god save the queen

Τώρα, οι δημοσκόποι αναζητώντας ακόμα την πολιτική ομαλότητα (ποιος νοιάζεται για τις οικονομικές ανωμαλίες), αποφάσισαν να βγάλουν μπροστά τον Πρόεδρο της ένδοξης δημοκρατίας μας. Ενώ τα πολιτικά κόμματα με τις δημοσκοπικές τους τακτικές και οι αστικοί μας θεσμοί αποτυγχάνουν, ο πρόεδρος της δημοκρατίας είναι ο μόνος θεσμός που παρουσιάστηκε αξιοπρεπής, προσφέροντας πολύτιμο στήριγμα στο ανώμαλο πολίτευμα μας. Εξάλλου εκεί ψηλά που στέκεται δε φτάνει ο καπνός απο τα δακρυγόνα. Κανένας άλλος από την πολιτική ηγεσία, δεν μίλησε τόσο γενναία και δεν αναγνώρισε αυτά που έγιναν. Έτσι ο πρόεδρος συγκεντρώνει χουντικά ποσοστά αποδοχής, και όταν το ζήτημα των εκλογών συνδέθηκε με τη παραμονή του στην προεδρία οι ερωτηθέντες απέρριψαν τις εκλογές. Τίποτα λοιπόν δεν αλλάζει στην κορφή του Ολύμπου: ένα πρόσωπο που στηρίζεται από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, και τα ενώνει, συγκρατεί την ενότητα ενός διαλυμένου κόσμου. Αλλά γιατί αγαπάμε τόσο τον προεδρούκο μας, όταν η προεδρία είναι μια απλή βιτρίνα του πολιτεύματος, όταν η προεδρία δεν μπορεί, και στη συγκεκριμένη περίπτωση δε θέλει να παρέμβει και ν’ αλλάξει τα πράγματα. Όταν του ζητήθηκε από μια πολιτική δύναμη να μην υπογράψει ένα νόμο, τους χρέωσαν παιχνίδια με τους θεσμούς και ο πρόεδρος σιώπησε. Η προεδράρα μας (γνωστός αθλητικός παράγοντας στα νιάτα του) δίνει ρεσιτάλ εθνικιστικών διαγγελμάτων για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής, και πουλάει τσαμπουκά για θέματα που βρίσκονται έτη φωτός μακριά μας.
Επ’ ευκαιρία, να προειδοποιήσουμε το νέο μας αυτοκράτορα, που αύριο θα του αφιερώσουν τα κανάλια ολόκληρη τη μέρα: είναι φασιστική η αυτοκρατορία σου και απ’ την αρχή η ιστορία σ’ έχει καταδικάσει, (you are damned if you do and you are damned if you don’t). Θα πουν πάλι αύριο ότι ο λόγος σου έγραψε και πάλι ιστορία και ήταν υποδειγματικός, θα μαγεύσεις πάλι τα πλήθη με μια ακόμα προσευχή, κι ας ξέρεις ότι αυτές δεν αρκούν για ν' αλλάξει ο κόσμος. Στις πράξεις απέτυχες ήδη σιωπόντας κατά τη θανάτωση των χιλίων Παλαιστινίων.
Οσοι ζούμε στο πυρεττό της αντικειμενικής απελπίσίας μας ενώνουν τα θύματα της αδικίας, οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής. Μόνο βάζοντας αυτά στο κέντρο, μπορούμε ίσως να ελπίζουμε σε μια πραγματική πολιτειακή ενότητα και ότι θα χτιστούν γεφύρια πάνω απ’ χάσματα που έχει ανοίξει η εκμετάλλευση.