νοσταλγία μπάρας προόδου

Μη μπορώντας να περιμένω επ' αόριστον τον υπολογιστή να ολοκληρώσει την ανασυγκρότηση του σκληρού δίσκου, άρχισα να ψάχνω τη μπάρα προόδου ανασυγκρότησης. Δε μπόρεσα να την εντοπίσω και έτσι γκούγκλαρα το πρόβλημα μου και διαπίστωσα ότι δεν είμαι ο μόνος σε αυτή την αλλόκοτη ανάγκη. Στα φόρουμ οι χρήστες βγάζουν έναν θυμό για αυτή την αφαίρεση από το πρόγραμμα. Η εταιρία απαντά ότι η μπάρα αναπαριστούσε στοιχεία και αλλαγές που δεν ανταποκρίνονταν στη πραγματική διεργασία ανασυγκρότησης. Παραδέχονται τώρα ότι δεν έχουν τρόπο να προϋπολογίσουν την εξέλιξη της και να την εξεικονίσουν κατανοητά. Το φαινόμενο όμως δεν είναι μεμονωμένο. Η τάση απόκρυψης έχει γενικευτεί σε όλες τις διεργασίες του υπολογιστή όπου οι προγραμματιστές δε μπαίνουν στο κόπο να τις καταγράψουν, να τις παρουσιάσουν, να τις αναπαραστήσουν, να τις αναφέρουν ή να τις εξηγήσουν. Το αποτέλεσμα είναι ο χρήστης απλώς να περιμένει, χωρίς να γνωρίζει ούτε καν αν ο υπολογιστής αντιμετωπίζει προβλήματα. Από την άλλη, σταματήσαμε να χαζεύουμε υπνωτισμένοι τις μπάρες να γεμίζουν για ώρες ολόκληρες. Σταμάτα να κοιτάς τη μπάρα, μου έλεγαν, ηλίθιος είσαι; Ηλίθιος θα ένοιωθα αν δεν έμπαινα στο κόπο να δω τι ακριβώς κάνει ο υπολογιστής μου. Εξάλλου, τι το κακό έχει να χαζεύεις τη πρόοδο μιας εργασίας; Πάντα άρεσε στους ανθρώπους να μαζεύονται και να παρακολουθούν την πρόοδο των οικοδομικών εργασιών. Να βλέπουν σιγά σιγά το κτήριο να υψώνεται και να παίρνει μορφή. Εδώ βέβαια μιλάμε για τη πρόοδο μιας μηχανικής διαδικασίας. Ε λοιπόν νοιώθω αλληλεγγύη για την εργασία των μηχανών μου και γουστάρω να βλέπω τα γρανάζια να δουλεύουν. Είτε πρόκειται για εργάτες είτε για μηχανές ή προγράμματα (που είναι το αποτέλεσμα ανθρώπινης εργασίας) είτε για μικροκαμωμένα ξωτικά, η εργασία πρέπει να είναι ορατή στους αποδέκτες του τελικού προϊόντος ή σε όποιον άλλο. Αντίθετα πλέον γίνεται προσπάθεια ώστε η διεργασία να αποκρύπτεται. Και αυτή η απόκρυψη είναι επικίνδυνη ανεξάρτητα από τη φύση της εργασίας. Σήμερα οι οικοδομές σκεπάζονται με μεγάλα καλύμματα που κρατούν αυτόν που δουλεύει στο σκοτάδι. Αλλά στο σκοτάδι μένουμε κι εμείς, τυφλωμένοι από τη φαντασμαγορία να μας αποκαλύπτεται στο τέλος το κτήριο έτοιμο σαν να φύτρωσε μόλις. Ο υπολογιστής σου δε σου δίνει πια λογαριασμό μιας και δε θα καταλάβαινες. Από το λειτουργικό ντος που η εμφάνιση γραμμών διεργασιών ήταν καταιγιστική, σήμερα έχεις φτάσει να είσαι πλήρως αποκομμένος από τη λειτουργία. Μένεις έτσι με τις ώρες να κοιτάς ένα κέρσορα στο κενό.

better burn a megachurch

Πρώτα κουκούλωσαν την αποκάλυψη ότι οι δράστες του διπλού εμπρησμού της Εβραϊκής συναγωγής στα Χανιά ήταν Βρετανοί και Αμερικάνοι που εργάζονταν ως εκπαιδευτές προσωπικού στη Αμερικάνικη βάση της Σούδας*. Μετά τους φυγάδευσαν χωρίς να αποκαλύψουν ούτε τα ονόματα τους. Πριν από όλα αυτά είχαν βγάλει αστραπιαία επίσημες ανακοινώσεις και δημοσιεύματα περί του αντισημιτισμού των Ελλήνων (για το ότι στηρίζουν τους Παλαιστίνιους). Μετά από όλα αυτά και πάλι δε θα ζητήσουν καμία συγνώμη. Αμερικάνοι.

*κι όταν λέμε κουκούλωσαν, το εννοούμε. Την είδηση δεν την είδαν και δεν την άκουσαν παρά ελάχιστοι (τα περισσότερα μίντια δεν την ανέφεραν καν) παρά το ότι η ειρωνεία του πράγματος και η γελοιότητα των χειρισμών κάνει το όλο σκηνικό ιδανικό για παγκόσμια είδηση.

I am a heterosexual! It began... early with me... at my public school. I won't say which one... I have dishonoured it enough already.

Heterosexuality is an ugly word. Until recently it skulked in the obscurity of medical text books. Now, one hears it everywhere. Let us be explicit and fearless about its meaning, then. Hetero, as one might expect, is derived from a foreign language, and means 'op posite'. Therefore, a heterosexual man is sexually attracted only to women and vice-versa.

There are few outward signs by which a heterosexual reveals himself, though authorities on the subject claim that a heterosexual will sooner or later give himself away-if only by his clumsiness and coldness, and crashing insensitivity. A heterosexual walks-or rather clumps in hobnailed boots and belted mac-alone. Not for him the joys of true comrade ship; his energies are all spent in the pursuit of women. There is nothing he longs for more, than a night out with the boys, but a night out with the boys-in the truest, deepest sense is precisely :what he can never enjoy. He is too busy making passes at the barmaid.

What is being done about this problem? Very little. The prevalent official attitude is simply to make heterosexuality as difficult as possible, to scoop it under the carpet.

How do I know all this?

I am a heterosexual.

It began early with me, at my public school. I won't say which one. . . I have dis honoured it enough already. I was fourteen years old, apparently a happy, wholesome normal lad, making friendships which would stand me in good stead for the rest of my life, when suddenly I realised that I didn't feel as I should towards the Captain of the Eleven. I couldn't disguise my growing conviction that he was a big, fat, boring slob. The padre, the housemaster, the housemaster's wife, did their level best to help, but I left school under a cloud.

I became an up-and-coming young executive. My field was corsets. I was good at my job, then one afternoon, I found it necessary to take a client to a strip club. I was watching a young lady in a G-string wrestling with a stuffed snake, when, to my horror, I discovered that I violently desired her. I tried to believe that it was something I had eaten. I tried to behave normally, and only looked at the audience. But it was no use. I enjoyed looking at naked women. .

Of course, my work began to suffer. I lost my job. Now, I am a doorman at the strip club which was the cause of my downfall. I am not actively unhappy, and sometimes the young ladies let me take them home, but it's a strange twilight world I live in. I have fallen farther than most, because I had farther to fall.

Mine is a sad story, but heterosexuals do not cry. I am not a criminal. Before you con demn me out of hand, try and see me as I am, a lost and lonely soul, with perhaps, a more than passing resemblance to-dare I say it-yourselves.

"Confession" by John Braine, in "That Was The Week That Was", edtied by David Frost and Ned Sherin, W.H. Allen, 1963