Κρίση Ανθρωπιάς

πηγή:www.boston.com/bigpicture

Ξεκόλλα από τις λογικές και τα συναισθήματα που προκαλεί η στημένη θεματολογία τους. Πέρα από το αφελές και μυωπικό παιχνίδι στο οποίο μας έχουν εγκλωβίσει υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που περιμένει την αλληλεγγύη μας, υποφέροντας και παλεύοντας καθημερινά. Ας αφεθούμε να πάμε πιο πέρα από τις πύλες του στρατοπέδου συγκέντρωσης της Μυτιλήνης. Γιατί αυτός ο άλλος κόσμος, που τον κρατάνε μακριά μας, δεν είναι κάποια αναίτια κύματα μεταναστών, αλλά είναι η δισεκατομμύριομελής πλειοψηφία που υποφέρει δεχόμενη απανωτά κύματα φρίκης χωρίς προηγούμενο. Θα βρεις εκεί και όσα συναισθήματα παραμέρισες για να κυριαρχήσει στη ζωή σου το μίσος. Θα βρεις εκεί πραγματικούς ανθρώπους που δίνουν καθημερινά μαθήματα ζωής.

Βαρέθηκα όλους αυτούς που περιόρισαν τη πολιτική σε μια ωφελιμιστική διαδικασία, ένα πάρε δώσε για το ποιός θα διαχειριστεί την ευημερία της αστικής μας τάξης που ξαφνικά ένοιωσε να απειλείται ένα μέρος από το σορό των εμπορευμάτων της, και που μετράνε πάνω από τη κάλπη το ποιος θα τους δώσει περισσότερα. Ας πετάξουμε τα έντυπα που θέλουν να είναι "πρώτα ο πολίτης", κλείνοντας το μάτι στους λίγους που μπορούν να ισχυριστούν αυτή την ιδιότητα ενώπιον των αρχών. Όσοι δεν είναι ακριβώς πολίτες, αυτοί που έρχονται δεύτεροι, "η ξεχασμένη κοινωνία" θα συνεχίσουν να υποφέρουν εντός και εκτός συνόρων. Σ' αυτή τη διαρκή ανθρωπιστική κρίση, ας αγκαλιάσουμε όσους μπορούμε και ας προσπαθήσουμε να τους μεταφέρουμε σε ένα καλύτερο αύριο.

άδειασμα

Ο Δεκέμβρης απ' τη σκοπιά του Γενάρη

κείμενο εφτά συγγραφέων

στο περιοδικό αλητεία

«Ο λόγος δε μπορεί να συλλάβει [τη γυμνή ζωή] ει μόνο στο σάστισμα και στην έκπληξη (οιονεί έκπληκτος, Schelling)».

Δεν είναι η έλλειψη δεδομένων περί των γεγονότων αυτή που οδήγησε σε παραστάσεις, κρίσεις και καταγραφές που πολύ απείχαν από όσα ζήσαμε, αλλά μάλλον η συντακτική αποδοχή του υπάρχοντος, το γνωστικό διαφέρον που επιβάλλει η θέση του δρώντος και του παρατηρητή, ο (εκσυγχρονισμένος πια) «από καθέδρας σοσιαλισμός», αυτό που οδήγησε στην άρνηση, την τυφλότητα ή τη συλλήβδην καταδίκη: παράδοξη αρχή για ένα κείμενο που θα μπορούσε να (κατα)κριθεί ως εμμένον στην παράθεση εικόνων, στον περιγραφισμό, στην («απλοϊκή») διατύπωση ερωτημάτων. Μια συγκροτημένη θεωρία περί του «τι πράγματι συνέβη» αργεί. Δε δικαιούμαστε να αναμένουμε έναν νεαρό Μαρξ να θέσει το πραγματικό ζήτημα τη στιγμή που ανακύπτει, ούτε όμως και δικαιούμαστε να αναμένουμε. Τα φαινόμενα δεν ταιριάζουν πια με τις κατηγορίες στις οποίες τα εντάξαμε ή με αυτές που κάποιοι εκτόξευσαν εναντίον τους. Εδώ προκύπτει ένα κενό. Αν δεν το γεμίσουμε με ερωτήματα, αν το καλύψουμε με πρόχειρες σανίδες και το προσπεράσουμε, κάθε στιγμή θα αναγκαζόμαστε να κατασκευάζουμε εξαιρέσεις σε έναν κανόνα που δεν ισχύει πια. Επιλέγουμε, λοιπόν, να καταθέσουμε «απλώς» μια αποσπασματική μαρτυρία περιστατικών αποσπασματικών πλην βιωμένων, υπενθυμίζοντας ότι κι αυτή είναι μια πολιτική στάση: το μόνο που μπορούμε να κάνουμε προς το παρόν.

Ένα συλλογικό υποκείμενο;

Αυτό που περισσότερο χρήζει επεξεργασίας είναι αυτό το διαρκώς κι από παντού επαναλαμβανόμενο «ένας σαν εμάς»: αφαιρώντας ένα-ένα τα στοιχεία που το απαρτίζουν θα καταλήξουμε εν τέλει να το επαναορίσουμε ως «κανένας». Κανένας – δηλαδή όλοι. Το «όλοι» είναι αυτό που μένει αν αφαιρέσουμε συγκεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες. Αυτό που μας απασχολεί είναι το «συνανήκειν» του σώματος των συμμετεχόντων, το συγκροτημένο (πλην διαφοροποιημένο) προϊόν μιας ενεργητικής αντιπαράθεσης με την «άλλη πλευρά» του «όλοι»: όσων, δηλαδή, ένιωσαν να απειλούνται, έμειναν σπίτι τους ή παρέλασαν αποκεντρωμένοι, με ή χωρίς τη θέλησή τους, φοβούμενοι, αδιάφοροι ή κάνοντας δεύτερες σκέψεις. Ένα πολυδιασπασμένο κι εξακτινωμένο κοινωνικό υποκείμενο που συναντήθηκε στους δρόμους για ολόκληρες εβδομάδες: μια μη αναμενόμενη συνάντηση. Μαθητές γυμνασίων και λυκείων, μετανάστες δεύτερης γενιάς, φοιτητές οργανωμένοι ή ανοργάνωτοι, επισφαλώς εργαζόμενοι, άνεργοι. Ένας αστερισμός υποκειμένων που δεν διατύπωσε ρητά- δηλαδή διαχειρίσιμα- πολιτικά αιτήματα, αλλά διαμόρφωσε πολιτικά προτάγματα και προκάλεσε κοινωνικά ρήγματα μη διαχειρίσιμα ούτε από το εσωτερικό του ούτε όμως κι από τους διαχειριστές της εξουσίας – κι αυτό ίσως είναι και το πιο κρίσιμο: η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να απαντήσει με οποιαδήποτε «εξαγορά», με οποιαδήποτε μορφή μέτρων εκτόνωσης παρά μόνο με τη βία των σωμάτων ασφαλείας. Υπό κριτική τέθηκε και η μαζικότητα όσων με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συμμετείχαν στην εξέγερση. Μέχρι ποιο σημείο οι αποκεντρωμένες αντιδράσεις ήταν αποτέλεσμα μιμητισμού των πρωτεργατών της μητρόπολης; Και πώς κατάφεραν να είναι ποσοτικά και ποιοτικά σε πολλές περιπτώσεις ανάλογες με τις αντίστοιχες ενέργειες που διέπρατταν οι «επαγγελματίες επαναστάτες – προβοκάτορες» των Αθηνών; Η δημογραφική έκρηξη των «300 γνωστών αγνώστων» που υπάρχουν ως στοχοποιημένος, αποκλειστικός φορέας της μη νόμιμης βίας ήδη από το Νοέμβρη του ’73 φαίνεται να μην εξηγείται με επάρκεια από αναγωγιστικές συλλογιστικές και εκδοχές συνενοχικής παραβατικότητας στιγμιαίου χαρακτήρα από συγγενείς, φίλους και άβουλους μαθητές θύματα προπαγάνδας των εν λόγω «ταραξιών».

Η βία, λοιπόν

Μεγάλο μέρος όσων ειπώθηκαν κινήθηκαν στη λογική της αναθεματιστικής απόρριψης των βίαιων πρακτικών της εξέγερσης με έναν λόγο καταγγελτικό ως προς τους «ταραξίες» και υπερασπιστικό ως προς τις συντεταγμένες δυνάμεις διατήρησης της τάξης. Φυσικά, υπήρχε και η σπανιότερη φωνή της a priori αποδοχής κάθε μορφής βίαιης αντίδρασης μπροστά στη φρικιαστική δολοφονία ως αφορμή και μπροστά σε ορισμένα βαθύτερα κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά προβλήματα ως αίτια. Μπορεί όμως το ζήτημα της βίας του Δεκέμβρη να εξαντληθεί στο δίπολο καταδίκης – φετιχοποίησης της βίας; Είμαστε σίγουροι για το αν χρησιμοποιήθηκε η βία αποκλειστικά είτε τυφλά είτε ως μέσο για πολιτικούς σκοπούς; Μήπως μία τόσο απόλυτη διάκριση μας οδηγεί σε μία λανθασμένη ανακατασκευή του φαινομένου;Ας διακρίνουμε επιτέλους τη συμβολική βία των εξεγερμένων (υλικές καταστροφές σε συγκεκριμένους, συμβολικά φορτισμένους στόχους) από την πραγματική, νομιμοποιημένη βία που ασκεί το κράτος (που τρόπον τινά συμπυκνώνεται στο σύνθημα «εργατικά ατυχήματα και σφαίρες στο ψαχνό, τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ»…). Αυτό δεν συνεπάγεται τη νομιμοποίηση μιας άλλης διάκρισης αφενός σε ανώδυνες, συμβολικές πρακτικές και αφετέρου σε βίαιες, καταχρηστικές τερατουργίες. Κάτι τέτοιο θα συνιστούσε εθελοτυφλία, αφού η χρησιμοποίηση συμβολικής βίας εκ μέρους των φορέων δράσης της αποσκοπεί σε πραγματικά αποτελέσματα, όσο πραγματική είναι και η «αναίμακτη» βία εκ μέρους της πολιτείας που βιώναμε με ποικίλους τρόπους και πριν τα γεγονότα του Δεκέμβρη. Αλλά η τυφλή εμπιστοσύνη στην αυταξία της δημοκρατίας και η πίστη στη νομιμότητα δεν αρκεί για την επιστροφή στην κανονικότητα; Όσο οι κυριότεροι δημοκρατικοί θεσμοί παραμένουν στην εκφυλισμένη κατάστασή τους ως κενά σημαίνοντα, ανίκανοι να προσφέρουν ακόμα και την ψευδαίσθηση ατομικής και κοινωνικής ευδαιμονίας, θα υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που στο φαντασιακό των υποκειμένων τους θα γεννιόνται κάθε λογής εικόνες ανατροπής. Η άρνηση εδώ είναι διττή: αφορά τόσο την επιστροφή σε μία τέτοια (φύσει και θέσει βίαιη) κανονικότητα, όσο και την πίστη σε μία μεταφυσική της νομιμότητας και στην τυφλή εμπιστοσύνη στην «αυταξία» της δημοκρατίας που εκκρέει από αυτήν. Ωστόσο, η απάντηση στη μεταφυσική της νομιμότητας και σε μια πρακτικά τυφλή νομιμοφροσύνη δεν είναι η μεταφυσική της βίας. Αντίθετα, η κατανόηση του εμμενούς χαρακτήρας της αποκλείει προσπάθειες υπερβατολογικής θεώρησής της και έκπτωσής της σε αυτοσκοπό. Οι προσδοκίες, λοιπόνΚαι αν αυτό δεν δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό «κοινωνική εξέγερση» τότε τι; Γιατί δεν μπορεί να ερμηνεύονται οι βίαιες πράξεις μόνον ως η απέλπιδα και κραυγάζουσα ακυρωμένη φωνή μιας συλλογικότητας που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αλλιώς παρά ως κοινωνική εξέγερση ακριβώς λόγω της πολυμορφίας της και του ετερόκλητου των τάσεων που την απαρτίζουν. Κι αν οι ατομικές προσδοκίες όσων συμμετείχαν, που αναμφίβολα ποικίλουν από την κατάλυση του κράτους μέχρι την απλή «επαναστατική εκτόνωση» ανάλογα με τις ιδεολογικές καταβολές και την πολιτική εκτίμηση του καθένα, δεν είναι εύκολο να συμπυκνωθούν σε ένα ενιαίο πολιτικό αίτημα, η ανάγκη μετουσίωσης της δυναμικής σε θετικά διατυπωμένες διεκδικήσεις εκφράστηκε από τους συμμετέχοντες. Ακόμα και ομάδες (όπως οι μετανάστες και οι μαθητές) που για πρώτη φορά συμμετείχαν τόσο μαζικά σε κινητοποιήσεις γενικότερου κοινωνικού χαρακτήρα, ενσωματώθηκαν σε μεγάλο βαθμό σε μια λειτουργία τέτοιας τάξεως, δηλαδή του αιτήματος και του σκοπού και όχι της μάταιης έκρηξης υπό τη μορφή ενός απολιτικού acting out συσσωρευμένης οργής. Αυτό ήταν φανερό στις συλλογικές διαδικασίες των εξεγερμένων, κατά κανόνα σε πανεπιστημιακούς χώρους, όπου οι κάθε είδους αποφάσεις ήταν αποτέλεσμα πολιτικής ζύμωσης και συνδιαμόρφωσης, συναινετικού ή αμεσοδημοκρατικού χαρακτήρα. Παράγωγα αυτών των διαδικασιών ήταν και δεκάδες ευφάνταστες και μη βίαιες με την αυστηρή έννοια του όρου παρεμβάσεις, οι οποίες φυσικά δεν έγιναν ευρύτερα γνωστές αφού δεν προβλήθηκαν, ίσως και επειδή δεν διαθέτουν εμπορεύσιμα από τα ΜΜΕ χαρακτηριστικά σε αντίθεση με τη βία. Εξ ου και η ολιγόλεπτη διακοπή του ζωντανού προγράμματος της δημόσιας τηλεόρασης και η κατάληψη των γραφείων της ΕΣΗΕΑ, ενός χώρου που ενώ δεν προστατεύεται από το πανεπιστημιακό άσυλο, αποτέλεσε εφαλτήριο αντιπληροφόρησης εκ μέρους των εξεγερμένων σε πείσμα της μονόπλευρης και μεροληπτικής παρουσίασης των γεγονότων, κυρίως από πλευράς τηλεόρασης. Η επαναφορά της πολιτικής συζήτησης και η ανάδειξη της ανάγκης άρθρωσης πολιτικού αιτήματος σε μια ασθμαίνουσα και δυσλειτουργική δημοκρατία όπως η δική μας είναι ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Η ριζοσπαστικοποίηση απόψεων και πρακτικών με εξάπλωση σε τοπικό επίπεδο χαρακτήρισε τον τελευταίο μήνα του προηγούμενου χρόνου που είδε τη γενιά των 15ρηδων να βγαίνει στους δρόμους επιδεικνύοντας κοινωνικά και πολιτικά αντανακλαστικά, τα οποία δυστυχώς αποκαλύφτηκαν μόνο μετά την ανθρωποκτονία ενός συνομήλικού τους από αστυνομικό. Αν τα παραπάνω σας δίνουν την εντύπωση μιας καταγραφής των γεγονότων από την σκοπιά των συμμετεχόντων στην εξέγερση τότε σωστά έχετε καταλάβει και το κείμενο έχει πετύχει το σκοπό του που δεν είναι άλλος από το να γίνουν γνωστά γεγονότα και θέσεις που δεν ταυτίζονται με την προβαλλόμενη ως πραγματικότητα από τα media. Τώρα που η εξέγερση ως συγχρονικό φαινόμενο έχει ξεθυμάνει χάνοντας τη δυναμική των πρώτων δύο εβδομάδων, τώρα που η διάχυση της βίας υποχώρησε αφήνοντας ένα σύννεφο σκόνης πίσω της και εμάς με την ελπίδα να αντικρίσουμε κάτι δημιουργικό όταν αυτό κατακάτσει, είναι καιρός να καταγραφούν τα γεγονότα ως τέτοια, να πλαισιωθούν και να ακτινογραφηθούν. Έτσι, ίσως να προκύψουν λιγότερο βεβιασμένες αναλύσεις για το βίαιο χαρακτήρα της εξέγερσης, λιγότερο αφοριστικές. Χωρίς την ενδεχόμενη έπαρση του εξεγερμένου και πολύ περισσότερο χωρίς την αυτόκλητα επικυρωμένη ηθικολογία που προσφέρει η ασφάλεια και η παραπληροφόρηση του καναπέ. Εν τέλει, ας λογιστεί το φαινόμενο της βίας του Δεκέμβρη όχι ως κάτι το ακατάληπτο και άφατο, ως το άλαλο Κακό, αλλά ως κάτι το πραγματικό που χρήζει εμβριθέστερης ανάλυσης και δύναται εκτός των άλλων να πηγάζει από ηθική στάση έχοντας στοιχεία πολιτικής ορθολογικότητας.

Marx with Nietzsche

Σίγουρα το κατάλληλο ανάγνωσμα στην παρούσα συγκυρία είναι το κεφάλαιο του Μαρξ, που αποδεικνύει σε κάθε σελίδα την επικαιρότητά του.
Αλλά μια αναγνωστική συμβουλή: να μη διαβαστεί μόνο του.
Οι παράλληλες αναγνώσεις είναι γόνιμες για τα κείμενα, τα κινητοποιούν. Ετσι, διαβάστε το λοιπόν μαζί με τον Έγελο, παίρνοντας τις απαραίτητες αποστάσεις απ' αυτό το τυφώνα. Ή, μια άλλη πρόταση, διαβάστε τον Μαρξ μαζί με τον Νίτσε.
Ο Ζαρατούστρα δεν είναι ο άνθρωπος του ολοκληρωτισμού. Δεν μιλάει στους φασίστες που τον καπηλεύτηκαν αλλά στους ελεύθερους ανθρώπους. Ας τον ακούσουμε αυτή τη στιγμή για ένα Δεκέμβρη εκατό φορές πιο ισχυρό. Για να μπει επιτέλους τέλος σ' αυτό το σύστημα που παράγει μόνο φρίκη.

"Γιατί είσαι τόσο σκληρό;" είπε κάποτε το κάρβουνο στο διαμάντι΄"δεν είμαστε μήπως συγγενείς;" Κι ετσι εγώ σας ρωτάω, γιατί είσαστε τόσο μαλακοί; αδέρφια: Γιατί εσείς δεν είστε -τ' αδέρφια μου; Γιατί είσαστε τόσο μαλακοί, τόσο υποχωρητικοί, τόσο παραδομένοι; Γιατί είναι στις καρδιές σας τόση άρνηση,τόση εγκατάλειψη; Τόσο ελάχιστα μοιραίες οι ματιές σας; Κι αν δεν γίνετε μοιραίοι, κι αν δεν γίνετε αλύγιστοι: Πως θα μπορέσετε -να νικήσετε μαζί μου; Γιατί όλοι οι δημιουργοί είναι σκληροί. Και θα πρέπει να σας φαίνεται ευτυχία υπέρτατη να πιέζετε το χέρι σας πάνω σε χιλιετίες σαν πάνω σε κερί! Υπέρτατη ευτυχία να γράφετε πάνω στην θέληση χιλιετιών σαν πάνω σε μέταλλο- σκληρότερα από μέταλλο, ευγενέστερα από μέταλλο. Μόνο το υπέρτατα ευγενές είναι τέλεια σκληρό . Αυτή τη νέα εντολή αφήνω στα χέρια σας, αδέρφια: Γίνετε σκληροί!!

Κατάληψη Εργοστασίου

Το είπα πολλές φορές και θα το ξαναπώ: οι προοπτικές του Δεκέμβρη περιορίστηκαν σημαντικά από το ότι δε σημειώθηκαν καταλήψεις εργοστασίων να μας στεγάσουν όσο ήμασταν στους δρόμους. Γι’ αυτό υποδεχόμαστε με χαρά τέτοιες ειδήσεις όπως η κατάληψη εργοστασίων στην επαρχιακή Βρετανία. Ας γίνει η αρχή για να καταληφθούν εργοστασιακοί χώροι και στις μεγάλες πρωτεύουσες της Ευρώπης.
Η είδηση είναι ότι περίπου 200 εργαζόμενοι κατέλαβαν το εργοστάσιο αυτοκινητιστικών εξαρτημάτων στο Belfast, της Βόρειας Ιρλανδίας, ενάντια στις περικοπές θέσεων εργασίας. Τα νέα διαδόθηκαν αστραπιαία και τα άλλα δύο εργοστάσια της εταιρίας ακολούθησαν αμέσως. Ογδόντα εργάτες κατέλαβαν το εργοστάσιο της εταιρίας στο Enfield, στο Βόριο Λονδίνο, και εκατό το εργοστάσιο στο Basildon του Essex.

Τη προηγούμενη Τρίτη οι εργοδότες ανακοίνωσαν κυνικά και χωρίς προειδοποίηση στους εργαζόμενους στο ότι το εργοστάσιο κλείνει και να περάσουν την επόμενη για τα προσωπικά τους αντικείμενα. Αλλά ήδη τη Τετάρτη είχε μπει το λουκέτο. Οι εργάτες βρήκαν πέρασμα, μπήκαν και κατέλαβαν το χώρο που μέχρι χθες εργάζονταν. Μέχρι και σήμερα βρίσκονται μέσα στο εργοστάσιο και στην ταράτσα του. Η Visteon έχει αποκτήσει τα εργοστάσια από τη Ford το 2000. Όλα τα εξαρτήματα που κατασκευάζει το εργοστάσιο είναι για τη Ford. Η εργοδοσία δε κάνει βήμα πίσω στις αποφάσεις της και πλέον διακυβεύονται πάνω απο 500 θέσεις εργασίας.

Η ανταρσία ενάντια στη διάσκεψη των G20 στο Λονδίνο, έχει φέρει την κατάληψη στο Enfield στο επίκεντρο (Η κατάληψη βρίσκεται σε κίνδυνο αφού περιμένει σήμερα τις αρχές για την εκκένωση του κτηρίου)και έχει στρέψει πάνω της τα βλέμματα των διαδηλωτών σα μια ουσιαστική και επιθετική απάντηση στη κρίση. Σήμερα το κίνημα μαζεύεται στο Enfield. Και εμείς, οι μικροί, με τη σειρά μας τους στέλνουμε το χαιρετισμό μας.
Enfield: Meeting point: Friday, 3rd of April and Saturday, 4th of April at 10 am at Ponders End Railway Station (the plant is 5 in walk, cross the foot-bridge, walk down main road towards Central London, the next street to the left is Morson Road, the factory situated at the end) Bring along: friends, banners, food, music… Mobile Phone inside the plant: 07799896466 Please text urgent messages of support to: Des Heemskerk (Basildon) 07814432215 John Macquire (Belfast) 07816590380 Kevin Nolan (Enfield) 07808895724

Η Ώρα της Κρίσης (Ώρα Λονδίνου)

On 28th March thousands will march through London as part of a global campaign to challenge the G20. Marching for jobs, justice and climate action, a militant workers: direct action bloc has also been called by anarchists, using solidarity as a weapon in the steets whilst putting working class anger first.
A Financial Fools Day Street Party (Reclaim The Streets) and a Climate Camp have been organised for Wednesday April 1st. For the G20 Meltdown initiative, four blocks against the war, climate chaos, financial crimes and land enclosures (borders) will march towards the Bank of England and the financial district, the square mile 'protest exclusion zone' in the City of London.
On the morning of the summit, Thursday 2nd, activists will deliver thier message to capitalism by banging on the doors of the Excel Building, while anti-authoritarians attempt to crash the London Stock Exchange as traders arrive for work. A second march organised by STWC, PSC, BMI and CND to the G20 conference centre is to follow the days events, with further direct action planned against the summit

πηγή: http://www.indymedia.org.uk/en/2009/03/425026.html

συνιστώσες

Όσο πιο ελεύθερος είναι ο λόγος τόσο λιγότερος αυταρχισμός θα υπάρχει, τόσο λιγότερο ξύλο θα πέφτει, τόσο λιγότερους νεκρούς θα θρηνούμε. Και αυτή η ελευθερία δε σημαίνει "ελεύθερος εγώ, ελεύθερος κι ο Μίνος Κυριακού" σε μια ελευθερία χωρίς περιεχόμενο. Σημαίνει διασφάλιση της ελευθερίας σ’ αυτούς που δεν έχουν εξουσία. Σημαίνει να είναι ελεύθεροι κάποιοι να προκαλούν τη σκέψη, να αμφισβητούν τα πάντα. Δε μπορεί να μπει και δε μπαίνει κανένας περιορισμός στα αντεξουσιαστικά συνθήματα. Απλά πράγματα. Τα μοιραζόμαστε και τα πιστεύουμε όλοι στα βασίλειο των Εξαρχείων. Στο οποίο για πρώτη φορά βλέπω τέτοια διάθεση συνεννόησης και συνύπαρξης. Αλλά με ποιους όρους θα τα βρουν τόσο διαφορετικοί άνθρωποι; Νόμιζα ότι η παραπάνω προτάσεις π.χ. βρίσκονται στις προϋποθέσεις της σκέψης όλων αυτών των ανθρώπων.
Τα λέω αυτά γιατί ένα γεγονός με παραξένεψε. Ένα παιδί, με ένα σπρέι, έγραψε στη πορεία της Πέμπτης 26.2.09 «ο ΣΥΡΙΖΑ αγωνίζεται για τις σφαίρες της δημοκρατίας». Η απάντηση των διαδηλωτών του σύριζα ήταν άμεση. Κινήθηκαν βίαια εναντίον του. Το έβριζαν και του φώναζαν να το σβήσει αμέσως. Ευτυχώς ήταν ανάμεσά τους τα κάγκελα του Αβραμόπουλου και οι σύντροφοι ήταν μεγάλοι και δεν μπορούσαν να τα περάσουν και έτσι δε το χτύπησαν το παιδί. Αλλά συνέχισαν να ζητούν το σβήσιμο του συνθήματος και να του φωνάζουν για τα υπόλοιπα εκατό μέτρα. Φώναζαν για τους αγώνες τους και για το ποιος πραγματικά φταίει για ότι συμβαίνει. Δε ξέρω αν συνεχίστηκε ο καυγάς ή αν γύρισαν να το σβήσουν. Μια πικρία με έκανε να απομακρυνθώ.

Δυνητικό και Πραγματικό

Ποτέ δε συμπάθησα τη δυνητική ιστορία, γι' αυτό και σήμερα θα ασχοληθώ μόνο με τα πραγματικά γεγονότα:
Την Τρίτη 24 Φεβρουαρίου έλαβα μια ανοιχτή πρόσκληση στην εκδήλωση των αντιρρησιών συνείδησης (που μόνο στην Ελλάδα διώκονται με τόση λύσσα από το επίσημο κράτος), με τη σειρά μου έστειλα αυτή τη πρόσκληση σε άλλο κόσμο... πόση αθωότητα. Θα έχετε ακούσει λοιπόν, όχι από τα μίντια, ότι κάποιος έριξε χειροβομβίδα σ’ αυτή τη συγκέντρωση. Ευτυχώς συνέβη το απίθανο η χειροβομβίδα να μην περάσει από το δεύτερο τζάμι και η εντυπωσιακή έκρηξη να γίνει στο δρόμο.
Αν η χειροβομβίδα είχε πέσει μέσα στην αίθουσα (το στέκι μεταναστών στη Τσαμαδού) θα είχαμε τεμαχισμένους νεκρούς και δεκάδες τραυματίες. Οι νεκροί δεν θα ήταν οι καθοδηγητές του αναρχικού κινήματος, αλλά ανένταχτοί εικοσάρηδες που προσήλθαν για μια ενημέρωση ως προς την εξαναγκαστική στράτευση τους. Το μακελειό ως προς τα θύματά του θα ήταν τελείως τυφλό. Αυτή η τυφλότητα δε σημαίνει ότι το χτύπημα δεν ήταν καθαρά πολιτικό, το κάνει τέτοιο ο στόχος του χώρου και της εκδήλωσης. Το θέμα δεν πέρασε στα μίντια, κανένας δεν άκουσε γι’ αυτό και ίσως και να απορείτε για ανέλαβα δημοσιογραφικά καθήκοντα τώρα ενώ αφήνω τόσα σημαντικά ζητήματα να μου ξεφεύγουν. Ο λόγος είναι ότι εδώ δε μιλάμε για δυνητική ιστορία. Η φρίκη δεν βρίσκεται στην υπόθεση του ΑΝ το τζάμι είχε σπάσει και αν η έκρηξη είχε σκοτώσει όσους θα ήθελε η δημοσιογραφία και η ιστορία για να κάνουν τα αφιερώματα τους. Εδώ μιλάμε για ένα πολιτικό έγκλημα που οργανώθηκε και εκτελέστηκε πλήρως. Ο στόχος του ήταν σαφώς η μαζική δολοφονία και η πολιτική τρομοκράτηση και ο μόνος λόγος που δεν παρήγαγε τα αναμενόμενα αποτελέσματα ήταν μόνο η απίστευτη τύχη. Δε φωνάζουμε για τη ζαρντινιέρα που καταστράφηκε έξω από το κτήριο, ούτε για το ότι μας χτύπησαν το τζάμι, ας μην είμαστε ηλίθιοι εμπειριστές, το ασύλληπτο γεγονός είναι η ύπαρξη τέτοιων χασάπηδων που θέλουν να σκορπήσουν στα Εξάρχεια ανθρώπινο κρέας, και αν δεν αντιδράσουμε θα το ξανακάνουν αύριο. Το χτύπημα δεν ήταν δυνητικό αλλά πραγματικό. Όπως ειπώθηκε και στη συνέλευση του δικτύου απ’ όλους τους εκπροσώπους, «το χτύπημα αυτό συνιστά ποιοτική αναβάθμιση της παρακρατικής/ακροδεξιάς τρομοκρατίας». Η σιωπή των μέσων, και ολόκληρου του εξουσιαστικού μηχανισμού πρέπει και πάλι να ακουστεί εκκωφαντικά ως τέτοια, με τον τρόπο που ακούστηκε εκ των υστέρων στη περίπτωση της Κωνσταντίνας Κούνεβα.
Στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου, δε πρέπει ένα τέτοιο συμβάν να περάσει χωρίς αντίσταση. Δε χρειάζεται να χυθεί αίμα αθώων για να δείξουμε την ευαισθησία μας απέναντι στο φασισμό. Διδαχτήκαμε από το Δεκέμβρη (και το Γενάρη), ότι τα γρήγορα αντανακλαστικά και ο αυθορμητισμός είναι ισχυρός σύμμαχος στην ευαισθητοποίηση και την κινητοποίηση σε πράξεις άμυνας απέναντι στις φασιστικές επιθέσεις.
Χθες, 24 ώρες μετά το χτύπημα, η συγκέντρωση στο στέκι μάζεψε αυθόρμητα εκατοντάδες άτομα, χωρίς καμία οργάνωση. Ο κόσμος ζητούσε από τη συνέλευση να βγουν όλοι στο δρόμο, να κατέβουν σε πορεία και να μην είναι ήρεμοι. Οι συντονιστές επέμεναν ότι αυτό δε μπορεί να γίνει γιατί όταν ολοκληρωθεί η συνέλευση, το δίκτυο έχει να συνεδριάσει. Και αφού το κόμμα έχει να συνεδριάσει δε μπορούμε να τρέχουμε στα κινήματα. Είναι σαφές ότι η επιθέσεις έχουν παράγει το επιθυμητό αποτέλεσμα, κάποιοι έχουν φοβηθεί και δε θέλουν να κλιμακωθεί η ένταση. Κάποιοι προσπαθούν να μας ηρεμήσουν. Ας μας πουν ειλικρινά τι θέλουν, ας πουν ότι δεν επιθυμούν να εξεγερθούμε αλλά απλώς να συμμετέχουμε στις συνελεύσεις τους. Ότι τα πράγματα πρέπει να ηρεμήσουν και γι’ αυτό το κάλεσμα σε μαζική πορεία θα γίνει για την άλλη Πέμπτη. Επειδή τους φόβισε και αυτούς ο Δεκέμβρης που ξέφυγε από τα χέρια τους, γιατί τι νόημα έχει βρε αδερφέ η αναρχία αν δε μπορούμε να την ελέγξουμε. Σήμερα Πέμπτη θα είμαστε όλοι στη πλατεία των Εξαρχείων, για να τους δείξουμε ότι ο φασισμός δε θα περάσει. Άμεσα, μαζικά, δυναμικά όπως συνηθίζουν τα πλήθη των εξεγέρσεων, όπως όταν η ιστορία γίνεται πραγματική και μπορείς να την αγγίξεις, γι' αυτά τα πραγματικά γεγόνότα σας μίλησα στην αρχή, γι' αυτά που έρχονται με μαθηματική ακρίβεια. Πάμε.

κατάληψη

Τη θλιμμένη διαπίστωση του τέλους του Δεκέμβρη ότι όλα σταμάτησαν επειδή οι εργατικές συλλογικότητες, με κύριο υπεύθυνο το ΚΚΕ, δεν προχώρησαν σε καταλήψεις εργοστασίων, τη διαδέχτηκε η αισιοδοξία απο τις καταλήψεων δημοσίων χώρων το 2009.
Μπορεί να μην κάναμε τις γιορτές εξεγερμένα, σε έναν εργοστασιακό χώρο, αφού το ΚΚΕ ούτε μια φορά δε θυμόμαστε να στήριξε αυτή την αυτονόητη πράξη αντίστασης στο κεφάλαιο, ευτυχώς χιλιάδες νέοι αναρχικοί και θεσμοί αστικοί φρόντισαν για την απελευθέρωση του χώρου: οι δημότες του Ζωγράφου με το info cafe, οι δημοσιογράφοι στο χώρο της ΕΣΗΕΑ, οι καλλιτέχνης στο χώρο της λυρικής σκηνής και άλλες χίλιες καταλήψεις ανθίζουν στη πόλη μας. Το πάθος κοινωνικών ομάδων να εντοπίσουν τους χώρους που θα στεγάσουν τις νέες τους πραγματικότητες, θορύβησε βέβαια την κεντρική εξουσία. Πλέον για να επισκεφτεί κάποιος το υποθηκοφυλάκιο και να ελέγξει το ιδιοκτησιακό καθεστώς ενός χώρου, είναι απαραίτητο να συνοδεύεται από δικηγόρο, ο υπάλληλος, κατόπιν εντολής, θα τους παρατηρεί από την κορφή ως τα νύχια καχύποπτα και θα ρωτά για τις προθέσεις τους. Ακόμα κι έτσι, οι χώροι βρίσκονται, η νέα ζωή της Αθήνας αποκτά το χώρο για να αναπτυχτεί. Ο έλεγχος τους, ο εκφοβισμός, τα όργανα καταστολής, δε μπορουν να εμποδίσουν αυτές τις την εξέλιξεις. Η επιθυμία είναι έντονη και μαζική για να μπορέσουν να την ελέγξουν. Η Αθήνα έχει γίνει πάλι ένα συμβολικό πεδίο μάχης. Με ασφαλίτικές μεθόδους ίσως βρίσκουν τρόπους να μάθουν που χτυπάμε, ίσως επιστρατεύουν τις δυνάμεις τους για να μας εμποδίσουν, ίσως να τους παραπλανήσουμε, ίσως να τους παραπλανώ μ’ αυτά που λέω, να τους στελνουμε εκεί που εμείς θέλουμε, ίσως πάλι με κάθε ειλικρίνεια να κοινοποιήσουμε την ακριβή μέρα ώρα και λεπτό που θα μπούμε σ’ ένα χώρο, ίσως η επόμενη κατάληψη αναγγελθεί και γίνει την ώρα μιας μαζικής εκδήλωσης ή ίσως με αντιπερισπασμό. Είμαστε τόσοι πολλοί, έχουμε τόσες επιλογές, η πόλη ολόκληρη είναι μαζί μας. Είναι δικιά μας η Αθήνα, και όχι των μίζερων αρχόντων της ή των κουρασμένων πια φρουρών της. Αυτοί έχουν πια χάσει κάθε δύναμη στα μάτια των ανθρώπων. Ο φόβος της ασφάλειας δεν μετριάζει τη δύναμη των φωνών μας για ελευθερία.
Αλλά μια κατάληψη για να έχει νόημα πρέπει να έρχεται σε σύγκρουση με την ίδια την χωροταξία. Να ανατρέπει την οργάνωση και τη λειτουργία του ίδιου του χώρου (και γιατί όχι, και του χρόνου). Δε μπορούν οι ομάδες να επιλέγουν χώρους που δε θα ενοχλούν, που δε θα προκαλούν τις αρχές, ελπίζοντας να περάσουν απαρατήρητες μέχρι να γίνουν ένα αποδεκτό τμήμα της κοσμικής ζωής της πόλης. Δε μπορούν οι καταληψίες να λένε μικροαστικά ότι επιθυμούν χώρους για δρώμενα καθαρούς και όμορφους, προσβάσιμους από τις οικογένειες με τα παιδία τους. Ή καταληψίες θα είμαστε ή μικροαστοί, αποφασίστε.
Όπως ακριβώς με την τέχνη, η κάθε κατάληψη είναι κοινωνική ερχόμενη σε αντίθεση με τη συγκεκριμένη κοινωνία που υπάρχει γύρω της, η αντικοινωνική της στάση είναι καθορισμένη άρνηση της καθορισμένης κοινωνικής οργάνωσης και λειτουργίας. Ακριβώς σ’ αυτές τις περιοχές που «δεν ενδείκνυνται» πρέπει να βρήσκονται οι χώροι. Σε περιοχές με μετανάστες και εργάτες, σε περιοχές επικίνδυνες ή εγκαταλελειμμένες που δεν υπάρχει άλλη κοινωνική δράση. Σε μέρη που οι αστοί δε πάνε ή σε μέρη που οι αστοί φιλάνε για τον εαυτό τους. Θα προκαλέσουμε και θα μας προκαλέσουν, και μόνο έτσι θα γίνει η ρήξη. Αν γίνει μια κατάληψη σε μια γωνιά της φωτεινής πλευράς της πόλης, στη βιτρίνα που κρύβει τη γενικευμένη έλλειψη δικαιοσύνης, και αν αυτή την κατάληψη τη χαιρετήσουν οι προοδευτικοί αστοί και φροντίσουν να ενταχθεί σε πλαίσια χρηματοδότησης και φαγοπότια, η επόμενη κοινωνική εξέγερση θα στραφεί λογικά και εναντίον της. Όσοι επιθυμούν να δημιουργήσουν συλλογικότητες στο όνομα του Δεκέμβρη, ας έχουν γνώμονα το γενικευμένο αίσθημα απελπισίας εκείνων των ημερών, και ας φροντίσουν να μην προτείνουν μια ακόμα ηλίθια συλλογικότητα που απλώς θα έχει το πρόθεμα αντί-, αλλά κάτι ριζικά νέο.

οι μικροί

Ξέχασαν κιόλας τα μικρά ανθρωπάκια πως είχαν χεστεί πάνω τους βλέποντας το πλήθος να ορθώνεται στο ύψος του, να χτυπάει τις τράπεζες που έστηναν νέο φαγοπότι, να μη δειλιάζει μπροστά στη βίαιη καταστολή. Δε θυμόνται οι μικροί που φώναζαν υστερικά ότι δήθεν κάηκε η μισή Αθήνα και ότι η πόλη έχει παραδοθεί στο χάος. Τώρα, όλοι αυτοί, μικροκαμωμένοι όσο κι ο Κούγιας, μας κάνουν τους καμπόσους, χρησιμοποιούν τις εφημερίδες για να ακουστούν οι αδύναμες στριγκλιές τους, για να δηλώσουν υπεράνω του συμβάντος.
Ας μιλήσω πιο συγκεκριμένα για δυο σημερινά κείμενα. Ο Σπύρος Βούγιας στο Βήμα και ο συνήθης ύποπτος Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στο κύριο άρθρο της ‘λείφω. Περιγράφοντας αυτό που ζουν σήμερα, που τα πράγματα δε δείχνουν να επανέρχονται σ’ αυτό που ήταν πριν, ο πρώτος μιλάει για κάτι φαντασιακό, για μια κουλτούρα εξέγερσης και ο δεύτερος για μια μόδα. Δε γνωρίζω αν τα κείμενα παραγγέλθηκαν μαζί ή αν γράφτηκαν από τον ίδιο, αλλά είναι πανομοιότυπα, και δυστυχώς δεν είναι τα μόνα.
Ο Βούγιας μιλάει πια για «επιτηδευμένο χάος», εκεί που πριν λίγες μέρες έτρεμε το πραγματικό χάος, και άλλοι διανοούμενοι ζητούσαν τη κατάργηση του πανεπιστημιακού θεσμού. Μιλάει για ένα διάλογο μ’ αυτή τη γενιά που δε μπορεί να γίνει γιατί οι νέοι δε το θέλουν. Προφανώς ο κύριος καθηγητής αγνοεί τον μεγαλύτερο φιλοσοφικό διάλογο των τελευταίων δεκαετιών που έγινε πάνω στο ζήτημα του διαλόγου και μ’ επίκεντρο τους Habermas-Lyotard, αλλιώς δεν θα ήταν τόσο απλοϊκά αφελής. Αυτός μεγαλοστέλεχος, με τους μισθούς του, τα βουλευτικά και τα ακαδημαϊκά του βολέματα. Ένας αποτυχημένος πολιτευτής με απεριόριστη πρόσβαση στα μέσα, και στα έξω, που οι σκοτεινοί μηχανισμοί ενός λαϊκίστικου και αντιδημοκρατικού κόμματος του έδωσαν τοπική και κεντρική εξουσία, που γέμισε τη Θεσσαλονίκη με τα θλιμμένα πόστερ του με ευκολοχώνευτα συνθήματα νοιώθει ανεπιθύμητος μες στους θεσμούς. Οι φοιτητές που θα φάνε στη μάπα όλους τους καθηγητές που κάποιο κόμμα τους έβαλε σ’ αυτή τη θέση για ν’ αναπαράγουν την άγνοιά τους, αυτά τα παιδία που ότι και να κάνουν είναι από χέρι χαμένα… χαμένα πολιτικά, κοινωνικά, επιστημονικά, οικονομικά , σ’ αυτούς τους φοιτητές βρήκε ο πολιτευτής μας κάτι να προσάψει.«Κουλτούρα εξέγερσης που μόνο στο μυαλό και στη φαντασία βρίσκεται» ή όπως το λέει ο Τσαγκαρουσιάνος «ακτιβιστές του γλυκού νερού… πράξεις μηδέν…». Δεν ξέχασαν τον Δεκέμβρη, ούτε καν τις ταραχές και τις κινητοποιήσεις του Γενάρη, δεν είναι τόσο ξεχασιάρηδες όσο δείχνουν. Γιατί ότι έγινε προκάλεσε στους θεατές του ένα αίσθημα του υψηλού που είναι πιο ισχυρό απ’ το ξεχασιάρικο εγώ τους. Θέλουν όμως απελπισμένα να ξεχαστεί ότι έγινε, να μην επηρεάσει την κίνηση της τροχιάς των ισχυρών ζωών τους. Για ένα φαινόμενο που ήρθε 100% σε σύγκρουση με τους αστούς, ο Τσαγκαρουσιάνος ψάχνει τρόπο να μιλήσει για «αστικά συμπτώματα», ίσως φαντασιωνόμενος ότι το άθλιο ‘λείφω με τον μετά-ταξικό λόγο του, δεν είναι το πιο αστικό έντυπο που κυκλοφορεί. Όταν λέει με έντονη γραμματοσειρά ότι «πάνε πια οι μετανάστες. Τώρα της μόδας είναι τα Greek Riots», έσκυψε έστω και λίγο στο λόγο της εξέγερσης, προσπάθησε ν’ ακούσει όλες αυτές τις κραυγές απελπίσίας του νέου προλεταριάτου; Πως τολμά να διανέμεται δωρεά του συστήματος λέγοντας ότι ο λόγος της εξέγερσης απέκλεισε το λόγο για τους «μετανάστες», για τους «τζάνκι», για τους «άστεγους» και για τους «φυλακισμένους». Αυτοί οι λόγοι ήταν κυρίαρχοι το Δεκεμβρη και είναι περίεργο το ποιες ταραχές παρακολούθησε και έβγαλε τόσο λάθος συμπεράσματα. Τέλος, απέναντι σ’ αυτές τις «επιβολές από περιχαρακωμένες ομάδες» οι συγγραφείς συνηθίζουν να αναφέρονται στο δικό τους αυθεντικό αριστερό παρελθόν, με «αντιπαράθεση επιχειρημάτων σε αμφιθέατρα» και αγώνες για κοινωνικά ζητήματα. Χάρι σ’ αυτό το αριστερό παρελθόν κύλησαν τόσα λεφτά στα χέρια τους . Αυτό το παρελθόν τους έδωσε ένα μισθό, ίσως και δύο, άλλα τους πνίγει το άδικο τώρα που νοιώθουν πως το ξεπούλημα τους θα σταματήσει να τους ζει.
-Ας πούμε ότι είναι μόνο ένα λάιφσταϊλ ή ένα τελετουργικό. Να επιστρέψουμε στην αδρανή κίνηση του Νοέμβρη βρε παιδιά, να τον αφήσουμε αυτό το κακό κακό Δεκέμβρη πίσω μας. Ίσως και να σας δικαιώσουν κάποτε οι ιστορικοί αλλά προς το παρόν μην μας σηκώνετε απ’ τις καρέκλες μας.

μίλησε μνήμη!

Ήταν σαν την Κλεοπάτρα όταν αποφάσισε να γίνει θεά. Προσπαθούσα να τη διασκεδάσω και να μη σκέφτομαι ότι το παλάτι της είναι γεμάτο δηλητήρια. Αρχαία θέα, πολύτιμο σουβενίρ που έφερα από τις διακοπές μου στο Δεκέμβρη. Την καληνύχτισα και ξαναμπήκα στο κτήριο της λυρικής όπως επιστρέφει ο μεθυσμένος σπίτι του. Ήταν μια παθιασμένη κουβέντα με καλλιτέχνες που είχαν καταλάβει τη λυρική σκηνή. Ατμόσφαιρα επαναστατική και ηλίθιοι διάλογοι. Επιτέλους εμπειρική έρευνα για ένα ξεχασμένο διδακτορικό που εγκαταλείπω κάθε μέρα. Πίνω τη μπύρα μου χαλαρώνοντας και έχω σταματήσει να τους ακούω. Μετά από λίγο σηκώνομαι να φύγω, τα ΜΑΤ έχουν υποχωρήσει μπροστά στο βιβλιοπωλείο του Πατάκη, οι μουσικές ακούγονται ακόμα καθώς στρίβω στην Ασκληπιού. Θυμάμαι εκείνα τα βλέμματα από τον Κλαούσεβιτς όταν φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο κυνηγημένοι με τον Σικελό στις έξι του Γενάρη. Αυτός κοιτούσε τους μαθητές που ερχόταν τρέχοντας απ τη Πανεπιστημίου και εγώ τα ΜΑΤ που έρχονταν από την οδό Σίνα. Τότε είχαμε ανέβει κυνηγημένοι στην Ασκληπιού, τώρα κατέβηκα στο Πανεπιστήμιο κόντρα σ’ εκείνο το πλήθος, βγήκα στα προπύλαια με τις προσυγκεντρώσεις και με τα διάφανα κρίνα να τραγουδάνε τα αστέρια και εμάς. Στη Κοραή οι θαμώνες των καφέ χειροκροτούσαν το σπάσιμο μιας κάμερας, αλλά κανένας δεν απέτρεψε τη σύλληψη που ακολούθησε. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα είχαμε βρεθεί κυνηγημένοι στη Κλαυθμώνος που τώρα ήταν άδεια. Αφελείς παραισθήσεις που τις συνέχισα καθώς κατέβαινα τη σταδίου προς το σύνταγμα. Αναγνώριζα πάλι ένα ένα σημεία με τα συνθήματα στους τείχους, γωνιές με συμβολικές κινήσεις, περάσματα με δυνατές φωνές και με ωραίους ανθρώπους. Εδω έλεγα, δε μπορούσες να περάσεις τη πρώτη Δευτέρα, εδώ δε μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου μια βδομάδα μετά. Εδώ είχα σταθεί και κοιτούσα τον Μιχαήλ να μας οδηγεί, και εκεί κοιτούσα τον Τσιρώνη με θαυμασμό σαν των παιδιών για τους υπερήρωες. Εκεί είδα ένα κορίτσι με κουκούλα, να κλαίει με λυγμούς, να κλαίει και να σπάει ασταμάτητα, ένοιωσα ότι δε θα κόπιαζε ποτέ αυτό το ξέσπασμα. Και να, εδώ είδα να χτυπούν τα ΜΑΤ με τις στολές ένα παιδί και να το σέρνουν. Ειλικρινά εκείνη ακριβώς τη στιγμή, όχι του βιώματος μα της ανάμνησης συνάντησα εκεί μια διμοιρία. Μην υπερβάλουμε, μόνο για μια στιγμή μπερδεύτηκε ο χρόνος. Μα ένα στιγμιαίο μπέρδεμα του χρονικού συνεχούς φτάνει για να γενικευτεί το χάος, ο κύριος Καντ το λέει. Ήθελα να φτάσω και να σταθώ γελοίος μπροστά στο κοινοβούλιο και να κρατήσω όπως σχεδόν κάθε μέρα ενός λεπτού σιγή, μα οι σκέψης μ’ έκαναν να μπω δεξιά στη Κολοκοτρώνη και μετά στη Βουλής. Σπασμένες βιτρίνες και χέρια συντρόφων που σ’ έπιαναν δυνατά όταν άρχιζε το τυφλό κυνηγητό, φλόγες και καπνός, καταστολή και θέληση για ελευθερία, έρωτας κι αγανάκτηση, όλα είναι ακόμα εδώ. Όλα, όχι και τόσο διαχωρισμένα όσο τα αφηγούμαι, αλλά όλα μαζί, όλα εδώ και τώρα καθώς κοιλοπονούσε η γερασμένη μας ιστορία. Όταν βγήκα στην Ερμού όλα ήταν ήρεμα, εξάλλου οι εργασίες δεν επηρεάστηκαν όσο μας είπαν οι κρατικές ανακοινώσεις. Αν προσπαθώ να ξεφύγω απ’ τη μοναχική πραγματικότητα, δεν είμαι διαφορετικός από το φυλακισμένο πλήθος αυτού του δρόμου. Θυμάμαι τη τετάρτη στις δέκα του Δεκέμβρη, είχαμε καταφύγει κυνηγημένοι στην οδό Ερμού που λειτουργούσε φυσικά σα να μη συμβαίνει τίποτα και δύο κυρίες δίπλα μου μίλαγαν και η μία δήλωνε εντυπωσιασμένη που όλα αυτά τα μαγαζιά ξαναφτιάχτηκαν τόσο γρήγορα και ήταν σα να μην είχαν καταστραφεί (το ότι κάηκε η μισή Αθήνα ήταν γι’ αυτές το δεδομένο και όχι ότι έβλεπαν με τα μάτια τους). Η Μητροπόλεως μετά, η πλατεία συντάγματος, η Φιλελλήνων, όλοι οι δρόμοι πλημύριζαν αναμνήσεις, σίγα σιγά ο άνεμος από το Δεκέμβρη είχε σαρώσει τα πάντα γύρω μου, τα πλήθη έμοιαζαν να στέκουν από πάντα στη μέση των δρόμων αδιάφορα για τα αυτοκίνητα που περνούσαν θα έπρεπε να τα σαρώνουν και οι τράπεζες συνέχιζαν να καίγονται αιώνια. Μα δεν έχει τόσο νόημα να εξιστορήσω όλα όσα έζησα και ζω πια στην Αθήνα. Η ζωή δε σταμάτησε το Δεκέμβρη. Βάζω τελεία και φεύγω πάλι για τη κατάληψη της Λυρικής. Κι όταν τελειώσουν και οι καταλήψεις, θα επανέλθουμε στους παλιούς τρόπους να ξεσηκώνουμε τις συνειδήσεις και όλα θα είναι λίγο καλύτερα απο πριν. Στο υπόσχομαι Μάγια μου.

μάθημα αρμονίας

Και η τέχνης θα φέρει ξανά το χάος στη ταξη. Θα συναντηθούμε ολοι μαζί, ξανά, σ’ ελεύθερους χώρους. Και θα πάρουμε πίσω, άλλο ένα κομματάκι από τις ζωες που έχουν διαχωριστεί βίαια. Θα βγουμε πάλι απο τις κρυψώνες μας, κατσαρίδες αυτής της πόλης, και δε μας νοιάζουν τα χημικά τους ζιζανιοκτόνα, γιατί φέρνουν μαζί τους το άρωμα του Δεκέμβρη. Και τον άνεμο, μιας στιγμής ελευθερίας που περνά πάνω απ τα κεφάλια τους.
Τα αιτήματα είναι πιεστικά. Οι αιχμάλωτοι της εξέγερσης περιμένουν φυλακισμένοι. Η εργοδοσία παραμένει αυταρχική και βίαιη. Οι αγρότες ξαναγίνονται το κουρελοπρολεταριάτο που ψυχαγωγούσε με τα χρέη του τους τραπεζίτες. Οι δυνάμεις καταστολής γίνονται πιο άγριες. Η κεντρική εξουσία δεν ικανοποίησε απολύτως κανένα από τα αιτήματα του Δεκέμβρη. Τα μίντια ξαναυψώνουν τα τείχη της «συναίνεσης». Η ησυχία, η τάξη και η ασφάλεια μας θάβουν και πάλι στα γαλήνια μνήματα της «καθημερινής» μας ζωής. Είμαστε εδώ μικροαστοί και θα σας κλείσουμε και σήμερα τις κεντρικές αρτηρίες. Ξέρουμε ότι δε μας κοιτάτε με δέος και ενθουσιασμό. Αλλά όταν και σήμερα τα χημικά φτάσουν στο πρόσωπο σας, και προκαλέσουν αυτό το έντονο αίσθημα θανάτου, ίσως να δείτε τον νοικοκυραίο μέσα σας να ξεψυχά στο πεζοδρόμιο. Ίσως να καταλάβετε γιατί ο αγώνας μας είναι αναγκαίος. Μην απαντήσετε τώρα. Ξέρετε ότι θα περιμένουμε.
http://apeleftheromenilyriki.blogspot.com/
«Επιδιώκουμε μια τέχνη αδιαμεσολάβητη, ανοιχτή σε όλους, που ο καθένας μπορεί να είναι φορέας της. Απελευθερώνουμε την Εθνική Λυρική Σκηνή, γιατί εξ ορισμού μας ανήκει».
17.00 - 19.00 ανοιχτή συνάντηση αυτοσχεδιασμού/ jammingχορευτές, μουσικοί, ηθοποιοί, εικαστικοί, καλλιτέχνες και κακιτέχνες
19.00 ανοιχτή γενική συνέλευση& συζήτηση με θέμα τέχνη & κοινωνία, τέχνη & εξέγερση

what time is the time for revolution?

Αυτό είναι το εξώφυλλο του περιοδικού TIME αυτή τη βδομάδα. Η έκπληξη δεν είναι η εμφάνιση του Μαρξ, αλλά της σκέψης. Με το κακο του κείμενο το περιοδικό απαντάει καθησυχαστικά σε όσους θα αναρωτιόνταν «τι θα σκεπτόταν ο Μαρξ», προπαντός ενοχλημένο που η επίκληση της σκέψης δεν μπορεί παρά να είναι η επίκληση του Μαρξ. Σε μια καθαρά φιλοσοφική κίνηση συμπυκνώσεων και μετωνυμιών, πρωταγωνιστές των τελευταίων εβδομάδων γίνεται για τη πολιτιστική βιομηχανία ένας πάστορας που μοιράζεται το ίδιο επώνυμο με τον μεγαλύτερο θεωρητικό της πολιτικής οικονομίας, και που τόλμησε να κυκλοφορήσει ένα βιβλίο με τίτλο «το κεφάλαιο», στο οποίο προτείνει τα χριστιανικά ιδεώδη ως τη μόνη λύση για έξοδο από την οικονομική κρίση. Σ’ όλη αυτή την κατά τα’ άλλα ειλικρινή άγνοια για το τι συμβαίνει στο κόσμο (και ακόμα χειρότερα στα νωθρά μυαλά μας) η επίκληση του Μαρξ είναι παραπραξιακά ειλικρινής όσο και αναγκαία. Η επιστροφή στο Μαρξ είναι πια η επόμενη στιγμή στη φυσική ιστορία της ανθρωπότητας.

κομματος

Όσες επιφυλάξεις κι αν πάρει κάποιος, όσο κι αν έχει σταθερό γνώμονα να μη ξεπέσει στις κομματικές τους κουβέντες, δε πρόκειται να καταφέρει να κρατήσει τις αποστάσεις του, να μείνει πιστός στα ανοιχτά λιβάδια ενός πολιτικού στοχασμού που δεν χαλιναγωγείται. Τον παρασύρει συνεχώς η καθημερινότητα και οι βλακώδεις συζητήσεις του περίγυρου να συμετέχει στις γενικευμένες κλειστοφοβικές κομματικές διανοητικές ασκήσεις. Όχι ότι η κομματική κουβέντα αποτελεί πάντα έναν ευτελισμό του πολιτικού λόγου, είναι απαραίτητη για τη σύλληψη και συμπερίληψη της συγκυρίας, αλλά πλέον είναι δύσκολο να μείνει κάποιος έξω από τη γενικευμένη αναγωγή του πολιτικού στοχασμού στον κομματικό. Ο λόγος αυτός, αντικαθιστώντας τον πολιτικό, λειτουργεί εναντίον του. Η σύγκρουση γίνεται ακόμα πιο καταστροφική αν αντιμετωπίσουμε το κομματικό λόγο, ως αυτό που μας προβάλει ως ορισμό του: την κατάκτηση της εξουσίας, και αντιμετωπίσουμε και τον πολιτικό λόγο, ως αυτό που αξιώνει εγγενώς πλέον να είναι: ένας λόγος επίλυσης των ζητημάτων συμβίωσης των ανθρώπων με όσο γίνεται λιγότερο αυταρχισμό και εξουσιαστική βία.
Η κυριαρχία του κομματικού, δεν αποτελεί μια εξέλιξη φυσικών συμμαχιών, αλλά βρίσκει το στήριγμα του σε όλους τους αστικούς μας θεσμούς. Οι καθηγητές όταν παρουσιάζουν κάτι πολιτικό, ο πολιτικός δημοσιογράφος, οι συνομιλητές μας στα οικονομικά θέματα, όλοι ζουν και αναπνέουν στην γοητεία των κομμάτων, ζουν με τον ευσεβή πόθο της πρόσκλησης στα επίσημα γεύματα της εξουσίας, όταν αυτά τελειώνουν, για κάποια αποφάγια.
Όσο για τους υπόλοιπους ισχυρούς, αυτοί χαίρονται που χάρις στα κόμματα μπορούν να ελέγχουν την πολιτική με απλές επαφές σε διαπροσωπικό επίπεδο. Οι τραπεζίτες, οι λεφτάδες, οι γραφειοκράτες, η αριστοκρατία μας των βορίων προαστίων, ξέρουν όλοι πώς να χειρίζονται τον διψασμένο για δύναμη πολιτικάντη, πώς να του προκαλούν το δέος. Κανένας πολιτικός σήμερα δε τους κάνει να φοβόνται. Η δουλεία που αναλαμβάνει το κόμμα να κάνει γι’ αυτούς δεν είναι απλώς πολύτιμη, είναι σωτήρια. Το κόμμα, αναλαμβάνει να ελέγξει, να κατηγοριοποιήσει, να εντάξει το πιο ανατρεπτικό και επικίνδυνο κομμάτι των συνειδήσεων, το πολιτικό στοχασμό: την διερεύνηση αυτών που είναι γενικά και κοινά για τους ανθρώπους, με αφετηρία το συγκεκριμένο βίο σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο. Ακόμα και οι απελευθερωμένοι καλλιτέχνες, που συγγενεύουν τόσο με αυτή την ελευθερία, δεν αμελούν τις κομματικές στρατεύσεις τους. Ο πολιτικός λόγος, αποκομμένος από τον ερωτικό του πυρετό, γίνεται ένα σύνολο από διαδικασίες, τελετές, ιερατεία και τέρατα. Γίνεται η φωνή του μίσους απέναντι σε ότι μπορεί να διεκδικήσει απελευθερωμένη η συνείδηση των ανθρώπων, γίνεται μνησικακία, κοινοτοπία του κακού, κακό αίμα, θάνατος.

όχι και πολύ μετά το 1848

Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατα μου
και τη βρήκα πικρή και τη βλαστήμησα
οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη, δραπέτευσα
μάγισσες, μιζέρια, μίσος εσείς θα διαφυλάξετε το θησαυρό μου
κατόρθωσα να σβήσω απ' τα λογικά μου κάθε ελπίδα ανθρώπινη
με ύπουλο σάλτο χίμηξα σα θηρίο πάνω σ' όλες τις χαρές να τις κατασπαράξω
επικαλέστηκα τους δήμιους, να δαγκάσω πεθαίνοντας τα κοντάκια των όπλων τους
επικαλέστηκα κάθε οργή και μάστιγα να πνιγώ στο αίμα, στην άμμο
η απόγνωση, ήταν ο Θεός μου
κυλίστηκα στη λάσπη, στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος, ξεγέλασα την τρέλα
κι η άνοιξη μου πρόσφερε
το φρικαλέο γέλιο του ηλίθιου

Αρθούρ Ρεμπώ, μια εποχή στη κόλαση,

όπως το τραγούδησε ο Γ. Αγγελάκας.

Erfahrung

«Έχουμε γίνει φτωχοί. Το ένα μετά το άλλο δώσαμε τα κομμάτια της κληρονομιάς της ανθρωπότητας, για να μπορέσουμε να αφήσουμε το ένα εκατοστό της αξίας τους στο ενεχυροδανειστήριο και να μας δώσουνε σαν προκαταβολή γι’ αυτό, το μικρό νόμισμα του «επίκαιρου». Μπροστά στη πόρτα μας βρίσκεται η οικονομική κρίση, πίσω της μια σκιά, ο επερχόμενος πόλεμος. Το να παραμείνουν ισχυροί μπορούν μόνο λίγοι, οι οποίοι –ο θεός το ξέρει- δεν είναι μόνο πιο ανθρώπινοι απ’ ότι οι πολλοί, συνήθως είναι οι πιο βάρβαροι αλλά όχι με τον καλό τρόπο. Οι υπόλοιποι πρέπει να προσαρμοστούν διαφορετικά και με πολύ λίγα. Οι άντρες που έχουν κάνει το ριζικά καινούριο δική τους υπόθεση και το έχουν στηρίξει στην κατανόηση και στην παραίτηση. Στα κτήρια τους, στους πινάκες τους και στις ιστορίες τους η ανθρωπότητα προετοιμάζεται ώστε αν χρειαστεί, ο πολιτισμός να επιβιώσει. Και το σπουδαιότερο είναι ότι το κάνουν γελώντας. Ίσως πότε πότε αυτό το γέλιο να ακούγεται βάρβαρο. Καλώς, αλλά ίσως θελήσει ο καθένας να δώσει λίγη ανθρωπιά σε κείνη τη μάζα η οποία κάποια μέρα θα του την ανταποδώσει με τόκους και τόκους επί τόκων.»
Benjamin Erfahrung 1933 στο περιοδικό Λεβιάθαν

"the human rights are dead"

"What we can learn from the Greek riots"

Costas Douzinas 9 01 2009

In the Greek case, antagonism resulted from the tension between the structured social body with its political representatives and groups, causes and interests radically excluded from the political order. Huge numbers of people cannot formulate their demands in the language of politics. The protesters do not say, "I want this or that" but simply, "Here we are, we stand against". Not we claim this or that right, but we claim the "right to have rights". They seem to be saying that, "We, the nobodies, the schoolkids, the suffering students, the unemployed, the generation that must survive on a salary of 600 euros, are everything."

http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2009/jan/09/greece-riots/print

Who’s the real Obama;

Στο τελευταίο τεύχος του Spiderman, ο Ρούλης ο Αραχνούλης φτάνει στην Ουάσιγκτον και καλείται να λύσει το ζήτημα ποιος είναι ο πραγματικός Ομπάμα. Ψευδοδίλλημα βέβαια γιατί σε κάθε καρέ ο πραγματικός Ομπάμα ξεχωρίζει αμέσως –είναι πιο όμορφος, πιο ψύχραιμος, πιο δυναμικός, πιο έξυπνος, σε όλα καλύτερος απ’ τον χειρότερο εαυτό του. Ο εκστασιασμός της πολιτιστικής βιομηχανίας δε μπορεί να συγκαλύψει ότι το «ποιος είναι ο πραγματικός Ομπάμα» θα είναι από σήμερα το βασικό ερώτημα σε κάθε ζήτημα της αυτοκρατορικής μας διακυβέρνησης, όπως επίσης και ο βασικός μοχλός διακυβέρνησης. Σε όλα τα ζητήματα, ο νέος πρόεδρος, πριν ακόμα αναλάβει έχει αποδειχθεί χειρότερος του εαυτού του, άρα ας μην είναι ο ήρωας μας σίγουρος ότι έκανε τη σωστή επιλογή. Το πολιτικό σώμα του αυτοκράτορα, στοιχειώνει όποιον κι αν επιλέγει. Η μόνη σωτηρία είναι ο ήρωας μας να λειτουργήσει εναντίον του ή η αυτοκρατορία του να καταρρεύσει. Όπως και να έχει, θα έχει κάτι το πένθιμο η σημερινή μέρα, τα πανηγύρια δε θα μπορέσουν να συγκαλύψουν την αίσθηση ότι πρόκειται για τη στέψη του τελευταίου αυτοκράτορα, του τελευταίου "ηγέτη του ελεύθερου κόσμου".

god save the queen

Τώρα, οι δημοσκόποι αναζητώντας ακόμα την πολιτική ομαλότητα (ποιος νοιάζεται για τις οικονομικές ανωμαλίες), αποφάσισαν να βγάλουν μπροστά τον Πρόεδρο της ένδοξης δημοκρατίας μας. Ενώ τα πολιτικά κόμματα με τις δημοσκοπικές τους τακτικές και οι αστικοί μας θεσμοί αποτυγχάνουν, ο πρόεδρος της δημοκρατίας είναι ο μόνος θεσμός που παρουσιάστηκε αξιοπρεπής, προσφέροντας πολύτιμο στήριγμα στο ανώμαλο πολίτευμα μας. Εξάλλου εκεί ψηλά που στέκεται δε φτάνει ο καπνός απο τα δακρυγόνα. Κανένας άλλος από την πολιτική ηγεσία, δεν μίλησε τόσο γενναία και δεν αναγνώρισε αυτά που έγιναν. Έτσι ο πρόεδρος συγκεντρώνει χουντικά ποσοστά αποδοχής, και όταν το ζήτημα των εκλογών συνδέθηκε με τη παραμονή του στην προεδρία οι ερωτηθέντες απέρριψαν τις εκλογές. Τίποτα λοιπόν δεν αλλάζει στην κορφή του Ολύμπου: ένα πρόσωπο που στηρίζεται από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, και τα ενώνει, συγκρατεί την ενότητα ενός διαλυμένου κόσμου. Αλλά γιατί αγαπάμε τόσο τον προεδρούκο μας, όταν η προεδρία είναι μια απλή βιτρίνα του πολιτεύματος, όταν η προεδρία δεν μπορεί, και στη συγκεκριμένη περίπτωση δε θέλει να παρέμβει και ν’ αλλάξει τα πράγματα. Όταν του ζητήθηκε από μια πολιτική δύναμη να μην υπογράψει ένα νόμο, τους χρέωσαν παιχνίδια με τους θεσμούς και ο πρόεδρος σιώπησε. Η προεδράρα μας (γνωστός αθλητικός παράγοντας στα νιάτα του) δίνει ρεσιτάλ εθνικιστικών διαγγελμάτων για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής, και πουλάει τσαμπουκά για θέματα που βρίσκονται έτη φωτός μακριά μας.
Επ’ ευκαιρία, να προειδοποιήσουμε το νέο μας αυτοκράτορα, που αύριο θα του αφιερώσουν τα κανάλια ολόκληρη τη μέρα: είναι φασιστική η αυτοκρατορία σου και απ’ την αρχή η ιστορία σ’ έχει καταδικάσει, (you are damned if you do and you are damned if you don’t). Θα πουν πάλι αύριο ότι ο λόγος σου έγραψε και πάλι ιστορία και ήταν υποδειγματικός, θα μαγεύσεις πάλι τα πλήθη με μια ακόμα προσευχή, κι ας ξέρεις ότι αυτές δεν αρκούν για ν' αλλάξει ο κόσμος. Στις πράξεις απέτυχες ήδη σιωπόντας κατά τη θανάτωση των χιλίων Παλαιστινίων.
Οσοι ζούμε στο πυρεττό της αντικειμενικής απελπίσίας μας ενώνουν τα θύματα της αδικίας, οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής. Μόνο βάζοντας αυτά στο κέντρο, μπορούμε ίσως να ελπίζουμε σε μια πραγματική πολιτειακή ενότητα και ότι θα χτιστούν γεφύρια πάνω απ’ χάσματα που έχει ανοίξει η εκμετάλλευση.

Την ίδια απελπισία αγκαλιά

Μας πιέζει όλους η ανάγκη να ενταχθούμε, να πάρουμε θέση, να δράσουμε. Χωρίς να έχουν ζήσει τις φλόγες του Δεκέμβρη, οι άνθρωποι με τη χυδαία απλότητα βιάζονται, όπου βρεθούν, "να διευκρινίσουν". Εντάσσονται και πάλι σε τερατώδεις μηχανισμούς που εμμένουν να μιλούν για τη θετική όψη πραγμάτων που κατ' αυτούς απειλήθηκαν. Μας κατηγόρησαν και πάλι ότι είμαστε νέοι ότι δεν έχουμε προτάσεις, σαφείς θέσεις, μια εναλλακτική βρε αδερφέ. Η αστική προκατάληψη της θετικότητας έχει απλωθεί ακόμα και σε εξεγερμένους που προσπαθούν με χαρούμενα events, φωνές, γέλια και σερπαντίνες, να πνίξουν την αντικειμενική συλλογική απελπισία. Ένοιωθα ότι θα κάναμε χώρο για μια νέα ομορφιά, όσο κρατούσαν οι φωτιές, δε θα κινηγάγαμε τα όμορφα κορίτσια, τα μελωδικά τραγούδια, τους αστούς καλιτέχνες, τα χαρούμενα παιχνίδια, τις ποδηλατάδες και τις καλές ταβέρνες. Το γνωρίζω ότι εκτός απο αφελής, γίνομαι πάλι και αντιφατικός. Λέγαμε ότι η ατομική δράση υπολείπεται νομιμοποίησης της συλλογικής, και τώρα υποστηρίζω ότι συλλογικότητα σημαίνει ένταξη, ταυτότητα και καθησυχασμός. Ακολουθώ τις σκέψεις μου, μακριά από τη πραγματικότητα της Αθήνας που ξαναγίνεται άσχημη. Με βλέπω να παίρνω και πάλι τις αποστάσεις μου από τον κόσμο, από τα άμεσα βιώματα και ξαναβρίσκω να με περιμένει η ίδια απελπισία που μ’ είχε ρίξει στις φλόγες.
Ένας μεθυσμένος Σαίξπηρ είχε πει κάποτε ότι «τίποτα δε μπορεί να μας σώσει εκτός από την απελπισία».