Μας πιέζει όλους η ανάγκη να ενταχθούμε, να πάρουμε θέση, να δράσουμε. Χωρίς να έχουν ζήσει τις φλόγες του Δεκέμβρη, οι άνθρωποι με τη χυδαία απλότητα βιάζονται, όπου βρεθούν, "να διευκρινίσουν". Εντάσσονται και πάλι σε τερατώδεις μηχανισμούς που εμμένουν να μιλούν για τη θετική όψη πραγμάτων που κατ' αυτούς απειλήθηκαν. Μας κατηγόρησαν και πάλι ότι είμαστε νέοι ότι δεν έχουμε προτάσεις, σαφείς θέσεις, μια εναλλακτική βρε αδερφέ. Η αστική προκατάληψη της θετικότητας έχει απλωθεί ακόμα και σε εξεγερμένους που προσπαθούν με χαρούμενα events, φωνές, γέλια και σερπαντίνες, να πνίξουν την αντικειμενική συλλογική απελπισία. Ένοιωθα ότι θα κάναμε χώρο για μια νέα ομορφιά, όσο κρατούσαν οι φωτιές, δε θα κινηγάγαμε τα όμορφα κορίτσια, τα μελωδικά τραγούδια, τους αστούς καλιτέχνες, τα χαρούμενα παιχνίδια, τις ποδηλατάδες και τις καλές ταβέρνες. Το γνωρίζω ότι εκτός απο αφελής, γίνομαι πάλι και αντιφατικός. Λέγαμε ότι η ατομική δράση υπολείπεται νομιμοποίησης της συλλογικής, και τώρα υποστηρίζω ότι συλλογικότητα σημαίνει ένταξη, ταυτότητα και καθησυχασμός. Ακολουθώ τις σκέψεις μου, μακριά από τη πραγματικότητα της Αθήνας που ξαναγίνεται άσχημη. Με βλέπω να παίρνω και πάλι τις αποστάσεις μου από τον κόσμο, από τα άμεσα βιώματα και ξαναβρίσκω να με περιμένει η ίδια απελπισία που μ’ είχε ρίξει στις φλόγες.Ένας μεθυσμένος Σαίξπηρ είχε πει κάποτε ότι «τίποτα δε μπορεί να μας σώσει εκτός από την απελπισία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου