Ειλικρινής απορία: Γιατί κανένας από τους αμέτρητους που δηλώνουν επαναστάτες σε αυτή τη χώρας, δεν συζητάει ρεαλιστικά τις επαναστατικές δυνατότητες από την ΕΡΤ; Το ξέρουν βέβαια ότι η κατάληψη της ΕΡΤ είναι από τις σπάνιες στιγμές που το άλογο της ιστορίας σκύβει μπροστά σου περιμένοντας να το καβαλήσεις..
Η ΕΡΤ είναι μια διαρκής μαζική παλλαϊκή διαδήλωση και έχει στη διάθεσή της έναν από τους μεγαλύτερους πειρατικούς ραδιοσταθμόυς στην ιστορία. Γιατί λοιπόν δεν είμαστε εκεί επιδιώκοντας μια πραγματικά δημοκρατική, εργατική, προλεταριακή κατάληψη του χώρου και των συχνοτήτων; Γιατί βλέπουμε την ΕΡΤ ως σημείο άμυνας και όχι ως σημείο αντεπίθεσης; Γιατί αφήνουμε την υπάρχουσα ιεραρχία να κάνει κουμάντο και δεν διεκδικούμε να κάνουμε εμείς τώρα την αναδιάταξη της ΕΡΤ ως φορέα του δημόσιου αγαθού της πληροφόρησης, μετατρεποντάς τη σε όπλο αντεπίθεσης; Γιατί επιτρέπουμε να κάνουν τα απεργιακά δελτία οι "αλήτες, ρουφιάνοι" και όχι οι πραγματικοί εργαζόμενοι της ΕΡΤ μαζί με τους αλληλέγγυους; Γιατί μαζί με την αλληλεγγύη που δείχνουμε στους εργαζόμενους δεν τους εξηγούμε οτι η ιεραρχία τους πια έχει πάψει, αφού δεν ανήκουν στο κράτος, και ότι δεν πρόκειται να τους σώσει ούτε κάποιος από τη κυβέρνηση ούτε το ΣτΕ, αλλά οι ίδιοι πρέπει να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Γιατί την ΕΡΤ τη φυλάνε μόνο οι φύλακες της που τους διόρισε η κυβέρνηση και δεν υπάρχουν παραταγμένες δυνάμεις πολιτοφυλακής;Μήπως ο λόγος της αδρανειάς μας είναι επειδή το να αρπάξεις τη συγκυρία απαιτεί οργάνωση, και οι υπάρχουσες οργανώσεις ήρθαν στην ΕΡΤ μόνο για να βάλουν το πανό τους;! Μα το μέγεθος της ταξικής επίθεσης που δεχτήκαμε, μας ριζοσπαστικοποιεί, και το μεγαλείο του ραδιομεγάρου δίπλα μας μας δίνει κουράγιο να μείνουμε εκεί και να οργανώθούμε. Μέχρι τότε θα ψάχνω στους διαδρόμους της κατάληψης τα περάσματα μέσα απ τα οποία θα διέλθει το πνεύμα της ιστορίας, γιατι αν δεν αρπάξουμε σύντομα την ΕΡΤ, δε θα μας ξαναδωθεί τέτοια ευκαιρία για πάρα πολύ καιρό.
«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.
Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;
Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.
Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους».
Αναδημοσίευση από tvxs.gr . Μετάφραση Τόνια Τσίτσοβιτς
Ο νικηφόρος αγώνας για το άνοιγμα της δημόσιας τηλεόρασης -θα- είναι μια ήττα της κυβερνητικής πολιτικής και όσων τη στηρίζουν. Κύριος υποστηριχτής αυτής της πολιτικής αποδείχθηκε η "αντισυστημική" χρυσή αυγή.
Η χρυσή αυγή από τη πρώτη στιγμή βγήκε να κατηγορήσει τη δημόσια τηλεόραση ότι δεν είναι φιλοχρυσαυγίτικη (δηλαδή φιλοναζιστική και φιλοχουντική) και να δηλώσει υπερ του κλεισίματος. Στη συνέχεια ένας προς έναν οι βουλευτές, οι ιστοσελίδες και τα έντυπα της χρυσής αυγής πανηγύρισαν το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης επαναλαμβάνοντας όλα τα στερεότυπα εναντίον της ΕΡΤ, εναντίον των δημόσιων αγαθών και εναντίον της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Δεν το έκαναν μόνο επειδή είναι το κόμμα των εμπαθών ανθρώπων και είχαν προηγούμενα με την ΕΡΤ. Το έκαναν γιατί τέτοιες φασιστικές πρακτικές, όπως η πράξη βίαιης διακοπής της λειτουργίας της, είναι ο πυρήνας της ύπαρξής τους.
Η χρυσή αυγή λοιπόν έχασε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά επιτέλους βρέθηκε εκτός της επικαιρότητας. Για ένα χρόνο είχε κατορθώσει με την εξωφρενική φρικώδη δράση της να στρογγυλοκαθήσει στο κέντρο της δημόσιας ζωής, απλώς ποζάροντας και εκμεταλευόμενη το "δεν υπάρχει κακή διαφήμιση". Μα με την άνοδο των κοινωνικών κινημάτων και την ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων, όπως είναι φυσικό, βρέθηκε αυτόματα στο περιθώριο. Ακόμα και οι στρατευμένοι αντιφασίστες σταμάτησαν να παρακολουθούν το τι κάνει.
Μέσα στη παντελή αδιαφορία, η χρυσή αυγή αποφάσισε να εκμεταλλευτεί το μικρό στρατό που στήνει τόσο καιρό και το γεγονός ότι όλοι οι κοινωνικοί αγωνιστές που θα μπορούσαν να βρεθούν απεναντί της ανεβαίνουν καθημερινά στην ΕΡΤ, στην Αγία Παρασκευή και βγήκε στους δρόμους της Αθήνας, με απογοητευτικά ωστόσο αποτελέσματα. Ακόμα και ανοιχτή διαδήλωση έκανε με όλο το στρατό της και δεν εμφανίστηκε καθόλου κόσμος. Αντίθετα ο σύριζα συγκέντρωσε πολλές χιλιάδες στη συγκέντρωσή του στο σύνταγμα. Ετσι οι νεοναζί άρχισαν τους γκεμπελισμούς. Είπαν οτι οι ίδιοι ήταν χιλιάδες και ο σύριζα "τρεις κι ο κούκος". Μα όταν σε διαψεύδει η εικόνα, πως να πείσεις ακόμα και τους τους πιο πωρωμένους φασίστες οπαδούς σου; Στο κυνήγι της δημοσιότητας τις τελευταίες ώρες, οι νεοναζιστικές πριμαντόνες προσπάθησαν να προκαλέσουν. Ο Κασιδιάρης μέσα στη βουλή άρχισε να παραλληρεί θέλοντας να αρθεί η βουλευτική ασυλία της βουλευτίνας που έδειρε και να τη δικάσει για το ότι την έδειρε.
Περιμένοντας εκλογές, μιας και το βασικό τους στήριγμα είναι η ψήφος της ντροπής, έκλεισαν το μάτι στα κόμματα της δεξιάς, δηλώνοντας σε όλους τους τόνους ότι "δεν είναι ναζί". Επιστρέφουν λοιπόν στη προεκλογική τους τακτική, την οποία είχαν αλλάξει τον τελευταίο καιρό όπου δήλωναν ανοιχτά ναζιστές. Ωστόσο, ενώ ο Μιχαλολιάκος δήλωνε αυτές τις μέρες μη-ναζί, έκλεινε το μάτι στο ναζιστικό του ακροατήριο με τις κλασικές κλισέ φράσεις του νεοναζισμού "θα ξαναγυρίσουμε και θα τρέμει η γη", "οι τοίχοι πέφτουν, οι καρδιές μας όμως όχι" κλπ.
Η χρυσή αυγή είναι έτσι κι αλλιώς το κόμμα του χαμένου, μιας και ο φασίστας είναι ένας άνθρωπος που έχασε το δρόμο του και η μόνη επανάσταση που μπορεί να κάνει πλέον είναι η βίαιη αντεπανάσταση -η καταστολή. Ας βοηθήσουμε λοιπόν όλοι, να εξαφανιστούν για τα καλά οι φασίστες στις τρύπες τους.
