εκτός νόμου

Η υπόθεση μου, λοιπόν, είναι πως το δικαστήριο δεν είναι η φυσική έκφραση της λαϊκής δικαιοσύνης αλλά ιστορική λειτουργία του είναι μάλλον να την παγιδεύει, να την ελέγχει και να την αναστέλλει, επαναγράφοντας τη σε θεσμούς που είναι τυπικοί ενός κρατικού μηχανισμού… αναρωτιέμαι μήπως το δικαστήριο δεν είναι μια μορφή λαϊκής δικαιοσύνης αλλά μάλλον η πρώτη παραμόρφωση της.
Μισέλ Φουκώ, για τη Λαϊκής Δικαιοσύνη και τα Δικαστήρια (μτφ.-επιμ. Αντ. Μαούνης), Έκδοση της Μαρμίτας: Αθήνα 2002

Ο Τζόρτζ Μπους Τζούνιορ, πρόεδρος για οκτώ χρόνια της Αμερικής, ετοιμάζεται να κρεμάσει το μπιστόλι και το σήμα του σερίφη στο ράντζο του περιμένοντας να τον καλέσουν κι αυτόν με τη σειρά του για ένα νόμπελ ειρήνης. Προστίθεται στο κλαμπ των μεγάλων εγκληματιών κατά της ανθρωπότητας για τους οποίους δεν θα υπάρξει ποτέ δίκη και καταδίκη. Στο ίδιο Κλαμπ, με τον Σαρόν, τον Μπλερ και τον Κλίντον, έβαλαν ήδη υποψηφιότητα η επόμενη πρωθυπουργός του Ισραήλ και ίσως και ο Ομπάμα. Μαζί μ’ αυτούς οι ισχυροί δημοσιογράφοι και δικηγόροι και γενικά υπερασπιστές κάθε αδικίας απολαμβάνουν περιέργως τη καθημερινότητα τους. Η έλλειψη δικαιοσύνης τέλος, αφορά αυτούς που βρίσκονται πίσω από την καπιταλιστική εκμετάλλευση, που την βοηθούν να γιγαντώνεται σε βάρος της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων. Οι άνθρωποι περνούν δίπλα απο αυτούς, κατεβάζουν το κεφάλι, σφίγγουν τις ψυχές του και προσπερνούν. Περιμένουν μια δικαιοσύνη από ψιλά. Μ’ αυτή την ελπίδα τους ανέθρεψε η θρησκεία. Δε λέω ότι φταίνε μόνο τα μεγάλα κεφάλια του συστήματος και ότι περιμένω να τα δω να πέφτουν. Η μεγαλύτερη ευθύνη βρίσκεται στους ίδιους τους ανθρώπους, και στις τεμπέλες ιδεολογίες τους. Αλλά με τους ανθρώπους που τα χέρια τους είναι γεμάτα αίμα, πρέπει άμεσα κάτι να γίνεται, αλλιώς χάνεται από τον ορίζοντα κάθε δικαιοσύνη. Οι ίδιοι οι άνθρωποι πρέπει να τους πολεμούν όπως και όσο μπορούν, να τους κάνουν να ντρέπονται να βγουν και να κυκλοφορήσουν ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους. Δεν είναι η καλύτερη δικαιοσύνη, άλλα νομίζω, σ’ αυτές τις συνθήκες φασιστικής κυριαρχίας είναι η μόνη στην οποία μπορούμε να ελπίζουμε. Να τους κάνουμε να μας κοιτάνε με φόβο. Και ίσως μια μέρα εμφανιστούν και πραγματικά δικαστήρια. Ποτέ δεν ξέρεις.