οι Δυσκολίες της Επιχείρησης

Όταν λέμε δυσκολίες της επιχείρησης, εννοούμε προφανώς τη δυσκολία που αντιμετωπίζουν κάποια αφεντικά στο να καταστρέφουν ολοκληρωτικά τις ζωές των εργαζομένων τους. Τα προβλήματα που τους προκαλεί αυτό σε στιγμές χαλάρωσης ή κατά την χώνεψη. Γιατί έχουν κι αυτοί ψυχή και πως να το κάνεις βρε αδερφέ, τους έχουν συμπαθήσει, αλλά δε βλέπουν άλλη λύση...

Λοιπόν, συνάντησα χθές στο δρόμο τον Δημήτρη. Ξάδερφος, από τους συγγενείς που όταν συναντηθούμε τυχαία ανταλλάσουμε χαμογελαστά ευχές, αλλά ποτέ τίποτα περισσότερο. Χθες όμως, στη μέση του δρόμου που με συνάντησε με πήρε από τα μούτρα. «Είναι δύσκολη ξαδερφάκι η κατάσταση», «και που να σου λέω τι έπαθα», «μείωση μισθού και είμαι πάλι στο βασικό, από τα 900 πάλι στα 650», «μετά από τόσα χρόνια», «με πτυχίο χωρίς να το αναγνωρίζουν», «πέρασα τα 40 το κέρατό μου», «μου έφεραν ένα χαρτί… το υπόγραψα». Τι να του πεις;
«Είσαστε πολλοί στη δουλεία έτσι; Μίλησες με τους άλλους;»… αξιοπρεπής απάντηση.
«Τι να κάνουμε μωρέ. τέσσερις υπαλλήλους έχει. Είναι άσχημα τα πράγματα. Τι να κάνει κι αυτός. Μπορούσε να διώξει τον ένα και να γαμιόμασταν τρείς να βγάλουμε την ίδια δουλεία. Και οι τέσσερις απαραίτητοι είμαστε. Άσε που από το να με διώξει, καλύτερα έτσι».
Πάλι η πικρία για την οποία μίλησα μόλις προχθές. Μόνο βρισιές σκεφτόμουνα και γύρισα κι έφυγα. Αναρωτιόμουν αν πρώτα σε βρίσκει η τρέλα ή η πείνα; Η μόνη που δε θα σε βρει είναι η ταξική συνείδηση ρε ξαδερφάκι; Αν η δουλειά είναι η ίδια, αν είσαστε όλοι απαραίτητοι γιατί να σε διώξει; Τι σόι αλληλεγγύη είναι αυτή που σας κάνει και τους τέσσερις να περιοριστείτε συλλογικά σε μια απλή επιβίωση από το φόβο να χάσετε τις αλυσίδες σας. Και τώρα που μοιραστήκατε τις συνέπειες της κρίσης, αυτό το ευαίσθητο αφεντικούλι μείωσε έστω και λίγο τις εξοδάρες του και τα ποσοστά του κέρδους του και τις μεγάλες του κουβέντες; Και μετά μου λένε ότι ο Μαρξ έχει άδικο, και δεν υπάρχει προλεταριάτο που αν καταλάβει πόσο άγρια το γαμάνε δε θα μας πάρει και θα μας σηκώσει όλους.

what a wonderful world

Το αν ακούμε ειρωνικά τα τραγούδια μπορεί να μην εξαρτάται καθόλου από τη πρόθεση του καλλιτέχνη. Εκάνα αυτό το λάθος και έψαχνα την ειρωνική χρειά σε κάθε εκτέλεση του Perfect Day, αντίθετα δε μου ακουγόταν καθόλου ειρώνικός ο Louis Armstrong στο what a wonderful world...
...όταν το χριστουγεννιάτικο δέντρο, πήρε φωτιά, στη μέση της πλατείας Συντάγματος, φόρούσα τα ακουστικά του ραδιοφώνου και το τραγούδι που πέτυχα τυχαία έδεσε τέλεια με την εικόνα του Δέντρο, με τα ΜΑΤ που ορμούσαν, με τους ανθρώπους που χτυπούσαν κλαίγοντας τα τζάμια των καταστημάτων. Ακίνητος εκεί, να περίμενω τις νιφάδες της στάχτης…
I see trees of green........ red roses too I see em bloom..... for me and you And I think to myself.... what a wonderful world.
I see skies of blue..... clouds of white. Bright blessed days....dark sacred nights. And I think to myself .....what a wonderful world.
The colors of a rainbow.....so pretty ..in the sky. Are also on the faces.....of people ..going by. I see friends shaking hands.....sayin.. how do you do. Theyre really sayin......i love you.
I hear babies cry...... I watch them grow. Theyll learn much more.....than I'll never know. And I think to myself .....what a wonderful world.

συνιστώσες

Όσο πιο ελεύθερος είναι ο λόγος τόσο λιγότερος αυταρχισμός θα υπάρχει, τόσο λιγότερο ξύλο θα πέφτει, τόσο λιγότερους νεκρούς θα θρηνούμε. Και αυτή η ελευθερία δε σημαίνει "ελεύθερος εγώ, ελεύθερος κι ο Μίνος Κυριακού" σε μια ελευθερία χωρίς περιεχόμενο. Σημαίνει διασφάλιση της ελευθερίας σ’ αυτούς που δεν έχουν εξουσία. Σημαίνει να είναι ελεύθεροι κάποιοι να προκαλούν τη σκέψη, να αμφισβητούν τα πάντα. Δε μπορεί να μπει και δε μπαίνει κανένας περιορισμός στα αντεξουσιαστικά συνθήματα. Απλά πράγματα. Τα μοιραζόμαστε και τα πιστεύουμε όλοι στα βασίλειο των Εξαρχείων. Στο οποίο για πρώτη φορά βλέπω τέτοια διάθεση συνεννόησης και συνύπαρξης. Αλλά με ποιους όρους θα τα βρουν τόσο διαφορετικοί άνθρωποι; Νόμιζα ότι η παραπάνω προτάσεις π.χ. βρίσκονται στις προϋποθέσεις της σκέψης όλων αυτών των ανθρώπων.
Τα λέω αυτά γιατί ένα γεγονός με παραξένεψε. Ένα παιδί, με ένα σπρέι, έγραψε στη πορεία της Πέμπτης 26.2.09 «ο ΣΥΡΙΖΑ αγωνίζεται για τις σφαίρες της δημοκρατίας». Η απάντηση των διαδηλωτών του σύριζα ήταν άμεση. Κινήθηκαν βίαια εναντίον του. Το έβριζαν και του φώναζαν να το σβήσει αμέσως. Ευτυχώς ήταν ανάμεσά τους τα κάγκελα του Αβραμόπουλου και οι σύντροφοι ήταν μεγάλοι και δεν μπορούσαν να τα περάσουν και έτσι δε το χτύπησαν το παιδί. Αλλά συνέχισαν να ζητούν το σβήσιμο του συνθήματος και να του φωνάζουν για τα υπόλοιπα εκατό μέτρα. Φώναζαν για τους αγώνες τους και για το ποιος πραγματικά φταίει για ότι συμβαίνει. Δε ξέρω αν συνεχίστηκε ο καυγάς ή αν γύρισαν να το σβήσουν. Μια πικρία με έκανε να απομακρυνθώ.

Δυνητικό και Πραγματικό

Ποτέ δε συμπάθησα τη δυνητική ιστορία, γι' αυτό και σήμερα θα ασχοληθώ μόνο με τα πραγματικά γεγονότα:
Την Τρίτη 24 Φεβρουαρίου έλαβα μια ανοιχτή πρόσκληση στην εκδήλωση των αντιρρησιών συνείδησης (που μόνο στην Ελλάδα διώκονται με τόση λύσσα από το επίσημο κράτος), με τη σειρά μου έστειλα αυτή τη πρόσκληση σε άλλο κόσμο... πόση αθωότητα. Θα έχετε ακούσει λοιπόν, όχι από τα μίντια, ότι κάποιος έριξε χειροβομβίδα σ’ αυτή τη συγκέντρωση. Ευτυχώς συνέβη το απίθανο η χειροβομβίδα να μην περάσει από το δεύτερο τζάμι και η εντυπωσιακή έκρηξη να γίνει στο δρόμο.
Αν η χειροβομβίδα είχε πέσει μέσα στην αίθουσα (το στέκι μεταναστών στη Τσαμαδού) θα είχαμε τεμαχισμένους νεκρούς και δεκάδες τραυματίες. Οι νεκροί δεν θα ήταν οι καθοδηγητές του αναρχικού κινήματος, αλλά ανένταχτοί εικοσάρηδες που προσήλθαν για μια ενημέρωση ως προς την εξαναγκαστική στράτευση τους. Το μακελειό ως προς τα θύματά του θα ήταν τελείως τυφλό. Αυτή η τυφλότητα δε σημαίνει ότι το χτύπημα δεν ήταν καθαρά πολιτικό, το κάνει τέτοιο ο στόχος του χώρου και της εκδήλωσης. Το θέμα δεν πέρασε στα μίντια, κανένας δεν άκουσε γι’ αυτό και ίσως και να απορείτε για ανέλαβα δημοσιογραφικά καθήκοντα τώρα ενώ αφήνω τόσα σημαντικά ζητήματα να μου ξεφεύγουν. Ο λόγος είναι ότι εδώ δε μιλάμε για δυνητική ιστορία. Η φρίκη δεν βρίσκεται στην υπόθεση του ΑΝ το τζάμι είχε σπάσει και αν η έκρηξη είχε σκοτώσει όσους θα ήθελε η δημοσιογραφία και η ιστορία για να κάνουν τα αφιερώματα τους. Εδώ μιλάμε για ένα πολιτικό έγκλημα που οργανώθηκε και εκτελέστηκε πλήρως. Ο στόχος του ήταν σαφώς η μαζική δολοφονία και η πολιτική τρομοκράτηση και ο μόνος λόγος που δεν παρήγαγε τα αναμενόμενα αποτελέσματα ήταν μόνο η απίστευτη τύχη. Δε φωνάζουμε για τη ζαρντινιέρα που καταστράφηκε έξω από το κτήριο, ούτε για το ότι μας χτύπησαν το τζάμι, ας μην είμαστε ηλίθιοι εμπειριστές, το ασύλληπτο γεγονός είναι η ύπαρξη τέτοιων χασάπηδων που θέλουν να σκορπήσουν στα Εξάρχεια ανθρώπινο κρέας, και αν δεν αντιδράσουμε θα το ξανακάνουν αύριο. Το χτύπημα δεν ήταν δυνητικό αλλά πραγματικό. Όπως ειπώθηκε και στη συνέλευση του δικτύου απ’ όλους τους εκπροσώπους, «το χτύπημα αυτό συνιστά ποιοτική αναβάθμιση της παρακρατικής/ακροδεξιάς τρομοκρατίας». Η σιωπή των μέσων, και ολόκληρου του εξουσιαστικού μηχανισμού πρέπει και πάλι να ακουστεί εκκωφαντικά ως τέτοια, με τον τρόπο που ακούστηκε εκ των υστέρων στη περίπτωση της Κωνσταντίνας Κούνεβα.
Στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου, δε πρέπει ένα τέτοιο συμβάν να περάσει χωρίς αντίσταση. Δε χρειάζεται να χυθεί αίμα αθώων για να δείξουμε την ευαισθησία μας απέναντι στο φασισμό. Διδαχτήκαμε από το Δεκέμβρη (και το Γενάρη), ότι τα γρήγορα αντανακλαστικά και ο αυθορμητισμός είναι ισχυρός σύμμαχος στην ευαισθητοποίηση και την κινητοποίηση σε πράξεις άμυνας απέναντι στις φασιστικές επιθέσεις.
Χθες, 24 ώρες μετά το χτύπημα, η συγκέντρωση στο στέκι μάζεψε αυθόρμητα εκατοντάδες άτομα, χωρίς καμία οργάνωση. Ο κόσμος ζητούσε από τη συνέλευση να βγουν όλοι στο δρόμο, να κατέβουν σε πορεία και να μην είναι ήρεμοι. Οι συντονιστές επέμεναν ότι αυτό δε μπορεί να γίνει γιατί όταν ολοκληρωθεί η συνέλευση, το δίκτυο έχει να συνεδριάσει. Και αφού το κόμμα έχει να συνεδριάσει δε μπορούμε να τρέχουμε στα κινήματα. Είναι σαφές ότι η επιθέσεις έχουν παράγει το επιθυμητό αποτέλεσμα, κάποιοι έχουν φοβηθεί και δε θέλουν να κλιμακωθεί η ένταση. Κάποιοι προσπαθούν να μας ηρεμήσουν. Ας μας πουν ειλικρινά τι θέλουν, ας πουν ότι δεν επιθυμούν να εξεγερθούμε αλλά απλώς να συμμετέχουμε στις συνελεύσεις τους. Ότι τα πράγματα πρέπει να ηρεμήσουν και γι’ αυτό το κάλεσμα σε μαζική πορεία θα γίνει για την άλλη Πέμπτη. Επειδή τους φόβισε και αυτούς ο Δεκέμβρης που ξέφυγε από τα χέρια τους, γιατί τι νόημα έχει βρε αδερφέ η αναρχία αν δε μπορούμε να την ελέγξουμε. Σήμερα Πέμπτη θα είμαστε όλοι στη πλατεία των Εξαρχείων, για να τους δείξουμε ότι ο φασισμός δε θα περάσει. Άμεσα, μαζικά, δυναμικά όπως συνηθίζουν τα πλήθη των εξεγέρσεων, όπως όταν η ιστορία γίνεται πραγματική και μπορείς να την αγγίξεις, γι' αυτά τα πραγματικά γεγόνότα σας μίλησα στην αρχή, γι' αυτά που έρχονται με μαθηματική ακρίβεια. Πάμε.

ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ ΠΟΥ 'ΧΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ

Κανονικά δεν πρέπει να 'χουμε παράπονο
Καλή κι εγκάρδια η συντροφιά σας, όλο νιάτα,
Κορίτσια δροσερά - αρτιμελή αγόρια
γεμάτα πάθος κι έρωτα για τη ζωή και για τη δράση.
Καλά, με νόημα και ζουμί και τα τραγούδια σας
Τόσο, μα τόσο ανθρώπινα, συγκινημένα,
Για τα παιδάκια που πεθαίνουν σ' άλλην ήπειρο
για ήρωες που σκοτώθηκαν σ' άλλα χρόνια,
Για επαναστάτες Μαύρους, Πράσινους, Κιτρινωπούς,
Για τον καημό του εν γένει πάσχοντος Ανθρώπου.
Ιδιαιτέρως σας τιμά τούτη η συμμετοχή
Στην προβληματική και στους αγώνες του καιρού μας
Δίνετε ένα άμεσο παρών και δραστικό - κατόπιν τούτου
Νομίζω δικαιούσθε με το παραπάνω
Δυο δυο, τρεις τρεις, να παίξετε, να ερωτευθείτε,
Και να ξεσκάσετε, αδελφέ, μετά από τόση κούραση.

(Μας γέρασαν προώρως, Γιώργο, το κατάλαβες;)

Μανόλης Αναγνωστάκης, Νέοι της Σιδώνος, 1970. Από τη συλλογή Ο στόχος (1970)

οι αλκυονίδες σας είναι μετρημένες

Συνεχίστε να νανουρίζεστε με κακόγουστες χυδαιότητες, άθλιοι, μίζεροι μικροαστοί. Όσο το ανολοκλήρωτο της πολιτιστικής βιομηχανίας σας καθηλώνει με την υποσχέση να τελειώσετε, να μη ξεχνάτε ότι ο καιρός μόνο φαινομενικά είναι ήρεμος. Τα σύνεφα της κρίσης μαζεύονται και παρουσιάζονται μπροστά σας σαν φυσικό φαινόμενο. Ηρθέ ο καιρός που και τα ίδια τα παιδιά σας είναι εναντίον σας, γιατί εσείς πρώτοι τους γυρίσατε τη πλάτη. Ετοιμαστείτε λοιπόν να κριθείτε.

Το σύνθημα αυτή τη στιγμή :
ΟΙ ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΗΜΕΝΕΣ.

Darwin

“μοιάζει σαν να ομολογώ φόνο, αλλά πιστεύω ότι τα είδη αλλάζουν”
Ο Δαρβίνος παρατηρώντας στα Καλαπάνγκος

200 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την γέννηση του Δαρβίνου. Δύο ολόκληροι αιώνες μέσα στους οποίους οι επιστήμονες εργαζόμενοι εντός του Δαρβινικού υποδείγματος έχουν διανύσει τεράστιες αποστάσεις επιστημονικής γνώσης. Είναι απίστευτο λοιπόν που σήμερα ο Δαρβίνος θεωρείται στις συνειδήσεις των ανθρώπων μια προκλητική και αμφισβητούμενη προσωπικότητα και που στην Αμερική που αποτελεί τη ναυαρχίδα του παγκόσμιου επιστημονικού πνεύματος, η επιστήμη του δέχεται έντονη επίθεση.
Πέραν της επιστημονικής οφειλής στο Δαρβίνο, θα ήθελα να σταθώ σε μια άλλη οφειλή σ’ αυτόν, μιας και η πρώτη ονομασία της εξέλιξης ήταν «μεταστοιχείωση»: όπως ο Δαρβίνος έδειξε την μεταστοιχείωση του φυσικού κόσμου που έπληξε την θεϊκή αιώνια τάξη, έτσι και ο Νίτσε έδειξε την μεταστοιχείωση των αξιών. «Άλλοτε αναζητούμε να αφυπνήσουμε το αίσθημα της κυριαρχίας του ανθρώπου με την ιδέα της θεικής του καταγωγής: αυτό το μονοπάτι είναι τώρα απαγορευμένο, γιατί στην εισοδό του στέκει ο πίθηκος» Nietzsche, Χαραυγή #49. ο Φουκώ συμπληρώνει ότι «η ιστορία μαθαίνει να γελάει με τον στόμφο που συνοδεύει την καταγωγή». ο Δαρβίνος έδειξε ότι ο θεός αλλάζει μαζί με τις κοινωνικές αξίες. Αυτό είναι ο θάνατος ενός συγκεκριμένου θεού.

Μπορούμε να δούμε την έκδοση της καταγωγής των ειδών το 1859 ως ένα οριακό γεγονός για το θάνατο αυτό. Ο Marx είδε τη μεταστοιχείωση των κοινωνικών σχέσεων με βάση την οικονομική εκμετάλλευση. Μάλλον γι’ αυτό το λόγο ήθελε να αφιερώσει το κεφάλαιο στον Darwin, τιμή που η φοβισμένη ιδιοφυία φοβήθηκε να αναλάβει παίρνοντας πάντα τις αποστάσεις του από τον κοινωνικό δαρβινισμό. Ο Δαρβίνος κράτησε τις επιστημονικές του παρατηρήσεις κρυφές για μια ολόκληρη δεκαετία και περίμενε άλλο τόσο για να δημοσιεύσει τον προορισμό του ανθρώπου. Και μάλλον τελικά αυτός του ο φόβος ήταν δικαιολογημένος.
Η αναφορά του Δαρβινισμού πρέπει επιτέλους σήμερα να σταματήσει να ακούγεται σαν ομολογία φόνου και αυτή η ιεροεξεταστική αντιμετώπιση του να σταματήσει και να αποκατασταθεί φιλοσοφικά και επιστημονικά η προσωπικότητα του ως ενός από τους μεγαλύτερους επαναστάτες του παγκόσμιου πνεύματος.

Ο Δαρβίνος να γίνει τέλος υπόδειγμα για κάθε επιστήμονα στο τρόπο που έφτασε στα όρια του κόσμου και της γνώσης της εποχής του... παρατηρόντας(!) για να δεί τελικά τον κόσμο αλλίως, να προσεγγίσει το ίδιο το αντικείμενο χωρίς προκαταλήψεις, όπως πραγματικά είναι. Δοκιμάστε αγαπητοί συνάδελφοι να κάνετε το ίδιο με τα τελευταία φαινόμενα που συμβαίνουν στη πόλη. Και επιτέλους, διαβάστε τον Μαρξ, το Φρόιντ, το Νίτσε και το Δαρβίνο... και μετά βγείτε έξω, γουρλώστε τα μάτια και καταγράψτε τα φαινόμενα, μόνο έτσι θα κατανοήσετε και αυτά και μέσα απ΄αυτά το δικό σας ρόλο: ενάντια στα φαινόμενα.

Περί της κριτικής των όπλων... και των όπλων της κριτικής.

Η βία πλέον έχει καταστεί ένα αδιάκοπο σύνολο ροών (Βία στη καθημερινότητα των ανθρώπων, στις υλικές δομές και στη σκέψη τους, βία στη φαντασία τους και στη πραγματικότητα, βία στη γλώσσα, βία στην εσωτερική και εξωτερική συγκρότηση του εαυτού, στη σκέψη, στο σώμα, στη σχέση με τους άλλους). Αυτή η βία είναι μια επιβολή που συνήθως είναι ασυνείδητη, τόσο γι’ αυτούς που την υφίστανται όσο και γι’ αυτούς που την ασκούν και ένας από τους λόγους που όλη αυτή η κρυφή, αλλά απόλυτα πραγματική βία, λιμνάζει παντού είναι ο γενικευμένος κανόνας της αστικής αβρότητας που εκφράζεται με την διακήρυξη της απαγόρευσης της βίας. Η απαγόρευση αυτή αφορά και το κάθε τι θα μπορούσε, με όρους δικαιοσύνης, να θεωρηθεί νόμιμη άμυνα στη κρατική και καπιταλιστική καταστολή της ελευθερίας.

Όταν πια σήμερα η αξίωση για δικαιοσύνη, η αξίωση για το τέλος της συσσωρευόμενης φρίκης, κάνει όλο και πιο σαφή την επιταγή για προσφυγή στα όπλα, η κριτική που ασκούν τα όπλα στο σύστημα μπορεί ίσως να καταστεί περιττή, αν ενώσουμε τις φωνές μας, και τους χτυπήσουμε μαζικά και οργανωμένα με «τα όπλα της κριτικής». Τα όπλα της κριτικής, στομωμένα από την χρόνια αχρηστία, παραπεταμένα και ίσως κατώτερα ως προς την βιαιότητα και την αμεσότητα των πραγματικών όπλων, μπορούν σίγουρα να συμβάλουν στην αλλαγή του κόσμου, ακόμα και να τον αλλάξουν χωρίς άλλη βοήθεια. Μια πραγματικά κριτική φιλοσοφία που έχει για γνώμονα την 11^η θέση του Μαρξ για τον Φόιερμπαχ, πρέπει να έχει σαν κορυφαίο αίτημα, να κάνει το όπλο της κριτικής τόσο ισχυρό που να μη χρειαστεί καμία άλλη κριτική από τα όπλα. Τα ματωμένα χέρια του Ροβεσπιέρου δεν είναι αναγκαία για ν' ανατραπεί ο κόσμος. Τώρα αν δεις κάποια δύναμη αναίτια να σημαδεύει στο ψαχνό, αν προσπαθεί να χτυπήσει την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, είναι δειλία το να μην αμυνθείς άμεσα και αποφασιστικά με τα πιο πρόσφορα μέσα, όπως μας λένε άλλωστε και οι νόμοι. Προς το παρόν... ακονίζουμε τις έννοιες, περιμένοντας τους πραγματικούς τρομοκράτες του λαού να ξαναρχίσουν τις προκλήσεις.

κατάληψη

Τη θλιμμένη διαπίστωση του τέλους του Δεκέμβρη ότι όλα σταμάτησαν επειδή οι εργατικές συλλογικότητες, με κύριο υπεύθυνο το ΚΚΕ, δεν προχώρησαν σε καταλήψεις εργοστασίων, τη διαδέχτηκε η αισιοδοξία απο τις καταλήψεων δημοσίων χώρων το 2009.
Μπορεί να μην κάναμε τις γιορτές εξεγερμένα, σε έναν εργοστασιακό χώρο, αφού το ΚΚΕ ούτε μια φορά δε θυμόμαστε να στήριξε αυτή την αυτονόητη πράξη αντίστασης στο κεφάλαιο, ευτυχώς χιλιάδες νέοι αναρχικοί και θεσμοί αστικοί φρόντισαν για την απελευθέρωση του χώρου: οι δημότες του Ζωγράφου με το info cafe, οι δημοσιογράφοι στο χώρο της ΕΣΗΕΑ, οι καλλιτέχνης στο χώρο της λυρικής σκηνής και άλλες χίλιες καταλήψεις ανθίζουν στη πόλη μας. Το πάθος κοινωνικών ομάδων να εντοπίσουν τους χώρους που θα στεγάσουν τις νέες τους πραγματικότητες, θορύβησε βέβαια την κεντρική εξουσία. Πλέον για να επισκεφτεί κάποιος το υποθηκοφυλάκιο και να ελέγξει το ιδιοκτησιακό καθεστώς ενός χώρου, είναι απαραίτητο να συνοδεύεται από δικηγόρο, ο υπάλληλος, κατόπιν εντολής, θα τους παρατηρεί από την κορφή ως τα νύχια καχύποπτα και θα ρωτά για τις προθέσεις τους. Ακόμα κι έτσι, οι χώροι βρίσκονται, η νέα ζωή της Αθήνας αποκτά το χώρο για να αναπτυχτεί. Ο έλεγχος τους, ο εκφοβισμός, τα όργανα καταστολής, δε μπορουν να εμποδίσουν αυτές τις την εξέλιξεις. Η επιθυμία είναι έντονη και μαζική για να μπορέσουν να την ελέγξουν. Η Αθήνα έχει γίνει πάλι ένα συμβολικό πεδίο μάχης. Με ασφαλίτικές μεθόδους ίσως βρίσκουν τρόπους να μάθουν που χτυπάμε, ίσως επιστρατεύουν τις δυνάμεις τους για να μας εμποδίσουν, ίσως να τους παραπλανήσουμε, ίσως να τους παραπλανώ μ’ αυτά που λέω, να τους στελνουμε εκεί που εμείς θέλουμε, ίσως πάλι με κάθε ειλικρίνεια να κοινοποιήσουμε την ακριβή μέρα ώρα και λεπτό που θα μπούμε σ’ ένα χώρο, ίσως η επόμενη κατάληψη αναγγελθεί και γίνει την ώρα μιας μαζικής εκδήλωσης ή ίσως με αντιπερισπασμό. Είμαστε τόσοι πολλοί, έχουμε τόσες επιλογές, η πόλη ολόκληρη είναι μαζί μας. Είναι δικιά μας η Αθήνα, και όχι των μίζερων αρχόντων της ή των κουρασμένων πια φρουρών της. Αυτοί έχουν πια χάσει κάθε δύναμη στα μάτια των ανθρώπων. Ο φόβος της ασφάλειας δεν μετριάζει τη δύναμη των φωνών μας για ελευθερία.
Αλλά μια κατάληψη για να έχει νόημα πρέπει να έρχεται σε σύγκρουση με την ίδια την χωροταξία. Να ανατρέπει την οργάνωση και τη λειτουργία του ίδιου του χώρου (και γιατί όχι, και του χρόνου). Δε μπορούν οι ομάδες να επιλέγουν χώρους που δε θα ενοχλούν, που δε θα προκαλούν τις αρχές, ελπίζοντας να περάσουν απαρατήρητες μέχρι να γίνουν ένα αποδεκτό τμήμα της κοσμικής ζωής της πόλης. Δε μπορούν οι καταληψίες να λένε μικροαστικά ότι επιθυμούν χώρους για δρώμενα καθαρούς και όμορφους, προσβάσιμους από τις οικογένειες με τα παιδία τους. Ή καταληψίες θα είμαστε ή μικροαστοί, αποφασίστε.
Όπως ακριβώς με την τέχνη, η κάθε κατάληψη είναι κοινωνική ερχόμενη σε αντίθεση με τη συγκεκριμένη κοινωνία που υπάρχει γύρω της, η αντικοινωνική της στάση είναι καθορισμένη άρνηση της καθορισμένης κοινωνικής οργάνωσης και λειτουργίας. Ακριβώς σ’ αυτές τις περιοχές που «δεν ενδείκνυνται» πρέπει να βρήσκονται οι χώροι. Σε περιοχές με μετανάστες και εργάτες, σε περιοχές επικίνδυνες ή εγκαταλελειμμένες που δεν υπάρχει άλλη κοινωνική δράση. Σε μέρη που οι αστοί δε πάνε ή σε μέρη που οι αστοί φιλάνε για τον εαυτό τους. Θα προκαλέσουμε και θα μας προκαλέσουν, και μόνο έτσι θα γίνει η ρήξη. Αν γίνει μια κατάληψη σε μια γωνιά της φωτεινής πλευράς της πόλης, στη βιτρίνα που κρύβει τη γενικευμένη έλλειψη δικαιοσύνης, και αν αυτή την κατάληψη τη χαιρετήσουν οι προοδευτικοί αστοί και φροντίσουν να ενταχθεί σε πλαίσια χρηματοδότησης και φαγοπότια, η επόμενη κοινωνική εξέγερση θα στραφεί λογικά και εναντίον της. Όσοι επιθυμούν να δημιουργήσουν συλλογικότητες στο όνομα του Δεκέμβρη, ας έχουν γνώμονα το γενικευμένο αίσθημα απελπισίας εκείνων των ημερών, και ας φροντίσουν να μην προτείνουν μια ακόμα ηλίθια συλλογικότητα που απλώς θα έχει το πρόθεμα αντί-, αλλά κάτι ριζικά νέο.

Η Μαγική Εικόνα του Αστ/ικού Κράτους Δικαίου

Μιά εικόνα, κι όμως τόσες ερμηνείες...
1. μπάτσοι, γουρούνια… Σα αγέλη ζώων πηγαίνατε όλο το Δεκέμβρη. Που είναι η φασιστική σας πειθαρχία; Ανάποδα τις ασπίδες, λερωμένες στολές, χαριεντισμοί με τους ασφαλίτες και φτηνός τσαμπουκάς σε ανήλικους... έτσι θα πάμε στην Ευρώπη;

2. μπάτσοι, δολοφόνοι… Ο φονιάς Κορκονέας θα ξαναβγεί ελεύθερος ανάμεσα μας, οι φυλακισμένοι της εξέγερσης κρατούνται ακόμα παράνομα, η καταστολή καταργεί τη νομιμότητα, άρα τη καταργήσαμε τη βαρύτητα του νόμου… οι εικονιζόμενοι τα βάζουν πλέον με το νόμο της βαρύτητας.
3. Σ’ αυτή την εικόνα, δε βλέπετε να κρέμονται τα στολίδια του δέντρου του Κακλαμάνη, αλλά τα φρούτα της νέας καταστολής. Ωρίμασαν και είναι έτοιμα να πέσουν πάνω μας.

Η τέταρτη ερμηνεία που απορρίψαμε λέει ότι ο κόσμος στέκεται ανάποδα και πρέπει να ξανασταθεί στα πόδια του. Όχι, στην εικόνα του κόσμου που έχουμε, η αστυνομία δεν θα έχει θέση, ούτε καν «για να προστατεύσει τον όχλο από τον εαυτό του» όπως έλεγε κάποτε ο Χέγκελ. Το μόρφωμα της αστυνομίας, που κάποτε δημιουργήθηκε για να εξυπηρετήσει κάποιες ανάγκες των κυρίαρχων, και που δεν αποτελεί μια οντολογική αναγκαιότητα, κάποτε πρέπει να πάψει να υπάρχει υπό οποιαδήποτε μορφή. Δε μας πειράζει μόνο η λειτουργία της αστυνομίας, αλλά και η ίδια της η ύπαρξη.

Πιό απλά... Να φύγετε κωλόμπατσοι. Να γυρίσατε πίσω στη μεσσηνία σας.

Εμείς, οι υπόλοιποι μεσσήνιοι, οι λίγοι που δε γίναμε μπάτσοι, ζητάμε ταπεινά συγνώμη για τους συμπατριώτες μας.

έτσι... για να ξεμουδιάσουν λίγο

οι μικροί

Ξέχασαν κιόλας τα μικρά ανθρωπάκια πως είχαν χεστεί πάνω τους βλέποντας το πλήθος να ορθώνεται στο ύψος του, να χτυπάει τις τράπεζες που έστηναν νέο φαγοπότι, να μη δειλιάζει μπροστά στη βίαιη καταστολή. Δε θυμόνται οι μικροί που φώναζαν υστερικά ότι δήθεν κάηκε η μισή Αθήνα και ότι η πόλη έχει παραδοθεί στο χάος. Τώρα, όλοι αυτοί, μικροκαμωμένοι όσο κι ο Κούγιας, μας κάνουν τους καμπόσους, χρησιμοποιούν τις εφημερίδες για να ακουστούν οι αδύναμες στριγκλιές τους, για να δηλώσουν υπεράνω του συμβάντος.
Ας μιλήσω πιο συγκεκριμένα για δυο σημερινά κείμενα. Ο Σπύρος Βούγιας στο Βήμα και ο συνήθης ύποπτος Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στο κύριο άρθρο της ‘λείφω. Περιγράφοντας αυτό που ζουν σήμερα, που τα πράγματα δε δείχνουν να επανέρχονται σ’ αυτό που ήταν πριν, ο πρώτος μιλάει για κάτι φαντασιακό, για μια κουλτούρα εξέγερσης και ο δεύτερος για μια μόδα. Δε γνωρίζω αν τα κείμενα παραγγέλθηκαν μαζί ή αν γράφτηκαν από τον ίδιο, αλλά είναι πανομοιότυπα, και δυστυχώς δεν είναι τα μόνα.
Ο Βούγιας μιλάει πια για «επιτηδευμένο χάος», εκεί που πριν λίγες μέρες έτρεμε το πραγματικό χάος, και άλλοι διανοούμενοι ζητούσαν τη κατάργηση του πανεπιστημιακού θεσμού. Μιλάει για ένα διάλογο μ’ αυτή τη γενιά που δε μπορεί να γίνει γιατί οι νέοι δε το θέλουν. Προφανώς ο κύριος καθηγητής αγνοεί τον μεγαλύτερο φιλοσοφικό διάλογο των τελευταίων δεκαετιών που έγινε πάνω στο ζήτημα του διαλόγου και μ’ επίκεντρο τους Habermas-Lyotard, αλλιώς δεν θα ήταν τόσο απλοϊκά αφελής. Αυτός μεγαλοστέλεχος, με τους μισθούς του, τα βουλευτικά και τα ακαδημαϊκά του βολέματα. Ένας αποτυχημένος πολιτευτής με απεριόριστη πρόσβαση στα μέσα, και στα έξω, που οι σκοτεινοί μηχανισμοί ενός λαϊκίστικου και αντιδημοκρατικού κόμματος του έδωσαν τοπική και κεντρική εξουσία, που γέμισε τη Θεσσαλονίκη με τα θλιμμένα πόστερ του με ευκολοχώνευτα συνθήματα νοιώθει ανεπιθύμητος μες στους θεσμούς. Οι φοιτητές που θα φάνε στη μάπα όλους τους καθηγητές που κάποιο κόμμα τους έβαλε σ’ αυτή τη θέση για ν’ αναπαράγουν την άγνοιά τους, αυτά τα παιδία που ότι και να κάνουν είναι από χέρι χαμένα… χαμένα πολιτικά, κοινωνικά, επιστημονικά, οικονομικά , σ’ αυτούς τους φοιτητές βρήκε ο πολιτευτής μας κάτι να προσάψει.«Κουλτούρα εξέγερσης που μόνο στο μυαλό και στη φαντασία βρίσκεται» ή όπως το λέει ο Τσαγκαρουσιάνος «ακτιβιστές του γλυκού νερού… πράξεις μηδέν…». Δεν ξέχασαν τον Δεκέμβρη, ούτε καν τις ταραχές και τις κινητοποιήσεις του Γενάρη, δεν είναι τόσο ξεχασιάρηδες όσο δείχνουν. Γιατί ότι έγινε προκάλεσε στους θεατές του ένα αίσθημα του υψηλού που είναι πιο ισχυρό απ’ το ξεχασιάρικο εγώ τους. Θέλουν όμως απελπισμένα να ξεχαστεί ότι έγινε, να μην επηρεάσει την κίνηση της τροχιάς των ισχυρών ζωών τους. Για ένα φαινόμενο που ήρθε 100% σε σύγκρουση με τους αστούς, ο Τσαγκαρουσιάνος ψάχνει τρόπο να μιλήσει για «αστικά συμπτώματα», ίσως φαντασιωνόμενος ότι το άθλιο ‘λείφω με τον μετά-ταξικό λόγο του, δεν είναι το πιο αστικό έντυπο που κυκλοφορεί. Όταν λέει με έντονη γραμματοσειρά ότι «πάνε πια οι μετανάστες. Τώρα της μόδας είναι τα Greek Riots», έσκυψε έστω και λίγο στο λόγο της εξέγερσης, προσπάθησε ν’ ακούσει όλες αυτές τις κραυγές απελπίσίας του νέου προλεταριάτου; Πως τολμά να διανέμεται δωρεά του συστήματος λέγοντας ότι ο λόγος της εξέγερσης απέκλεισε το λόγο για τους «μετανάστες», για τους «τζάνκι», για τους «άστεγους» και για τους «φυλακισμένους». Αυτοί οι λόγοι ήταν κυρίαρχοι το Δεκεμβρη και είναι περίεργο το ποιες ταραχές παρακολούθησε και έβγαλε τόσο λάθος συμπεράσματα. Τέλος, απέναντι σ’ αυτές τις «επιβολές από περιχαρακωμένες ομάδες» οι συγγραφείς συνηθίζουν να αναφέρονται στο δικό τους αυθεντικό αριστερό παρελθόν, με «αντιπαράθεση επιχειρημάτων σε αμφιθέατρα» και αγώνες για κοινωνικά ζητήματα. Χάρι σ’ αυτό το αριστερό παρελθόν κύλησαν τόσα λεφτά στα χέρια τους . Αυτό το παρελθόν τους έδωσε ένα μισθό, ίσως και δύο, άλλα τους πνίγει το άδικο τώρα που νοιώθουν πως το ξεπούλημα τους θα σταματήσει να τους ζει.
-Ας πούμε ότι είναι μόνο ένα λάιφσταϊλ ή ένα τελετουργικό. Να επιστρέψουμε στην αδρανή κίνηση του Νοέμβρη βρε παιδιά, να τον αφήσουμε αυτό το κακό κακό Δεκέμβρη πίσω μας. Ίσως και να σας δικαιώσουν κάποτε οι ιστορικοί αλλά προς το παρόν μην μας σηκώνετε απ’ τις καρέκλες μας.

να αποτύχεις καλύτερα

Πάντα προσπάθεια

Πάντα αποτυχία

Ε και;

Να προσπαθήσεις και πάλι

Να αποτύχεις και πάλι

Να αποτύχεις καλύτερα

"...oι δρόμοι της Ουτοπίας

είναι στρωμένοι με χρυσάφι..."

«Όταν λευθερωθεί η Κρήτη θα γελάω»

Στα προηγούμενα μπλόκα των αγροτών, λένε, εφτασαν τα πούλμαν με τους οπαδούς του ΠΑΟΚ που πήγαιναν να παίξουν με τον Ολυμπιακό. Περιμένοντας να περάσουν οι παοκτσίδες βγήκαν από τα πούλμαν και στράφικαν προς τους αγρότες:
-αγρότη πεινάς;
-ναιιιιιιιι
-αγρότη πεινάς;
-ναιιιιιιιι
-αγρότη πεινάς… ΓΑΜΙΕΤΑΙ Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ! αγρότη πεινάς… ΓΑΜΙΕΤΑΙ Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ!
Το σουρεαλισμό των οπαδών ανέλαβε να επιβεβαιώσει σα προφητεία μια εξουσία που βρίσκεται εκτός πραγματικότητας, επιλέγοντας τη σύγκρουση με τους αγρότες στο λιμάνι του Πειραιά. Τον αποκλεισμό τους εκεί, τον πολιτικό εμπαιγμό τους και τον ψεκασμό τους με χημικά για τρεις μέρες.

Η παραπάνω ιστορία είναι αφιερωμένη στο larissaagorakanenas.blogspot.com.
Σε μια στιγμή που νοιώθω την υποχρέωση του διανοούμενου να σταματήσω να τρέχω πίσω από την επικαιρότητα, και να επιστρέψω στη θεωρία, υπάρχουν κάποιοι τέτοιοι ύποπτοι τύποι που με εντυπωσιάζουν και με κινητοποιούν να συνεχίσω την αναμέτρηση με τη συγκυρία στην οποία δίνουν επαναστατικό νόημα. Δε γυρνάμε στις δουλειές μας πια, γιατί πολύ απλά δεν μας περισσεύει πια χρόνος.

ΒΡΑΒΕΙΑ ΦΑΣΙΣΜΟΥ. Ένας θεσμός γεννιέται.

Απέναντι σε όλα αυτά τα βραβεία που δίνονται κάθε χρόνο, ένοιωσα την ανάγκη να αναδείξω ανάμεσα τους το ρόλο και την αξία του μεγάλου και αληθινού φασίστα, αφού χωρίς φασισμό όλες οι άλλες βραβεύσεις δε θα γίνονταν, χωρίς αυτόν η καθημερινότητα στο καπιταλιστικό μας σύστημα δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί ούτε λεπτό και το υπάρχον θα διαλυόταν μπροστά στο όνειρο και ένας δυνατός άνεμος θα σάρωνε τα τείχη ανάμεσα στους ανθρώπους. Η λίστα μας είναι υποχρεωτικά περιορισμένη και υπάρχουν πολλοί υπέροχοι φασίστες που έπρεπε να μείνουν εκτός. Ίσως του χρόνου υπάρξουν περισσότερες κατηγορίες για να πάρει ο καθένας τις ψήφους και το βραβείο που του αξίζει. Ένα βραβείο Local Fascist για τους τοπικούς μας άρχοντες, ένα Great Dictator για αυτούς που κατέκτησαν τον κόσμο, ένα βραβείο τηλεφασίστα για να το πάρει ο Πρετεντέρης σπίτι του, ένα βραβείο ο καλύτερος φίλος του φασίστα για τον Πάνο Σόμπολο, ένα βραβείο Σταλιν για τον ολοκληρωτισμό στον οποίο βυθίζεται το ΚΚΕ, ένα βραβείο lil fascist, ένα καλύτερου νοικοκυραίου, ένα female fascist, ένα του καλιτέχνη της αυλής, ένα “I am the only fascist in the village”, ένα “don’t laugh, I’m your firer”, ένα “cult fascist”, ένα “academic fascist”, ένα “golden sponsor of fascism” και τόσες τόσες τόσες ακόμα κατηγορίες. Βλέπετε υπάρχει ένας ολόκληρος μαγευτικός κόσμος φασιστών που περιμένει να τον ανακαλύψουμε. Αυτός όμως που θα μένει πάντα αδίκως εκτός βραβεύσεων, αυτός που είναι η ρίζα και ο κορμός κάθε αυταρχισμού είμαστε εμείς αναγνώστη μου. Οι χειρότεροι μπάτσοι είναι στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας. Οι πιο φασιστικές νοοτροπίες πετάγονται σα τα μανιτάρια εκεί που δε το περιμένεις. Ο αντιαυταρχισμός πρέπει να αποτελεί μια σταθερά ελέγχου κάθε δράσης και κάθε σκέψης, ακόμα κι αν συνοδεύεται από τις καλύτερες προθέσεις. Η έρευνα για την αυταρχική προσωπικότητα του Ινστιτούτου Κοινωνικών Ερευνών, προσπαθεί να πει με τρόπο ότι ο καθημερινός Αμερικάνος πολίτης της δεκαετίας του ‘40 ήταν πιο αυταρχικός από τον αντίστοιχο Γερμανό. Η καπιταλιστική καθημερινότητα δεν είναι αθώα, ούτε και κανένας από μας.

μίλησε μνήμη!

Ήταν σαν την Κλεοπάτρα όταν αποφάσισε να γίνει θεά. Προσπαθούσα να τη διασκεδάσω και να μη σκέφτομαι ότι το παλάτι της είναι γεμάτο δηλητήρια. Αρχαία θέα, πολύτιμο σουβενίρ που έφερα από τις διακοπές μου στο Δεκέμβρη. Την καληνύχτισα και ξαναμπήκα στο κτήριο της λυρικής όπως επιστρέφει ο μεθυσμένος σπίτι του. Ήταν μια παθιασμένη κουβέντα με καλλιτέχνες που είχαν καταλάβει τη λυρική σκηνή. Ατμόσφαιρα επαναστατική και ηλίθιοι διάλογοι. Επιτέλους εμπειρική έρευνα για ένα ξεχασμένο διδακτορικό που εγκαταλείπω κάθε μέρα. Πίνω τη μπύρα μου χαλαρώνοντας και έχω σταματήσει να τους ακούω. Μετά από λίγο σηκώνομαι να φύγω, τα ΜΑΤ έχουν υποχωρήσει μπροστά στο βιβλιοπωλείο του Πατάκη, οι μουσικές ακούγονται ακόμα καθώς στρίβω στην Ασκληπιού. Θυμάμαι εκείνα τα βλέμματα από τον Κλαούσεβιτς όταν φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο κυνηγημένοι με τον Σικελό στις έξι του Γενάρη. Αυτός κοιτούσε τους μαθητές που ερχόταν τρέχοντας απ τη Πανεπιστημίου και εγώ τα ΜΑΤ που έρχονταν από την οδό Σίνα. Τότε είχαμε ανέβει κυνηγημένοι στην Ασκληπιού, τώρα κατέβηκα στο Πανεπιστήμιο κόντρα σ’ εκείνο το πλήθος, βγήκα στα προπύλαια με τις προσυγκεντρώσεις και με τα διάφανα κρίνα να τραγουδάνε τα αστέρια και εμάς. Στη Κοραή οι θαμώνες των καφέ χειροκροτούσαν το σπάσιμο μιας κάμερας, αλλά κανένας δεν απέτρεψε τη σύλληψη που ακολούθησε. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα είχαμε βρεθεί κυνηγημένοι στη Κλαυθμώνος που τώρα ήταν άδεια. Αφελείς παραισθήσεις που τις συνέχισα καθώς κατέβαινα τη σταδίου προς το σύνταγμα. Αναγνώριζα πάλι ένα ένα σημεία με τα συνθήματα στους τείχους, γωνιές με συμβολικές κινήσεις, περάσματα με δυνατές φωνές και με ωραίους ανθρώπους. Εδω έλεγα, δε μπορούσες να περάσεις τη πρώτη Δευτέρα, εδώ δε μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου μια βδομάδα μετά. Εδώ είχα σταθεί και κοιτούσα τον Μιχαήλ να μας οδηγεί, και εκεί κοιτούσα τον Τσιρώνη με θαυμασμό σαν των παιδιών για τους υπερήρωες. Εκεί είδα ένα κορίτσι με κουκούλα, να κλαίει με λυγμούς, να κλαίει και να σπάει ασταμάτητα, ένοιωσα ότι δε θα κόπιαζε ποτέ αυτό το ξέσπασμα. Και να, εδώ είδα να χτυπούν τα ΜΑΤ με τις στολές ένα παιδί και να το σέρνουν. Ειλικρινά εκείνη ακριβώς τη στιγμή, όχι του βιώματος μα της ανάμνησης συνάντησα εκεί μια διμοιρία. Μην υπερβάλουμε, μόνο για μια στιγμή μπερδεύτηκε ο χρόνος. Μα ένα στιγμιαίο μπέρδεμα του χρονικού συνεχούς φτάνει για να γενικευτεί το χάος, ο κύριος Καντ το λέει. Ήθελα να φτάσω και να σταθώ γελοίος μπροστά στο κοινοβούλιο και να κρατήσω όπως σχεδόν κάθε μέρα ενός λεπτού σιγή, μα οι σκέψης μ’ έκαναν να μπω δεξιά στη Κολοκοτρώνη και μετά στη Βουλής. Σπασμένες βιτρίνες και χέρια συντρόφων που σ’ έπιαναν δυνατά όταν άρχιζε το τυφλό κυνηγητό, φλόγες και καπνός, καταστολή και θέληση για ελευθερία, έρωτας κι αγανάκτηση, όλα είναι ακόμα εδώ. Όλα, όχι και τόσο διαχωρισμένα όσο τα αφηγούμαι, αλλά όλα μαζί, όλα εδώ και τώρα καθώς κοιλοπονούσε η γερασμένη μας ιστορία. Όταν βγήκα στην Ερμού όλα ήταν ήρεμα, εξάλλου οι εργασίες δεν επηρεάστηκαν όσο μας είπαν οι κρατικές ανακοινώσεις. Αν προσπαθώ να ξεφύγω απ’ τη μοναχική πραγματικότητα, δεν είμαι διαφορετικός από το φυλακισμένο πλήθος αυτού του δρόμου. Θυμάμαι τη τετάρτη στις δέκα του Δεκέμβρη, είχαμε καταφύγει κυνηγημένοι στην οδό Ερμού που λειτουργούσε φυσικά σα να μη συμβαίνει τίποτα και δύο κυρίες δίπλα μου μίλαγαν και η μία δήλωνε εντυπωσιασμένη που όλα αυτά τα μαγαζιά ξαναφτιάχτηκαν τόσο γρήγορα και ήταν σα να μην είχαν καταστραφεί (το ότι κάηκε η μισή Αθήνα ήταν γι’ αυτές το δεδομένο και όχι ότι έβλεπαν με τα μάτια τους). Η Μητροπόλεως μετά, η πλατεία συντάγματος, η Φιλελλήνων, όλοι οι δρόμοι πλημύριζαν αναμνήσεις, σίγα σιγά ο άνεμος από το Δεκέμβρη είχε σαρώσει τα πάντα γύρω μου, τα πλήθη έμοιαζαν να στέκουν από πάντα στη μέση των δρόμων αδιάφορα για τα αυτοκίνητα που περνούσαν θα έπρεπε να τα σαρώνουν και οι τράπεζες συνέχιζαν να καίγονται αιώνια. Μα δεν έχει τόσο νόημα να εξιστορήσω όλα όσα έζησα και ζω πια στην Αθήνα. Η ζωή δε σταμάτησε το Δεκέμβρη. Βάζω τελεία και φεύγω πάλι για τη κατάληψη της Λυρικής. Κι όταν τελειώσουν και οι καταλήψεις, θα επανέλθουμε στους παλιούς τρόπους να ξεσηκώνουμε τις συνειδήσεις και όλα θα είναι λίγο καλύτερα απο πριν. Στο υπόσχομαι Μάγια μου.