Ξέχασαν κιόλας τα μικρά ανθρωπάκια πως είχαν χεστεί πάνω τους βλέποντας το πλήθος να ορθώνεται στο ύψος του, να χτυπάει τις τράπεζες που έστηναν νέο φαγοπότι, να μη δειλιάζει μπροστά στη βίαιη καταστολή. Δε θυμόνται οι μικροί που φώναζαν υστερικά ότι δήθεν κάηκε η μισή Αθήνα και ότι η πόλη έχει παραδοθεί στο χάος. Τώρα, όλοι αυτοί, μικροκαμωμένοι όσο κι ο Κούγιας, μας κάνουν τους καμπόσους, χρησιμοποιούν τις εφημερίδες για να ακουστούν οι αδύναμες στριγκλιές τους, για να δηλώσουν υπεράνω του συμβάντος.
Ας μιλήσω πιο συγκεκριμένα για δυο σημερινά κείμενα. Ο Σπύρος Βούγιας στο Βήμα και ο συνήθης ύποπτος Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στο κύριο άρθρο της ‘λείφω. Περιγράφοντας αυτό που ζουν σήμερα, που τα πράγματα δε δείχνουν να επανέρχονται σ’ αυτό που ήταν πριν, ο πρώτος μιλάει για κάτι φαντασιακό, για μια κουλτούρα εξέγερσης και ο δεύτερος για μια μόδα. Δε γνωρίζω αν τα κείμενα παραγγέλθηκαν μαζί ή αν γράφτηκαν από τον ίδιο, αλλά είναι πανομοιότυπα, και δυστυχώς δεν είναι τα μόνα.
Ο Βούγιας μιλάει πια για «επιτηδευμένο χάος», εκεί που πριν λίγες μέρες έτρεμε το πραγματικό χάος, και άλλοι διανοούμενοι ζητούσαν τη κατάργηση του πανεπιστημιακού θεσμού. Μιλάει για ένα διάλογο μ’ αυτή τη γενιά που δε μπορεί να γίνει γιατί οι νέοι δε το θέλουν. Προφανώς ο κύριος καθηγητής αγνοεί τον μεγαλύτερο φιλοσοφικό διάλογο των τελευταίων δεκαετιών που έγινε πάνω στο ζήτημα του διαλόγου και μ’ επίκεντρο τους Habermas-Lyotard, αλλιώς δεν θα ήταν τόσο απλοϊκά αφελής. Αυτός μεγαλοστέλεχος, με τους μισθούς του, τα βουλευτικά και τα ακαδημαϊκά του βολέματα. Ένας αποτυχημένος πολιτευτής με απεριόριστη πρόσβαση στα μέσα, και στα έξω, που οι σκοτεινοί μηχανισμοί ενός λαϊκίστικου και αντιδημοκρατικού κόμματος του έδωσαν τοπική και κεντρική εξουσία, που γέμισε τη Θεσσαλονίκη με τα θλιμμένα πόστερ του με ευκολοχώνευτα συνθήματα νοιώθει ανεπιθύμητος μες στους θεσμούς. Οι φοιτητές που θα φάνε στη μάπα όλους τους καθηγητές που κάποιο κόμμα τους έβαλε σ’ αυτή τη θέση για ν’ αναπαράγουν την άγνοιά τους, αυτά τα παιδία που ότι και να κάνουν είναι από χέρι χαμένα… χαμένα πολιτικά, κοινωνικά, επιστημονικά, οικονομικά , σ’ αυτούς τους φοιτητές βρήκε ο πολιτευτής μας κάτι να προσάψει.«Κουλτούρα εξέγερσης που μόνο στο μυαλό και στη φαντασία βρίσκεται» ή όπως το λέει ο Τσαγκαρουσιάνος «ακτιβιστές του γλυκού νερού… πράξεις μηδέν…». Δεν ξέχασαν τον Δεκέμβρη, ούτε καν τις ταραχές και τις κινητοποιήσεις του Γενάρη, δεν είναι τόσο ξεχασιάρηδες όσο δείχνουν. Γιατί ότι έγινε προκάλεσε στους θεατές του ένα αίσθημα του υψηλού που είναι πιο ισχυρό απ’ το ξεχασιάρικο εγώ τους. Θέλουν όμως απελπισμένα να ξεχαστεί ότι έγινε, να μην επηρεάσει την κίνηση της τροχιάς των ισχυρών ζωών τους. Για ένα φαινόμενο που ήρθε 100% σε σύγκρουση με τους αστούς, ο Τσαγκαρουσιάνος ψάχνει τρόπο να μιλήσει για «αστικά συμπτώματα», ίσως φαντασιωνόμενος ότι το άθλιο ‘λείφω με τον μετά-ταξικό λόγο του, δεν είναι το πιο αστικό έντυπο που κυκλοφορεί. Όταν λέει με έντονη γραμματοσειρά ότι «πάνε πια οι μετανάστες. Τώρα της μόδας είναι τα Greek Riots», έσκυψε έστω και λίγο στο λόγο της εξέγερσης, προσπάθησε ν’ ακούσει όλες αυτές τις κραυγές απελπίσίας του νέου προλεταριάτου; Πως τολμά να διανέμεται δωρεά του συστήματος λέγοντας ότι ο λόγος της εξέγερσης απέκλεισε το λόγο για τους «μετανάστες», για τους «τζάνκι», για τους «άστεγους» και για τους «φυλακισμένους». Αυτοί οι λόγοι ήταν κυρίαρχοι το Δεκεμβρη και είναι περίεργο το ποιες ταραχές παρακολούθησε και έβγαλε τόσο λάθος συμπεράσματα. Τέλος, απέναντι σ’ αυτές τις «επιβολές από περιχαρακωμένες ομάδες» οι συγγραφείς συνηθίζουν να αναφέρονται στο δικό τους αυθεντικό αριστερό παρελθόν, με «αντιπαράθεση επιχειρημάτων σε αμφιθέατρα» και αγώνες για κοινωνικά ζητήματα. Χάρι σ’ αυτό το αριστερό παρελθόν κύλησαν τόσα λεφτά στα χέρια τους . Αυτό το παρελθόν τους έδωσε ένα μισθό, ίσως και δύο, άλλα τους πνίγει το άδικο τώρα που νοιώθουν πως το ξεπούλημα τους θα σταματήσει να τους ζει.
-Ας πούμε ότι είναι μόνο ένα λάιφσταϊλ ή ένα τελετουργικό. Να επιστρέψουμε στην αδρανή κίνηση του Νοέμβρη βρε παιδιά, να τον αφήσουμε αυτό το κακό κακό Δεκέμβρη πίσω μας. Ίσως και να σας δικαιώσουν κάποτε οι ιστορικοί αλλά προς το παρόν μην μας σηκώνετε απ’ τις καρέκλες μας.
Ας μιλήσω πιο συγκεκριμένα για δυο σημερινά κείμενα. Ο Σπύρος Βούγιας στο Βήμα και ο συνήθης ύποπτος Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στο κύριο άρθρο της ‘λείφω. Περιγράφοντας αυτό που ζουν σήμερα, που τα πράγματα δε δείχνουν να επανέρχονται σ’ αυτό που ήταν πριν, ο πρώτος μιλάει για κάτι φαντασιακό, για μια κουλτούρα εξέγερσης και ο δεύτερος για μια μόδα. Δε γνωρίζω αν τα κείμενα παραγγέλθηκαν μαζί ή αν γράφτηκαν από τον ίδιο, αλλά είναι πανομοιότυπα, και δυστυχώς δεν είναι τα μόνα.
Ο Βούγιας μιλάει πια για «επιτηδευμένο χάος», εκεί που πριν λίγες μέρες έτρεμε το πραγματικό χάος, και άλλοι διανοούμενοι ζητούσαν τη κατάργηση του πανεπιστημιακού θεσμού. Μιλάει για ένα διάλογο μ’ αυτή τη γενιά που δε μπορεί να γίνει γιατί οι νέοι δε το θέλουν. Προφανώς ο κύριος καθηγητής αγνοεί τον μεγαλύτερο φιλοσοφικό διάλογο των τελευταίων δεκαετιών που έγινε πάνω στο ζήτημα του διαλόγου και μ’ επίκεντρο τους Habermas-Lyotard, αλλιώς δεν θα ήταν τόσο απλοϊκά αφελής. Αυτός μεγαλοστέλεχος, με τους μισθούς του, τα βουλευτικά και τα ακαδημαϊκά του βολέματα. Ένας αποτυχημένος πολιτευτής με απεριόριστη πρόσβαση στα μέσα, και στα έξω, που οι σκοτεινοί μηχανισμοί ενός λαϊκίστικου και αντιδημοκρατικού κόμματος του έδωσαν τοπική και κεντρική εξουσία, που γέμισε τη Θεσσαλονίκη με τα θλιμμένα πόστερ του με ευκολοχώνευτα συνθήματα νοιώθει ανεπιθύμητος μες στους θεσμούς. Οι φοιτητές που θα φάνε στη μάπα όλους τους καθηγητές που κάποιο κόμμα τους έβαλε σ’ αυτή τη θέση για ν’ αναπαράγουν την άγνοιά τους, αυτά τα παιδία που ότι και να κάνουν είναι από χέρι χαμένα… χαμένα πολιτικά, κοινωνικά, επιστημονικά, οικονομικά , σ’ αυτούς τους φοιτητές βρήκε ο πολιτευτής μας κάτι να προσάψει.«Κουλτούρα εξέγερσης που μόνο στο μυαλό και στη φαντασία βρίσκεται» ή όπως το λέει ο Τσαγκαρουσιάνος «ακτιβιστές του γλυκού νερού… πράξεις μηδέν…». Δεν ξέχασαν τον Δεκέμβρη, ούτε καν τις ταραχές και τις κινητοποιήσεις του Γενάρη, δεν είναι τόσο ξεχασιάρηδες όσο δείχνουν. Γιατί ότι έγινε προκάλεσε στους θεατές του ένα αίσθημα του υψηλού που είναι πιο ισχυρό απ’ το ξεχασιάρικο εγώ τους. Θέλουν όμως απελπισμένα να ξεχαστεί ότι έγινε, να μην επηρεάσει την κίνηση της τροχιάς των ισχυρών ζωών τους. Για ένα φαινόμενο που ήρθε 100% σε σύγκρουση με τους αστούς, ο Τσαγκαρουσιάνος ψάχνει τρόπο να μιλήσει για «αστικά συμπτώματα», ίσως φαντασιωνόμενος ότι το άθλιο ‘λείφω με τον μετά-ταξικό λόγο του, δεν είναι το πιο αστικό έντυπο που κυκλοφορεί. Όταν λέει με έντονη γραμματοσειρά ότι «πάνε πια οι μετανάστες. Τώρα της μόδας είναι τα Greek Riots», έσκυψε έστω και λίγο στο λόγο της εξέγερσης, προσπάθησε ν’ ακούσει όλες αυτές τις κραυγές απελπίσίας του νέου προλεταριάτου; Πως τολμά να διανέμεται δωρεά του συστήματος λέγοντας ότι ο λόγος της εξέγερσης απέκλεισε το λόγο για τους «μετανάστες», για τους «τζάνκι», για τους «άστεγους» και για τους «φυλακισμένους». Αυτοί οι λόγοι ήταν κυρίαρχοι το Δεκεμβρη και είναι περίεργο το ποιες ταραχές παρακολούθησε και έβγαλε τόσο λάθος συμπεράσματα. Τέλος, απέναντι σ’ αυτές τις «επιβολές από περιχαρακωμένες ομάδες» οι συγγραφείς συνηθίζουν να αναφέρονται στο δικό τους αυθεντικό αριστερό παρελθόν, με «αντιπαράθεση επιχειρημάτων σε αμφιθέατρα» και αγώνες για κοινωνικά ζητήματα. Χάρι σ’ αυτό το αριστερό παρελθόν κύλησαν τόσα λεφτά στα χέρια τους . Αυτό το παρελθόν τους έδωσε ένα μισθό, ίσως και δύο, άλλα τους πνίγει το άδικο τώρα που νοιώθουν πως το ξεπούλημα τους θα σταματήσει να τους ζει.
-Ας πούμε ότι είναι μόνο ένα λάιφσταϊλ ή ένα τελετουργικό. Να επιστρέψουμε στην αδρανή κίνηση του Νοέμβρη βρε παιδιά, να τον αφήσουμε αυτό το κακό κακό Δεκέμβρη πίσω μας. Ίσως και να σας δικαιώσουν κάποτε οι ιστορικοί αλλά προς το παρόν μην μας σηκώνετε απ’ τις καρέκλες μας.
Συγχαρητηρια για το αρθρο...φωτια στις γραβατες τους.
ΑπάντησηΔιαγραφή