη αυτή η διαδικασία που συνηθίζονταν να είναι κυρίως αρμοδιότητα του κράτους, τώρα διεξάγεται και από ιδιωτικές επιχειρήσεις, η σύνδεση των οποίων με το κράτος, στον τομέα που κατ’ ευφημισμών αποκαλείται “σωφρονισμός”, συντονίζεται επικίνδυνα με το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Τα κέρδη που προκύπτουν από τις επενδύσεις στη βιομηχανία της τιμωρίας, σαν κι αυτά που προκύπτουν στην παραγωγή όπλων, ισοδυναμούν με κοινωνική καταστροφή. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις βασικές ομοιότητες και τη δυνατότητα κέρδους των επιχειρηματικό-κρατικών κυκλωμάτων στους τομείς της στρατιωτικής παραγωγής και της απονομής ποινών, το εξαπλωνόμενο ποινικό σύστημα μπορεί πια να χαρακτηριστεί ως “φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα”.

Το χρώμα της φυλάκισης

Σχεδόν δύο εκατομμύρια άνθρωποι είναι σήμερα (1998) φυλακισμένοι στο τεράστιο δίκτυο των αμερικάνικων φυλακών και καταστημάτων κράτησης. Περισσότερο από το 70% του φυλακισμένου πληθυσμού είναι έγχρωμοι. Είναι ευρέως γνωστό ότι η γρηγορότερα αυξανόμενη ομάδα φυλακισμένων είναι οι μαύρες γυναίκες όπως και ότι οι αυτόχθονες αμερικάνοι είναι η μεγαλύτερη, αναλογικά με το μέγεθός της. Περίπου πέντε εκατομμύρια άνθρωποι- συμπεριλαμβανομένων αυτών που έχουν περιοριστικούς όρους ή αναστολή- είναι υπό το καθεστώς άμεσης επίβλεψης από το σύστημα ποινικής καταστολής.

Τρεις δεκαετίες πριν, ο πληθυσμός των κρατουμένων ήταν περίπου το 1/8 του σημερινού μεγέθους. Ενώ οι γυναίκες αποτελούν ένα σχετικά μικρό ποσοστό ανθρώπων πίσω από τα κάγκελα, σήμερα ο αριθμός των έγκλειστων γυναικών στην Καλιφόρνια μόνο, είναι σχεδόν διπλάσιος από τον πληθυσμό των έγκλειστων γυναικών σε πανεθνικό επίπεδο το 1970. Σύμφωνα με τον Elliot Currile: «Η φυλακή καραδοκεί στην κοινωνία μας σε μια πρωτοφανή έκταση στην ιστορία μας ή την ιστορία οποιασδήποτε άλλης βιομηχανικής δημοκρατίας. Κάπως σαν τους μεγάλους πόλεμους, ο μαζικός εγκλεισμός έχει γίνει το πιο ολοκληρωτικά εφαρμοσμένο κυβερνητικό πρόγραμμα της εποχής μας».

Προκειμένου να συσσωρεύσει ανθρώπινα κορμιά προορισμένα για την κερδοφόρα τιμωρία τους, η πολιτική οικονομία των φυλακών στηρίζεται στην φυλετικοποιημένη αντίληψη της εγκληματικότητας- όπως οι εικόνες των εξαρτώμενων από την κοινωνική πρόνοια γυναικών που γεννάνε παιδιά εγκληματίες- και σε ρατσιστικές πρακτικές στη σύλληψη, την καταδίκη και την παραδειγματική επιβολή ποινών. Τα έγχρωμα σώματα αποτελούν το βασικό ακατέργαστο ανθρώπινο υλικό σε αυτό το τεράστιο πείραμα εξαφάνισης των τεράστιων κοινωνικών προβλημάτων της εποχής μας. Μόλις η αύρα της μαγείας εξαφανιστεί από την λύση της φυλάκισης, αυτό που αποκαλύπτεται είναι ο ρατσισμός, η ταξική βία και η παρασιτική σαγήνη του καπιταλιστικού κέρδους. Το φυλακο-βιομηχανικό σύστημα, ηθικά και υλικά, απομυζεί τον πληθυσμό του και καταβροχθίζει τον κοινωνικό πλούτο, αναγκασμένο να ανταπεξέλθει στα πολλά προβλήματα που έχουν οδηγήσει στην αύξηση του αριθμού των κρατουμένων.

Όσο οι φυλακές κερδίζουν συνεχώς χώρο στο κοινωνικό πεδίο, άλλα κυβερνητικά προγράμματα που μέχρι πρότινος επιλέγονταν για να ανταποκριθούν στις ανάγκες της κοινωνίας- όπως η προσωρινή βοήθεια σε άπορες οικογένειες- τείνουν να εξαλειφθούν. Η υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας, σε συνδυασμό με την αναβάθμιση της πειθαρχίας και της ασφάλειας σε κυρίαρχα, πάνω από τη μάθηση, ζητήματα, στα δημόσια σχολεία των φτωχών κοινοτήτων, είναι άμεσα σχετιζόμενα με την “λύση” της φυλακής.

Βγάζοντας κέρδος από τους κρατούμενους

Με τις φυλακές να πολλαπλασιάζονται στην αμερικάνικη κοινωνία, το ιδιωτικό κεφάλαιο έχει εισχωρήσει στη βιομηχανία της τιμωρίας. Αν οι φυλακές γίνονται ολοένα και πιο σημαντικές στην αμερικάνικη οικονομία, είναι ακριβώς επειδή παρέχουν τη δυνατότητα του κέρδους. Αν η έννοια της τιμωρίας ως πηγή ενδεχόμενων υψηλών κερδών είναι από μόνη της άθλια, τότε η στρατηγική που βασίζεται σε ρατσιστικές λειτουργίες και ιδεολογίες ώστε να εξωραϊστεί και να γίνει κερδοφόρα η μαζική τιμωρία είναι ακόμα πιο ελεεινή.

Η ιδιωτικοποίηση των φυλακών είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της σύγχρονης τάσης του κεφαλαίου προς την βιομηχανία της φυλακής. Όμως, ενώ ακόμα και οι κρατικές φυλακές συχνά δε συμμορφώνονται στα διεθνή δεδομένα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι ιδιωτικές είναι ακόμα πιο επιπόλαιες. Τον Μάρτιο αυτού του χρόνου (1998), η Σωφρονιστική Εταιρεία της Αμερικής (CCA), η μεγαλύτερη εταιρεία ιδιωτικών φυλακών στις Ε.Π.Α. διέθετε 54.944 κλίνες σε 68 καταστήματα κράτησης ως ιδιωτικές ή δημόσιες φυλακές στις Ε.Π.Α., στο Πουέρτο Ρίκο, στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστραλία. Ακολουθώντας την παγκόσμια τάση της υποβολής περισσότερων γυναικών σε δημόσια τιμωρία, η ΣΕΑ προσφάτως άνοιξε μια γυναικεία φυλακή, έξω από την Μελβούρνη. Η εταιρεία πρόσφατα προσδιόρισε την Καλιφόρνια ως το “νέο σύνορό” της.

Η Σωφρονιστική Εταιρεία του Γουακενχάτ (WCC), η δεύτερη μεγαλύτερη εταιρεία φυλακών των Ε.Π.Α. κέρδισε συμβόλαια και επιχορηγήσεις για να διαχειριστεί 46 φυλακές στην Β. Αμερική, στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Αυστραλία. Της ανήκουν συνολικά 30.424 κλίνες καθώς επίσης συμβόλαια για τις υπηρεσίες υγείας, την μεταφορά και την ασφάλεια των κρατουμένων.

Ως τώρα, τα κέρδη της CCA και της WCC πηγαίνουν πολύ καλά. Μεταξύ του 1996 και του 1997, τα έσοδα της CCA αυξήθηκαν κατά 58% από 293 εκατομμύρια δολάρια σε 426 εκατομμύρια. Τα καθαρά κέρδη της αυξήθηκαν από 30,9 εκατομμύρια σε 53,9. Η WCC αύξησε τα έσοδα της από 138 εκατομμύρια δολάρια το 1996 σε 210 το 1997. Σε αντίθεση με τα κρατικά σωφρονιστικά ιδρύματα, τα υπέρογκα κέρδη από αυτά τα ιδιωτικά ιδρύματα βασίζονται στη μαύρη εργασία.

Το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα

Όμως οι εταιρίες των ιδιωτικών φυλακών είναι μόνο το πιο εμφανές στοιχείο της αυξανόμενης ιδιωτικοποίησης της τιμωρίας. Οι κρατικές αναθέσεις οικοδόμησης νέων φυλακών, έχουν τονώσει την κατασκευαστική βιομηχανία. Ο κλάδος των αρχιτεκτόνων έχει εντοπίσει μια νέα σημαντική τάση· αυτή του σχεδιασμού φυλακών. Η τεχνολογία που αναπτύσσεται για τον στρατό από εταιρείες όπως η Westinghouse, πωλείται για χρήση στους τομείς επιβολής νόμου και τιμωρίας.

Επιπλέον, εταιρείες που μοιάζουν να μην έχουν σχέση με την τιμωριτική αγορά, στην πραγματικότητα σχετίζονται με την επέκταση του φυλακο- βιομηχανικού συμπλέγματος. Οι μετοχές των εταιρειών κατασκευής φυλακών είναι μια από τις πολλές πηγές κερδοφόρων επενδύσεων για επιτυχημένους επενδυτές όπως ο Merrill Lynch. H MCI χρεώνει τους κρατούμενους και τις οικογένειες τους, με εξωφρενικές τιμές για τις αναγκαίες σ’ αυτούς τηλεφωνικές κλήσεις, οι οποίες συχνά είναι η μόνη επαφή που έχουν οι κρατούμενοι με τον έξω κόσμο.

Πολλές επιχειρήσεις, των οποίων τα προϊόντα καταναλώνουμε σε καθημερινή βάση, έχουν καταλάβει ότι η εργατική δύναμη των κρατουμένων, μπορεί να είναι τόσο κερδοφόρα όσο η εργατική δύναμη του Τρίτου Κόσμου την οποία εκμεταλλεύονται οι αμερικάνικες πολυεθνικές. Έτσι οι εργάτες που ανήκουν σε συνδικάτα, εκτοπίζονται στην ανεργία και πολλές φορές καταλήγουν ακόμα και στη φυλακή. Κάποιες από τις εταιρείες που χρησιμοποιούν την εργατική δύναμη των κρατουμένων είναι η JBM, Motorola, Compaq, Texas Instruments, Honeywell, Microsoft, Boeing. Όμως, δεν είναι μόνο οι βιομηχανίες υψηλής τεχνολογίας, που δρέπουν τους καρπούς τις εργασίας των κρατουμένων. Τα καταστήματα της Nordstrom πουλάνε τζιν με την ετικέτα “Prison Blues” όπως επίσης μπλουζάκια κα πανωφόρια φτιαγμένα στις φυλακές του Oregon. Το διαφημιστικό σλόγκαν για αυτά τα ρούχα είναι: «φτιαγμένα μέσα, για να φορεθούνε έξω». Οι κρατούμενοι στη Μaryland τσεκάρουν γυάλινα μπουκάλια και βάζα που χρησιμοποιούνται από την Revlon και την Pierre Cardin και σχολεία από όλο τον κόσμο αγοράζουν αναμνηστικές κούπες αποφοίτησης και τηβέννους φτιαγμένες από κρατούμενους της Νότιας Καρολίνας.

Για τις ιδιωτικές επιχειρήσεις γράφει η Eve Coldberg και η Linda Evans (πολιτικοί κρατούμενοι στο ομοσπονδιακό σωφρονιστικό κατάστημα στο Δουβλίνο της Καλιφόρνιας) η εργασία των κρατουμένων είναι σαν τη κότα με τα χρυσά αυγά. Χωρίς απεργίες. Χωρίς συνδικαλισμό. Χωρίς ταμείο ανεργίας ή εργατικές αποζημιώσεις. Χωρίς το εμπόδιο της διαφορετικής γλώσσας όπως στις ξένες χώρες. Οι νέες φυλακές Λεβιάθαν είναι χτισμένες σε χιλιάδες στρέμματα εργοστασίων μέσα από το τοίχος. Οι κρατούμενοι εισάγουν δεδομένα για την Shevron, κάνουν τηλεφωνικές κρατήσεις για την TWA, εκτρέφουν γουρούνια, φτυαρίζουν κοπριά, φτιάχνουν ηλεκτρικούς πίνακες, λιμουζίνες, στρώματα νερού και εσώρουχα, για τη Victoria Secret – όλα με κοινό παρανομαστή το κόστος της “ελεύθερης εργασίας”.

Καταβροχθίζοντας τον κοινωνικό πλούτο

Παρόλο που η εργασία των κρατουμένων- η οποία σε τελική ανάλυση αμείβεται σε ένα επίπεδο πολύ χαμηλότερο του βασικού μισθού- είναι πολύ κερδοφόρα για τις ιδιωτικές εταιρείες που την χρησιμοποιούν, το ποινικό σύστημα από μόνο του δε παράγει πλούτο. Καταβροχθίζει τον κοινωνικό πλούτο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την επιδότηση κατοικιών για αστέγους, για τη βελτίωση της δημόσιας παιδείας των φτωχών και φυλετικά περιθωριοποιημένων κοινοτήτων, για να δημιουργήσει δημόσια προγράμματα απεξάρτησης από τα ναρκωτικά για άτομα που θέλουν να απαλλαγούν από τις εξαρτήσεις τους, να δημιουργήσει ένα εθνικό σύστημα υγείας, να επεκτείνει προγράμματα που καταπολεμούν το AIDS, να ξεριζώσει την ενδοοικογενειακή βία και σταδιακά να δημιουργήσει θέσεις εργασίας με ικανοποιητικές αποδοχές για τους ανέργους.

Από το 1984 άνοιξαν περισσότερες από 20 καινούργιες φυλακές στην Καλιφόρνια τη στιγμή που μόνο μια πανεπιστημιακή σχολή προστέθηκε στο κρατικό πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας και καμμία στο δεύτερο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας. Το 1996-97 η ανώτατη εκπαίδευση απολάμβανε μόλις το 8,7% του προϋπολογισμού ενώ στον σωφρονισμό αντιστοιχεί το 9,6%. Τώρα που η επανένταξη των αποκλεισμένων έχει κηρυχτεί παράνομη στην Καλιφόρνια, έγινε προφανές ότι η εκπαίδευση προορίζεται για κάποιους ανθρώπους ενώ η φυλακή για άλλους. Πενταπλάσιοι μαύροι έχουν μπει τα τελευταία χρόνια στη φυλακή από ότι στα τετραετούς φοίτησης κολέγια και πανεπιστήμια. Αυτός ο νέος διαχωρισμός έχει επικίνδυνες συνέπειες για ολόκληρη τη χώρα.

Απομονώνοντας ανθρώπους χαρακτηρισμένους ως εγκληματίες, η φυλακή συγχρόνως ενισχύει και αποκρύπτει το δομικό ρατσισμό της αμερικάνικης οικονομίας. Οι ισχυρισμοί για χαμηλά επίπεδα ανεργίας, ιδίως στις κοινότητες των μαύρων, έχουν νόημα μόνο αν κάποιος θεωρήσει ότι ο τεράστιος αριθμός ανθρώπων στη φυλακή έχει πραγματικά εξαφανιστεί και για αυτό δεν έχει δικαίωμα στην εργασία. Οι αριθμοί των μαύρων και των λατιναμερικάνων, προσφάτως εγκλεισμένων, κυμαίνονται στο 2% της αντρικής εργατικής δύναμης. Σύμφωνα με τον εγκληματολόγο David Downes : «αν εξετάσουμε τον εγκλεισμό ως καμουφλαρισμένη ανεργία, μπορεί το επίπεδό της να αυξηθεί κατά περίπου 1/3 στο 8%. Οι συνέπειες στην εργατική δύναμη των μαύρων είναι ακόμα πιο εντυπωσιακές ανεβάζοντας την ανεργία των μαύρων αντρών από το 11 στο 19%».

Η κρυφή ατζέντα

Ο μαζικός εγκλεισμός δεν είναι η λύση στην ανεργία, ούτε είναι η λύση στα προβλήματα που κρύβονται πίσω από ένα ραγδαία αυξανόμενο δίκτυο φυλακών και καταστημάτων κράτησης. Ωστόσο, η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων έχει εξαπατηθεί να πιστεύει στην αποτελεσματικότητα της φυλάκισης ακόμα κι αν τα ιστορικά δεδομένα ξεκάθαρα αποδεικνύουν ότι οι φυλακές δεν λύνουν κάποιο πρόβλημα. Ο ρατσισμός έχει υπονομεύσει την ικανότητα μας να παράγουμε έναν δημοφιλή κριτικό λόγο που να ανταγωνίζεται την ιδεολογική απάτη που αναγάγει τη φυλάκιση σε κλειδί της δημόσιας ασφάλειας. Το επίκεντρο της προσοχής της κρατικής πολιτικής, ραγδαία μετατοπίζεται από το κοινωνικό κράτος στον κοινωνικό έλεγχο.

Μαύροι, Λατιναμερικάνοι, αυτόχθονες αμερικάνοι και πολλοί Ασιάτες νεολαίοι απεικονίζονται ως οι πρωτεργάτες της βίας, της διακίνησης ναρκωτικών και ως ζηλόφθονες για τα αγαθά που δε δικαιούνται να κατέχουν. Νεαρές μαύρες και λατιναμερικάνες παρουσιάζονται ως σεξουαλικά ασύδοτες γυναίκες που γεννοβολούν μωρά και φτώχεια. Η εγκληματικότητα και η παρέκκλιση είναι φυλετικοποιημένες. Η επιτήρηση έτσι είναι επικεντρωμένη στις κοινότητες των έγχρωμων, των μεταναστών, των ανέργων, των αναλφάβητων, των άστεγων και γενικά αυτών που έχουν μειωμένη πρόσβαση στις κοινωνικές παροχές. Η δυνατότητα πρόσβασης στις κοινωνικές παροχές συνεχίζει να μειώνεται σε μεγάλο βαθμό επειδή η επιβολή του νόμου και τα μέτρα ποινικής προστασίας όλο και περισσότερο τις καταβροχθίζουν. Το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα έχει έτσι δημιουργήσει έναν φαύλο κύκλο τιμωρίας που μόνο διευρύνει τη φτώχεια αυτών που το πρόβλημα της φτώχεια τους υποτίθεται ότι λύνεται με τη φυλάκιση.

Έτσι όσο το κέντρο βάρους της κυβερνητικής πολιτικής μετατοπίζεται από την κοινωνική πρόνοια στον έλεγχο του εγκλήματος, ο ρατσισμός διεισδύει πιο βαθιά στις οικονομικές και ιδεολογικές δομές της αμερικάνικης κοινωνίας. Εντωμεταξύ συντηρητικοί σταυροφόροι εναντιώνονται στη επανένταξη των αποκλεισμένων και την πολυπολιτισμική εκπαίδευση που οδηγούν στο τέλος του ρατσισμού, αν και οι αντίπαλοί τους θεωρούν ότι τα υπολείμματα ρατσισμού μπορούν να εξωραϊστούν με τον διάλογο και τη συζήτηση. Οι συζητήσεις όμως για τις “σχέσεις μεταξύ των φυλών” δύσκολα θα διαλύσουν το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα που θρέφει και γιγαντώνει τον ρατσισμό που κρύβεται βαθιά στις δομές τις κοινωνίας μας.

Η εμφάνιση του αμερικάνικου φυλακο-βιομηχανικού συμπλέγματος σε μια συγκυρία ραγδαίας συντηρητικοποίησης , σηματοδοτεί μια νέα ιστορική στιγμή, οι κίνδυνοι της οποίας είναι χωρίς προηγούμενο. Αλλά αυτό είναι και μια ευκαιρία. Υπολογίζοντας τον εντυπωσιακό αριθμό από απλά εγχειρήματα που συνεχίζουν να αντιστέκονται στην επέκταση της βιομηχανίας της τιμωρίας, οφείλει να γίνει εφικτό να βρεθούν αυτές οι προσπάθειες μαζί για να δημιουργηθούν ριζοσπαστικά και ορατά σε εθνικό επίπεδο κινήματα που πειστικά θα υποστηρίξουν ότι αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι καινούργιες φυλακές αλλά νέο σύστημα υγείας, στέγασης, μόρφωσης, προγράμματα απεξάρτησης, εργασίας. Για να διασφαλίσουμε ένα δημοκρατικό μέλλον, είναι δυνατόν και απαραίτητο να συνυφάνουμε τα ποικίλα νήματα αντίστασης στο φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα σε ένα δυναμικό κίνημα κοινωνικής αλλαγής.

Μετάφραση Α. Θεοφίλου

Ε’ πτέρυγα φυλακών Δομοκού

11/04/13

Σημείωση: χρησιμοποιώ τον όρο φυλακο- βιομηχανικό σύμπλεγμα και όχι σωφρονιστικό βιομηχανικό καθώς η ίδια η συγγραφέας χρησιμοποιεί τον όρο prison-industrial και όχι το correctional industrial complex. ΒλέπεAngela Davis: Are prisons obsolete? σελίδα 86. Επίσης, γιατί η έννοια της φυλακής ως “σωφρονιστικό” κατάστημα είναι ξεπερασμένη. Οι φυλακές πια λέγονται καταστήματα κράτησης.