Η βία πλέον έχει καταστεί ένα αδιάκοπο σύνολο ροών (Βία στη καθημερινότητα των ανθρώπων, στις υλικές δομές και στη σκέψη τους, βία στη φαντασία τους και στη πραγματικότητα, βία στη γλώσσα, βία στην εσωτερική και εξωτερική συγκρότηση του εαυτού, στη σκέψη, στο σώμα, στη σχέση με τους άλλους). Αυτή η βία είναι μια επιβολή που συνήθως είναι ασυνείδητη, τόσο γι’ αυτούς που την υφίστανται όσο και γι’ αυτούς που την ασκούν και ένας από τους λόγους που όλη αυτή η κρυφή, αλλά απόλυτα πραγματική βία, λιμνάζει παντού είναι ο γενικευμένος κανόνας της αστικής αβρότητας που εκφράζεται με την διακήρυξη της απαγόρευσης της βίας. Η απαγόρευση αυτή αφορά και το κάθε τι θα μπορούσε, με όρους δικαιοσύνης, να θεωρηθεί νόμιμη άμυνα στη κρατική και καπιταλιστική καταστολή της ελευθερίας.
Όταν πια σήμερα η αξίωση για δικαιοσύνη, η αξίωση για το τέλος της συσσωρευόμενης φρίκης, κάνει όλο και πιο σαφή την επιταγή για προσφυγή στα όπλα, η κριτική που ασκούν τα όπλα στο σύστημα μπορεί ίσως να καταστεί περιττή, αν ενώσουμε τις φωνές μας, και τους χτυπήσουμε μαζικά και οργανωμένα με «τα όπλα της κριτικής». Τα όπλα της κριτικής, στομωμένα από την χρόνια αχρηστία, παραπεταμένα και ίσως κατώτερα ως προς την βιαιότητα και την αμεσότητα των πραγματικών όπλων, μπορούν σίγουρα να συμβάλουν στην αλλαγή του κόσμου, ακόμα και να τον αλλάξουν χωρίς άλλη βοήθεια. Μια πραγματικά κριτική φιλοσοφία που έχει για γνώμονα την 11η θέση του Μαρξ για τον Φόιερμπαχ, πρέπει να έχει σαν κορυφαίο αίτημα, να κάνει το όπλο της κριτικής τόσο ισχυρό που να μη χρειαστεί καμία άλλη κριτική από τα όπλα. Τα ματωμένα χέρια του Ροβεσπιέρου δεν είναι αναγκαία για ν' ανατραπεί ο κόσμος. Τώρα αν δεις κάποια δύναμη αναίτια να σημαδεύει στο ψαχνό, αν προσπαθεί να χτυπήσει την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, είναι δειλία το να μην αμυνθείς άμεσα και αποφασιστικά με τα πιο πρόσφορα μέσα, όπως μας λένε άλλωστε και οι νόμοι. Προς το παρόν... ακονίζουμε τις έννοιες, περιμένοντας τους πραγματικούς τρομοκράτες του λαού να ξαναρχίσουν τις προκλήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου