κομματος

Όσες επιφυλάξεις κι αν πάρει κάποιος, όσο κι αν έχει σταθερό γνώμονα να μη ξεπέσει στις κομματικές τους κουβέντες, δε πρόκειται να καταφέρει να κρατήσει τις αποστάσεις του, να μείνει πιστός στα ανοιχτά λιβάδια ενός πολιτικού στοχασμού που δεν χαλιναγωγείται. Τον παρασύρει συνεχώς η καθημερινότητα και οι βλακώδεις συζητήσεις του περίγυρου να συμετέχει στις γενικευμένες κλειστοφοβικές κομματικές διανοητικές ασκήσεις. Όχι ότι η κομματική κουβέντα αποτελεί πάντα έναν ευτελισμό του πολιτικού λόγου, είναι απαραίτητη για τη σύλληψη και συμπερίληψη της συγκυρίας, αλλά πλέον είναι δύσκολο να μείνει κάποιος έξω από τη γενικευμένη αναγωγή του πολιτικού στοχασμού στον κομματικό. Ο λόγος αυτός, αντικαθιστώντας τον πολιτικό, λειτουργεί εναντίον του. Η σύγκρουση γίνεται ακόμα πιο καταστροφική αν αντιμετωπίσουμε το κομματικό λόγο, ως αυτό που μας προβάλει ως ορισμό του: την κατάκτηση της εξουσίας, και αντιμετωπίσουμε και τον πολιτικό λόγο, ως αυτό που αξιώνει εγγενώς πλέον να είναι: ένας λόγος επίλυσης των ζητημάτων συμβίωσης των ανθρώπων με όσο γίνεται λιγότερο αυταρχισμό και εξουσιαστική βία.
Η κυριαρχία του κομματικού, δεν αποτελεί μια εξέλιξη φυσικών συμμαχιών, αλλά βρίσκει το στήριγμα του σε όλους τους αστικούς μας θεσμούς. Οι καθηγητές όταν παρουσιάζουν κάτι πολιτικό, ο πολιτικός δημοσιογράφος, οι συνομιλητές μας στα οικονομικά θέματα, όλοι ζουν και αναπνέουν στην γοητεία των κομμάτων, ζουν με τον ευσεβή πόθο της πρόσκλησης στα επίσημα γεύματα της εξουσίας, όταν αυτά τελειώνουν, για κάποια αποφάγια.
Όσο για τους υπόλοιπους ισχυρούς, αυτοί χαίρονται που χάρις στα κόμματα μπορούν να ελέγχουν την πολιτική με απλές επαφές σε διαπροσωπικό επίπεδο. Οι τραπεζίτες, οι λεφτάδες, οι γραφειοκράτες, η αριστοκρατία μας των βορίων προαστίων, ξέρουν όλοι πώς να χειρίζονται τον διψασμένο για δύναμη πολιτικάντη, πώς να του προκαλούν το δέος. Κανένας πολιτικός σήμερα δε τους κάνει να φοβόνται. Η δουλεία που αναλαμβάνει το κόμμα να κάνει γι’ αυτούς δεν είναι απλώς πολύτιμη, είναι σωτήρια. Το κόμμα, αναλαμβάνει να ελέγξει, να κατηγοριοποιήσει, να εντάξει το πιο ανατρεπτικό και επικίνδυνο κομμάτι των συνειδήσεων, το πολιτικό στοχασμό: την διερεύνηση αυτών που είναι γενικά και κοινά για τους ανθρώπους, με αφετηρία το συγκεκριμένο βίο σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο. Ακόμα και οι απελευθερωμένοι καλλιτέχνες, που συγγενεύουν τόσο με αυτή την ελευθερία, δεν αμελούν τις κομματικές στρατεύσεις τους. Ο πολιτικός λόγος, αποκομμένος από τον ερωτικό του πυρετό, γίνεται ένα σύνολο από διαδικασίες, τελετές, ιερατεία και τέρατα. Γίνεται η φωνή του μίσους απέναντι σε ότι μπορεί να διεκδικήσει απελευθερωμένη η συνείδηση των ανθρώπων, γίνεται μνησικακία, κοινοτοπία του κακού, κακό αίμα, θάνατος.