συγκρότηση ταυτότητας

Eίμαι δεκαοχτάρης φοιτητής και έχω κολλήσει στο λεωφορείο για Αθήνα δίπλα σ’ έναν παπά. Τον ρωτάω με θράσος για την κατάσταση στην εκκλησία και μου απαντά με αφελή ειλικρίνεια. Είναι λέει μέλος μιας επιτροπής κατά των αιρέσεων. Τον ρωτάω λοιπόν για τις αιρέσεις. Δεν ξέρει λέει από πού ν αρχίσει. Τελικά αρχίζει με τους μουσουλμάνους και τους βουδιστές. Του λέω με τρόπο ότι μάλλον αυτές δεν είναι αιρέσεις αλλά δε καταλαβαίνει τι λέω. Φαίνεται να θεωρεί ότι όλες οι θρησκείες από τη στιγμή που εμφανίζονται στην Ελλάδα είναι αίρεση, γιατί η Ελλάδα είναι εξ ορισμού ορθόδοξη. Προσπαθώ να του εξηγήσω μα δε δείχνει να αντιλαμβάνεται για τι πράμα μιλάω. Η τελευταία μου απεγνωσμένη ερώτηση είναι κατά πόσο ο τρόπος που το βλέπει αυτός, εκφράζει και άλλα μέλη της επιτροπής για τις αιρέσεις. Με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια, δε καταλαβαίνει πια λέξη, εξάλλου, μιλάμε για τον τρόπο που βλέπει το κόσμο.
Φτάνω λοιπόν στο πανεπιστήμιο, μάθημα πρώτο, εισαγωγή στην πολιτειολογία. Ο καθηγητής Ράικος προσπαθεί να είναι ταυτόχρονα και συνταγματολόγος και χουντικός. Μας διαβάζει τους ορισμούς και μετά από χρόνια σιωπής στα πίσω θρανία, πάω να μιλήσω σ' έναν πρωτοβάθμιο που μοιάζει στον Κρίστοφερ Λι. Τον στριμώχνω στο διάλλειμα και τον ρωτάω, όταν λέει ότι ο ορισμός του έθνους είναι κοινή γλώσσα, θρησκεία, ιστορία… ποιο πάει πρώτο, το έθνος ή η τα στοιχεία του; Δεν μου είναι σαφές ότι υπαινίσσομαι κάποια ιστορική κατασκευή. Είμαι ενα παιδί απο την επαρχεία, ούτε και ο ίδιος δε καταλαβαίνω τι ρωτάω και γιατί. Με το ζόρι βγάζω κάποιο νόημα. Όμως αυτός καταλαβαίνει, καταλαβαίνει πολύ καλά. Με κοιτάζει με όλη του την απέχθεια και μου λέει ότι είμαι ένας σχετικιστής.
Το μυαλό μου είναι γεμάτο από τις συνομιλίες της νεότητας. Ακόμα ψάχνω τις σωστές λέξεις, τα κατάλληλα επιχειρήματα για να εκφράσω της αντίθεση μου για κάτι που δε καταλάβαινα, για να τους διορθώσω που όντως έκαναν επικίνδυνα λάθη. Αν καταλάβαινα λίγο περισσότερο, και οργιζόμουν λίγο περισσότερο και γινόμουν ακραίος, δε νομίζω ότι θα μου κρατούσα κακία σήμερα. Ίσως οι νέοι να οφείλουν να είναι λίγο πιο επιθετικοί όταν μιλάνε και πιο επιφυλακτικοί όταν ακούνε, ιδιαίτερα όταν νοιώθουν ότι κάτι δε πάει καλά. Δε χρειάζεται να περιμένουν να τους πουν κάποτε τα βιβλία ότι είχαν δίκιο. Εξάλλου, τώρα το ξέρω, πως είχα με το μέρος μου τη Λογική των Πραγμάτων.