... Το ζητούμενο της εμμενούς κριτικής της έννοιας της δημοκρατίας είναι ο βαθμός ανταπόκρισης της μορφής με την οποία πραγματώνεται σε αυτό που ή ίδια (και μαζί της όλη η αστική επαναστατική ιδεολογία που την ανέδειξε) υπόσχεται. Είναι δημοκρατία αυτό που υπό τις υφιστάμενες συνθήκες μας προσφέρεται ως τέτοιο; Είναι επαρκώς δημοκρατία; Είναι επαρκής ως προς τις ίδιες τις αρχές που την ορίζουν; Οι αντιφάσεις τροφοδοτούν την κριτική και η κριτική δίνει νέο περιεχόμενο στην έννοια, περιεχόμενο προς κατάκτηση.
Κριτική λοιπόν καλούμαστε πρωτίστως να ασκήσουμε στην "υπαρκτή δημοκρατία". Υπό καμία έννοια, όσο σημαντική και αν είναι η δημοκρατία ως αρχή ή και "αξία" και για εμάς, δεν είναι και δεν μπορεί να είναι υπεράνω κριτικής, έτσι όπως πραγματώνεται στην αστική κοινωνία και μάλιστα (πράγματι!) ως το "κανονικό" καθεστώς πολιτικής οργάνωσης της καπιταλιστικής αναπαραγωγής. Απέχοντας από μια τέτοια κριτική απλώς τροφοδοτούμε τη δογματική απόρριψη: η "αυτό που είναι" δημοκρατία γίνεται αποτροπιαστική. Το θράσος της αρχικής άρνησης του υπάρχοντος αποτελεί προϋπόθεση της κριτικής στάσης.
Μάκης Κουζέλης, Σύστημα και Δημοκρατία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου