μάθημα αρμονίας

Και η τέχνης θα φέρει ξανά το χάος στη ταξη. Θα συναντηθούμε ολοι μαζί, ξανά, σ’ ελεύθερους χώρους. Και θα πάρουμε πίσω, άλλο ένα κομματάκι από τις ζωες που έχουν διαχωριστεί βίαια. Θα βγουμε πάλι απο τις κρυψώνες μας, κατσαρίδες αυτής της πόλης, και δε μας νοιάζουν τα χημικά τους ζιζανιοκτόνα, γιατί φέρνουν μαζί τους το άρωμα του Δεκέμβρη. Και τον άνεμο, μιας στιγμής ελευθερίας που περνά πάνω απ τα κεφάλια τους.
Τα αιτήματα είναι πιεστικά. Οι αιχμάλωτοι της εξέγερσης περιμένουν φυλακισμένοι. Η εργοδοσία παραμένει αυταρχική και βίαιη. Οι αγρότες ξαναγίνονται το κουρελοπρολεταριάτο που ψυχαγωγούσε με τα χρέη του τους τραπεζίτες. Οι δυνάμεις καταστολής γίνονται πιο άγριες. Η κεντρική εξουσία δεν ικανοποίησε απολύτως κανένα από τα αιτήματα του Δεκέμβρη. Τα μίντια ξαναυψώνουν τα τείχη της «συναίνεσης». Η ησυχία, η τάξη και η ασφάλεια μας θάβουν και πάλι στα γαλήνια μνήματα της «καθημερινής» μας ζωής. Είμαστε εδώ μικροαστοί και θα σας κλείσουμε και σήμερα τις κεντρικές αρτηρίες. Ξέρουμε ότι δε μας κοιτάτε με δέος και ενθουσιασμό. Αλλά όταν και σήμερα τα χημικά φτάσουν στο πρόσωπο σας, και προκαλέσουν αυτό το έντονο αίσθημα θανάτου, ίσως να δείτε τον νοικοκυραίο μέσα σας να ξεψυχά στο πεζοδρόμιο. Ίσως να καταλάβετε γιατί ο αγώνας μας είναι αναγκαίος. Μην απαντήσετε τώρα. Ξέρετε ότι θα περιμένουμε.
http://apeleftheromenilyriki.blogspot.com/
«Επιδιώκουμε μια τέχνη αδιαμεσολάβητη, ανοιχτή σε όλους, που ο καθένας μπορεί να είναι φορέας της. Απελευθερώνουμε την Εθνική Λυρική Σκηνή, γιατί εξ ορισμού μας ανήκει».
17.00 - 19.00 ανοιχτή συνάντηση αυτοσχεδιασμού/ jammingχορευτές, μουσικοί, ηθοποιοί, εικαστικοί, καλλιτέχνες και κακιτέχνες
19.00 ανοιχτή γενική συνέλευση& συζήτηση με θέμα τέχνη & κοινωνία, τέχνη & εξέγερση

what time is the time for revolution?

Αυτό είναι το εξώφυλλο του περιοδικού TIME αυτή τη βδομάδα. Η έκπληξη δεν είναι η εμφάνιση του Μαρξ, αλλά της σκέψης. Με το κακο του κείμενο το περιοδικό απαντάει καθησυχαστικά σε όσους θα αναρωτιόνταν «τι θα σκεπτόταν ο Μαρξ», προπαντός ενοχλημένο που η επίκληση της σκέψης δεν μπορεί παρά να είναι η επίκληση του Μαρξ. Σε μια καθαρά φιλοσοφική κίνηση συμπυκνώσεων και μετωνυμιών, πρωταγωνιστές των τελευταίων εβδομάδων γίνεται για τη πολιτιστική βιομηχανία ένας πάστορας που μοιράζεται το ίδιο επώνυμο με τον μεγαλύτερο θεωρητικό της πολιτικής οικονομίας, και που τόλμησε να κυκλοφορήσει ένα βιβλίο με τίτλο «το κεφάλαιο», στο οποίο προτείνει τα χριστιανικά ιδεώδη ως τη μόνη λύση για έξοδο από την οικονομική κρίση. Σ’ όλη αυτή την κατά τα’ άλλα ειλικρινή άγνοια για το τι συμβαίνει στο κόσμο (και ακόμα χειρότερα στα νωθρά μυαλά μας) η επίκληση του Μαρξ είναι παραπραξιακά ειλικρινής όσο και αναγκαία. Η επιστροφή στο Μαρξ είναι πια η επόμενη στιγμή στη φυσική ιστορία της ανθρωπότητας.

κομματος

Όσες επιφυλάξεις κι αν πάρει κάποιος, όσο κι αν έχει σταθερό γνώμονα να μη ξεπέσει στις κομματικές τους κουβέντες, δε πρόκειται να καταφέρει να κρατήσει τις αποστάσεις του, να μείνει πιστός στα ανοιχτά λιβάδια ενός πολιτικού στοχασμού που δεν χαλιναγωγείται. Τον παρασύρει συνεχώς η καθημερινότητα και οι βλακώδεις συζητήσεις του περίγυρου να συμετέχει στις γενικευμένες κλειστοφοβικές κομματικές διανοητικές ασκήσεις. Όχι ότι η κομματική κουβέντα αποτελεί πάντα έναν ευτελισμό του πολιτικού λόγου, είναι απαραίτητη για τη σύλληψη και συμπερίληψη της συγκυρίας, αλλά πλέον είναι δύσκολο να μείνει κάποιος έξω από τη γενικευμένη αναγωγή του πολιτικού στοχασμού στον κομματικό. Ο λόγος αυτός, αντικαθιστώντας τον πολιτικό, λειτουργεί εναντίον του. Η σύγκρουση γίνεται ακόμα πιο καταστροφική αν αντιμετωπίσουμε το κομματικό λόγο, ως αυτό που μας προβάλει ως ορισμό του: την κατάκτηση της εξουσίας, και αντιμετωπίσουμε και τον πολιτικό λόγο, ως αυτό που αξιώνει εγγενώς πλέον να είναι: ένας λόγος επίλυσης των ζητημάτων συμβίωσης των ανθρώπων με όσο γίνεται λιγότερο αυταρχισμό και εξουσιαστική βία.
Η κυριαρχία του κομματικού, δεν αποτελεί μια εξέλιξη φυσικών συμμαχιών, αλλά βρίσκει το στήριγμα του σε όλους τους αστικούς μας θεσμούς. Οι καθηγητές όταν παρουσιάζουν κάτι πολιτικό, ο πολιτικός δημοσιογράφος, οι συνομιλητές μας στα οικονομικά θέματα, όλοι ζουν και αναπνέουν στην γοητεία των κομμάτων, ζουν με τον ευσεβή πόθο της πρόσκλησης στα επίσημα γεύματα της εξουσίας, όταν αυτά τελειώνουν, για κάποια αποφάγια.
Όσο για τους υπόλοιπους ισχυρούς, αυτοί χαίρονται που χάρις στα κόμματα μπορούν να ελέγχουν την πολιτική με απλές επαφές σε διαπροσωπικό επίπεδο. Οι τραπεζίτες, οι λεφτάδες, οι γραφειοκράτες, η αριστοκρατία μας των βορίων προαστίων, ξέρουν όλοι πώς να χειρίζονται τον διψασμένο για δύναμη πολιτικάντη, πώς να του προκαλούν το δέος. Κανένας πολιτικός σήμερα δε τους κάνει να φοβόνται. Η δουλεία που αναλαμβάνει το κόμμα να κάνει γι’ αυτούς δεν είναι απλώς πολύτιμη, είναι σωτήρια. Το κόμμα, αναλαμβάνει να ελέγξει, να κατηγοριοποιήσει, να εντάξει το πιο ανατρεπτικό και επικίνδυνο κομμάτι των συνειδήσεων, το πολιτικό στοχασμό: την διερεύνηση αυτών που είναι γενικά και κοινά για τους ανθρώπους, με αφετηρία το συγκεκριμένο βίο σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο. Ακόμα και οι απελευθερωμένοι καλλιτέχνες, που συγγενεύουν τόσο με αυτή την ελευθερία, δεν αμελούν τις κομματικές στρατεύσεις τους. Ο πολιτικός λόγος, αποκομμένος από τον ερωτικό του πυρετό, γίνεται ένα σύνολο από διαδικασίες, τελετές, ιερατεία και τέρατα. Γίνεται η φωνή του μίσους απέναντι σε ότι μπορεί να διεκδικήσει απελευθερωμένη η συνείδηση των ανθρώπων, γίνεται μνησικακία, κοινοτοπία του κακού, κακό αίμα, θάνατος.

όχι και πολύ μετά το 1848

Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατα μου
και τη βρήκα πικρή και τη βλαστήμησα
οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη, δραπέτευσα
μάγισσες, μιζέρια, μίσος εσείς θα διαφυλάξετε το θησαυρό μου
κατόρθωσα να σβήσω απ' τα λογικά μου κάθε ελπίδα ανθρώπινη
με ύπουλο σάλτο χίμηξα σα θηρίο πάνω σ' όλες τις χαρές να τις κατασπαράξω
επικαλέστηκα τους δήμιους, να δαγκάσω πεθαίνοντας τα κοντάκια των όπλων τους
επικαλέστηκα κάθε οργή και μάστιγα να πνιγώ στο αίμα, στην άμμο
η απόγνωση, ήταν ο Θεός μου
κυλίστηκα στη λάσπη, στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος, ξεγέλασα την τρέλα
κι η άνοιξη μου πρόσφερε
το φρικαλέο γέλιο του ηλίθιου

Αρθούρ Ρεμπώ, μια εποχή στη κόλαση,

όπως το τραγούδησε ο Γ. Αγγελάκας.

back on the road

-Look, I am a bastard

-Well, I am a bitch

-But I can be a real Jerk-off

-And I can be a total Ball-buster

-I will hurt you

-And I'll break your heart

-so... can I buy you a drink?

-Let's just go straight to my place

Για μια και μόνο παράσταση

Αποφασίσαμε να παρουσιάσω το κείμενο «προς τι ακόμα η φιλοσοφία» σε ένα σεμινάριο που έχει τον τίτλο «φιλοσοφία και κοινωνικές επιστήμες». Αλλά στο ίδιο το κείμενο δεν είναι έντονα παρούσες οι κοινωνικές επιστήμες, έτσι συμπέρανα ότι αυτή η παρουσίαση δεν θα έπρεπε να είναι μια ανάλυση του ίδιου του κείμενου άλλα μια άσκηση πάνω στον τίτλο του. Είπα λοιπόν να χρησιμοποιήσω τον τίτλο σαν αφετηρία και αφορμή, να προσπαθήσω να πάρω τη θέση του γράφοντος και να κάνω έναν φιλοσοφικό στοχασμό ξεκινώντας και επιμένοντας στο τίτλο στο ερώτημα: «προς τι ακόμα η φιλοσοφία»… για να φτάσω σε ένα «προς τι ακόμα η φιλοσοφία για τις κοινωνικές επιστήμες», πέρα από το συγκεκριμένο κείμενο, τον Adorno και ολόκληρη τη κριτική θεωρία (Ο Καρτέσιος αναφέρει σαν άσκηση την προσπάθεια να σκεφτούμε το περιεχόμενο των βιβλίων κοιτώντας το τίτλο τους, αλλά έχουν ήδη περάσει αιώνες απ’ αυτή την άσκηση της μεγάλης επανάστασης απέναντι στις αυθεντίες που ονομάσαμε διαφωτισμό). Αυτό που με ξάφνιασε ήταν η διαπίστωση ότι ο Adorno τελικά δεν κάνει έναν απλό φιλοσοφικό στοχασμό πάνω στην αναγκαιότητα της φιλοσοφίας, δε προσπαθεί να τη σώσει ως αυτό που είναι. Αυτό που κάνει το κείμενο είναι να ΠΡΟΧΩΡΑ ΣΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΟΠΩΣ ΑΥΤΟ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ. Έτσι, ο Adorno, παίζει με τις προσδοκίες του αναγνώστη, τον ξεγελά προσποιούμενος ότι ενδιαφέρεται κι αυτός με τους ίδιους όρους για την υπεράσπιση του φιλοσοφικού λόγου, ενώ εκθέτει τους όρους αυτής της υπεράσπισης η οποία αποδέχεται τα επιχειρήματα των κατηγόρων της, που δέχεται να υποθέσει ότι η φιλοσοφία μπορεί να μην έχει ΠΙΑ ούτε καν λόγο ύπαρξης.
Μ’ αυτό τον τρόπο το ερώτημα απομακρύνεται από την αρμοδιότητα ενός σχολαστικισμού ή μιας σχολικής φιλοσοφίας και αναδιατυπώνεται με τη μορφή της κριτικής ως καθαρά φιλοσοφικό. Έτσι, ο Adorno δε μας απάλλαξε πριν 48 χρόνια δίνοντας μας μια σταθερή απάντηση, αλλά μας παγίδεψε σε μια νέα απορία. Αυτή η ειρωνική παγίδα έμεινε κρυμμένη στις σημειώσεις του, κρατώντας το κείμενο της εισήγησης «η επικαιρότητα της φιλοσοφίας» αδημοσίευτο από το 1932 σκοπεύοντας να το αφιερώσει στον Benjamin, ως ηθικό αυτουργό μιας μεσσιανικής συνομωσίας. Η αποκαλυπτική λειτουργία της φιλοσοφίας κατά Μπένγιαμιν, την φέρνει σε αντίθεση με τη συσσωρευμένη γνώση ή με την ύπαρξη της ως εργασία, ως ένα επάγγελμα, μια διδασκαλία ή μια μαθητεία.
Το «προς τι ακόμα…» γράφτηκε για να μεταδοθεί από το ραδιοφωνικό σταθμό της Εσσης το 1962 και λίγο αργότερα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Merkur, ήταν η περίοδος που έγραφε την «αρνητική διαλεκτική», εξου και η συγγένεια με το εισαγωγικό της κείμενο. Πρέπει ν’ αναφέρουμε ότι το 1971 –εννιά χρόνια μετά- ο Habermas στη μνήμη του Adorno έθεσε το ίδιο ερώτημα με τον ίδιο τίτλο. Η ανάγνωση του αυτή, αδιαφόρησε για τους υπαινιγμούς του κειμένου και πήρε τις μετρητής όσα αποσπάσματα χρειαζόταν για ένα ξεπέρασμά του Adorno μέσα απ’ τον Adorno, κηρύσσοντας μια στροφή της σχολής της Φραγκφούρτης. Το κείμενο του Adorno δημοσιεύτηκε στα Ελληνικά το 1975 εγκαινιάζοντας τη φιλοσοφική σειρά των εκδόσεων Έρασμος, και μέχρι σήμερα που το θέτουμε σαν αφετηριακό για το σεμινάριο μας[1] δεν έπαψε να θεωρείται επίκαιρο.
Το ακόμα κάθε επικαιρότητας (ή χρηστικότητας) που καταγγέλλει ο τίτλος, είναι το πρώτο ερώτημα που πρέπει ν’ αντιμετωπίσουμε. Περισσότερο από έναν ακόμα ορισμό της φιλοσοφίας, θα μας ενδιέφερε ένας ορισμός του «ακόμα». Είναι το επίρρημα σε ένα ρήμα που απουσιάζει, μπορεί να είναι χρονικό αλλά και ποσοτικό και τέλος σημαίνει και σημαίνεται την στιγμή της εκφοράς του. Το ακόμα, φανερώνει ένα τέλος που έχει αναγγελθεί εδώ και καιρό και θα όφειλε να είχε έρθει. Τόσο από την «αστική» όσο και από την «μαρξιστική» σκέψη, η φιλοσοφία εμφανίζεται σαν το συγγενή που δε λέει να τα τινάξει, ενώ δεν έχει λόγο να κρατιέται στη ζωή. Το παρελθόν της φιλοσοφίας είναι φρικτό, αλλά σήμερα δεν έχει την επιθυμία και την ικανότητα να το επαναφέρει. Εχει απολέσει οριστικά τη παλιά κυριαρχία της. Από αυτό που ήταν παλιά έχει διατηρηθεί μόνο ως μια τεχνική, ως ένας ειδικός κλάδος. Το κείμενο μας εκθέτει τη διαλεκτική του φιλοσοφικού λόγου όπως φτάνει στην εποχή του (δηλαδή περίπου στην εποχή μας). Η φιλοσοφία δεν είναι ούτε για τον Adorno κάτι δεδομένο αλλά συγκροτείται διαλεκτικά μέσα στην ιστορία. Το ακόμα, που βάζει τη χρονική διάσταση ενός παρόντος, δεν είναι εδώ τόσο το «μετά το Άουσβιτς», όσο ένα τώρα της κατάστασης του φιλοσοφικού στοχασμού –και επιπλέον ένα παρόν που διαμεσολαβεί τη σχέση της θεωρίας με την πράξη. Σήμερα η φιλοσοφία, αντιμετωπίζει νέες αντινομίες και οφείλει να απορρίψει στη μορφή που εμφανίζονται, ως δηλαδή απλά δεδομένα, τα συστήματα, το γενικό, το αιώνιο, το καθολικό, τη μεταφυσική και να τα διατηρήσει ως αξιώσεις. Είναι αντινομίες που προσπαθώντας να επιλυθούν, συνδέονται, αλληλοφωτίζονται και συγκροτούν έναν αστερισμό.

Πως κατασκευάζει ο Adorno το ήθος του
Πρέπει να δούμε το πώς παρουσιάζεται αυτός που εκθέτει το ερώτημα, το πώς κατασκευάζει το ήθος του. Ο τρόπος φιλοσοφικής έκθεσης του κειμένου αποτελεί συνέπεια και εφαρμογή της φιλοσοφικής του θέσης. Θ’ ακολουθήσουμε τη προτροπή του Benjamin και θ’ αναζητήσουμε την αλήθεια στο τρόπο αυτής της φιλοσοφικής έκθεσης. Αποσιωπώντας το π.χ. δεν αναφέρει σχεδόν τίποτα για το πραγματικό κέντρο της διαλεκτικής του που είναι η ενδέκατη θέση του Μαρξ για τον Φόιερμπαχ.Στήνοντας λοιπόν το ήθος του, αρχικά καθησυχάζει τον αναγνώστη για ένα αναμενόμενο «παρ’ όλα αυτά» (ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ), για την ειλικρινή του απορία και τον ερασιτεχνισμό του ερωτήματος του που έρχεται σε αντίθεση με την επαγγελματική του θέση. Ο ίδιος είναι, καταγγέλλει πάλι τον εαυτό του, μια αστική ύπαρξη, κάποιος που αν απαντούσε αρνητικά στο ερώτημα θα ήταν σα να αρνείται τον εαυτό του και θα έχανε (επιτελεστικά) τη δουλεία του. Ακριβώς έτσι εμφανίζεται η φιλοσοφία της εποχής του, σαν ένα γραφικό επάγγελμα, που μοιάζει με ερασιτεχνισμό. Μια δουλειά που έχει εγκλωβιστεί μαζί με τους τεχνίτες της σε μια αστική ύπαρξη. Πρώτα καταγγέλλει τον εαυτό του, και μετά μεταφέρει αυτές τις καταγγελίες στους φιλοσόφους της εποχής του και αποστασιοποιείται (ή τουλάχιστον αίρεται). Οι φιλόσοφοι της εποχής του, συνεχίζουν να κάνουν κάτι παλιό και περιττό. Είναι ένας αποκομμένος χώρος μέσα στο πανεπιστήμιο που συμβιβάζεται για να κρατηθεί ανοιχτό. Οι εργασίες που αναλαμβάνουν είναι συγκεκριμένες και αποκομμένες από αυτά που θα μπορούσαν να αφορούν πραγματικά τη φιλοσοφία. Η φιλοσοφία της εποχής του έχει αποδεχτεί αυτό το ρόλο και με αυτή οφείλει να συγκρουστεί Όσο για τις κοινωνικές επιστήμες, αυτές όσο και αν το προσπαθούν δε μπορούν να την αντικαταστήσουν, αφού περιορίζονται στην ανελευθερία των κανόνων που υπαγορεύει η οργάνωση της γνώσης και βυθίζονται στο λόγο του υποκειμένου, αποκομμένες από το αντικείμενο. Σ’ αυτή την τακτοποίηση της φιλοσοφίας ο Adorno αντιτείνει μια εγγενή αντίσταση του φιλοσοφείν, μια αντίσταση που είναι η πηγή ζωής της φιλοσοφίας. Καταλήγει λοιπόν σε μια ολοκληρωτική αντίσταση στην ιστορία της φιλοσοφίας, αντίσταση στην ιστορία των πραγμάτων, αντίσταση σ’ αυτό που υπηρετούν, αντίσταση στη δικαιολόγηση του υπάρχοντος. Αντίσταση τέλος στις αναμενόμενες απαντήσεις των σχολαστικών φιλοσόφων. Γιατί για τον Adorno η αντίσταση έχει γίνει κομμάτι του πυρήνα της κριτικής. Εξού και η εμμονή μας στο ίδιο το ερώτημα, στο υπερβατολογικό αίτημα να δούμε με ποιους όρους το ερώτημα έχει τεθεί. Έτσι, το ακόμη δεν πρέπει να ηχεί σαν ν’ απευθύνεται σε κάποιον που έπρεπε να είχε ήδη αποχωρίσει αλλά σαν πράξη αντίστασης. Το ακόμα τέλος, περιέχει την ειρωνεία να ρίχνει την υποψία του και σ΄αυτόν τον ίδιο που μας ιστόρει (δεν αποκλείει τον εαυτό του αφού αυτά τα προβλήματα δεν αφορούν μόνο κάποιες σχολές αλλά ένας ορατός κίνδυνός για κάθε φιλοσόφημα, είναι ένα γενικό αίτημα που αφορά και την ίδια την κριτική θεωρία).
«Έτσι το ερώτημα μας γίνεται: προς τι ακόμα αυτή η φιλοσοφία που υπηρετεί το υπάρχον, που το δικαιολογεί και σέρνεται πίσω του παιδιαρίζοντας. Αυτή είναι η εικόνα της φιλοσοφίας την εποχή του. Που βρίσκεται παγιδευμένη ανάμεσα στη φαινομενολογία και το θετικισμό. Θέλουμε να δούμε πως η φιλοσοφία σχετίζεται με τα άλλα πεδία του λόγου, και κυρίως τις κοινωνικές επιστήμες και πως αυτά την επηρεάζουν. Το βασικό στοιχείο που διαμεσολαβεί είναι η σχέση με την πραγματικότητα. Αφότου η φιλοσοφία, που δεν έχει καταφέρει να πραγματωθεί, επιστρέφει στον εαυτό της, εγκαταλείποντας τη πραγματικότητα, η σχέση τους διακόπτεται με καταστροφικές συνέπειες και για τις δύο, ο κλειστός πια κόσμος της φιλοσοφίας καταρρέει. Αυτή η φιλοσοφία που έχει απολέσει τη κοινωνική της λειτουργία, έχει αποτύχει να ανταπεξέλθει στα έντονα κοινωνικά ζητήματα, έχει αναθέσει αυτή τη λειτουργία στις κοινωνικές επιστήμες Οι κοινωνικές επιστήμες από τη μεριά τους διακηρύσσουν την απελευθέρωση τους από τη φιλοσοφία, αφήνονται χωρίς ενδοιασμούς να υπηρετήσουν το υπάρχον (όχι αυτό που υπάρχει αντικειμενικά, αλλά αυτό που διαμεσολαβείτε πλήρως από σχέσεις εξουσίας) –πώς να αντιμετωπίσουν τη γενικευμένη ετερονομία από τη περιορισμένη θέση τους. Όταν νοιώθουν την ανάγκη να συνδέσουν το συγκεκριμένο πεδίο τους με γενικότερους προβληματισμούς, τότε είναι που χρησιμοποιούν τα φιλοσοφικά σχήματα σα μεταμφίεση, όπως οι μάγοι τα τομάρια των ζώων.
(παρότι η φιλοσοφία είναι ηθοποιία ακριβώς όπως είναι και η μαγεία, δεν μπορεί να υπηρετήσει την εξαπάτηση, γιατί σε κάθε στιγμή της οφείλει να διατηρεί την αξίωση της αλήθειας).
Γιατί ο Adorno δεν αμφισβητεί ριζικά το φιλοσοφείν:
Όπως στον Αντορνικό λόγο υπάρχουν σημεία εστίασης όπου η φιλοσοφία βρίσκει το ταυτόν της στη κριτική, έτσι υπάρχουν και σημεία γενίκευσης που η λέξη φιλοσοφία ταυτίζεται με τη λέξη σκέψη. Η απόρριψη του φιλοσοφείν θα ήταν για τον Αντορνο η απόρριψη της σκέψης. Έτσι, είναι αναγκαίο ένα «παρ’ όλα αυτά» για τη φιλοσοφία, που δεν θα είναι ένα απλό χτύπημα στον ώμο, αλλά όπως είπαμε πράξη αντίστασης και πηγή ελπίδας και αυτό είναι το έργο της κριτικής.
Η φιλοσοφία, που ξεκινάει με το ερώτημα, γίνεται κριτική και ψάχνει τους όρους πίσω από το δεδομένο, μέσα από το αναστοχασμός οδηγείται σε μια εμφατική αλήθεια που της προσφέρεται σαν φιλοσοφικό επιχείρημα. «Η ζωή της [κριτικής] είναι τα σωστά επιχειρήματα. Οι στοχαστές αυτοί αντλούσαν την αλήθεια από την κριτική [όχι το αντίστροφο]. Μόνο η κριτική ως η ενότητα προβλήματος και επιχειρήματος, όχι η αποδοχή δοσμένων θέσεων, θέτει ως θεμέλιο αυτού που μπορεί να θεωρηθεί παραγωγική ενότητα της ιστορίας της φιλοσοφίας» σ.12 και πιο κάτω καταλήγει… «ΑΝ η φιλοσοφία είναι ακόμα αναγκαία, τότε είναι μόνο με το τρόπο που ήταν πάντα, δηλαδή ως ΚΡΙΤΙΚΗ» σ.15
1. ως αντίσταση στην ετερονομία
2. ως καταφύγιο στην ελευθερία
3. ως προσπάθεια της σκέψης
να μείνει κύρια του εαυτού της
να ελέγξει την αντεστραμμένη μυθολογία
να ελέγξει την προσαρμογή στην αν-αλήθεια
4. ως απόδειξή ότι η έννοια και η πραγματικότητα είναι η αναλήθεια
Η φιλοσοφία δεν μπορεί να παρουσιάζεται πια α-ιστορική, αποκομμένη από το κοινωνικό γίγνεσθαι, όπως κάνουν η φαινομενολογία και ο θετικισμός. Οι συμμετρίες αυτών των δύο αστερισμών δεν στρέφονται εναντίον της κριτικής, αλλά δημιουργούν την αντίσταση που χρειάζεται για να βάλει τα θεμέλια της με ένα τρόπο που απαντά εκ μέρους της «ναι ακόμα και τώρα».

Πέραν των αντορνικών παιγνίων θα συνοψίζαμε μια απάντηση στο ερώτημα «προς τι ακόμα η φιλοσοφία για τις κοινωνικές επιστήμες λέγοντας ότι:
Η εργασία του φιλοσοφικού αυτοστοχασμού συνίσταται στη διάλυση του παραδόξου των ορίων της γλώσσας: να πει αυτό που δεν μπορεί να λεχθεί. Σ.21 των ορίων της έννοιας: να πάει μέσω της έννοιας, πέρα απ’ αυτή. Να υπερασπιστεί τέλος την εμπειρία για χάρη των κοινωνικών επιστημών και ενάντια στο τρόπο που αυτές την χρησιμοποιούν ΑΔ.
Να πολεμήσει τις παραδοσιακές λειτουργίες της φιλοσοφίας,
να ακυρώσει τη παραδοσιακή φιλοσοφική αξίωση για το άπειρο σ.26
Να υπερασπιστεί μια μεταφυσική σε εμμενές πλαίσιο.
Να μην επιτρέψει την μάταιη αναστήλωση μιας παλιάς ενότητας. Σ.9
Η φιλοσοφία σήμερα δεν επιθυμεί να συνεχίσει να είναι ΑΚΟΜΑ αυτό που ήταν κάποτε.
Η φιλοσοφία, ακολουθώντας μια καντιανή ερμηνεία του Αντόρνο οφείλει να προτάξει το πρωτείο του αντικειμένου. Υπό αυτές τις συνθήκες γίνεται από την εμμενη κριτική (ή τον αντικειμενικό λόγο όπως θα προτιμούσε ο Horkheimer) η έκκληση για προτεραιότητα στο αντικείμενο ΑΔ216 Ο αναστοχασμός οφείλει να δείξει τη διαμεσολάβηση του εμπειρικού και του εμπράγματου, το πρωτείο των πραγματικών γεγονότων, την κοινωνική εργασία πίσω απ’ το εγώ, το ότι χωρίς το αντικείμενο το υπερβατολογικό υποκείμενο μένει παγιδευμένο στον μαγικό του καθρέφτη συγκροτεί πληθυσμούς χωρίς αυτοσυνείδηση.
Να καταγγείλει την απλοϊκότητα της αυθαιρεσίας της κίνησης, όχι πέραν, αλλά εντός των περιορισμένων δεδομένων.
Κεντρικό ζήτημα για τον Adorno είναι η 11η θέση για τον Φόιερμπαχ: «μέχρι σήμερα η φιλοσοφία ερμήνευε τον κόσμο, τώρα αυτός ο κόσμος πρέπει να αλλαχθεί». Θεωρώντας ότι η διαλεκτική θεωρίας και πράξης πρέπει να επανατεθεί με βάση τους ιστορικούς όρους, και να προστατευθεί ο στοχασμός από την καταπίεση της πολιτικής πρακτικής και της επικαιρότητας. Στις απόψεις που επικαλούνται την αντορνική αντιστροφή, το αίτημα τις επανερμηνείας του κόσμου μετά την αποτυχία αλλαγής του, οφείλουμε να προσθέσουμε ότι ο Adorno, πεπεισμένος για την ανάγκη αυτής της αλλαγής, σήμερα θα συμφωνούσε με την άποψη του Χορχάιμερ ότι «σε ασυνήθιστες ιστορικές περιόδους μπορεί η φιλοσοφία να γίνει πολιτική. Τη περίοδο της Γαλλικής επανάστασης η φιλοσοφία δε θύμιζε τόσο λογική και επιστημολογία όσο τις επιθέσεις ενάντια στην ιεραρχία της εκκλησίας και στο απάνθρωπο νομικό σύστημα»…«καθήκον μας είναι να αγωνιζόμαστε συνεχώς για να μην απελπιστεί εντελώς η ανθρωπότητα από τα φοβερά δεινά του παρόντος, για να μη χαθεί από το πρόσωπο της γης η πίστη του ανθρώπου στη δυνατότητα πραγμάτωσης μιας αξιόλογης, ειρηνικής και ευτυχισμένης κοινωνίας». Φ&ΚΚ Σ.167
Στις διακηρύξεις του τέλους της, η φιλοσοφία συγκλίνει με τη τέχνη ως προς την αλήθεια που περιέχουν και ως προς την τάση τους να επιβιώνουν χάριν αυτής της αλήθειας και μιας συνείδησης ανάγκης σ22, όχι μόνο ελλείψει της πραγμάτωσης τους, αλλά και για να διατηρούν την ελπίδα ότι η ανελευθερία και η καταπίεση δε θα έχουν ίσως τη τελευταία λέξη.

Erfahrung

«Έχουμε γίνει φτωχοί. Το ένα μετά το άλλο δώσαμε τα κομμάτια της κληρονομιάς της ανθρωπότητας, για να μπορέσουμε να αφήσουμε το ένα εκατοστό της αξίας τους στο ενεχυροδανειστήριο και να μας δώσουνε σαν προκαταβολή γι’ αυτό, το μικρό νόμισμα του «επίκαιρου». Μπροστά στη πόρτα μας βρίσκεται η οικονομική κρίση, πίσω της μια σκιά, ο επερχόμενος πόλεμος. Το να παραμείνουν ισχυροί μπορούν μόνο λίγοι, οι οποίοι –ο θεός το ξέρει- δεν είναι μόνο πιο ανθρώπινοι απ’ ότι οι πολλοί, συνήθως είναι οι πιο βάρβαροι αλλά όχι με τον καλό τρόπο. Οι υπόλοιποι πρέπει να προσαρμοστούν διαφορετικά και με πολύ λίγα. Οι άντρες που έχουν κάνει το ριζικά καινούριο δική τους υπόθεση και το έχουν στηρίξει στην κατανόηση και στην παραίτηση. Στα κτήρια τους, στους πινάκες τους και στις ιστορίες τους η ανθρωπότητα προετοιμάζεται ώστε αν χρειαστεί, ο πολιτισμός να επιβιώσει. Και το σπουδαιότερο είναι ότι το κάνουν γελώντας. Ίσως πότε πότε αυτό το γέλιο να ακούγεται βάρβαρο. Καλώς, αλλά ίσως θελήσει ο καθένας να δώσει λίγη ανθρωπιά σε κείνη τη μάζα η οποία κάποια μέρα θα του την ανταποδώσει με τόκους και τόκους επί τόκων.»
Benjamin Erfahrung 1933 στο περιοδικό Λεβιάθαν

"the human rights are dead"

"What we can learn from the Greek riots"

Costas Douzinas 9 01 2009

In the Greek case, antagonism resulted from the tension between the structured social body with its political representatives and groups, causes and interests radically excluded from the political order. Huge numbers of people cannot formulate their demands in the language of politics. The protesters do not say, "I want this or that" but simply, "Here we are, we stand against". Not we claim this or that right, but we claim the "right to have rights". They seem to be saying that, "We, the nobodies, the schoolkids, the suffering students, the unemployed, the generation that must survive on a salary of 600 euros, are everything."

http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2009/jan/09/greece-riots/print

Who’s the real Obama;

Στο τελευταίο τεύχος του Spiderman, ο Ρούλης ο Αραχνούλης φτάνει στην Ουάσιγκτον και καλείται να λύσει το ζήτημα ποιος είναι ο πραγματικός Ομπάμα. Ψευδοδίλλημα βέβαια γιατί σε κάθε καρέ ο πραγματικός Ομπάμα ξεχωρίζει αμέσως –είναι πιο όμορφος, πιο ψύχραιμος, πιο δυναμικός, πιο έξυπνος, σε όλα καλύτερος απ’ τον χειρότερο εαυτό του. Ο εκστασιασμός της πολιτιστικής βιομηχανίας δε μπορεί να συγκαλύψει ότι το «ποιος είναι ο πραγματικός Ομπάμα» θα είναι από σήμερα το βασικό ερώτημα σε κάθε ζήτημα της αυτοκρατορικής μας διακυβέρνησης, όπως επίσης και ο βασικός μοχλός διακυβέρνησης. Σε όλα τα ζητήματα, ο νέος πρόεδρος, πριν ακόμα αναλάβει έχει αποδειχθεί χειρότερος του εαυτού του, άρα ας μην είναι ο ήρωας μας σίγουρος ότι έκανε τη σωστή επιλογή. Το πολιτικό σώμα του αυτοκράτορα, στοιχειώνει όποιον κι αν επιλέγει. Η μόνη σωτηρία είναι ο ήρωας μας να λειτουργήσει εναντίον του ή η αυτοκρατορία του να καταρρεύσει. Όπως και να έχει, θα έχει κάτι το πένθιμο η σημερινή μέρα, τα πανηγύρια δε θα μπορέσουν να συγκαλύψουν την αίσθηση ότι πρόκειται για τη στέψη του τελευταίου αυτοκράτορα, του τελευταίου "ηγέτη του ελεύθερου κόσμου".

The operation is completed. Return to your houses.

recognition

"The attack on the United Nations headquarters in Gaza is further proof that a post-legal era in world affairs has taken shape; where law and moral principles are irrelevant, where might makes right, where retribution and vengeance, even against innocent children, fails to shake us from moral lethargy or political paralysis. "Collective punishment, disproportionate use of force, using U.S. planes, helicopters and munitions to attack a wounded, starved and thirsty civilian population of mostly children trapped in a box called Gaza has become acceptable, perhaps because we have already accepted the deaths of over one million innocent civilians in Iraq in a war based on lies. "There is a way out. We must ask those who were given our armaments for defense to stop the aggression, end the blockade, end the occupation, and reconnect with the high sentiments that rallied their own suffering, wounded people to nationhood generations ago. When we recognize the humanitarian disaster in Gaza, when we come to grips with the reality of suffering on both sides, we may yet find a way to save ourselves"

Dennis Kucinich, congressman. Ohio. 15/1/09

god save the queen

Τώρα, οι δημοσκόποι αναζητώντας ακόμα την πολιτική ομαλότητα (ποιος νοιάζεται για τις οικονομικές ανωμαλίες), αποφάσισαν να βγάλουν μπροστά τον Πρόεδρο της ένδοξης δημοκρατίας μας. Ενώ τα πολιτικά κόμματα με τις δημοσκοπικές τους τακτικές και οι αστικοί μας θεσμοί αποτυγχάνουν, ο πρόεδρος της δημοκρατίας είναι ο μόνος θεσμός που παρουσιάστηκε αξιοπρεπής, προσφέροντας πολύτιμο στήριγμα στο ανώμαλο πολίτευμα μας. Εξάλλου εκεί ψηλά που στέκεται δε φτάνει ο καπνός απο τα δακρυγόνα. Κανένας άλλος από την πολιτική ηγεσία, δεν μίλησε τόσο γενναία και δεν αναγνώρισε αυτά που έγιναν. Έτσι ο πρόεδρος συγκεντρώνει χουντικά ποσοστά αποδοχής, και όταν το ζήτημα των εκλογών συνδέθηκε με τη παραμονή του στην προεδρία οι ερωτηθέντες απέρριψαν τις εκλογές. Τίποτα λοιπόν δεν αλλάζει στην κορφή του Ολύμπου: ένα πρόσωπο που στηρίζεται από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, και τα ενώνει, συγκρατεί την ενότητα ενός διαλυμένου κόσμου. Αλλά γιατί αγαπάμε τόσο τον προεδρούκο μας, όταν η προεδρία είναι μια απλή βιτρίνα του πολιτεύματος, όταν η προεδρία δεν μπορεί, και στη συγκεκριμένη περίπτωση δε θέλει να παρέμβει και ν’ αλλάξει τα πράγματα. Όταν του ζητήθηκε από μια πολιτική δύναμη να μην υπογράψει ένα νόμο, τους χρέωσαν παιχνίδια με τους θεσμούς και ο πρόεδρος σιώπησε. Η προεδράρα μας (γνωστός αθλητικός παράγοντας στα νιάτα του) δίνει ρεσιτάλ εθνικιστικών διαγγελμάτων για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής, και πουλάει τσαμπουκά για θέματα που βρίσκονται έτη φωτός μακριά μας.
Επ’ ευκαιρία, να προειδοποιήσουμε το νέο μας αυτοκράτορα, που αύριο θα του αφιερώσουν τα κανάλια ολόκληρη τη μέρα: είναι φασιστική η αυτοκρατορία σου και απ’ την αρχή η ιστορία σ’ έχει καταδικάσει, (you are damned if you do and you are damned if you don’t). Θα πουν πάλι αύριο ότι ο λόγος σου έγραψε και πάλι ιστορία και ήταν υποδειγματικός, θα μαγεύσεις πάλι τα πλήθη με μια ακόμα προσευχή, κι ας ξέρεις ότι αυτές δεν αρκούν για ν' αλλάξει ο κόσμος. Στις πράξεις απέτυχες ήδη σιωπόντας κατά τη θανάτωση των χιλίων Παλαιστινίων.
Οσοι ζούμε στο πυρεττό της αντικειμενικής απελπίσίας μας ενώνουν τα θύματα της αδικίας, οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής. Μόνο βάζοντας αυτά στο κέντρο, μπορούμε ίσως να ελπίζουμε σε μια πραγματική πολιτειακή ενότητα και ότι θα χτιστούν γεφύρια πάνω απ’ χάσματα που έχει ανοίξει η εκμετάλλευση.

Την ίδια απελπισία αγκαλιά

Μας πιέζει όλους η ανάγκη να ενταχθούμε, να πάρουμε θέση, να δράσουμε. Χωρίς να έχουν ζήσει τις φλόγες του Δεκέμβρη, οι άνθρωποι με τη χυδαία απλότητα βιάζονται, όπου βρεθούν, "να διευκρινίσουν". Εντάσσονται και πάλι σε τερατώδεις μηχανισμούς που εμμένουν να μιλούν για τη θετική όψη πραγμάτων που κατ' αυτούς απειλήθηκαν. Μας κατηγόρησαν και πάλι ότι είμαστε νέοι ότι δεν έχουμε προτάσεις, σαφείς θέσεις, μια εναλλακτική βρε αδερφέ. Η αστική προκατάληψη της θετικότητας έχει απλωθεί ακόμα και σε εξεγερμένους που προσπαθούν με χαρούμενα events, φωνές, γέλια και σερπαντίνες, να πνίξουν την αντικειμενική συλλογική απελπισία. Ένοιωθα ότι θα κάναμε χώρο για μια νέα ομορφιά, όσο κρατούσαν οι φωτιές, δε θα κινηγάγαμε τα όμορφα κορίτσια, τα μελωδικά τραγούδια, τους αστούς καλιτέχνες, τα χαρούμενα παιχνίδια, τις ποδηλατάδες και τις καλές ταβέρνες. Το γνωρίζω ότι εκτός απο αφελής, γίνομαι πάλι και αντιφατικός. Λέγαμε ότι η ατομική δράση υπολείπεται νομιμοποίησης της συλλογικής, και τώρα υποστηρίζω ότι συλλογικότητα σημαίνει ένταξη, ταυτότητα και καθησυχασμός. Ακολουθώ τις σκέψεις μου, μακριά από τη πραγματικότητα της Αθήνας που ξαναγίνεται άσχημη. Με βλέπω να παίρνω και πάλι τις αποστάσεις μου από τον κόσμο, από τα άμεσα βιώματα και ξαναβρίσκω να με περιμένει η ίδια απελπισία που μ’ είχε ρίξει στις φλόγες.
Ένας μεθυσμένος Σαίξπηρ είχε πει κάποτε ότι «τίποτα δε μπορεί να μας σώσει εκτός από την απελπισία».

ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ

Το παλιό καιρό, οι Ελληνιστές, κυρίαρχοι τότε του κόσμου, έσκυβαν πάνω στα κείμενα του Αριστοτέλη και αναρωτιόντουσαν πως γίνεται να υπάρχει κίνηση ενός σώματος όταν σταματήσει η επαφή με το κινούν. Για πάνω από μια χιλιετία δε μπορούσαν να απαντήσουν, πως συνεχίζεται ανεπηρέαστη αυτή η «βίαιη κίνηση». Σήμερα οι ισχυροί δεν είναι περισσότερο έξυπνοι. Προσπαθούν να πνίξουν με χημικά και προπαγάνδα την εξέγερση. Αφήστε τους λοιπόν να επικεντρώνονται εκεί και να την εχθρεύονται ανυποψίαστοι, να την πολεμούν λυσσασμένα χωρίς να καταλαβαίνουν τι τους συμβαίνει. Ολόκληρο το κοινωνικό σώμα, τα ανθρώπινα σώματα και οι λόγοι, οι έννοιες και οι ιδέες, η πολιτική και οικονομία: όλα τα έχει θέσει σε κίνηση το συμβάν του Δεκέμβρη.
Ο Δεκέμβρης συνέβη και το κοινωνικό σώμα δε γίνεται να σταματήσει από μόνο του να κινείται παρασυρόμενο από μια απίστευτη ορμή ούτε γίνεται να ξαναγίνει αυτό που ήταν. Οι διαλεκτικές κινήσεις είναι λεπτές, αμοιβαίες και αλυσιδωτές. Οι γραφιάδες πρέπει να βιαστούν για να δουν μπροστά στα μάτια τους το πως αλλάζουν τα πάντα. Όχι όμως μόνο για να τα δουν αλλά να συμμετέχουν. Οι λέξεις μας δεν είναι ουδέτερες, τα κείμενα μας δεν είναι πιστές αποτυπώσεις σε σκοτεινό θάλαμο.
Ο Δεκέμβρης μόλις άρχισε να παράγει αποτελέσματα, για άλλους βίαια, για μας φυσικά. Περιμένετε και ίσως ξαφνιαστείτε από μια νέα θεωρία της ορμής, από το απίστευτο φαινόμενο η βαριά και σφηνωμένη γη ξαφνικά να υψωθεί στον ουρανό και να αρχίσει να γυρίζει, ενάντια στον αριστοτελικό κοινό νου.

ΠΑΧΥΔΕΡΜΑ

Ακόμα και ότι έχουμε σαν σύμβολο της εξουσίας, μπορεί να μας οδηγήσει στη πηγή της αρμονίας μιας φυσικής ιστορίας του κόσμου. Μόνο η ίδια η εξουσία δεν έχει θέση σ' αυτό το κόσμο.

εικόνες απο τη ταινία Ashes and Snow του Gregory Colbert

Το Μεγάλο Κεφάλαιο

"Dr. Edward Smith, during the cotton crisis caused by the American Civil War, was sent by the English Government to Lancashire, Cheshire, and other places, to report on the sanitary condition of the cotton operatives. He reported, that from a hygienic point of view, and apart from the banishment of the operatives from the factory atmosphere, the crisis had several advantages. The women now had sufficient leisure to give their infants the breast, instead of poisoning them with "Godfrey's cordial." They had time to learn to cook. Unfortunately the acquisition of this art occurred at a time when they had nothing to cook. But from this we see how capital, for the purposes of its self-expansion, has usurped the labour necessary in the home of the family. This crisis was also utilised to teach sewing to the daughters of the workmen in sewing schools. An American revolution and a universal crisis, in order that the working girls, who spin for the whole world, might learn to sew!" Karl Marx

απλοί ήρωες

Το Σάββατο το βράδυ, στην κατάληψη της ΕΣΗΕΑ είχα τη τιμή να συναντήσω έναν από τους πρωταγωνιστές του Δεκέμβρη, τον Κώστα Τσιρώνη. Είναι ο φωτορεπόρτερ που τράβηξε, λίγες ώρες μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου τους μπάτσους να παίζουν σημαδεύοντας τους διαδηλωτές, ένας με όπλο και ένας με τα δάχτυλα. Γι’ αυτή τη φωτογραφία, τη φωτογραφία της χρονιάς κατά την άποψη πολλών, ο δημοσιογράφος απολύθηκε από τον διευθυντή του Σεραφείμ Κοτρώτσο. Ο Ελεύθερος Τύπος αρχικά υποσχέθηκε ως όφειλε την πρώτη σελίδα στο δημοσιογράφο, αλλά τελικά κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο «η χώρα παραδομένη στην αναρχία» και θάβοντας τον φωτορεπόρτερ μαζί με τη φωτογραφία του. Από τα πιο εξωφρενικά της ιστορίας είναι ότι η ίδια η φωτογραφία ως εικόνα αμφισβητήθηκε. Βέβαια ο δημοσιογράφος κυνηγημένος από την αστυνομία πήγε κατευθείαν στον ΕΤ και μίλησε στους ανθρώπους του ανοιχτά. Αυτοί δε σταμάτησαν να τα μασάνε και αμφισβήτησαν μέχρι και την ίδια την αλήθεια της εικόνας.

Ο δημοσιογράφος, απέναντι στη προσηλωμένη σιωπή της συνέλευσης, ένοιωθε την αμηχανία των ανθρώπων που φέρουν ένα τεράστιο συμβολικό φορτίο. Δεν είναι εύκολο για κάποιον να είναι ήρωας ή μάρτυρας απλώς επειδή έκανε τη δουλειά του, επειδή τράβηξε μια αλεξίσφαιρη φωτογραφία, "εντελώς τυχαία" όπως έλεγε. Αισθάνεται την ανάγκη να τα ξεχάσει όλα αυτά και να γυρίσει στη καθημερινότητα του, το ένοιωθε ότι ο καπιταλισμός είναι μεμψίμοιρος και εκδικητικός, και ίσως δεν τέλειωσε μαζί του, ένοιωθε ότι έχει κάθε δίκιο να φωνάζει αλλά δεν έλεγε τίποτα, έμεινε στις περιγραφές και μάλλον ευχόταν να απομακρυνθεί από το επίκεντρο. Να σταθεί στην άκρη και να αρχίσει να φωτογραφίζει αθόρυβα τη συνέλευση. Μη θεωρηθούν αυτές οι παρατηρήσεις επικριτικές, τις αναφέρω γιατί συμπληρώνουν την εικόνα που σχημάτισα, ενός υπέροχου ήρωα, που χτυπήθηκε από τον εξοστρακισμό ενός όπλου που έπαιζε σημαδεύοντας τα πλήθη.
more: tvxs, mediablog, asyntaxtostypos, asyntaxtostypos2.

THE INTIFADA HAS BEGUN

Δεν την κηρύσσουμε εμείς, η ευρωπαϊκή-βολεμένη-αριστερά, την νέα Intifada. Ούτε ξεσηκώνουμε τους Παλαιστίνιους να γίνουν προσάναμμα για να βγάζουν φλόγες τα κηρύγματα μας. Και αυτή η intifada, που είναι πλέον αναπότρεπτη βαραίνει την εγκληματική κυβέρνηση του Ισραήλ και το λαό της που στηρίζει μαζικά και αυτή τη νέα σφαγή. Αυτή η νέα γενιά Παλαιστινίων, βιώνει μια παγκόσμια αδικία, χωρίς μέτρο και χωρίς προηγούμενο. Σε μια φρίκη χωρίς όριο, οι πράξεις άμυνας και δικαιοσύνης που θα ακολουθήσουν βρίσκονται και αυτές πέραν των ορίων της δικής μας φαντασίας.

εκτός νόμου

Η υπόθεση μου, λοιπόν, είναι πως το δικαστήριο δεν είναι η φυσική έκφραση της λαϊκής δικαιοσύνης αλλά ιστορική λειτουργία του είναι μάλλον να την παγιδεύει, να την ελέγχει και να την αναστέλλει, επαναγράφοντας τη σε θεσμούς που είναι τυπικοί ενός κρατικού μηχανισμού… αναρωτιέμαι μήπως το δικαστήριο δεν είναι μια μορφή λαϊκής δικαιοσύνης αλλά μάλλον η πρώτη παραμόρφωση της.
Μισέλ Φουκώ, για τη Λαϊκής Δικαιοσύνη και τα Δικαστήρια (μτφ.-επιμ. Αντ. Μαούνης), Έκδοση της Μαρμίτας: Αθήνα 2002

Ο Τζόρτζ Μπους Τζούνιορ, πρόεδρος για οκτώ χρόνια της Αμερικής, ετοιμάζεται να κρεμάσει το μπιστόλι και το σήμα του σερίφη στο ράντζο του περιμένοντας να τον καλέσουν κι αυτόν με τη σειρά του για ένα νόμπελ ειρήνης. Προστίθεται στο κλαμπ των μεγάλων εγκληματιών κατά της ανθρωπότητας για τους οποίους δεν θα υπάρξει ποτέ δίκη και καταδίκη. Στο ίδιο Κλαμπ, με τον Σαρόν, τον Μπλερ και τον Κλίντον, έβαλαν ήδη υποψηφιότητα η επόμενη πρωθυπουργός του Ισραήλ και ίσως και ο Ομπάμα. Μαζί μ’ αυτούς οι ισχυροί δημοσιογράφοι και δικηγόροι και γενικά υπερασπιστές κάθε αδικίας απολαμβάνουν περιέργως τη καθημερινότητα τους. Η έλλειψη δικαιοσύνης τέλος, αφορά αυτούς που βρίσκονται πίσω από την καπιταλιστική εκμετάλλευση, που την βοηθούν να γιγαντώνεται σε βάρος της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων. Οι άνθρωποι περνούν δίπλα απο αυτούς, κατεβάζουν το κεφάλι, σφίγγουν τις ψυχές του και προσπερνούν. Περιμένουν μια δικαιοσύνη από ψιλά. Μ’ αυτή την ελπίδα τους ανέθρεψε η θρησκεία. Δε λέω ότι φταίνε μόνο τα μεγάλα κεφάλια του συστήματος και ότι περιμένω να τα δω να πέφτουν. Η μεγαλύτερη ευθύνη βρίσκεται στους ίδιους τους ανθρώπους, και στις τεμπέλες ιδεολογίες τους. Αλλά με τους ανθρώπους που τα χέρια τους είναι γεμάτα αίμα, πρέπει άμεσα κάτι να γίνεται, αλλιώς χάνεται από τον ορίζοντα κάθε δικαιοσύνη. Οι ίδιοι οι άνθρωποι πρέπει να τους πολεμούν όπως και όσο μπορούν, να τους κάνουν να ντρέπονται να βγουν και να κυκλοφορήσουν ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους. Δεν είναι η καλύτερη δικαιοσύνη, άλλα νομίζω, σ’ αυτές τις συνθήκες φασιστικής κυριαρχίας είναι η μόνη στην οποία μπορούμε να ελπίζουμε. Να τους κάνουμε να μας κοιτάνε με φόβο. Και ίσως μια μέρα εμφανιστούν και πραγματικά δικαστήρια. Ποτέ δεν ξέρεις.

Οι Αξίες της Βιτρίνας

Κάπου διάβασα ότι το Grunge μετά τους Nirvana έγινε μια μόδα όπου όλοι συμπεριφέρονταν σαν το κόσμο σε ένα εμπορικό κέντρο πέντε λεπτά πριν κλείσει: μπαίνουν μέσα τρέχοντας και αγοράζουν οτιδήποτε. Τα πολλά και πρόχειρα ρούχα, του φτωχού και παγωμένου Σιάτλ έγιναν μόδα στους μεγάλους οίκους της Νέας Υόρκης. Έλεγαν σαλιαρίζοντας οι μόδιστροι, ότι φτιάχνουν ρούχα σαν των φτωχών, και το αστείο είναι ότι οι φτωχοί δε μπορούν να τα αγοράσουν. Οι Γκόθ, όσο και αν άντεξαν το χτύπημα των emo δεν επιβίωσαν των καταστημάτων Hot Topics. Όσο για το πανκ, οι περισσότεροι μεγαλώσαμε νομίζοντας ότι είναι απλώς μια αλλόκοτη ενδυματολογική μόδα. Το πάνκ παρουσιάστηκε σαν την εναλακτική στα ρούχα της ντίσκο και το emo σαν η εναλακτική στα ρούχα τρέντι. Οι τιμές ανάμεσα στις αντίθετες κατηγορίες ήταν ίδιες.
Τα όποια κινήματα μπορεί να είναι δυνατά άλλα μάλλον με δυσκολία μπορούν να σταθούν απέναντι στα λαγωνικά της πολιτιστικής βιομηχανίας. Κουρνιασμένο στην βιτρίνα του φτωχού μαγαζάτορα, ότι έγινε μοιάζει πια απλώς αλλόκοτο, σαχλό και οικείο.
Αυτοί που τα έβαλαν με τις βιτρίνες του καταναλωτισμού μας, μόλις δουν τα είδωλα τους μέσα σε αυτές: κούκλες με αναπνευστήρες στα καταστήματα της οδού Ερμού και στάμπες ρούχων με τον Αλέξη η καταστροφή θα έχει ολοκληρωθεί.

Κάντε λίνκ στο womenonly.gr και θα διαβάσετε στο άρθρο «το στιλ της διαδήλωσης»:
"Αν σκέφτεσαι να συμμετάσχεις σε διαδήλωση… η προστασία από… τα χημικά, όπως και η πρόβλεψη για ενδεχόμενη σύλληψη είναι οι παράμετροι που θα κατευθύνουν όλο το στάιλινγκ. Ωστόσο, το αυξημένο ενδεχόμενο να φωτογραφηθείς... και το πρόσωπο σου να κάνει τον γύρο του κόσμου... είναι ένας ακόμη λόγος για να μπεις στον κόπο να συνδυάσεις την κομψότητα και την πρακτικότητα. Έτσι, για να μην σπας το κεφάλι σου... μελετήσαμε το θέμα σε βάθος και καταλήξαμε στις παρακάτω προτάσεις… "

Μετά τις παρανοικές προτάσεις, διαβάζουμε στο κλείσιμο:
"...σε καμιά περίπτωση μην εμπλακείς σε βίαια επεισόδια ή σε οποιαδήποτε μορφή φθοράς ξένης περιουσίας, ή κλοπής, ακόμα κι αν οι φίλοι σου, η παρέα σου ή η ομάδα σου σε προτρέπουν διαφορετικά."
http://www.womenonly.gr/article.asp?catid=15298&subid=2&pubid=1582217

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΣΗΕΑ

Δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ρουφιάνοι… κάποιοι είναι αλήτες. Και επειδή την αγαπάμε την αλητεία (όσο και την αλήθεια) διαδίδουμε την κατάληψη της ΕΣΗΕΑ που έγινε το Σάββατο το μεσημέρι κυρίως από τους φοιτητές των τμημάτων επικοινωνίας. Όσο το δυνατόν περισσότεροι μαζί με τα παιδιά, γιατί φωνάζουν για τον άθλιο ρόλο των μέσων- απο τα μέσα-, γιατί μας δείχνουν ότι δημοσιογραφία δεν είναι μόνο ο Σόμπολος και το επικίνδυνο πια παρεάκι των ειδήσεων του μέγκα, αλλά και ο Τσιρώνης που απολύθηκε γιατί η φωτογραφία του δεν άρεσε. Υπάρχουν και δημοσιογράφοι που χτυπήθηκαν απο τα ΜΑΤ αυτές της μέρες και άλλοι που ζουν τον εφιάλτη της πειθαρχίας στην αντίδραση, δημοσιογράφοι που βλέπουν τι συμβαίνει και καταλαβαίνουν ότι δε γίνεται να μην κάνουν τίποτα. Όλοι αυτοί ασφυκτιούν παγιδευμένοι ανάμεσα σε πραγματικές εντολές και στις εντολές της πραγματικότητας. Έψαχναν λοιπόν στη συνέλευση της κατάληψης κάποιον που κείμενο του ή φωτογραφία του να μην έχει κοπεί ή αλλοιωθεί, και δε βρέθηκε κανένας.

Η ΦΩΤΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΚΑΙΕΙ ΑΚΟΜΑ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ, ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ
http://katalipsiesiea.blogspot.com/

ΚΚΕ... ΚορΚονΕ!

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=957407

http://altpressfthiotida.blogspot.com/2009/01/blog-post_09.html

http://decontrol.info/el/2009-01-09-09-08-30/62-2008-12-29-16-55-55.html

http://mutantjazs.blogspot.com/2008/12/my-name-is-mud.html

http://indy.gr/analysis/apo-simerino-rizospasti-i-yperaspisi-toy-foykara-dolofonoy-toy-aleksi-2

http://allotriosi.wordpress.com/2008/12/29/%cf%84%ce%b7%ce%bb%ce%b5%cf%86%cf%8e%ce%bd%ce%b7%ce%bc%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%bf-%cf%81%ce%b9%ce%b6%ce%bf%cf%83%cf%80%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b7/

09.01.09

Το απογευματάκι ...

Έχω ήδη φάει τα χημικά μου.

Έχω ξεράσει το Πρωινό

και τα μάτια μου πονάνε.

Εχω ήδη δει τους μπάτσους,

τους δικηγόρους και τους δημοσιογράφους

να χτυπιούνται μεταξύ τους.

Τι άλλο να περιμένω ν' αντικρύσω;

Τα αερικά

που ξεπηδούσαν μέσα απ' τις φλόγες

δεν με εξέπληξαν καθόλου.

Και Υπάρχει Ειρήνη χωρις Δικαιοσύνη Θειούλη Καντ;

Η Τεχνολογία στην Υπηρεσία σας

PROTECTION AGAINST TEAR GAS AND PEPPER SPRAY, 101 The first thing to remember about exposure to these chemical weapons is that it is not the worst thing that could happen to you. The hype and fear surrounding them is enormous, but in reality, if you are careful and smart, you should survive it with little problem. This information is the result of conversations with experts, pepper spray trials done by the Black Cross Health Collective in Portland, Oregon, and our combined experiences of treating lots of people in various actions, including the WTO in Seattle, the IMF/WB in DC, and the actions against the electoral conventions in Philadelphia and Los Angeles. Unfortunately, we have no direct experience with these chemical weapons in Europe, so please be aware that this information is based on research from around the world, but experience only from the US. What They Are:Tear gas (also called CS, CN, or CX) and pepper spray (OC) are chemical compounds that are weapons designed to be used by the military and police to disperse crowds and subdue individuals. They are mucous membrane (the inside of your mouth and nose, among other places, are lined with mucous membranes) and skin irritants. They are mixed with solvents, and delivered through the use of propellants. Some of these solvents are registered with the US Environmental Protection Agency as causing cancer, birth defects and genetic mutations. In Seattle, one batch of tear gas contained methylene chloride, a highly toxic solvent which can cause mental confusion, headache, tingling of the limbs, rapid heartbeat, visual and auditory hallucinations, menstruation cycle disruption, spontaneous abortion, and varying effects on lungs and the digestive system. How They Are Deployed:Tear gas and pepper spray can be sprayed from small hand-held dispensers or large fire-extinguisher size tanks. Pepper spray also comes in plastic projectiles which are fired at the chest to knock the wind out of a person, who then takes a deep breath, of pepper from the burst projectile. Tear gas is most commonly deployed via canisters, which are fired into crowds, sometimes directly at people. It's important that you know not to pick up the canisters without gloves as they are extremely hot. Be aware that the time it takes you to throw it will allow you to be heavily exposed. How They Affect You:Both tear gas and pepper spray are skin irritants, causing burning pain and excess drainage from eyes, nose, mouth and breathing passages. Pepper spray is more popular with authorities as an agent of control because of its immediate pain-causing qualities. It is harder to remove from the skin and has the capacity to cause first degree burns. If you are exposed to either, you may experience:stinging, burning in your eyes, nose, mouth and skinexcessive tearing, causing your vision to blurrunny noseincreased salivationcoughing and difficulty breathingdisorientation, confusion and sometimes panic intense anger from pepper spray exposure is a common response; this can be useful if you are prepared for it and are able to focus it towards recovery and returning to the action. The good news is that this is temporary. Discomfort from tear gas usually disappears after 5-30 minutes, while the worst pepper spray discomfort may take 20 minutes to 2 hours to subside. The effects of both diminish sooner with treatment. Because pepper spray penetrates to the nerve endings, its effects may last for hours after removal from the skin. There are many myths about treatment and prevention. Much of this misinformation is potentially dangerous. Some of it, if applied, could greatly increase or prolong a person's reaction to exposure, or at the very least provide a false sense of security. Prevention:For most healthy people, the effects of tear gas and pepper spray are temporary. However, for some people the effects can be long-lasting and life-threatening. People with the conditions listed below should be aware of these risks and may want to try and avoid exposure. Please be aware that in intense actions, police behavior can be unpredictable, and avoidance is not always possible. Conditions:Folks with respiratory diseases, such as asthma, emphysema, etc. risk exacerbation, or permanent damage if exposed.Vulnerable people such as infants, the elderly, and the immune compromised, risk intensified and possibly life-threatening responses.Anyone with chronic health conditions or those on medications that weaken the immune system, (ie: chemotherapy, Lupus, HIV, radiation, or long-term corticosteroids such as prednisone) risk exacerbation of illness, intensified response and possible delayed recovery.Women who are or could be pregnant, or who are trying to get pregnant, may be at risk of spontaneous abortion, or increased risk of birth defects. Nursing mothers risk passing toxins on to their infant.Folks with skin conditions (ie: severe acne, psoriasis, or eczema) and eye conditions (ie: conjunctivitis or uveitis) risk an intensified response. People wearing contact lenses may experience increased eye irritation and damage due to chemicals being trapped under the lenses. Protection:Avoid use of oils, lotions and detergents because they can trap the chemicals and thereby prolong exposure. Wash your clothes, your hair and your skin beforehand in a detergent-free soap (such as Dr.Bronner's or most eco-friendly products). We recommend using a water or alcohol-based sunscreen (rather than oil-based). If your choice is between oil-based or nothing, we advocate using the sunscreen. Getting pepper sprayed on top of a sunburn is not fun.We also recommend minimizing skin exposure by covering up as much as possible. This can also protect you from the sun, as can a big hat.Gas masks provide the best facial protection, if properly fitted and sealed. Alternatively, goggles (with shatter-proof lenses), respirators, even a wet bandana over the nose and mouth will help. How to deal:STAY CALM. Panicking increases the irritation. Breathe slowly and remember it is only temporary.If you see it coming or get a warning, put on protective gear, if able, try to move away or get upwind.Blow your nose, rinse your mouth, cough and spit. Try not to swallow.If you wear contacts, try to remove the lenses or get someone to remove them for you, with CLEAN, uncontaminated fingers.DO NOT RUB IT IN. RemediesWe have been doing trials with pepper spray to find good remedies and have found some things will definitely help minimize the discomfort. None of these are miracle cures; using these remedies will help people to feel better faster, but it will still take time. For the eyes and mouth: We recommend a solution of half liquid antacid (like Maalox) and half water. A spray bottle is ideal but a bottle that has a squirt cap works as well. Always irrigate from the inside corner of the eye towards the outside, with head tilted back and slightly towards the side being rinsed. It seems from our trials that it needs to get into the eye to help. This means that if the sprayed person says it's okay you should try to open their eye for them. They most likely won't be able/willing to open it themselves, and opening will cause a temporary increase in pain, but the solution does help. It works great as a mouth rinse too. For the skin: We recommend canola oil followed by alcohol. Carefully avoiding the eyes, vigorously wipe the skin that was exposed to the chemical with a rag or gauze sponge saturated with canola oil. Follow this immediately with a rubbing of alcohol. Remember that alcohol in the eyes hurts A LOT. Anyone whose eyes you get alcohol in will not be your friend. Secondary treatments can include: spitting, blowing your nose, coughing up mucous (you don't want to swallow these chemicals!), walking around with your arms outstretched, removing contaminated clothing, and taking a cool shower. In fact, it is essential to shower and wash your clothes (this time in real detergents--no eco-friendly stuff here) as soon as you are able. This shit is toxic, and will continually contaminate you and everyone around you until you get rid of it. Until then, try not to touch your eyes or your face, or other people, furniture, carpets etc. to avoid further contamination. Remember, it is only temporary, and we are extremely strong.

http://www.rantcollective.com/article.php?id=45

Nous Sommes Tous Grecs - Liberation 11.12.08

...Καλή τύχη στους φορείς της ελπίδας. Οι πολιτικοί γνωρίζουν ότι το κεφαλαιοκρατικό σύστημα πνέει τα λοίσθια, αλλά φοβούνται πολύ, πάρα πολύ μην χάσουν τα προνόμιά τους. Και, αν οι πολιτικοί δεν το παραδεχτούν, τα πρόβατα θα γίνουν λύκοι.
Η μοναρχία των πολιτικών: οι νέοι δεν θέλουν πια αυτό το σύστημα. Δισεκατομμύρια ξοδεύτηκαν για τις τράπεζες, δισεκατομμύρια ξοδεύτηκαν για αυτοκίνητα, δισεκατομμύρια ξοδεύτηκαν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, δισεκατομμύρια ξοδεύτηκαν για πολέμους, δισεκατομμύρια ξοδεύτηκαν για τη διαβίωση των πολιτικών, δισεκατομμύρια ξοδεύτηκαν για να βοηθήσουμε τις εταιρίες που ήδη διέθεταν δισεκατομμύρια, και για τους λαούς ψίχουλα. Ωραία διανομή του πλούτου, ωραία δικαιοσύνη, οι συνταξιούχοι επιβιώνουν, οι νέοι δεν έχουν δουλειά, οι μισθωτοί παραπαίουν. Κανένα πρόβλημα αφού υπάρχουν όλα αυτά τα δισεκατομμύρια. Τα γεγονότα της Ελλάδας έρχονται στην Ευρώπη. Ας ξαναγράψουμε το κείμενο βάζοντας στη θέση της Ελλάδας τη Γαλλία και έχουμε μια αρκετά ρεαλιστική απεικόνιση όσων μας περιμένουν τα επόμενα χρόνια (μήνες;)... Όλα τα συστατικά στοιχεία της ελληνικής εξέγερσης έχουν συναθροιστεί και εδώ, και ο Σαρκοζί δεν πρέπει να είναι πολύ ήσυχος αυτή τη στιγμή! Από την Ελλάδα στη Γαλλία δεν είναι και πολύ μακριά. Μια σπίθα ίσως είναι αρκετή. Γάλλοι, άλλη μια φορά!

απο το http://indy.gr/newswire/eimaste-oloi-ellines-eksairetiko-keimeno-apo-ti-liberation http://crisismedinfo.blogspot.com/2008/12/liberation-nous-sommes-tous-grecs.html

ΚΡΑΠΟΤΚΙΝ "Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΨΩΜΙΟΥ"

για τον Τουλάκη και τον Ντινάκο.

"Το 1871 η Παρισινή Κομμούνα ήταν νεκρή λόγω έλλειψης επαναστατών. Δεν παρέλειψε να διαχωρίσει την εκκλησία από το κράτος, αλλά θυμήθηκε πολύ αργά να εξασφαλίσει το ψωμί για όλους… Καταλάβαμε το λάθος μας τις τελευταίες μέρες και οργανώσαμε συσσίτια, αλλά ήταν ήδη αργά· οι Βερσαλλίες είχαν ήδη ανασυνταχθεί… Αυτή τη στιγμή εκατομμύρια εργάτες στην Ευρώπη είναι άνεργοι. Η κατάσταση θα επιδεινωθεί, όταν εκραγεί η Επανάσταση και διαδοθεί όπως η φωτιά σε μια γραμμή πυρίτιδας. Ο αριθμός των ανέργων θα διπλασιασθεί με το στήσιμο των οδοφραγμάτων στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Τι θα κάνουμε για να εξασφαλίσουμε το ψωμί σε αυτά τα πλήθη; ... "Ψωμί, θέλει ψωμί η Επανάσταση!" Ας ασχοληθούν άλλοι με πομπώδεις διακηρύξεις! Ας στολιστούν με όσα γαλόνια σηκώνει ο ώμος τους! Ας λογομαχούν άλλοι περί πολιτικών ελευθεριών! Η δική μας αρμοδιότητα, από τις πρώτες κιόλας ήμερες της Επανάστασής και καθ' όλη τη διάρκειά της, θα είναι να οργανωθούμε έτσι ώστε το ψωμί να μη λείψει από κανένα... Η αστική ιδεολογία βασίζεται στη διακήρυξη μεγάλων αρχών ή μάλλον μεγάλων ψευδών. Η λαϊκή ιδεολογία θα είναι βασισμένη στην εξασφάλιση του ψωμιού για όλους. Και ενώ οι αστοί και οι αστικοποιημένοι εργάτες θα παριστάνουν τους σπουδαίους στα λόγια, ενώ οι "πραγματιστές" θα συζητάνε μέχρι αηδίας για τη μορφή που θα πάρει η κυβέρνηση, εμείς --οι "ουτοπιστές"-- θα πρέπει να έχουμε στη σκέψη μας την εξασφάλιση της τροφής καθημερινά. Τολμούμε να δηλώσουμε πως ο καθένας πρέπει και μπορεί να τρώει μέχρι σκασμού και ότι η Επανάσταση θα νικήσει, όταν εξασφαλίσουμε το ψωμί για όλους. αυτό είναι που δυσαρεστεί τους αστούς, κόκκινους και μπλε. Διότι γνωρίζουν καλά ότι είναι δύσκολο να εξουσιάσεις έναν λαό, όταν αυτός δεν πεινάει. Ωραία! Εμείς λοιπόν επιμένουμε: Πρέπει να εξασφαλίσουμε το ψωμί στον εξεγερμένο λαό και πρέπει το ζήτημα του ψωμιού να έχει προτεραιότητα από όλα τα άλλα ζητήματα. Εάν αυτό επιλυθεί προς το συμφέρον του λαού, η Επανάσταση θα βρίσκεται σε καλό δρόμο, διότι -για να επιλυθεί το ζήτημα των τροφίμων- θα πρέπει ασυζητητί να αποδεχθούμε την αρχή της ισότητας, η οποία θα αποκλείσει τις άλλες λύσεις... Μετά την εξασφάλιση του ψωμιού, η σχόλη θα είναι ο κύριος στόχος. Χωρίς αμφιβολία, σήμερα που εκατοντάδες και χιλιάδες ανθρώπων στερούνται το ψωμί, το κάρβουνο, το ρουχισμό και τη στέγη, η σχόλη είναι αδίκημα, ανάγκη που για να ικανοποιηθεί πρέπει να μείνει χωρίς ψωμί το παιδί του εργάτη! Όμως σε μια κοινωνία όπου όλοι θα μπορούν να τρέφονται επαρκώς, ανάγκες τις οποίες σήμερα θεωρούμε πολυτέλειες θα είναι αισθητές ακόμα πιο επιτακτικά."

La Conquête du Pain 1892

HAROLD PINTER

Ο Harold Pinter πέθανε στις 24 Δεκέμβρη του 08. Ηταν ο πιο πιστός μαθητής του Becket και ίσως μόνο αυτό να είναι αρκετό. Στην Αθήνα τον μάθαμε μέσα απο μεγάλες παραστάσεις έργων του όπως το "τέφρα και σκιά" και το αγαπημένο μου "ΝΕΚΡΗ ΖΩΝΗ". Ηταν ένας ανήσυχος άνθρωπος που τα έβαζε με "τους ισχυρούς" που υπάρχουν στο κόσμο και αυτό δεν ήταν μια απλοική πρακτική. Ελεγε "πιστεύω πως υπάρχουν τρομερά ισχυροί άνθρωποι σε διαμερίσματα στις πρωτεύουσες όλων των χωρών, που τελικά ελέγχουν τα γεγονότα που συμβαίνουν στους δρόμους με ορισμένες πολύ διακριτικές, και μερικές φορές όχι και τόσο διακριτικές μεθόδους. Αλλά απαξιούν να μιλήσουν γι' αυτό, γιατί ξέρουν πως αυτοί έχουν την εξουσία". Τα έβαλε πριν λίγους μήνες με το Ισραήλ για τη γενοκτονία των Παλαιστηνίών και πιο πριν μετέτρεψε την τελετή απονομής του Νόμπελ σε ένα πολιτικό μανιφέστο ενάντια στους Μπούς και Μπλέρ http://nobelprize.org/nobel_prizes/literature/laureates/2005/pinter-lecture-e.html. Ο ίδιος ήθελε να τον θυμούνται σαν ακτιβιστή, γι' αυτό παραθέτω ένα απο τα πολιτικά του ποιηματά.

The Old Days (1996) by Harold Pinter

Well, there was no problem.
All the democracies
(all the democracies)
were behind us.

So we had to kill some people.
So what?
Lefties get killed.

This is what we used to say
back in the old days:

Your daughter is a lefty
I'll ram this stinking battering-ram
all the way up and up and up and up
right the way through her lousy lefty body.

So that stopped the lefties.
They may have been the old days
but I'll tell you they were the good old days.

Anyway all the democracies
(all the democracies)
were behind us.

They said: just don't
(just don't)
tell anyone we're behind you.
That's all.
Just don't tell anyone
(just don't)
just don't tell anyone
we're behind you.

Just kill them.

Well, my wife wanted peace.
And so did my little children.
So we killed all the lefties
to bring peace to our little
children.

Anyway there was no problem.
Anyway they're all dead anyway.

μη γεράσετε ποτέ κύριε Φίσκ

Ανθολογώ κάποια απο τα κείμενα των τελευταίων ημερών του Ρόμπερτ Φίσκ απο την Ιντιπέντεντ:

http://www.independent.co.uk
27.12.08 If reporting is, as I suspect, a record of mankind's folly, then the end of 2008 is proving my point. Let's kick off with the man who is not going to change the Middle East, Barack Obama... devotes just one sentence to the Arab-Israeli conflict: "And seeing if we can build on some of the progress, at least in conversation, that's been made around the Israeli-Palestinian conflict will be a priority." What is this man talking about? "Building on progress?" What progress?
29.12.08 Quite a lot of the dead this weekend appear to have been Hamas members, but what is it supposed to solve? Is Hamas going to say: "Wow, this blitz is awesome – we'd better recognise the state of Israel, fall in line with the Palestinian Authority, lay down our weapons and pray we are taken prisoner and locked up indefinitely and support a new American 'peace process' in the Middle East!" Is that what the Israelis and the Americans and Gordon Brown think Hamas is going to do?
5.1.09 using the old "enclosed military area" excuse to prevent coverage of its occupation of Palestinian land has been going on for years. But the last time Israel played this game – in Jenin in 2000 – it was a disaster... there was a massacre, but not on the scale that it was originally reported. ... That the Israelis should use an old Soviet tactic to blind the world's vision of war may not be surprising. But the result is that Palestinian voices – as opposed to those of Western reporters – are now dominating the airwaves. The men and women who are under air and artillery attack by the Israelis are now telling their own story on television and radio and in the papers as they have never been able to tell it before, without the artificial "balance", which so much television journalism imposes on live reporting. Perhaps this will become a new form of coverage – letting the participants tell their own story. The flip side, of course, is that there is no Westerner in Gaza to cross-question Hamas's devious account of events: another victory for the Palestinian militia, handed to them on a plate by the Israelis. But there is also a darker side. Israel's version of events has been given so much credence by the dying Bush administration that the ban on journalists entering Gaza may simply be of little importance to the Israeli army. By the time we investigate, whatever they are trying to hide will have been overtaken by another crisis in which they can claim to be in the "front line" in the "war on terror".
7.1.09 So once again, Israel has opened the gates of hell to the Palestinians. Forty civilian refugees dead in a United Nations school, three more in another. Not bad for a night's work in Gaza by the army that believes in "purity of arms". But why should we be surprised? ... And I write the following without the slightest doubt: we'll hear all these scandalous fabrications again. We'll have the Hamas-to-blame lie – heaven knows, there is enough to blame them for without adding this crime – and we may well have the bodies-from-the-cemetery lie and we'll almost certainly have the Hamas-was-in-the-UN-school lie and we will very definitely have the anti-Semitism lie. And our leaders will huff and puff and remind the world that Hamas originally broke the ceasefire. It didn't. Israel broke it, first on 4 November when its bombardment killed six Palestinians in Gaza and again on 17 November when another bombardment killed four more Palestinians…. Twenty Israelis dead in 10 years around Gaza is a grim figure indeed. But 600 Palestinians dead in just over a week, thousands over the years since 1948 – when the Israeli massacre at Deir Yassin helped to kick-start the flight of Palestinians from that part of Palestine that was to become Israel – is on a quite different scale. This recalls not a normal Middle East bloodletting but an atrocity on the level of the Balkan wars of the 1990s. And of course, when an Arab bestirs himself with unrestrained fury and takes out his incendiary, blind anger on the West, we will say it has nothing to do with us. Why do they hate us, we will ask? But let us not say we do not know the answer.

Μετάλλαγμένη ΕΡΤ

Ανεβαζω ένα mail που έστειλα στους υπεύθυνους της ΕΤ3 αλλά δε μπήκαν στο κόπο να μου απαντήσουν:
"Μόλις είδα στην εκπομπή «μαγικός κόσμος» έναν ύμνο στα μεταλλαγμένα τρόφιμα. Ο Ζαμί έδειχνε ενθουσιασμένος στους μικρους του φίλους το πόσο φυσικά και ακίνδυνα είναι τα μεταλλαγμένα. Εξηγούσε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα να χρησιμοποιούμε ακόμα και το ανθρώπινο γονιδίωμα για να βελτιώσουμε τα φυτά και να τα κάνουμε πιο παραγωγικά για τον άνθρωπο και ότι αυτό που συμβαίνει στα εργαστήρια της Αμερικής είναι θαυμάσιο και δεν υπάρχει κανένας κίνδυνός. Και θέλω να σας ρωτήσω αν αυτές οι θέσεις εκφράζουν τη κρατική τηλεόραση και αν όλοι εσείς μπαίνετε στο κόπο να ελέγξετε το περιεχόμενο και την ποιότητα των προγραμμάτων."

Η Σαλώμη στο Στρατό

Η υπουργός των εξωτερικών του Ισραήλ αρνήθηκε θυμωμένα να ζητήσει συγνώμη για το τεμαχισμό των νηπίων. Σαν τη Σαλώμη φαίνεται ότι, ανήμερα του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, είπε «Θέλω τα κεφάλια τους σε ασημένιο δίσκο».

Ενω στην Ελλάδα δημιουργεί ερωτήματα το πρωτοσέλιδο της 7ης Ιανουαρίου της ελευθεροτυπίας και προκαλεί αντιδράσεις. Ένα κομμένο κεφάλι παιδιού στο πάτωμα είναι μια εικόνα που μια εφημερίδα δύσκολα δέχεται να βάλει ακόμα και στις μέσα σελίδες της. Μια εικόνα για γερό στομάχι που δύσκολα κοιτάμε και ακόμα πιο δύσκολα ξεχνάμε. Δεν είναι λαϊκισμός που η ελευθεροτυπία επέλεξε να την βάλει στη πρώτη σελίδα της, είναι το έσχατο μέσω ευαισθητοποίησης γι’ αυτό που γίνεται (εξάλλου στις μέσα σελίδες δεν δημοσιεύει άλλες εικόνες τεμαχισμένων πτωμάτων για να ικανοποιήσει τα άγρια ένστικτα μας παρά μόνο αυτή στη πρώτη σελίδα που σοκάρει). Πριν φωνάξουν οι ηθικιστές ότι το παιδί τους μπορεί να πληγωθεί βλέποντας αυτή την εικόνα στο περίπτερο ας σκεφτούν ότι δεν πρόκειται για δημιούργημα της εφημερίδα αλλά του Ισραηλινού στρατού. Αυτός σκοτώνει απροκάλυπτα πια μικρά παιδία επεκτείνοντας μια επιχείρηση γενοκτονίας που κρατάει δεκαετίες. Μόνο συγχαρητήρια έχουμε για τον αγώνα ευαισθητοποίησης που κάνει η εφημερίδα σ' ένα χοντρόπετσο κόσμο

wake up

Φιλοξενούμενος στο πατρικό του για τις διακοπές των Χριστουγέννων δε κατάφερνε να απολαύσει τον πρωινό ύπνο από ένα επίμονο ξυπνητήρι που ήταν κάπου ξεχασμένο. Μια ανεπαίσθητη δόνηση από μια συσκευή ξεχασμένη από παλιά που διαπερνούσε τα πάντα και τα στοίχειωνε. Άρχισε να ψάχνει τα παλιά του κινητά στα συρτάρια, τα ξυπνητήρια και τις ηλεκτρικές συσκευές αλλά δε κατάφερε να βρει τη πηγή όσο κι αν έψαχνε κάθε πρωί. Όλες πια οι συσκευές έχουν ένα μηχανισμό δόνησης αλλά οι περισσότερες είναι εκτός λειτουργίας. Σκεφτόταν σαν νεαρός Ιησούς του Ναυή κι αυτός, οτι πυροβολούσε ρολόγια, έτσι χαλάρωνε, αλλά η δόνηση ήταν επαναλαμβανόμενη σε ανύποπτα διαστήματα ενώ ο ύπνος δεν έλεγε να επιστρέψει. Σηκωνόταν σα φάντασμα και έφτιαχνε τον καφέ του προσπαθώντας να ξεχαστεί με την επικαιρότητα των πρωινάδικών. Σκεφτόταν ότι κάπου ήταν μια συσκευή που με μια μετακίνηση, με ένα τρόπο μαγικό όπως κάποτε έδειχναν κοροϊδευτικά τηλεοπτικοί μάγοι, με κάποιο τρόπο άρχισε να δουλεύει, να δουλεύει εναντίον του.
Το ζήτημα είναι ότι στοιχειώνεται κάθε αυγή, από ένα πνεύμα μηχανικό, από μια δύναμη χωρίς ψυχή που του καταστρέφει τη γαλήνη. Ίσως κάποτε αυτές οι μηχανές, οι παλιές και ξεχασμένες, να αποτελέσουν ένα συλλογικό εφιάλτη. Ίσως βοηθήσουν και οι νέες συσκευές που ποτέ δε μαθαίνουμε και δε κατανοούμε τι ακριβώς κάνουν. Ίσως ένα νευτώνειο μηχανικό σύμπαν, που λειτουργεί ρολόι, να μοιάζει περισσότερο με στοιχειωμένο κάστρο, και ο σύγχρονος άνθρωπος να περιφέρεται φοβισμένος, στοιχειωμένος από το πνεύμα της προόδου.

Ο Μορφέας στη Γάζα

Κάθε νέα είδηση από τη Παλαιστίνη είναι δύσκολο να θεωρηθεί πραγματική. Εκεί γεγονότα ορμούν στον παρατηρητή με τη βιαιότητα ενός φρικτού ξυπνήματος. Οι ίδιοι οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί του Ισραήλ αποτίουν φόρο τιμής στα έργα του Κάφκα ως εάν να ήταν ένας ρεαλιστής συγγραφέας.
Ελπίζουν πάντα ότι θα πιάσουν την παγκόσμια κοινή γνώμη στον ύπνο. Ελπίζουν ότι θα πιάσουν τον αντίπαλο τους στον ύπνο. Γιατί σε κατάσταση εγρήγορσης ο παραλογισμός τους, ο αναίτιος τσαμπουκάς τους, οι πρόθυμοι εκτελεστές τους γεννούν τόση απελπισία που μετατρέπει τους ανθρώπους σε βόμβες.
Στη σελίδα 102 του Palestine o Joe Sacco ζωγραφίζει τον εαυτό του να σκύβει με δημοσιογραφική δυσπιστία πάνω στο Παλαιστίνιο κοιτώντας το μαύρο σημάδι στη μέση της πλάτης του και είναι σαν να πέφτει μέσα σ’ αυτό σαν σ’ ένα σκοτεινό πηγάδι και να μεταφέρεται όχι στον κόσμο των θαυμάτων αλλά στη καφκική πραγματικότητα που εκείνος έζησε. Στο μαγικό κόσμο της Παλαιστίνης όπου η βία εισέρχεται με όλες τις τυπικότητες στις ζωές των ανθρώπων για να τους ξυπνήσει, για να τους απελπίσει, για να χαράξει στα σώματα τους τη τιμωρία και τελικά να τους σκοτώσει.
Όσο για τον ανήσυχο ύπνο των δυτικών, φαίνεται να οφείλεται μόνο στην οργιαστική κατανάλωση των εορτών και όχι σ’ ένα ανθρωπιστικό ξύπνημα.