Οι Παρατηρητές της Βρετανικής Αυτοκρατορίας
http://www.lse.ac.uk/collections/hellenicObservatory/pdf/Greek_Riots_09_FINAL.pdf

Η Ανοιξη του Δεκέμβρη (και ο Δεκέμβρης μεσα στην Ανοιξη)

Δυστυχώς η διεθνής αμνηστία είναι πάντα απούσα σε παρόντα χρόνο. Πράγμα φυσικό αφού δίνει πρώτη προτεραιότητα στην συνέχιση της λειτουργίας της, στην ίδια της την ύπαρξη. Αρα δε τα βάζει με τις τοπικές αρχές, δεν τις αμφισβητεί, παρά μόνο από απόσταση χρονική ή τοπική. Οι εκθέσεις της δεν γίνονται ποτέ απο το τοπικό παράρτημα, μια πρακτική αυτοεξουδετέρωσης. Η δράση της εκ των υστέρων αποσκοπεί στο να φετιχιζόμαστε με τις ευαισθησίες μας. Καλεί τώρα για υπογραφές, με καθυστέρηση κάποιων μηνών για την υπόθεση της Κούνεβα και για τα γεγονότα του Δεκέμβρη. Στην έκθεση για το Δεκέμβρη η οργάνωση επαναλαμβάνει το όνομά της 35 φορές! Κράτα επίσης πάντα μια ηλίθια λογική ίσων αποστάσεων σε θήτες και θύματα Αλλά τι να γίνει; Έστω και καθυστερημένη, αυτή η δικαίωση έχει μεγάλη αξία, μιας και ο επίσημος λόγος στην Ελλάδα έχει υποβιβάσει το Συμβάν του Δεκέμβρη σε απλά και ενοχλητικά μπάχαλα. Δεδομένο είναι ότι η έκθεση δε θα λάβει καμία δημοσιότητα από το καθεστωτικά μίντια.

Διαβάστε ολόκληρη την έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας εδώ. Υπογράψτε τη διαμαρτηρία προς το υπουργείο εδώ.

Η έκθεση μιλά για:
...μακρόχρονες και συνεχιζόμενες ανησυχίες αναφορικά με την παράλειψη των αρχών στην Ελλάδα να διασφαλίσουν ότι η αστυνομία σέβεται και προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα... Σύμφωνα με μία ανεπίσημη αναφορά, πραγματοποιήθηκαν 284 συλλήψεις Ελλήνων και αλλοδαπών πολιτών σε 16 διαφορετικές πόλεις σε όλη την Ελλάδα μεταξύ 6 Δεκεμβρίου 2008 και 14 Ιανουαρίου 2009, και σε 67 περιπτώσεις άτομα προφυλακίστηκαν μέχρι να δικαστούν. Μερικοί από τους συλληφθέντες ήταν κάτω των 18 ετών. Δίκες έχουν οριστεί για τον Μάρτιο, τον Ιούνιο και τον Οκτώβριο του 2009... Η οργάνωση με λύπη σημειώνει ότι ο φόνος του Αλέξη Γρηγορόπουλου και οι φερόμενες ως παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο πλαίσιο της αστυνόμευσης των διαδηλώσεων αποτελούν το αποκορύφωμα ενός μοτίβου σοβαρών παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων από μέλη των σωμάτων ασφαλείας, που περιλαμβάνει υπερβολική χρήση βίας, βασανιστήρια και άλλες μορφές κακομεταχείρισης, και κακή χρήση πυροβόλων όπλων...

παραστάσεις σε θολά τζάμια

Ο τραπεζοϋπάλληλος Βασίλης Παπαθεοδώρου (http://www.juvenilebooks.gr/) κυκλοφόρησε το 2007 το μυθιστόρημα «χνότα στο τζάμι». Γράφει για την ιστορία ενός παιδιού, του 19χρονου Αλεκ, που δολοφονήθηκε από τις Αρχές σε ένα αστυνομοκρατούμενο μέλλον. Φυσικά οι αρχές θάβουν το θέμα, αλλά κάποιοι συμμαθητές μάρτυρες διαδίδουν το μήνυμα στα σχολεία τους αφήνοντας μηνύματα στη πάχνη του τζαμιού. Η είδηση απλώνεται και η εξέγερση ξεσπά.
Τον Ιούλιο του 2007 η Παναγιώτα Φράσκου στον site των εκδόσεων μιλάει για «Ωραίες ιδέες, πρωτότυπες, αληθοφανείς και καλά στημένες… άνετα μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη».
Πώς να έβλεπαν οι εκδότες τη μεταφορά του βιβλίου τους στη πραγματικότητα; Εξάλλου στο οπισθόφυλλο γράφουν ότι το βιβλίο είναι για παιδιά μεγαλύτερα από 15. Η κρατική πραγματικότητα δεν έβαλε τέτοια όρια.
Η δολοφονία του 15χρονου κάνει το βιβλίο μακάβρια προφητικό. Αλλά τέτοιες προφητείες δεν είναι υπερβατικές. Αντίθετα, σχετίζονται με μια εμμενή λειτουργία των τεχνουργημάτων να εντοπίζουν δυνητικούς κίνδυνους στο πραγματικό και να τους φωτίζουν αποτρέποντας τους. Εν τέλει οι Δεκέμβρηδες, όπως και μια επερχόμενη επανάσταση,ίσως να έρχονται με μαθηματική ακρίβεια.

Θυμήσου τις έξι του Δεκέμβρη

Τη Δευτέρα συμπληρώνονται εκατό μέρες από τις έξι Δεκέμβρη, τη μέρα που η Ελληνική Αστυνομία δολοφόνησε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και πυροδότησε μια εξέγερση που παρακολούθησε για μέρες ολόκληρος ο πλανήτης. Θυμήσου τις έξι Δεκέμβρη. Θυμήσου τις έξι Δεκέμβρη.

Θυμ

ήσου τ

ις έ

ξι Δεκέμ

βρη. Tις έξι Δεκέμβρη. Δεκέμβρη. Θυμήσου. Θυμ

Θυμήσου. Πόσα έγιναν από κείνη τη μέρα, πόσο άλλαξε ο κόσμος... πόσο εσύ άλλαξες. Ναι μωρό μου, μας κήρυξαν πόλεμο, οφείλουμε να πολεμήσουμε. Αλλά εμείς χωρίς τα όπλα, χωρίς τις συρράξεις και τις κατασκευασμένες αποδείξεις. Δε θα θρηνήσουμε αν φαγωθούνε μεταξύ τους, αλλά στο όνομα του Αλέξη εμείς δε θα πιάσουμε όπλο. Η δημιουργική βία δεν αφήνει να τρέξει αίμα (ο έμπορος της Βενετίας δεν είναι της δίκης μας πάστας). Είμαστε ο κόσμος της δημιουργίας που πνίγεται αγάπη μου, και έχουμε το μυαλό και τα αρχίδια να ξαναπάρουμε τον κόσμο στα χέρια μας. Δεν ονειροπολώ λατρεία μου. Πραγματιστής είμαι... απλώς θυμήσου την έκτη του Δεκέμβρη.

http://rs301.rapidshare.com/files/174169550/Tragoudia_gia_ton_Aleksi.rar

οι μικροί

Ξέχασαν κιόλας τα μικρά ανθρωπάκια πως είχαν χεστεί πάνω τους βλέποντας το πλήθος να ορθώνεται στο ύψος του, να χτυπάει τις τράπεζες που έστηναν νέο φαγοπότι, να μη δειλιάζει μπροστά στη βίαιη καταστολή. Δε θυμόνται οι μικροί που φώναζαν υστερικά ότι δήθεν κάηκε η μισή Αθήνα και ότι η πόλη έχει παραδοθεί στο χάος. Τώρα, όλοι αυτοί, μικροκαμωμένοι όσο κι ο Κούγιας, μας κάνουν τους καμπόσους, χρησιμοποιούν τις εφημερίδες για να ακουστούν οι αδύναμες στριγκλιές τους, για να δηλώσουν υπεράνω του συμβάντος.
Ας μιλήσω πιο συγκεκριμένα για δυο σημερινά κείμενα. Ο Σπύρος Βούγιας στο Βήμα και ο συνήθης ύποπτος Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στο κύριο άρθρο της ‘λείφω. Περιγράφοντας αυτό που ζουν σήμερα, που τα πράγματα δε δείχνουν να επανέρχονται σ’ αυτό που ήταν πριν, ο πρώτος μιλάει για κάτι φαντασιακό, για μια κουλτούρα εξέγερσης και ο δεύτερος για μια μόδα. Δε γνωρίζω αν τα κείμενα παραγγέλθηκαν μαζί ή αν γράφτηκαν από τον ίδιο, αλλά είναι πανομοιότυπα, και δυστυχώς δεν είναι τα μόνα.
Ο Βούγιας μιλάει πια για «επιτηδευμένο χάος», εκεί που πριν λίγες μέρες έτρεμε το πραγματικό χάος, και άλλοι διανοούμενοι ζητούσαν τη κατάργηση του πανεπιστημιακού θεσμού. Μιλάει για ένα διάλογο μ’ αυτή τη γενιά που δε μπορεί να γίνει γιατί οι νέοι δε το θέλουν. Προφανώς ο κύριος καθηγητής αγνοεί τον μεγαλύτερο φιλοσοφικό διάλογο των τελευταίων δεκαετιών που έγινε πάνω στο ζήτημα του διαλόγου και μ’ επίκεντρο τους Habermas-Lyotard, αλλιώς δεν θα ήταν τόσο απλοϊκά αφελής. Αυτός μεγαλοστέλεχος, με τους μισθούς του, τα βουλευτικά και τα ακαδημαϊκά του βολέματα. Ένας αποτυχημένος πολιτευτής με απεριόριστη πρόσβαση στα μέσα, και στα έξω, που οι σκοτεινοί μηχανισμοί ενός λαϊκίστικου και αντιδημοκρατικού κόμματος του έδωσαν τοπική και κεντρική εξουσία, που γέμισε τη Θεσσαλονίκη με τα θλιμμένα πόστερ του με ευκολοχώνευτα συνθήματα νοιώθει ανεπιθύμητος μες στους θεσμούς. Οι φοιτητές που θα φάνε στη μάπα όλους τους καθηγητές που κάποιο κόμμα τους έβαλε σ’ αυτή τη θέση για ν’ αναπαράγουν την άγνοιά τους, αυτά τα παιδία που ότι και να κάνουν είναι από χέρι χαμένα… χαμένα πολιτικά, κοινωνικά, επιστημονικά, οικονομικά , σ’ αυτούς τους φοιτητές βρήκε ο πολιτευτής μας κάτι να προσάψει.«Κουλτούρα εξέγερσης που μόνο στο μυαλό και στη φαντασία βρίσκεται» ή όπως το λέει ο Τσαγκαρουσιάνος «ακτιβιστές του γλυκού νερού… πράξεις μηδέν…». Δεν ξέχασαν τον Δεκέμβρη, ούτε καν τις ταραχές και τις κινητοποιήσεις του Γενάρη, δεν είναι τόσο ξεχασιάρηδες όσο δείχνουν. Γιατί ότι έγινε προκάλεσε στους θεατές του ένα αίσθημα του υψηλού που είναι πιο ισχυρό απ’ το ξεχασιάρικο εγώ τους. Θέλουν όμως απελπισμένα να ξεχαστεί ότι έγινε, να μην επηρεάσει την κίνηση της τροχιάς των ισχυρών ζωών τους. Για ένα φαινόμενο που ήρθε 100% σε σύγκρουση με τους αστούς, ο Τσαγκαρουσιάνος ψάχνει τρόπο να μιλήσει για «αστικά συμπτώματα», ίσως φαντασιωνόμενος ότι το άθλιο ‘λείφω με τον μετά-ταξικό λόγο του, δεν είναι το πιο αστικό έντυπο που κυκλοφορεί. Όταν λέει με έντονη γραμματοσειρά ότι «πάνε πια οι μετανάστες. Τώρα της μόδας είναι τα Greek Riots», έσκυψε έστω και λίγο στο λόγο της εξέγερσης, προσπάθησε ν’ ακούσει όλες αυτές τις κραυγές απελπίσίας του νέου προλεταριάτου; Πως τολμά να διανέμεται δωρεά του συστήματος λέγοντας ότι ο λόγος της εξέγερσης απέκλεισε το λόγο για τους «μετανάστες», για τους «τζάνκι», για τους «άστεγους» και για τους «φυλακισμένους». Αυτοί οι λόγοι ήταν κυρίαρχοι το Δεκεμβρη και είναι περίεργο το ποιες ταραχές παρακολούθησε και έβγαλε τόσο λάθος συμπεράσματα. Τέλος, απέναντι σ’ αυτές τις «επιβολές από περιχαρακωμένες ομάδες» οι συγγραφείς συνηθίζουν να αναφέρονται στο δικό τους αυθεντικό αριστερό παρελθόν, με «αντιπαράθεση επιχειρημάτων σε αμφιθέατρα» και αγώνες για κοινωνικά ζητήματα. Χάρι σ’ αυτό το αριστερό παρελθόν κύλησαν τόσα λεφτά στα χέρια τους . Αυτό το παρελθόν τους έδωσε ένα μισθό, ίσως και δύο, άλλα τους πνίγει το άδικο τώρα που νοιώθουν πως το ξεπούλημα τους θα σταματήσει να τους ζει.
-Ας πούμε ότι είναι μόνο ένα λάιφσταϊλ ή ένα τελετουργικό. Να επιστρέψουμε στην αδρανή κίνηση του Νοέμβρη βρε παιδιά, να τον αφήσουμε αυτό το κακό κακό Δεκέμβρη πίσω μας. Ίσως και να σας δικαιώσουν κάποτε οι ιστορικοί αλλά προς το παρόν μην μας σηκώνετε απ’ τις καρέκλες μας.

μάθημα αρμονίας

Και η τέχνης θα φέρει ξανά το χάος στη ταξη. Θα συναντηθούμε ολοι μαζί, ξανά, σ’ ελεύθερους χώρους. Και θα πάρουμε πίσω, άλλο ένα κομματάκι από τις ζωες που έχουν διαχωριστεί βίαια. Θα βγουμε πάλι απο τις κρυψώνες μας, κατσαρίδες αυτής της πόλης, και δε μας νοιάζουν τα χημικά τους ζιζανιοκτόνα, γιατί φέρνουν μαζί τους το άρωμα του Δεκέμβρη. Και τον άνεμο, μιας στιγμής ελευθερίας που περνά πάνω απ τα κεφάλια τους.
Τα αιτήματα είναι πιεστικά. Οι αιχμάλωτοι της εξέγερσης περιμένουν φυλακισμένοι. Η εργοδοσία παραμένει αυταρχική και βίαιη. Οι αγρότες ξαναγίνονται το κουρελοπρολεταριάτο που ψυχαγωγούσε με τα χρέη του τους τραπεζίτες. Οι δυνάμεις καταστολής γίνονται πιο άγριες. Η κεντρική εξουσία δεν ικανοποίησε απολύτως κανένα από τα αιτήματα του Δεκέμβρη. Τα μίντια ξαναυψώνουν τα τείχη της «συναίνεσης». Η ησυχία, η τάξη και η ασφάλεια μας θάβουν και πάλι στα γαλήνια μνήματα της «καθημερινής» μας ζωής. Είμαστε εδώ μικροαστοί και θα σας κλείσουμε και σήμερα τις κεντρικές αρτηρίες. Ξέρουμε ότι δε μας κοιτάτε με δέος και ενθουσιασμό. Αλλά όταν και σήμερα τα χημικά φτάσουν στο πρόσωπο σας, και προκαλέσουν αυτό το έντονο αίσθημα θανάτου, ίσως να δείτε τον νοικοκυραίο μέσα σας να ξεψυχά στο πεζοδρόμιο. Ίσως να καταλάβετε γιατί ο αγώνας μας είναι αναγκαίος. Μην απαντήσετε τώρα. Ξέρετε ότι θα περιμένουμε.
http://apeleftheromenilyriki.blogspot.com/
«Επιδιώκουμε μια τέχνη αδιαμεσολάβητη, ανοιχτή σε όλους, που ο καθένας μπορεί να είναι φορέας της. Απελευθερώνουμε την Εθνική Λυρική Σκηνή, γιατί εξ ορισμού μας ανήκει».
17.00 - 19.00 ανοιχτή συνάντηση αυτοσχεδιασμού/ jammingχορευτές, μουσικοί, ηθοποιοί, εικαστικοί, καλλιτέχνες και κακιτέχνες
19.00 ανοιχτή γενική συνέλευση& συζήτηση με θέμα τέχνη & κοινωνία, τέχνη & εξέγερση

απλοί ήρωες

Το Σάββατο το βράδυ, στην κατάληψη της ΕΣΗΕΑ είχα τη τιμή να συναντήσω έναν από τους πρωταγωνιστές του Δεκέμβρη, τον Κώστα Τσιρώνη. Είναι ο φωτορεπόρτερ που τράβηξε, λίγες ώρες μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου τους μπάτσους να παίζουν σημαδεύοντας τους διαδηλωτές, ένας με όπλο και ένας με τα δάχτυλα. Γι’ αυτή τη φωτογραφία, τη φωτογραφία της χρονιάς κατά την άποψη πολλών, ο δημοσιογράφος απολύθηκε από τον διευθυντή του Σεραφείμ Κοτρώτσο. Ο Ελεύθερος Τύπος αρχικά υποσχέθηκε ως όφειλε την πρώτη σελίδα στο δημοσιογράφο, αλλά τελικά κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο «η χώρα παραδομένη στην αναρχία» και θάβοντας τον φωτορεπόρτερ μαζί με τη φωτογραφία του. Από τα πιο εξωφρενικά της ιστορίας είναι ότι η ίδια η φωτογραφία ως εικόνα αμφισβητήθηκε. Βέβαια ο δημοσιογράφος κυνηγημένος από την αστυνομία πήγε κατευθείαν στον ΕΤ και μίλησε στους ανθρώπους του ανοιχτά. Αυτοί δε σταμάτησαν να τα μασάνε και αμφισβήτησαν μέχρι και την ίδια την αλήθεια της εικόνας.

Ο δημοσιογράφος, απέναντι στη προσηλωμένη σιωπή της συνέλευσης, ένοιωθε την αμηχανία των ανθρώπων που φέρουν ένα τεράστιο συμβολικό φορτίο. Δεν είναι εύκολο για κάποιον να είναι ήρωας ή μάρτυρας απλώς επειδή έκανε τη δουλειά του, επειδή τράβηξε μια αλεξίσφαιρη φωτογραφία, "εντελώς τυχαία" όπως έλεγε. Αισθάνεται την ανάγκη να τα ξεχάσει όλα αυτά και να γυρίσει στη καθημερινότητα του, το ένοιωθε ότι ο καπιταλισμός είναι μεμψίμοιρος και εκδικητικός, και ίσως δεν τέλειωσε μαζί του, ένοιωθε ότι έχει κάθε δίκιο να φωνάζει αλλά δεν έλεγε τίποτα, έμεινε στις περιγραφές και μάλλον ευχόταν να απομακρυνθεί από το επίκεντρο. Να σταθεί στην άκρη και να αρχίσει να φωτογραφίζει αθόρυβα τη συνέλευση. Μη θεωρηθούν αυτές οι παρατηρήσεις επικριτικές, τις αναφέρω γιατί συμπληρώνουν την εικόνα που σχημάτισα, ενός υπέροχου ήρωα, που χτυπήθηκε από τον εξοστρακισμό ενός όπλου που έπαιζε σημαδεύοντας τα πλήθη.
more: tvxs, mediablog, asyntaxtostypos, asyntaxtostypos2.

Great Expectations (in progress)

1. Οι κρίσεις δεν προκύπτουν στον καπιταλισμό τυχαία, δηλαδή δεν είναι σαν τα φυσικά φαινόμενα που ανατρέπουν τις ζωές των ανθρώπων.
2. Οι κρίσεις αυτές, δεν σχετίζονται αιτιακά με το σύστημα παραγωγής παρά μόνο στις συνέπειές τους.
3. Οι κρίσεις αυτές του καπιταλισμού, όντας εσωτερικές σε αυτόν, έχουν προέλθει διαχειριστικά από τον ίδιο και εξαρτώνται απ’ αυτόν, αλλά οι συνέπειες τους είναι κοινωνικές.
4. Είναι κοινωνικές κρίσεις με τον τρόπο που ο καπιταλισμός ασυνείδητα προσδιορίζει τις ζωές των ανθρώπων.
5. Αυτές οι κρίσεις του, δεν τον αποδυναμώνουν ούτε όπως θέλουν αρκετοί να πιστέυουν τον αμφισβητούν, αντιθέτως χάρις σ’ αυτές ο καπιταλισμός επεκτείνεται, διευρύνει τις ανισότητες, αυξάνει την εκμετάλλευση, επανορίζει την παραγωγική διαδικασία.
6. Οι κρίσεις αν και αποτελούν αναγκαίο στοιχείο της καπιταλιστικής ανάπτυξης αντιθέτως τείνουν να εμφανίζονται σαν μέρος μιας φυσικής ιστορίας της ανθρωπότητας. Μας λένε δηλαδή, ότι όπως ο κόσμος αντιμετώπισε τους παγετώνες και τις επιδημίες, έτσι και τώρα πρέπει να σταθεί απέναντι στη καταστροφή και να αγωνιστεί ενωμένος για να διασώσει ότι μπορεί να σωθεί. Αυτό που τελικά ο κόσμος καλείται να ξεπεράσει είναι τα κατώτερα όρια της κοινωνικής ευημερίας και αξιοπρέπειας. Δηλαδή ο καπιταλισμός δεν είναι τίποτε άλλο από ένα αποτέλεσμα φυσικής επιλογής κάτι σαν την Δαρβινική εξέλιξη: παρουσιάζει τον εαυτό του έτσι, και αυτό καταφέρνει να εδραιώσει: η επιβίωση του ισχυρότερου έχει γίνει ρυθμιστικός κανόνας.
7. Η κρίση αυτοεπιβεβαιώνεται και γίνεται σταδιακά υπαρκτή. Δημιουργός της είναι η η γεννεσιουργός αιτία του ίδιου του καπιταλισμού (αιτία και αποτέλεσμα ) η επισώρευση υπεραξίας. Είτε θα ξεφορτωθούμε το κέρδος μια και καλή είτε κι αυτή η κρίση θα γίνει αποκλειστικά κοινωνική κρίση με προεκτάσεις στην «πραγματική οικονομία».
8. Φαινόμενα όπως ο τζόγος, η τοκογλυφία ή ο πυρετός του χρυσού μένουν εγεγραμένα στην δομή του καπιταλισμού αφού αποτελούν και στοιχεία επιβίωσής του. Από εκεί απέκτησε η κρίση το μικρό της όνομα – χρηματοπιστωτική (– η αλλιώς, σαν αργκό μοιάζει πλέον φετιχισμός). Φετιχισμός του χρήματος, του εμπορεύματος, της παραγωγής, του υπερκαταναλωτισμού και κυρίως του κέρδους. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα στηρίχθηκε σε υποσχέσεις υποσχέσεων, στην ελπίδα της αιώνιας προόδου, δηλαδή σε μεγάλες προσδοκίες.
9. Η χρηματοπιστωτική κρίση δεν θα είναι η τελευταία κρίση που θα προκαλέσει ο καπιταλισμός. Η αναμονή του θανάτου, που είναι εγγεγραμμένος στο νόμο της πτωτικής τάσης του κέρδους, είναι συνενοχή στη διαιώνιση της φρίκης.
10. Οι κρίσεις αποκαλύπτουν την ικανότητα των ανθρώπων να βάζουν ένα τέλος στη συσσώρευση της ίδιας τους της φρίκης. Τους συσπειρώνουν γύρω από την ελάχιστη ιδιοκτησία που έχουν και τους ωθούν να θέλουν την προάσπισή της με κάθε τίμημα. Το ασυνείδητο της ταύτισης σε όλο της το μεγαλείο.
11. Το αποτέλεσμα της ανατροπής δεν θα είναι το τέλος της ιστορίας ούτε το τέλος του κόσμου. Ως αντιουσιοκράτες επιθυμούμε να είναι ένα αποτέλεσμα που θα γεννηθεί με την ανατροπή και άρα μοναδικό σε μας και απρόβλεπτο. Η ενδέκατη θέση για τον Φόιερμπαχ περιλαμβάνει γενναιόδωρα και το καθήκον μας ως φιλοσόφων να συμβάλουμε στην αλλαγή που άλλοι θα επιφέρουν. Ας είμαστε γενναιόδωροι στα όνειρα και τις προσδοκίες μας. Στις μεγάλες προσδοκίες των καπιταλιστών η κοινωνία θα όφειλε να αντιτάξει τις δικές της.

sto dimitri k.

Σαστισμένη Θεωρία

Το Δεκέμβρη του 2008 ένας μπάτσος δολοφόνησε ένα παιδί. Ότι ακολούθησε ήταν πρωτόγνωρο.

Από τους ιστορικούς του μέλλοντος

Και πάλι για την αποτυχία πρόκειται. Για τον εγκλωβισμό σε μια αλυσίδα από αποτυχίες και τίποτα άλλο. Όλοι αυτοί που προσπαθούν να μιλήσουν για τις εξελίξεις (αλλά και για πράγματα βυθισμένα στην ακινησία), όλοι όσοι ερμηνεύουν και εξηγούν και ταυτίζουν και διαφοροποιούν και εκθέτουν και μαγειρεύουν και κατηγοριοποιούν απελπισμένα… όλοι αυτοί τώρα αποτυγχάνουν. Αποτυγχάνουν και εκτίθενται. Γιατί αυτό τώρα είναι TO ΣΥΜΒΑΝ και μέρος του συμβάντος είναι η αποτυχία τους. Οι θεσμοί, τα γεγονότα, οι άνθρωποι, οι αξίες (μέχρι και ο θάνατος) φαίνονται να έχουν χάσει τις παλιές σημασίες τους. Αλλά όσοι αναλαμβάνουν επαγγελματικά την έκφραση της πραγματικότητας δε φαίνονται να πτοούνται από την αποτυχία. Γυαλίζουν τον απαρχαιωμένο τους εξοπλισμό και προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους. Κινηγάνε τα τερατόμορφα πλάσματα που τους στοιχειώνουν τη φαντασία με τα παλιά τους όπλα τα πυροβολούν μεθοδικά και τα σπρώχνουν στη λάθος κάσα. Η αλυσίδα των αποτυχιών τους τροφοδοτεί της εξελίξεις και το βουβό κλάμα αυτών που δεν έχουν φωνή γίνεται εκκωφαντικό. Παρόλα αυτά δεν έχουν διάθεση να αλλάξουν γυαλιά μέχρι να καταλήξουν με ξεριζωμένα τα μάτια που τους γέλασαν. Η επιμονή τους είναι ένα σύμπτωμα του γήρατος των ιδεών τους.
Όταν ξέσπασαν οι μεγάλες κινητοποιήσεις μιλούσαν με όρους ατομικής ψυχολογίας για λύπη και οργή και η δράση παρουσιάστηκε σαν ατομικό φαινόμενο. Είπαν ότι είναι λίγοι αναρχικοί (δηλαδή πράκτορες σύμφωνα με το κομμουνιστικό κόμμα), οι δέκα είκοσι «γνωστοί άγνωστοι» που εκμεταλλεύονται ένα θάνατο για να σπάσουν. Αλλά σιγά σιγά αναγκάστηκαν να παρουσιάσουν μια δημογραφική έκρηξη των μεμονωμένων αναρχικών. Από δεκάδες σύντομα έγιναν εκατοντάδες και χιλιάδες. Για να διασώσουν το σχήμα τους προχωρούσαν σε εκ των υστέρων ανασυγκροτήσεις της βλακείας τους και μίλησαν για συνένοχους συμπαθούντες. Μίλησαν για παιδία που παρασύρονται και θα έπρεπε να τα μαλώσουν οι γονείς τους (αλλά «ο κόσμος δεν είναι παιδικό δωμάτιο») Μίλησαν για μετανάστες που εκμεταλλεύονται το χάος για να κλέψουν, μίλησαν για σκευωρίες και συνομωσίες από όλους και εναντίον όλων, Σιγά σιγά οι αναλύσεις γίνονταν πλουραλιστικές περιλαμβάνοντας τα πάντα ανεξέλεγκτα μπας και φτάσουν ποσοτικά αυτό που ποιοτικά δεν έχουν καταλάβει. Τα παλιά μυαλά προσπαθούν να πουλήσουν τα μουτζουρωμένα τους χαρτιά για εσωτερική κατανάλωση αλλά η πραγματική σύνθεση του τι συμβαίνει δεν έχει γίνει ακόμα. Όλο αυτό το μαυροφορεμένο πλήθος δε φαίνεται να συμφωνεί σε κάτι. Το αποτελούν έφηβοι emo των βορίων προαστίων, πολίτες αγανακτισμένοι οικονομικά ή πολιτικά, καταπιεσμένες κοινωνικές ομάδες, τα άτομα που θα έκαναν τα πάντα για άλλη μια κυβερνητική εναλλαγή, οι ασφαλίτες που κι αυτοί για μας τα σπάνε, ακόμα και οι εξωγήινοι των συνομωσιολόγων. Ποσοτικά χρειάζονται τόσοι κι άλλοι τόσοι. Το ζήτημα είναι να βρούμε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που τους ενώνουν σε μια νέα μορφή υποκειμενικότητας. Στα μεγάλα αμφιθέατρα, που είναι μικρό κομμάτι αυτού του συμβάντος, οι ομιλητές για να μη τσακώνονται δε προχωρούν σε διεξοδικές αναλύσεις αλλά παραλείπουν τα πάντα ως αυτονόητα και είναι σαν να έχουν το σύνθημα «το κράτος σκοτώνει και τα λοιπά» Ίσως το μόνο σύνθημα που θα μπορούσε να γίνει απ’ όλους δεκτό να είναι Ο ΑΛΕΞΗΣ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΣ, ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΑ. Και αυτό το όλα, αυτή η ολότητα δεν είναι ατομικό. Αυτό που οφείλει πρωταρχικά να αναγνωρίσει ο κριτικός στοχασμός είναι το αυτονόητο ότι πρόκειται για κοινωνικό γεγονός. Δεν είναι κοινωνικό μόνο το κομμάτι που μας βολεύει, ώστε να χαρακτηρίζονται οι «παρεκτροπές» ατομικές και αντικοινωνικές. Ολόκληρη η κοινωνική αναταραχή είναι κοινωνική. Η βία αυτή είναι ένα κοινωνικό γεγονός. Το επόμενο βήμα μας είναι να αναγνωρίσουμε ότι πρόκειται για βία που δεν είναι και τόσο τυφλή, και πρέπει επιτέλους να αναγνωριστεί ως δημιουργική βία. Όταν της το αναγνωρίσουμε δεν θα επεκταθεί, όπως φοβόνται οι ηθικολόγοι, αντίθετα θα λυτρωθεί και θα υποκλιθεί στη θέα της ανάδυσης ενός νέου κόσμου.
Γιατί ο παλιός κόσμος συνεχίζει να αυξάνει σωρευτικά τη φρίκη. Και πρέπει να μπει ένα τέλος. Το νέο μεγάλο κόλπο του κεφαλαίου, η αυτοεπιβεβαιούμενη «οικονομική κρίση» που στρέφουν εναντίον των λαών πρέπει μέσα από αυτή τη διαδικασία να γυρίσει εναντίον τους. Ας μετατρέψουν οι εξεγερμένοι αυτό το κόλπο, στην τελευταία και οριστική κρίση του παλιού κόσμου. Οι ίδιοι τάραξαν το σύστημα, ας το βοηθήσουμε να ανατραπεί.
Αυτή τη στιγμή, που στριμώχνονται μπροστά μας νέες προοπτικές δε θα πω ρεαλιστικά και ουτοπικά ότι σημασία έχει η ελευθερία που βιώνουμε τέτοιες στιγμές ή ότι μέσα από αυτή τη πίεση γεννιέται και διαπαιδαγωγείται μια νέα γενιά. Ούτε και θα δώσω σαφείς ερμηνείες. Δε ξέρω την μορφή των νέων ειδώλων. Το μόνο που οφείλω να θέσω είναι το αίτημα για ανατροπή. Αυτή είναι η ευκαιρία να ανατρέψουμε τον κόσμο της αποτυχίας τους.

στον Πέτρο Σ.

DECONTROL.INFO ΜΑΥΡΟΣ ΚΙΝΗΓΟΣ