Roanapur

παρεμφαίνω

Πάρκειν το απαρέμφατο*
Πάρκω το ρήμα

*Το απαρέμφατο είναι ο μόνος ρηματικός τύπος που δε φανερώνει το πρόσωπο του υποκειμένου.

Μια Κρυφή Ανταρσία;

Ρώταγα τυχαίο κόσμο μέσα στις γιορτές αν άκουσαν, και να με συγχωρούν για τη κομματολογία, αν άκουσαν να έγινε κανένα νέο κόμμα. Η απάντηση ήταν ότι φυσικά και το άκουσαν, ο Μάνος έκανε καινούριο κόμμα. Αυτό ακούσατε, παρατηρούσα, δεν ακούσατε για άλλο κόμμα; Εκεί απαντούσαν αρνητικά.

Από τη μία λοιπόν όλοι γνωρίζουν το κόμμα του Μάνου. Αυτού του κουτοπόνηρου πολιτευτή που συνεχίζει να προβάλλεται από τα μίντια ως κομμάτι της πολιτικής μας ζωής χωρίς να έχει κερδίσει ποτέ το απαιτούμενο λαϊκό έρεισμα Ένας πλάνητας των τηλεοπτικών πλατό χωρίς ιστορία και χωρίς λογική, απλώς με ένα κουτοπόνηρο ρεαλισμό και με την ηλίθια νεοφιλελεύθερη ιδεολογία.

Από την άλλη, έχει μείνει στην αφάνεια ένας ιστορικός μετασχηματισμός της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Παρατάξεις που έχουν γράψει ιστορία στο χώρο της αριστεράς, στα κινήματα, στα πανεπιστήμια, στα συνδικάτα, στη θεωρία και την πράξη αποφάσισαν να ενωθούν. Εκεί που αρχίσαμε να νοιώθουμε ότι μπορεί το παρελθόν να είναι πολύ βαρύ και πλέον να υπάρχουν μόνο σαν απολίθωμα των παλιών τους σχηματισμών, τα ιστορικά σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς αποφάσισαν να μπουν σε νέες φόρμες, σε νέες περιπέτειες.

Να σας συστήσω λοιπόν την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. που είναι το σύνολο των οργανώσεων της αλλά και κάτι περισσότερο από αυτές: το πνεύμα του Δεκέμβρη.

Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ λοιπόν συμμετέχουν:

• ΑΡΑΝ (Αριστερή Ανασύνθεση)
• ΑΡΑΣ (Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση)
• ΕΚΚΕ (Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας)
• ΝΑΡ (Νέο Αριστερό Ρεύμα)
• νΚΑ (νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση)
• ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΙ
• ΟΚΔΕ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ (Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας)
• ΣΕΚ (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα)
• ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ και πολλοί ανένταχτοι αριστεροί.

Τα σχήματα αυτά ειχαν συνεργαστεί, στο παρελθόν, σε κάποιους σχηματισμούς. Εδω και κάποια χρόνια αποτελούσαν το ΜΕΡΑ (Μέτωπο Ριζοσπατικής Αριστεράς) και το ΕΝΑΝΤΙΑ (Ενωτική Αντικαπιταλιστική Αριστερά). Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ δυστυχώς δε συμμετέχει το ΕΕΚ (Εργατικό Κομμουνιστικό Κόμμα).

Φεστιβάλ Βαβυλωνίας

B Fest

το πρώτο ΔΙΕΘΝΕΣ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

στη Σχολή καλών Τεχνών, στις 27-31 Μαΐου 2009

Η κανονικότητα στην Ελλάδα δε θα είναι ποτέ ξανά ίδια, μετά τις μαγικές μέρες του Δεκέμβρη. Τα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη από το κράτος αποτελούν μία παρακαταθήκη ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Μία ολόκληρη γενιά κατάλαβε πραγματικά τι σημαίνει να βγαίνεις στους δρόμους, να εγκαταλείπεις την απάθεια του καναπέ και να συνδιαμορφώνεις το κοινωνικό φαντασιακό και την Ιστορία. Η εξέγερση πρόταξε την αυτοδιαχείριση, την άμεση δημοκρατία και τη δύναμη του συλλογικού ατόμου. O περασμένος δεκέμβρης είναι πλέον ο Δεκέμβρης του 2008 όπου το άτομο αυτοκαθορίζεται ως πολιτικό ον και επανακαταλαμβάνει το χώρο του στη δημόσια σφαίρα.Με τη φλόγα του Δεκέμβρη να καίει ακόμη ζεσταίνοντας την επιθυμία για ρωγμές λόγου και δράσης που θα θρυμματίζουν το παραδοσιακό και θα αποδομούν το σήμερα, η Αντιεξουσιαστική εφημερίδα ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ διοργανώνει διεθνές, αντιεξουσιαστικό Φεστιβάλ στις 27-31 Μαΐου στη Σχολή Καλών Τεχνών.Η ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ εκδίδεται από το 2003 βασιζόμενη στις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και την αντι-ιεραρχία, και ικανοποιεί την ανάγκη της αδιαμεσολάβητης αντιπληροφόρησης της ελληνικής κοινωνίας. Διεθνοποιήθηκε τον Ιούλη του 2008, συνεργαζόμενη με τον πιο ανατρεπτικό λόγο της Αμερικής, όπως αυτός αρθρώνεται από το δίκτυο ΖΝΕΤ. Σε επιστέγασμα της συνεργασίας, ριζοσπάστες διανοούμενοι και ακτιβιστές του δικτύου, όπως ο Μάικλ Άλμπερτ, ο Χάουαρντ Ζιν, ο Νόαμ Τσόμσκι και ο Κρις Σπανός, έρχονται για να μοιραστούν μαζί μας εμπρηστικές σκέψεις και προτάσεις. Στο επίκεντρο του Β-FEST βρίσκεται η πολιτική με ομιλίες και εργαστήρια πολιτικής ζύμωσης, που παίρνουν χρώμα και ήχο από τις πλούσιες πολιτιστικές εκδηλώσεις.Μπορείτε να απευθυνθείτε στην ομάδα του Β Fest για διευκρινίσεις σχετικά με το πρόγραμμα , την οργάνωση, ή ακόμα αν θέλετε να συμμετάσχετε με δικές σας προτάσεις ή ιδέες είτε αυτές αφορούν το καλλιτεχνικό κομμάτι είτε όχι.

Οργάνωση : Βαβυλωνία Αντιεξουσιαστική Εφημερίδα

Τόπος : Σχολή Καλών Τεχνών (Πειραιώς 256, 182 33 Ρέντης)

Site: http://babyloniafest.blogspot.com/

Contact : lactiva@yahoo.com

http://www.babylonia.gr/

άδειασμα

Η μαμή της Ιστορίας

αναδημοσίευση απο decontrol

Συντάχθηκε απο τον/την Makhno
Ο Mάρκο Pεβέλι διδάσκει πολιτική επιστήμη στο πανεπιστήμιο του Aνατολικού Πιεμόντε.

Tο ακόλουθο κείμενό του είναι απόσπασμα δοκιμίου, που περιέχεται στο βιβλίο των Fausto Bertinotti, Lidia Menapace, Marco Revelli «Non violenza» (Fazi editore, 2004).

Oύτε στη σκέψη του Mαρξ ούτε και σε εκείνη τη μακρά και ετερογενή σειρά θεωρητικο-πρακτικών επεξεργασιών που ονομάστηκε «μαρξισμός», η βία υπήρξε ποτέ ταμπού. Oπως οι περισσότεροι «μοντέρνοι» πολιτικοί στοχαστές, και ιδιαίτερα όπως οι περισσότεροι στοχαστές που κατατάσσονται στο ρεύμα του λεγόμενου πολιτικού ρεαλισμού, από τον Mακιαβέλι ώς τον Xομπς και μέχρι, φυσικά, τον Xέγκελ, έτσι και ο Mαρξ θεώρησε τη βία αναπόσπαστη συνιστώσα της Iστορίας, «φυσικό» γνώρισμα της εσωτερικής της διαλεκτικής, που καθορίζεται, ακριβώς όπως η φυσική και η αστρονομία, από το «παίγνιο των δυνάμεων». Kαι την ενσωμάτωσε στον στοχασμό του για τον κοινωνικό μετασχηματισμό με έναν τρόπο καθαρά εργαλειακό, ως μέσο η προσφυγή στο οποίο κρίνεται αποκλειστικά με βάση την ωφελιμότητά του σε σχέση με τον σκοπό (δηλαδή με βάση την αποτελεσματικότητά του).
Σε μια φιλοσοφία ριζικά κοσμική και ιστορικιστική, η οποία ως τέτοια όχι μόνον δεν αναγνωρίζει ιδιαίτερη αυτονομία στην ηθική αλλά την ενσωματώνει και τη διαλύει, ως αντανάκλαση, μέσα στην ιστορική και κοινωνική εξέλιξη, δεν υπάρχει χώρος για έναν ηθικό στοχασμό σχετικά με τη νομιμότητα των μέσων, αλλά μόνον για το βαθμό της αποτελεσματικότητάς τους.
Γίνεται συχνή αναφορά -από μέρους των όψιμων υποστηρικτών μιας άγριας αντίληψης της ταξικής σύγκρουσης και της αναγκαιότητας της βίας ως εγγύησης επαναστατικής συνέπειας- στη γνωστή δήλωση του Mαρξ για τη βία ως «μαμή της Iστορίας» (γράφει κατά λέξη ο Mαρξ: «H βία είναι η μαμή κάθε παλιάς κοινωνίας που κυοφορεί μια καινούρια»), λησμονώντας συχνά ότι ο Mαρξ τη διατυπώνει ακριβώς στο τέλος του πρώτου τόμου του «Kεφαλαίου», στο έβδομο μέρος, το αφιερωμένο στη «Διαδικασία συσσώρευσης του κεφαλαίου», και στο εικοστό τέταρτο κεφάλαιο με τίτλο «H λεγόμενη πρωταρχική συσσώρευση».
O Mαρξ αναφέρεται, επομένως, όχι τόσο (και μάλιστα καθόλου) στην προλεταριακή επανάσταση, αλλά στην άγρια διαδικασία διαμόρφωσης της αστικής κοινωνίας σε ρήξη με την παλιά φεουδαρχική κοινωνία καιιδιαίτερα στη «Γένεση του βιομήχανου κεφαλαιοκράτη», ο οποίος διαμορφώθηκε ακριβώς χάρη στη βίαιη και αναγκαστική απαλλοτρίωση των αγροτών, την περίφραξη των χωραφιών, τις αιματηρές αποικιακές κατακτήσεις, που λειτούργησαν ως ισχυροί και αιμα- τοβαμμένοι «επιταχυντές» της γέννησης του καπιταλισμού με τον διαχωρισμό του από τον παλιό φεουδαρχικό κόσμο («Oι μέθοδοι αυτοί στηρίζονται εν μέρει στην πιο ωμή βία... Oλες χρησιμοποιούν την κρατική εξουσία, τη συγκεντρωμένη βία της κοινωνίας», είχε διευκρινίσει αμέσως πριν ο Mαρξ, «για να επιταχύνουν σαν σε θερμοκήπιο τη διαδικασία της μετατροπής του φεουδαρχικού τρόπου παραγωγής σε κεφαλαιοκρατικό»).
H βία επομένως, στην οποία αναφέρεται εδώ, βρίσκεται στην απαρχή της διαμόρφωσης του σύγχρονου προλεταριάτου -ως πράξη με την οποία σφυρηλατούνται οι αλυσίδες του- και όχι στο τέλος, ως πράξη με την οποία πρέπει να σπάσουν αυτές οι αλυσίδες.
Aλλά το ζήτημα δεν έχει και πολλή σημασία (εκτός από το ότι υπαγορεύει μια μεγαλύτερη φιλολογική προσοχή στη χρήση των τσιτάτων, ιδίως όταν αυτά χρησιμοποιούνται για να κατακεραυνώνουν διαφωνούντες συνομιλητές).
Tο ζήτημα δεν έχει και πολλή σημασία, επειδή, αν παρακάμψουμε αυτές τις δύο γραμμές, είναι σε κάθε περίπτωση προφανές ότι ο Mαρξ και μαζί του ο Ένγκελς και όλοι οι πατέρες του μαρξισμού (με εξαίρεση τους λεγόμενους καντιανούς σοσιαλιστές και, όψιμα αλλά και αμφίσημα, τον Kάουτσκι) είχαν πάντοτε απέναντι στη βία -όπως και απέναντι στον πόλεμο- μια στάση αρκετά ανενδοίαστη. Eίχαν μια στάση πραγματιστική, που καθοριζόταν ανάλογα με τις περιστάσεις, μια στάση που σίγουρα δεν ήταν στάση «αρχής», αλλά ούτε καν επιφύλαξης.
H εικόνα του «λαού στα όπλα» κυριάρχησε συχνά στην αναπαράσταση της επαναστατικής διαδικασίας, είτε επρόκειτο για το γερμανικό 1848 είτε για την Kομμούνα του Παρισιού, έτσι ώστε η συγκρότηση της εργατικής τάξης σε στρατό κατέληγε να αντιπροσωπεύει την πιο σίγουρη εγγύηση ότι η επανάσταση θα οδηγούνταν ως τις αναγκαίες συνέπειές της. Στον νεαρό Mαρξ η ένοπλη εξέγερση είναι η «φυσική» μορφή της επανάστασης, την οποία φανταζόταν με βάση το ακριβές υπόδειγμα της Γαλλικής Eπανάστασης, που ήταν το αρχέτυπο κάθε μοντέλου επανάστασης. Mε τον ίδιο τρόπο ο Mαρξ (και ίσως ακόμη περισσότερο ο Ένγκελς, ο οποίος έτρεφε ένα αληθινό πάθος για τις σπουδές στρατηγικής) εντάσσει τον πόλεμο και τους στρατούς «στον υπολογισμό των προπτικώντου επαναστατικού κινήματος», ως παράγοντα πιθανής επιτάχυνσης του επαναστατικού κινήματος και ως ευκαιρία που ευνοεί τη ρήξη με το κοινωνικό και πολιτικό status quo.
Aπό την άλλη μεριά, το 1867, ο Mαρξ θα αντιταχθεί στο φιλειρηνικό κίνημα που είχαν υποστηρίξει διανοούμενοι όπως ο Bικτόρ Oυγκό και άλλοι.
Xρειάζεται όμως να προσθέσουμε ότι ο πόλεμος δεν ήταν ακόμα εφοδιασμένος με τα καταστροφικά εργαλεία που αποκαλύφθηκε ικανή να επινοήσει η σύγχρονη τεχνολογία. Στον 19ο αιώνα του Mαρξ και του Ένγκελς ο πόλεμος δεν είχε ακόμη προσλάβει τον ολικό χαρακτήρα που θα πάρει αντίθετα στις αρχές του 20ού αιώνα. Kαι θα πρόκειται από κάθε άποψη για μια τομή, για μια χρονική ρήξη, που θα αλλάξει ριζικά τον ίδιο τον τρόπο με τον οποίο τίθεται το ζήτημα του πολέμου και γενικότερα της βίας στο πλαίσιο της επαναστατικής θεωρίας (...).
7 - 05/04/2009

Η Ανοιξη του Δεκέμβρη (και ο Δεκέμβρης μεσα στην Ανοιξη)

Δυστυχώς η διεθνής αμνηστία είναι πάντα απούσα σε παρόντα χρόνο. Πράγμα φυσικό αφού δίνει πρώτη προτεραιότητα στην συνέχιση της λειτουργίας της, στην ίδια της την ύπαρξη. Αρα δε τα βάζει με τις τοπικές αρχές, δεν τις αμφισβητεί, παρά μόνο από απόσταση χρονική ή τοπική. Οι εκθέσεις της δεν γίνονται ποτέ απο το τοπικό παράρτημα, μια πρακτική αυτοεξουδετέρωσης. Η δράση της εκ των υστέρων αποσκοπεί στο να φετιχιζόμαστε με τις ευαισθησίες μας. Καλεί τώρα για υπογραφές, με καθυστέρηση κάποιων μηνών για την υπόθεση της Κούνεβα και για τα γεγονότα του Δεκέμβρη. Στην έκθεση για το Δεκέμβρη η οργάνωση επαναλαμβάνει το όνομά της 35 φορές! Κράτα επίσης πάντα μια ηλίθια λογική ίσων αποστάσεων σε θήτες και θύματα Αλλά τι να γίνει; Έστω και καθυστερημένη, αυτή η δικαίωση έχει μεγάλη αξία, μιας και ο επίσημος λόγος στην Ελλάδα έχει υποβιβάσει το Συμβάν του Δεκέμβρη σε απλά και ενοχλητικά μπάχαλα. Δεδομένο είναι ότι η έκθεση δε θα λάβει καμία δημοσιότητα από το καθεστωτικά μίντια.

Διαβάστε ολόκληρη την έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας εδώ. Υπογράψτε τη διαμαρτηρία προς το υπουργείο εδώ.

Η έκθεση μιλά για:
...μακρόχρονες και συνεχιζόμενες ανησυχίες αναφορικά με την παράλειψη των αρχών στην Ελλάδα να διασφαλίσουν ότι η αστυνομία σέβεται και προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα... Σύμφωνα με μία ανεπίσημη αναφορά, πραγματοποιήθηκαν 284 συλλήψεις Ελλήνων και αλλοδαπών πολιτών σε 16 διαφορετικές πόλεις σε όλη την Ελλάδα μεταξύ 6 Δεκεμβρίου 2008 και 14 Ιανουαρίου 2009, και σε 67 περιπτώσεις άτομα προφυλακίστηκαν μέχρι να δικαστούν. Μερικοί από τους συλληφθέντες ήταν κάτω των 18 ετών. Δίκες έχουν οριστεί για τον Μάρτιο, τον Ιούνιο και τον Οκτώβριο του 2009... Η οργάνωση με λύπη σημειώνει ότι ο φόνος του Αλέξη Γρηγορόπουλου και οι φερόμενες ως παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο πλαίσιο της αστυνόμευσης των διαδηλώσεων αποτελούν το αποκορύφωμα ενός μοτίβου σοβαρών παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων από μέλη των σωμάτων ασφαλείας, που περιλαμβάνει υπερβολική χρήση βίας, βασανιστήρια και άλλες μορφές κακομεταχείρισης, και κακή χρήση πυροβόλων όπλων...

A Call to the Anarchist Movement

As the world economy heads deeper into an unprecedented recession, the spectre of social unrest is again spreading across Europe and the World. In the UK we have experienced an extended holiday from wide-spread class struggle as social democracy and capitalism worked hand in hand to maintain social peace. But as the guarantees of the banks have gone, so too have the guarantees that the state can manage the emerging social conflict, which could potentially turn into social rebellion unseen in the UK for decades.
So, where does that leave the Anarchist Movement? Are we relevant? Do we exist in a form coherent enough to actually be called a movement? Are we progressing? The Anarchist Movement Conference is a chance to put our ideas on the table and rebuild ourselves. The barriers that exist need to be broken down, the experiences and ideas of those involved in anarchist politics need to be shared, discussed, critiqued and debated. The task is urgent, practical and necessary - are we as a movement mature enough to face the challenge?
How and where should we organise? Who are we are speaking to? How do we relate to the wider world as anarchists? These are some of the discussions that might happen during the course of the weekend. We want this conference to be a historical turning point, a point where we manage collectively to come together to look at the problems and work towards the solutions. Anarchists from every federation, network and local group, those involved in diverse struggles from environmental direct-action to community work, trade unionism to DIY projects - we invite you and encourage you: Claim your place at the table and help make a movement!
If we truly aim to be part of making history we need to remake ourselves as an organised, pragmatic movement to become an effective part of revolutionary change. If we do not learn from the mistakes of the past we are doomed to repeat them. The anarchist ideals of mutual aid, solidarity and the desire to live as equals have been echoed throughout our history, in every country, by women and men, regardless of race or ethnicity. We have a proud history, this conference is both about recognizing where we have come from and organizing where we want to go. Be a part of it!

Η Απόσταση της Ασφάλειας

Σε μια πλήρως ειρηνική πορεία διαμαρτυρίας, τι παριστάνουν τα ΜΑΤ να βρίσκονται εκεί... αν όχι για να τρομοκρατήσουν, για να δημιουργήσουν κλίμα έντασης, δηλαδή για να προκαλέσουν. Σε μια ειρηνική πορεία λοιπόν, που το ίδιο το σύνταγμα τη διασφαλίζει ως δικαίωμα, πως γίνεται τα ΜΑΤ να βρίσκονται τόσο κοντά στους διαδηλωτές;

Το λέω για σας που επαναλαμβάνετε την Εγελιανή μπούρδα, ότι η αστυνομία οφείλει να υπάρχει για να προστατεύει τον όχλο από τον εαυτό του. Η παρουσία των ΜΑΤ σε απόσταση τόσο κοντινή από πορείες, εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και εν γένει πολιτικές δραστηριότητες είναι παράνομη, είναι αντισυνταγματική. Είναι όχι μόνο αναίρεση αλλά απαγόρευση του δικαιώματος πολιτικής έκφρασης. Είναι η απουσία της δημοκρατίας.

Η φωτογραφία είναι από τη σημερινή πορεία διαμαρτυρίας στις φυλακές Κορυδαλλού. Η πορεία ήταν υποδειγματικά ειρηνική. Οι περίπου 500 διαδηλωτές έβλεπαν τα ΜΑΤ σε μια σταθερή απόσταση 5-10 μέτρων. Πως να εκφρασθείς πολιτικά όταν η κρατική τρομοκρατία σε ζυγώνει;

εξαιρετικός!

Αλέκος Αλαβάνος
Πρόεδρος Κοινοβουλευτικής Ομάδας Σύριζα
08.04.09
προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση της Βουλής για τη βια και την εγκληματικότητα

"Πιστεύω ότι ο κ. Πρωθυπουργός ήταν άψογος. Αψογος εκφραστής της παράδοσης της Δεξιάς για το νόμο και την τάξη. Μια παράδοση η οποία μέσα στις δεκαετίες που έχουν περάσει έχει οδηγήσει πολλές φορές τη χώρας μας σε συνθήκες μικρής και μεγάλης ανωμαλίας. Γιατί η προσέγγιση και το γεγονός ότι αφιέρωσε πάνω από τη μισή του ομιλία στα γεγονότα του Δεκέμβρη, ήταν απλώς και μόνο δημαγωγική. Μια προσέγγιση δημιουργίας φόβου απέναντι στους πολίτες και χωρίς τρόπους προσέγγισης ενός πολύ σύνθετου ζητήματος.
Υποθέτω ότι ο κ. Πρωθυπουργός ξέρει τον Εθνικό Υμνο ή τουλάχιστον την πρώτη στροφή, η οποία λέει «σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη γη».
Δεν είναι τόσο απλό να κάνουμε εδώ πέρα καλλιστεία καταγγελίας της βίας. Να μην σκεφθούμε σε κάθε συνθήκη σε κάθε χρόνο την άλλη διάσταση που μπορεί να έχει. Και φυσικά για να μην υπάρχουν παρερμηνείες, για μας, σε πεδίο κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν έχει θέση η χρήση βίας για την προώθηση των πολιτικών αιτημάτων. Και εμείς ως ΣΥΡΙΖΑ για τη σημερινή συζήτηση κάναμε μια ημερίδα με καλεσμένους καθηγητές Πανεπιστημίου, διαπρεπείς Ποινικολόγους, ψυχιάτρους, εκπροσώπους αστυνομικών, εκπροσώπους της νεολαίας, για να προσεγγίσουμε αυτό το θέμα της βίας, της εξτρεμιστικής δράσης της εγκληματικότητας. Και κρατάμε μερικά πράγματα για να πούμε ότι δεν είναι απλά τα ζητήματα. Κρατάμε αυτά που μας είπε η ψυχίατρος η Φρ. Μουρελή, ότι σήμερα η προσφυγή στη βία από τη νεολαία, πολλές φορές, πάει να λύσει τραύματα και ζητήματα και ματαιώσεις, που αφορούν στην οικογένεια, στους παππούδες τους του εμφυλίου, απ΄ όποια πλευρά και αν ήταν ή τους πατεράδες και τις μανάδες της δικτατορίας. Δεν ξεχνάμε αυτό που μας είπε ο ψυχαναλυτής Ν. Σιδέρης ότι το παιδί μπαίνει μέσα στην κοινωνία έχοντας στοιχεία βίας τα οποία εντείνονται από τη διάρρηξη των δεσμών ανάμεσα στις γενιές και των δεσμών αλληλεγγύης μέσα στην κοινωνία.
Γιατί λοιπόν αυτή η υποκρισία; Γιατί είστε γραμματείς και φαρισαίοι. Υποκριτές είστε. Και να σας πω γιατί; Γιατί ο Πρωθυπουργός αφιερώνει τη μισή του ομιλία στη βία η οποία έχει πολιτική διάσταση. Και σας λέω το εξής για το 2008, δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός, χωρίς να υποτιμάω τον κίνδυνο και την ανάγκη να προστατευθεί η δημοκρατία μας από όλες αυτές τις ενέργειες, δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός από τρομοκρατία στη χώρα μας. Και την ίδια χρονιά υπήρξαν 1522 νεκροί, η πλειοψηφία νέοι άνθρωποι από τροχαία, οικογένειες έχασαν τα παιδιά τους , αποκτήσαν τραύματα τα οποία δεν επουλώνονται. Την ίδια στιγμή χάθηκαν περίπου 150 άνθρωποι πολλοί από αυτούς νέοι, από εργατικά ατυχήματα. Την ίδια στιγμή είχαμε 320 περίπου αυτοκτονίες, οι περισσότερες νέων ανθρώπων. Την ίδια στιγμή είχαμε 240 περίπου νεκρούς από ναρκωτικά. Γιατί λοιπόν δεν προσεγγίζουμε σωστά και δεν βάζουμε τις σωστές ιεραρχήσεις, αλλά αντίθετα οι προσεγγίσεις που υιοθετούμε υποτάσσονται στην ανάγκη αύξησης της εκλογικής πολιτικής επιρροής και σ΄αυτή την επίθεση η οποία δεν γίνεται με ευθύ τρόπο, αλλά την είδαμε ;ακόμη μια φορά του Πρωθυπουργού απέναντι στην ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα όμως δεν ήταν επίθεση ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Πίσω από αυτό ήταν επίθεση ενάντια στην πολιτική δράση των νέων ανθρώπων, στα κινήματα των συμβασιούχων, στα κινήματα του άρθρου 16, στην απόγνωση και τον θυμό των μαθητών και μαθητριών του Δεκέμβρη για το χάσιμο του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Θέλουμε μια πιο ειλικρινή, πιο αποτελεσματική και απαλλαγμένη από δημαγωγίες προσέγγιση από τη μεριά της κυβέρνησης στο πρόβλημα αυτό. Τι σημαίνει αυτή η προσέγγιση; Σημαίνει ότι η βία η οποία σήμερα γεννιέται για πολλούς λόγους με έναν πολλαπλασιαστικό τρόπο πρέπει να αντιμετωπισθεί μέσα από τα θερμοκήπια και μέσα από τις μήτρες που τη γεννάνε..."

Διαβάστε ολόκληρη την Ομιλία και τη Δευτερολογία

Ο Δεκέμβρης απ' τη σκοπιά του Γενάρη

κείμενο εφτά συγγραφέων

στο περιοδικό αλητεία

«Ο λόγος δε μπορεί να συλλάβει [τη γυμνή ζωή] ει μόνο στο σάστισμα και στην έκπληξη (οιονεί έκπληκτος, Schelling)».

Δεν είναι η έλλειψη δεδομένων περί των γεγονότων αυτή που οδήγησε σε παραστάσεις, κρίσεις και καταγραφές που πολύ απείχαν από όσα ζήσαμε, αλλά μάλλον η συντακτική αποδοχή του υπάρχοντος, το γνωστικό διαφέρον που επιβάλλει η θέση του δρώντος και του παρατηρητή, ο (εκσυγχρονισμένος πια) «από καθέδρας σοσιαλισμός», αυτό που οδήγησε στην άρνηση, την τυφλότητα ή τη συλλήβδην καταδίκη: παράδοξη αρχή για ένα κείμενο που θα μπορούσε να (κατα)κριθεί ως εμμένον στην παράθεση εικόνων, στον περιγραφισμό, στην («απλοϊκή») διατύπωση ερωτημάτων. Μια συγκροτημένη θεωρία περί του «τι πράγματι συνέβη» αργεί. Δε δικαιούμαστε να αναμένουμε έναν νεαρό Μαρξ να θέσει το πραγματικό ζήτημα τη στιγμή που ανακύπτει, ούτε όμως και δικαιούμαστε να αναμένουμε. Τα φαινόμενα δεν ταιριάζουν πια με τις κατηγορίες στις οποίες τα εντάξαμε ή με αυτές που κάποιοι εκτόξευσαν εναντίον τους. Εδώ προκύπτει ένα κενό. Αν δεν το γεμίσουμε με ερωτήματα, αν το καλύψουμε με πρόχειρες σανίδες και το προσπεράσουμε, κάθε στιγμή θα αναγκαζόμαστε να κατασκευάζουμε εξαιρέσεις σε έναν κανόνα που δεν ισχύει πια. Επιλέγουμε, λοιπόν, να καταθέσουμε «απλώς» μια αποσπασματική μαρτυρία περιστατικών αποσπασματικών πλην βιωμένων, υπενθυμίζοντας ότι κι αυτή είναι μια πολιτική στάση: το μόνο που μπορούμε να κάνουμε προς το παρόν.

Ένα συλλογικό υποκείμενο;

Αυτό που περισσότερο χρήζει επεξεργασίας είναι αυτό το διαρκώς κι από παντού επαναλαμβανόμενο «ένας σαν εμάς»: αφαιρώντας ένα-ένα τα στοιχεία που το απαρτίζουν θα καταλήξουμε εν τέλει να το επαναορίσουμε ως «κανένας». Κανένας – δηλαδή όλοι. Το «όλοι» είναι αυτό που μένει αν αφαιρέσουμε συγκεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες. Αυτό που μας απασχολεί είναι το «συνανήκειν» του σώματος των συμμετεχόντων, το συγκροτημένο (πλην διαφοροποιημένο) προϊόν μιας ενεργητικής αντιπαράθεσης με την «άλλη πλευρά» του «όλοι»: όσων, δηλαδή, ένιωσαν να απειλούνται, έμειναν σπίτι τους ή παρέλασαν αποκεντρωμένοι, με ή χωρίς τη θέλησή τους, φοβούμενοι, αδιάφοροι ή κάνοντας δεύτερες σκέψεις. Ένα πολυδιασπασμένο κι εξακτινωμένο κοινωνικό υποκείμενο που συναντήθηκε στους δρόμους για ολόκληρες εβδομάδες: μια μη αναμενόμενη συνάντηση. Μαθητές γυμνασίων και λυκείων, μετανάστες δεύτερης γενιάς, φοιτητές οργανωμένοι ή ανοργάνωτοι, επισφαλώς εργαζόμενοι, άνεργοι. Ένας αστερισμός υποκειμένων που δεν διατύπωσε ρητά- δηλαδή διαχειρίσιμα- πολιτικά αιτήματα, αλλά διαμόρφωσε πολιτικά προτάγματα και προκάλεσε κοινωνικά ρήγματα μη διαχειρίσιμα ούτε από το εσωτερικό του ούτε όμως κι από τους διαχειριστές της εξουσίας – κι αυτό ίσως είναι και το πιο κρίσιμο: η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να απαντήσει με οποιαδήποτε «εξαγορά», με οποιαδήποτε μορφή μέτρων εκτόνωσης παρά μόνο με τη βία των σωμάτων ασφαλείας. Υπό κριτική τέθηκε και η μαζικότητα όσων με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συμμετείχαν στην εξέγερση. Μέχρι ποιο σημείο οι αποκεντρωμένες αντιδράσεις ήταν αποτέλεσμα μιμητισμού των πρωτεργατών της μητρόπολης; Και πώς κατάφεραν να είναι ποσοτικά και ποιοτικά σε πολλές περιπτώσεις ανάλογες με τις αντίστοιχες ενέργειες που διέπρατταν οι «επαγγελματίες επαναστάτες – προβοκάτορες» των Αθηνών; Η δημογραφική έκρηξη των «300 γνωστών αγνώστων» που υπάρχουν ως στοχοποιημένος, αποκλειστικός φορέας της μη νόμιμης βίας ήδη από το Νοέμβρη του ’73 φαίνεται να μην εξηγείται με επάρκεια από αναγωγιστικές συλλογιστικές και εκδοχές συνενοχικής παραβατικότητας στιγμιαίου χαρακτήρα από συγγενείς, φίλους και άβουλους μαθητές θύματα προπαγάνδας των εν λόγω «ταραξιών».

Η βία, λοιπόν

Μεγάλο μέρος όσων ειπώθηκαν κινήθηκαν στη λογική της αναθεματιστικής απόρριψης των βίαιων πρακτικών της εξέγερσης με έναν λόγο καταγγελτικό ως προς τους «ταραξίες» και υπερασπιστικό ως προς τις συντεταγμένες δυνάμεις διατήρησης της τάξης. Φυσικά, υπήρχε και η σπανιότερη φωνή της a priori αποδοχής κάθε μορφής βίαιης αντίδρασης μπροστά στη φρικιαστική δολοφονία ως αφορμή και μπροστά σε ορισμένα βαθύτερα κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά προβλήματα ως αίτια. Μπορεί όμως το ζήτημα της βίας του Δεκέμβρη να εξαντληθεί στο δίπολο καταδίκης – φετιχοποίησης της βίας; Είμαστε σίγουροι για το αν χρησιμοποιήθηκε η βία αποκλειστικά είτε τυφλά είτε ως μέσο για πολιτικούς σκοπούς; Μήπως μία τόσο απόλυτη διάκριση μας οδηγεί σε μία λανθασμένη ανακατασκευή του φαινομένου;Ας διακρίνουμε επιτέλους τη συμβολική βία των εξεγερμένων (υλικές καταστροφές σε συγκεκριμένους, συμβολικά φορτισμένους στόχους) από την πραγματική, νομιμοποιημένη βία που ασκεί το κράτος (που τρόπον τινά συμπυκνώνεται στο σύνθημα «εργατικά ατυχήματα και σφαίρες στο ψαχνό, τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ»…). Αυτό δεν συνεπάγεται τη νομιμοποίηση μιας άλλης διάκρισης αφενός σε ανώδυνες, συμβολικές πρακτικές και αφετέρου σε βίαιες, καταχρηστικές τερατουργίες. Κάτι τέτοιο θα συνιστούσε εθελοτυφλία, αφού η χρησιμοποίηση συμβολικής βίας εκ μέρους των φορέων δράσης της αποσκοπεί σε πραγματικά αποτελέσματα, όσο πραγματική είναι και η «αναίμακτη» βία εκ μέρους της πολιτείας που βιώναμε με ποικίλους τρόπους και πριν τα γεγονότα του Δεκέμβρη. Αλλά η τυφλή εμπιστοσύνη στην αυταξία της δημοκρατίας και η πίστη στη νομιμότητα δεν αρκεί για την επιστροφή στην κανονικότητα; Όσο οι κυριότεροι δημοκρατικοί θεσμοί παραμένουν στην εκφυλισμένη κατάστασή τους ως κενά σημαίνοντα, ανίκανοι να προσφέρουν ακόμα και την ψευδαίσθηση ατομικής και κοινωνικής ευδαιμονίας, θα υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που στο φαντασιακό των υποκειμένων τους θα γεννιόνται κάθε λογής εικόνες ανατροπής. Η άρνηση εδώ είναι διττή: αφορά τόσο την επιστροφή σε μία τέτοια (φύσει και θέσει βίαιη) κανονικότητα, όσο και την πίστη σε μία μεταφυσική της νομιμότητας και στην τυφλή εμπιστοσύνη στην «αυταξία» της δημοκρατίας που εκκρέει από αυτήν. Ωστόσο, η απάντηση στη μεταφυσική της νομιμότητας και σε μια πρακτικά τυφλή νομιμοφροσύνη δεν είναι η μεταφυσική της βίας. Αντίθετα, η κατανόηση του εμμενούς χαρακτήρας της αποκλείει προσπάθειες υπερβατολογικής θεώρησής της και έκπτωσής της σε αυτοσκοπό. Οι προσδοκίες, λοιπόνΚαι αν αυτό δεν δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό «κοινωνική εξέγερση» τότε τι; Γιατί δεν μπορεί να ερμηνεύονται οι βίαιες πράξεις μόνον ως η απέλπιδα και κραυγάζουσα ακυρωμένη φωνή μιας συλλογικότητας που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αλλιώς παρά ως κοινωνική εξέγερση ακριβώς λόγω της πολυμορφίας της και του ετερόκλητου των τάσεων που την απαρτίζουν. Κι αν οι ατομικές προσδοκίες όσων συμμετείχαν, που αναμφίβολα ποικίλουν από την κατάλυση του κράτους μέχρι την απλή «επαναστατική εκτόνωση» ανάλογα με τις ιδεολογικές καταβολές και την πολιτική εκτίμηση του καθένα, δεν είναι εύκολο να συμπυκνωθούν σε ένα ενιαίο πολιτικό αίτημα, η ανάγκη μετουσίωσης της δυναμικής σε θετικά διατυπωμένες διεκδικήσεις εκφράστηκε από τους συμμετέχοντες. Ακόμα και ομάδες (όπως οι μετανάστες και οι μαθητές) που για πρώτη φορά συμμετείχαν τόσο μαζικά σε κινητοποιήσεις γενικότερου κοινωνικού χαρακτήρα, ενσωματώθηκαν σε μεγάλο βαθμό σε μια λειτουργία τέτοιας τάξεως, δηλαδή του αιτήματος και του σκοπού και όχι της μάταιης έκρηξης υπό τη μορφή ενός απολιτικού acting out συσσωρευμένης οργής. Αυτό ήταν φανερό στις συλλογικές διαδικασίες των εξεγερμένων, κατά κανόνα σε πανεπιστημιακούς χώρους, όπου οι κάθε είδους αποφάσεις ήταν αποτέλεσμα πολιτικής ζύμωσης και συνδιαμόρφωσης, συναινετικού ή αμεσοδημοκρατικού χαρακτήρα. Παράγωγα αυτών των διαδικασιών ήταν και δεκάδες ευφάνταστες και μη βίαιες με την αυστηρή έννοια του όρου παρεμβάσεις, οι οποίες φυσικά δεν έγιναν ευρύτερα γνωστές αφού δεν προβλήθηκαν, ίσως και επειδή δεν διαθέτουν εμπορεύσιμα από τα ΜΜΕ χαρακτηριστικά σε αντίθεση με τη βία. Εξ ου και η ολιγόλεπτη διακοπή του ζωντανού προγράμματος της δημόσιας τηλεόρασης και η κατάληψη των γραφείων της ΕΣΗΕΑ, ενός χώρου που ενώ δεν προστατεύεται από το πανεπιστημιακό άσυλο, αποτέλεσε εφαλτήριο αντιπληροφόρησης εκ μέρους των εξεγερμένων σε πείσμα της μονόπλευρης και μεροληπτικής παρουσίασης των γεγονότων, κυρίως από πλευράς τηλεόρασης. Η επαναφορά της πολιτικής συζήτησης και η ανάδειξη της ανάγκης άρθρωσης πολιτικού αιτήματος σε μια ασθμαίνουσα και δυσλειτουργική δημοκρατία όπως η δική μας είναι ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Η ριζοσπαστικοποίηση απόψεων και πρακτικών με εξάπλωση σε τοπικό επίπεδο χαρακτήρισε τον τελευταίο μήνα του προηγούμενου χρόνου που είδε τη γενιά των 15ρηδων να βγαίνει στους δρόμους επιδεικνύοντας κοινωνικά και πολιτικά αντανακλαστικά, τα οποία δυστυχώς αποκαλύφτηκαν μόνο μετά την ανθρωποκτονία ενός συνομήλικού τους από αστυνομικό. Αν τα παραπάνω σας δίνουν την εντύπωση μιας καταγραφής των γεγονότων από την σκοπιά των συμμετεχόντων στην εξέγερση τότε σωστά έχετε καταλάβει και το κείμενο έχει πετύχει το σκοπό του που δεν είναι άλλος από το να γίνουν γνωστά γεγονότα και θέσεις που δεν ταυτίζονται με την προβαλλόμενη ως πραγματικότητα από τα media. Τώρα που η εξέγερση ως συγχρονικό φαινόμενο έχει ξεθυμάνει χάνοντας τη δυναμική των πρώτων δύο εβδομάδων, τώρα που η διάχυση της βίας υποχώρησε αφήνοντας ένα σύννεφο σκόνης πίσω της και εμάς με την ελπίδα να αντικρίσουμε κάτι δημιουργικό όταν αυτό κατακάτσει, είναι καιρός να καταγραφούν τα γεγονότα ως τέτοια, να πλαισιωθούν και να ακτινογραφηθούν. Έτσι, ίσως να προκύψουν λιγότερο βεβιασμένες αναλύσεις για το βίαιο χαρακτήρα της εξέγερσης, λιγότερο αφοριστικές. Χωρίς την ενδεχόμενη έπαρση του εξεγερμένου και πολύ περισσότερο χωρίς την αυτόκλητα επικυρωμένη ηθικολογία που προσφέρει η ασφάλεια και η παραπληροφόρηση του καναπέ. Εν τέλει, ας λογιστεί το φαινόμενο της βίας του Δεκέμβρη όχι ως κάτι το ακατάληπτο και άφατο, ως το άλαλο Κακό, αλλά ως κάτι το πραγματικό που χρήζει εμβριθέστερης ανάλυσης και δύναται εκτός των άλλων να πηγάζει από ηθική στάση έχοντας στοιχεία πολιτικής ορθολογικότητας.

I think you ‘re a Nazi baby

Θυμάμαι στο συνέδριο για την ακροδεξιά στο Πάντειο πριν χρόνια να έχουν έρθει διάφοροι απίθανοι του λάος και να μας ακολουθούν στους διαδρόμους απειλώντας με μηνύσεις. Δεν τους άρεσε να τους λένε ακροδεξιούς. Μας τόνιζαν ότι δεν είναι ακροδεξιοί ακριβώς επειδή το δηλώνουν ότι δεν είναι. Αλλά τι σόι επιχείρημα είναι αυτό; Μας λένε "δεν είμαστε γιατί το λέμε ότι δεν είμαστε". Τώρα πια μάλιστα μας εγκαλούν και για τη χρήση του ονόματός τους, λένε, "δεν είμαστε πια το λάος, είμαστε ο λαός". Είναι μια απλή παρατονία να θές να λές πως εσύ είσαι ο λαός; Πως καταφέρνει ένας τέτοιος θίασος να ξεγελάει μερικές εκατοντάδες ψηφοφόρους.
Επίσης γιατί οι ακροδεξιοί κρύβουν τόσο πεισματικά τα πιστεύω τους; Γιατί προσπαθούν να βγάλουν προς τα έξω κάτι άλλο απ’ αυτό που είναι; Δεν έχω γνωρίσει κομουνιστή ή αναρχικό που να ντρέπεται για τα πιστεύω του, γιατί αυτό που παρουσιάζεται σαν το συμμετρικό άλλο άκρο είναι κρυμμένο στη ντροπή και αναλώνεται σε επιχειρήματα αποπροσανατολισμού; Αυτή είναι η αντίληψη περί αλήθειας και ειλικρίνειας που έχει η άκρα δεξιά, αυτή είναι η αντίληψη της για τον εαυτό της.
Η αλήθεια είναι ότι το λάος είναι ακροδεξιά. Αρκεί να δει κανείς τα βιογραφικά των Πλεύριδων και των Βορίδιδων. Και έχει κάθε λόγο να ντρέπεται γιατί η ακροδεξιά είναι ένας χολιασμένος συφερτός που το μόνο που κάνει είναι να επενδύει στο μίσος. Με αφορμή τη δικαστική διαμάχη για το μουστακάκι του Καρατζαφέρη, του αφιερώνω το παρακάτω τραγουδάκι:

You're the love of my life but it cuts like a knife
and I feel that I'm being misled
See I'm a little concerned for I've recently learned
of the swastika tattoo on your head

And it makes you smile when you hear "Sieg Heil"
You love the smell of a burning cross in the yard
You do goose step salutes in your Doc Martin boots,
and you quoted "Mein Kampf" in our 5th anniversary card.

I think you're a nazi baby,
Are you a nazi?
You might be a nazi baby...

You keep extensive files on the Nuremberg trials,
and you watch them whenever they're airing
I guess I should've known when you bought a new bone
for your puppies named Goebbles and Goering

You showed up late to our very first date,
I said "how are you" you said "white power"
Call me paranoid but I'm not overjoyed
when you ask me if I want to shower...

I think you're a nazi
Don't be lying baby,
Are you a nazi?
Are you anti-Zion maybe?

Your every dress is monagramed SS,
you hold an Aryan picknick and bash
And it makes me irate when you say I look great
when I wear a little tiny moustache,

Your social politics say that races don't mix,
and you call it pure blood pollution
And whenever I'm sad, you say it's not so bad,
for every problem there's a "Final Solution"...

I think you're a nazi,
Give me an answer baby
Are you a nazi?
You drive a fucking panzer baby

You say that love is blind so how could I have guessed
But then again I met you at a Schindler's List Protest.

I know you're a nazi
And that's why I'm leavin'
I know you're a nazi
Sure as my name is Stephen, Lynch-Berg-stein.

Little Tiny Moustache - Stephen Lynch.

Marx with Nietzsche

Σίγουρα το κατάλληλο ανάγνωσμα στην παρούσα συγκυρία είναι το κεφάλαιο του Μαρξ, που αποδεικνύει σε κάθε σελίδα την επικαιρότητά του.
Αλλά μια αναγνωστική συμβουλή: να μη διαβαστεί μόνο του.
Οι παράλληλες αναγνώσεις είναι γόνιμες για τα κείμενα, τα κινητοποιούν. Ετσι, διαβάστε το λοιπόν μαζί με τον Έγελο, παίρνοντας τις απαραίτητες αποστάσεις απ' αυτό το τυφώνα. Ή, μια άλλη πρόταση, διαβάστε τον Μαρξ μαζί με τον Νίτσε.
Ο Ζαρατούστρα δεν είναι ο άνθρωπος του ολοκληρωτισμού. Δεν μιλάει στους φασίστες που τον καπηλεύτηκαν αλλά στους ελεύθερους ανθρώπους. Ας τον ακούσουμε αυτή τη στιγμή για ένα Δεκέμβρη εκατό φορές πιο ισχυρό. Για να μπει επιτέλους τέλος σ' αυτό το σύστημα που παράγει μόνο φρίκη.

"Γιατί είσαι τόσο σκληρό;" είπε κάποτε το κάρβουνο στο διαμάντι΄"δεν είμαστε μήπως συγγενείς;" Κι ετσι εγώ σας ρωτάω, γιατί είσαστε τόσο μαλακοί; αδέρφια: Γιατί εσείς δεν είστε -τ' αδέρφια μου; Γιατί είσαστε τόσο μαλακοί, τόσο υποχωρητικοί, τόσο παραδομένοι; Γιατί είναι στις καρδιές σας τόση άρνηση,τόση εγκατάλειψη; Τόσο ελάχιστα μοιραίες οι ματιές σας; Κι αν δεν γίνετε μοιραίοι, κι αν δεν γίνετε αλύγιστοι: Πως θα μπορέσετε -να νικήσετε μαζί μου; Γιατί όλοι οι δημιουργοί είναι σκληροί. Και θα πρέπει να σας φαίνεται ευτυχία υπέρτατη να πιέζετε το χέρι σας πάνω σε χιλιετίες σαν πάνω σε κερί! Υπέρτατη ευτυχία να γράφετε πάνω στην θέληση χιλιετιών σαν πάνω σε μέταλλο- σκληρότερα από μέταλλο, ευγενέστερα από μέταλλο. Μόνο το υπέρτατα ευγενές είναι τέλεια σκληρό . Αυτή τη νέα εντολή αφήνω στα χέρια σας, αδέρφια: Γίνετε σκληροί!!

Fasists' Awards (and our Fuhrer is..)

Μαζευτείτε φασίστες γιατί ήρθε η ώρα να ανακοινώσουμε τα αποτελέσματα του διαγωνισμού για τον φασίστα της χρονιάς. Το ξέρω πόσο σας αρέσουν οι επίσημες ανακοινώσεις:
Καραμανλής Κωνσταντίνος 12 (41%)
Πρετεντέρης Ιωάννης Βαπτιστής 13 (44%)
Σόμπολος Πάνος 5 (17%)
Παπαρήγα Αλέκα 15 (51%)
Κακλαμάνης Νικήτας 11 (37%)
Ἄνθιμος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης 7 (24%)
Κούγιας Αλέξης 10 (34%)
Κορκονέας Επαμεινώνδας 7 (24%)
Παυλόπουλος Προκόπης 5 (17%)
Καρατζαφέρης Γεώργιος 8 (27%)
Βορίδης Μάκης 6 (20%)
Κίττας Χρήστος 4 (13%)
Λίβνι Τζίπι 5 (17%)
Πάλιν Σάρα 4 (13%)
Μπούς Τζόρτζ 8 (27%)
Ρουσόπουλος Θεόδωρος 8 (27%)
Αναστασιάδης Θέμος 4 (13%)
Μονάδες αποκατάστασης Τάξης (ΜΑΤ) 11 (37%)
Κοτρώτσος Σεραφείμ 5 (17%)
Γεωργιάδης Άδωνης 10 (34%)
Η συμμετοχή δεν ήταν μεγάλη (29) μιας και ο διαγωνισμός κράτησε μόνο λίγες μέρες, έδωσε όμως στο νικητή την απόλυτη πλειοψηφία!
Έτσι η Αλέκα Παπαρήγα ανακηρύσσεται αδιαφιλονίκητος ΦΑΣΙΣΤΑΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ 2009.
Αλέκα είμαστε μαζί σου. Τυλίξου με την ανατολική σου περιφορά, αυτό το κινέζικο αμπέχονο που σε κάνει σα ρώσικο μπαούλο και οδήγησε μας. Σου υπόσχομαι αν συνεχίσεις έτσι, να συνεχίζουμε και μείς να σε βγάζουμε φασίστα την χρονιάς με τα ποσοστά των εσωτερικών ψηφοφοριών του κόμματος, που έχεις συνηθίσει.
Τη δεύτερη θέση πήρε παλικαρίσια, το πρωτοπαλίκαρο των δεξιών, ο εμετικός πλέον Ιωάννης Βαπτιστής Πρετεντέρης. Θα σας αποκαλύψω ότι σ’ αυτόν πήγε η δική μου ψήφος. Γι’ αυτόν τις έστησα τις κάλπες, να πάρει τα ποσοστά που γουστάρει και να τα αναλύσει μετά έως αηδίας. Μπορεί να έχασε τη πρωτεία αλλά για μένα θα είναι πάντα ο πιο επικίνδυνος απ’ όλους. Όλα λοιπόν για πάρτη του.
Τρίτος και καταϊδρωμένος ο κουρασμένος Κωστάκης. Νο κόμεντς. Κάτω απ’ αυτόν τα ΜΑΤ σα σώμα και ακόμα πιο κάτω ο μεμονωμένος περιστατικός... σαν ο φασισμός να έχει ιεραρχία.
Επίσης από τον Γενάρη που έγινε η ψηφοφορία αναδύθηκε το αστέρι του Δένδια που θα έκανε σίγουρα την έκπληξη αν η ψηφοφορία γινόταν σήμερα. Τι να κάνουμε που οι φασίστες πλέον ξεπετάγονται σαν τα μανιτάρια.
Υπόσχομαι σύντομα νέο διαγωνισμό με ακόμα πιο απίθανα μικρά φασιστάκια. Υπομονή.
Για την επίσημη ανακοίνωση, πατήστε το link.
http://www.acapela.tv/good-old-times-bd0bac47c4267.html

Κατάληψη Εργοστασίου

Το είπα πολλές φορές και θα το ξαναπώ: οι προοπτικές του Δεκέμβρη περιορίστηκαν σημαντικά από το ότι δε σημειώθηκαν καταλήψεις εργοστασίων να μας στεγάσουν όσο ήμασταν στους δρόμους. Γι’ αυτό υποδεχόμαστε με χαρά τέτοιες ειδήσεις όπως η κατάληψη εργοστασίων στην επαρχιακή Βρετανία. Ας γίνει η αρχή για να καταληφθούν εργοστασιακοί χώροι και στις μεγάλες πρωτεύουσες της Ευρώπης.
Η είδηση είναι ότι περίπου 200 εργαζόμενοι κατέλαβαν το εργοστάσιο αυτοκινητιστικών εξαρτημάτων στο Belfast, της Βόρειας Ιρλανδίας, ενάντια στις περικοπές θέσεων εργασίας. Τα νέα διαδόθηκαν αστραπιαία και τα άλλα δύο εργοστάσια της εταιρίας ακολούθησαν αμέσως. Ογδόντα εργάτες κατέλαβαν το εργοστάσιο της εταιρίας στο Enfield, στο Βόριο Λονδίνο, και εκατό το εργοστάσιο στο Basildon του Essex.

Τη προηγούμενη Τρίτη οι εργοδότες ανακοίνωσαν κυνικά και χωρίς προειδοποίηση στους εργαζόμενους στο ότι το εργοστάσιο κλείνει και να περάσουν την επόμενη για τα προσωπικά τους αντικείμενα. Αλλά ήδη τη Τετάρτη είχε μπει το λουκέτο. Οι εργάτες βρήκαν πέρασμα, μπήκαν και κατέλαβαν το χώρο που μέχρι χθες εργάζονταν. Μέχρι και σήμερα βρίσκονται μέσα στο εργοστάσιο και στην ταράτσα του. Η Visteon έχει αποκτήσει τα εργοστάσια από τη Ford το 2000. Όλα τα εξαρτήματα που κατασκευάζει το εργοστάσιο είναι για τη Ford. Η εργοδοσία δε κάνει βήμα πίσω στις αποφάσεις της και πλέον διακυβεύονται πάνω απο 500 θέσεις εργασίας.

Η ανταρσία ενάντια στη διάσκεψη των G20 στο Λονδίνο, έχει φέρει την κατάληψη στο Enfield στο επίκεντρο (Η κατάληψη βρίσκεται σε κίνδυνο αφού περιμένει σήμερα τις αρχές για την εκκένωση του κτηρίου)και έχει στρέψει πάνω της τα βλέμματα των διαδηλωτών σα μια ουσιαστική και επιθετική απάντηση στη κρίση. Σήμερα το κίνημα μαζεύεται στο Enfield. Και εμείς, οι μικροί, με τη σειρά μας τους στέλνουμε το χαιρετισμό μας.
Enfield: Meeting point: Friday, 3rd of April and Saturday, 4th of April at 10 am at Ponders End Railway Station (the plant is 5 in walk, cross the foot-bridge, walk down main road towards Central London, the next street to the left is Morson Road, the factory situated at the end) Bring along: friends, banners, food, music… Mobile Phone inside the plant: 07799896466 Please text urgent messages of support to: Des Heemskerk (Basildon) 07814432215 John Macquire (Belfast) 07816590380 Kevin Nolan (Enfield) 07808895724

Απελευθερωτική Ουσιοκρατία

Κατά κάποιο τρόπο…
δεν είναι ούτε κάτι προγραμματισμένο
ούτε είναι κάτι τυχαίο.
Δεν είναι ούτε κάτι φυσικό
ούτε κάτι αφύσικο.
Δεν είναι η γέννηση κάτι νέου.
Δεν είναι σημάδι γήρανσης.
Δεν είναι ατύχημα.
Δεν είναι λάθος.
Δεν είναι πλεονεξία.
Δεν είναι απάτη.
Δεν είναι μια παρένθεση.
Δεν είναι ένα κακό όνειρο.
Δεν είναι ένα διάλλειμα στην ανοδική πορεία της ανθρωπότητας.
Είναι κάτι περισσότερο απ’ όλα αυτά.
Κάτι που οφείλουμε να διαδώσουμε:
ΟΙ ΚΡΙΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ.

Ας μη κοιτάμε το ποια είναι η ουσία της κρίσης, σαν να πρόκειται για ένα μεμονομένο προβλήματα. Ας δούμε επιτέλους ότι το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός και οι κρίσεις η ουσία του.

Ρευστό στους Τράπεζίτες

Για την αναθέρμανση της οικονομίας.