Φεύγοντας απ' το Παράθυρο

Κάποια στιγμή σε ένα εργοστάσιο στην Aσία κάποιοι εργάτες αποφάσισαν να γίνουν άγγελοι φεύγοντας πετώντας προς τα έξω από τα παράθυρα. Αντικρίζοντας το θαύμα οι δεσμοφύλακες τράπηκαν σε φυγή. Αυτό το παραμύθι οφείλει πλέον να διδάσκεται στα σχολεία ως η σημαντικότερη πράξη αντίστασης στην παρούσα κρίση του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής.

Η πραγματικότητα είναι ότι σ' αυτές τις πράξεις δεν υπήρχε κανένα αίσθημα μεγαλείου και θρησκευτικής υπέρβασης. Οι εργάτες δεν σκέφτονταν σαν ήρωες ή μάρτυρες. Ήταν αυθόρμητες πράξεις φυγής. Φυγής από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Φυγής από ένα κόσμο καταπίεσης. Φυγής από τον βρόμικό και κουρασμένο εαυτό τους, από τον εαυτό τους ως μηχανή, από τον εαυτό ως πράμα. Φυγής από εκεί όπου δεν υπάρχει η δυνατότητα φύγης. Μια πράξη της ανθρώπινης ελευθερίας και του φυσικού νόμου της βαρύτητας σε μια παράσταση δευτερολέπτων.

Τα εργοστάσια της Foxconn στη κινεζική περιφέρεια της Ταιβάν συνδέονται με την αιχμή του αμερικάνικου ονείρου, δημιουργώντας τα εξαρτήματα για τα νέα επαναστατικά προϊόντα της apple. Το συνολικό προσωπικό της Foxconn ανα τον κόσμο πλησιάζει το ένα εκατομμύριο και τα έσοδα τα 60 δις δολάρια το χρόνο. Το 2006 κάποιοι δημοσιογράφοι κατήγγειλαν τις συνθήκες εργασίας αλλά τόσο η κινέζική δικαιοσύνη όσο και η apple έκριναν τις κατηγορίες αβάσιμες οδηγώντας τους δημοσιογράφους στα δικαστήρια και από κει στη χρεοκοπία.

Οι αυτοκτονίες στις εγκαταστάσεις της σεβάσμιας εταιρίας ξεκίνησαν το 2007 έμειναν όμως με δεξιοτεχνία στο σκοτάδι μέχρι που φέτος εκτοξεύτηκαν σε διψήφιο νούμερο. Ιδιαίτερα με τη περίπτωση του εργάτη που αυτοκτόνησε το 2009 μετά το ξυλοδαρμό του επειδή έχασε μερικά iPod. Οι πληροφορίες για τα εργοστάσια αυτά μας δίνει μια γεύση του τι σημαίνει διεθνής εργασιακός μεσαίωνας (και του τι εννοούν οι ευυπόληπτοί επιχειρηματίες όταν απειλούν να μεταφέρουν τα εργοστάσια τους στο εξωτερικό). Σημαίνει λοιπόν να ξυπνάς χωρίς χαρτιά στα άθλια καταλύματα της εταιρίας στη μέση του πουθενά και να πρέπει να περπατήσεις στο πουθενά για μια ώρα μέχρι να φτάσεις στο κτήριο σου. Εκεί να δουλεύεις ασταμάτητα σε εξουθενωτικές βάρδιες σε ρυθμούς που σε φέρνουν στα όρια τις φυσικής σου αντοχής. Στους ασφυκτικούς και αποπνικτικούς χώρους δε μπορείς να μιλήσεις με κανένα, δε μπορείς να σταματήσεις για λίγο σε περίπτωση ανάγκης, δε μπορείς να πας στη τουαλέτα. Η φραστική και σωματική βία είναι έντονη. Η πειθαρχία είναι το βασικό αίτημα. Δε νιώθεις άξιος ούτε καν για λύπηση.

Και τι έγινε μετά τα άλματα; Η αντίδραση της εταιρίας ήταν να κρύβει τους θανάτους. Όταν η είδηση δε μπορούσε πια να μείνει θαμμένη η εταιρία αρχικά τύλιξε τα εργοστάσια με συρματοπλέγματα και στο τέλος τους υποχρέωσε να υπογράψουν δήλωση μη αυτοκτονίας. Δεσμεύτηκαν να αντιμετωπίζουν τις αυτοκτονίες και όχι τα αίτια, εξάλλου δεν ένοιωθαν ότι είχαν καμιά σχέση με τα ψυχολογικά αίτια. Ως εάν η ευθύνη να αφορά αυτούς και το κτήριο, ως εάν το ίδιο το οίκημα και τα ντουβάρια του να είναι υπεύθυνα. Όταν είδαν ότι το θέμα δεν αντιμετωπίζεται από κάποιους σαν αστείο τότε άρχισαν τα μεγάλα λόγια και τις υποσχέσεις για το μέλλον. Δε φαίνεται να αντιλαμβάνονται την ευθύνη τους όπως και εμείς, οι δυτικοί καταναλωτές δε φαίνεται να καταλαβαίνουμε ότι η φτηνή τεχνολογία έχει υψηλό κόστος.

Οι αυξήσεις που έσπευσαν να παραχωρήσουν οι μεγάλες εταιρείες, φοβούμενες για την εικόνα τους, αποκαλύπτουν τα τεράστια περιθώρια κέρδους τους, ενώ ακόμη και ύστερα απ' αυτές τις αυξήσεις, οι νέοι μισθοί θα υπολείπονται κατά πολύ από το ελάχιστο εισόδημα για μια αξιοπρεπή επιβίωση. Έτσι μαζί με τις αυτοκτονίες που συνεχίζονται, η Κίνα έχει μπει και αυτή σε απεργιακούς ρυθμούς παρά τις εκφοβιστικές και προπαγανδιστικές προσπάθειες της πολιτικής ηγεσίας. Οι απεργίες αυξάνονται από τον τελευταίο μήνα μέχρι και σήμερα με εντυπωσιακούς ρυθμούς και η πολιτική εξουσία αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων χρόνων.

Τους Αγγέλους αυτούς δε θα τους έκανες φίλους. Δε θα τους συμπονούσες με τη πρώτη ματιά. Ήταν κουρασμένοι και βρόμικοι από τον ιδρώτα. Πειθαρχούσαν αμίλητοι και κοιτούσαν μοχθηρά. Και όταν πηδούσαν στον ουρανό δε νοιάζονταν για τα παιδιά που αφήνουν πίσω τους. Δε σκέφτονταν ότι θα σηκώσουν με τις φτερούγες τους την εργατική τάξη στο παράδεισο. Ο ουρανός είναι βρώμικος. Είναι σα τους δραπέτες των φυλακών... ο θάνατος τους και το όνομα τους δε θα πήγαινε πολύ πιο πέρα από το στενό κύκλο των δεσμοφυλάκων. Η απόδραση της εργατικής τάξης είναι ταυτόχρονα και η επιστροφή της τώρα που κλείσαν οι πύλες του παραδείσου και δεν έχει που αλλού να πάει. Τους επανέφερε η "αιώνια επιστροφή". Η δικιά μας ανάγκη για δικαιοσύνη αυτή τη στιγμή γενικευμένης αδικίας μας έκανε να παγώσουμε το χρόνο τη στιγμή της πτώσης τους και να τους δούμε να αιωρούνται πάνω απ’ τα σκυμμένα μας κορμιά. Αγγελικές φιγούρες που μας παγώνουν από δέος.

Δε μας εμποδίζουν όλα αυτά, το ότι είναι αποκρουστικοί με τα λερωμένα ρούχα και τα σπασμένα τους μέλη να προεξέχουν. Εκεί θα βρούμε μια νέα ομορφιά. Είναι ακριβώς το ότι δεν είναι αξιαγάπητοι και δεν είναι αξιολύπητοι αυτό που τους κάνει άξιους σημαιοφόρους της εργατικής τάξης. Οφείλω να συνταχθώ πίσω από τον τρελό φονιά Βόυτσεκ και αυτούς τους αμαρτωλούς αυτόχειρες στις νέες μάχες που έρχονται. Όχι γιατί ελπίζω στη νίκη, αλλά γιατί αξίζει να αγωνίζομαι δίπλα τους με τα δικά μου μέσα.

στην ανάγκη

Λένε ότι ο τυφλός Καλ Αλουλίζ έκατσε κάποτε στις όχθες του Ιλισού και αφουγκράστηκε για ώρα το ποτάμι. Μετά γύρισε προς τους ψαράδες που τον κοιτούσαν με απορία και είπε:

Ο καθένας που αγωνίζεται για κοινωνικές αλλαγές μπορεί να σκέφτεται την άρση μιας δυσαρέσκειας ή τη προσδοκία μιας ευχαρίστησης. Αλλά μια αλλαγή μπορεί να είναι αναγκαία χωρίς να υπάρχει στην ίδια την πραγμάτωσή της καμία ευχαρίστηση, καμιά ηδονή. Η αίσθηση της αναγκαιότητας γίνεται η ελάχιστη αλλά μοναδική απόλαυση, το αίσθημα του υψηλού που παλεύει να αναπληρώσει την οδύνη από τις απανωτές απώλειες που προκαλεί η αντίσταση και η κατάρρευση των πραγμάτων. Η αίσθηση της αναγκαιότητας παλεύει να καλύψει την οδύνη της ήττας ή και μιας κάποιας φρικτής νίκης. Η αίσθηση της αναγκαιότητας καθιστά την έκβαση της μάχης δευτερεύουσα πόσο μάλλον την ίδια τη ζωή του αγωνιζόμενου σαμουράι. Είναι αντιδιαλεκτική γιατί πρέπει να είναι σαν ένα σπαθί: συμπαγής και αποτελεσματική, αλλά το κυριότερο να έχει σφυρηλατηθεί με φωτιά και ατσάλι. Αυτό το αίσθημα δεν μπορεί να είναι τυχαίο, οφείλει να είναι μια αναγκαιότητα καθολική, η αναγκαιότητα δεν μπορεί να είναι τυχαία, οφείλει να είναι κοινωνική. Το αναγκαίο δεν είναι ούτε συνεχές ούτε συνεπές. Μπορεί να εμφανιστεί ένα Δεκέμβρη μέσα σε μια λάμψη, και να το ακολουθήσει εμπαιγμός για χρόνια. Μπορεί να συσσωρεύονται εναντίον του άπειρες αναλύσεις που μέλει να ξεχαστούν. "Ειδικοί" μπορεί να μιλούν ασταμάτητα σε κάμερες εκπέμποντας τις αναλύσεις τους μόνο προς τα άστρα, τόσο ασήμαντοι θα είναι γι' αυτόν τον πλανήτη. Και ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά σου και πάλι, η ίδια στιγμή, το ίδιο αίσθημα, το ίδιο καθήκον, σα να μη κύλησε καθόλου ο χρόνος από τη προηγούμενη μάχη.

Ένας ψαράς πήρε τον λόγο και ρώτησε τον Καλ αν είναι αλήθεια ότι μισεί τόσο τη βία που έβγαλε ο ίδιος τα μάτια του γιατί φοβόταν την ωμή του δύναμη, γιατί δεν ήθελε να βλέπει άλλο πόσα φρικτά πράγματα μπορούσε να κάνει με το σπαθί του. Αλλά όταν γύρισαν το κεφάλι τους, για μια απάντηση, ο τυφλός είχε εξαφανιστεί όπως εμφανίστηκε... σαν το ψάρι που πετάγεται για λίγα δευτερόλεπτα έξω απ' το νερό και ξαναχάνεται στο βυθό.

Ουστ αλητες ανανεωτικοί

Η εσωκομματική βλακεία του συνασπισμού πάντα με άφηνε αδιάφορο, το ίδιο και το μέλλον που θα έχουν τέσσερις βουλευτικές καρέκλες και οι κώλοι που κάθονταν σ' αυτές. Αλλά θέλω να σταθώ λίγο σ' αυτό το μόρφωμα των ανανεωτικών ελπίζοντας να μη ξαναχρειαστεί να ασχοληθώ με τις μίζερες προσωπικές τους στρατηγικές.

Από τότε που ξέσπασε η Ελληνική κρίση, οι ανανεωτικοί, καμάρωναν ότι είναι οι μόνη πολιτική οντότητα, που αγωνίζεται "για τις αξίες τις αστικής μας τάξης" αν και το έκαναν σε επίπεδο αφηρημένων αξιών και μόνο. Βέβαια στην Ελλάδα ποτέ δεν συγκροτήθηκε συνεπής και ειλικρινής αστική τάξη, κανένας δεν υπερασπίστηκε τις αξίες της και κυρίως: είναι η ιστορική αποτυχία της αστικής μας τάξης που οδήγησε στην χρεωκοπία και έστριψε το τιμόνι προς την εξαθλίωση. Ονειρεύονται οι ανανεωτικοί ότι είναι οι ιδανικοί αστοί αλλά τελικά φέρονται σαν τους χειρότερους εχθρούς των αστών, σαν το αντίθετό τους, που δεν είναι φυσικά άλλοι από τους "αλήτες".

Η λαχτάρα να ενωθούν στην εξουσία με το πασόκ ενός Παπανδρέου δύσκολα κρυβόταν μετά τις εκλογές. Τους κράταγε, εξομολογούνταν, η πιθανότητα χρεοκοπίας που δεν ήθελαν να χρεωθούν. Ήταν λοιπόν το φρικτό τους αστειάκι ότι θα περιμένουν να σκάσει το πράγμα σε άλλα χέρια και ότι μετά θα αναλάμβαναν εξουσίες με άλλους όρους. Τυπική μεγαλοαστική αλητεία δηλαδή. Όταν πρωτοάκουσα ανανεωτικούς να κάνουν αυτό το αστείο ένοιωσα εμετικά άρρωστος. Απογοητεύτηκα σαν άνθρωπος, όχι σαν αριστερός ή σαν σύντροφος τους -οι τύποι είναι καραδεξιοί.

Τώρα μάζεψαν τα πράγματα τους και εκβίασαν τη διάλυση του σύριζα χωρίς να προτείνουν εναλλακτική Ο εκβιασμός δε πέρασε, το συνέδριο κερδήθηκε από τον αντίπαλο που τους παρακάλεσε να μείνουν, αλλά αυτοί σαν τυπικοί μεγαλοαστοί δε μπορούν να κάνουν πίσω -πουτάνα αξιοπρέπεια. Ανεξαρτητοποιούνται και δεν επιστρέφουν τις έδρες τους. Όποιο δικηγόρο διαζυγίων και να ρωτήσουν θα τους πει να τις επιστρέψουν αμέσως. αλλά αυτοί συνεχίζουν να τις κρατούν αντιδημοκρατικά και να τις περιφέρουν σαν προίκα στα πολιτικά γραφεία. Αν ήταν έδρες άλλου κόμματος, αυτοί οι αλήτες δε θα τολμούσαν να βγουν σε κανάλι. Αλλά τα κανάλια πάντα ήταν με τους ανανεωτικούς για τους δικούς τους ανίερους λόγους. Δε ξέρω αν και πότε θα συναντηθούν οι δρόμοι μου με τον σύριζα αλλά τον προτιμώ έτσι και μου αρέσει που δεν θα έχουν πια αποφασιστικό ρόλο στην αριστερά αυτά τα συντηρητικά καθίκια. Στα τσακίδια λοιπόν και μη ξεχάσετε τον Κύρκο φεύγοντας.

ΥΓ: Συγνώμη αλήτες που σας ταύτισα με τους ανανεωτικούς. Μιλούσα για τη δική τους έννοια "αλήτη". Το ξέρετε ότι σας λατρεύω.

صمت من أجل غزة

Gaza has no throat.
Its pores are the ones that speak in sweat, blood, and fires.
Hence the enemy hates it to death and fears it to criminality,
and tries to sink it into the sea… And hence its relatives and friends
love it with a coyness that amounts to jealousy and fear at times,
because Gaza is the brutal lesson …and the shining example for enemies
and friends alike.
Gaza is not the most beautiful city.
Its shore is not bluer than the shores of Arab cities.
Its oranges are not the most beautiful in the Mediterranean basin.
Gaza is not the richest city.
It is not the most elegant or the biggest, but it equals the history
of an entire homeland, because it is more ugly, impoverished,
miserable, and vicious in the eyes of enemies.
Because it is the most capable, among us, of disturbing the enemy’s
mood and his comfort.
Because it is his nightmare.
Because it is mined with oranges;
children without a childhood;
old men without old age;
and women without desires.
Because of all this it is the most beautiful,
the purest and richest among us
and the one most worthy of love.

MAHMOUD DARWISH: Silence for Gaza

from gazamom.com