Νοιώθω ότι δε μπορώ να αποσιωπήσω τη σημερινή επίθεση που δέχτηκα. Όχι γιατί ο πόνος με σακατεύει, αλλά γιατί δε θα ήταν έντιμο να αποσιωπώ φασιστικές πράξεις στο όνομα των συλλογικών στρατηγικών. Δεν ήταν οι μπάτσοι αυτοί που μ' έναν να ντραπώ αλλά κάποιοι σύντροφοι.
Η ιστορία, για όποιον ενδιαφέρει έχει ως εξής: Ακούω στις ειδήσεις ότι η πρυτανική αρχή πάει να κλείσει την ΑΣΟΕ με δικαιολογία τη γρίπη και γίνομαι έξαλλος. Όταν φτάνω εκεί, η σχολή έχει ξανανοίξει θριαμβευτικά και η επίμαχη συνέλευση μόλις τέλειωσε αλλά δε πήρε καμία απολύτως απόφαση. Μπαίνω και έχουν μείνει 40 αναρχικοί που έχουν ξενερώσει και φεύγουν. Λένε πόσο λάθος είναι κατά το Δεκέμβρη που η σχολή θα είναι κλειστή και ντροπή λέει σε όλους που δεν είναι εκεί για να τους βοηθήσουν να κρατήσουν τη σχολή ανοιχτή το Δεκέμβρη. Μια εννιάδα αποφασίζει τελικά να μείνει τουλάχιστον για απόψε που μπορεί να χρησιμεύσει η σχολή σαν καταφύγιο με τόσα πολλά ματ στους δρόμους. Τους λέω ότι θα μείνω μαζί τους. Πιάνω κουβέντα και τους μιλάω για τη δική μου σχολή. Περνώντας από έναν τύπο με ρωτάει αν φεύγω. Του λέω, όχι βρε μην ανησυχείς. Δε θες να φύγεις ρωτάει. Προβληματίζομαι. Ρωτάω αν υπάρχει θέμα εμπιστοσύνης. Μου λέει πως όχι αλλά πως οι άλλοι είναι γνωστοί από τη σχολή. Του λέω, ότι αν θέλει φεύγω αλλά θα μείνουν 9 δεν υπάρχει πίεση. Απομονώνομαι και διαβάζω το κόμιξ μου. Μετά από λίγο σηκώνομαι και τους πλησιάζω αδιάφορα. Μια κοπέλα μου φωνάζει να φύγω όπως θα το έλεγε ένας φασίστας σε κάποιο μετανάστη. Ένας τύπος με πλησιάζει με μια κούπα βραστό νερό και απειλεί ότι θα μου το φέρει στο πρόσωπο. Προφανώς συμπορεύτηκε κάποτε μαζί μου διαμαρτυρόμενος για την περίπτωση Κούνεβα. Οι άλλοι 7 είναι μαζί τους. Με σπρώχνουν εκτός του πανεπιστημίου. Είμαι αποσβολωμένος. Ανήμπορος να μιλήσω. Ανήμπορος να καταλάβω. Στέκομαι έξω από την είσοδο της ΑΣΟΕ με όλη την απορία και όλη τη θλίψη του προηγούμενου Δεκέμβρη. Ρωτάω ξεψυχισμένα για να καταλάβω, τι έγινε. Αυτοί δεν είπαν ότι θέλουν το πανεπιστήμιο ανοιχτό; αυτοί δε ζήτησαν βοήθεια; Δεν είχαμε πει ότι θα φεύγαμε μαζί σε 2 ώρες; Είναι τόσο αντίθετο στη πρακτική της περιφρούρησης να συμμετέχουν άτομα από άλλα ακαδημαϊκά τμήματα; Είναι το ντύσιμό μου ύποπτο; Είναι κάτι που έκανα; Προσπαθώ να καταλάβω. Δεν παίρνω απαντήσεις, εισπράττω μόνο επιθέσεις. Δε με νοιάζει για μένα, θέλω να μείνω για τις δυνατότητες αυτού του Δεκέμβρη. Φεύγω και δε μπορώ να σταματήσω το κλάμα και την επίπονη θλίψη.
Στο κόσμος έξω από την πύλη δεν έχει θέση η παράνοιά τους. Δεν υπάρχουν "διμοιρίες έτοιμες να εισβάλουν", ούτε "χρισαυγίτες έτοιμοι να τους μαχαιρώσουν", ούτε "ασφαλίτες έτοιμοι να τους αρπάξουν". Ίσως το ότι έφυγα με ασφάλεια να επιβεβαιώνει την λογική τους ότι είμαι με τους άλλους. Υπήρχαν ματ και ασφαλίτες σε άλλα σημεία μακριά από το μαγαζάκι τους και το φαντασιακό τους. Δεν είναι όλα αυτά το θέμα. Το θέμα είναι να μπορείς να κοιτάς στα μάτια έναν άνθρωπο που σε βλέπει σαν αδελφό χωρίς να σκέφτεσαι τον φόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου