κρίσεις που κρατάνε ακόμα

1. Οι κρίσεις δεν προκύπτουν στον καπιταλισμό τυχαία, δηλαδή δεν είναι σαν τα φυσικά φαινόμενα που ανατρέπουν τις ζωές των ανθρώπων.
2. Οι κρίσεις αυτές, δεν σχετίζονται αιτιακά με το σύστημα παραγωγής παρά μόνο στις συνέπειές τους.
3. Οι κρίσεις αυτές του καπιταλισμού, όντας εσωτερικές σε αυτόν, έχουν προέλθει διαχειριστικά από τον ίδιο και εξαρτώνται απ’ αυτόν, αλλά οι συνέπειες τους είναι κοινωνικές.
4. Είναι κοινωνικές κρίσεις με τον τρόπο που ο καπιταλισμός ασυνείδητα προσδιορίζει τις ζωές των ανθρώπων.
5. Αυτές οι κρίσεις του, δεν τον αποδυναμώνουν ούτε όπως θέλουν αρκετοί να πιστέυουν τον αμφισβητούν, αντιθέτως χάρις σ’ αυτές ο καπιταλισμός επεκτείνεται, διευρύνει τις ανισότητες, αυξάνει την εκμετάλλευση, επανορίζει την παραγωγική διαδικασία.
6. Οι κρίσεις αν και αποτελούν αναγκαίο στοιχείο της καπιταλιστικής ανάπτυξης αντιθέτως τείνουν να εμφανίζονται σαν μέρος μιας φυσικής ιστορίας της ανθρωπότητας. Μας λένε δηλαδή, ότι όπως ο κόσμος αντιμετώπισε τους παγετώνες και τις επιδημίες, έτσι και τώρα πρέπει να σταθεί απέναντι στη καταστροφή και να αγωνιστεί ενωμένος για να διασώσει ότι μπορεί να σωθεί. Αυτό που τελικά ο κόσμος καλείται να ξεπεράσει είναι τα κατώτερα όρια της κοινωνικής ευημερίας και αξιοπρέπειας. Δηλαδή ο καπιταλισμός δεν είναι τίποτε άλλο από ένα αποτέλεσμα φυσικής επιλογής κάτι σαν την Δαρβινική εξέλιξη: παρουσιάζει τον εαυτό του έτσι, και αυτό καταφέρνει να εδραιώσει: η επιβίωση του ισχυρότερου έχει γίνει ρυθμιστικός κανόνας.
7. Η κρίση αυτοεπιβεβαιώνεται και γίνεται σταδιακά υπαρκτή. Δημιουργός της είναι η η γεννεσιουργός αιτία του ίδιου του καπιταλισμού (αιτία και αποτέλεσμα ) η επισώρευση υπεραξίας. Είτε θα ξεφορτωθούμε το κέρδος μια και καλή είτε κι αυτή η κρίση θα γίνει αποκλειστικά κοινωνική κρίση με προεκτάσεις στην «πραγματική οικονομία».
8. Φαινόμενα όπως ο τζόγος, η τοκογλυφία ή ο πυρετός του χρυσού μένουν εγεγραμένα στην δομή του καπιταλισμού αφού αποτελούν και στοιχεία επιβίωσής του. Από εκεί απέκτησε η κρίση το μικρό της όνομα – χρηματοπιστωτική (– η αλλιώς, σαν αργκό μοιάζει πλέον φετιχισμός). Φετιχισμός του χρήματος, του εμπορεύματος, της παραγωγής, του υπερκαταναλωτισμού και κυρίως του κέρδους. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα στηρίχθηκε σε υποσχέσεις υποσχέσεων, στην ελπίδα της αιώνιας προόδου, δηλαδή σε μεγάλες προσδοκίες.
9. Η χρηματοπιστωτική κρίση δεν θα είναι η τελευταία κρίση που θα προκαλέσει ο καπιταλισμός. Η αναμονή του θανάτου, που είναι εγγεγραμμένος στο νόμο της πτωτικής τάσης του κέρδους, είναι συνενοχή στη διαιώνιση της φρίκης.
10. Οι κρίσεις αποκαλύπτουν την ικανότητα των ανθρώπων να βάζουν ένα τέλος στη συσσώρευση της ίδιας τους της φρίκης. Τους συσπειρώνουν γύρω από την ελάχιστη ιδιοκτησία που έχουν και τους ωθούν να θέλουν την προάσπισή της με κάθε τίμημα. Το ασυνείδητο της ταύτισης σε όλο της το μεγαλείο.
11. Το αποτέλεσμα της ανατροπής δεν θα είναι το τέλος της ιστορίας ούτε το τέλος του κόσμου. Ως αντιουσιοκράτες επιθυμούμε να είναι ένα αποτέλεσμα που θα γεννηθεί με την ανατροπή και άρα μοναδικό σε μας και απρόβλεπτο. Η ενδέκατη θέση για τον Φόιερμπαχ περιλαμβάνει γενναιόδωρα και το καθήκον μας ως φιλοσόφων να συμβάλουμε στην αλλαγή που άλλοι θα επιφέρουν. Ας είμαστε γενναιόδωροι στα όνειρα και τις προσδοκίες μας. Στις μεγάλες προσδοκίες των καπιταλιστών η κοινωνία θα όφειλε να αντιτάξει τις δικές της.

Noemvris '08

sto dimitri k.