Όταν λέμε δυσκολίες της επιχείρησης, εννοούμε προφανώς τη δυσκολία που αντιμετωπίζουν κάποια αφεντικά στο να καταστρέφουν ολοκληρωτικά τις ζωές των εργαζομένων τους. Τα προβλήματα που τους προκαλεί αυτό σε στιγμές χαλάρωσης ή κατά την χώνεψη. Γιατί έχουν κι αυτοί ψυχή και πως να το κάνεις βρε αδερφέ, τους έχουν συμπαθήσει, αλλά δε βλέπουν άλλη λύση...
Λοιπόν, συνάντησα χθές στο δρόμο τον Δημήτρη. Ξάδερφος, από τους συγγενείς που όταν συναντηθούμε τυχαία ανταλλάσουμε χαμογελαστά ευχές, αλλά ποτέ τίποτα περισσότερο. Χθες όμως, στη μέση του δρόμου που με συνάντησε με πήρε από τα μούτρα. «Είναι δύσκολη ξαδερφάκι η κατάσταση», «και που να σου λέω τι έπαθα», «μείωση μισθού και είμαι πάλι στο βασικό, από τα 900 πάλι στα 650», «μετά από τόσα χρόνια», «με πτυχίο χωρίς να το αναγνωρίζουν», «πέρασα τα 40 το κέρατό μου», «μου έφεραν ένα χαρτί… το υπόγραψα». Τι να του πεις;
«Είσαστε πολλοί στη δουλεία έτσι; Μίλησες με τους άλλους;»… αξιοπρεπής απάντηση.
«Τι να κάνουμε μωρέ. τέσσερις υπαλλήλους έχει. Είναι άσχημα τα πράγματα. Τι να κάνει κι αυτός. Μπορούσε να διώξει τον ένα και να γαμιόμασταν τρείς να βγάλουμε την ίδια δουλεία. Και οι τέσσερις απαραίτητοι είμαστε. Άσε που από το να με διώξει, καλύτερα έτσι».
Πάλι η πικρία για την οποία μίλησα μόλις προχθές. Μόνο βρισιές σκεφτόμουνα και γύρισα κι έφυγα. Αναρωτιόμουν αν πρώτα σε βρίσκει η τρέλα ή η πείνα; Η μόνη που δε θα σε βρει είναι η ταξική συνείδηση ρε ξαδερφάκι; Αν η δουλειά είναι η ίδια, αν είσαστε όλοι απαραίτητοι γιατί να σε διώξει; Τι σόι αλληλεγγύη είναι αυτή που σας κάνει και τους τέσσερις να περιοριστείτε συλλογικά σε μια απλή επιβίωση από το φόβο να χάσετε τις αλυσίδες σας. Και τώρα που μοιραστήκατε τις συνέπειες της κρίσης, αυτό το ευαίσθητο αφεντικούλι μείωσε έστω και λίγο τις εξοδάρες του και τα ποσοστά του κέρδους του και τις μεγάλες του κουβέντες; Και μετά μου λένε ότι ο Μαρξ έχει άδικο, και δεν υπάρχει προλεταριάτο που αν καταλάβει πόσο άγρια το γαμάνε δε θα μας πάρει και θα μας σηκώσει όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου