Φεύγοντας απ' το Παράθυρο

Κάποια στιγμή σε ένα εργοστάσιο στην Aσία κάποιοι εργάτες αποφάσισαν να γίνουν άγγελοι φεύγοντας πετώντας προς τα έξω από τα παράθυρα. Αντικρίζοντας το θαύμα οι δεσμοφύλακες τράπηκαν σε φυγή. Αυτό το παραμύθι οφείλει πλέον να διδάσκεται στα σχολεία ως η σημαντικότερη πράξη αντίστασης στην παρούσα κρίση του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής.

Η πραγματικότητα είναι ότι σ' αυτές τις πράξεις δεν υπήρχε κανένα αίσθημα μεγαλείου και θρησκευτικής υπέρβασης. Οι εργάτες δεν σκέφτονταν σαν ήρωες ή μάρτυρες. Ήταν αυθόρμητες πράξεις φυγής. Φυγής από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Φυγής από ένα κόσμο καταπίεσης. Φυγής από τον βρόμικό και κουρασμένο εαυτό τους, από τον εαυτό τους ως μηχανή, από τον εαυτό ως πράμα. Φυγής από εκεί όπου δεν υπάρχει η δυνατότητα φύγης. Μια πράξη της ανθρώπινης ελευθερίας και του φυσικού νόμου της βαρύτητας σε μια παράσταση δευτερολέπτων.

Τα εργοστάσια της Foxconn στη κινεζική περιφέρεια της Ταιβάν συνδέονται με την αιχμή του αμερικάνικου ονείρου, δημιουργώντας τα εξαρτήματα για τα νέα επαναστατικά προϊόντα της apple. Το συνολικό προσωπικό της Foxconn ανα τον κόσμο πλησιάζει το ένα εκατομμύριο και τα έσοδα τα 60 δις δολάρια το χρόνο. Το 2006 κάποιοι δημοσιογράφοι κατήγγειλαν τις συνθήκες εργασίας αλλά τόσο η κινέζική δικαιοσύνη όσο και η apple έκριναν τις κατηγορίες αβάσιμες οδηγώντας τους δημοσιογράφους στα δικαστήρια και από κει στη χρεοκοπία.

Οι αυτοκτονίες στις εγκαταστάσεις της σεβάσμιας εταιρίας ξεκίνησαν το 2007 έμειναν όμως με δεξιοτεχνία στο σκοτάδι μέχρι που φέτος εκτοξεύτηκαν σε διψήφιο νούμερο. Ιδιαίτερα με τη περίπτωση του εργάτη που αυτοκτόνησε το 2009 μετά το ξυλοδαρμό του επειδή έχασε μερικά iPod. Οι πληροφορίες για τα εργοστάσια αυτά μας δίνει μια γεύση του τι σημαίνει διεθνής εργασιακός μεσαίωνας (και του τι εννοούν οι ευυπόληπτοί επιχειρηματίες όταν απειλούν να μεταφέρουν τα εργοστάσια τους στο εξωτερικό). Σημαίνει λοιπόν να ξυπνάς χωρίς χαρτιά στα άθλια καταλύματα της εταιρίας στη μέση του πουθενά και να πρέπει να περπατήσεις στο πουθενά για μια ώρα μέχρι να φτάσεις στο κτήριο σου. Εκεί να δουλεύεις ασταμάτητα σε εξουθενωτικές βάρδιες σε ρυθμούς που σε φέρνουν στα όρια τις φυσικής σου αντοχής. Στους ασφυκτικούς και αποπνικτικούς χώρους δε μπορείς να μιλήσεις με κανένα, δε μπορείς να σταματήσεις για λίγο σε περίπτωση ανάγκης, δε μπορείς να πας στη τουαλέτα. Η φραστική και σωματική βία είναι έντονη. Η πειθαρχία είναι το βασικό αίτημα. Δε νιώθεις άξιος ούτε καν για λύπηση.

Και τι έγινε μετά τα άλματα; Η αντίδραση της εταιρίας ήταν να κρύβει τους θανάτους. Όταν η είδηση δε μπορούσε πια να μείνει θαμμένη η εταιρία αρχικά τύλιξε τα εργοστάσια με συρματοπλέγματα και στο τέλος τους υποχρέωσε να υπογράψουν δήλωση μη αυτοκτονίας. Δεσμεύτηκαν να αντιμετωπίζουν τις αυτοκτονίες και όχι τα αίτια, εξάλλου δεν ένοιωθαν ότι είχαν καμιά σχέση με τα ψυχολογικά αίτια. Ως εάν η ευθύνη να αφορά αυτούς και το κτήριο, ως εάν το ίδιο το οίκημα και τα ντουβάρια του να είναι υπεύθυνα. Όταν είδαν ότι το θέμα δεν αντιμετωπίζεται από κάποιους σαν αστείο τότε άρχισαν τα μεγάλα λόγια και τις υποσχέσεις για το μέλλον. Δε φαίνεται να αντιλαμβάνονται την ευθύνη τους όπως και εμείς, οι δυτικοί καταναλωτές δε φαίνεται να καταλαβαίνουμε ότι η φτηνή τεχνολογία έχει υψηλό κόστος.

Οι αυξήσεις που έσπευσαν να παραχωρήσουν οι μεγάλες εταιρείες, φοβούμενες για την εικόνα τους, αποκαλύπτουν τα τεράστια περιθώρια κέρδους τους, ενώ ακόμη και ύστερα απ' αυτές τις αυξήσεις, οι νέοι μισθοί θα υπολείπονται κατά πολύ από το ελάχιστο εισόδημα για μια αξιοπρεπή επιβίωση. Έτσι μαζί με τις αυτοκτονίες που συνεχίζονται, η Κίνα έχει μπει και αυτή σε απεργιακούς ρυθμούς παρά τις εκφοβιστικές και προπαγανδιστικές προσπάθειες της πολιτικής ηγεσίας. Οι απεργίες αυξάνονται από τον τελευταίο μήνα μέχρι και σήμερα με εντυπωσιακούς ρυθμούς και η πολιτική εξουσία αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων χρόνων.

Τους Αγγέλους αυτούς δε θα τους έκανες φίλους. Δε θα τους συμπονούσες με τη πρώτη ματιά. Ήταν κουρασμένοι και βρόμικοι από τον ιδρώτα. Πειθαρχούσαν αμίλητοι και κοιτούσαν μοχθηρά. Και όταν πηδούσαν στον ουρανό δε νοιάζονταν για τα παιδιά που αφήνουν πίσω τους. Δε σκέφτονταν ότι θα σηκώσουν με τις φτερούγες τους την εργατική τάξη στο παράδεισο. Ο ουρανός είναι βρώμικος. Είναι σα τους δραπέτες των φυλακών... ο θάνατος τους και το όνομα τους δε θα πήγαινε πολύ πιο πέρα από το στενό κύκλο των δεσμοφυλάκων. Η απόδραση της εργατικής τάξης είναι ταυτόχρονα και η επιστροφή της τώρα που κλείσαν οι πύλες του παραδείσου και δεν έχει που αλλού να πάει. Τους επανέφερε η "αιώνια επιστροφή". Η δικιά μας ανάγκη για δικαιοσύνη αυτή τη στιγμή γενικευμένης αδικίας μας έκανε να παγώσουμε το χρόνο τη στιγμή της πτώσης τους και να τους δούμε να αιωρούνται πάνω απ’ τα σκυμμένα μας κορμιά. Αγγελικές φιγούρες που μας παγώνουν από δέος.

Δε μας εμποδίζουν όλα αυτά, το ότι είναι αποκρουστικοί με τα λερωμένα ρούχα και τα σπασμένα τους μέλη να προεξέχουν. Εκεί θα βρούμε μια νέα ομορφιά. Είναι ακριβώς το ότι δεν είναι αξιαγάπητοι και δεν είναι αξιολύπητοι αυτό που τους κάνει άξιους σημαιοφόρους της εργατικής τάξης. Οφείλω να συνταχθώ πίσω από τον τρελό φονιά Βόυτσεκ και αυτούς τους αμαρτωλούς αυτόχειρες στις νέες μάχες που έρχονται. Όχι γιατί ελπίζω στη νίκη, αλλά γιατί αξίζει να αγωνίζομαι δίπλα τους με τα δικά μου μέσα.

στην ανάγκη

Λένε ότι ο τυφλός Καλ Αλουλίζ έκατσε κάποτε στις όχθες του Ιλισού και αφουγκράστηκε για ώρα το ποτάμι. Μετά γύρισε προς τους ψαράδες που τον κοιτούσαν με απορία και είπε:

Ο καθένας που αγωνίζεται για κοινωνικές αλλαγές μπορεί να σκέφτεται την άρση μιας δυσαρέσκειας ή τη προσδοκία μιας ευχαρίστησης. Αλλά μια αλλαγή μπορεί να είναι αναγκαία χωρίς να υπάρχει στην ίδια την πραγμάτωσή της καμία ευχαρίστηση, καμιά ηδονή. Η αίσθηση της αναγκαιότητας γίνεται η ελάχιστη αλλά μοναδική απόλαυση, το αίσθημα του υψηλού που παλεύει να αναπληρώσει την οδύνη από τις απανωτές απώλειες που προκαλεί η αντίσταση και η κατάρρευση των πραγμάτων. Η αίσθηση της αναγκαιότητας παλεύει να καλύψει την οδύνη της ήττας ή και μιας κάποιας φρικτής νίκης. Η αίσθηση της αναγκαιότητας καθιστά την έκβαση της μάχης δευτερεύουσα πόσο μάλλον την ίδια τη ζωή του αγωνιζόμενου σαμουράι. Είναι αντιδιαλεκτική γιατί πρέπει να είναι σαν ένα σπαθί: συμπαγής και αποτελεσματική, αλλά το κυριότερο να έχει σφυρηλατηθεί με φωτιά και ατσάλι. Αυτό το αίσθημα δεν μπορεί να είναι τυχαίο, οφείλει να είναι μια αναγκαιότητα καθολική, η αναγκαιότητα δεν μπορεί να είναι τυχαία, οφείλει να είναι κοινωνική. Το αναγκαίο δεν είναι ούτε συνεχές ούτε συνεπές. Μπορεί να εμφανιστεί ένα Δεκέμβρη μέσα σε μια λάμψη, και να το ακολουθήσει εμπαιγμός για χρόνια. Μπορεί να συσσωρεύονται εναντίον του άπειρες αναλύσεις που μέλει να ξεχαστούν. "Ειδικοί" μπορεί να μιλούν ασταμάτητα σε κάμερες εκπέμποντας τις αναλύσεις τους μόνο προς τα άστρα, τόσο ασήμαντοι θα είναι γι' αυτόν τον πλανήτη. Και ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά σου και πάλι, η ίδια στιγμή, το ίδιο αίσθημα, το ίδιο καθήκον, σα να μη κύλησε καθόλου ο χρόνος από τη προηγούμενη μάχη.

Ένας ψαράς πήρε τον λόγο και ρώτησε τον Καλ αν είναι αλήθεια ότι μισεί τόσο τη βία που έβγαλε ο ίδιος τα μάτια του γιατί φοβόταν την ωμή του δύναμη, γιατί δεν ήθελε να βλέπει άλλο πόσα φρικτά πράγματα μπορούσε να κάνει με το σπαθί του. Αλλά όταν γύρισαν το κεφάλι τους, για μια απάντηση, ο τυφλός είχε εξαφανιστεί όπως εμφανίστηκε... σαν το ψάρι που πετάγεται για λίγα δευτερόλεπτα έξω απ' το νερό και ξαναχάνεται στο βυθό.

Ουστ αλητες ανανεωτικοί

Η εσωκομματική βλακεία του συνασπισμού πάντα με άφηνε αδιάφορο, το ίδιο και το μέλλον που θα έχουν τέσσερις βουλευτικές καρέκλες και οι κώλοι που κάθονταν σ' αυτές. Αλλά θέλω να σταθώ λίγο σ' αυτό το μόρφωμα των ανανεωτικών ελπίζοντας να μη ξαναχρειαστεί να ασχοληθώ με τις μίζερες προσωπικές τους στρατηγικές.

Από τότε που ξέσπασε η Ελληνική κρίση, οι ανανεωτικοί, καμάρωναν ότι είναι οι μόνη πολιτική οντότητα, που αγωνίζεται "για τις αξίες τις αστικής μας τάξης" αν και το έκαναν σε επίπεδο αφηρημένων αξιών και μόνο. Βέβαια στην Ελλάδα ποτέ δεν συγκροτήθηκε συνεπής και ειλικρινής αστική τάξη, κανένας δεν υπερασπίστηκε τις αξίες της και κυρίως: είναι η ιστορική αποτυχία της αστικής μας τάξης που οδήγησε στην χρεωκοπία και έστριψε το τιμόνι προς την εξαθλίωση. Ονειρεύονται οι ανανεωτικοί ότι είναι οι ιδανικοί αστοί αλλά τελικά φέρονται σαν τους χειρότερους εχθρούς των αστών, σαν το αντίθετό τους, που δεν είναι φυσικά άλλοι από τους "αλήτες".

Η λαχτάρα να ενωθούν στην εξουσία με το πασόκ ενός Παπανδρέου δύσκολα κρυβόταν μετά τις εκλογές. Τους κράταγε, εξομολογούνταν, η πιθανότητα χρεοκοπίας που δεν ήθελαν να χρεωθούν. Ήταν λοιπόν το φρικτό τους αστειάκι ότι θα περιμένουν να σκάσει το πράγμα σε άλλα χέρια και ότι μετά θα αναλάμβαναν εξουσίες με άλλους όρους. Τυπική μεγαλοαστική αλητεία δηλαδή. Όταν πρωτοάκουσα ανανεωτικούς να κάνουν αυτό το αστείο ένοιωσα εμετικά άρρωστος. Απογοητεύτηκα σαν άνθρωπος, όχι σαν αριστερός ή σαν σύντροφος τους -οι τύποι είναι καραδεξιοί.

Τώρα μάζεψαν τα πράγματα τους και εκβίασαν τη διάλυση του σύριζα χωρίς να προτείνουν εναλλακτική Ο εκβιασμός δε πέρασε, το συνέδριο κερδήθηκε από τον αντίπαλο που τους παρακάλεσε να μείνουν, αλλά αυτοί σαν τυπικοί μεγαλοαστοί δε μπορούν να κάνουν πίσω -πουτάνα αξιοπρέπεια. Ανεξαρτητοποιούνται και δεν επιστρέφουν τις έδρες τους. Όποιο δικηγόρο διαζυγίων και να ρωτήσουν θα τους πει να τις επιστρέψουν αμέσως. αλλά αυτοί συνεχίζουν να τις κρατούν αντιδημοκρατικά και να τις περιφέρουν σαν προίκα στα πολιτικά γραφεία. Αν ήταν έδρες άλλου κόμματος, αυτοί οι αλήτες δε θα τολμούσαν να βγουν σε κανάλι. Αλλά τα κανάλια πάντα ήταν με τους ανανεωτικούς για τους δικούς τους ανίερους λόγους. Δε ξέρω αν και πότε θα συναντηθούν οι δρόμοι μου με τον σύριζα αλλά τον προτιμώ έτσι και μου αρέσει που δεν θα έχουν πια αποφασιστικό ρόλο στην αριστερά αυτά τα συντηρητικά καθίκια. Στα τσακίδια λοιπόν και μη ξεχάσετε τον Κύρκο φεύγοντας.

ΥΓ: Συγνώμη αλήτες που σας ταύτισα με τους ανανεωτικούς. Μιλούσα για τη δική τους έννοια "αλήτη". Το ξέρετε ότι σας λατρεύω.

صمت من أجل غزة

Gaza has no throat.
Its pores are the ones that speak in sweat, blood, and fires.
Hence the enemy hates it to death and fears it to criminality,
and tries to sink it into the sea… And hence its relatives and friends
love it with a coyness that amounts to jealousy and fear at times,
because Gaza is the brutal lesson …and the shining example for enemies
and friends alike.
Gaza is not the most beautiful city.
Its shore is not bluer than the shores of Arab cities.
Its oranges are not the most beautiful in the Mediterranean basin.
Gaza is not the richest city.
It is not the most elegant or the biggest, but it equals the history
of an entire homeland, because it is more ugly, impoverished,
miserable, and vicious in the eyes of enemies.
Because it is the most capable, among us, of disturbing the enemy’s
mood and his comfort.
Because it is his nightmare.
Because it is mined with oranges;
children without a childhood;
old men without old age;
and women without desires.
Because of all this it is the most beautiful,
the purest and richest among us
and the one most worthy of love.

MAHMOUD DARWISH: Silence for Gaza

from gazamom.com

Woyzeck Now

"Ένας καλός φόνος. Ένας πραγματικός φόνος.

Ένας όμορφος φόνος. Τόσο όμορφος

Όσο ο καθένας θα επιζητούσε ν' αντικρίσει.

Είχαμε καιρό να δούμε τέτοιον."

στοιχεία εκσυγχρονισμού

Για να μπορέσει το διεθνές νομισματικό ταμείο να ασκήσει την εγκληματική πολιτική του στη Βενεζουέλα, η σοσιαλιστική κυβέρνηση της χώρας, κατέβασε το στρατό. Το αποτέλεσμα ήταν 3 χιλιάδες νεκροί εξεγερμένοι (όσα ήταν και τα θύματα της 11/9).

Είκοσι χρόνια μετά, στην Ελλάδα, αποφασίζουν και κατεβάζουν τους δημοσιογράφους. Ολα πάνε μια χαρά...

κανα τσιγάρο;

its there!

Ενάντια στη Δύση

Στον 16ο αιώνα ο Γάλλος φυσιοδίφης Pierre Belon σημείωνε ότι “οι Τούρκοι δεν εξαναγκάζουν κανένα να ζει σαν Τούρκος.” Δεν αποτελεί συνεπώς έκπληξη το γεγονός ότι πολλοί Εβραίοι βρήκαν άσυλο και θρησκευτική ελευθερία στην Τουρκία και σε άλλες μουσουλμανικές χώρες μετά την εκδίωξή τους από την Ισπανία του Φερδινάνδου και της Ισαβέλλα το 1492. Το αποτέλεσμα ήταν —και εδώ είναι η ύψιστη ειρωνεία— ότι οι ταξιδιώτες απ’ τη δύση ενοχλούνταν από την δημόσια παρουσία των Εβραίων στις μεγάλες τουρκικές πόλεις. Ορίστε ένα από τα πολλά παραδείγματα, μια έκθεση του Ιταλού N. Bisani, ο οποίος επισκέφθηκε την Κωνσταντινούπολη το 1788:

Ο ξένος που έχει δει την μισαλλοδοξία στο Λονδίνο και το Παρίσι θα εκπλαγεί εδώ βλέποντας μια εκκλησία ανάμεσα σε ένα τζαμί και μια συναγωγή, και ένα δερβίση δίπλα σε ένα καπουτσίνο μοναχό. Δεν ξέρω πώς η κυβέρνηση αυτή κατάφερε να αποδεχτεί στην αγκαλιά της θρησκείες τόσο αντίθετες με τη δική της. Πρέπει να οφείλεται στον εκφυλισμό του μωαμεθανισμού αυτή η ευτυχής αντίστιξη. Αυτό που είναι ακόμα εκπληκτικότερο είναι ότι βρίσκεις αυτό το πνεύμα ανεκτικότητας στους απλούς ανθρώπους· βλέπεις Τούρκους, Εβραίους, Καθολικούς, Αρμένηδες, Έλληνες και Προτεστάντες να συζητούν για τις δουλειές ή την αναψυχή με τέτοια αρμονία και καλή θέληση, λες και ανήκουν στην ίδια χώρα και θρησκεία.

Το ίδιο χαρακτηριστικό που σήμερα υμνείται στη δύση ως σημάδι της πολιτιστικής της ανωτερότητας —το πνεύμα και η πρακτική της πολυπολιτισμικής ανεκτικότητας— απορρίπτεται λοιπόν ως συνέπεια του ισλαμικού “εκφυλισμού.” Η παράξενη μοίρα των τραπιστών μοναχών της Etoile Marie είναι εξίσου διαφωτιστική. Αφού απελάθηκαν από την Γαλλία από το καθεστώς Ναπολέοντα, εγκαταστάθηκαν στην Γερμανία, από όπου εκδιώχθηκαν το 1868. Και επειδή δεν τους δεχόταν κανένα άλλο χριστιανικό κράτος, ζήτησαν την άδεια του Σουλτάνου να αγοράσουν γη κοντά στη Μπάνια Λούκα, στο σερβικό κομμάτι της σημερινής Βοσνίας, όπου και έζησαν καλά και εμείς καλύτερα —μέχρι που παγιδεύτηκαν στις βαλκανικές συγκρούσεις μεταξύ Χριστιανών.

Πού έχουν λοιπόν την απαρχή τους τα φονταμενταλιστικά χαρακτηριστικά —η θρησκευτική μισαλλοδοξία, η εθνοτική βία, η εμμονή με το ιστορικό τραύμα— που η δύση συνδέει σήμερα με τα Βαλκάνια; Ξεκάθαρα, στην ίδια την δύση.

Πηγή: Zizek, ενάντια στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Der Staatsfeind (aka Ο Εχθρός της Πατρίδας)

ο άνθρωπος με τα πολλά βιβλία

Όταν οι αρχές εισέβαλαν στο σπίτι του Λάμπρου Φούντα ήθελαν ν' αποδείξουν ότι αυτή τη φορά σκότωσαν κάποιον δικαιολογημένα. Όταν έβγαιναν απογοητευμένοι από το διαμέρισμά του, μόνο οι δημοσιογράφοι ήταν ακόμα βέβαιοι για την εγκληματική φύση του νεκρού. Μετέδιδαν λοιπόν συνεχώς ότι αυτό που έχει ανησυχήσει τις αρχές είναι ότι στο σπίτι υπήρχαν πολλά βιβλία, πάρα πολλά βιβλία... μια ολόκληρη βιβλιοθήκη.

Εξάλλου τι είναι μια βιβλιοθήκη, αν όχι στοίβα πτωμάτων.

GUÐ BLESSI ÍSLAND

Στ' αστεία παίζαμε!

Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας
Μέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας
Τα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε
Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.
Νύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ' το φως της ημέρας
Μήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη
Δεν βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα
Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιος θα μας δεχτεί;

Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας
Κλέφτες!
Στα ψέματα παίζαμε!

Sigh NOW for Mumia

O Μουμία είναι αθώος ως προς τις κατηγορίες του 1982 που του επέβαλαν τη θανατική ποινή. Ολοι πλέον το παραδέχονται. Τα στοιχεία μιλάνε απο μόνα τους.

Ο Μουμία είναι ένας σπουδαίος μαρξιστής θεωρητικός και δημοσιογράφος που ενοχλεί τους ισχυρούς και θέλουν να απαλλαγούν απο την κριτική του σκέψη.

Τώρα, γι' άλλη μια φορά ο κίνδυνος άμεσης εκτέλεσης του είναι ορατός. Η υπογραφή μας είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε απέναντι στην επίσημη διοργάνωση μιας πολιτικής δολοφονίας.

Sign HERE

Sigh NOW

http://www.petitiononline.com/Mumialaw/petition-sign.html

To Barack Obama

WE THE UNDERSIGNED petition you to speak out against the death penalty for Mumia Abu-Jamal, and all the men, women and children facing execution around the world. This ultimate form of punishment is unacceptable in a civilized society and undermines human dignity. (U.N. General Assembly, Moratorium on the Use of the Death Penalty, Resolution 62/149, Dec. 18, 2007; reaffirmed, Resolution 63/168, Dec. 18, 2008.)

Mr. Abu-Jamal, a renowned black journalist and author, has been on Pennsylvania’s death row for nearly three decades. Even though you do not have direct control over his fate as a state death-row inmate, we ask that you as a moral leader on the world stage call for a global moratorium on the death penalty in his and all capital cases. Mr. Abu-Jamal has become a global symbol, the “Voice of the Voiceless”, in the struggle against capital punishment and human-rights abuses. There are over 20,000 awaiting execution around the globe, with over 3,000 on death rows in the United States.

The 1982 trial of Mr. Abu-Jamal was tainted by racism, and occurred in Philadelphia which has a history of police corruption and discrimination. Amnesty International, winner of the Nobel Peace Prize, “determined that numerous aspects of this case clearly failed to meet international standards safeguarding the fairness of legal proceedings. [T]he interests of justice would best be served by the granting of a new trial to Mumia Abu-Jamal. The trial should fully comply with international standards of justice and should not allow for the reimposition of the death penalty.” (A Life In the Balance - The Case of Mumia Abu-Jamal, at 34, Amnesty Int’l, 2000; www. Amnesty.org/en/library/info/AMR51/001/2000.)

Νίκος Τότης

Τυχαίος Περαστικός. Τυχαίο Περιστατικό. Και Μεμονωμένο. Με 9 σφαίρες. Εξοστρακισμένες. Από Όπλα Αστυνομικών. Που Προορίζονταν Μόνο για τους Κακούς. Και πανηγύρισαν που τον έφαγαν τον 25χρονο Πατέρα ενός Βρέφους που Πέρασε Τυχαία. Και Χόρτασε τη Δίψα τους για Αίμα. Τώρα τα Μίντια Κρύβουν το Διάτρητο Πτώμα. Για το γενικότερο συμφέρον. Που είναι πάντα Μεμονωμένο. Και που πάντα Εξοστρακίζει.

Ginsberg Again

I failed to sleep with every bearded rosy-cheeked boy I jacked off over
My tirades destroyed no Intellectual Unions of KGB & CIA in turtlenecks
& underpants, their woolen suits and tweeds
I never dissolved Plutonium or dismantled the nuclear Bomb before my
skull lost hair
I have not yet stopped the Armies of entire Mankind in their march toward
World War III
I never got Heaven, Nirvana, X, Whatchamacallit, I never left Earth,
I never learned to die.

κρίσεις που κρατάνε ακόμα

1. Οι κρίσεις δεν προκύπτουν στον καπιταλισμό τυχαία, δηλαδή δεν είναι σαν τα φυσικά φαινόμενα που ανατρέπουν τις ζωές των ανθρώπων.
2. Οι κρίσεις αυτές, δεν σχετίζονται αιτιακά με το σύστημα παραγωγής παρά μόνο στις συνέπειές τους.
3. Οι κρίσεις αυτές του καπιταλισμού, όντας εσωτερικές σε αυτόν, έχουν προέλθει διαχειριστικά από τον ίδιο και εξαρτώνται απ’ αυτόν, αλλά οι συνέπειες τους είναι κοινωνικές.
4. Είναι κοινωνικές κρίσεις με τον τρόπο που ο καπιταλισμός ασυνείδητα προσδιορίζει τις ζωές των ανθρώπων.
5. Αυτές οι κρίσεις του, δεν τον αποδυναμώνουν ούτε όπως θέλουν αρκετοί να πιστέυουν τον αμφισβητούν, αντιθέτως χάρις σ’ αυτές ο καπιταλισμός επεκτείνεται, διευρύνει τις ανισότητες, αυξάνει την εκμετάλλευση, επανορίζει την παραγωγική διαδικασία.
6. Οι κρίσεις αν και αποτελούν αναγκαίο στοιχείο της καπιταλιστικής ανάπτυξης αντιθέτως τείνουν να εμφανίζονται σαν μέρος μιας φυσικής ιστορίας της ανθρωπότητας. Μας λένε δηλαδή, ότι όπως ο κόσμος αντιμετώπισε τους παγετώνες και τις επιδημίες, έτσι και τώρα πρέπει να σταθεί απέναντι στη καταστροφή και να αγωνιστεί ενωμένος για να διασώσει ότι μπορεί να σωθεί. Αυτό που τελικά ο κόσμος καλείται να ξεπεράσει είναι τα κατώτερα όρια της κοινωνικής ευημερίας και αξιοπρέπειας. Δηλαδή ο καπιταλισμός δεν είναι τίποτε άλλο από ένα αποτέλεσμα φυσικής επιλογής κάτι σαν την Δαρβινική εξέλιξη: παρουσιάζει τον εαυτό του έτσι, και αυτό καταφέρνει να εδραιώσει: η επιβίωση του ισχυρότερου έχει γίνει ρυθμιστικός κανόνας.
7. Η κρίση αυτοεπιβεβαιώνεται και γίνεται σταδιακά υπαρκτή. Δημιουργός της είναι η η γεννεσιουργός αιτία του ίδιου του καπιταλισμού (αιτία και αποτέλεσμα ) η επισώρευση υπεραξίας. Είτε θα ξεφορτωθούμε το κέρδος μια και καλή είτε κι αυτή η κρίση θα γίνει αποκλειστικά κοινωνική κρίση με προεκτάσεις στην «πραγματική οικονομία».
8. Φαινόμενα όπως ο τζόγος, η τοκογλυφία ή ο πυρετός του χρυσού μένουν εγεγραμένα στην δομή του καπιταλισμού αφού αποτελούν και στοιχεία επιβίωσής του. Από εκεί απέκτησε η κρίση το μικρό της όνομα – χρηματοπιστωτική (– η αλλιώς, σαν αργκό μοιάζει πλέον φετιχισμός). Φετιχισμός του χρήματος, του εμπορεύματος, της παραγωγής, του υπερκαταναλωτισμού και κυρίως του κέρδους. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα στηρίχθηκε σε υποσχέσεις υποσχέσεων, στην ελπίδα της αιώνιας προόδου, δηλαδή σε μεγάλες προσδοκίες.
9. Η χρηματοπιστωτική κρίση δεν θα είναι η τελευταία κρίση που θα προκαλέσει ο καπιταλισμός. Η αναμονή του θανάτου, που είναι εγγεγραμμένος στο νόμο της πτωτικής τάσης του κέρδους, είναι συνενοχή στη διαιώνιση της φρίκης.
10. Οι κρίσεις αποκαλύπτουν την ικανότητα των ανθρώπων να βάζουν ένα τέλος στη συσσώρευση της ίδιας τους της φρίκης. Τους συσπειρώνουν γύρω από την ελάχιστη ιδιοκτησία που έχουν και τους ωθούν να θέλουν την προάσπισή της με κάθε τίμημα. Το ασυνείδητο της ταύτισης σε όλο της το μεγαλείο.
11. Το αποτέλεσμα της ανατροπής δεν θα είναι το τέλος της ιστορίας ούτε το τέλος του κόσμου. Ως αντιουσιοκράτες επιθυμούμε να είναι ένα αποτέλεσμα που θα γεννηθεί με την ανατροπή και άρα μοναδικό σε μας και απρόβλεπτο. Η ενδέκατη θέση για τον Φόιερμπαχ περιλαμβάνει γενναιόδωρα και το καθήκον μας ως φιλοσόφων να συμβάλουμε στην αλλαγή που άλλοι θα επιφέρουν. Ας είμαστε γενναιόδωροι στα όνειρα και τις προσδοκίες μας. Στις μεγάλες προσδοκίες των καπιταλιστών η κοινωνία θα όφειλε να αντιτάξει τις δικές της.

Noemvris '08

sto dimitri k.

Γιατί δε μας ταΐζουν σφαίρες; (για όπλα έχουν πάντα λεφτά)

Οι απαιτήσεις των αγροτών ήταν παράλογες.

Οι απαιτήσεις όλων των εξασθενημένων από τη κρίση τάξεων ήταν παράλογες.

Η επανεθνικοποίηση του κεντρικού λιμανιού ήταν παράλογη.

Το να πάρουμε κάποτε σύνταξη ήταν παράλογο.

Μέχρι και το να στείλουν τους εθελοντές στην Αϊτή ήταν παράλογο.

Το να μειώσουν τους μισθούς στο φτηνότερο κράτος της Ευρώπης ήταν αναγκαίο.

Το να συρρικνώσουν το κράτος σε βαθμό ανυπαρξίας ήταν αναγκαίο.

Το να νομιμοποιήσουν το βρόμικο χρήμα (θέση ΛΑΟΣ, Μπερλουσκόνι) ήταν αναγκαίο.

Ήταν αναγκαία όλα αυτά. Για να βρουν λεφτά. Να αγοράσουν ΟΠΛΑ.

Γιατί είναι ο πρωθυπουργός που σέρνει το χορό της πατριωτικής έξαρσης εδώ και 4 μήνες.

Γιατί ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο του ηλίθιου.

Ανίκανος να καλύψει μια ταμειακή ανωμαλία τόσους μήνες και ανάγοντάς τη σε πρόβλημα παγκόσμιας κλίμακας έχει κατορθώσει να δικαιώνει πλήρως τη προηγούμενη κυβέρνηση.

Αμέσως μετά τη πρωτοφανή επίθεση που εξαπέλυσε στο Ελληνικό κοινωνικό σύστημα, συμφώνησε την αγορά Γαλλικών Όπλων έναντι 2,5 δις. Το έπραξε την ώρα που ο κουρασμένος εργάτης υπολόγιζε πόσα χρόνια επιπλέον θα δουλέψει, πόσο επιπλέον φόρο θα πληρώσει, πόσο θα μειωθεί ο μισθός του. Τα καθεστωτικά μίντια, προφανώς για να προστατεύσουν τη ψυχική υγεία αυτού του εργάτη, αποφάσισαν να θάψουν την είδηση. Και όπου ειπώθηκε η είδηση δεν ανέφερε όπλα, αλλά μίλαγε για Γαλλικές Φρεγάτες. Ακούγεται τόσο σικ και τόσο "καπετάν Αντρέα Ζέπο χαίρομαι όταν σε βλέπω" που νομίζεις ότι οι αποστολές που θα πραγματοποιούν στο Ιράν και το Πακιστάν θα είναι ειδυλλιακές κρουαζιέρες.

Rafah 1956

Δεν έφταναν οι αγχωτικές διαταραχές και η κατάθλιψη, τώρα έχω και ψυχωτικά επεισόδια. Οργασμός συμπτωμάτων λίγο πριν το τρελόχαρτο. Προφανώς πρόκειται για αυθυποβολή. Προφανώς και είμαι εντάξει και με όλα αυτά δεν θα βρεθεί γιατρός να πιστέψει την παράστασή μου . Ο υπολογιστής με ενημερώνει ότι δέχομαι διαδικτυακές εισβολές, η ταυτότητα των υπολογιστών τους τοποθετεί στο Ισραήλ και στην Ουάσινγκτον. Μόνο η παράνοια μου έλλειπε. Όμως είναι δικαιολογημένη. Είναι κοινωνικό σύμπτωμα. Οι ειδήσεις με τρελαίνουν. Θέλω να βγω να φωνάξω για το δίκιο των νοικοκυραίων, οι δρόμοι όμως παραμένουν άδειοι. Μένω λοιπόν κλεισμένος μέσα. Έμεινα στο κρεβάτι 15 ώρες γιατί Ισραηλινοί στρατιώτες μας κρατούσαν ακίνητους σε μια γωνιά. Τους ονειρεύομαι σε ασπρόμαυρα καρέ. Όταν όλοι λένε ότι το τρισδιάστατο άβαταρ τους προκαλεί ψυχωτικά επεισόδια, εγώ τα παθαίνω με τα ασπρόμαυρα σκίτσα του Τζο Σάκο. Ξέρω ότι δε με πιστεύεις αλλά είναι αλήθεια. Οι άλλοι παλαιστίνιοι του βιβλίου ήταν κι αυτοί στριμωγμένοι μαζί μου σ' αυτά τα όνειρα. Μιλάγαμε στα ελληνικά νομίζω. Το βιβλίο είναι στα Αγγλικά. Οι Ισραηλινοί στρατιώτες μας ήταν φυσικά ακατανόητοι. Αλλά ξέραμε ότι έπρεπε να μείνουμε εκεί καθηλωμένοι. Μας απειλούσαν με τα όπλα παρατεταμένα. Ξύπνησα και ξανακοιμήθηκα πολλές φορές ιδρώνοντας και παραμιλώντας. Τώρα είμαι εντάξει νομίζω. Σηκώθηκα και έκανα καφέ. Ξανάπιασα το βιβλίο του Σάκκο.

νοσταλγία μπάρας προόδου

Μη μπορώντας να περιμένω επ' αόριστον τον υπολογιστή να ολοκληρώσει την ανασυγκρότηση του σκληρού δίσκου, άρχισα να ψάχνω τη μπάρα προόδου ανασυγκρότησης. Δε μπόρεσα να την εντοπίσω και έτσι γκούγκλαρα το πρόβλημα μου και διαπίστωσα ότι δεν είμαι ο μόνος σε αυτή την αλλόκοτη ανάγκη. Στα φόρουμ οι χρήστες βγάζουν έναν θυμό για αυτή την αφαίρεση από το πρόγραμμα. Η εταιρία απαντά ότι η μπάρα αναπαριστούσε στοιχεία και αλλαγές που δεν ανταποκρίνονταν στη πραγματική διεργασία ανασυγκρότησης. Παραδέχονται τώρα ότι δεν έχουν τρόπο να προϋπολογίσουν την εξέλιξη της και να την εξεικονίσουν κατανοητά. Το φαινόμενο όμως δεν είναι μεμονωμένο. Η τάση απόκρυψης έχει γενικευτεί σε όλες τις διεργασίες του υπολογιστή όπου οι προγραμματιστές δε μπαίνουν στο κόπο να τις καταγράψουν, να τις παρουσιάσουν, να τις αναπαραστήσουν, να τις αναφέρουν ή να τις εξηγήσουν. Το αποτέλεσμα είναι ο χρήστης απλώς να περιμένει, χωρίς να γνωρίζει ούτε καν αν ο υπολογιστής αντιμετωπίζει προβλήματα. Από την άλλη, σταματήσαμε να χαζεύουμε υπνωτισμένοι τις μπάρες να γεμίζουν για ώρες ολόκληρες. Σταμάτα να κοιτάς τη μπάρα, μου έλεγαν, ηλίθιος είσαι; Ηλίθιος θα ένοιωθα αν δεν έμπαινα στο κόπο να δω τι ακριβώς κάνει ο υπολογιστής μου. Εξάλλου, τι το κακό έχει να χαζεύεις τη πρόοδο μιας εργασίας; Πάντα άρεσε στους ανθρώπους να μαζεύονται και να παρακολουθούν την πρόοδο των οικοδομικών εργασιών. Να βλέπουν σιγά σιγά το κτήριο να υψώνεται και να παίρνει μορφή. Εδώ βέβαια μιλάμε για τη πρόοδο μιας μηχανικής διαδικασίας. Ε λοιπόν νοιώθω αλληλεγγύη για την εργασία των μηχανών μου και γουστάρω να βλέπω τα γρανάζια να δουλεύουν. Είτε πρόκειται για εργάτες είτε για μηχανές ή προγράμματα (που είναι το αποτέλεσμα ανθρώπινης εργασίας) είτε για μικροκαμωμένα ξωτικά, η εργασία πρέπει να είναι ορατή στους αποδέκτες του τελικού προϊόντος ή σε όποιον άλλο. Αντίθετα πλέον γίνεται προσπάθεια ώστε η διεργασία να αποκρύπτεται. Και αυτή η απόκρυψη είναι επικίνδυνη ανεξάρτητα από τη φύση της εργασίας. Σήμερα οι οικοδομές σκεπάζονται με μεγάλα καλύμματα που κρατούν αυτόν που δουλεύει στο σκοτάδι. Αλλά στο σκοτάδι μένουμε κι εμείς, τυφλωμένοι από τη φαντασμαγορία να μας αποκαλύπτεται στο τέλος το κτήριο έτοιμο σαν να φύτρωσε μόλις. Ο υπολογιστής σου δε σου δίνει πια λογαριασμό μιας και δε θα καταλάβαινες. Από το λειτουργικό ντος που η εμφάνιση γραμμών διεργασιών ήταν καταιγιστική, σήμερα έχεις φτάσει να είσαι πλήρως αποκομμένος από τη λειτουργία. Μένεις έτσι με τις ώρες να κοιτάς ένα κέρσορα στο κενό.

better burn a megachurch

Πρώτα κουκούλωσαν την αποκάλυψη ότι οι δράστες του διπλού εμπρησμού της Εβραϊκής συναγωγής στα Χανιά ήταν Βρετανοί και Αμερικάνοι που εργάζονταν ως εκπαιδευτές προσωπικού στη Αμερικάνικη βάση της Σούδας*. Μετά τους φυγάδευσαν χωρίς να αποκαλύψουν ούτε τα ονόματα τους. Πριν από όλα αυτά είχαν βγάλει αστραπιαία επίσημες ανακοινώσεις και δημοσιεύματα περί του αντισημιτισμού των Ελλήνων (για το ότι στηρίζουν τους Παλαιστίνιους). Μετά από όλα αυτά και πάλι δε θα ζητήσουν καμία συγνώμη. Αμερικάνοι.

*κι όταν λέμε κουκούλωσαν, το εννοούμε. Την είδηση δεν την είδαν και δεν την άκουσαν παρά ελάχιστοι (τα περισσότερα μίντια δεν την ανέφεραν καν) παρά το ότι η ειρωνεία του πράγματος και η γελοιότητα των χειρισμών κάνει το όλο σκηνικό ιδανικό για παγκόσμια είδηση.

I am a heterosexual! It began... early with me... at my public school. I won't say which one... I have dishonoured it enough already.

Heterosexuality is an ugly word. Until recently it skulked in the obscurity of medical text books. Now, one hears it everywhere. Let us be explicit and fearless about its meaning, then. Hetero, as one might expect, is derived from a foreign language, and means 'op posite'. Therefore, a heterosexual man is sexually attracted only to women and vice-versa.

There are few outward signs by which a heterosexual reveals himself, though authorities on the subject claim that a heterosexual will sooner or later give himself away-if only by his clumsiness and coldness, and crashing insensitivity. A heterosexual walks-or rather clumps in hobnailed boots and belted mac-alone. Not for him the joys of true comrade ship; his energies are all spent in the pursuit of women. There is nothing he longs for more, than a night out with the boys, but a night out with the boys-in the truest, deepest sense is precisely :what he can never enjoy. He is too busy making passes at the barmaid.

What is being done about this problem? Very little. The prevalent official attitude is simply to make heterosexuality as difficult as possible, to scoop it under the carpet.

How do I know all this?

I am a heterosexual.

It began early with me, at my public school. I won't say which one. . . I have dis honoured it enough already. I was fourteen years old, apparently a happy, wholesome normal lad, making friendships which would stand me in good stead for the rest of my life, when suddenly I realised that I didn't feel as I should towards the Captain of the Eleven. I couldn't disguise my growing conviction that he was a big, fat, boring slob. The padre, the housemaster, the housemaster's wife, did their level best to help, but I left school under a cloud.

I became an up-and-coming young executive. My field was corsets. I was good at my job, then one afternoon, I found it necessary to take a client to a strip club. I was watching a young lady in a G-string wrestling with a stuffed snake, when, to my horror, I discovered that I violently desired her. I tried to believe that it was something I had eaten. I tried to behave normally, and only looked at the audience. But it was no use. I enjoyed looking at naked women. .

Of course, my work began to suffer. I lost my job. Now, I am a doorman at the strip club which was the cause of my downfall. I am not actively unhappy, and sometimes the young ladies let me take them home, but it's a strange twilight world I live in. I have fallen farther than most, because I had farther to fall.

Mine is a sad story, but heterosexuals do not cry. I am not a criminal. Before you con demn me out of hand, try and see me as I am, a lost and lonely soul, with perhaps, a more than passing resemblance to-dare I say it-yourselves.

"Confession" by John Braine, in "That Was The Week That Was", edtied by David Frost and Ned Sherin, W.H. Allen, 1963