δε ξεμπλέκεις έτσι εύκολα απο τους νταβατζήδες

Στο κείμενο του, ο θάνατος του ηγεμόνα, ο Κούλογλου επισημαίνει πολύ σωστά ότι:

Σε καμιά άλλη χώρα της Δύσης οι ιδιωτικές τηλεοράσεις δεν ελέγχονται τόσο λίγο, αφού οι ιδιοκτήτες τους είναι και εκδότες των εφημερίδων που υποτίθεται ότι θα πρέπει να ελέγχουν την εξουσία και της τηλεόρασης. Σε καμιά άλλη χώρα οι τηλεοπτικές ειδήσεις δεν έχουν αντικατασταθεί από παράθυρα- πανίσχυρα καφενεία που καθορίζουν την πολιτική ατζέντα. Και σε ελάχιστες χώρες τα συγκροτήματα ΜΜΕ είναι τόσο ισχυρά και οι πολιτικοί τόσο αδύναμοι αλλά και δειλοί για να τα βάλουν με τους «νταβατζήδες». Η πολύπλευρη κρίση που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία είναι και κρίση των ΜΜΕ, όπως εξελίχθηκαν μετά την μεταπολίτευση και ιδιαίτερα στην διάρκεια της καθοριστικής δεκαετίας του 80. Σε αυτό το παιχνίδι εξουσίας ο Χρήστος Λαμπράκης ήξερε πάντα να κερδίζει. Αλλά η πορεία της χώρας θα ήταν διαφορετική αν τα είχε παρατήσει το 83 ή αν στην συνέχεια είχε διαλέξει για τον εαυτό του τον ρόλο του φωτισμένου συμβούλου αντί για τον ρόλο του ίδιου του ηγεμόνα.

Ο Λαμπράκης ήταν οι νταβατζήδες, ήταν το μεγάλο αφεντικό μιας μαφιόζικης εταιρίας που ασχολούταν αποκλειστικά με τα δικά της οφέλη, ανάγοντάς τα σε μείζον εθνικό ζήτημα. Ήταν και είναι το προκλητικότερο φαινόμενο προπαγάνδας που γνώρισε η χώρα. Χρησιμοποίησε τα νέα μέσα (και τα παλιά) για να επιβάλει μια συνολική ιδεολογία. Για να επιβάλει ασυνείδητες ιδέες και συμπεριφορές έμμεσα αλλά με πείσμα και μεθοδικότητα Τα χρησιμοποίησε άμεσα για να κατευθύνει, να πιέσει, να εκβιάσει. Ανήγαγε τις δημοσκοπικές του εταιρίες, πρωτοτυπώντας παγκοσμίως, σε μια δημοσκοπική εξουσία που υπερβαίνει και τη πολιτική και την οικονομική και τη δημοσιογραφική. Το καρτέλ του, με μια οριζόντια διασπορά που έφτανε παντού έδινε τις εντολές και εποφελούταν από την εκτέλεσή τους μέσα από μπίζνες που ξεπερνούσαν τα μίντια και ήταν επενδυτικές, διαφημιστικές, συμβουλευτικές, τουριστικές, δικηγορικές, εκπαιδευτικές, καλλιτεχνικές, πολιτιστικές, κατασκευαστικές και άλλες.

Η συμπεριφορά του μεγάλου του καναλιού απογυμνώθηκε αντιδρώντας στην εξέγερση του Δεκέμβρη και από τότε δε σταμάτησε να δείχνει το πραγματικό πρόσωπο της διεφθαρμένης αυταρχικής εξουσίας. Οι ειδήσεις τους έχουν μετατραπεί χωρίς προσχήματα σε μια πρωτόγνωρη προπαγάνδα, και όλα τα άλλα προγράμματα υπηρετούν τον αποπροσανατολισμό. Τα θέματα τα συζητούν μεταξύ τους οι δημοσιογράφοι βγάζοντας τα δικά τους κατευθυνόμενα συμπεράσματα ενώ οι πολιτικοί, ανήμποροι να συγκρουστούν, προσέρχονται στα στούντιο για να ανακριθούν Πλέον πηγαίνοντας κόντρα στο αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών, απαιτούν από το κυβερνών κόμμα να εγκαταλείψει τις υποσχέσεις του. Αποτελούν το σημαιοφόρο ενός εκβιασμού χωρίς προηγούμενο προς το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Διατάζουν τον ανώριμο πρωθυπουργό να επιτεθεί ακόμα περισσότερο στα λαϊκά στρώματα, να προχωρήσει άμεσα στο ανήκουστο μέτρο της μείωσης των μισθών, της ισοπέδωσης των εργασιακών δικαιωμάτων, της γενικευμένης ιδιωτικοποίησης, της κατάργησης του ασύλου, της γενικευμένης αστυνομοκρατίας.

Ενα τέτοιο θάνατο σαν του κυρ Χρήστου θα τον περίμεναν οι κάτοικοι χώρων που δεν έχουν τη ψευδαίσθηση ότι είναι δημοκρατίες για να βγουν στους δρόμους να πανηγυρίσουν Το κανάλι του σήμερα όλη μέρα μεταδίδει κακόγουστα πλάνα του νεκρού με φόντο την Ελληνική σημαία και πένθιμη μουσική. Είναι προφανές ότι βρίσκονται σε ανατολική δεσποτεία. Αλλά τι μπορεί να γίνει; Να βγουν χιλιάδες κόσμου να το γιορτάσουν; Να καταλάβουν τη Χρήστου Λαδα; Το πλήθος να χορεύει γύρω από το μέγαρο μουσικής που θα έχει παραδοθεί στης φλόγες με το μέγκα να αρνείται να μεταδώσει τα πρώτα πλάνα; Δε νομίζω. Όλοι θα τιμήσουν τον νεκρό σαν να το άξιζε, και παραπάνω. Κάποιοι θα πάρουν τη θέση του και θα μαγευτούν αμέσως από την απόλυτη εξουσία.

Δε ξεμπλέκεις έτσι εύκολα από τους νταβατζήδες μικρή μου.