τύχη του βερολίνου

Πίσω του κοχλάζει το παρελθόν, αδειάζει στους ώμους και στα φτερά του πάνω ερείπια σωρό, ομοβροντία από θαμμένα τύμπανα, ενώ μπροστά του σωριάζεται το μέλλον, τα μάτια του θαμπώνουν, οι ίριδές εκρήγνυνται σαν άστρα, διαστρεβλώνεται η λέξη σε θορυβώδες φίμωτρο, η ίδια του η πνοή τον πνίγει. Λιγάκι ακόμα του κοιτάς να χτυπά τα φτερά του, ακούς τις πέτρες να κυλούν μπροστά του, πάνω του, πίσω του, να μαίνεται ο ήχος στην κάθε μάταιη προσπάθεια, να εξασθενεί μόλις επανέρχεται η εξάντληση. Τότε η στιγμή τον καλύπτει εν ριπή οφθαλμού: στον χώρο που γοργά πλημμυρίζει ο άτυχος άγγελος στέκει στην θέση του ορθός, περιμένει την ιστορία στο απολίθωμα της πτήσης του, ματιάς του και πνοής του. Μέχρι που μια νέα ορμή σαν κύμα φουσκώνει τα φτερά κάτω από τις πέτρες και αναγγέλει το πέταγμα.

Heiner Muller, ο άτυχος άγγελος (1958) μετάφραση Στάθη Γουργούρη