Technicolor

Technicolor είναι μια μέθοδος χρωματισμού των ταινιών που χρησιμοποιούσε το Χόλιγουντ για να κάνει τις ταινίες πιο ζωντανές. Το παρδαλό αποτέλεσμα κατέστρεφε φυσικά κάθε αίσθηση της πραγματικότητας.

Δεν είναι πολύ διαφορετική αυτή η τακτική από την πολιτική των πολύχρωμων επαναστάσεων που χρησιμοποιεί η αμερικάνικη διπλωματία ανα τον κόσμο. Όπου το εκλογικό αποτέλεσμα δε συμφωνεί με τα αμερικάνικα σχέδια, παρουσιάζεται ένα "αυθόρμητο" πλήθος που παίρνει τη κατάσταση στα χέρια του. Τις κινήσεις αυτές η αμερικάνικη διπλωματία τις εμπνέεται, τις σχεδιάζει, ελέγχει και στηρίζει την εφαρμογή τους και στο τέλος τις κατοχυρώνει Συνέβη σε πολλές περιοχές του κόσμου αλλά όχι πάντα με επιτυχία. Το θέμα είναι ότι οι Αμερικάνοι επιμένουν να εμπλέκονται άμεσα στη δημοκρατική διαδικασία τη στιγμή που χρησιμοποιούν τον εκδημοκρατισμό σαν άλλοθι για κάθε τους πολεμική πράξη. Στα αποτελέσματα να υπολογίσουμε ότι συνήθως καίνε τα δικά τους χαρτιά, τα οποία αποδεικνύονται πάντα πολύ φτωχά για να ανταποκριθούν στις προκλήσεις και τέλος, πριμοδοτούν σε τελική ανάλυση την πόλωση και τον φανατισμό

Τώρα προσπαθούν να κάνουν το ίδιο στο Ιράν μετά την επανεκλογή ενός τύπου που έχει ενσαρκώσει σήμερα τον αντιαμερικανισμό. Όλα τα κανάλια παρουσιάζουν τον Ιρανό ηγέτη σαν ένα φασιστικό τέρας παραλείποντας ότι αντανακλά πολιτικές απόψεις στις οποίες ούτε οι άλλοι υποψήφιοι διαφοροποιούνται. Όσο για το φανατισμό στη μέση ανατολή και την εξάπλωση των πυρηνικών, δεν γίνεται να είναι οι Αμερικάνοι αυτοί που εγκαλούν. Οι Αμερικάνοι περίμεναν ότι η μέτρια ρητορεία του Ομπάμα θα μπορούσε να διαλύσει πολιτικά τον Αχμαντιμετζάντ, το περίεργο είναι ότι ο Αχμαντιμετζάντ για να επανεκλέγει το μόνο που έκανε ήταν να μεταφράσει στη γλώσσα του τη φράση "yes, we can" και να την κάνει κεντρικό του σύνθημα.

Με εξέπληξε το ότι παρασυρόμενος απ' όλα όσα γράφει και ο Fisk στα τελευταία του άρθρα είχα αρκεστεί στη δίκαιη ανησυχία ότι ο Ιρανός πρόεδρος αποτελεί κίνδυνο για τα αστικά δικαιώματα. Αλλά είναι τρελό το ότι δεν άκουσα από κανένα και δεν εντόπισα πουθενά τα στοιχεία για την οικονομική του πολιτική που παραθέτει σήμερα ο Δελαστίκ. Δεν πρόκειται για μια προλεταριακή επανάσταση αλλά είναι σίγουρα από τις πιο δίκαιες οικονομικές πολιτικές αυτή τη στιγμή στο κόσμο. Και ενώ πιστεύω ότι η προλεταριακή νίκη οφείλει να έπεται των αστικών δικαιωμάτων απορώ με την δική μας δυτική κοινωνία αστικής ελευθερίας που κατάφερε τόσο καλά να αποκρύψει τα επιτεύγματα οικονομικής δικαιοσύνης του Αχμαντιμετζάντ και τα ύπουλα παιχνίδια των αντιπάλων του.