(Μάης 2009)
Ένας φίλος μου είπε κάποτε μια ιστορία για τον Γιώργο Παπανδρέου, και τη θυμάμαι απο τότε σε κάθε του τηλεοπτική εμφάνιση, μιας και αποκαλύπτει το πώς δρα και το γιατί είναι τόσο ακατάλληλος για τη πρωθυπουργία.
Πριν από χρόνια λοιπόν είχε κληθεί από τον ίδιο το Γιώργο για σύμβουλός του σε ένα υπουργείο. Όλους τους συμπαθούσε ο υπουργός Παπανδρέου και όλοι ένοιωθαν κολακευμένοι για το ενδιαφέρον του. Ήταν ανοιχτός σε νέες προτάσεις, ανεξάρτητα από το που προέρχονταν, ήταν ένας υπουργός χωρίς διακρίσεις και προκαταλήψεις, σχεδόν ιδανικός. Όταν καλούσε λοιπόν τους υπουργούς του στο γραφείο του έρχονται όλοι με χαρά και μ' ένα πλήθος πρωτότυπων προτάσεων και αυτός τους άκουγε έναν έναν. Το περίεργο είναι ότι ενώ είχαν τόσο ενθουσιασμό, δε τσακώνονταν για το ποιος θα μιλήσει πρώτος μαζί του, το ζήτημα γι’ αυτούς (και το εσωτερικό αστείο πίσω από τη πλάτη του) ήταν ποιος θα μιλήσει τελευταίος.
Ο Γιώργος άραζε στη καρέκλα του, τους άφηνε να λένε ότι θέλουν, τους ρωτούσε, τους ενθάρρυνε, ενθουσιαζόταν, δεν απόπαιρνε κανέναν, και στο τέλος έκανε… ότι του είχε προτείνει ο τελευταίος. Που να θυμάται τι του είχε προτείνει ο πρώτος, εξάλλου ο ενθουσιασμός για όσα του είχαν πει οι προηγούμενοι είχε ξεθυμάνει.
Αυτή η ιστορία μας λέει ότι ενώ ο υπουργός ήταν ευγενής και πρόθυμος και ενθουσιώδης, δεν έδινε και πολύ βάση, βαριόταν, δε καταλάβαινε πόσο ζωτικά ήταν όλα αυτά. Το κυριότερο συμπέρασμα αυτής της ιστορίας αφορά τον πολιτικό του προσανατολισμό.
Έχω ακούσει ανθρώπους από όλους τους ιδεολογικούς χώρους να λένε ότι ο Παπανδρέου είναι δικός τους. Είναι μαζί τους όσο είναι και εναντίον τους: από ευγενή αδράνεια. Σε τελική ανάλυση, το βασικό χαρακτηριστικό του Γ.Π. είναι η έλλειψη πολιτικής ραχοκοκαλιάς. Έτσι η χώρα, τα επόμενα 4 χρόνια, θα συρθεί χωλαίνοντας πίσω από αστικές αστειότητες.
Πριν από χρόνια λοιπόν είχε κληθεί από τον ίδιο το Γιώργο για σύμβουλός του σε ένα υπουργείο. Όλους τους συμπαθούσε ο υπουργός Παπανδρέου και όλοι ένοιωθαν κολακευμένοι για το ενδιαφέρον του. Ήταν ανοιχτός σε νέες προτάσεις, ανεξάρτητα από το που προέρχονταν, ήταν ένας υπουργός χωρίς διακρίσεις και προκαταλήψεις, σχεδόν ιδανικός. Όταν καλούσε λοιπόν τους υπουργούς του στο γραφείο του έρχονται όλοι με χαρά και μ' ένα πλήθος πρωτότυπων προτάσεων και αυτός τους άκουγε έναν έναν. Το περίεργο είναι ότι ενώ είχαν τόσο ενθουσιασμό, δε τσακώνονταν για το ποιος θα μιλήσει πρώτος μαζί του, το ζήτημα γι’ αυτούς (και το εσωτερικό αστείο πίσω από τη πλάτη του) ήταν ποιος θα μιλήσει τελευταίος.
Ο Γιώργος άραζε στη καρέκλα του, τους άφηνε να λένε ότι θέλουν, τους ρωτούσε, τους ενθάρρυνε, ενθουσιαζόταν, δεν απόπαιρνε κανέναν, και στο τέλος έκανε… ότι του είχε προτείνει ο τελευταίος. Που να θυμάται τι του είχε προτείνει ο πρώτος, εξάλλου ο ενθουσιασμός για όσα του είχαν πει οι προηγούμενοι είχε ξεθυμάνει.
Αυτή η ιστορία μας λέει ότι ενώ ο υπουργός ήταν ευγενής και πρόθυμος και ενθουσιώδης, δεν έδινε και πολύ βάση, βαριόταν, δε καταλάβαινε πόσο ζωτικά ήταν όλα αυτά. Το κυριότερο συμπέρασμα αυτής της ιστορίας αφορά τον πολιτικό του προσανατολισμό.
Έχω ακούσει ανθρώπους από όλους τους ιδεολογικούς χώρους να λένε ότι ο Παπανδρέου είναι δικός τους. Είναι μαζί τους όσο είναι και εναντίον τους: από ευγενή αδράνεια. Σε τελική ανάλυση, το βασικό χαρακτηριστικό του Γ.Π. είναι η έλλειψη πολιτικής ραχοκοκαλιάς. Έτσι η χώρα, τα επόμενα 4 χρόνια, θα συρθεί χωλαίνοντας πίσω από αστικές αστειότητες.
Υστερόγραφο: (Σεπτέμβρης 2009)
Τους τελευταίους μήνες, περιμένοντας να του δοθεί η εξουσία σαν ώριμο φρούτο, ο Γ.Π. είναι πολύ προσεκτικός. Αυτό που κάνει συνήθως είναι να δηλώνει σύμφωνος με κάθε τι προβάλουν τα μίντια ως κοινωνική απαίτηση (π.χ. μηδενική ανοχή στη Λαθρομετανάστευση). Μπορεί να συμφωνήσει με δύο αντιφατικά πράγματα την ίδια μέρα αν του το ζητήσουν οι δημοσιογράφοι, αλλά ποτέ δε θα διαφωνήσει μαζί τους. Η εξουσία που απολαμβάνει είναι σ' ένα βαθμό απόλυτη, και περιμένω μ' απορία να δω, πως κάποιος τόσο ηλίθιος θα καταφέρει να τη διαχειριστεί. Ήδη θυμίζει το παιδί που παίζει στο pc το παιχνίδι civilization (ένα παιχνίδι στο οποίο χρειάζεται να χάσεις δυο τρεις φορές, αφανίζονταν ισάριθμους πολιτισμούς για να μάθεις πως παίζεται). Το πιο περίεργο λοιπόν είναι το πως επέμειναν τα μίντια σε αυτή τη τόσο ριψοκίνδυνη προσωπικότητα Η αλήθεια είναι ότι απλώς δε τους νοιάζει. Έχουν τις δικλίδες ασφαλείας έτσι ώστε αυτός να μην γίνει επικίνδυνος για τους ίδιους. Όσο για τις φρικτές συνέπειες της ανικανότητας του για τους άλλους, αυτές είναι μέσα στο παιχνίδι. Η πραγματική εξουσία προτιμάει πάντα κάποιο πρόσωπο που η ιδιορρυθμία του θα αποπροσανατολίζει το πολιτικό στοχασμό. Και πέραν αυτού, ο Γιωργακης τους είναι διασκεδαστικά υπάκουος. Είναι το υλικό του κωμικού Sacha Baron Cohen, τον οποίο περιμένεις να εμφανιστεί δίπλα του μεταμφιεσμένος σε κάποιο ακραίο στερεότυπο και να του ζητήσει να κάνει κάτι τρελό, υποκρινόμενος ότι είναι κομμάτι της υποκουλτούρας του, και ο Γιωργάκης να υπακούσει πιο πρόθυμα από τον καθένα.
Μπορείς λοιπόν να τον κάνεις τον Γιώργακη σου ότι θέλεις, αλλά δε θα τον καταφέρεις ποτέ να ασκήσει μια συνεπή αριστερή πολιτική που θα απονέμει κοινωνική δικαιοσύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου