Υπάρχει μια μαγική ικανότητα της κριτικής, που η επιστημονική φαντασία δίνει μόνο στους χαρακτήρες που είναι άρχοντες του χωροχρόνου. Αυτή είναι, το ν' αρπάζει βίαια κάποιον από εκεί που βρίσκεται, και να τον πηγαίνει αναπάντεχα κάπου αλλού. Μόλις η ροή του χρόνου απελευθερωθεί και πάλι, αυτός στέκει σαστισμένος και γελοίος.
Για να σας δώσω ένα παράδειγμα πάρτε τους σπουδαίους μας πανεπιστημιακούς:
βυθισμένοι μέσα στα βιβλία τους, συνοφρυωμένοι από τη διανοητική εργασία, γράφουν κάθε φορά για τη "παρούσα συγκυρία", την "επικαιρότητα". Χρόνος: το καλοκαίρι που όλοι ασχολούνται με τη σύλληψη των φερόμενων ως μελών της 17 Νοέμβρη. Είναι δύο τα ζητήματα που τους πνίγουν και προσπαθούν να κάνουν σε όλους σαφή με την αρθρογραφία τους: 1. στο πολιτισμό μας ο βίαιος θάνατος δε μπορεί σε καμία περίπτωση να γίνει αποδεκτός και δεν γίνεται ν' αποτιμηθεί σε υλικές αξίες. και 2. ότι πρέπει να ξεχωρίζουμε όταν ασκείται βία, την ατομική βία από τη συλλογική.
Ας κάνουμε λοιπόν μια ρωγμή στο χωροχρόνο και ας φέρουμε εκείνα τα κείμενα στον παρόντα χρόνο: Η υπάρχουσα βία ήταν σίγουρα συλλογική και ήταν η αντίδραση σ' έναν ακόμα βίαιο θάνατο. Οι συγγραφείς αυτοί πρέπει να νοιώθουν δικαιωμένοι που είναι επίκαιροι πέντε χρόνια μετά. Τότε όμως, γιατί τους βλέπουμε τώρα να μεμψιμοιρούν και να καταδικάζουν;
Η΄ αν, μ' ένα ξαφνικό ρεύμα, ένας παιχνιδιάρης Αίολος, μπέρδευε τα χειρόγραφα τους, και στο τυπογραφία κατέληγαν τελικά εκείνα που είχαν τυπωθεί τότε, τι θα έκαναν άραγε; Θα τα έπαιρναν όλα πίσω; Πόσα παίρνουν για να αυτές τους τις υπηρεσίες; Και τι θα κάνουν τώρα που ο κόσμος τους έχει ξεχαρβαλωθεί και άρχισαν να τους στοιχειώνουν πλάσματα στα οποία δεν πίστευαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου