Προσπαθώ, σχεδόν ένα χρόνο τώρα που ασχολούμαι εντατικά με το μπλόγκιν’, να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει με αυτή η νέα δραστηριότητα που απασχολεί εκατομμύρια «χρήστες» σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό που με τρώει βέβαια είναι το τι εγώ προσωπικά κάνω μ’ αυτά τα σκόρπια υπέρ-σημειώματα.
Πρώτη φορά νοιώθω ότι οι σκέψεις μου ακούγονται και ίσως και να επηρεάζουν ανθρώπους. Στο να το ξέρω αυτό φυσικά βοηθάνε οι μικροί ρουφιάνοι κάουντερς, που μπορούν να γίνονται ανατριχιαστικά ακριβείς και είναι εθιστικό να βλέπεις ότι σε διαβάζουν κάποιοι, όσο κι αν κανένας δε γνωρίζει τη πραγματική σου ταυτότητα, όσο κι αν αυτό που γράφεις μπορεί και να μην ενδιαφέρει κανέναν. Από την άλλη μπαίνω συνέχεια, πάντα το έκανα, στη διεστραμμένη θέση να εκβιάζω τις έμμεσες αντιδράσεις των φίλων για τις δραστηριότητές μου και το αποτέλεσμα αυτή τη φορά είναι το χειρότερο: καμιά αντίδραση. Και τότε, σκέφτεσαι, για ποιο λόγο να βγάζεις δημόσια τα σώψυχα σου αν δε προκαλείς ζητωκραυγές και γιουχαΐσματα, εντάσεις, εκνευρισμούς και απόπειρες δολοφονίας;
Κι το μπλόγκιν’ λένε είναι δύναμη. Για να θέλουν τόσο κάποιοι να φιμώσουν την παραπληροφόρηση στη χώρα τους, για να θέλουν οι ίδιοι άνθρωποι να τη στηρίξουν σε άλλες χώρες όπως το Ιράν, σημαίνει ότι ίσως τα μπλόγκς να έχουν μια κάποια ισχύ και τη δυνατότητα να παρεμβαίνουν στα πράγματα. Αλλά η δύναμη, ακόμα κι αν είναι αποκλειστικά πλάσμα της φαντασίας, μπορεί να παρασύρει, και να διασύρει ανεπανόρθωτα αυτόν που νομίζει ότι την έχει. Και η αλήθεια είναι ότι είμαστε γραφικοί. Είμαστε η ομάδα ανθρώπων για τους οποίους η πολυδιαβασμένη ιστορία έχει ήδη γράψει «ποτέ άλλοτε τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν έγραψαν τόσα πολλά για να τους διαβάζουν τόσοι λίγοι». Όταν παρουσιαστούν στα αμερικάνικά πανεπιστήμια και τα πρώτα τμήματα μπλογκολογίας και δημιουργικού μπλόγκιν, η δραστηριότητα μας θα έχει ήδη καταντήσει ένα φλύαρο αστείο. Δε θα ήθελα να παρεξηγηθώ ότι προσπαθώ να ενώσω με μια γραμμή τη συγραφικότητα, τη σοβαρότητα και τους «ανεπίκαιρους στοχασμούς» και με μία άλλη την γελοιότητα με την επικαιρότητα Οι δράσεις είναι πιο περίπλοκες, έτσι αν και ποτέ δε θέλω να ξεβραστώ στο επίκαιρο, συμφωνώ ότι η επικαιροποίηση είναι από τις πιο «ευγενείς» συγγραφικές δραστηριότητες.
Είναι η δυνατότητα να δημοσιοποιήσεις το κείμενο σου σε δευτερόλεπτα που φλερτάρει με την επικαιρότητα, στην οποία υπάρχει κάτι, κυρίως στο πως παρουσιάζεται με επιτακτικότατα, που σε παρασύρει στα παιχνίδια της. Αν ο παλιός συγγραφέας των βιβλίων (ίσως τον πούμε πια βιβλικό συγγραφέα), παρασύρεται κι αυτός σ’ ένα βαθμό απο τα "γεγονότα", και ο δημοσιογράφος απο την άλλη πληρώνεται για να κρατάει επαφή με αυτή την επικαιρότητα, ο μπλόγκερ το νοιώθει ως ευκαιρία και καθήκον γι’ αυτό που βλέπει να συμβαίνει μπροστά στα μάτια του, ελπίζοντας να συμβάλει στην επίλυση των εντάσεων της πραγματικότητας προς όφελος των αξιών του. Ετσι καταντάει να κάνει μικροπολιτική, αυτός... δηλαδή εγώ. Αλλά αν κάνω πολιτικό μπλόγκιν’ ελπίζω αυτό μην αναιρεί ότι πρωτίστως είμαι ένα περίεργο είδος συγγραφέα, μιας και δεν θέλησα ποτέ να γίνω πολιτικός, καθώς και ότι πρωτίστως κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου ή τουλάχιστον έχω ζωή, γιατί αν δεν έχεις ζωή αυτό το σύνολο από 0 και από 1, δεν είναι παρά μια αλληλουχία μηδενικών.
Πρώτη φορά νοιώθω ότι οι σκέψεις μου ακούγονται και ίσως και να επηρεάζουν ανθρώπους. Στο να το ξέρω αυτό φυσικά βοηθάνε οι μικροί ρουφιάνοι κάουντερς, που μπορούν να γίνονται ανατριχιαστικά ακριβείς και είναι εθιστικό να βλέπεις ότι σε διαβάζουν κάποιοι, όσο κι αν κανένας δε γνωρίζει τη πραγματική σου ταυτότητα, όσο κι αν αυτό που γράφεις μπορεί και να μην ενδιαφέρει κανέναν. Από την άλλη μπαίνω συνέχεια, πάντα το έκανα, στη διεστραμμένη θέση να εκβιάζω τις έμμεσες αντιδράσεις των φίλων για τις δραστηριότητές μου και το αποτέλεσμα αυτή τη φορά είναι το χειρότερο: καμιά αντίδραση. Και τότε, σκέφτεσαι, για ποιο λόγο να βγάζεις δημόσια τα σώψυχα σου αν δε προκαλείς ζητωκραυγές και γιουχαΐσματα, εντάσεις, εκνευρισμούς και απόπειρες δολοφονίας;
Κι το μπλόγκιν’ λένε είναι δύναμη. Για να θέλουν τόσο κάποιοι να φιμώσουν την παραπληροφόρηση στη χώρα τους, για να θέλουν οι ίδιοι άνθρωποι να τη στηρίξουν σε άλλες χώρες όπως το Ιράν, σημαίνει ότι ίσως τα μπλόγκς να έχουν μια κάποια ισχύ και τη δυνατότητα να παρεμβαίνουν στα πράγματα. Αλλά η δύναμη, ακόμα κι αν είναι αποκλειστικά πλάσμα της φαντασίας, μπορεί να παρασύρει, και να διασύρει ανεπανόρθωτα αυτόν που νομίζει ότι την έχει. Και η αλήθεια είναι ότι είμαστε γραφικοί. Είμαστε η ομάδα ανθρώπων για τους οποίους η πολυδιαβασμένη ιστορία έχει ήδη γράψει «ποτέ άλλοτε τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν έγραψαν τόσα πολλά για να τους διαβάζουν τόσοι λίγοι». Όταν παρουσιαστούν στα αμερικάνικά πανεπιστήμια και τα πρώτα τμήματα μπλογκολογίας και δημιουργικού μπλόγκιν, η δραστηριότητα μας θα έχει ήδη καταντήσει ένα φλύαρο αστείο. Δε θα ήθελα να παρεξηγηθώ ότι προσπαθώ να ενώσω με μια γραμμή τη συγραφικότητα, τη σοβαρότητα και τους «ανεπίκαιρους στοχασμούς» και με μία άλλη την γελοιότητα με την επικαιρότητα Οι δράσεις είναι πιο περίπλοκες, έτσι αν και ποτέ δε θέλω να ξεβραστώ στο επίκαιρο, συμφωνώ ότι η επικαιροποίηση είναι από τις πιο «ευγενείς» συγγραφικές δραστηριότητες.
Είναι η δυνατότητα να δημοσιοποιήσεις το κείμενο σου σε δευτερόλεπτα που φλερτάρει με την επικαιρότητα, στην οποία υπάρχει κάτι, κυρίως στο πως παρουσιάζεται με επιτακτικότατα, που σε παρασύρει στα παιχνίδια της. Αν ο παλιός συγγραφέας των βιβλίων (ίσως τον πούμε πια βιβλικό συγγραφέα), παρασύρεται κι αυτός σ’ ένα βαθμό απο τα "γεγονότα", και ο δημοσιογράφος απο την άλλη πληρώνεται για να κρατάει επαφή με αυτή την επικαιρότητα, ο μπλόγκερ το νοιώθει ως ευκαιρία και καθήκον γι’ αυτό που βλέπει να συμβαίνει μπροστά στα μάτια του, ελπίζοντας να συμβάλει στην επίλυση των εντάσεων της πραγματικότητας προς όφελος των αξιών του. Ετσι καταντάει να κάνει μικροπολιτική, αυτός... δηλαδή εγώ. Αλλά αν κάνω πολιτικό μπλόγκιν’ ελπίζω αυτό μην αναιρεί ότι πρωτίστως είμαι ένα περίεργο είδος συγγραφέα, μιας και δεν θέλησα ποτέ να γίνω πολιτικός, καθώς και ότι πρωτίστως κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου ή τουλάχιστον έχω ζωή, γιατί αν δεν έχεις ζωή αυτό το σύνολο από 0 και από 1, δεν είναι παρά μια αλληλουχία μηδενικών.
Η πραγματική διαφορά του μπλόγκερ είναι ότι όσο επικίνδυνη και να είναι αυτή του η ελευθερία, είναι υπαρκτή και δε περιορίζεται από τίποτα και από κανέναν. Μπορείς να διατυπώσεις και να υπερασπιστείς τα πιο εξοργιστικά πράγματα και κάποιοι έστω και κατά λάθος θα σε υποστούν. Μπορείς π.χ. να πεις ότι η επιστροφή των ελγινείων πρωτίστως είναι μια σταυροφορία με συσσίτιο πεντανόστιμο παπαρηγοπούλιο έθνος, να πεις ότι ίσως το ότι έκλεισε μια δεξιά εφημερίδα να μην είναι τίποτα περισσότερο από μια καλή αρχή, να πεις ότι οι αριστεροί μη έχοντας αντισώματα για τα ηλίθια επιχειρήματα των ρατσιστών για τη λαθρομετανάστευση, νοσούν κι αυτοί από γουρουνίσια αρρώστια κ.ο.κ.
Αλλά ενάντια σ' αυτή την ελευθερία, προσωπικά, αυτό που διαστρέβλωσε τον τρόπο που μπλογκάρω δεν ήταν παρα ένας περιορισμός που έβαλα με λάθος τρόπο. Σε κάθε τι που έγραφα προσπαθούσα να είμαι συνεπής με το "πνεύμα του Δεκέμβρη". Έτσι άφηνα στην άκρη τους υπαρξισμούς και τις αμφιβολίες και προσπαθούσα να μιλήσω σθεναρά για αξίες σε σχέση με το τι γίνεται γύρω μου. Και αυτό που είχα ως κύριο ενδιαφέρον μου ήταν η διατήρηση της οργής του Δεκέμβρη. Αλλά αυτό κι αν είναι προδοσία για ένα τέτοιο φάντασμα ελευθερίας. Αυτά για τα οποία παλεύουμε δεν υπάρχουν για το παιχνίδι της επικαιρότητας. Έρχονται από ένα άλλο μέρος σακατεμένων αρετών για το οποίο, όποιος θεωρεί τον εαυτό του συγγραφέα πρέπει να σαλπάρει τακτικά, χωρίς να λογαριάζει φο(υ)ρτούνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου