Βγείτε από το σπίτι, σταθείτε στο δρόμο και κάντε μια πρόχειρη έρευνα στους περαστικούς με μια και μόνη απλή ερώτηση "ποια είναι η βασική πηγή εσόδων της Ευρωπαϊκής Ένωσης;". Παρατηρώντας τη μαζική αποτυχία των ερωτώμενων το συμπέρασμα που βγαίνει δεν αφορά το επίπεδο των εγκυκλοπαιδικών τους γνώσεων αλλά την απουσία προβληματισμού πάνω στους βασικούς μας θεσμούς αλλά και την εικόνα που αυτοί οι θεσμοί έχουν τελικά αποκτήσει.
(Η απάντηση είναι οι δασμοί από τρίτες χώρες και αυτή η γνώση αλλάζει κατά πολύ τα πράγματα μιας και υπενθυμίζει αμέσως ότι οι ξεχασμένοι -πλην υπαρκτοί- δασμοί, ήταν από τα κύρια έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού. Η απώλεια του εσόδου των δασμών και η απουσία τους, συνέπεσε χρονικά με 28 χρόνια τεράστιου ετήσιου ελλείμματος και ενός συνολικού χρέους μη πλέον διαχειρίσιμου που αποτελεί νάρκη στα θεμέλια όλων των ευρωπαϊκών κρατών).
Το να σκέφτεται κάποιος τον γιγάντιο οργανισμό στον οποίο εντάσσεται πρωτίστως ως κάτι που δίνει χωρίς να προβληματιστεί ποτέ για το που τα βρίσκει και τα δίνει είναι πλήρως ανορθολογικό. Ακόμα χειρότερα, πρόκειται για θρησκευτικό συναίσθημα αντιμετώπισης του ως μιας υπεράνθρωπης οντότητας που μπορεί να δημιουργεί εκ του μηδενός. Η ΕΕ μπορεί να μη μας αντιπροσωπεύει, αλλά τη λατρεύαμε για την παντοδύναμη ύπαρξή της. Τώρα είναι η εποχή που τρέμουμε την οργή της, μιας και η Ευρωπαϊκή θεότητα εμφανίζεται θυμωμένη μαζί μας, τα μέτρα λοιπόν που όλοι προτάσσουν δεν έχουν να κάνουν μόνο με το ότι όλοι όσοι παίρνουν τις αποφάσεις είναι δυστυχώς νεοφιλελεύθεροι, αλλά με το ότι τα νεοφιλελεύθερα μέτρα τους εμπεριέχουν τη λογική της θυσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου