Eichman In Jerusalem

Συναντούσαν οι κόρες τις μανάδες τους. Έβαζαν τα κλάματα και τους έδειχναν τις μελανιές… εκείνες ζητούσαν να δοκιμάσουν το μεσημεριανό γεύμα και έκαναν γαστρονομικές παρατηρήσεις. Συναντούσαν τις φίλες τους και τους έλεγαν ότι ο άντρας τους τις απατάει… αυτές τους πρότειναν τρόπους να δείχνουν πιο ελκυστικές. Παράξενοι τρόποι να λες σε κάποιον ότι το μέλλον είναι στα χέρια του και μπορεί να το αλλάξει.

Παράξενος τρόπος να φέρεται η διεθνής κοινότητα σε μια εξελισσόμενη κρατική γενοκτονία. Οι Ευρωπαϊκοί και οι διεθνείς οργανισμοί αντέδρασαν άμεσα και δυναμικά στη δολοφονία εκατοντάδων Παλαιστινίων… ζήτησαν ευγενικά να σταματήσει η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται… το Ισραήλ να σταματήσει να σκοτώνει και εξίσου οι Παλαιστίνη να σταματήσει να πετάει πέτρες στο τείχος. Οι δύο δράσεις παρουσιάζονται να έχουν ίση βαρύτητα και υπαιτιότητα… Ισότητα και Δικαιοσύνη! Ευτυχώς, στη δίκη της Νυρεμβέργης, το επιχείρημα ότι ευθύνονται και οι Εβραίοι ήταν αδιανόητο.

Στο ιδανικό της Αιώνιας Ειρήνης, ο Kant παρουσιάζει τα κράτη στη ιδανική τέλεια μορφή τους να δρουν σαν ελεύθεροι πολίτες σε μια κοινωνία πολιτών… είναι άλλη μια καντιανή ρυθμιστική ιδέα που η ιστορία πραγμάτωσε αρνητικά. Έτσι, οι κρατικές πολιτικές αποτελούνται από τα υποκριτικά και εξουσιαστικά χαρακτηριστικά που έχουν οι λίγοι που αποτελούν τους πολίτες του κράτους. Οι μειονοτικές καταστολές θυμίζουν τον αστό που δέρνει τη γυναίκα του. Το ήρεμο, ψυχρό του πρόσωπο, που παρακολουθεί πιστά το ημερήσιο το ρολόι για να μην παρεκκλίνει από το ημερήσιο πρόγραμμα, θυμίζει τη τυπικότητα των γραφειοκρατικών διαδικασιών. Η καθήλωση στη τηλεόραση και η παθητικότητα δεν είναι παρά ο τρόπος που η κοινωνική και πολιτική δράση δεν αποτελείται πια σήμερα παρά από την αυτόματη λειτουργία συλλογικών μηχανισμών.

Πως γίνεται να εξουδετερώσει κάποιος στρατιωτικά τη Χαμάς, μια πολιτική και κοινωνική οργάνωση που κυβερνά δημοκρατικά το κράτος της Παλαιστίνης; Πως γίνεται να βομβαρδίσει χωρίς παρατηρητές και διεθνές πολεμικό δίκαιο, ως εάν να πρόκειται για τυπική αστυνομική επιχείρηση, και η διεθνής κοινότητα να μην αντιδρά; Πως γίνεται με το πρόσχημα της ασφάλειας να κρατούν το τύπο μακριά από τις ζώνες εκκαθάρισης; Πως γίνεται να μαίνεται για χρόνια ένας ολοκληρωτικός αποκλεισμός ακόμα και σε ιατρικά είδη και να μην χαρακτηρίζεται παθητική δολοφονία. Πως γίνεται να σκοτώνουν μαζικά και να παρουσιάζονται αμυνόμενοι; Πως γίνεται ο άνθρωπος που πούλησε την λέξη ελπίδα για τη θέση του ηγέτη του «ελεύθερου κόσμου» να μη μπορεί να μιλήσει (τι είναι πια αυτό το πολυδιαφημιζόμενο –Yes, we can- που μπορεί να κάνει);

Διασώζοντας το Ολοκαύτωμα μόνο σαν ένα επιχειρησιακό επιχείρημα, σαν νομιμοποίηση μιας νέας φρίκης (για την αδιαφορία για το ίδιο το Ολοκαύτωμα αναφέρω ενδεικτικά την αρνητικότητα της Ισραηλινής Πρεσβείας για το αφιέρωμα του υποδειγματικού περιοδικού ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΘΕΜΑΤΑ) στην αμφισημία της φράσης «Ολοκαύτωμα ΤΩΝ Εβραίων» ίσως αύριο το μυαλό κάποιών να πηγαίνει στο Ολοκαύτωμα που συντελείται από τους Εβραίους σε βάρος των Παλαιστινίων (και όχι στο ολοκαύτωμα που είχαν οι ίδιοι υποστεί). Τα μεγέθη της φρίκης, όντας άμετρα, δεν μπορούν να συγκριθούν, αλλά αν η ανθρωπότητα επιτρέψει να συνεχιστεί η κατάσταση, ίσως μετά τη Γάζα να μην υπάρχει Άουσβιτς, γιατί το Άουσβιτς δε θα είναι πια ένα μοναδικό συμβάν αλλά ένας κρίκος μόνο σε μια νέα αλυσίδα της ανθρωπότητας. Μήπως για μια απελευθερωμένη Παλαιστίνη, το μέλλον των μέλλον της σημερινής Ισραηλινής ηγεσίας δε θα έπρεπε να είναι άλλο από το μέλλον του Αιχμαν; Να κυνηγηθούν σε κάθε γωνιά της γης, να απαχθούν και να συρθούν ενώπιον της δικαιοσύνης του νέου Παλαιστινιακού κράτους για να δικαστούν από την Παλαιστινιακή δικαιοσύνη για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Οι [ιερές] επιχειρήσεις των [αγίων] ημερών

Μόλις είχα φύγει από μια κατάληψη με τον μαύρο-κυνηγό. Περάσαμε με το σοβαρό μας ύφος και την αστική μας αξιοπρέπεια μέσα από μια διμοιρία των ΜΑΤ. «Δηλαδή τώρα εμείς είμαστε αναρχικοί;» ρώτησα κοροϊδευτικά. «Όχι για πολύ. Είναι μια φάση σαν την ίωση» μου απάντησε χαμογελώντας. Ξέρει ότι όλα αυτά τα χρόνια κουβαλάγαμε τον αναρχισμό μας και ότι δε πρόκειται να τον ξεφορτωθούμε.
Τώρα, μέσα στη κοινωνική ειρήνη των φρικτών Χριστουγέννων, η υποκρισία έχει βγει στους δρόμους στολισμένη με λαμπιόνια και νιώθω ότι για τη πλειοψηφία του κόσμου ο Δεκέμβρης του οχτώ ήταν σαν σύμπτωμα μιας ασθένειας που καλό είναι να μη σκεφτόμαστε.
Δε μπορώ να καταλάβω αν όντος επανήλθε η ησυχία, η τάξη και η ασφάλεια. Δεν μπορώ να καταλάβω τι θα μας πουν εκ των υστέρων ότι ζήσαμε. Δε μπορώ να συμφωνήσω με τον Λοστ ότι έγινε ότι ήταν να γίνει και τώρα πια δεν έχει νόημα τι θα ακολουθήσει. Επίσης μισώ τις συγκρίσεις πραγμάτων που δε νιώθω ότι υπόκεινται σε σύγκριση όπως είναι οι «εξεγέρσεις». Άλλα η επετειακή επιστροφή δύο γεγονότων με έβαλε σε κάποιες σκέψεις. Πρώτον, πριν λίγους μήνες παίχτηκε σε κεντρικούς κινηματογράφους με επιτυχία ένα ντοκιμαντέρ για τα 40 χρόνια του ΜΑΗ του ’68 με τίτλο «να πεθαίνεις στα 30». Γεννημένος το 1979, δε τόλμησα να δω τη ταινία… σε λίγα εικοσιτετράωρα θα είμαι τριαντάρης. Το «να πεθαίνεις στα τριάντα» με ακολουθούσε σαν προσταγή στους δρόμους. Αυτή η κατάσταση μ’ έκανε να νιώσω λίγο τι εννοούσαν ζωή οι εξεγερμένοι του Παρισιού και τι εννοεί ο Μπάμπης όταν λέει ότι μετά από μια ηλικία αναζητά έναν ηρωικό θάνατο. Το δεύτερο περιστατικό ήταν πριν από περίπου ένα χρόνο όπου όλοι είχαν ξεχάσει τα ενενήντα χρόνια από την ρωσική επανάσταση. Μου είχε γίνει εμμονή η συγγραφή ενός κειμένου με τίτλο «αλητεία και επανάσταση». Έλεγα σε όλους ότι πρέπει να υμνήσουμε την αλητεία και όχι τον Λένιν αλλά οι επιφυλακτικές και αρνητικές απαντήσεις που πήρα με απέτρεψαν από τη συγγραφή του άρθρου που αυτές τις μέρες θα δικαιωνόταν.
Δεν έγινα ξαφνικά ήρωας ή αλήτης, και δε νομίζω ότι πρόκειται να γίνω όσο και αν με άλλαξαν οι τελευταίες μέρες. Νοιώθω σήμερα, μετά από τόσες μέρες «κοινωνικής ηρεμίας» μεγαλύτερη ένταση από ότι μια βδομάδα πριν. Νοιώθω περίεργα που τα γεγονότα και οι αντιδράσεις που τα συνοδεύουν με αρρωσταίνουν όλο και χειρότερα. Μιλάω για γεγονότα που δε συνδέονται με κάποιο κοινό «εξουσιαστικό» υποκείμενο αλλά που συσσωρεύουν μπροστά μου άμετρα μεγέθη φρίκης και με κάνουν να αναρωτιέμαι πως μπορούν να είναι ανεχτά και να συνυπάρχουν με αυτό που λένε «κοινωνία πολιτών». Χθες στο όνομα των ανύπαρκτων ζημιών στα μαγαζιά, οι εμπορικοί σύλλογοι αποφάσισαν να παραβιάσουν για τους υπαλλήλους τους κάθε χρονικό όριο βάζοντας τους να δουλεύουν χωρίς αργίες και δεν αντέδρασε κανείς. Σήμερα το Ισραήλ δολοφόνησε εν ψυχρό 150 Παλαιστίνιους και δε βγήκε κανείς να τους πει ότι απλά ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ. Ότι η λωρίδα της Γάζας είναι ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης που μαίνεται εδώ και δεκαετίες μια οικονομική, πολιτική και στρατιωτική γενοκτονία. Ότι η κυβέρνηση του Ισραήλ διαπράττει σε βάρος των Παλαιστινίων απανωτά «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» και ότι η σιωπηλή πλειοψηφία του λαού του Ισραήλ δείχνει ότι έχει διδαχτεί καλά από τους θήτες της πως να συμμετέχει σιωπώντας. Πως μπορεί ο κάθε λαός να σιωπά στα εγκλήματα των ισχυρών του; Στα εγκλήματα της κρατικής βίας, στα εγκλήματα του καπιταλισμού. Πως μπορούμε να λέμε ότι επανήλθε η κοινωνική ειρήνη όταν κάποιοι συνεχίζουν να ασκούν τη βία μονομερώς. Πότε θα σταματήσει να πιάνει τόπο το επιχείρημα κάποιων φρικτών εξουσιαστών ότι κάθε βία είναι ίδια και ότι η βία γεννά βία. Ως πότε θα συνεχίσει αυτό το αυτοκρατορικό δίκτυο εξουσίας να ασκεί μονομερώς βία κάνοντας τους λαούς να φοβούνται; Στα φοβισμένα βλέμματα των ισχυρών απέναντι στους άλλοτε υπηκόους τους καθρεφτίζεται κάθε φορά η ελπίδα για ελευθερία και δικαιοσύνη.

επιτέλους απέκτησαν κάποιο νόημα

Ράντεβού του Χρόνου.

Βγήκα στο κέντρο κατά τις 3 το πρωί να αποχαιρετήσω την Αθήνα και διαπίστωσα, ότι το πνεύμα των χριστουγέννων φέτος το φυλάνε τρεις κλούβες στη πλατεία συντάγματος... ας μην άνοιγε μπίζνες με τον γέρο Σκρουντζ.

Μόλις η γιορτή των άσκοπων αγορών τελειώσει θα αρχίσουν πάλι οι δικές μας γιορτές. Ραντεβού του Χρόνου λοιπόν... και ο γερό Χρόνος δεν τα ξεχνάει τα ραντεβού του. Μέχρι τότε, μεταλλαγμένοι από τα χημικά που φάγαμε, κάνουμε πάσχα γυμνοί στους αγρούς (εξάλλου οι Αγροφύλακες είναι στις κεντρικές πλατείες και φυλάνε τα χριστουγεννιάτικα δέντρα). Ποζάραμε για σας, τραγουδόντας με αγάπη:

MARRY CRISIS AND A HAPPY NEW FEAR!!!

ξένα σώματα

Δούλευα στην γενική αστυνομική διεύθυνση. Σ’ ένα μικρό δωματιάκι δίπλα στα κρατητήρια. Όλη μέρα καθάριζα τις σφαίρες όσο καλύτερα μπορούσα. Έπρεπε το όνομα, που είχε η κάθε μια χαραγμένο πάνω της, να είναι ευδιάκριτο και ευανάγνωστο. Τις γυάλιζα και τις έβαζα στη θέση τους μηχανικά. Μια μέρα διάβασα σε μια σφαίρα το όνομα που είχα για δικό μου. Την έτριψα και αυτή καλά σαν τις άλλες και πέρασα στην επόμενη. Με προβλημάτισε για λίγο το όνομα μου… κόντευα πια να το ξεχάσω. Το ένοιωσα να βυθίζεται μέσα μου σα ξένο σώμα.

Τι θέλει πια η Φιλοσοφία;

Το ερώτημα «προς τι ακόμα η φιλοσοφία» παρουσιάζεται σοβαρό και κρίσιμο. Όσους απασχολεί συχνά, και το θέτουν με αυτούς τους όρους, τους είναι τελικά τόσο ξένο που ίσως κάποτε φτάσουν να ξεσπάσουν ενάντια στα διαρκή αιτήματα της φιλοσοφίας καταγγέλλοντας ότι:
«υπάρχουν δυναμικές μειοψηφίες βιαιοπραγούντων ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ που χρόνια τώρα καταλαμβάνουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, λεηλατούν και καταστρέφουν. Δρουν μέχρι σήμερα με την ανοχή και το χάιδεμα κάποιων. Μεταδίδουν έναν μηδενιστικό Λόγο σε μια νεολαία απογοητευμένη και ανερμάτιστη, που κατέχεται από άγχος εμπρός σ’ ένα αβέβαιο μέλλον, καθώς και σ’ ένα ακαδημαϊκό προλεταριάτο, που απελπισμένο τείνει σε ακραίες, μανιχαϊκές ΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ. Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ, για να επιβιώσει, πρέπει να βρει εκ νέου τον εαυτό της, δείχνοντας μηδενική ανοχή σε ΚΑΘΕ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ. Οι κάθε είδους ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ είναι οι απόστολοι του μηδενισμού, του φθόνου και της μνησικακίας και καταστρέφουν τις αξίες του πολιτισμού. Ζούμε μια στιγμή του κενού, στου οποίου τη δημιουργία έχουν συμβάλει και μια ανεύθυνη ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ. Ο κίνδυνος έγκειται σήμερα στο ότι λίγοι απελπισμένοι και αδίστακτοι ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ έδειξαν, ότι μπορούν να χτυπήσουν ατιμώρητα μια απροστάτευτη και διαλυμένη ΕΠΙΣΤΗΜΗ».
Κάποια στιγμή θα κρυφτούν και οι καταγγέλοντες με τη σειρά τους πίσω από το προσωπείο ενός φιλοσόφου για να σπείρουν το τρόμο ενός απόκοσμου μεγαλείου. Έτσι, η φιλοσοφία των κοινωνικών μας επιστημόνων μοιάζει περισσότερο με τα αποκρουστικά τομάρια που φορούσαν κάποτε οι μάγοι.
Όμως, όσοι έχουν εντρυφήσει στην αμφισημία των λόγων, θα καταλάβουν αμέσως το τρόπο που μπορεί να θέσει ο κριτικός στοχασμός ένα τέτοιο ερώτημα. Όταν ο Αντόρνο αναρωτιέται δημοσίως «προς τι ακόμα η φιλοσοφία» το κάνει προφανώς για να παίξει με τους φιλοσοφούντες συναδέλφους του, στήνοντας το ήθος του για να τους ξεγελάσει. Γνωρίζει ήδη όταν τους θέτει το ερώτημά του ότι …τον φιλοσοφικό λόγο «τον μιλούν χιλιάδες υποκείμενα, αλλά δεν τον στηρίζει κανείς. Τον έχουν εγκαταλείψει πλήρως οι περιρρέουσες γλώσσες, οι οποίες ή τον αγνοούν, ή τον υποτιμούν, ή τον χλευάζουν. Έτσι ο λόγος αυτός βρίσκεται αποκομμένος, όχι μόνο από την εξουσία, αλλά και από τους μηχανισμούς της (επιστήμες, γνώσεις, τέχνες)».[παράφραση αποσπάσματος του «ερωτικού λόγου» του Ρ. Μπάρτ από τη Ν.Ν.] Σωστα παρατήρησε η Ν.Ν. ότι η κριτική φιλοσοφία είναι ένας λόγος ερωτικός. Η αντίρρηση του Αντόρνο στην 11η θέση του Μαρξ δεν μονιμοποιείται ποτέ ούτε και γίνεται να χαθεί η ελπίδα ότι τη τελευταία λέξη δεν θα την πουν… τα δικαστήρια.

κατάσταση έκτακτης μαγείας

The tradition of the oppressed teaches us that the “emergency situation” in which we live is the rule. We must arrive at a concept of history which corresponds to this. Then it will become clear that the task before us is the introduction of a real state of emergency; and our position in the struggle against Fascism will thereby improve. Not the least reason that the latter has a chance is that its opponents, in the name of progress, greet it as a historical norm. – The astonishment that the things we are experiencing in the 20th century are “still” possible is by no means philosophical. It is not the beginning of knowledge, unless it would be the knowledge that the conception of history on which it rests is untenable.

Walter Benjamin. On the Concept of History.

Τα ζώδια όπως ακούστηκαν στην 6η εκπομπή της κατάληψης Ασοεε

ΤΟΞΟΤΗΣ
Φίλε Τοξότη, αυτός είναι ο μήνας σου, και όλοι έχουμε καταλάβει ότι είσαι μεγάλος/η κωλόφαρδος/η που κάνεις γενέθλια μέσα στην καρδιά των εξελίξεων. Εκτός, βέβαια, αν είσαι μπάτσος, οπότε είσαι κάθαρμα όπως πάντα και δεν θα ασχοληθούμε άλλο μαζί σου (τουλάχιστον όχι εδώ). Αν σε κυριεύει ο φόβος, ήρθε η ώρα να στραφείς προς τους άλλους. Αυτοί θα σου δείξουν το δρόμο. Με το τετράγωνο Άρη-Κρόνου, η Πέμπτη μπορεί να είναι από δύσκολη έως πανηγυρική. Από την ομάδα Μεταφυσικής Ερμηνείας της Εξέγερσης, μία συμβουλή: επειδή είναι γνωστό ότι είσαι παρορμητικός/η, φύλαγε τα νώτα σου και κοίτα μπροστά (και πίσω και δίπλα).
ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ
Θέλεις να πάρεις τα ηνία και να ελέγξεις τους πάντες; Λάθος εποχή ψηλέ/η! Το δεκαήμερο δεν είναι ευνοϊκό για όσους/ες επιδίδονται σε ασκήσεις εξουσίας. Σταμάτα να είσαι καρμίρης/ω και μικρόψυχος/η και φέρε κάτι να μοιραστείς με τους υπόλοιπους/ες στις καταλήψεις. Αν δεν έχεις, απαλλοτρίωσε. Η σύνοδος του Ήλιου με τον Πλούτωνα στο ζώδιό σου σού δίνει την αφορμή να ζήσεις όλα όσα θέλησες και δεν μπόρεσες. Εκτός, βέβαια, αν προτιμάς τη ζεστασιά του καναπέ σου ή την ασφάλεια του λευκού κράνους. Σ' αυτή την περίπτωση, μη χάνεις το χρόνο σου αναζητώντας έγκυρες προβλέψεις. Το μέλλον σου διαγράφεται μαύρο και άραχνο, σαν το δέντρο του Κακλαμάνη.
ΥΔΡΟΧΟΟΣ
Είσαι τρελαμένος/η, το ξέρουμε και δεν ανησυχούμε. Εκπροσωπείς ένα ζώδιο που φημίζεται για την επαναστατικότητά του, αν και είσαι τόσο τραμπαρίφας/ω που δεν τελειώνεις ποτέ τίποτα. Ήρθε η ώρα να αλλάξεις σύντροφε/ισσα!!! Κάψε πια ολοκληρωτικά αυτό που άρχισες να καις, σήκωσε ολόκληρο το σούπερ-μάρκετ, γράψε αυτό το κείμενο πια, μην τρομπάρεις! Η εποχή για μισοδουλειές παρήλθε ανεπιστρεπτί. Αν πάλι βρίσκεσαι στην πλευρά της καταστολής, ήρθε η ώρα να μιμηθείς τους πραίτωρες της Κομοτηνής: ρίξε κάτω της ασπίδα και τρέξε λεύτερος στους καμένους δρόμους. Είναι η ευκαιρία σου!
ΙΧΘΥΕΣ
Καλή μου κουτσομούρα, μη μασάς με αυτά που σου λένε ότι είσαι εσωστρεφής και ονειροπόλα. Άσε την ασφάλεια του ενυδρείου και πέσε με ορμή στον ωκεανό. Επειδή τείνεις να κάνεις τη βρομοδουλειά και να αφήνεις τους άλλους να καρπώνονται τη δόξα, φτύσε την καθοδήγηση στα μούτρα, πάρε μία πέτρα και σπάσε μία τράπεζα. Μπροστά στο δέος του καρχαρία, να θυμάσαι ότι τα πιράνχας κάνουν τη διαφορά.
ΚΡΙΟΣ
Μας έχεις φάει τα συκώτια με την ανυπομονησία σου ρε φίλε/η! Αφού τώρα γίνονται όλα, τι άλλο θέλεις; Πάψε να γκρινιάζεις για τα πράγματα που δεν γίνονται όπως πρέπει και ανάπνευσε τη στάχτη που αιωρείται (παίζει να 'ναι η στάχτη του γνωστού δέντρου, τι χαρά!), ακόμη κι αν σου φέρνει φτάρνισμα. Αν είσαι μπάτσος, ΕΚΑΜίτης, Ειδικός Φρουρός ή κάτι συναφές, μάθε πως φέτος μεταφέραμε το παραδοσιακό σούβλισμα κατά Χριστούγεννα μεριά, οπότε πάρε τα μέτρα σου (παραιτήσου, αυτομόλησε, πάρε αναρρωτική στην τελική. εμείς δεν μπορούμε να σου εγγυηθούμε τίποτα. Αστρολόγοι είμεθα, όχι θεοί).
ΤΑΥΡΟΣ
Θυμάσαι τη γνωστή ρήση «Ωσάν ταύρος εν υαλοπωλείο»; Ήρθε η ώρα να την κάνεις πραγματικότητα. Άσε την εικόνα του καλού παιδιού, του καλού μαθητή, του καλού φοιτητή. Δεν είσαι ο Brandon Walsh και, εξάλλου, οι τηλεοράσεις σπάσανε, τα δέντρα (του Κακλαμάνη) καήκανε. Επίσης, πρέπει να σου θυμίσουμε ότι η αυτοοργάνωση δεν είναι μαγική, οπότε πλύνε κανένα ταψί, οργάνωσε καμιά συντροφική κουζίνα, κάνε καμιά αφισοκόλληση. Ξεκούνα αγαπητέ/η σύντροφε/ισσα: ο Κρόνος από τον Αιγόκερω σου κουνάει το δάχτυλο. Πιάστο του και δάγκωσέ το.
ΔΙΔΥΜΟΣ
Πότε γλυκιά μου καρδιά θα καταλάβεις ότι πρέπει οι απόψεις σου, οι τοποθετήσεις σου , ειδικά στις συνελεύσεις, πρέπει να είναι συνοπτικές, περιεκτικές και να περικλείουν ένα ρημάδι πρόταγμα, μια θέση ξεκάθαρη, για μια δράση, για κάτι ρε αδερφέ! Έχει μπει ο πλούτωνας στον αιγόκερω κι εσύ αγρόν αγοράζεις. Μπερδεύεις τον κόσμο, μια έτσι μια γιουβέτσι, πρέπει οι θέσεις σου αγαπητέ να είναι συγκροτημένες και διεξοδικές. Αν πάλι είσαι από τους 'άλλους' τους κακούς, συνέχισε έτσι, ρίξε τους στάχτη στα μάτια!
ΚΑΡΚΙΝΟΣ
Άχου το μωρέ! Ας σού πει κάποιος, με τρόπο να μη σε πληγώσει, πως δε μπορούν όλοι να είναι αγαπημένοι, αδελφωμένοι, μια οικουμενική οικογένεια, ειδικά σ' αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε! Ξέρουμε, καταλαβαίνουμε, πως περιμένεις πώς και πώς να αλλάξει αυτή η κοινωνία, να είμαστε όλοι μες τις αγκαλίτσες και τα χαδάκια, αλλά περίμενε κι εσύ λίγο ρε παρορμητικούλη ανυπόμονο, η ουτοπία βρίσκεται λίγο μακριά ακόμα! Σημείωση: μπάτσος-ματατζής και καρκίνος αναιρούνται αυτόματα, δεν υπάρχει, δεν υφίσταται...αν και έχω εντοπίσει κανάδυο, εσύ ο διμοιρίτης που δεν έδωσες διαταγή να ρίξουν τα χημικά που σκοτώνουν, κι εσύ που γύρισες τη γλώσσα του διαδηλωτή. Νίκησε το συναίσθημα σα μαρμαρυγή. συγγνώμη αλλά δε μας πείθεις με τις καλύτερες των προθέσεών σου, ουστ καρκινόμπατσε!!
ΛΕΩΝ
Χμμ! Ο χρόνος είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ για σένα γεννημένε ηγέτη!! Κατανοούμε πόσο έχεις ρίξει τον εγωισμό σου κατά τη διάρκεια όλων αυτών των συλλογικών δράσεων, αλλά δε μπορείς να κρύψεις την ονείρωξή σου, όταν φαντασιώνεσαι πως είσαι πρωτοστάτης της εξέγερσης στα οδοφράγματα, πως ξεστομίζεις 'εμπρός σύντροφοι!!!' και ορδές αναρχικών ακολουθούν το πρόταγμά σου.! Χαλάρωσε. Και πάνω απ' όλα μην πανικοβάλλεσαι. Κυβέρνησε κατ' αρχάς τα αδύνατα σημεία σου, και άφησε κάναν άλλον να μιλήσει στις συνελεύσεις..
Οι μπατσολέωντες βιώνουν την αυτοπραγμάτωσή τους, μέρες που 'ναι.
ΠΑΡΘΕΝΟΣ
Τι να κάνουμε, στην εξέγερση, άλλοι με κοντάρια, άλλοι με προκηρύξεις, άλλοι με πέτρες και μπουκάλια, όλοι βιώνουν την κατάσταση με τον τρόπο τους και συνεισφέρουν αναλόγως. Εσύ όμως ξέρεις πως η διαχείριση της εξέγερσης στηρίζει τη βιωσιμότητά της, στα αναγκαία καθημερινά μικρά πραγματάκια που ξεκινούν από εμάς και για εμάς! Γι' αυτό, εσύ προτιμάς να έχεις ως πυρομαχικό, τη σκούπα σου και το φαράσι σου, το βετέξ με τη χλωρίνη, για να απολυμαίνονται οι τουαλέτες να μην πάμε οι μισοί από ηπατίτιδα, και να είναι το κυλικείο σε τάξη και ασφαλές από τους αόρατους εχθρούς τα μικρόβια. Ξέρεις εσύ, άσε τους άλλους να σε θεωρούν ρεφόρμα, η αυτοοργάνωση γίνεται πράξη.και είσαι πολύ περήφανος να το αποδεικνύεις καθημερινά.
ΖΥΓΟΣ
Όλη αυτήν την εβδομάδα αναρωτιέσαι: να πάρω το μακρύ κοντάρι ή το κοντό με τη σημαία τη μαυροκόκκινη; να βάλω τη μάσκα τη fullface και από πάνω την αντισφυξιογόνα ή να καθίσω περιφρούρηση; Να τοποθετηθώ υπέρ ή κατά στο να καλέσουμε διμοιρίες έξω από την ασοεε; Είναι λογικό να είσαι μέσα στο δίλημμα αυτές τις μέρες αλλά μη μας σκοτίζεις και το κεφάλι με την αναποφασιστικότητα σου, έλεος ρε παιδιά!
ΣΚΟΡΠΙΟΣ
Ήρθε η ώρα να αποδείξεις σε όλους το δυναμισμό σου μέσα από βίαιες εκλάμψεις, να αποδείξεις ότι δεν είσαι φλώρος, παρόλο που η ποιητική που σε διέπει έχει βάλει άλλου είδους ταμπέλες για το ποιόν σου. Αυτή τη φορά η εκδικητικότητα που σε χαρακτηρίζει σα ζώδιο, έρχεται να πάρει τις πιο δίκαιες μορφές της! Δε συγχωρούμε, δε συνθηκολογούμε, μόνο εκδίκηση! Έμπαινε γιούτσο, κι εμείς μαζί σου!

για τη νιότη και το μέλλον (αφίσα της OSPAAAL)

τα πράγματα στη θέση τους

Errico Malatesta, περί αναρχισμού και βίας, Αθήνα: Ελευθεριακή Κουλτούρα, 2004
Μετάφραση Παναγιώτης Καλαμαράς
Το κείμενο είναι του Σεπτέμβρη του 1924

νεα ζωή των μαρμάρων και των ανθρώπων

νέα εποχή,
νέοι ήρωες,
νέα αισθήματα

Μάγοι και Αερικά ...στους δρόμους

Υπάρχει μια μαγική ικανότητα της κριτικής, που η επιστημονική φαντασία δίνει μόνο στους χαρακτήρες που είναι άρχοντες του χωροχρόνου. Αυτή είναι, το ν' αρπάζει βίαια κάποιον από εκεί που βρίσκεται, και να τον πηγαίνει αναπάντεχα κάπου αλλού. Μόλις η ροή του χρόνου απελευθερωθεί και πάλι, αυτός στέκει σαστισμένος και γελοίος.
Για να σας δώσω ένα παράδειγμα πάρτε τους σπουδαίους μας πανεπιστημιακούς:
βυθισμένοι μέσα στα βιβλία τους, συνοφρυωμένοι από τη διανοητική εργασία, γράφουν κάθε φορά για τη "παρούσα συγκυρία", την "επικαιρότητα". Χρόνος: το καλοκαίρι που όλοι ασχολούνται με τη σύλληψη των φερόμενων ως μελών της 17 Νοέμβρη. Είναι δύο τα ζητήματα που τους πνίγουν και προσπαθούν να κάνουν σε όλους σαφή με την αρθρογραφία τους: 1. στο πολιτισμό μας ο βίαιος θάνατος δε μπορεί σε καμία περίπτωση να γίνει αποδεκτός και δεν γίνεται ν' αποτιμηθεί σε υλικές αξίες. και 2. ότι πρέπει να ξεχωρίζουμε όταν ασκείται βία, την ατομική βία από τη συλλογική.
Ας κάνουμε λοιπόν μια ρωγμή στο χωροχρόνο και ας φέρουμε εκείνα τα κείμενα στον παρόντα χρόνο: Η υπάρχουσα βία ήταν σίγουρα συλλογική και ήταν η αντίδραση σ' έναν ακόμα βίαιο θάνατο. Οι συγγραφείς αυτοί πρέπει να νοιώθουν δικαιωμένοι που είναι επίκαιροι πέντε χρόνια μετά. Τότε όμως, γιατί τους βλέπουμε τώρα να μεμψιμοιρούν και να καταδικάζουν;

Η΄ αν, μ' ένα ξαφνικό ρεύμα, ένας παιχνιδιάρης Αίολος, μπέρδευε τα χειρόγραφα τους, και στο τυπογραφία κατέληγαν τελικά εκείνα που είχαν τυπωθεί τότε, τι θα έκαναν άραγε; Θα τα έπαιρναν όλα πίσω; Πόσα παίρνουν για να αυτές τους τις υπηρεσίες; Και τι θα κάνουν τώρα που ο κόσμος τους έχει ξεχαρβαλωθεί και άρχισαν να τους στοιχειώνουν πλάσματα στα οποία δεν πίστευαν.

Woodstock by Eva Cassidy

And I dreamed I saw the bombers
Riding shotgun in the sky
And they were turning into butterflies
Above our nation ...

We are stardust (million year old carbon)
we’re golden (caught in the devil's bargain)
And we've got to get ourselves
back to the garden

Daddy

της Sylvia Plath
You do not do, you do not doAny more, black shoeIn which I have lived like a footFor thirty years, poor and white,Barely daring to breathe or Achoo.Daddy, I have had to kill you.You died before I had time--Marble-heavy, a bag full of God,Ghastly statue with one gray toeBig as a Frisco sealAnd a head in the freakish AtlanticWhere it pours bean green over blueIn the waters off beautiful Nauset.I used to pray to recover you.Ach, du.In the German tongue, in the Polish townScraped flat by the rollerOf wars, wars, wars.But the name of the town is common.My Polack friendSays there are a dozen or two.So I never could tell where youPut your foot, your root,I never could talk to you.The tongue stuck in my jaw.It stuck in a barb wire snare.Ich, ich, ich, ich,I could hardly speak.I thought every German was you.And the language obsceneAn engine, an engineChuffing me off like a Jew.A Jew to Dachau, Auschwitz, Belsen.I began to talk like a Jew.I think I may well be a Jew.The snows of the Tyrol, the clear beer of ViennaAre not very pure or true.With my gipsy ancestress and my weird luckAnd my Taroc pack and my Taroc packI may be a bit of a Jew.I have always been scared of you,With your Luftwaffe, your gobbledygoo.And your neat mustacheAnd your Aryan eye, bright blue.Panzer-man, panzer-man, O You-- Not God but a swastikaSo black no sky could squeak through.Every woman adores a Fascist,The boot in the face, the bruteBrute heart of a brute like you.You stand at the blackboard, daddy,In the picture I have of you,A cleft in your chin instead of your footBut no less a devil for that, no not Any less the black man whoBit my pretty red heart in two.I was ten when they buried you.At twenty I tried to dieAnd get back, back, back to you.I thought even the bones would do.But they pulled me out of the sack,And they stuck me together with glue.And then I knew what to do.I made a model of you,A man in black with a Meinkampf lookAnd a love of the rack and the screw.And I said I do, I do.So daddy, I'm finally through.The black telephone's off at the root,The voices just can't worm through.If I've killed one man, I've killed two--The vampire who said he was youAnd drank my blood for a year,Seven years, if you want to know.Daddy, you can lie back now.There's a stake in your fat black heartAnd the villagers never liked you.They are dancing and stamping on you.They always knew it was you.Daddy, daddy, you bastard, I'm through.

The guilts...

απο τη Maya-Kofsky

Ορίστε η απάντηση μου συνοπτικά: Άκουσα από ανθρώπους που θεωρούσα σκεπτόμενους ή τέλος πάντων ευφυείς, την αναπαραγωγή των ρήσεων του Πρετεντέρη, του Κούγια, του Παυλόπουλου.Άκουσα ανθρώπους να λένε πως τις ημέρες αυτές της εξέγερσης, ντράπηκαν που είναι έλληνες. Κατηγόρησαν επίσης τους εξεγερμένους συμπολίτες τους ότι περίμεναν ένα θάνατο για να ικανοποιήσουν τη διαστροφή του και να αντιδράσουν ακραία. Πως το Βατοπέδι μας άφησε αδιάφορους, το ασφαλιστικό επίσης και μας άρκεσε ένα «μεμονωμένο περιστατικό» για να κρυφτούμε πίσω από κουκούλες και να προκαλέσουμε το χάος.Προσπαθώντας να με πείσουν για το νοικοκυρεμένο δίκιο τους, μου έγραφαν κατεβατά στο messenger και στο facebook χωρίς να παίρνουν καμία απάντηση. Στο τέλος τους έγραφα: «Ας ήσουν εκεί. Θα είχες προστατευθεί από την ξεφτίλα του να λες μαλακίες.» Γνωρίζω. Στερούμαι επιχειρημάτων. Όμως οι άνθρωποι αυτοί δε χρειάζονται επιχειρήματα.Αυτό που πραγματικά οδηγεί τους «νοικοκυραίους» σε αυτή τη στάση δεν είναι κάποια πολιτική θέση τη στιγμή που ο,τιδήποτε θεσμικό αμφισβητείται. Ούτε πολιτικοοικονομικά συμφέροντα, καθώς η πλειοψηφία τους ανήκει στους πρώην μεσοαστούς, νυν απελπισμένους.Αυτό που οδηγεί τον νοικοκυραίο στην απάθεια και στην επίθεση προς τους εξεγερμένους, είναι οι βαθειά ριζωμένες τύψεις του. Τύψεις που πιάστηκε κορόιδο τόσα χρόνια και ψήφιζε δυνάστες. Τύψεις που μετά τη μεταπολίτευση δεν πάλεψε για κάτι καλύτερο, αλλά επιδόθηκε στο χόμπυ της λαμογιάς. Τύψεις που κάθε βράδυ καληνύχτιζε ήσυχος τους πανελίστες. Τύψεις για τα ρουσφέτια του. Τύψεις για τους φραπέδες στο δημόσιο και την παραγωγικότητά του που δεν ξεπερνά αυτήν του μπετόν αρμέ. Τύψεις γιατί όταν περνάει δίπλα από παρέες νέων, τον κοροϊδεύουν, αλλά αυτός δεν παίρνει χαμπάρι. Τύψεις για την έλλειψη παιδείας του που είναι και δική του ευθύνη πέραν της πολιτείας. Τύψεις που έγινε ή θα γίνει χοντρός, καράφλας με κατεβασμένα παντελόνια όπως εύστοχα είπαν τα παιδιά τα ίδια.Τύψεις τέλος, γιατί δεν έχει τα κότσια να βρεθεί στο δρόμο, μήπως χάσει τα «προνόμια» που του έδωσε το ξεπούλημά του.Δεν ξέρω αν θ’ αλλάξει κάτι. Δεν έχω ιδέα αν ο αγώνας υποκινείται ή αν αυτοί που τα σπάνε είναι ασφαλίτες και μετανάστες. Αφήνω την αλαζονεία αυτή και τη χαιρεκακία της κρίσης σε αυτούς που την κέρδισαν όλα αυτά τα χρόνια. Ξέρω όμως ότι για πρώτη φορά είδα τους έλληνες να κοιτάζουν έξω από το σπίτι τους, να ακούνε τα παιδιά τους, να προβληματίζονται για το μέλλον μας. Ξέρω πως ο αντιεξουσιαστικός χώρος είναι αρκετά τίμιος ώστε να μην καίει μαγαζιά απλών πολιτών και είδα με τα μάτια μου την προβοκάτσια. Εκτός από αυτούς όμως, είδα και δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μου έξω να ζητούν μια καλύτερη ζωή. Δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Ήταν κρατική βία και ο κόσμος ξέσπασε για όλα αυτά που επαναπαυόμενοι πίστευαν πως τον αφήνουν αδιάφορο. Εγώ αυτές τις ημέρες ένιωσα περήφανη ως ελληνίδα. Λυπάμαι.

Thoughts of Aeolus

Το να είναι κανείς διαλεκτίκός σημαίνει...

να έχει τον άνεμο της ιστορίας στα πανιά του.

Τα πανιά είναι οι έννοιες.

Ωστόσο, δεν είναι αρκετό να τα έχει στη διαθεσή του.

Το κρίσιμο είναι η τέχνη να τα χειρίζεται.

Benjamin, Δεσμίδα Ν, 9,8.

moudiazmeni anagnosi

den exw sxolia. oute einai h prwth fora pou me ksafniazoun disaresta "palioi daskaloi". gia oti simvainei de ftaiei mono h nea dhmokratia alla olokliri h dimokratia mas. Aitia den einai mono o fonos alla olokliro to sistima poy antimetopizei ton anthrwpo sa mixani. m ayth thn dhmokratia, pou ypakouei tyfla tous mixanismous ths frikis, prepei epitelous na ksemperdevoume. afinw thn idia tin anagnosi na sas didaksei to pws h ypokrisia ekthetei:

Oύτε δικτατορία ούτε αναρχία — Δημοκρατία! [;;;;;;]

Οι καθηγητές ΑΕΙ Βασιλική Γεωργιάδου, Νίκος Δεμερτζής, Περσεφόνη Ζέρη, Ηλίας Κατσούλης, Θωμάς Κονιαβίτης, Θάνος Λίποβατς, Παντελής Μπασάκος υπογράφουν την παρακάτω ανοιχτή επιστολή:

Ο θλιβερός φόνος του 15χρονου μαθητή από έναν παρανομούντα «ειδικό φρουρό», ο οποίος πρέπει να τιμωρηθεί με όλη την αυστηρότητα που προβλέπουν οι νόμοι, έγινε η πιστολιά που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Η κακοδιαχείριση, οι ιδεολογικές αυταπάτες, οι αμέλειες της μεταπολίτευσης συμπυκνώθηκαν σ’ ένα τερατώδες πραγματικό Συμβάν καταστροφής και αδιέξοδου. Δυναμικές μειοψηφίες βιαιοπραγούντων αναρχικών χρόνια τώρα καταλαμβάνουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, λεηλατούν μαγαζιά και τράπεζες και καταστρέφουν την ιδιοκτησία των πολιτών. Δρουν μέχρι σήμερα με την ανοχή «τρομαγμένων» κυβερνήσεων και με το «χάιδεμα» ορισμένων πολιτικών κομμάτων, διανοούμενων και μέσων μαζικής ενημέρωσης. Τώρα κατάφεραν να μεταδώσουν έναν μηδενιστικό Λόγο σε μια νεολαία απογοητευμένη και ανερμάτιστη, που κατέχεται από άγχος εμπρός σ’ ένα αβέβαιο μέλλον, καθώς και σ’ ένα ακαδημαϊκό προλεταριάτο, που απελπισμένο τείνει σε ακραίες, μανιχαϊκές ιδεολογίες. Η Ελλάδα είναι ο «ασθενής κρίκος» της Ευρωπαϊκής Ενωσης και παραπαίει εμπρός στην ακυβερνησία, στην ιδιοτέλεια, στην αβουλία, και στη μετριότητα όλων των κομμάτων. Η Δημοκρατία, για να επιβιώσει, πρέπει να βρει εκ νέου τον εαυτό της, δείχνοντας μηδενική ανοχή σε κάθε τρομοκρατία, σε κάθε πράξη ακραίας αναρχικής ή αστυνομικής βίας. Οι κάθε είδους αναρχικοί είναι οι απόστολοι του μηδενισμού, του φθόνου και της μνησικακίας και καταστρέφουν τις αξίες του πολιτισμού. Ζούμε μια στιγμή του κενού, στου οποίου τη δημιουργία έχουν συμβάλει μια ανεύθυνη πολιτική ηγεσία και μια υπνώτουσα κοινωνία πολιτών.

Αυτό που λείπει είναι η ανάγκη να υπάρξουν δημοκρατικοί άνθρωποι και δημοκρατικοί θεσμοί με κύρος, που να μπορέσουν να εμπνεύσουν με λόγια και με έργα εμπιστοσύνη στους πολίτες και στη νεολαία. Μόνον ένα δημοκρατικό κράτος μπορεί να βοηθήσει τους πολίτες να καταλάβουν, ότι η εγχώρια και η διεθνής οικονομική κρίση, απαιτούν από όλους θυσίες, κατανεμημένες με δίκαιο τρόπο. Η πολιτική τάξη στην Ελλάδα θα πρέπει να πάψει να προκαλεί, τα πολιτικά κόμματα να μάθουν στις δύσκολες καταστάσεις όπως η τωρινή, να συγκλίνουν και να ομονοούν, ενώ η πνευματική ηγεσία του τόπου, της εκκλησιαστικής συμπεριλαμβανομένης, ν’ αντιληφθούν ότι φέρουν ευθύνες και μάλιστα μεγάλες.

Η χώρα έχει σήμερα μια καταχρεωμένη, παρασιτική οικονομία, μία ανορθολογική τερατώδη κρατική γραφειοκρατία, σε μεγάλο βαθμό αναξιόπιστους θεσμούς, έναν πληθυσμό που έχει συνηθίσει να ζει πέραν από τις δυνατότητές του, τα περιμένει όλα από έναν πελατειακό κρατισμό, και χαρακτηρίζεται από εθνική εσωστρέφεια και ξενοφοβία. Παραπέρα, η παιδεία κλυδωνίζεται και παραπαίει σε όλες τις βαθμίδες, ενώ συνήθως οι νέοι δεν μαθαίνουν ούτε από τους γονείς ούτε από τους δασκάλους, πού είναι τα όρια των ατομικών επιθυμιών και ποιοι είναι οι κανόνες της κοινωνικής και της οικολογικής συμπεριφοράς. Ετσι θεωρούν ότι «τα πάντα είναι επιτρεπτά και τους ανήκουν».

Ο κίνδυνος έγκειται σήμερα στο ότι λίγοι απελπισμένοι και αδίστακτοι αναρχικοί έδειξαν, ότι μπορούν να χτυπήσουν ατιμώρητα ένα απροστάτευτο και διαλυμένο δημοκρατικό κράτος Δικαίου. Στο αναρχικό σύνθημα «ούτε δικτατορία ούτε δημοκρατία, αλλά αναρχία», που οδηγεί στη βία και στον εμφύλιο πόλεμο, το δημοκρατικό κράτος, τα δημοκρατικά κόμματα και η κοινωνία πολιτών, πρέπει να αντιταχθούν με κάθε τρόπο. Πρέπει ν’ αντιτάξουν το σύνθημα «ούτε δικτατορία ούτε αναρχία – Δημοκρατία» και να δείξουν στην πράξη ότι ο θυμός δεν οδηγεί νομοτελειακά στην καταστροφή αλλά μπορεί να κινητοποιήσει δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας. Αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη πολιτικών θεσμών που τους σέβονται οι πολίτες, προϋποθέτει ότι οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις μπορούν με το κύρος τους να στηρίξουν τον σεβασμό και την τήρηση των νόμων. Η αποτελεσματική πάταξη της διαφθοράς και η τιμωρία των ενόχων, από όπου και αν προέρχονται, πρέπει να ξεκινήσει μέσα στους κόλπους του ίδιου του κράτους.

Οι υπογράφοντες πανεπιστημιακοί καθηγητές απευθυνόμαστε σε όλους τους σκεπτόμενους δημοκρατικούς πολίτες, προ πάντων όμως στους συναδέλφους μας, αναγνωρίζοντας πως στη συγκυρία αυτή μας αναλογεί αυξημένο ποσοστό ευθύνης, και τους καλούμε να βρεθούν στην πρωτοπορία της προσπάθειας για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στους δημοκρατικούς θεσμούς.

apo to DECONTROL.INFO elava hdh mia prwth orgismenh apanthsh gia thn epistolh:

http://decontrol.info/index.php?option=com_content&view=article&id=33:dam-you-hypocrites&catid=1:2008-12-01-14-54-56

Great Expectations (in progress)

1. Οι κρίσεις δεν προκύπτουν στον καπιταλισμό τυχαία, δηλαδή δεν είναι σαν τα φυσικά φαινόμενα που ανατρέπουν τις ζωές των ανθρώπων.
2. Οι κρίσεις αυτές, δεν σχετίζονται αιτιακά με το σύστημα παραγωγής παρά μόνο στις συνέπειές τους.
3. Οι κρίσεις αυτές του καπιταλισμού, όντας εσωτερικές σε αυτόν, έχουν προέλθει διαχειριστικά από τον ίδιο και εξαρτώνται απ’ αυτόν, αλλά οι συνέπειες τους είναι κοινωνικές.
4. Είναι κοινωνικές κρίσεις με τον τρόπο που ο καπιταλισμός ασυνείδητα προσδιορίζει τις ζωές των ανθρώπων.
5. Αυτές οι κρίσεις του, δεν τον αποδυναμώνουν ούτε όπως θέλουν αρκετοί να πιστέυουν τον αμφισβητούν, αντιθέτως χάρις σ’ αυτές ο καπιταλισμός επεκτείνεται, διευρύνει τις ανισότητες, αυξάνει την εκμετάλλευση, επανορίζει την παραγωγική διαδικασία.
6. Οι κρίσεις αν και αποτελούν αναγκαίο στοιχείο της καπιταλιστικής ανάπτυξης αντιθέτως τείνουν να εμφανίζονται σαν μέρος μιας φυσικής ιστορίας της ανθρωπότητας. Μας λένε δηλαδή, ότι όπως ο κόσμος αντιμετώπισε τους παγετώνες και τις επιδημίες, έτσι και τώρα πρέπει να σταθεί απέναντι στη καταστροφή και να αγωνιστεί ενωμένος για να διασώσει ότι μπορεί να σωθεί. Αυτό που τελικά ο κόσμος καλείται να ξεπεράσει είναι τα κατώτερα όρια της κοινωνικής ευημερίας και αξιοπρέπειας. Δηλαδή ο καπιταλισμός δεν είναι τίποτε άλλο από ένα αποτέλεσμα φυσικής επιλογής κάτι σαν την Δαρβινική εξέλιξη: παρουσιάζει τον εαυτό του έτσι, και αυτό καταφέρνει να εδραιώσει: η επιβίωση του ισχυρότερου έχει γίνει ρυθμιστικός κανόνας.
7. Η κρίση αυτοεπιβεβαιώνεται και γίνεται σταδιακά υπαρκτή. Δημιουργός της είναι η η γεννεσιουργός αιτία του ίδιου του καπιταλισμού (αιτία και αποτέλεσμα ) η επισώρευση υπεραξίας. Είτε θα ξεφορτωθούμε το κέρδος μια και καλή είτε κι αυτή η κρίση θα γίνει αποκλειστικά κοινωνική κρίση με προεκτάσεις στην «πραγματική οικονομία».
8. Φαινόμενα όπως ο τζόγος, η τοκογλυφία ή ο πυρετός του χρυσού μένουν εγεγραμένα στην δομή του καπιταλισμού αφού αποτελούν και στοιχεία επιβίωσής του. Από εκεί απέκτησε η κρίση το μικρό της όνομα – χρηματοπιστωτική (– η αλλιώς, σαν αργκό μοιάζει πλέον φετιχισμός). Φετιχισμός του χρήματος, του εμπορεύματος, της παραγωγής, του υπερκαταναλωτισμού και κυρίως του κέρδους. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα στηρίχθηκε σε υποσχέσεις υποσχέσεων, στην ελπίδα της αιώνιας προόδου, δηλαδή σε μεγάλες προσδοκίες.
9. Η χρηματοπιστωτική κρίση δεν θα είναι η τελευταία κρίση που θα προκαλέσει ο καπιταλισμός. Η αναμονή του θανάτου, που είναι εγγεγραμμένος στο νόμο της πτωτικής τάσης του κέρδους, είναι συνενοχή στη διαιώνιση της φρίκης.
10. Οι κρίσεις αποκαλύπτουν την ικανότητα των ανθρώπων να βάζουν ένα τέλος στη συσσώρευση της ίδιας τους της φρίκης. Τους συσπειρώνουν γύρω από την ελάχιστη ιδιοκτησία που έχουν και τους ωθούν να θέλουν την προάσπισή της με κάθε τίμημα. Το ασυνείδητο της ταύτισης σε όλο της το μεγαλείο.
11. Το αποτέλεσμα της ανατροπής δεν θα είναι το τέλος της ιστορίας ούτε το τέλος του κόσμου. Ως αντιουσιοκράτες επιθυμούμε να είναι ένα αποτέλεσμα που θα γεννηθεί με την ανατροπή και άρα μοναδικό σε μας και απρόβλεπτο. Η ενδέκατη θέση για τον Φόιερμπαχ περιλαμβάνει γενναιόδωρα και το καθήκον μας ως φιλοσόφων να συμβάλουμε στην αλλαγή που άλλοι θα επιφέρουν. Ας είμαστε γενναιόδωροι στα όνειρα και τις προσδοκίες μας. Στις μεγάλες προσδοκίες των καπιταλιστών η κοινωνία θα όφειλε να αντιτάξει τις δικές της.

sto dimitri k.

για την αιώνια ειρήνη

Μόλις επέστρεψα από την πιο ειρηνική διαδήλωση, που έχω ποτέ βρεθεί. Νέοι, Άπειροι στους κοινωνικούς αγώνες έθεσαν σαν πρωταρχικό τους αίτημα τον ειρηνικό χαρακτήρα της διαδήλωσης. Αλλά οι μπάτσοι ήταν εκεί. Ήταν εκεί και δεν είχαν την ορεξή μας.
Στο αφελές σκεπτικό που παρουσιάζει τη βία σε ένα κύκλο δράσης-αντίδρασης, σήμερα η αντίδραση, ουσιαστικά όπως κάθε φορά, έπαιζε μόνη της το παιχνίδι της. Έμεινα να κοιτάζω με διεστραμμένη περιέργεια τη κατάρρευση του πασιφιστικού ιδεώδους όλων αυτών των παιδιών.
Όταν βαρέθηκαν απλώς μας σήκωσαν από το σύνταγμα, με χτυπήματα, σπρωξιές και χημικά και μας έφτασαν στην αρχή της Πανεπιστημίου. Η διαδήλωση συνέχιζε να πασιφίζει αλλά και να επιμένει ότι εμείς δε πρόκειται να διαλυθούμε. Όταν τελικά βαρέθηκαν την παρουσία μας μας κύκλωσαν και μας έφτασαν στην άλλη άκρη του κέντρου.
Ας το πάρουμε απόφαση ότι μόνο με το πασιφισμό δεν θα υπάρξει λύση όταν η αντίδραση μπορεί να χτυπάει αναίτια. Το κίνημα δυναμώνει από τη καταστολή, αλλά πριν θρηνήσουμε και νέους νεκρούς, ας πάρουμε την απόφαση για μια ηρωική πράξη. Ας ορίσουμε μέρα και ώρα για την ανατροπή του καθεστώτος. Ας διαδώσουμε παντού τη συγκεκριμένη στιγμή που θα προσπεράσουμε αδιάφορα τα όργανα της καταστολής και θα ξαναπάρουμε πίσω ότι μας ανήκει.

στη Νικολέττα Ν.

Σαστισμένη Θεωρία

Το Δεκέμβρη του 2008 ένας μπάτσος δολοφόνησε ένα παιδί. Ότι ακολούθησε ήταν πρωτόγνωρο.

Από τους ιστορικούς του μέλλοντος

Και πάλι για την αποτυχία πρόκειται. Για τον εγκλωβισμό σε μια αλυσίδα από αποτυχίες και τίποτα άλλο. Όλοι αυτοί που προσπαθούν να μιλήσουν για τις εξελίξεις (αλλά και για πράγματα βυθισμένα στην ακινησία), όλοι όσοι ερμηνεύουν και εξηγούν και ταυτίζουν και διαφοροποιούν και εκθέτουν και μαγειρεύουν και κατηγοριοποιούν απελπισμένα… όλοι αυτοί τώρα αποτυγχάνουν. Αποτυγχάνουν και εκτίθενται. Γιατί αυτό τώρα είναι TO ΣΥΜΒΑΝ και μέρος του συμβάντος είναι η αποτυχία τους. Οι θεσμοί, τα γεγονότα, οι άνθρωποι, οι αξίες (μέχρι και ο θάνατος) φαίνονται να έχουν χάσει τις παλιές σημασίες τους. Αλλά όσοι αναλαμβάνουν επαγγελματικά την έκφραση της πραγματικότητας δε φαίνονται να πτοούνται από την αποτυχία. Γυαλίζουν τον απαρχαιωμένο τους εξοπλισμό και προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους. Κινηγάνε τα τερατόμορφα πλάσματα που τους στοιχειώνουν τη φαντασία με τα παλιά τους όπλα τα πυροβολούν μεθοδικά και τα σπρώχνουν στη λάθος κάσα. Η αλυσίδα των αποτυχιών τους τροφοδοτεί της εξελίξεις και το βουβό κλάμα αυτών που δεν έχουν φωνή γίνεται εκκωφαντικό. Παρόλα αυτά δεν έχουν διάθεση να αλλάξουν γυαλιά μέχρι να καταλήξουν με ξεριζωμένα τα μάτια που τους γέλασαν. Η επιμονή τους είναι ένα σύμπτωμα του γήρατος των ιδεών τους.
Όταν ξέσπασαν οι μεγάλες κινητοποιήσεις μιλούσαν με όρους ατομικής ψυχολογίας για λύπη και οργή και η δράση παρουσιάστηκε σαν ατομικό φαινόμενο. Είπαν ότι είναι λίγοι αναρχικοί (δηλαδή πράκτορες σύμφωνα με το κομμουνιστικό κόμμα), οι δέκα είκοσι «γνωστοί άγνωστοι» που εκμεταλλεύονται ένα θάνατο για να σπάσουν. Αλλά σιγά σιγά αναγκάστηκαν να παρουσιάσουν μια δημογραφική έκρηξη των μεμονωμένων αναρχικών. Από δεκάδες σύντομα έγιναν εκατοντάδες και χιλιάδες. Για να διασώσουν το σχήμα τους προχωρούσαν σε εκ των υστέρων ανασυγκροτήσεις της βλακείας τους και μίλησαν για συνένοχους συμπαθούντες. Μίλησαν για παιδία που παρασύρονται και θα έπρεπε να τα μαλώσουν οι γονείς τους (αλλά «ο κόσμος δεν είναι παιδικό δωμάτιο») Μίλησαν για μετανάστες που εκμεταλλεύονται το χάος για να κλέψουν, μίλησαν για σκευωρίες και συνομωσίες από όλους και εναντίον όλων, Σιγά σιγά οι αναλύσεις γίνονταν πλουραλιστικές περιλαμβάνοντας τα πάντα ανεξέλεγκτα μπας και φτάσουν ποσοτικά αυτό που ποιοτικά δεν έχουν καταλάβει. Τα παλιά μυαλά προσπαθούν να πουλήσουν τα μουτζουρωμένα τους χαρτιά για εσωτερική κατανάλωση αλλά η πραγματική σύνθεση του τι συμβαίνει δεν έχει γίνει ακόμα. Όλο αυτό το μαυροφορεμένο πλήθος δε φαίνεται να συμφωνεί σε κάτι. Το αποτελούν έφηβοι emo των βορίων προαστίων, πολίτες αγανακτισμένοι οικονομικά ή πολιτικά, καταπιεσμένες κοινωνικές ομάδες, τα άτομα που θα έκαναν τα πάντα για άλλη μια κυβερνητική εναλλαγή, οι ασφαλίτες που κι αυτοί για μας τα σπάνε, ακόμα και οι εξωγήινοι των συνομωσιολόγων. Ποσοτικά χρειάζονται τόσοι κι άλλοι τόσοι. Το ζήτημα είναι να βρούμε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που τους ενώνουν σε μια νέα μορφή υποκειμενικότητας. Στα μεγάλα αμφιθέατρα, που είναι μικρό κομμάτι αυτού του συμβάντος, οι ομιλητές για να μη τσακώνονται δε προχωρούν σε διεξοδικές αναλύσεις αλλά παραλείπουν τα πάντα ως αυτονόητα και είναι σαν να έχουν το σύνθημα «το κράτος σκοτώνει και τα λοιπά» Ίσως το μόνο σύνθημα που θα μπορούσε να γίνει απ’ όλους δεκτό να είναι Ο ΑΛΕΞΗΣ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΣ, ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΑ. Και αυτό το όλα, αυτή η ολότητα δεν είναι ατομικό. Αυτό που οφείλει πρωταρχικά να αναγνωρίσει ο κριτικός στοχασμός είναι το αυτονόητο ότι πρόκειται για κοινωνικό γεγονός. Δεν είναι κοινωνικό μόνο το κομμάτι που μας βολεύει, ώστε να χαρακτηρίζονται οι «παρεκτροπές» ατομικές και αντικοινωνικές. Ολόκληρη η κοινωνική αναταραχή είναι κοινωνική. Η βία αυτή είναι ένα κοινωνικό γεγονός. Το επόμενο βήμα μας είναι να αναγνωρίσουμε ότι πρόκειται για βία που δεν είναι και τόσο τυφλή, και πρέπει επιτέλους να αναγνωριστεί ως δημιουργική βία. Όταν της το αναγνωρίσουμε δεν θα επεκταθεί, όπως φοβόνται οι ηθικολόγοι, αντίθετα θα λυτρωθεί και θα υποκλιθεί στη θέα της ανάδυσης ενός νέου κόσμου.
Γιατί ο παλιός κόσμος συνεχίζει να αυξάνει σωρευτικά τη φρίκη. Και πρέπει να μπει ένα τέλος. Το νέο μεγάλο κόλπο του κεφαλαίου, η αυτοεπιβεβαιούμενη «οικονομική κρίση» που στρέφουν εναντίον των λαών πρέπει μέσα από αυτή τη διαδικασία να γυρίσει εναντίον τους. Ας μετατρέψουν οι εξεγερμένοι αυτό το κόλπο, στην τελευταία και οριστική κρίση του παλιού κόσμου. Οι ίδιοι τάραξαν το σύστημα, ας το βοηθήσουμε να ανατραπεί.
Αυτή τη στιγμή, που στριμώχνονται μπροστά μας νέες προοπτικές δε θα πω ρεαλιστικά και ουτοπικά ότι σημασία έχει η ελευθερία που βιώνουμε τέτοιες στιγμές ή ότι μέσα από αυτή τη πίεση γεννιέται και διαπαιδαγωγείται μια νέα γενιά. Ούτε και θα δώσω σαφείς ερμηνείες. Δε ξέρω την μορφή των νέων ειδώλων. Το μόνο που οφείλω να θέσω είναι το αίτημα για ανατροπή. Αυτή είναι η ευκαιρία να ανατρέψουμε τον κόσμο της αποτυχίας τους.

στον Πέτρο Σ.

DECONTROL.INFO ΜΑΥΡΟΣ ΚΙΝΗΓΟΣ

απο τα Δεκεμβριανά του οχτώ

Το κίνημα δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις. Ούτε οργισμένες facebookιες. Ούτε η κάμερα στο σύνταγμα του Ανεκδιήγητου Μάκη. Δεν είναι η φλυαρία στα blogακια μας.

Το κίνημα είναι εκεί έξω και γράφει ιστορία εδώ και τώρα.
Για αναλύσεις είναι νωρίς. Αλλά η ερμηνεία του κόσμου και η αλλαγή του ίσως να μην είναι τόσο διαφορετικά όσο νομίζαμε.

Αραδιάζω σκόρπια σελίδες για ενημέρωση:

ένα χρονικό των εξελίξεων απο τον Νίκο Ράπτη ένα απο τα άρθρα των οργισμένων δασκάλων μας και μερικές εικόνες απο τους δρόμους. Είμαστε ακόμα στην αρχή.