Συναντούσαν οι κόρες τις μανάδες τους. Έβαζαν τα κλάματα και τους έδειχναν τις μελανιές… εκείνες ζητούσαν να δοκιμάσουν το μεσημεριανό γεύμα και έκαναν γαστρονομικές παρατηρήσεις. Συναντούσαν τις φίλες τους και τους έλεγαν ότι ο άντρας τους τις απατάει… αυτές τους πρότειναν τρόπους να δείχνουν πιο ελκυστικές. Παράξενοι τρόποι να λες σε κάποιον ότι το μέλλον είναι στα χέρια του και μπορεί να το αλλάξει.
Παράξενος τρόπος να φέρεται η διεθνής κοινότητα σε μια εξελισσόμενη κρατική γενοκτονία. Οι Ευρωπαϊκοί και οι διεθνείς οργανισμοί αντέδρασαν άμεσα και δυναμικά στη δολοφονία εκατοντάδων Παλαιστινίων… ζήτησαν ευγενικά να σταματήσει η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται… το Ισραήλ να σταματήσει να σκοτώνει και εξίσου οι Παλαιστίνη να σταματήσει να πετάει πέτρες στο τείχος. Οι δύο δράσεις παρουσιάζονται να έχουν ίση βαρύτητα και υπαιτιότητα… Ισότητα και Δικαιοσύνη! Ευτυχώς, στη δίκη της Νυρεμβέργης, το επιχείρημα ότι ευθύνονται και οι Εβραίοι ήταν αδιανόητο.
Στο ιδανικό της Αιώνιας Ειρήνης, ο Kant παρουσιάζει τα κράτη στη ιδανική τέλεια μορφή τους να δρουν σαν ελεύθεροι πολίτες σε μια κοινωνία πολιτών… είναι άλλη μια καντιανή ρυθμιστική ιδέα που η ιστορία πραγμάτωσε αρνητικά. Έτσι, οι κρατικές πολιτικές αποτελούνται από τα υποκριτικά και εξουσιαστικά χαρακτηριστικά που έχουν οι λίγοι που αποτελούν τους πολίτες του κράτους. Οι μειονοτικές καταστολές θυμίζουν τον αστό που δέρνει τη γυναίκα του. Το ήρεμο, ψυχρό του πρόσωπο, που παρακολουθεί πιστά το ημερήσιο το ρολόι για να μην παρεκκλίνει από το ημερήσιο πρόγραμμα, θυμίζει τη τυπικότητα των γραφειοκρατικών διαδικασιών. Η καθήλωση στη τηλεόραση και η παθητικότητα δεν είναι παρά ο τρόπος που η κοινωνική και πολιτική δράση δεν αποτελείται πια σήμερα παρά από την αυτόματη λειτουργία συλλογικών μηχανισμών.
Πως γίνεται να εξουδετερώσει κάποιος στρατιωτικά τη Χαμάς, μια πολιτική και κοινωνική οργάνωση που κυβερνά δημοκρατικά το κράτος της Παλαιστίνης; Πως γίνεται να βομβαρδίσει χωρίς παρατηρητές και διεθνές πολεμικό δίκαιο, ως εάν να πρόκειται για τυπική αστυνομική επιχείρηση, και η διεθνής κοινότητα να μην αντιδρά; Πως γίνεται με το πρόσχημα της ασφάλειας να κρατούν το τύπο μακριά από τις ζώνες εκκαθάρισης; Πως γίνεται να μαίνεται για χρόνια ένας ολοκληρωτικός αποκλεισμός ακόμα και σε ιατρικά είδη και να μην χαρακτηρίζεται παθητική δολοφονία. Πως γίνεται να σκοτώνουν μαζικά και να παρουσιάζονται αμυνόμενοι; Πως γίνεται ο άνθρωπος που πούλησε την λέξη ελπίδα για τη θέση του ηγέτη του «ελεύθερου κόσμου» να μη μπορεί να μιλήσει (τι είναι πια αυτό το πολυδιαφημιζόμενο –Yes, we can- που μπορεί να κάνει);
Διασώζοντας το Ολοκαύτωμα μόνο σαν ένα επιχειρησιακό επιχείρημα, σαν νομιμοποίηση μιας νέας φρίκης (για την αδιαφορία για το ίδιο το Ολοκαύτωμα αναφέρω ενδεικτικά την αρνητικότητα της Ισραηλινής Πρεσβείας για το αφιέρωμα του υποδειγματικού περιοδικού ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΘΕΜΑΤΑ) στην αμφισημία της φράσης «Ολοκαύτωμα ΤΩΝ Εβραίων» ίσως αύριο το μυαλό κάποιών να πηγαίνει στο Ολοκαύτωμα που συντελείται από τους Εβραίους σε βάρος των Παλαιστινίων (και όχι στο ολοκαύτωμα που είχαν οι ίδιοι υποστεί). Τα μεγέθη της φρίκης, όντας άμετρα, δεν μπορούν να συγκριθούν, αλλά αν η ανθρωπότητα επιτρέψει να συνεχιστεί η κατάσταση, ίσως μετά τη Γάζα να μην υπάρχει Άουσβιτς, γιατί το Άουσβιτς δε θα είναι πια ένα μοναδικό συμβάν αλλά ένας κρίκος μόνο σε μια νέα αλυσίδα της ανθρωπότητας. Μήπως για μια απελευθερωμένη Παλαιστίνη, το μέλλον των μέλλον της σημερινής Ισραηλινής ηγεσίας δε θα έπρεπε να είναι άλλο από το μέλλον του Αιχμαν; Να κυνηγηθούν σε κάθε γωνιά της γης, να απαχθούν και να συρθούν ενώπιον της δικαιοσύνης του νέου Παλαιστινιακού κράτους για να δικαστούν από την Παλαιστινιακή δικαιοσύνη για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου