[Πάτρα: Προσφυγικός Καταυλισμός 13.7.2009] Στο φως της πυρκαγιάς δε ξεχωρίζει μόνο η φιγούρα του "καταλληλότερου" Νέρωνα να κάνει πρόποση στο μεγαλείο της αυτοκρατορίας του. Είδαμε καθαρά τις μορφές των νέων δαιμόνων. Έχουμε να κάνουμε με απάνθρωπους σαδιστές, με μικρά πυρομανή ανθρωπάκια με κρίσεις εθνικού μεγαλείου, με τους πρόθυμους εκτελεστές των εντολών του Χίτλερ (τους καθημερινούς ανθρώπους). Έχουμε να κάνουμε με νέες μορφές κοινωνικής και ψυχικής παθόλογίας.

Εμείς εδώ, και όλα τα άλλα αντιφασιστικά δίκτυα αποτύχαμε οικτρά να αποτρέψουμε την ανθρωπιστική τραγωδία που σκηνοθέτησε στη γειτονία μας το κράτος με το παρακράτος.

Μετά τα χθεσινά, τα λόγια είναι λίγα και φτηνά. Και η πρακτική του μπλόγκινγκ μοιάζει σα το χαρτομάνι των διαδηλώσεων που πατάει αδιάφορα ο κόσμος.

Το ξενοδοχείο της αβύσσου θα παραμείνει κλειστό για την αποκατάσταση των ζημιών.

Στο επανιδείν...

Greek police flatten migrant camp By Malcolm Brabant BBC

Greek riot police have led an operation to demolish a makeshift camp housing illegal immigrants in the western port city of Patras. The camp was used by migrants hoping to smuggle themselves onto ships bound for Italy and Western Europe. Its closure is more proof of Greece's tougher stance on illegal immigration. The camp had been a source of tension with many Greeks who regarded it as a major eyesore for themselves and for tourists arriving from Italy.
'Terrorising migrants'
About 100 riot police escorted bulldozers into the camp before dawn. They levelled scores of cardboard and plastic hovels. Only a makeshift mosque and a tent used by volunteer doctors were left untouched. The camp in Patras had been in existence in some form or another for 13 years. A few months ago, it accommodated about 1,800 people, mainly from Afghanistan. But that number had dwindled to about 100 following large-scale arrests and also because the port authorities had made it nearly impossible to get on board ferries to Italy. The early morning operation was described by Red Cross officials in Patras as "terrorising" the migrants. One worker said it was designed to send a message to all illegal immigrants that they had no future in Greece.
'Migrant threat'
The conservative government in Athens has started taking tougher measures against the so-called "clandestines" in recent weeks, especially since the success of the right-wing nationalist Laos party in the European parliamentary election. A new law has been passed which makes deportation easier. Greece has been criticised internationally for its handling of would-be asylum seekers.
The clampdown in Patras will push some migrants into the hands of traffickers in Athens and Italy who are demanding up to $8,000 (£4,940) for passage out of Greece.
Others have given up trying to catch a boat to Western Europe and have headed for Greece's land borders with Bulgaria and the former Yugoslav republic of Macedonia.

john ashbery

είμαστε όλοι φλύαροι,

είναι αλήθεια, όμως κάτω από τα λόγια κρύβεται

Η συγκίνηση και η απροθυμία να συγκινηθούμε, το χαλαρό

νόημα, ακατάστατο και απλό σαν πέτρινο αλώνι.

αντεγραμμένο στο περιθώριο ενός παλιού βιβλίου, δε κατάφερα να εξακριβώσω τον μεταφραστή και την έκδοση.

όταν ο Φίνι πέταξε έξω τον Καρατζαφέρη

Θυμόσαστε τον τρόπο που αναφερόταν ο Κύριος Καρατζαφέρης στα ακροδεξιά κόμματα της γερασμένης Ευρώπης (Μας καλούσε να τον ψηφίσουμε στο όνομα του ευρωπαϊσμού). Αγαπημένη του αναφορά ήταν διαρκώς ο κύριος Φίνι. Ο ισχυρός ακροδεξιός ηγέτης που συγκυβερνούσε με τον Μπερλουσκόνι στην Ιταλία. Έλεγε και ξανάλεγε ο πρόεδρας ότι θα συνεργαστεί μαζί του στην Ευρωβουλή για το πρόβλημά των Αλβανών, τότε.
Τον Ιούνιο του 2004 μπήκε στην Ευρωβουλή με μια θέση που κράτησε για τον εαυτό του. Αλλά τότε συνέβη κάτι περίεργο. Η ομάδα UEN (Ένωση για την Ευρώπη των Εθνών, των Πασκουά - Φίνι), στην οποία ανήκε μέχρι τότε ως παρατηρητής ο κ. Καρατζαφέρης, τον υποβάλει σε έλεγχο για αντισημιτικές και ρατσιστικές θέσεις, με αποτέλεσμα την τελευταία στιγμή να στραφεί σε άλλη ομάδα (την INDEM). Γιατί ο κύριος Καρατζαφέρης δε δέχτηκε τον έλεγχο; Γιατί οι σύμμαχοί του στην ακροδεξιά συμμαχία τον υποψιάστηκαν; Γιατί το μόνο που λέει όταν μιλάει είναι ηλίθια λογοπαίγνια του τύπου "χαμένος ο Καμένος", "μας ρωτάνε αν είμαστε δεξιοί και απαντούμε ότι είμαστε επιδέξιοι" κλπ και όχι πολιτικές θέσεις; Πόσο ακόμα θα κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους οι νοσταλγοί του φασισμού, της ελέω θεού βασιλείας και της στρατοκρατίας;

all you fascists bound to lose

7/7/09

Ο ιδιωτικός και νεοφιλελεύθερος ΟΤΕ στέλνει εξώδικό απαιτώντας να κλείσει το δίκτυο αντιπληροφόρησης Ιντιμίντια (αντίθετα έχει διαρεύσει ότι το ΝΑΤΟ που το πληρώνει και η Ελλάδα στέλνει λεφτά για την αντιπληροφόριση που επιθυμεί να έχει στο Ιράν στο όνομα της δημοκρατίας).

Την ίδια μέρα, στην αντιρατσιστική πορεία είδαμε τύπους της χρυσής αυγής να βγαίνουν από την αγκαλιά των ματ με πέτρες, συσκευές ηλεκτροπληξίας και βόμβες μολότοφ και να επιτίθενται στη πορεία. Είδαμε να πέφτουν βροχή κρότου λάμψης και δακρυγόνα χωρίς κανένα λόγο, είδαμε να διασπούν μια πορεία που δεν είχε προκαλέσει και να αναγκάζουν 3 χιλιάδες άτομα να τρέχουν εγκλωβισμένα σ' ένα στενό δρόμο.

8/7/09

Στην ελευθεροτυπία δημοσιεύεται φωτογραφία που δείχνει χρυσαυγίτες ανάμεσα σε μπάτσους την ώρα της πορείας. Δυο χρυσαυγίτες φαίνονται καθαρά να ανταλλάσουν βόμβες μολότοφ. Οι μπάτσοι έχουν οπτική επαφή μιας και εμφανίζονται να είναι παντού γύρω τους αλλά προφανώς δεν αντιδρούν. Κράτος και παρακράτος ενώνουν τις δυνάμεις τους και αρχίζουν το κυνήγι Τα ελεύθερα μέσα μαζικής ενημέρωσης σιωπούν για τη φωτογραφία και τα γεγονότα λειτουργώντας πλέον ως όργανα πασοκικής (Μέγκα), κρατικής (ΕΡΤ) ή άλλης προπαγάνδας.

9/7/09

Ο υπουργός Μαρκογιανάκης επισκέπτεται τη πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα συνομιλεί και συγχαίρει τους κρατικούς και παρακρατικούς φασίστες που κρατούν τους μετανάστες μακριά από τη πλατεία.

Αμέσως μετά μερικοί χρυσαυγίτες φτάνουν στη Villa Amalias και επιτίθενται με μολότοφ, φωτοβολίδες και καπνογόνα. Εκείνη την ώρα στη VA υπάρχει κόσμος λόγω μιας θεατρικής παράστασης. Οι παρευρισκόμενοι βγήκαν και έτρεψαν σε φυγή τους φασίστες. Στη βιασύνη τους, οι αγανακτισμένοι αυτοί πολίτες με το διακριτικό της σβάστικας άφησαν πίσω μια από τις σακούλες με μολότοφ που είχαν.

THE MOST BEAUTIFUL WOMAN IN TOWN

Cass was the youngest and most beautiful of 5 sisters. Cass was the most beautiful girl in town. 1/2 Indian with a supple and strange body, a snake-like and fiery body with eyes to go with it. Cass was fluid moving fire. She was like a spirit stuck into a form that would not hold her. Her hair was black and long and silken and whirled about as did her body. Her spirit was either very high or very low. There was no in between for Cass. Some said she was crazy. The dull ones said that. The dull ones would never understand Cass. To the men she was simply a sex machine and they didn't care whether she was crazy or not. And Cass danced and flirted, kissed the men, but except for an instance or two, when it came time to make it with 5 of 188 Cass, Cass had somehow slipped away, eluded the men .

Her sisters accused her of misusing her beauty, of not using her mind enough, but Cass had mind and spirit; she painted, she danced, she sang, she made things of clay, and when people were hurt either in the spirit or the flesh, Cass felt a deep grieving for them. Her mind was simply different; her mind was simply not practical. Her sisters were jealous of her because she attracted their men, and they were angry because they felt she didn't make the best use of them. She had a habit of being kind to the uglier ones; the so-called handsome men revolted her- "No guts," she said, "no zap. They are riding on their perfect little earlobes and well- shaped nostrils...all surface and no insides..." She had a temper that came close to insanity, she had a temper that some call insanity. Her father had died of alchohol and her mother had run off leaving the girls alone. The girls went to a relative who placed them in a convent. The convent had been an unhappy place, more for Cass than the sisters. The girls were jealous of Cass and Cass fought most of them. She had razor marks all along her left arm from defending herself in two fights. There was also a permanent scar along the left cheek but the scar rather than lessening her beauty only seemed to highlight it. I met her at the West End Bar several nights after her release from the convent. Being youngest, she was the last of the sisters to be released. She simply came in and sat next to me. I was probably the ugliest man in town and this might have had something to do with it.

"Drink?" I asked.
"Sure, why not?"
I don't suppose there was anything unusual in our conversation that night, it was simply in the feeling Cass gave. She had chosen me and it was as simple as that. No pressure. She liked her drinks and had a great number of them. She didn't seem quite of age but they served he anyhow. Perhaps she had forged i.d., I don't know. Anyhow, each time she came back from the restroom and sat down next to me, I did feel some pride. She was not only the most beautiful woman in town but also one of the most beautiful I had ever seen. I placed my arm about her waist and kissed her once.

"Do you think I'm pretty?" she asked.
"Yes, of course, but there's something else... there's more than your looks..."
"People are always accusing me of being pretty. Do you really think I'm pretty?"
"Pretty isn't the word, it hardly does you fair."
Cass reached into her handbag. I thought she was reaching for her handkerchief. She came out with a long hatpin. Before I could stop her she had run this long hatpin through her nose, sideways, just above the nostrils. I felt disgust and horror. She looked at me and laughed, "Now do you think me pretty? What do you think now, man?" I pulled the hatpin out and held my handkerchief over the bleeding. Several people, including the 6 of 188 bartender, had seen the act. The bartender came down:
"Look," he said to Cass, "you act up again and you're out. We don't need your dramatics here."
"Oh, fuck you, man!" she said.
"Better keep her straight," the bartender said to me.
"She'll be all right," I said.
"It's my nose, I can do what I want with my nose."
"No," I said, "it hurts me."
"You mean it hurts you when I stick a pin in my nose?"
"Yes, it does, I mean it."
"All right, I won't do it again. Cheer up."
She kissed me, rather grinning through the kiss and holding the handkerchief to her nose. We left for my place at closing time. I had some beer and we sat there talking. It was then that I got the perception of her as a person full of kindness and caring. She gave herself away without knowing it. At the same time she would leap back into areas of wildness and incoherence. Schitzi. A beautiful and spiritual schitzi. Perhaps some man, something, would ruin her forever. I hoped that it wouldn't be me. We went to bed and after I turned out the lights Cass asked me,

"When do you want it? Now or in the morning?"
"In the morning," I said and turned my back.

...

Writer: Charles Bukowski

μ αυτόν τον πλεύρη κοιμάσαι

ο άρειος πάγος θα επανεξετάσει το ζήτημα της κυκλοφορίας του βιβλίου του πατέρα πλεύρη για του εβραίους. το βιβλίο δεν καταφάσκει απλώς τα φασιστικά στερεότυπα για τους εβραίους, αλλά καλεί ρητά σε ένα νέο αουσβιτς. ο γιος πλεύρης όχι μόνο δεν έχει διαχωρίσει τη θέση του από το μπαμπά αλλά στηρίζεται στο οικογενειακό εμπορικό σήμα. ο ελληνικός λαός τον έστειλε στην ευρωβουλή. το κόμμα των πλεύριδων θα ήθελε να συνεργαστεί στην ευρωβουλή με το κόμμα του ακραίου κυρίου φίνι. όμως αυτός ο ακραίος τους υποψιάστηκε και ζήτησε να υποβληθούν πρώτα σε φασιστικό έλεγχο.

οι πλεύριδες απομακρύνθηκαν τότε σφυρίζοντας αδιάφορα. σήμερα διαμορφώνουν τη πολιτική ατζέντα της χώρας. σήμερα ο κώστας καραμανλής τους ακολουθεί και έχει γίνει ο σημαιοφόρος της ευρώπης στο θέμα των κλειστών συνόρων. και όλα αυτά που ακούς πλέον να λέγονται για τους μουσουλμάνους δε διαφέρουν και πολύ απο όσα λέγονταν πριν 75 χρόνια για τους εβραίους. Πρέπει οι άνθρωποι που στηρίζουν αυτά τα πολιτικά μορφώματα να καταλάβουν ότι δε μιλάμε πια για κάποιες γραφικότητες, αλλά ότι με τις επιλογές τους στηρίζουν μια επικίνδυνη κατάσταση.

προσθήκη 12.7.09

βρήκα μερικά αποσπάσματα απο το έργο του μεγάλου θεωρητικού του λάος, απολαύστε τα:

"Έτσι θέλουν οι Εβραίοι. Διότι μόνον έτσι καταλαβαίνουν: εντός 24 ωρών και εκτελεστικό απόσπασμα"

"Ξυπνήστε. Οι επίβουλοι Εβραίοι σκάπτουν τον τάφον των Εθνών. Ξυπνήστε και ρίξατέ τους μέσα, διότι τους αξίζει"

"Φταίει ο πολιτισμένος κόσμος που ανέχεται τα διεθνή παράσιτα που λέγονται Ιουδαίοι….φθάνει η ώρα των αντιποίνων"

"Εβραίος και άνθρωπος είναι έννοιες αντιφατικές δηλαδή η μία αποκλείει την άλλη"

"Η όλη των εγκληματική συμπεριφορά δικαιολογεί τας πράξεις των Ναζί εναντίον των και κάτι περισσότερον. Τας δικαιώνει"

"Η ιστορία της ανθρωπότητος θα καταλογίση στον Αδόλφο Χίτλερ τα εξής: Δεν απήλλαξε, ενώ ηδύνατο την Ευρώπη από τους Εβραίους"

"Τους καταφρονούμε δια την ηθικήν των, δια την θρησκείαν των, δια τας πράξεις των, που όλα μαζί αποδεικνύουν ότι είναι υπάνθρωποι"

(κάτω από φωτογραφία του Άουσβιτς): "Καλώς κάνουν και διατηρούν το στρατόπεδον εις καλήν κατάστασιν, διότι ουδείς γνωρίζει τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον"

"δεν μπορώ να ανέχομαι τους δολοφόνους, ληστάς, βιαστάς, παράσιτα, διαφθορείς…της ελεεινής Εβραίλας να συκοφαντούν τους υπερόχους Εθνικοσοσιαλιστάς"

"Το ΖΥKLON B δεν ήτο παρά ένα δηλητηριώδες αέριον χρήσιμον δια τας απεντομώσεις των στρατοπέδων συγκεντρώσεως…όλα τα άλλα είναι παραμύθια της προπαγάνδας"

"Η Εβραική πτωματολογία στην περίπτωση του Άουσβιτς απεδείχθη εξ αρχής ψευδεστάτη"

"Απελευθερωθείτε από την Εβραικήν προπαγάνδα, που σας εξαπατά με τα ψεύδη περί στρατοπέδων συγκεντρώσεως, θαλάμων αερίων, «φούρνων» και τα άλλα παραμύθια του ψευτο-ολοκαυτώματος.."

ΚΑΡΛΟ ΤΖΟΥΛΙΑΝΙ, ή... έναν Ιούλη που συνεδρίαζαν οι ισχυροί στην Ιταλία, ή... οι χαμένοι αγώνες του παρελθόντος και το πως γέρασε έτσι ο κόσμος.

Θυμήσου τη Γένοβα - θυμήσου τον Τζουλιάνι - το πλήθος που τρόμαζε τους ισχυρούς και κατέκτησε την πόλη - τα ασφυκτικά γεμάτα (με οργή) πλοία των Ελλήνων που μάταια κάποιοι προσπαθούσαν να τα σταματήσουν - Τη Παρασκευή 20 Ιουλίου το μεσημέρι που ο Carlo Juliani έπεσε νεκρός από σφαίρα στα 23 του θύμα της αστυνομικής βίας, της καταστολής ενός μοναδικού κινήματος. Τους συντρόφους που δε μπορούσαν να σταματήσουν το κλάμα όταν παίρναμε να δούμε αν είναι καλά. Το ραντεβού για τη Θεσσαλονίκη και μια οργή να μας δείχνει καθαρά το τι πρέπει να γίνει απο δω και πέρα και το τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε και το πως μπορέσαμε να την ξεχάσουμε την οργή ενώ η εξουσία δεν ξέχασε τις δολοφονικές τεχνικές της.

Ποιος θυμάται τη Γένοβα;

άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ (7.7.09)

Σε τίποτα δεν μοιάζει το πολιτικό κλίμα της συνόδου των G8, των οκτώ μεγάλων βιομηχανικών κρατών, που αρχίζει σήμερα υπό την προεδρία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι στη μικρή πόλη Λ Ακουιλα, βαριά χτυπημένη από τους σεισμούς, με την προηγούμενη σύνοδο των G8 που είχε γίνει επί ιταλικού εδάφους πριν από ακριβώς οκτώ χρόνια, το καλοκαίρι του 2001, στη Γένοβα.
Τότε, αν και βρισκόταν ο κόσμος σε εποχή οικονομικής άνθησης, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές είχαν κατακλύσει την ιταλική μεγαλούπολη για να διαδηλώσουν μαχητικά εναντίον της «παγκοσμιοποίησης», τρομοκρατώντας κυριολεκτικά τους ηγέτες του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.
Σήμερα, παρόλο που η οικονομική κρίση μαίνεται ακριβώς εξαιτίας της πολιτικής των κυβερνήσεων της Δύσης και της οικονομικής ελίτ που κατήγγειλαν τότε οι διαδηλωτές, δεν «κουνιέται φύλλο» από πλευράς διαδηλώσεων, πέρα από κάποιες ανάξιες λόγου εκδηλώσεις.
Τώρα, το μόνο με το οποίο ασχολούνται τα μέσα ενημέρωσης και η κοινή γνώμη είναι το κατά πόσο βλάπτουν το κύρος της συνόδου των G8 τα όργια με πόρνες που οργάνωνε στη βίλα του στη Σαρδηνία ο Μπερλουσκόνι.
Καταρτίζονται δε σχέδια όχι πώς θα αντιμετωπιστούν οι ανύπαρκτοι διαδηλωτές, αλλά πώς θα απομακρυνθούν αμέσως με ελικόπτερα οι ηγέτες των G8 αν γίνει σεισμός πάνω από 4,5 Ρίχτερ!
Βαθύτατα μελαγχολικά συναισθήματα προκαλεί και ο δικαστικός απολογισμός των γεγονότων της Γένοβας.
Ο καραμπινιέρος Μάριο Πλακάνικα, ο οποίος είχε δολοφονήσει με το όπλο του τον νεαρό διαδηλωτή Κάρλο Τζουλιάνι και ο οποίος είχε αρχικά παραπεμφθεί να δικαστεί για τον φόνο, το 2003 απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες ως δήθεν ευρισκόμενος σε νόμιμη άμυνα.
Οι 30 ανώτεροι και ανώτατοι αξιωματικοί της αστυνομίας που είχαν παραπεμφθεί σε δίκη για το αιματοκύλισμα των διαδηλωτών, είναι όλοι ελεύθεροι καθώς αθωώθηκαν σε πρώτο βαθμό και η εκδίκαση της υπόθεσης στο Εφετείο θα αρχίσει φέτος τον Οκτώβριο.
Μόλις πέρυσι καταδικάστηκαν πρωτόδικα 15 αστυνομικοί σε ποινές πέντε ετών έως πέντε ετών, οι οποίοι κρίθηκαν ένοχοι για βασανισμό διαδηλωτών που είχαν συλληφθεί και είχαν μεταφερθεί σε προσωρινό στρατόπεδο συγκέντρωσης κρατουμένων που είχε στηθεί στο προάστιο Μπολτσανέτο της Γένοβας.
Ανάμεσα στους 15 ήταν και ένας γιατρός (σαν αυτούς που χρησιμοποιούσε η ΕΣΑ, η στρατιωτική αστυνομία στα χρόνια της δικτατορίας των συνταγματαρχών για τα βασανιστήρια), ο οποίος είχε στείλει στο κελί τραυματία διαδηλωτή χωρίς να τον περιθάλψει και ο οποίος καταδικάστηκε σε έναν χρόνο και δύο μήνες φυλάκιση.
Αντιθέτως το 2007 καταδικάστηκαν οι 24 από τους 25 διαδηλωτές που είχαν παραπεμφθεί σε δίκη στη Γένοβα, σε ποινές από 5 μήνες μέχρι 11 χρόνια! Η εκδίκαση της έφεσής τους βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη.
Μόνο σε ηθικό επίπεδο έχει συντελεστεί η διαπόμπευση της ιταλικής αστυνομίας, όχι σε δικαστικό.
Αποκαλύφθηκε π.χ. ότι τις βόμβες μολότοφ που υποτίθεται ότι είχαν βρει οι αστυνομικοί σε ένα σχολείο της Γένοβας το πρωί της ημέρας έναρξης της συνόδου των G8 στη Γένοβα, τις είχε τοποθετήσει εκεί η ίδια η αστυνομία, η οποία στη συνέχεια ξυλοκόπησε άγρια αθώους μαθητές μέσα στο σχολείο προς εκφοβισμό!
Ακόμη επίσης τραβιέται στα δικαστήρια ο τότε αρχηγός της αστυνομίας και υποτιθέμενος ήρωας του αγώνα κατά της μαφίας Τζάνι Ντε Τζενάρο, καθώς τον έχουν παραπέμψει σε δίκες οι εισαγγελείς ως ηθικό αυτουργό για απόκρυψη στοιχείων και ψευδορκία εκ μέρους αστυνομικών.
Οπως φαίνεται όμως, κανένας σχεδόν δεν θυμώνει πλέον για τέτοιες παράνομες πράξεις...
ΧΑΘΗΚΑΝ ΟΙ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ

Οι G8 αποφασίζουν ανενόχλητοι
Ούτε στα πιο τολμηρά τους όνειρα δεν φαντάζονταν οι ηγέτες των G8, όταν ξέσπασε η βίαιη κρίση στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, ότι θα μπορούσαν να χειριστούν την κατάσταση με τόση απίστευτη άνεση. Να αποφασίζουν δηλαδή ό,τι θέλουν, να εφαρμόζουν όποιο μέτρο νομίζουν, χωρίς την παραμικρή αντίσταση εκ μέρους των εργαζομένων. Τον Δεκέμβριο, Ιανουάριο και Φεβρουάριο ακόμη αυτοί φοβούνταν κολοσσιαίες, βίαιες κινητοποιήσεις, ίσως και αιματηρές διαδηλώσεις. Γι αυτό και ο πολιτικός λόγος ακόμη και δεξιών πολιτικών όπως π.χ. ο Σαρκοζί είχε τόσο έντονη «αντικαπιταλιστική» χροιά, γι αυτό κατακεραύνωναν την «ασυδοσία των αγορών». Εκτοτε όμως είδαν ότι κανείς δεν αντιδρά, ησύχασαν και κάνουν ό,τι θέλουν.

the Rage we need

Ο Zack de la Rocha έκανε μια προσθήκη στην εκτέλεση του τραγούδιου WAKE UP των Rage Against the Machine στις συναυλίες του καλοκαιριού του 2008:

"A couple of months ago, those fascist motherfuckers at the Fox News Network attempted to pin this band into a corner by suggesting that we said that the president should be assassinated. Nah, what we said was that he should be brought to trial as war criminal and hung and shot.

THAT'S what we said. And we don't back away from the position because the real assassinator is Bush and Cheney and the whole administration for the lives they have destroyed here and in Iraq. They're the ones. And what they refused to air which was far more provocative in my mind and in the minds of my bandmates is this: this system has become so brutal and vicious and cruel that it needs to start wars and profit from the destruction around the world in order to survive as a world power.
THAT's what we said. And we refuse not to stand up, we refuse to back down from that position not only for the poor kids who are being left out in the desert to die, but for the Iraqi youth, the Iraqi people, their families and their friends, and their youth who are standing up and resisting the US occupation every day. And if we truly want to end this fucking miserable war, we have to stand up with the same force that the Iraqi youth are standing up with every day, and bring these motherfuckers to their knees.

Wake up..."

How long? Not long, cause what you reap is what you sow

Its never late for the Bush-Blair Trial

Πέρασε αρκετός καιρός από την απομάκρυνση των Μπους- Μπλέρ από την εξουσία. Οι Αμερικάνοι γιορτάζουν τη σταδιακή τους αποχώρηση από το Ιράκ και το όλο θέμα μπαίνει στο περιθώριο. Αλλά η αδικία των εγκλημάτων πολέμου κατά του Ιρακινού λαού θα μείνει εκεί να στοιχειώνει το δυτικό κόσμο και να μεταγγίζεται σε νέες αδικίες. Ποτέ δεν είναι αργά για την απόδοση δικαιοσύνης. Το αίτημα να συλληφθούν, να δικαστούν και να καταδικαστούν οι εγκληματίες πολέμου Μπούς- Μπλέρ πρέπει να επανέλθει.

Σίγουρα μια τέτοια δίκη θα εξελισσόταν σε μια κανιβαλιστική τελετή του Δημοκρατικού κόμματος που στην τελική δεν είναι λιγότερο φιλοπόλεμο από το Ρεπουμπλικανικό Τα λίμπεραλ ή λέιμπορ ή σοσιαλίστικ κόμματα που έχουν συμμετάσχει στο διπολισμό της εξουσίας στο δυτικό κόσμο πασχίζουν με όλο και μεγαλύτερη αγωνία να δείξουν ότι διαφέρουν. Το ξέρουν ότι είναι ίδιοι και εμείς το ξέρουμε. Και ξέρουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο ένας χαζο-χιτλεράκος Μπους, το πρόβλημα είναι σ' όλους αυτούς που μοίρασαν τους ρόλους που μοιράζουν ρόλους στης ίδια παράσταση. Το πρόβλημα είναι και ο δικαστής που θα τους δίκαζε για εγκλήματα πολέμου. Το πρόβλημα σε τελική ανάλυση είναι το καπιταλιστικό σύστημα που για να επιβιώσει χρειάζεται να καταστρέφει και να αφανίζει ολόκληρες περιοχές με τους πληθυσμούς τους.

Αλλά το γενικευμένο κακό δε μπορεί να αναιρέσει το αίτημα μας. Όσο σκατά κι αν είναι ο κόσμος, όσο σάπιος και άγριος έτσι που να τους δικαιώνει, δε σημαίνει ότι μπορούμε να τους αφήσουμε Και ο βασικότερος λόγος είναι ότι σκότωσαν την ελπίδα. Ότι ολόκληρη η ανθρωπότητα βγήκε στο δρόμο για να εμποδίσει αυτό το φονικό και αυτοί την αψήφισαν

Δε ξεχνάμε. Δε συγχωρούμε. Συνεχίζουμε να παλεύουμε για τη δικαιοσύνη.

c'est vrai

ανταπόκριση: floramirabilis

wake up call

ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΠΑΡΤΧΑΪΝΤ ΠΟΥ ΟΡΘΩΝΕΤΑΙ
με καθημερινές αστυνομικές «επιχειρήσεις σκούπα» στο κέντρο και τις γειτονιές της Αθήνας και τη στοχοποίηση από το κράτος των προσφύγων -απόκληρων των πολέμων- ως εσωτερικού εχθρού με τη διάχυση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας από τα ΜΜΕ με την εκδίωξη των μεταναστών από την πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα και τις συνεχείς ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον τους από τις κατασταλτικές δυνάμεις και μια φασιστο-«επιτροπή κατοίκων» με κρατικές απειλές για «εκκαθάριση» του κέντρου της Αθήνας από μετανάστες και τοξικοεξαρτημένους και για εκκένωση του πρώην εφετείου στην οδό Σωκράτους όπου έχουν καταφύγει άστεγοι άραβες μετανάστες με το κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη και τα νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών που σχεδιάζονται σε όλη την επικράτεια
Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΠΟΡΕΙΑ Τρίτη 7 Ιουλίου, 7:00μμ,
Πλατεία Ομονοίας Αναρχικοί-ες, αντιεξουσιαστές-τριες, αλληλέγγυοι-ες

"να καθαρίσει ο τόπος"

Μια χούφτα γραφικοί τηλεπωλητές "βιβλίων με το ζύγι", είναι αυτοί που διαμορφώνουν πλέον τη πολιτική ατζέντα σ' αυτό το τόπο. Θα λύσουν τα οικονομικά προβλήματα με τη τεχνολογία των αρχαίων Ελλήνων εξωγήινων και με τα καλά τα ντόπια τα ορυκτά που οι ξένοι μας τα κρύβουν, και οι εξεγέρσεις ήταν ένα σχέδιο των ξένων (σε αντίθεση με την ελληνική επανάσταση που ήταν αποκλειστικά μια υπόθεση των Ελλήνων) και πολλά άλλα θέματα στο νέο τεύχος του Ελλήνων Στύσις. Φυσικά δε μπορώ να μιλήσω από δω γι' αυτά γιατί θα με φάνε οι ξενόφιλοι μασόνοι αλλά τα έχω ΟΛΑ εδώ γραμμένα (σηκώνω το χέρι και ανεμίζω το περιοδικό προς τη κάμερα, αποκαλύπτοντας τη θελκτική κηλίδα ιδρώτα στη μασχάλη.. τουλάχιστον εγώ ιδρώνω για το ψωμί μου). Γι' αυτό σας λέω, πάρτε τώρα τηλέφωνο για μια ετήσια συνδρομή. Και για τους πρώτους που θα τηλεφωνήσουν δώρο πολλά άχρηστα βιβλία και ίσως... μια τελική λύση. (Μα πως να συνδυάσει κάποιος το τηλεμάρκετινγκ με την πολιτική, δηλαδή την αθλιότερη μορφή συναλλαγής με το ίχνος ειλικρίνειας που υποχρεώνεται να κρατάει με το ένα χέρι υψωμένο όποιος κάνει πολιτική; Λοιπόν προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. Η σκέψη, μαζί με τον ισχυρισμό της ειλικρίνειας έχουν κρατηθεί με σοφία εκτός της επιχείρησης).

συγκρότηση ταυτότητας

Eίμαι δεκαοχτάρης φοιτητής και έχω κολλήσει στο λεωφορείο για Αθήνα δίπλα σ’ έναν παπά. Τον ρωτάω με θράσος για την κατάσταση στην εκκλησία και μου απαντά με αφελή ειλικρίνεια. Είναι λέει μέλος μιας επιτροπής κατά των αιρέσεων. Τον ρωτάω λοιπόν για τις αιρέσεις. Δεν ξέρει λέει από πού ν αρχίσει. Τελικά αρχίζει με τους μουσουλμάνους και τους βουδιστές. Του λέω με τρόπο ότι μάλλον αυτές δεν είναι αιρέσεις αλλά δε καταλαβαίνει τι λέω. Φαίνεται να θεωρεί ότι όλες οι θρησκείες από τη στιγμή που εμφανίζονται στην Ελλάδα είναι αίρεση, γιατί η Ελλάδα είναι εξ ορισμού ορθόδοξη. Προσπαθώ να του εξηγήσω μα δε δείχνει να αντιλαμβάνεται για τι πράμα μιλάω. Η τελευταία μου απεγνωσμένη ερώτηση είναι κατά πόσο ο τρόπος που το βλέπει αυτός, εκφράζει και άλλα μέλη της επιτροπής για τις αιρέσεις. Με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια, δε καταλαβαίνει πια λέξη, εξάλλου, μιλάμε για τον τρόπο που βλέπει το κόσμο.
Φτάνω λοιπόν στο πανεπιστήμιο, μάθημα πρώτο, εισαγωγή στην πολιτειολογία. Ο καθηγητής Ράικος προσπαθεί να είναι ταυτόχρονα και συνταγματολόγος και χουντικός. Μας διαβάζει τους ορισμούς και μετά από χρόνια σιωπής στα πίσω θρανία, πάω να μιλήσω σ' έναν πρωτοβάθμιο που μοιάζει στον Κρίστοφερ Λι. Τον στριμώχνω στο διάλλειμα και τον ρωτάω, όταν λέει ότι ο ορισμός του έθνους είναι κοινή γλώσσα, θρησκεία, ιστορία… ποιο πάει πρώτο, το έθνος ή η τα στοιχεία του; Δεν μου είναι σαφές ότι υπαινίσσομαι κάποια ιστορική κατασκευή. Είμαι ενα παιδί απο την επαρχεία, ούτε και ο ίδιος δε καταλαβαίνω τι ρωτάω και γιατί. Με το ζόρι βγάζω κάποιο νόημα. Όμως αυτός καταλαβαίνει, καταλαβαίνει πολύ καλά. Με κοιτάζει με όλη του την απέχθεια και μου λέει ότι είμαι ένας σχετικιστής.
Το μυαλό μου είναι γεμάτο από τις συνομιλίες της νεότητας. Ακόμα ψάχνω τις σωστές λέξεις, τα κατάλληλα επιχειρήματα για να εκφράσω της αντίθεση μου για κάτι που δε καταλάβαινα, για να τους διορθώσω που όντως έκαναν επικίνδυνα λάθη. Αν καταλάβαινα λίγο περισσότερο, και οργιζόμουν λίγο περισσότερο και γινόμουν ακραίος, δε νομίζω ότι θα μου κρατούσα κακία σήμερα. Ίσως οι νέοι να οφείλουν να είναι λίγο πιο επιθετικοί όταν μιλάνε και πιο επιφυλακτικοί όταν ακούνε, ιδιαίτερα όταν νοιώθουν ότι κάτι δε πάει καλά. Δε χρειάζεται να περιμένουν να τους πουν κάποτε τα βιβλία ότι είχαν δίκιο. Εξάλλου, τώρα το ξέρω, πως είχα με το μέρος μου τη Λογική των Πραγμάτων.

μεγαλοιδεατισμοί 4ης Ιουλίου

Σπουδαίες μέρες αυτές που διανύουμε αν υπολογίσει κάποιος τη στρατιωτική αποχώρηση των ΗΠΑ από το Ιράκ. Μια από τις ακριβότερες και φονικότερες πολεμική επιχείρηση εδώ και δεκαετίες, με ένα από τα μαζικότερα αντιπολεμικά κινήματα. Αν σκεφτεί όμως ότι οι τύποι απλώς μεταφέρονται δίπλα, στο Αφγανιστάν, ότι εφαρμόζουν ήδη σχέδια αποσταθεροποίησης για άλλες περιοχές του πλανήτη, ότι στο ίδιο το Ιράκ κάθε άλλο παρα αποχωρούν μιας και τώρα αρχίζει η οικονομική τεχνολογική και ιδεολογική εισβολή, καταλαβαίνει τότε ότι όλο αυτό το σόου γίνεται για τα μάτια του κόσμου, ολόκληρου του κόσμου. Οχι για να στείλει ένα μήνυμα ειρήνης παρά για να εξαπατήσει. Ας μη κοροϊδευόμαστε, όσο οι Αμερικάνοι είναι στη Σούδα, στα Σκόπια, στη Τουρκία, στην Ονδούρα, στη Κούβα, στην Αιτή, στα Φίτζι, στη Γρανάδα, στο Τσάντ, στη Σομαλία, στην Αγκόλα κλπ κλπ. Ο αντιαμερικανισμός είναι αυτό που τους αξίζει, είναι η πιο ήπια απάντηση που μπορεί να δώσει ο κόσμος υπο την αυτοκρατορική τους διακυβέρνηση. Ετσι λοιπόν μπορούμε να πούμε στον Ομπάμα των μεγάλων λόγων να πάει να γαμήθεί και μαζί μ' αυτόν και δημοσιογραφίσκοι όπως ο κύριος F. Nansen που υπογράφει σήμερα στο πρωτοσέλιδο των new york times το ακόλουθο κείμενο δίπλα στη συγκεκριμένη διαφήμιση:

After Withdrawal Peace Spreads to Conflict Zones Worldwide
Leaders Worldwide Scramble to Follow American Lead By F. NANSEN
In the wake of the U.S. withdrawal from Iraq and Afghanistan, government leaders and warlords in conflict zones worldwide seemed to be falling over themselves to pledge peace.
The President of Sudan declared an end to hostilities in Darfur. “We are modern, or at least we live in a modern world, near modern countries like the U.S. And like the U.S., we understand that blood cannot be the path to benefit, whereas peace can be.”

In the Congo, where 45,000 people continue to die every month, dwarfing the toll in Darfur, reactions were more muted. “If the strongest country on earth can face not getting everything that it wants, I guess we can too,” said Laurent Kabila, President of the Democratic Republic of Congo. “Now that the U.S. is facing its responsibilities in Iraq, what if Americans start doing that here in the Congo? We’d better clean up our act.”
In Sri Lanka, Somalia, Columbia, the Kashmir, Chad, and elsewhere, fighters on all sides of the conflicts there pledged to take the U.S. withdrawal to heart. “We cannot continue this way,” said one tribal leader in Somalia, who wished to remain anonymous. “The time has come to learn foreign policy just like the Americans.”

In Belgium, Walloons and Flems promised to cooperate. “We’ve been idiots, like pinheads from outer space,” said Filip Dewinter, leader of the secessionist Vlaams Belang. “If America is a real country, so is Belgium. They’ve shown us how to behave.”

New York Times 4.7.09 p. 1,4

ο μπλόγκάρισμα του συγγραφέα

Προσπαθώ, σχεδόν ένα χρόνο τώρα που ασχολούμαι εντατικά με το μπλόγκιν’, να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει με αυτή η νέα δραστηριότητα που απασχολεί εκατομμύρια «χρήστες» σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό που με τρώει βέβαια είναι το τι εγώ προσωπικά κάνω μ’ αυτά τα σκόρπια υπέρ-σημειώματα.
Πρώτη φορά νοιώθω ότι οι σκέψεις μου ακούγονται και ίσως και να επηρεάζουν ανθρώπους. Στο να το ξέρω αυτό φυσικά βοηθάνε οι μικροί ρουφιάνοι κάουντερς, που μπορούν να γίνονται ανατριχιαστικά ακριβείς και είναι εθιστικό να βλέπεις ότι σε διαβάζουν κάποιοι, όσο κι αν κανένας δε γνωρίζει τη πραγματική σου ταυτότητα, όσο κι αν αυτό που γράφεις μπορεί και να μην ενδιαφέρει κανέναν. Από την άλλη μπαίνω συνέχεια, πάντα το έκανα, στη διεστραμμένη θέση να εκβιάζω τις έμμεσες αντιδράσεις των φίλων για τις δραστηριότητές μου και το αποτέλεσμα αυτή τη φορά είναι το χειρότερο: καμιά αντίδραση. Και τότε, σκέφτεσαι, για ποιο λόγο να βγάζεις δημόσια τα σώψυχα σου αν δε προκαλείς ζητωκραυγές και γιουχαΐσματα, εντάσεις, εκνευρισμούς και απόπειρες δολοφονίας;
Κι το μπλόγκιν’ λένε είναι δύναμη. Για να θέλουν τόσο κάποιοι να φιμώσουν την παραπληροφόρηση στη χώρα τους, για να θέλουν οι ίδιοι άνθρωποι να τη στηρίξουν σε άλλες χώρες όπως το Ιράν, σημαίνει ότι ίσως τα μπλόγκς να έχουν μια κάποια ισχύ και τη δυνατότητα να παρεμβαίνουν στα πράγματα. Αλλά η δύναμη, ακόμα κι αν είναι αποκλειστικά πλάσμα της φαντασίας, μπορεί να παρασύρει, και να διασύρει ανεπανόρθωτα αυτόν που νομίζει ότι την έχει. Και η αλήθεια είναι ότι είμαστε γραφικοί. Είμαστε η ομάδα ανθρώπων για τους οποίους η πολυδιαβασμένη ιστορία έχει ήδη γράψει «ποτέ άλλοτε τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν έγραψαν τόσα πολλά για να τους διαβάζουν τόσοι λίγοι». Όταν παρουσιαστούν στα αμερικάνικά πανεπιστήμια και τα πρώτα τμήματα μπλογκολογίας και δημιουργικού μπλόγκιν, η δραστηριότητα μας θα έχει ήδη καταντήσει ένα φλύαρο αστείο. Δε θα ήθελα να παρεξηγηθώ ότι προσπαθώ να ενώσω με μια γραμμή τη συγραφικότητα, τη σοβαρότητα και τους «ανεπίκαιρους στοχασμούς» και με μία άλλη την γελοιότητα με την επικαιρότητα Οι δράσεις είναι πιο περίπλοκες, έτσι αν και ποτέ δε θέλω να ξεβραστώ στο επίκαιρο, συμφωνώ ότι η επικαιροποίηση είναι από τις πιο «ευγενείς» συγγραφικές δραστηριότητες.
Είναι η δυνατότητα να δημοσιοποιήσεις το κείμενο σου σε δευτερόλεπτα που φλερτάρει με την επικαιρότητα, στην οποία υπάρχει κάτι, κυρίως στο πως παρουσιάζεται με επιτακτικότατα, που σε παρασύρει στα παιχνίδια της. Αν ο παλιός συγγραφέας των βιβλίων (ίσως τον πούμε πια βιβλικό συγγραφέα), παρασύρεται κι αυτός σ’ ένα βαθμό απο τα "γεγονότα", και ο δημοσιογράφος απο την άλλη πληρώνεται για να κρατάει επαφή με αυτή την επικαιρότητα, ο μπλόγκερ το νοιώθει ως ευκαιρία και καθήκον γι’ αυτό που βλέπει να συμβαίνει μπροστά στα μάτια του, ελπίζοντας να συμβάλει στην επίλυση των εντάσεων της πραγματικότητας προς όφελος των αξιών του. Ετσι καταντάει να κάνει μικροπολιτική, αυτός... δηλαδή εγώ. Αλλά αν κάνω πολιτικό μπλόγκιν’ ελπίζω αυτό μην αναιρεί ότι πρωτίστως είμαι ένα περίεργο είδος συγγραφέα, μιας και δεν θέλησα ποτέ να γίνω πολιτικός, καθώς και ότι πρωτίστως κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου ή τουλάχιστον έχω ζωή, γιατί αν δεν έχεις ζωή αυτό το σύνολο από 0 και από 1, δεν είναι παρά μια αλληλουχία μηδενικών.

Η πραγματική διαφορά του μπλόγκερ είναι ότι όσο επικίνδυνη και να είναι αυτή του η ελευθερία, είναι υπαρκτή και δε περιορίζεται από τίποτα και από κανέναν. Μπορείς να διατυπώσεις και να υπερασπιστείς τα πιο εξοργιστικά πράγματα και κάποιοι έστω και κατά λάθος θα σε υποστούν. Μπορείς π.χ. να πεις ότι η επιστροφή των ελγινείων πρωτίστως είναι μια σταυροφορία με συσσίτιο πεντανόστιμο παπαρηγοπούλιο έθνος, να πεις ότι ίσως το ότι έκλεισε μια δεξιά εφημερίδα να μην είναι τίποτα περισσότερο από μια καλή αρχή, να πεις ότι οι αριστεροί μη έχοντας αντισώματα για τα ηλίθια επιχειρήματα των ρατσιστών για τη λαθρομετανάστευση, νοσούν κι αυτοί από γουρουνίσια αρρώστια κ.ο.κ.

Αλλά ενάντια σ' αυτή την ελευθερία, προσωπικά, αυτό που διαστρέβλωσε τον τρόπο που μπλογκάρω δεν ήταν παρα ένας περιορισμός που έβαλα με λάθος τρόπο. Σε κάθε τι που έγραφα προσπαθούσα να είμαι συνεπής με το "πνεύμα του Δεκέμβρη". Έτσι άφηνα στην άκρη τους υπαρξισμούς και τις αμφιβολίες και προσπαθούσα να μιλήσω σθεναρά για αξίες σε σχέση με το τι γίνεται γύρω μου. Και αυτό που είχα ως κύριο ενδιαφέρον μου ήταν η διατήρηση της οργής του Δεκέμβρη. Αλλά αυτό κι αν είναι προδοσία για ένα τέτοιο φάντασμα ελευθερίας. Αυτά για τα οποία παλεύουμε δεν υπάρχουν για το παιχνίδι της επικαιρότητας. Έρχονται από ένα άλλο μέρος σακατεμένων αρετών για το οποίο, όποιος θεωρεί τον εαυτό του συγγραφέα πρέπει να σαλπάρει τακτικά, χωρίς να λογαριάζει φο(υ)ρτούνα.

1929, 2009

Μετά τον Zhao Ziyang και τον Mumia Abu-Jamal θα ήθελα να προσθέσω έναν ακόμα σ’ αυτό τον ετερόκλητο συφερτό των ηρώων μου.

Ξέρω ότι για τους περισσότερους αυτά τα πρόσωπα είναι ήδη γνωστά, παλιές ξεπερασμένες ιστορίες και απορούν που τους θυμήθηκα. Για τους υπόλοιπους είναι και θα παραμείνουν άγνωστοι. Θα προσπεράσουν αδιάφορα το κείμενο, πώς να μοιραστούν ένα πάθος για κάποιον που δεν έχουν ξανακούσει; Οι αγιογραφίες θέλουν το χρόνο τους. Ασε και που η δουλειά του αγιογράφου δεν είναι και η πιο τίμια.

Παρά της επιφυλάξεις, νοιώθω πάντα ότι ο καλύτερο τρόπος να συστηθεί κάποιος είναι μέσα από τους μικρούς και βρόμικους αγίους του. Από τους ηρωές του, που στα αρχεία του κράτους έχουν καταχωρηθεί ως αμαρτωλοί, ως ανάξιοι, ως προδότες.

Σήμερα θα σας μιλήσω για τον Woodie Guthrie: ταξιδιώτης, εργάτης, μουσικός. Αλλά δε θα σας πω για την προσωπική οδύσσεια των διωγμών και των μεταναστεύσεων, ούτε για τις μάχες του με το κεφάλαιο και την πολιτιστική βιομηχανία. Δε θα σας πω για το βίωμα και τα τραγούδια της οικονομικής κρίσης και το πόσο ταιριάζουν στο σήμερα. Μόνο οι στίχοι του αφιερωμένοι...

I ain't got no home, I'm just a-roamin' 'round,
Just a wandrin' worker, I go from town to town.
And the police make it hard wherever I may go.
And I ain't got no home in this world anymore.

My brothers and my sisters are stranded on this road,
A hot and dusty road that a million feet have trod;
Rich man took my home and drove me from my door
And I ain't got no home in this world anymore.

Was a-farmin' on the shares, and always I was poor;
My crops I lay into the banker's store.
My wife took down and died upon the cabin floor,
And I ain't got no home in this world anymore.

I mined in your mines and I gathered in your corn
I been working, mister, since the day I was born
Now I worry all the time like I never did before
'Cause I ain't got no home in this world anymore

Now as I look around, it's mighty plain to see
This world is such a great and a funny place to be;
Oh, the gamblin' man is rich an' the workin' man is poor,
And I ain't got no home in this world anymore.

picture from http://old-photos.blogspot.com/

lyrics by Woody Guthrie

ο σπόρος της λογικής

"...ΑΝ ΖΟΥΣΑΜΕ Σ' ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΟΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΤΩΡΑ ΘΑ ΗΤΑΝ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΙΔΕΩΝ ΣΤΑ "ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ" ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ, ΓΚΡΕΜΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΓΗ ΤΑ ΠΕΤΡΙΝΑ ΕΙΔΩΛΑ ΤΟΥΣ..."

Mumia Abu-Jamal

ολόκληρο το κείμενο στο blog της Βαβυλωνίας , διαβάστε το.

Λόγος υπεύθυνος, σοβαρός, συγκροτημένος, πλήρως επιστημονικός και ταυτόχρονα παθιασμένος, ανατρεπτικός, επαναστατικός σ' ένα σπάνιο συνδυασμό αποτέλεσμα μόνο σχολαστικής τριβής και εγκλεισμού στα κείμενα του μαρξισμού καθώς και άμεσης επαφής με την ίδια τη πραγματικότητα (μα δεν τον εμποδίζουν τα κάγκελα;).
Ο Μουμία είναι αθώος αλλά βρίσκεται στη φυλακή και περιμένει εδώ και δεκαετίες την διεκπεραίωση της θανατικής του καταδίκης από το αμερικανικό καθεστώς. Το ξέρουν ότι είναι αθώος αλλά τον κρατούν στη φυλακή γι' αυτά που λέει, είναι ένας πολιτικός κρατούμενος (παλιά ιστορία, ξεχασμένη, αφήνει τη κοινή γνώμη πια αδιάφορη). Είναι αυτός ο άνθρωπος, που αναζητά ακόμα στο κειμένου του, τους νόμους της λογικής. όταν τόσο ο νόμος όσο και η λογική έπαιξαν μαζί του το πιο μακάβριο παιχνίδι τους. Είναι αυτός που, αντί να μιλάει για τον εαυτό του, πασχίζει για την ελευθερία των έξω, για την αδικία που υποφέρουν άνθρωποι που δεν είναι άδικα θανατοποινίτες Αυτές οι αρετές δεν είναι που εξύψωναν κάποτε τα άτομα στην αγιοσύνη; Υπάρχουν πιο φρικτοί εγκληματίες από τους εκτελεστές του;

Prisoner of the State

Σαν παρανοϊκό λογοτεχνικό αφήγημα (του Κάφκα και πάλι) ή σα ποιήματα του Αναγνωστάκη, ακούγαμε στα επίκαιρα της εποχής, ότι ο παλιός ηγέτης του λαού, ο άλλωτε τρανός Zhao Ziyang (17.10.1919–17.01.2005) ήταν ένα κουφάρι άθαφτο για μέρες. Σα να μην ξέραν οι ειδικοί του λαού αν ήταν νεκρός ή όχι, και σα να ξέμαθαν τις πρακτικές τους του θανάτου, ήταν η ηγεσία μιας μάζας με δισεκατομμύρια σώματα και φοβόνταν να τον κλοτσίσουν στο λάκκο, να τον νεκρολογήσουν με τον "δέοντα" τρόπο και νοιώθαμε την ύπαρξη ενός κόσμου να κρέμεται σε λίγες γραμμές.

Ο νεκρός μας στοίχειωσε για μέρες όσο το τελικό κείμενο κοβόταν και ραβόταν και σβηνόταν και ξαναγραφόταν. Και η πλατεία tiananmen ήταν τόσο παρούσα κάτω από τα βήματα των στρατιωτών και ανάμεσα στις θλιμμένες και προσεγμένες γραμμές των ανακοινώσεων. Γιατί όσο η πύλη για τον κάτω κόσμο μένει ανοιχτή οι νεκροί σουλατσάρουν ανέμελα.

Ίσως να είναι φταίξιμο δικό τους αυτή η ανακατωσούρα, αυτός ο χριστιανός για παράδειγμα -αποκλεισμένος στη κατοικία του για 15 χρόνια δεν έλεγε να το βάλει κάτω αυτά τα χρόνια, ούτε καν όταν βρέθηκε νεκρός, μα ούτε και σήμερα που είναι βαθιά θαμμένος στο χώμα. Ίσως είναι αυτός που τους κρατάει σε αγρύπνια μη λέγοντας να πεθάνει "την ορισμένη μέρα".

Φέτος κυκλοφόρησαν στα Αγγλικά τα ημερολόγια του νεκρού Ziyang με τίτλος "Prisoner of the State". Επικίνδυνο εγχείρημα. Όπως κάθε φορά που νεκροί και ζωντανοί ανοίγουν κουβέντα (όσο επικίνδυνοι είναι οι Αμερικάνοι που προωθούν την έκδοση, όσο επικίνδυνοι είναι οι Κινέζοι που την αρνούνται, όσο επικίνδυνο είναι κάθε κράτος για τους ζωντανούς και τους νεκρούς). Ο Ziyang είναι ακόμα εδώ και είναι αυτός που κρατά το κράτος παγιδευμένο στην ίδια πλατεία. Είναι το πρωινό της 19ης Μαίου του 1989 και στέκεται ανάμεσα στους φοιτητές πιο ζωντανός απο ποτέ πραγματοποιόντας τη τελευταία του δημόσια εμφάνιση (το ίδιο κι φοιτητές). Τους ικετεύει να σταματήσουν την επιβλαβή απεργία πείνας και τους υπόσχεται ανοιχτό διάλογο για όλα. Τους λέει "εσείς οι νέοι έχετε σημασία όχι εμείς, εμείς είμαστε ήδη γερασμένοι, τίποτα δεν έχει πια σημασία πια για μας."

Έχουν περάσει 20 χρόνια από τη καταστροφή "και πέρασαν από τότε πολλά τρένα/ κι αλλά πολλά βιβλία θα διαβαστούν/ κι άλλοι στρατιώτες το ίδιο"... θα σκοτώσουν. Αλλά το παρελθόν δεν τιθασεύεται, δεν φυλακίζεται, δεν νεκρολογείται. "Κάτω από καθετί που σου σκεπάζει τη ζωή/ Όταν όλα περάσουν..."

και αλλού...

"Κι όμως υπάρχει πάντα μια εκδίκηση

Μια μυστική ενέδρα χωρίς διέξοδο

Ένας κοχλίας πού ριζώνει πιο βαθιά.

(Στο τέλος όταν όλοι π ε ρ ά σ ο υ ν σαν κι εμάς)"

και τώρα ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει...

Το κάπνισμά δεν είναι το μόνο που σκοτώνει...

... μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι