μίλησε μνήμη!
Ήταν σαν την Κλεοπάτρα όταν αποφάσισε να γίνει θεά. Προσπαθούσα να τη διασκεδάσω και να μη σκέφτομαι ότι το παλάτι της είναι γεμάτο δηλητήρια. Αρχαία θέα, πολύτιμο σουβενίρ που έφερα από τις διακοπές μου στο Δεκέμβρη. Την καληνύχτισα και ξαναμπήκα στο κτήριο της λυρικής όπως επιστρέφει ο μεθυσμένος σπίτι του. Ήταν μια παθιασμένη κουβέντα με καλλιτέχνες που είχαν καταλάβει τη λυρική σκηνή. Ατμόσφαιρα επαναστατική και ηλίθιοι διάλογοι. Επιτέλους εμπειρική έρευνα για ένα ξεχασμένο διδακτορικό που εγκαταλείπω κάθε μέρα. Πίνω τη μπύρα μου χαλαρώνοντας και έχω σταματήσει να τους ακούω. Μετά από λίγο σηκώνομαι να φύγω, τα ΜΑΤ έχουν υποχωρήσει μπροστά στο βιβλιοπωλείο του Πατάκη, οι μουσικές ακούγονται ακόμα καθώς στρίβω στην Ασκληπιού. Θυμάμαι εκείνα τα βλέμματα από τον Κλαούσεβιτς όταν φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο κυνηγημένοι με τον Σικελό στις έξι του Γενάρη. Αυτός κοιτούσε τους μαθητές που ερχόταν τρέχοντας απ τη Πανεπιστημίου και εγώ τα ΜΑΤ που έρχονταν από την οδό Σίνα. Τότε είχαμε ανέβει κυνηγημένοι στην Ασκληπιού, τώρα κατέβηκα στο Πανεπιστήμιο κόντρα σ’ εκείνο το πλήθος, βγήκα στα προπύλαια με τις προσυγκεντρώσεις και με τα διάφανα κρίνα να τραγουδάνε τα αστέρια και εμάς. Στη Κοραή οι θαμώνες των καφέ χειροκροτούσαν το σπάσιμο μιας κάμερας, αλλά κανένας δεν απέτρεψε τη σύλληψη που ακολούθησε. 
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα είχαμε βρεθεί κυνηγημένοι στη Κλαυθμώνος που τώρα ήταν άδεια. Αφελείς παραισθήσεις που τις συνέχισα καθώς κατέβαινα τη σταδίου προς το σύνταγμα. Αναγνώριζα πάλι ένα ένα σημεία με τα συνθήματα στους τείχους, γωνιές με συμβολικές κινήσεις, περάσματα με δυνατές φωνές και με ωραίους ανθρώπους. Εδω έλεγα, δε μπορούσες να περάσεις τη πρώτη Δευτέρα, εδώ δε μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου μια βδομάδα μετά. Εδώ είχα σταθεί και κοιτούσα τον Μιχαήλ να μας οδηγεί, και εκεί κοιτούσα τον Τσιρώνη με θαυμασμό σαν των παιδιών για τους υπερήρωες. Εκεί είδα ένα κορίτσι με κουκούλα, να κλαίει με λυγμούς, να κλαίει και να σπάει ασταμάτητα, ένοιωσα ότι δε θα κόπιαζε ποτέ αυτό το ξέσπασμα. Και να, εδώ είδα να χτυπούν τα ΜΑΤ με τις στολές ένα παιδί και να το σέρνουν. Ειλικρινά εκείνη ακριβώς τη στιγμή, όχι του βιώματος μα της ανάμνησης συνάντησα εκεί μια διμοιρία. Μην υπερβάλουμε, μόνο για μια στιγμή μπερδεύτηκε ο χρόνος. Μα ένα στιγμιαίο μπέρδεμα του χρονικού συνεχούς φτάνει για να γενικευτεί το χάος, ο κύριος Καντ το λέει. Ήθελα να φτάσω και να σταθώ γελοίος μπροστά στο κοινοβούλιο και να κρατήσω όπως σχεδόν κάθε μέρα ενός λεπτού σιγή, μα οι σκέψης μ’ έκαναν να μπω δεξιά στη Κολοκοτρώνη και μετά στη Βουλής. Σπασμένες βιτρίνες και χέρια συντρόφων που σ’ έπιαναν δυνατά όταν άρχιζε το τυφλό κυνηγητό, φλόγες και καπνός, καταστολή και θέληση για ελευθερία, έρωτας κι αγανάκτηση, όλα είναι ακόμα εδώ. Όλα, όχι και τόσο διαχωρισμένα όσο τα αφηγούμαι, αλλά όλα μαζί, όλα εδώ και τώρα καθώς κοιλοπονούσε η γερασμένη μας ιστορία. Όταν βγήκα στην Ερμού όλα ήταν ήρεμα, εξάλλου οι εργασίες δεν επηρεάστηκαν όσο μας είπαν οι κρατικές ανακοινώσεις. Αν προσπαθώ να ξεφύγω απ’ τη μοναχική πραγματικότητα, δεν είμαι διαφορετικός από το φυλακισμένο πλήθος αυτού του δρόμου. Θυμάμαι τη τετάρτη στις δέκα του Δεκέμβρη, είχαμε καταφύγει κυνηγημένοι στην οδό Ερμού που λειτουργούσε φυσικά σα να μη συμβαίνει τίποτα και δύο κυρίες δίπλα μου μίλαγαν και η μία δήλωνε εντυπωσιασμένη που όλα αυτά τα μαγαζιά ξαναφτιάχτηκαν τόσο γρήγορα και ήταν σα να μην είχαν καταστραφεί (το ότι κάηκε η μισή Αθήνα ήταν γι’ αυτές το δεδομένο και όχι ότι έβλεπαν με τα μάτια τους). Η Μητροπόλεως μετά, η πλατεία συντάγματος, η Φιλελλήνων, όλοι οι δρόμοι πλημύριζαν αναμνήσεις, σίγα σιγά ο άνεμος από το Δεκέμβρη είχε σαρώσει τα πάντα γύρω μου, τα πλήθη έμοιαζαν να στέκουν από πάντα στη μέση των δρόμων αδιάφορα για τα αυτοκίνητα που περνούσαν θα έπρεπε να τα σαρώνουν και οι τράπεζες συνέχιζαν να καίγονται αιώνια. Μα δεν έχει τόσο νόημα να εξιστορήσω όλα όσα έζησα και ζω πια στην Αθήνα. Η ζωή δε σταμάτησε το Δεκέμβρη. Βάζω τελεία και φεύγω πάλι για τη κατάληψη της Λυρικής. Κι όταν τελειώσουν και οι καταλήψεις, θα επανέλθουμε στους παλιούς τρόπους να ξεσηκώνουμε τις συνειδήσεις και όλα θα είναι λίγο καλύτερα απο πριν. Στο υπόσχομαι Μάγια μου.
Ήταν σαν την Κλεοπάτρα όταν αποφάσισε να γίνει θεά. Προσπαθούσα να τη διασκεδάσω και να μη σκέφτομαι ότι το παλάτι της είναι γεμάτο δηλητήρια. Αρχαία θέα, πολύτιμο σουβενίρ που έφερα από τις διακοπές μου στο Δεκέμβρη. Την καληνύχτισα και ξαναμπήκα στο κτήριο της λυρικής όπως επιστρέφει ο μεθυσμένος σπίτι του. Ήταν μια παθιασμένη κουβέντα με καλλιτέχνες που είχαν καταλάβει τη λυρική σκηνή. Ατμόσφαιρα επαναστατική και ηλίθιοι διάλογοι. Επιτέλους εμπειρική έρευνα για ένα ξεχασμένο διδακτορικό που εγκαταλείπω κάθε μέρα. Πίνω τη μπύρα μου χαλαρώνοντας και έχω σταματήσει να τους ακούω. Μετά από λίγο σηκώνομαι να φύγω, τα ΜΑΤ έχουν υποχωρήσει μπροστά στο βιβλιοπωλείο του Πατάκη, οι μουσικές ακούγονται ακόμα καθώς στρίβω στην Ασκληπιού. Θυμάμαι εκείνα τα βλέμματα από τον Κλαούσεβιτς όταν φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο κυνηγημένοι με τον Σικελό στις έξι του Γενάρη. Αυτός κοιτούσε τους μαθητές που ερχόταν τρέχοντας απ τη Πανεπιστημίου και εγώ τα ΜΑΤ που έρχονταν από την οδό Σίνα. Τότε είχαμε ανέβει κυνηγημένοι στην Ασκληπιού, τώρα κατέβηκα στο Πανεπιστήμιο κόντρα σ’ εκείνο το πλήθος, βγήκα στα προπύλαια με τις προσυγκεντρώσεις και με τα διάφανα κρίνα να τραγουδάνε τα αστέρια και εμάς. Στη Κοραή οι θαμώνες των καφέ χειροκροτούσαν το σπάσιμο μιας κάμερας, αλλά κανένας δεν απέτρεψε τη σύλληψη που ακολούθησε. 
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα είχαμε βρεθεί κυνηγημένοι στη Κλαυθμώνος που τώρα ήταν άδεια. Αφελείς παραισθήσεις που τις συνέχισα καθώς κατέβαινα τη σταδίου προς το σύνταγμα. Αναγνώριζα πάλι ένα ένα σημεία με τα συνθήματα στους τείχους, γωνιές με συμβολικές κινήσεις, περάσματα με δυνατές φωνές και με ωραίους ανθρώπους. Εδω έλεγα, δε μπορούσες να περάσεις τη πρώτη Δευτέρα, εδώ δε μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου μια βδομάδα μετά. Εδώ είχα σταθεί και κοιτούσα τον Μιχαήλ να μας οδηγεί, και εκεί κοιτούσα τον Τσιρώνη με θαυμασμό σαν των παιδιών για τους υπερήρωες. Εκεί είδα ένα κορίτσι με κουκούλα, να κλαίει με λυγμούς, να κλαίει και να σπάει ασταμάτητα, ένοιωσα ότι δε θα κόπιαζε ποτέ αυτό το ξέσπασμα. Και να, εδώ είδα να χτυπούν τα ΜΑΤ με τις στολές ένα παιδί και να το σέρνουν. Ειλικρινά εκείνη ακριβώς τη στιγμή, όχι του βιώματος μα της ανάμνησης συνάντησα εκεί μια διμοιρία. Μην υπερβάλουμε, μόνο για μια στιγμή μπερδεύτηκε ο χρόνος. Μα ένα στιγμιαίο μπέρδεμα του χρονικού συνεχούς φτάνει για να γενικευτεί το χάος, ο κύριος Καντ το λέει. Ήθελα να φτάσω και να σταθώ γελοίος μπροστά στο κοινοβούλιο και να κρατήσω όπως σχεδόν κάθε μέρα ενός λεπτού σιγή, μα οι σκέψης μ’ έκαναν να μπω δεξιά στη Κολοκοτρώνη και μετά στη Βουλής. Σπασμένες βιτρίνες και χέρια συντρόφων που σ’ έπιαναν δυνατά όταν άρχιζε το τυφλό κυνηγητό, φλόγες και καπνός, καταστολή και θέληση για ελευθερία, έρωτας κι αγανάκτηση, όλα είναι ακόμα εδώ. Όλα, όχι και τόσο διαχωρισμένα όσο τα αφηγούμαι, αλλά όλα μαζί, όλα εδώ και τώρα καθώς κοιλοπονούσε η γερασμένη μας ιστορία. Όταν βγήκα στην Ερμού όλα ήταν ήρεμα, εξάλλου οι εργασίες δεν επηρεάστηκαν όσο μας είπαν οι κρατικές ανακοινώσεις. Αν προσπαθώ να ξεφύγω απ’ τη μοναχική πραγματικότητα, δεν είμαι διαφορετικός από το φυλακισμένο πλήθος αυτού του δρόμου. Θυμάμαι τη τετάρτη στις δέκα του Δεκέμβρη, είχαμε καταφύγει κυνηγημένοι στην οδό Ερμού που λειτουργούσε φυσικά σα να μη συμβαίνει τίποτα και δύο κυρίες δίπλα μου μίλαγαν και η μία δήλωνε εντυπωσιασμένη που όλα αυτά τα μαγαζιά ξαναφτιάχτηκαν τόσο γρήγορα και ήταν σα να μην είχαν καταστραφεί (το ότι κάηκε η μισή Αθήνα ήταν γι’ αυτές το δεδομένο και όχι ότι έβλεπαν με τα μάτια τους). Η Μητροπόλεως μετά, η πλατεία συντάγματος, η Φιλελλήνων, όλοι οι δρόμοι πλημύριζαν αναμνήσεις, σίγα σιγά ο άνεμος από το Δεκέμβρη είχε σαρώσει τα πάντα γύρω μου, τα πλήθη έμοιαζαν να στέκουν από πάντα στη μέση των δρόμων αδιάφορα για τα αυτοκίνητα που περνούσαν θα έπρεπε να τα σαρώνουν και οι τράπεζες συνέχιζαν να καίγονται αιώνια. Μα δεν έχει τόσο νόημα να εξιστορήσω όλα όσα έζησα και ζω πια στην Αθήνα. Η ζωή δε σταμάτησε το Δεκέμβρη. Βάζω τελεία και φεύγω πάλι για τη κατάληψη της Λυρικής. Κι όταν τελειώσουν και οι καταλήψεις, θα επανέλθουμε στους παλιούς τρόπους να ξεσηκώνουμε τις συνειδήσεις και όλα θα είναι λίγο καλύτερα απο πριν. Στο υπόσχομαι Μάγια μου. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου