29/9/09

PLEASE MIND THE G.A.P.

Μου λένε «μα εντάξει με τις ιδέες σου αλλά στις 4 Οκτώβρη η επιλογή θα γίνει ανάμεσα σε δύο και δε γίνεται να μη παίρνεις θέση». Και μετά αρχίζουν να μου μιλάνε θετικά για τον Γ.A.Παπανδρέου που ανάμεσα στους βιομηχάνους συναντά και κάναν μισθωτό και λέει και κανα «σύντροφοι και συντρόφισες» πριν τις εκλογές. Ας προσπαθήσω να τα διαχωρίσω, και μιας και στο γενικό επίπεδο πολιτικού χαρακτήρα, αξιών και πρακτικών έχω ήδη τοποθετηθεί: το ΠΑΣΟΚ είναι ένα δεξιό λαϊκιστικό καθεστωτικό κόμμα και ακόμα και οι προσπάθειες συνεννόησης μαζί του στοίχησαν δίκαια στον ΣΥΡΙΖΑ την πολιτικού του άνοιξη.

Στο συγκεκριμένο, στο πρόγραμμα ή σχέδιο ή αρπαχτή, που μόνο ο Γ.Π. φαίνεται να έχει ως ο καταλληλότερος μέσα σε 10 εκατομμύρια μυαλά είναι προφανώς για γέλια και για κλάματα. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι θα είχαν πολύ καλύτερο σχέδιο αν αύριο αναλάμβαναν την εξουσία κάποια συνιστώσα του Σύριζα ή της Ανταρσίας ή ακόμα και μια ομάδα εργατών. Το σχέδιο σύντροφοι είναι για τα σκουπίδια, όχι μόνο για τους λόγους της γενικότερης εικόνας, που κάνει σαφές το τι σημαίνει καπιταλισμός, νεοφιλελεύθερη πολιτική, μιντιακή προπαγάνδα, Ευρωπαϊκή Ένωση και Ευρωατλαντική Συμμαχία. ΟΚ… να σταματήσω με τη γενική μου εικόνα. Ας πάμε στα μυωπικά σχήματά σας.

Για σας το κάνω λοιπόν σύντροφοι, που προσπαθείτε να δείτε τον Γιωργάκη σαν τον Ομπάμα ή τον Αντρεα ή τον κινηματογραφικό Ρίντικ που από παρίας βρίσκεται να ηγείται μιας διαγαλαξιακής αυτοκρατορίας, σοβαρευτείτε όμως. Σας νοιώθω στο ότι ίσως σας αρκεί μόνο να φύγουν οι φασίστες του Κωστάκη (που να πάνε να γαμηθούν με τις φρικτές μαλακίες τους 6 χρόνια τώρα) αλλά ας μιλήσουμε συγκεκριμένα για σχέδια, για τα σχέδια του κεφαλαίου. Ας μιλήσουμε για αυτές σας τις νέες ελπίδες. Αυτές οι ελπίδες στον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ από συντρόφους είναι βλακώδεις από τη στιγμή που είναι βέβαιο ότι δε θα υπάρξει πρόοδος σε κάποια στοιχειώδη πράγματα που αγγίζουν το πυρήνα της αριστερής μας ταυτότητας αλλά και τις βασικές μας ανθρώπινες ευαισθησίες:

1. Το κλείσιμο των Ελληνικών Γκουλάγκ. Ο Γ.Π. είναι σύμφωνος με τη λειτουργία τους, και μιλάει για μηδενική ανοχή στη λαθρομετανάστευση, δηλαδή μια χώρα φρούριο.

2. Αποκατάσταση της Φοροεισπρακτικής Τάξης στη φορολόγηση του κεφαλαίου. Ο Γ.Π. δήλωσε ότι δε προτίθεται να επαναφέρει τη φορολογία των κερδών σε φυσιολογικά επίπεδα, από τον φορολογικό παράδεισο του 15% που δημιούργησε η ΝΔ.

3. Ο Δημόσιος Χαρακτήρας του Πανεπιστημίου. Η αρμόδια για θέματα παιδείας του ΠΑΣΟΚ είναι η φανατικότερη οπαδός της κατάργησης του χιλιετούς ασύλου. Ο ίδιος ο Γ.Π. θέλει ιδιωτικά πανεπιστήμια, το έλεγε ρητά, του είπαν να το λέει με τρόπο αλλά δε τα καταφέρνει. Εξάλλου είναι από τις μεγαλύτερες επιθυμίες του.

4. Η κατάργηση των συνθηκών εργασιακού μεσαίωνα. Ο Γ.Π. είναι οπαδός της ελαστικής εργασίας και της ανασφάλιστης εργασίας των νέων. Είχε προτείνει 2ετή ανασφάλιστη εργασία και το έχει επαναλάβει από τότε αρκετές φορές. Δε προτίθεται να καταργήσει τα Στετζ ή τους συμβασιούχους. Η ίδια η μονιμότητα είναι μια ιδέα που δε του αρέσει.

5. Βελτίωση του Βιοτικού Επιπέδου. Με καμία αύξηση στο βασικό μισθό, με αυξήσεις στα όρια του πληθωρισμού και χωρίς μέριμνα για ουσιαστικές αλλαγές η εξαθλίωση δε προβλέπεται στο σχέδιο του.

6. Αποκατάσταση του Δημοσίου Χαρακτήρα Αγαθών. Ο Γ.Π. είναι οπαδός των ιδιωτικοποιήσεων. Ποτέ δεν είπε ότι θα βάλει φραγμό στις ιδιωτικές εργολαβίες ή ότι θα ανακτήσει τον έλεγχο δημοσίων εταιριών που χάθηκαν.

7. Αποκατάσταση του Δασικού Πλούτου. Ο Γ.Π. δεν ζήτησε ποτέ την κατεδάφιση αυθαίρετων, αντίθετα, συμμετείχε κι αυτός στην νομιμοποίηση του μεγαλύτερου αυθαιρέτου στην Ευρώπη, του Μολ. Το κόμμα του, με αυτόν ως υπαρχηγό, πολέμησε και εκτόπισε την συνταγματική προστασία των δασών αλλάζοντας γι’ αυτό το ίδιο το σύνταγμα και τη λειτουργία της δικαιοσύνης (το συμβούλιο της επικρατείας).

8. Έλεγχος του τραπεζικού τομέα. Παρασυρόμενος από την κοινή γνώμη στην οργή για τους τραπεζίτες, άσκησε κριτική στις τράπεζες, αλλά σχεδόν πάντα τις στηρίζει στις πολιτικές ανεξέλεγκτής δράσης που το πασοκ έθεσε. Εξάλλου ο δανεισμός είναι αναγκαίος όρος ύπαρξης της πασοκικής πολιτικής και οι ίδιες οι τράπεζες, μπορεί να αποτέλεσαν την αφορμή αυτής της κρίσης αλλά δεν είναι το μόνο της αίτιο. Σε τελική ανάλυση δεν έχει αλλαγές να προτείνει στους κανόνες κίνησης του χρήματος και του κεφαλαίου.

9. Φασιστικός και Μαφιόζικος χαρακτήρας του Κράτους. Ο Γ.Π. δεν έκανε τίποτα για τη συμμαχία της ακροδεξιάς με τις μυστικές υπηρεσίες σ’ αυτές τις εκλογές στο πρόσωπο του πρώην Αρχηγού της ΕΥΠ. Δεν καταδικάζει φασιστικά φαινόμενα. Δεν ενοχλεί το ΛΑΟΣ επειδή τον συμφέρει πολιτικά. Τη περίοδο του Δεκέμβρη προσπαθούσε να πάρει ίσες αποστάσεις. Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, ως μηχανισμός αναξιοκρατίας εγγυάται ότι το κράτος θα είναι στα χέρια κάποιον. Αυτό αρκεί για να κάνει τα πράγματα να λειτουργούν περίεργα. Πέραν αυτών, δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που το ΠΑΣΟΚ έβαζε κάμερες στις πορείες και καθοδηγούσε πολιτικές δίκες. Ακόμα και ο τρομονόμος είναι ένα έργο της πασοκικής ηγεσίας.

10. Αντίσταση στη χρεοκοπημένη νεοφιλελεύθερη πολιτική της ΕΕ. Μα είπαμε ότι ο Γ.Π. είναι νεοφιλελεύθερος. Η συνεργασία με Μάνο και Ανδριανόπουλο ήταν η πρώτη του πράξη ως πολιτικού αρχηγού.

11. Δημοψηφίσματα. Μια από τις αγαπημένες λέξεις του Γ.Π. όταν ήταν μικρός. Τώρα που κατάλαβε ότι σημαίνουν παραχώρηση εξουσίας και αβέβαιο αποτέλεσμα, σταμάτησε να τα αναφέρει.

12. Διαφάνεια. Τη περίοδο της αρχηγίας του, αποκαλύφθηκε για το κόμμα του το μεγαλύτερο οικονομικό σκάνδαλο της κοινοβουλευτικής μας ιστορίας. Στο ζήτημα δεν υπήρξε καμία διερεύνηση και προσωπικά δεν έκανε καμία ενέργεια που να έχει κάποιο αποτέλεσμα διαλεύκανσης. Αντίθετα, φαίνεται να οδήγησε με τις θέσεις του στη συγκάλυψη.

13. Μείωση των στρατιωτικών εξοπλισμών. Ο Γ.Π. δε προτίθεται να τους μειώσει. Αντίθετα τα έξοδα για όπλα σήμερα, όπως και όταν ήταν υπουργός εξωτερικών, φέρνουν την Ελλάδα σταθερά στη 3η θέση στον κόσμο.

14. Αποχώρηση των Ελληνικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν. Προφανώς όχι.

15. Καλύτερη Λειτουργία και Οργάνωση του Κράτους. Μιλάμε για το ίδιο πασοκ;

16. Το ίδιο το πασοκικό Φαινόμενο. Δεν το άλλαξε όσο χαλάρωνε στην αντιπολίτευση, θα το αλλάξει τώρα που έχει κι ένα σχέδιο να εφαρμόσει;

17. Ο περιορισμός της Μιντιακής προπαγάνδας …μα αυτόν είναι που προπαγανδίζουν.

Βαριέμαι να γράψω άλλα, αλλά θα μπορούσε κάποιος να του φτιάξει μια ογκωδέστατη μαύρη βίβλο, μπας και πλακώσει από κάτω τις ηλίθιες ελπίδες σας, μια βίβλος η οποία προβλέπετε στους επόμενους μήνες να γίνει πολύτομη. Προς το παρόν, όσοι παλιοί σύντροφοι και φίλοι επιμένετε να συμμετέχετε ενεργά στο πασοκ σας παρακαλώ να διακόψετε τις επαφές μαζί μου τουλάχιστον μέχρι να συνέλθετε. Προτιμώ να σας θυμάμαι ως νοήμονα όντα.

ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΔΥΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ; ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ; ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΛΑΚΕΣ. ΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΘΕΡΙΣΟΥΝ ΟΤΙ ΕΣΠΕΙΡΑΝ.

It had to be flashin' like the daily double
It had to be playin' on TV
It had to be loud mouthed on the comedy hour
It had to be announced over loud speakers

The CIA and the Mafia are in cahoots

It had to be said in old ladies' language
It had to be said in American headlines
Kennedy stretched and smiled and got double crossed by lowlife goons and agents
Rich bankers with criminal connections
Dope pushers in CIA working with dope pushers from Cuba working with a big time syndicate from Tampa, Florida
And it had to be said with a big mouth

It had to be moaned over factory foghorns
It had to be chattered on car radio news broadcasts
It had to be screamed in the kitchen
It had to be yelled in the basement where uncles were fighting

It had to be howled on the streets by newsboys to bus conductors
It had to be foghorned into New York harbor
It had to echo onto hard hats
It had to turn up the volume in university ballrooms

It had to be written in library books, footnoted
It had to be in the headlines of the Times and Le Monde
It had to be barked on TV
It had to be heard in alleys through ballroom doors

It had to be played on wire services
It had to be bells ringing
Comedians stopped dead in the middle of a joke in Las Vegas

It had to be FBI chief J. Edgar Hoover and Frank Costello syndicate mouthpiece meeting in Central Park, New York weekends, reported Time magazine

It had to be the Mafia and the CIA together starting war on Cuba,
Bay of Pigs and poison assassination headlines

It had to be dope cops in the Mafia
Who sold all their heroin in America

It had to be the FBI and organized crime working together
in cahoots against the commies

It had to be ringing on multinational cash registers
A world-wide laundry for organized criminal money

It had to be the CIA and the Mafia and the FBI together
They were bigger than Nixon
And they were bigger than war

It had to be a large room full of murder
It had to be a mounted ass- a solid mass of rage
A red hot pen
A scream in the back of the throat

It had to be a kid that can breathe
It had to be in Rockefellers' mouth
It had to be central intelligence, the family, allofthis, the agency Mafia
It had to be organized crime

One big set of gangs working together in cahoots

Hitmen
Murderers everywhere

The secret
The drunk
The brutal
The dirty rich

On top of a slag heap of prisons
Industrial cancer
Plutonium smog
Garbage cities
Grandmas' bed soft from fathers' resentment

It had to be the rulers
They wanted law and order
And they got rich on wanting protection for the status quo
They wanted junkies
They wanted Attica
They wanted Kent State
They wanted war in Indochina

It had to be the CIA and the Mafia and the FBI
Multinational capitalists
Strong armed squads
Private detective agencies for the rich
And their armies and navies and their air force bombing planes

It had to be capitalism
The vortex of this rage

This competition
Man to man

The horses head in a capitalists' bed
The Cuban turf
It rumbles in hitmen
And gang wars across oceans
Bombing Cambodia settled the score when Soviet pilots
manned Egyptian fighter planes

Chiles' red democracy
Bumped off with White House pots and pans

A warning to Mediterranean governments

The secret police have been embraced for decades

The NKPD and CIA keep each other's secrets
The OGBU and DIA never hit their own
The KGB and the FBI are one mind
Brute force and full of money
Brute force, world-wide, and full of money
Brute force, world-wide, and full of money
Brute force, world-wide, and full of money
Brute force, world-wide, and full of money

It had to be rich and it had to be powerful
They had to murder in Indonesia 500000
They had to murder in Indochina 2000000
They had to murder in Czechoslovakia
They had to murder in Chile
They had to murder in Russia

And they had to murder in America

Hadda Been Playing On The Jukebox
Written by Allen Ginsberg
performed by Rage Against the Machine in LA (1993)
CD Get Up Stand Up track 10

26/9/09

Γιώργος ο Ασπόνδυλος

(Μάης 2009)
Ένας φίλος μου είπε κάποτε μια ιστορία για τον Γιώργο Παπανδρέου, και τη θυμάμαι απο τότε σε κάθε του τηλεοπτική εμφάνιση, μιας και αποκαλύπτει το πώς δρα και το γιατί είναι τόσο ακατάλληλος για τη πρωθυπουργία.
Πριν από χρόνια λοιπόν είχε κληθεί από τον ίδιο το Γιώργο για σύμβουλός του σε ένα υπουργείο. Όλους τους συμπαθούσε ο υπουργός Παπανδρέου και όλοι ένοιωθαν κολακευμένοι για το ενδιαφέρον του. Ήταν ανοιχτός σε νέες προτάσεις, ανεξάρτητα από το που προέρχονταν, ήταν ένας υπουργός χωρίς διακρίσεις και προκαταλήψεις, σχεδόν ιδανικός. Όταν καλούσε λοιπόν τους υπουργούς του στο γραφείο του έρχονται όλοι με χαρά και μ' ένα πλήθος πρωτότυπων προτάσεων και αυτός τους άκουγε έναν έναν. Το περίεργο είναι ότι ενώ είχαν τόσο ενθουσιασμό, δε τσακώνονταν για το ποιος θα μιλήσει πρώτος μαζί του, το ζήτημα γι’ αυτούς (και το εσωτερικό αστείο πίσω από τη πλάτη του) ήταν ποιος θα μιλήσει τελευταίος.
Ο Γιώργος άραζε στη καρέκλα του, τους άφηνε να λένε ότι θέλουν, τους ρωτούσε, τους ενθάρρυνε, ενθουσιαζόταν, δεν απόπαιρνε κανέναν, και στο τέλος έκανε… ότι του είχε προτείνει ο τελευταίος. Που να θυμάται τι του είχε προτείνει ο πρώτος, εξάλλου ο ενθουσιασμός για όσα του είχαν πει οι προηγούμενοι είχε ξεθυμάνει.
Αυτή η ιστορία μας λέει ότι ενώ ο υπουργός ήταν ευγενής και πρόθυμος και ενθουσιώδης, δεν έδινε και πολύ βάση, βαριόταν, δε καταλάβαινε πόσο ζωτικά ήταν όλα αυτά. Το κυριότερο συμπέρασμα αυτής της ιστορίας αφορά τον πολιτικό του προσανατολισμό.
Έχω ακούσει ανθρώπους από όλους τους ιδεολογικούς χώρους να λένε ότι ο Παπανδρέου είναι δικός τους. Είναι μαζί τους όσο είναι και εναντίον τους: από ευγενή αδράνεια. Σε τελική ανάλυση, το βασικό χαρακτηριστικό του Γ.Π. είναι η έλλειψη πολιτικής ραχοκοκαλιάς. Έτσι η χώρα, τα επόμενα 4 χρόνια, θα συρθεί χωλαίνοντας πίσω από αστικές αστειότητες.

Υστερόγραφο: (Σεπτέμβρης 2009)
Τους τελευταίους μήνες, περιμένοντας να του δοθεί η εξουσία σαν ώριμο φρούτο, ο Γ.Π. είναι πολύ προσεκτικός. Αυτό που κάνει συνήθως είναι να δηλώνει σύμφωνος με κάθε τι προβάλουν τα μίντια ως κοινωνική απαίτηση (π.χ. μηδενική ανοχή στη Λαθρομετανάστευση). Μπορεί να συμφωνήσει με δύο αντιφατικά πράγματα την ίδια μέρα αν του το ζητήσουν οι δημοσιογράφοι, αλλά ποτέ δε θα διαφωνήσει μαζί τους. Η εξουσία που απολαμβάνει είναι σ' ένα βαθμό απόλυτη, και περιμένω μ' απορία να δω, πως κάποιος τόσο ηλίθιος θα καταφέρει να τη διαχειριστεί. Ήδη θυμίζει το παιδί που παίζει στο pc το παιχνίδι civilization (ένα παιχνίδι στο οποίο χρειάζεται να χάσεις δυο τρεις φορές, αφανίζονταν ισάριθμους πολιτισμούς για να μάθεις πως παίζεται). Το πιο περίεργο λοιπόν είναι το πως επέμειναν τα μίντια σε αυτή τη τόσο ριψοκίνδυνη προσωπικότητα Η αλήθεια είναι ότι απλώς δε τους νοιάζει. Έχουν τις δικλίδες ασφαλείας έτσι ώστε αυτός να μην γίνει επικίνδυνος για τους ίδιους. Όσο για τις φρικτές συνέπειες της ανικανότητας του για τους άλλους, αυτές είναι μέσα στο παιχνίδι. Η πραγματική εξουσία προτιμάει πάντα κάποιο πρόσωπο που η ιδιορρυθμία του θα αποπροσανατολίζει το πολιτικό στοχασμό. Και πέραν αυτού, ο Γιωργακης τους είναι διασκεδαστικά υπάκουος. Είναι το υλικό του κωμικού Sacha Baron Cohen, τον οποίο περιμένεις να εμφανιστεί δίπλα του μεταμφιεσμένος σε κάποιο ακραίο στερεότυπο και να του ζητήσει να κάνει κάτι τρελό, υποκρινόμενος ότι είναι κομμάτι της υποκουλτούρας του, και ο Γιωργάκης να υπακούσει πιο πρόθυμα από τον καθένα.
Μπορείς λοιπόν να τον κάνεις τον Γιώργακη σου ότι θέλεις, αλλά δε θα τον καταφέρεις ποτέ να ασκήσει μια συνεπή αριστερή πολιτική που θα απονέμει κοινωνική δικαιοσύνη.

25/9/09

NightJack ή αλλιώς γιατί η ανωνυμία των blogs είναι αναγκαία

απο το inlovewithlife.wordpress.com

Το μπλογκ “Nightjack – An English Detective” ήταν ένα από τα δημοφιλέστερα αγγλικά μπλογκς. Πρόσφερε αποκαλυπτικές ιστορίες από τα άδυτα της αστυνομίας με έντονο πολιτικό σχολιασμό, δείχνοντας το μέγεθος της διαφθοράς, της κατάχρησης εξουσίας και του ρόλου της αστυνομίας στη Βρετανία. Ο συγγραφέας του δε ασκούσε κριτική και γελοιοποιούσε επιφανείς πολιτικούς και συμβούλευε τους πολίτες υπό αστυνομική επιτήρηση να “παραπονούνται για κάθε αστυνομικό ….. να μην δείχνουν κανέναν σεβασμό στο δικαστικό σύστημα ή σε οποιονδήποτε δουλεύει μέσα σε αυτό”. Για όλα αυτά το μπλογκ Nightjack κέρδισε το βραβείο πολιτικού σχολιασμού Orwell.

Όλα τα παραπάνω ενόχλησαν και έθιξαν το κύρος της αστυνομίας.Ένας δημοσιογράφος των Times ανέλαβε να ανακαλύψει την ταυτότητα του μπλόγκερ αστυνομικού. Ο δικαστής, στον οποίο προσέφυγε ο μπλόγκερ, για να προστατέψει την ιδιωτικότητά του,έκρινε ότι το διαδίκτυο αποτελεί δημόσιο χώρο και κανείς δεν έχει δικαίωμα στην ανωνυμία σε αυτόν.

Το αποτέλεσμα μπορείτε να το φανταστείτε.

Η ταυτότητα του μπλόγκερ αποκαλύφθηκε και μάλιστα μαθεύτηκε σε όλη τη χώρα. Ο ίδιος διέγραψε το μπλογκ του. Ήδη δέχθηκε επίπληξη από τους ανωτέρους του, ενώ, αν δεν απολυθεί, κάτι που είναι το πιο πιθανό, έχει μηδαμινές ελπίδες για μία αξιοπρεπή ύπαρξη μέσα στο αστυνομικό σώμα. Παράλληλα, με τη φίμωση ένος αντιφρονούντα το κύρος της Αγγλικής αστυνομίας αποκαταστάθηκε, ενώ ο δημοσιογράφος και η εφημερίδα του έβγαλαν πολλά λεφτά.

Ηθικόν δίδαγμα. 1ον Μη μιλάς. 2ον τα δικαιώματα και οι ελευθερίες είναι για όλους τύποις ίσα. Όπως λοιπόν το δικαίωμα στην ιδιοκτησία είναι ίσο για τον Richard Branson και για αυτόν που κοιμάται σε παγκάκι, έτσι και το δικαίωμα και η υποχρέωση στην ελευθερία έκφρασης (επώνυμα όμως) είναι ίσο για τον αρχηγό της αγγλικής αστυνομίας και για έναν αντιφρονούντα αστυνομικό στο κατώτατο βάθρο της ιεραρχίας. 3ον η αστική δικαιοσύνη είναι στην πραγματικότητα μία απάτη. Δεν υπάρχει πραγματική (παρά μόνο στο επίπεδο του φαντασιακού) ισότητα, στο μέτρο υπάρχουν πραγματικές σχέσεις εξουσίας που επηρεάζουν το σύνολο της συμπεριφοράς και της ζωής μας.

Το δαιμόνια ίδιο

Όλοι παραδέχονται μια κινητικότητα στη πολιτική ζωή, μια δυναμική. Νοιώθουν τη συνεχή κίνηση που την κρατάει επίκαιρη, και ζωντανή. Τώρα και πάλι, ο κόσμος συνωστίζεται γύρω από τα μεγάλα επιτελεία... εκεί που τους χλεύαζε, εκεί που είδε ν’ αντανακλά σε μια χειμωνιάτικη βιτρίνα η πραγματική γύμνια της κυριαρχίας... Τώρα όμως αποφασίζει να συμμετάσχει γιατί "έτσι είναι τα πράματα". Τα ζητήματα που του τίθενται είναι τόσα πολλά και τόσο επαναλαμβανόμενα που τα αφήνει να πλημμυρίσουν το κουρασμένο του κεφάλι. Άλλο αν τα νοιώθει ασήμαντα. Μπαίνουν ένας ένας στη κουβέντα ξεχνώντας τι τους απασχολούσε, ξεχνώντας τις ίδιες τις έννοιες και την βιωμένη ιστορία. Αποφασίζουν ότι όσο περίεργα κι αν είναι όλα αυτά, τους οφείλουν να συμβάλουν "για την ανοικοδόμηση του αύριο". Έχουν πέσει δηλαδή για τα καλά στη παγίδα.

Αυτή η συνεχής ροή, η εναλλαγή των χρωμάτων και των εμβλημάτων, αφήνει τα πράγματα εσαεί ίδια. Φωτίζονται στη σκηνή υπερμεγενθυμένοι οι αδύνατοι άνθρωποι, οι υποτιθέμενοι μονομάχοι, που ανήμποροι να αλλάξουν τα δεδομένα δε μπορούν να κρυφτούν. Και δε το προσπαθούν, αντίθετα αποπροσανατολίζουν και δίνουν σημασία στο ασήμαντο. Επιμένουν σ' αυτό και το αναδεικνύουν σε μεγαλειώδες. Παράλληλα τα αφήνουν όλα ανοιχτά μόνο για να τα ξανακλείσουν μετά τη συσπείρωση των μαζών που θα επέλθει και πάλι με μαθηματική ακρίβεια. Στο δυτικό μας κόσμο η επιθυμία καλλιεργείται σε μεγάλα θερμοκήπια μεταλλαγμένων, η εκπλήρωση είναι απαγορευμένη. Εξάλλου το πιο πραγματικό συναίσθημα είναι η ανυπομονησία, στον οποίο τόσο καλά τα καταφέρνει ο καπιταλισμός. Μας αρκεί που ολοκληρώνει πάνω μας το τηλεπολιτικό κατεστημένο (το τηλέ- δεν αφορά μόνο την τηλεόραση αλλά και την απόσταση). Η μακρινή φωνή που μας υπαγορεύει τα τεθειμένα διλήμματα γίνεται η δική μας φωνή και οι προβληματισμός τους γίνεται η προσωπική μας παγίδα. Οι αναμετρήσεις τους, οι φωνές των αρχηγών τους, είναι τελικά ένα ακόμα όπιο για τον λαό. Ο τρόπος που έστησαν για άλλη μια φορά το παιχνίδι είναι υποδειγματικός. Ο δικομματισμός είναι σίγουρα ένα καταπληκτικό εργαλείο για τη μη αλλαγή των πραγμάτων. Σαν τα δύο κολώνες, που έχουν γείρει η μια πάνω στην άλλη και αλληλοσυγκρατούνται αποτρέποντας την λυτρωτική τους κατάρρευση. Αλλά ίσως να τα κατάφερναν το ίδιο καλά με τον πολυκομματισμό. Ίσως η ίδια η μορφή του σύγχρονου κομματικού φαινομένου να μην είναι άλλη από μια συστράτευση που στοχεύει στον αυταρχισμό και στη παρούσα εξαπάτηση, ή ίσως και σε μια μεγαλύτερη, λειτουργώντας ως παράγωγα της αρχής: «ένας αρχηγός, ένα κόμμα, ένα κράτος».

Η αυτοδυναμία των πραγματικά κυρίαρχων δεν θα διαταραχθεί ούτε τώρα. Ο καπιταλισμός, σαν τον Ιανό, θα μας κοιτάξει με ένα άλλο πρόσωπο και θα νοιώσουμε ότι όλα θα πάνε λίγο καλύτερα. Τίποτα δε μοιάζει εφικτό, κι όμως όλοι φαντασιώνονται και φανατίζονται. Και το χειρότερο είναι ότι όποιος και να αναλάβει την εξουσία, δε θα έχει να αντιμετωπίσει κοινωνικές αντιστάσεις μιας και οι δυνάμεις αντίστασης φαίνονται κουρασμένες μετά από τόσα χρόνια νεοφιλελεύθερης απολυταρχίας και αστυνομοκρατίας. Αν ξαναέρθει εκείνη η ίδια "αλλαγή", που αφήνει τα πράγματα ίδια, ας μη ξεχνάμε ότι δεν είναι απλώς σε συνέχεια με όσα προηγήθηκαν, αλλά ο,τι ζήσαμε είναι η αναγκαία προϋπόθεσή της ύπαρξής της. Και οι ισχυροί ξέρουν ότι μια "αλλαγή" σήμερα δε θα ήταν αυτό που τους είχε τρομάξει στο παρελθόν. Θα είναι ένα πιο φιλικό πρόσωπο γι' αυτούς, θα είναι και μια ακόμα επέκταση των εργασιών τους σε βάρος των πολλών φυσικά.

Το ότι το πολιτικό μένει ίδιο, δε σημαίνει μια γενική σταθερότητα. Όλα τα άλλα είναι ένα ζήτημα αν θα μείνουν στη θέση τους. Ο δικομματισμός θα συνεχίσει να οργανώνει το ρεσάλτο του κεφαλαίου στο κράτος και στους όποιους θεσμούς και οι ζημιές που θα επιφέρει θα είναι χωρίς προηγούμενο. Ο επερχόμενος εξαμερικανισμός που ονειρεύονται και οι μεν και οι δε θα αποτελέσει μια ανεπανάληπτη βαρβαρότητα. Δεν υπάρχουν εδώ διλήμματα. συνεχίζουμε τις πτήσεις πάνω από τη πόλη και έχουμε τα μάτια ορθάνοιχτα για την επόμενή εξέγερση, που ακούμε ήδη τις κραυγές της να έρχονται από το μέλλον.

Ο καπιταλισμός, ένας εκμεταλλευτικός μηχανισμός που γεννά τη κοινωνική ανισότητα συνεχίζει ακριβώς ο ίδιος,
άλλοτε με την εξαπάτηση και άλλοτε "με κάθε ειλικρίνεια",
άλλοτε με τον εξοντωτικό ανταγωνισμό και άλλοτε με εξοντωτικότερα μονοπώλια,
άλλοτε με εκβιασμούς και άλλοτε με τη βοήθεια των μμε,άλλοτε με συνωμοσίες και άλλοτε με μεγάλα χαμόγελα,
άλλοτε υποκρινόμενος την πρόοδο και άλλοτε τη συντήρηση, άλλοτε με λογιστές και άλλοτε με γκάνγκστερς,
άλλοτε πατώντας στην αμάθεια και άλλοτε εμπορευόμενη τη γνώση,
άλλοτε σακατεύονταν ολόκληρους πληθυσμούς και άλλοτε εμπορευόμενοι την υγεία,
άλλοτε με τη βούληση των πολιτικών και άλλοτε δολοφονώντας τους,
άλλοτε με τη βούληση των εργατών και άλλοτε εκβιάζοντας την επιβίωσή τους, άλλοτε αγκαλιάζοντας τους μετανάστες και άλλοτε βάζοντάς τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης,
άλλοτε χτίζοντας την εκμετάλλευση πάνω στο ρατσισμό, και άλλοτε χτυπώντας τον, ανοίγοντας έτσι νέες αγορές,
άλλοτε καταστρέφοντας τη φύση και άλλοτε αναδεικνύοντας την ως εμπόρευμα,
άλλοτε στο όνομα μιας αόριστης ανάπτυξης και άλλοτε στο όνομα της δικιάς του κρίσης,
άλλοτε δολοφονώντας ανθρώπους και άλλοτε "απελευθερώνοντας τους",
άλλοτε κηρύσσοντας πόλεμο και άλλοτε υπογράφοντας την ειρήνη του εμπορίου,
άλλοτε ισοπεδόντας αιωνόβιους εξουσιαστικούς μηχανισμούς (για να στήσουν τους δικούς τους) και άλλοτε συνεργαζόμενος μαζί τους,
άλλοτε με το Χίτλερ ενάντια στο Στάλιν, και άλλοτε νικώντας με πυρηνικά,
άλλοτε με την αντικομουνιστική προπαγάνδα και τώρα με την αυτοκρατορία.