Μόλις είχα φύγει από μια κατάληψη με τον μαύρο-κυνηγό. Περάσαμε με το σοβαρό μας ύφος και την αστική μας αξιοπρέπεια μέσα από μια διμοιρία των ΜΑΤ. «Δηλαδή τώρα εμείς είμαστε αναρχικοί;» ρώτησα κοροϊδευτικά. «Όχι για πολύ. Είναι μια φάση σαν την ίωση» μου απάντησε χαμογελώντας. Ξέρει ότι όλα αυτά τα χρόνια κουβαλάγαμε τον αναρχισμό μας και ότι δε πρόκειται να τον ξεφορτωθούμε.
Τώρα, μέσα στη κοινωνική ειρήνη των φρικτών Χριστουγέννων, η υποκρισία έχει βγει στους δρόμους στολισμένη με λαμπιόνια και νιώθω ότι για τη πλειοψηφία του κόσμου ο Δεκέμβρης του οχτώ ήταν σαν σύμπτωμα μιας ασθένειας που καλό είναι να μη σκεφτόμαστε.
Δε μπορώ να καταλάβω αν όντος επανήλθε η ησυχία, η τάξη και η ασφάλεια. Δεν μπορώ να καταλάβω τι θα μας πουν εκ των υστέρων ότι ζήσαμε. Δε μπορώ να συμφωνήσω με τον Λοστ ότι έγινε ότι ήταν να γίνει και τώρα πια δεν έχει νόημα τι θα ακολουθήσει. Επίσης μισώ τις συγκρίσεις πραγμάτων που δε νιώθω ότι υπόκεινται σε σύγκριση όπως είναι οι «εξεγέρσεις». Άλλα η επετειακή επιστροφή δύο γεγονότων με έβαλε σε κάποιες σκέψεις. Πρώτον, πριν λίγους μήνες παίχτηκε σε κεντρικούς κινηματογράφους με επιτυχία ένα ντοκιμαντέρ για τα 40 χρόνια του ΜΑΗ του ’68 με τίτλο «να πεθαίνεις στα 30». Γεννημένος το 1979, δε τόλμησα να δω τη ταινία… σε λίγα εικοσιτετράωρα θα είμαι τριαντάρης. Το «να πεθαίνεις στα τριάντα» με ακολουθούσε σαν προσταγή στους δρόμους. Αυτή η κατάσταση μ’ έκανε να νιώσω λίγο τι εννοούσαν ζωή οι εξεγερμένοι του Παρισιού και τι εννοεί ο Μπάμπης όταν λέει ότι μετά από μια ηλικία αναζητά έναν ηρωικό θάνατο. Το δεύτερο περιστατικό ήταν πριν από περίπου ένα χρόνο όπου όλοι είχαν ξεχάσει τα ενενήντα χρόνια από την ρωσική επανάσταση. Μου είχε γίνει εμμονή η συγγραφή ενός κειμένου με τίτλο «αλητεία και επανάσταση». Έλεγα σε όλους ότι πρέπει να υμνήσουμε την αλητεία και όχι τον Λένιν αλλά οι επιφυλακτικές και αρνητικές απαντήσεις που πήρα με απέτρεψαν από τη συγγραφή του άρθρου που αυτές τις μέρες θα δικαιωνόταν.
Δεν έγινα ξαφνικά ήρωας ή αλήτης, και δε νομίζω ότι πρόκειται να γίνω όσο και αν με άλλαξαν οι τελευταίες μέρες. Νοιώθω σήμερα, μετά από τόσες μέρες «κοινωνικής ηρεμίας» μεγαλύτερη ένταση από ότι μια βδομάδα πριν. Νοιώθω περίεργα που τα γεγονότα και οι αντιδράσεις που τα συνοδεύουν με αρρωσταίνουν όλο και χειρότερα. Μιλάω για γεγονότα που δε συνδέονται με κάποιο κοινό «εξουσιαστικό» υποκείμενο αλλά που συσσωρεύουν μπροστά μου άμετρα μεγέθη φρίκης και με κάνουν να αναρωτιέμαι πως μπορούν να είναι ανεχτά και να συνυπάρχουν με αυτό που λένε «κοινωνία πολιτών». Χθες στο όνομα των ανύπαρκτων ζημιών στα μαγαζιά, οι εμπορικοί σύλλογοι αποφάσισαν να παραβιάσουν για τους υπαλλήλους τους κάθε χρονικό όριο βάζοντας τους να δουλεύουν χωρίς αργίες και δεν αντέδρασε κανείς. Σήμερα το Ισραήλ δολοφόνησε εν ψυχρό 150 Παλαιστίνιους και δε βγήκε κανείς να τους πει ότι απλά ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ. Ότι η λωρίδα της Γάζας είναι ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης που μαίνεται εδώ και δεκαετίες μια οικονομική, πολιτική και στρατιωτική γενοκτονία. Ότι η κυβέρνηση του Ισραήλ διαπράττει σε βάρος των Παλαιστινίων απανωτά «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» και ότι η σιωπηλή πλειοψηφία του λαού του Ισραήλ δείχνει ότι έχει διδαχτεί καλά από τους θήτες της πως να συμμετέχει σιωπώντας. Πως μπορεί ο κάθε λαός να σιωπά στα εγκλήματα των ισχυρών του; Στα εγκλήματα της κρατικής βίας, στα εγκλήματα του καπιταλισμού. Πως μπορούμε να λέμε ότι επανήλθε η κοινωνική ειρήνη όταν κάποιοι συνεχίζουν να ασκούν τη βία μονομερώς. Πότε θα σταματήσει να πιάνει τόπο το επιχείρημα κάποιων φρικτών εξουσιαστών ότι κάθε βία είναι ίδια και ότι η βία γεννά βία. Ως πότε θα συνεχίσει αυτό το αυτοκρατορικό δίκτυο εξουσίας να ασκεί μονομερώς βία κάνοντας τους λαούς να φοβούνται; Στα φοβισμένα βλέμματα των ισχυρών απέναντι στους άλλοτε υπηκόους τους καθρεφτίζεται κάθε φορά η ελπίδα για ελευθερία και δικαιοσύνη.
Τώρα, μέσα στη κοινωνική ειρήνη των φρικτών Χριστουγέννων, η υποκρισία έχει βγει στους δρόμους στολισμένη με λαμπιόνια και νιώθω ότι για τη πλειοψηφία του κόσμου ο Δεκέμβρης του οχτώ ήταν σαν σύμπτωμα μιας ασθένειας που καλό είναι να μη σκεφτόμαστε.
Δε μπορώ να καταλάβω αν όντος επανήλθε η ησυχία, η τάξη και η ασφάλεια. Δεν μπορώ να καταλάβω τι θα μας πουν εκ των υστέρων ότι ζήσαμε. Δε μπορώ να συμφωνήσω με τον Λοστ ότι έγινε ότι ήταν να γίνει και τώρα πια δεν έχει νόημα τι θα ακολουθήσει. Επίσης μισώ τις συγκρίσεις πραγμάτων που δε νιώθω ότι υπόκεινται σε σύγκριση όπως είναι οι «εξεγέρσεις». Άλλα η επετειακή επιστροφή δύο γεγονότων με έβαλε σε κάποιες σκέψεις. Πρώτον, πριν λίγους μήνες παίχτηκε σε κεντρικούς κινηματογράφους με επιτυχία ένα ντοκιμαντέρ για τα 40 χρόνια του ΜΑΗ του ’68 με τίτλο «να πεθαίνεις στα 30». Γεννημένος το 1979, δε τόλμησα να δω τη ταινία… σε λίγα εικοσιτετράωρα θα είμαι τριαντάρης. Το «να πεθαίνεις στα τριάντα» με ακολουθούσε σαν προσταγή στους δρόμους. Αυτή η κατάσταση μ’ έκανε να νιώσω λίγο τι εννοούσαν ζωή οι εξεγερμένοι του Παρισιού και τι εννοεί ο Μπάμπης όταν λέει ότι μετά από μια ηλικία αναζητά έναν ηρωικό θάνατο. Το δεύτερο περιστατικό ήταν πριν από περίπου ένα χρόνο όπου όλοι είχαν ξεχάσει τα ενενήντα χρόνια από την ρωσική επανάσταση. Μου είχε γίνει εμμονή η συγγραφή ενός κειμένου με τίτλο «αλητεία και επανάσταση». Έλεγα σε όλους ότι πρέπει να υμνήσουμε την αλητεία και όχι τον Λένιν αλλά οι επιφυλακτικές και αρνητικές απαντήσεις που πήρα με απέτρεψαν από τη συγγραφή του άρθρου που αυτές τις μέρες θα δικαιωνόταν.
Δεν έγινα ξαφνικά ήρωας ή αλήτης, και δε νομίζω ότι πρόκειται να γίνω όσο και αν με άλλαξαν οι τελευταίες μέρες. Νοιώθω σήμερα, μετά από τόσες μέρες «κοινωνικής ηρεμίας» μεγαλύτερη ένταση από ότι μια βδομάδα πριν. Νοιώθω περίεργα που τα γεγονότα και οι αντιδράσεις που τα συνοδεύουν με αρρωσταίνουν όλο και χειρότερα. Μιλάω για γεγονότα που δε συνδέονται με κάποιο κοινό «εξουσιαστικό» υποκείμενο αλλά που συσσωρεύουν μπροστά μου άμετρα μεγέθη φρίκης και με κάνουν να αναρωτιέμαι πως μπορούν να είναι ανεχτά και να συνυπάρχουν με αυτό που λένε «κοινωνία πολιτών». Χθες στο όνομα των ανύπαρκτων ζημιών στα μαγαζιά, οι εμπορικοί σύλλογοι αποφάσισαν να παραβιάσουν για τους υπαλλήλους τους κάθε χρονικό όριο βάζοντας τους να δουλεύουν χωρίς αργίες και δεν αντέδρασε κανείς. Σήμερα το Ισραήλ δολοφόνησε εν ψυχρό 150 Παλαιστίνιους και δε βγήκε κανείς να τους πει ότι απλά ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ. Ότι η λωρίδα της Γάζας είναι ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης που μαίνεται εδώ και δεκαετίες μια οικονομική, πολιτική και στρατιωτική γενοκτονία. Ότι η κυβέρνηση του Ισραήλ διαπράττει σε βάρος των Παλαιστινίων απανωτά «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» και ότι η σιωπηλή πλειοψηφία του λαού του Ισραήλ δείχνει ότι έχει διδαχτεί καλά από τους θήτες της πως να συμμετέχει σιωπώντας. Πως μπορεί ο κάθε λαός να σιωπά στα εγκλήματα των ισχυρών του; Στα εγκλήματα της κρατικής βίας, στα εγκλήματα του καπιταλισμού. Πως μπορούμε να λέμε ότι επανήλθε η κοινωνική ειρήνη όταν κάποιοι συνεχίζουν να ασκούν τη βία μονομερώς. Πότε θα σταματήσει να πιάνει τόπο το επιχείρημα κάποιων φρικτών εξουσιαστών ότι κάθε βία είναι ίδια και ότι η βία γεννά βία. Ως πότε θα συνεχίσει αυτό το αυτοκρατορικό δίκτυο εξουσίας να ασκεί μονομερώς βία κάνοντας τους λαούς να φοβούνται; Στα φοβισμένα βλέμματα των ισχυρών απέναντι στους άλλοτε υπηκόους τους καθρεφτίζεται κάθε φορά η ελπίδα για ελευθερία και δικαιοσύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου