Διαβάζω πλέον μόνο στοχασμούς από τις κατεστραμμένες ζωές, και ότι είναι πεταμένο στην άκρη του δρόμου. Το πρόσεξαν στη γειτονιά και με δείχνουν πια με το δάχτυλο, έτσι κι αλλιώς δεν είναι η γειτονιά μου. Εδώ που ζω, κλείνομαι όλη μέρα μέσα. Λιώνω στη τηλεόραση που τόσα χρόνια μου απαγόρευα ν' αγοράσω. Ενθουσιάζομαι χάνοντας τον εαυτό μου στο ίντερνετ. Δε συναντώ πια τους ανθρώπους μου. Με εγκατέλειψαν όταν τους εγκατέλειψα κι εγώ... τότε περίπου. Κοιμάμαι πολύ και βλέπω μόνο άσχημα όνειρα. Τρέφομαι με φόβους και ελπίδες, και οι λέξεις που αγάπαγα σιγά σιγά βαραίνουν, σα να άλλαξαν υλικό, και είναι πια ασήκωτες. Δυσκολεύομαι να κρατήσω τα όρια, και δε μιλάω για το καλό και το κακό και τέτοιες μαλακίες, μιλάω για τα πραγματικά όρια. Το νοιώθω ότι ο κόσμος μ' αφήνει πίσω, δε τρέχει προς τη πρόοδο, τρέχει μακρυά μου.
Γυρίζω στα ίδια βιβλία και τα διαβάζω ακόμα πιο αργά. Σαν το ριπλέι που κινείται τόσο αργά που η ταχύτητα γίνεται απαγορευτική για τον δρομέα, αφού δε θα μπορούσε να ισορροπήσει στη κίνηση του επιβραδυμένου εαυτού του. Διαβάζω όπως Μάλον πιπίλιζες τα βότσαλα.
Αγαπάω πια μόνο τα λάθη, τα πιο διακριτικά, αυτά που με το ζόρι ξεχωρίζεις το σβήσιμο στο χαρτί. Αγαπώ τα ψέματα, τα πιο μικρά, αυτά που δεν λες καν ψέμα. Μέχρι να νιώσω πάλι σα κύμα τις πιο ακραίες σκέψεις, τις πιο βρόμικες διαστροφές, τη πιο λάθος ζωή να μου ανήκει, ώρες πληθωρικές και λιπόφιλες, σ' αυτές ανήκει αυτός το άστοχο blog. Μου λένε ν' αγαπάω τον εαυτό μου και μένω για ώρα απορημένος. Θα άλλαζα το φύλο, τους φίλους, τα κόμματα, το νεροχύτη αν μ' απελευθέρωνε κατι... από κάτι... από το κάτι. Μα αυτό που έχει σπάσει είναι πιο πέρα και δεν αλλάζει παρά συνωμοτώντας χρόνια με κάθε χθόνια θεότητα σε τόσο καλοσχεδιασμένες συνωμοσίες που με κουράζει μόνο να φανταστώ τους συγχρονισμούς και τις ενορχηστρώσεις τους.
Δεν υπάρχει αλήθεια μέσα στην αναλήθεια, και μόνο εκεί μπορείς να ψάξεις. Όχι ότι θα ήθελε να βρει κάποιος την αλήθεια. Θεός φυλάξει. Να ψάξει θέλει. Του αρέσει το ψάξιμο. Φτάνει τέλος στην άκρη της ταράτσας, λιπόσαρκο παιδί, ντυμένο σούπερμαν, και αναρωτιέται με τις ώρες αν πετάξει. Μεσήλικας σκουπίζει τα λαδωμένα αποφάγια από τη κοιλιά του κι απορεί αν θα μπορούσε να βάλει το κεφάλι του στον αφαλό του, και να χωθεί σιγά σιγά όλος μέσα του. Τελευταίο να μπει το χέρι που ακόμα πληκτρολογεί. Μην επιστρέψω σύντομα
