27/12/09

ασχημονώ

Διαβάζω πλέον μόνο στοχασμούς από τις κατεστραμμένες ζωές, και ότι είναι πεταμένο στην άκρη του δρόμου. Το πρόσεξαν στη γειτονιά και με δείχνουν πια με το δάχτυλο, έτσι κι αλλιώς δεν είναι η γειτονιά μου. Εδώ που ζω, κλείνομαι όλη μέρα μέσα. Λιώνω στη τηλεόραση που τόσα χρόνια μου απαγόρευα ν' αγοράσω. Ενθουσιάζομαι χάνοντας τον εαυτό μου στο ίντερνετ. Δε συναντώ πια τους ανθρώπους μου. Με εγκατέλειψαν όταν τους εγκατέλειψα κι εγώ... τότε περίπου. Κοιμάμαι πολύ και βλέπω μόνο άσχημα όνειρα. Τρέφομαι με φόβους και ελπίδες, και οι λέξεις που αγάπαγα σιγά σιγά βαραίνουν, σα να άλλαξαν υλικό, και είναι πια ασήκωτες. Δυσκολεύομαι να κρατήσω τα όρια, και δε μιλάω για το καλό και το κακό και τέτοιες μαλακίες, μιλάω για τα πραγματικά όρια. Το νοιώθω ότι ο κόσμος μ' αφήνει πίσω, δε τρέχει προς τη πρόοδο, τρέχει μακρυά μου.
Γυρίζω στα ίδια βιβλία και τα διαβάζω ακόμα πιο αργά. Σαν το ριπλέι που κινείται τόσο αργά που η ταχύτητα γίνεται απαγορευτική για τον δρομέα, αφού δε θα μπορούσε να ισορροπήσει στη κίνηση του επιβραδυμένου εαυτού του. Διαβάζω όπως Μάλον πιπίλιζες τα βότσαλα.
Αγαπάω πια μόνο τα λάθη, τα πιο διακριτικά, αυτά που με το ζόρι ξεχωρίζεις το σβήσιμο στο χαρτί. Αγαπώ τα ψέματα, τα πιο μικρά, αυτά που δεν λες καν ψέμα. Μέχρι να νιώσω πάλι σα κύμα τις πιο ακραίες σκέψεις, τις πιο βρόμικες διαστροφές, τη πιο λάθος ζωή να μου ανήκει, ώρες πληθωρικές και λιπόφιλες, σ' αυτές ανήκει αυτός το άστοχο blog. Μου λένε ν' αγαπάω τον εαυτό μου και μένω για ώρα απορημένος. Θα άλλαζα το φύλο, τους φίλους, τα κόμματα, το νεροχύτη αν μ' απελευθέρωνε κατι... από κάτι... από το κάτι. Μα αυτό που έχει σπάσει είναι πιο πέρα και δεν αλλάζει παρά συνωμοτώντας χρόνια με κάθε χθόνια θεότητα σε τόσο καλοσχεδιασμένες συνωμοσίες που με κουράζει μόνο να φανταστώ τους συγχρονισμούς και τις ενορχηστρώσεις τους.
Δεν υπάρχει αλήθεια μέσα στην αναλήθεια, και μόνο εκεί μπορείς να ψάξεις. Όχι ότι θα ήθελε να βρει κάποιος την αλήθεια. Θεός φυλάξει. Να ψάξει θέλει. Του αρέσει το ψάξιμο. Φτάνει τέλος στην άκρη της ταράτσας, λιπόσαρκο παιδί, ντυμένο σούπερμαν, και αναρωτιέται με τις ώρες αν πετάξει. Μεσήλικας σκουπίζει τα λαδωμένα αποφάγια από τη κοιλιά του κι απορεί αν θα μπορούσε να βάλει το κεφάλι του στον αφαλό του, και να χωθεί σιγά σιγά όλος μέσα του. Τελευταίο να μπει το χέρι που ακόμα πληκτρολογεί. Μην επιστρέψω σύντομα

25/12/09

what happened to the world of tomorrow?


Αυτή η δεκαετία ξεκίνησε με ένα αεροπορικό ατύχημα που γύρισε την τεχνολογική πρόοδο δεκαετίες πίσω. Αν το Κονκόρντ αποτέλεσε τη δεκαετία του '60 ένα παράθυρο στον θρυλικό κόσμο του μέλλοντος, η απόσυρσή του ήταν η ταφόπλακα στο όραμα του ύψους και της ταχύτητας. Εξάλλου δε χρειάζονταν πια υποσχέσεις του μέλλοντος, το τέλος της ιστορίας είχε διακηρυχθεί, είχε προπαγανδιστεί, είχε γίνει αποδεκτό. Οι κυβερνήσεις είχαν αποδεσμευτεί από την υποχρέωση να πλάθουν όνειρα. Μπορούσαν πλέον να προβάλουν χωρίς διακοπές τους εφιάλτες τους.
Έτσι λίγο αργότερα με την επίθεση στους δίδυμους πύργους έφτασαν στα άκρα τον ενταφιασμό των ονείρων που είχε επιτρέψει ο 20ος αιώνας, ίσως και της σκέψης εν γένει. Η χιλιετία πρόβαλε το φοβερό της πρόσωπο με κάθε ειλικρίνεια, δεν έχουμε να της καταλογίσουμε τα ατέλειωτα ψέματα ή τις απάτες του παρελθόντος. Το μόνο που μας μένει είναι ν' αλλάξουμε αυτό το πρόσωπο, με το πρόσωπο των ανθρώπων.

is santa real mamy?

21/12/09

δε ξεμπλέκεις έτσι εύκολα απο τους νταβατζήδες

Στο κείμενο του, ο θάνατος του ηγεμόνα, ο Κούλογλου επισημαίνει πολύ σωστά ότι:

Σε καμιά άλλη χώρα της Δύσης οι ιδιωτικές τηλεοράσεις δεν ελέγχονται τόσο λίγο, αφού οι ιδιοκτήτες τους είναι και εκδότες των εφημερίδων που υποτίθεται ότι θα πρέπει να ελέγχουν την εξουσία και της τηλεόρασης. Σε καμιά άλλη χώρα οι τηλεοπτικές ειδήσεις δεν έχουν αντικατασταθεί από παράθυρα- πανίσχυρα καφενεία που καθορίζουν την πολιτική ατζέντα. Και σε ελάχιστες χώρες τα συγκροτήματα ΜΜΕ είναι τόσο ισχυρά και οι πολιτικοί τόσο αδύναμοι αλλά και δειλοί για να τα βάλουν με τους «νταβατζήδες». Η πολύπλευρη κρίση που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία είναι και κρίση των ΜΜΕ, όπως εξελίχθηκαν μετά την μεταπολίτευση και ιδιαίτερα στην διάρκεια της καθοριστικής δεκαετίας του 80. Σε αυτό το παιχνίδι εξουσίας ο Χρήστος Λαμπράκης ήξερε πάντα να κερδίζει. Αλλά η πορεία της χώρας θα ήταν διαφορετική αν τα είχε παρατήσει το 83 ή αν στην συνέχεια είχε διαλέξει για τον εαυτό του τον ρόλο του φωτισμένου συμβούλου αντί για τον ρόλο του ίδιου του ηγεμόνα.

Ο Λαμπράκης ήταν οι νταβατζήδες, ήταν το μεγάλο αφεντικό μιας μαφιόζικης εταιρίας που ασχολούταν αποκλειστικά με τα δικά της οφέλη, ανάγοντάς τα σε μείζον εθνικό ζήτημα. Ήταν και είναι το προκλητικότερο φαινόμενο προπαγάνδας που γνώρισε η χώρα. Χρησιμοποίησε τα νέα μέσα (και τα παλιά) για να επιβάλει μια συνολική ιδεολογία. Για να επιβάλει ασυνείδητες ιδέες και συμπεριφορές έμμεσα αλλά με πείσμα και μεθοδικότητα Τα χρησιμοποίησε άμεσα για να κατευθύνει, να πιέσει, να εκβιάσει. Ανήγαγε τις δημοσκοπικές του εταιρίες, πρωτοτυπώντας παγκοσμίως, σε μια δημοσκοπική εξουσία που υπερβαίνει και τη πολιτική και την οικονομική και τη δημοσιογραφική. Το καρτέλ του, με μια οριζόντια διασπορά που έφτανε παντού έδινε τις εντολές και εποφελούταν από την εκτέλεσή τους μέσα από μπίζνες που ξεπερνούσαν τα μίντια και ήταν επενδυτικές, διαφημιστικές, συμβουλευτικές, τουριστικές, δικηγορικές, εκπαιδευτικές, καλλιτεχνικές, πολιτιστικές, κατασκευαστικές και άλλες.
Η συμπεριφορά του μεγάλου του καναλιού απογυμνώθηκε αντιδρώντας στην εξέγερση του Δεκέμβρη και από τότε δε σταμάτησε να δείχνει το πραγματικό πρόσωπο της διεφθαρμένης αυταρχικής εξουσίας. Οι ειδήσεις τους έχουν μετατραπεί χωρίς προσχήματα σε μια πρωτόγνωρη προπαγάνδα, και όλα τα άλλα προγράμματα υπηρετούν τον αποπροσανατολισμό. Τα θέματα τα συζητούν μεταξύ τους οι δημοσιογράφοι βγάζοντας τα δικά τους κατευθυνόμενα συμπεράσματα ενώ οι πολιτικοί, ανήμποροι να συγκρουστούν, προσέρχονται στα στούντιο για να ανακριθούν Πλέον πηγαίνοντας κόντρα στο αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών, απαιτούν από το κυβερνών κόμμα να εγκαταλείψει τις υποσχέσεις του. Αποτελούν το σημαιοφόρο ενός εκβιασμού χωρίς προηγούμενο προς το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Διατάζουν τον ανώριμο πρωθυπουργό να επιτεθεί ακόμα περισσότερο στα λαϊκά στρώματα, να προχωρήσει άμεσα στο ανήκουστο μέτρο της μείωσης των μισθών, της ισοπέδωσης των εργασιακών δικαιωμάτων, της γενικευμένης ιδιωτικοποίησης, της κατάργησης του ασύλου, της γενικευμένης αστυνομοκρατίας.
Ενα τέτοιο θάνατο σαν του κυρ Χρήστου θα τον περίμεναν οι κάτοικοι χώρων που δεν έχουν τη ψευδαίσθηση ότι είναι δημοκρατίες για να βγουν στους δρόμους να πανηγυρίσουν Το κανάλι του σήμερα όλη μέρα μεταδίδει κακόγουστα πλάνα του νεκρού με φόντο την Ελληνική σημαία και πένθιμη μουσική. Είναι προφανές ότι βρίσκονται σε ανατολική δεσποτεία. Αλλά τι μπορεί να γίνει; Να βγουν χιλιάδες κόσμου να το γιορτάσουν; Να καταλάβουν τη Χρήστου Λαδα; Το πλήθος να χορεύει γύρω από το μέγαρο μουσικής που θα έχει παραδοθεί στης φλόγες με το μέγκα να αρνείται να μεταδώσει τα πρώτα πλάνα; Δε νομίζω. Όλοι θα τιμήσουν τον νεκρό σαν να το άξιζε, και παραπάνω. Κάποιοι θα πάρουν τη θέση του και θα μαγευτούν αμέσως από την απόλυτη εξουσία.
Δε ξεμπλέκεις έτσι εύκολα από τους νταβατζήδες μικρή μου.

16/12/09

1.366.350 iraqi deaths, and counting

Iraq Deaths Estimator1.366.350 νεκροί μέχρι τώρα από την έναρξη των χερσαίων επιχειρήσεων στο Ιράκ το 2003, είναι μια στατιστική που σχεδόν όλοι αγνοούμε. Το νούμερο δεν είναι ακριβές γιατί κανένας δε μετράει. Αντίθετα ξέρουμε όλοι τον ακριβή αριθμό νεκρών Αμερικανών. Για τις αρχές και τα μίντια, κάποιοι άνθρωποι φαίνεται να έχουν λιγότερη "ανθρωπινότητα" από άλλους. Σ΄αυτό το εκατομμύριο πρέπει να προσθέσουμε τους νεκρούς του 10ετους εμπάργκο και των αεροπορικών επιχειρήσεων. Η αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ ξεπερνάει έτσι τα 2.000.000. Στις πόσες πισίνες γεμάτες πτώματα αρχίζει κάποιος να μιλάει για γενοκτονία;

χωρίς λεζάντα

15/12/09

Αποστολή Βιβλίων σε Φυλακές

Εάν ενδιαφέρεστε να συμμετέχετε στην αποστολή βιβλίων στις φυλακές, μπορείτε να φέρετε βιβλία ή άλλα έντυπα για να σταλούν σε κάποια προγράμματα του ΚΕΘΕΑ που λειτουργούν εντός των φυλακών.
Η συγκέντρωση των βιβλίων θα γίνει στο ισόγειο των Κεντρικών Υπηρεσιών του ΚΕΘΕΑ (Σορβόλου 24, 116 36 Μετς). Η συγκέντρωση των βιβλίων θα γίνει μέχρι τις 18/12/09, 9 -5 μ.μ.

6/12/09

‘We’re gonna rule this town tonight’

Thousands of anarchists are battling 6,000 cops in Athens tonight. University building near parliament seized and anarchist banner flies from roof. Motor cycle snatch squads beingknocked over and bikes seized. Petrol bombs, barricades… ‘We’re gonna rule this town tonight’.

5/12/09

σε κάθε στιγμή

Ο χρόνος, τον οποίο ρωτούσαν οι μάντεις, για να καταλάβουν τι εγκυμονεί στα σπλάχνα του, δεν γινόταν βέβαια αντικείμενο της εμπειρίας τους ούτε ως ομοιογενής ούτε ως κενός. Όποιος κρατάει αυτό κατά νου ίσως καταφέρει ν’ αποκτήσει μια ιδέα για το πώς έχουμε εμπειρία του παρελθόντος χρόνου κατά την αναμνημόνευση: ακριβώς έτσι. Είναι γνωστό ότι στους Εβραίους απαγορευόταν να διερευνούν το μέλλον. Ο Νόμος και η προσευχή, όμως, τους μυούσαν στην αναμνημόνευση. Έτσι, το μέλλον τους απελευθέρωνε απ’ τα μάγια, αυτό το μέλλον που υποδουλώνει όσους ζητούν από τους μάντεις απαντήσεις. Όμως αυτό δε μετέτρεψε το μέλλον σε ομοιογενές και κενό χρόνο για τους Εβραίους. Γιατί μέσα του το κάθε δευτερόλεπτο ήταν η στενή πύλη από την οποία μπορούσε να διέλθει ο Μεσσίας.
Walter Benjamin

3/12/09

η ελπίδα σε κάθε στιγμή... και οι αιώνοι στόκοι

Νοιώθω ότι δε μπορώ να αποσιωπήσω τη σημερινή επίθεση που δέχτηκα. Όχι γιατί ο πόνος με σακατεύει, αλλά γιατί δε θα ήταν έντιμο να αποσιωπώ φασιστικές πράξεις στο όνομα των συλλογικών στρατηγικών. Δεν ήταν οι μπάτσοι αυτοί που μ' έναν να ντραπώ αλλά κάποιοι σύντροφοι.
Η ιστορία, για όποιον ενδιαφέρει έχει ως εξής: Ακούω στις ειδήσεις ότι η πρυτανική αρχή πάει να κλείσει την ΑΣΟΕ με δικαιολογία τη γρίπη και γίνομαι έξαλλος. Όταν φτάνω εκεί, η σχολή έχει ξανανοίξει θριαμβευτικά και η επίμαχη συνέλευση μόλις τέλειωσε αλλά δε πήρε καμία απολύτως απόφαση. Μπαίνω και έχουν μείνει 40 αναρχικοί που έχουν ξενερώσει και φεύγουν. Λένε πόσο λάθος είναι κατά το Δεκέμβρη που η σχολή θα είναι κλειστή και ντροπή λέει σε όλους που δεν είναι εκεί για να τους βοηθήσουν να κρατήσουν τη σχολή ανοιχτή το Δεκέμβρη. Μια εννιάδα αποφασίζει τελικά να μείνει τουλάχιστον για απόψε που μπορεί να χρησιμεύσει η σχολή σαν καταφύγιο με τόσα πολλά ματ στους δρόμους. Τους λέω ότι θα μείνω μαζί τους. Πιάνω κουβέντα και τους μιλάω για τη δική μου σχολή. Περνώντας από έναν τύπο με ρωτάει αν φεύγω. Του λέω, όχι βρε μην ανησυχείς. Δε θες να φύγεις ρωτάει. Προβληματίζομαι. Ρωτάω αν υπάρχει θέμα εμπιστοσύνης. Μου λέει πως όχι αλλά πως οι άλλοι είναι γνωστοί από τη σχολή. Του λέω, ότι αν θέλει φεύγω αλλά θα μείνουν 9 δεν υπάρχει πίεση. Απομονώνομαι και διαβάζω το κόμιξ μου. Μετά από λίγο σηκώνομαι και τους πλησιάζω αδιάφορα. Μια κοπέλα μου φωνάζει να φύγω όπως θα το έλεγε ένας φασίστας σε κάποιο μετανάστη. Ένας τύπος με πλησιάζει με μια κούπα βραστό νερό και απειλεί ότι θα μου το φέρει στο πρόσωπο. Προφανώς συμπορεύτηκε κάποτε μαζί μου διαμαρτυρόμενος για την περίπτωση Κούνεβα. Οι άλλοι 7 είναι μαζί τους. Με σπρώχνουν εκτός του πανεπιστημίου. Είμαι αποσβολωμένος. Ανήμπορος να μιλήσω. Ανήμπορος να καταλάβω. Στέκομαι έξω από την είσοδο της ΑΣΟΕ με όλη την απορία και όλη τη θλίψη του προηγούμενου Δεκέμβρη. Ρωτάω ξεψυχισμένα για να καταλάβω, τι έγινε. Αυτοί δεν είπαν ότι θέλουν το πανεπιστήμιο ανοιχτό; αυτοί δε ζήτησαν βοήθεια; Δεν είχαμε πει ότι θα φεύγαμε μαζί σε 2 ώρες; Είναι τόσο αντίθετο στη πρακτική της περιφρούρησης να συμμετέχουν άτομα από άλλα ακαδημαϊκά τμήματα; Είναι το ντύσιμό μου ύποπτο; Είναι κάτι που έκανα; Προσπαθώ να καταλάβω. Δεν παίρνω απαντήσεις, εισπράττω μόνο επιθέσεις. Δε με νοιάζει για μένα, θέλω να μείνω για τις δυνατότητες αυτού του Δεκέμβρη. Φεύγω και δε μπορώ να σταματήσω το κλάμα και την επίπονη θλίψη.
Στο κόσμος έξω από την πύλη δεν έχει θέση η παράνοιά τους. Δεν υπάρχουν "διμοιρίες έτοιμες να εισβάλουν", ούτε "χρισαυγίτες έτοιμοι να τους μαχαιρώσουν", ούτε "ασφαλίτες έτοιμοι να τους αρπάξουν". Ίσως το ότι έφυγα με ασφάλεια να επιβεβαιώνει την λογική τους ότι είμαι με τους άλλους. Υπήρχαν ματ και ασφαλίτες σε άλλα σημεία μακριά από το μαγαζάκι τους και το φαντασιακό τους. Δεν είναι όλα αυτά το θέμα. Το θέμα είναι να μπορείς να κοιτάς στα μάτια έναν άνθρωπο που σε βλέπει σαν αδελφό χωρίς να σκέφτεσαι τον φόνο.

πως να τους βάλεις μέσα στη τάξη;

Η νέα συμπολιτευόμενη ηγεσία της ποσδεπ έβγαλε ανακοίνωση 1η Δεκέμβρη ενάντια στις καταλήψεις ζητώντας κλίμα ειρήνης στα πανεπιστήμια. Έτσι κι αλλιώς μέχρι τις 6 Δεκέμβρη οι κυβερνώντες θα έχουν βάλει σε ιατρική καραντίνα όλα τα πανεπιστημιακά τμήματα της Αθήνας και όλα τα σχολεία του κέντρου. Εξάλλου όλη η κοινωνική πολιτική μπαίνει σε καραντίνα στο όνομα της κρίσης. Νοσούμε κρυφά μαζί με το ευτραφές τραπεζικό σύστημα. Το '67 η χώρα μπήκε στο γύψο για να κολλήσει μέχρι σήμερα την ορολογία των ιατρείων. Το πλεονέκτημα της ιατρικής ορολογίας είναι ότι η ιατρική πρακτική δε σου επιτρέπει καμιά αντίρρηση, καμία αντίθετη άποψη, και μπορεί να γίνεται απάνθρωπα σκληρή. Εξάλλου το διακύβευμα της είναι ο θάνατος. Αλλά δεν υπάρχει φυσικός θάνατος του κοινωνικού γιατί το κοινωνικό δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο όσο και αν προσπαθούν να το παρουσιάσουν το τέτοιο. Το κοινωνικό ανήκει στο πεδίο της ελευθερίας.
Μέσα στο γενικότερο κλίμα κατάρρευσης των κοινωνικών "αντισωμάτων" βλέπουμε καθαρά ότι οι καταλήψεις μας (χώροι ελευθερίας σε μια πειθαρχημένη γνώση) είναι αναγκαίο μέσο πάλης. Η πραγματική πρωτοπορία της γνώσης, ο νέος λόχος των φοιτητών, οφείλει να πρωτοστατήσει στην όποια αντίσταση ενάντια στις κυρίαρχες "νοσηρές" συνειδήσεις.

Υποκλινόμαστε σε κάθε κατάληψη (σε εποχές κατοχής)

Ανακοίνωση της πρώτης κατάληψης του Δεκέμβρη του 2009

μυρίζει σαπίλα!
Είναι η μυρωδιά της κάθε εξουσίας, του αφεντικού, του καθηγητή, του παπά της γειτονιάς, του μπάτσου της γειτονιάς, του γαμιά της γειτονιάς, των μέσων μαζικού ευησυχασμού, της πειθαρχίας,της αποστείρωσης, των ρολογιών...
Είναι η μυρωδιά της μη - ζωής, της ανούσιας συνουσίας, του καθημερινού άγχους, του lifestyle, της παραίτησης, του φόβου, της υποκρισίας, της θλίψης...
Είναι η μυρωδιά του ατομισμού, της καβάτζας, του συμφέροντος, της αποξένωσης, του βολικού καναπέ, το τηλεκοντρόλ ως προέκταση του χεριού, η τηλεόραση ως προέκταση της συνείδησης...
Είναι η μυρωδιά της ησυχίας...
Η καθημερινότητα να μυρίσει μπαρούτι!
Είναι η μυρωδιά του πάθους, της οργής, του έρωτα, της ηδονής, του οργασμού...
Είναι η μυρωδιά της δημιουργίας, των ζωγραφισμένων τοίχων, της δράσης, της επιλογής, της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, της συντροφικότητας, της μνήμης, των συλλογικών αγώνων, της φαντασίας και του ονείρου,του χιούμορ...
Είναι η μυρωδιά σύγκρουσης, της επανάστασης, της ελευθερίας...
Ένα χρονο πριν ένα “μεμονομένο περιστατικό” πυροδότησε μια έκρηξη άνευ προηγουμένου.
Ένα χρόνο μετά νιώθουμε πως τίποτα δεν άλλαξε και τίποτα δεν έχει μείνει ίδιο.
Βρισκόμαστε ξανά στο δρόμο
επικοινωνούμε τις αρνήσεις μας
απελευθερώνουμε τους χώρους μας...
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΧΟΛΗΣ ΘΕΑΤΡΟΥ

1/12/09

Yoshihiro Tatsumi


Ο Yoshihiro Tatsumi σχεδίαζε "manga που δεν ήταν manga" από τη πρώτη σελίδα της αυτοβιογραφίας του. Χρειάστηκε να περιπλανηθεί και να παρασυρθεί σε μια "χαμένη" μεταπολεμική Ιαπωνία επι 797 σελίδες μέχρι να πέσει τυχαία πάνω σε μια μαζική διαδήλωση. Εκεί παρασυρμένος αρχικά κατά λάθος από ένα ασυγκράτητο οργισμένο πλήθος, κλείνοντας την αφήγηση των περιπετειών του, συνειδητοποίησε την ίδια τη πορεία του, πράγματα που παρασύρουν, που ακολουθούμε, που καθοδηγούν... κατάλαβε μόλις στη τελευταία σελίδα το λόγο που πρέπει να συνεχίσει να κάνει ότι κάνει. Άφησε την οργή να τον κυριεύσει και φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε, δε ξεχνούσε ποτέ αυτή την οργή όταν δούλευε. Μόνος του δημιούργησε το είδος του (gekiga) και τον εαυτό του, μια τέχνη μεγαλειώδη στο ότι η κοινωνική οργή δε χάνει τον δρόμο της. Μέσα απο την φρικτή ειρήνη της μεταπολεμικής Ιαπωνίας ξεπηδούν στις μικρές του ιστορίες οι άθλιοι όπως πραγματικά είναι... όπως πραγματικά είναι και δεν έχουν καν ιδέα. Αλλοτριωμένοι σιωπηλοί προλετάριοι καταδικασμένοι σε προβλήματα που δεν έχουν λύση και σε λύσεις που μόνο χεριοτερεύουν τα πράγματα. Φρικτά πλάσματα χωρίς λύση... μέχρι την αλλαγή του κόσμου.
ΚΑΛΟ "ΔΕΚΕΜΒΡΗ"!