Μια ελληνική σταυροφορία

Βγήκαν τα εθνικά σύμβολα, υψώθηκαν πάλι τα λάβαρα, βρήκαμε τους πατριώτες ήρωες και τους προδότες, μισήσαμε τους ξένους γιατί είναι βάρβαροι και αποφασίσαμε να τους φερθούμε όπως τους αξίζει. Αλλά ακόμα κάτι έλλειπε για να ολοκληρωθεί η εθνική παλιγγενεσία. Μα μια σταυροφορία φυσικά, για να ξαναποκτήσουμε αυτό που είναι ιερό, αυτό που μας έκλεψαν και έχουμε μείνει λειψοί και ανολοκλήρωτοι, μια καταγωγική έλλειψη που δεν επιτρέπει στο μεγαλείο μας να ολοκληρωθεί, τα ελγίνεια μάρμαρα.
Όλοι φωνάζουν για την αδικία: οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, ο λαός, και τώρα το ίδιο το μουσείο. Το μουσείο αυτό, που με τις τόσες ιστορικές ελλείψεις αποτελεί μια εκκωφαντική πρόκληση στον ιερό βράχο, δε προσπαθεί τόσο να πει την αλήθεια της ακρόπολης, να μιλήσει για την ιστορία και την αξία αυτού που ο θεατής βλέπει, την εμμενή αυτούσια αξία αυτού του μνημείου ολόκληρης της ανθρωπότητας, παρά προσπαθεί να αναδείξει την έλλειψη, να πει ότι κάτι λείπει, με μια αρχαιολογική λογική που θυμίζει περισσότερο την προφητεία και την υπόσχεση των τηλεοπτικών αρχαιολόγων. Το ότι θα γίνουμε κυρίαρχοι του χωροχρόνου όταν αποκτήσουμε τα κομμάτια που λείπουν οφείλω να σας το διαψεύσω. Το να επιστρέψουν τα μάρμαρα, μάλλον δεν είναι και τόσο απίθανο μέσω της διπλωματικής οδού, αλλά με τις πολεμικές ιαχές και τις τυμπανοκρουσίες είναι πλέον απίθανο. Ιδιαίτερα εν όψη ολυμπιακών αγώνων με το Λονδίνο να είναι η κιβωτός του πλούτου της ανθρωπότητας θα άνοιγαν οι ασκοί του Αιόλου για την εκκένωση του. Το όλο πράγμα ξεκίνησε σαν ένα αστείο των υπουργών πολιτισμού που έλεγαν γελώντας, ότι με το ποσό που μας αντιστοιχεί από τον εθνικό προϋπολογισμό, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ζητάμε τα μάρμαρα από τους Άγγλους.
Το ξαναλέω ότι θα ήταν ωραία να γύριζαν τα μάρμαρα, όπως και το να έδινε πχ η Αθήνα στην υπόλοιπη Ελλάδα τα αρχαιολογικά ευρήματα ώστε να εκτίθενται στη γενέθλια γη τους. Αλλά από τη στιγμή που αποκλείστηκε η επιλογή να ξαναστηθούν πάνω στον Παρθενώνα, και ζητάμε να έρθουν σαν μουσειακό έκθεμα, δεν βρίσκω ότι το δίκιο μας είναι τέτοιο που μας πνίγει και μας οδηγεί στο διασυρμό μιας χώρας και ενός καλού μουσείου που αποτέλεσε έναν από τους κυριότερους πρεσβευτές του Ελληνικού πολιτισμού, μια διαφήμιση του Ελληνικού πνεύματος στη καρδία της βρετανικής αυτοκρατορίας. Το μουσείο, με το που ανέλαβε τα μάρμαρα, τα τοποθέτησε σε περίοπτη θέση και τα θαυμάζουν κάθε χρόνο εκατομμύρια επισκέπτες.
Προσωπικά βρίσκω την απόφαση να φτιαχτεί δίπλα στην ακρόπολη όχι ένα μουσείο της ίδιας αλλά ένα μουσείο της έλλειψης της ζωοφόρου του, όχι μόνο ανόητη αρχαιολογικά και στρεβλή φιλοσοφικά αλλά και υβριστική για την αυτούσια αξία του ίδιου του βράχου. Αν θέλετε σταυροφορία, κάντε για όλα τα άλλα μνημεία που ρημάζουν ανά την Ελλάδα, κάντε για το απίστευτο κόστος αυτού του μουσείου και των εγκαινίων του, κάντε για τους εργαζόμενους σ’ αυτό που είναι απλήγωτοι, κάντε για την απόφαση της κυβέρνησης να αναθέσει τη λειτουργία του μουσείου σε μάνατζερς, κάντε για τους σύγχρονους νεοέλληνες που εφαρμόζουν το κληρονομικό δίκαιο σε πανανθρώπινες αξίες.