ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
Αναδρομικές σκέψεις με αφορμή την επίθεση στο στέκι μεταναστών
απο albaboy
απο albaboy
Ο όρος αναδρομικές που χρησιμοποιώ δεν έχει επιλεχτεί τυχαία. Πρόκειται πράγματι για σκέψεις σχετικές με ένα γεγονός που έγινε και ολοκληρώθηκε τόσο όσον αφορά αυτό καθαυτό όσο και τα παρελκόμενά του.
Και το πρόβλημα έγκειται ακριβώς εδώ. Στο ότι από την αντίδρασή μας φάνηκε ότι δεν καταλάβαμε την ουσία του γεγονότος.
Δεν πρόκειται να μπω σε καμιά είδους σεναριολογία περί των φυσικών αυτουργών της επίθεσης που λίγο εώς πολύ ξέρουμε πού ανήκουν ακόμα κι αν οι απόψεις διχάζονται όσον αφορά το ζήτημα του τρόπου διαπλοκής των επίσημων κατασταλτικών μηχανισμών (αστυνομία, ευπ, στρατός) και του εσμού των παρακρατικών οργανώσεων ακροδεξιάς απόχρωσης.
Δεν πρόκειται ούτε να σταθώ στο αυτονόητο και κοινό τόπο ότι η επίθεση ανέβασε σε πολύ υψηλά επίπεδα –σε σύγκριση με την ιστορία του κοινωνικού ανταγωνισμού των τελευταίων τριάντα ετών- το επίπεδο της ασκούμενης βίας από πλευράς ‘κράτους’.
Αυτό που προκαλεί κατάπληξη είναι η αντίδρασή μας και ειδικότερα των άμεσα πληχθέντων, δηλαδή του στεκιού και του Δικτύου που ανέλαβε όπως ήταν φυσικό την πρωτοβουλία των από δω και πέρα κινήσεων. Μια αντίδραση που δείχνει ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το γεγονός, ή μάλλον ότι το έχουμε προσλάβει με έναν πολύ συγκεκριμένο και καθόλου τυχαίο επίσης τρόπο.
Από την συνολική αντίδρασή λοιπόν φαίνεται ότι το ζήτημα έχει εκληφθεί με έναν τελείως θεαματικό τρόπο, γεγονός που καταλήγει σε μια αντανακλαστική, υπαγορευμένη από την ‘κινηματική ρουτίνα’ αντίδραση: (αντί)πληροφόρηση, καταγγελία, δελτία τύπου, ανακοινώσεις, πορεία. Τελεία.
Όπως υποστήριξα πιο πάνω, το γεγονός κατανοήθηκε ως ένα ακόμα σε μια αλυσίδα με διαρκή γεγονότα που θέτουμε και στα οποία αντιδρούμε λίγο ως πολύ με πανομοιότυπο τρόπο. Από τη δολοφονική επίθεση στην Κούνεβα, στη σφαγή στη γάζα, στη γενική απεργία στη Γουαδελούπη, στη χειροβομβίδα στα Εξάρχεια. Η απάντηση; Αυτοματισμός. Υπάρχει κι ο κινηματικός, μην έχουμε αυταπάτες. Ας ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι. Δεν κάνω κριτική αυτή τη στιγμή στα χρησιμοποιούμενα μέσα. Προφανώς και καλώς γίνονται οι ενημερώσεις, οι εκδηλώσεις, οι διαδηλώσεις κλπ. Εκεί που θέλω να σταθώ είναι αλλού. Ότι κινούμενοι στο πλαίσιο αυτού του αυτοματισμού εύκολα χάνουμε τη βαθύτερη κατανόηση ενός γεγονότος χάριν του επόμενου που εμφανίζεται (και που πάντα θα εμφανίζεται) και μας επιβάλει τη δράση.
Έτσι και τώρα. Το γεγονός έγινε και η από δω και πέρα κίνησή έχει ήδη μπει στην προκαθορισμένη της ρουτίνα.
Τί είναι αυτό που τελικά που δεν είδαμε (ή δεν μπορέσαμε να δούμε;)
Πολλοί αυτές τις μέρες και με διαφορετικό ύφος και ένταση καταλήξανε στο αυτονόητο ότι κατά τύχη δεν είχαμε νεκρούς. Ότι οι δράστες θέλανε αίμα και τα συναφή. Το διακηρύσσουμε λοιπόν σε διάφορους τόνους αλλά κρίνοντας εκ των πράξεων μάλλον δεν το έχουμε πιστέψει, ή καλύτερα δεν το έχουμε αντιληφθεί. Ας κάνουμε λοιπόν κάποιες υποθέσεις γύρω από αυτό το γιατί.
Η θέση που θα αναπτύξω βασίζεται στο ότι κατά βάση αυτό που θα συνέβη ξεπερνά το εμπειρικό πλαίσιο ερμηνείας και κατανόησής μας. Με λίγα λόγια η όποια σχέση μας με όπλα τύπου χειροβομβίδας είναι ξεκάθαρα διαμεσολαβημένη από τα δελτία ειδήσεων και τις ταινίες. Φανταζόμαστε λοιπόν ότι η έκρηξη μπορεί να πετσόκοβε, να τεμάχιζε και να άφηνε ανάπηρους ανθρώπους, αλλά ταυτόχρονα παρόμοιες εικόνες μας έρχονται στο νου μόνο από κάπου ‘μακριά’, από άλλα σημεία του πλανήτη.
Μόνο που εγώ δε γράφω για να κάνω επίδειξη ούτε στρατιωτικών γνώσεων ούτε για να κάνω κριτική αφ’υψηλού. Αλλά για να τονίσω ότι μένοντας σε έναν ανεστραμμένο φετιχισμό της βίας χάνουμε την πολιτική ουσία της φράσης ‘θέλανε νεκρούς’.
Χάνουμε, ή μάλλον αφήνουμε να περάσει έτσι το γεγονός ότι είμαστε ανά πάσα στιγμή αναλώσιμοι. Το αν αφήσουμε τα κόκκαλά μας σε μια οικοδομή, στα ναυπηγεία, στην Πέτρου Ράλλη, σε ένα στρατόπεδο, σε ένα κελί, ή στην Μεσολογγίου ένα Σαββατόβραδο προσδιορίζεται βέβαια από τη θέση μας μέσα σε αυτήν την ιεραρχημένη κοινωνική οργάνωση. Δείχνει όμως για ακόμα μια φορά και με τον πιο κυνικό τρόπο ότι αυτός ο χιλιοειπωμένος κοινωνικός και ταξικός ανταγωνισμός δεν είναι ένα τσιτάτο, ένας βερμπαλισμός άνευ νοήματος. Είναι η συνθήκη μέσα από την οποία προερχόμαστε και μέσα στην οποία ζούμε. Και τα χαρακτηριστικά της είναι πολεμικά με την ευρεία, ενίοτε και με την πιο στενή σημασία του όρου. Και για όσους το ‘ξεχνάνε’ και παραμυθιάζονται με καραμέλες του τύπου ‘καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται’, αυτοί που οργανώνουν τις ζωές μας και τα τσιράκια τους είναι εκεί για να το υπενθυμίζουνε. Γιατί φαίνεται ότι η ροζ αριστερά έχει επιλεκτική μνήμη. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγηθούν τα νιαουρίσματα στα μμε (ναι ναι σε αυτά που κατηγορούν ότι θάψανε το θέμα) και οι κενές περιεχομένου καταδίκες της κυβέρνησης και του παρακράτους;; Παρακράτος και κυβέρνηση...γιατί κάποιοι ιθύνοντες πιστεύουν ακόμα σε ένα άλλο κράτος τύπου κοινωνικό-προστάτη-πατέρα. Και γιατί άλλωστε να μην το πιστεύουν αφού ο λόγος ύπαρξής της θέσης τους οφείλεται στην ύπαρξη μιας σειράς θεσμισμένων διαμεσολαβήσεων των κοινωνικών υποθέσεων; (βασική λειτουργία του κράτους αλλά δεν είναι ώρα για κοινωνιολογίες..)
Επιπλέον, η επίθεση έκανε ακόμα μια φορά ξεκάθαρο το ποιοί είναι κατά βάση στο στόχαστρο: προλετάριοι, μετανάστες και όσοι σηκώνουν κεφάλι.
Από τη στιγμή που όντως συνειδητοποιηθούν συλλογικά τα παραπάνω ζητήματα, τότε αλλάζει ριζικά κι η περαιτέρω δράση μας γιατί ακριβώς καταλαβαίνουμε ποιούς έχουμε απέναντί μας και ποιούς δίπλα μας. Πλέον δεν έχουμε να καταγγείλουμε τίποτα σε κανέναν και ούτε να ζητήσουμε τίποτα, αφού δε δεχόμαστε κανέναν διαμεσολαβητή των υποθέσεών μας.
Ακόμα σημαντικότερα συνειδητοποιούμε ότι το ‘δεν υπάρχει επιστροφή’ που ακουγόταν τον Δεκέμβρη δεν μπορεί να είναι ένα ακόμα τσιτάτο αλλά αφετηρία και πυξίδα για την παραπέρα δράση μας. Προφανώς με καμιά δεκαπενταριά τεμαχισμένα άτομα πίσω δύσκολα υπάρχει επιστροφή στην ομαλότητα. Το θέμα όμως είναι να μη φτάσουμε εκεί για να το αντιληφθούμε. Να μη χρειαστεί να γευτούμε το αίμα μας για να καταλάβουμε ότι ο κοινωνικός πόλεμος δεν είναι ένα εναλλακτικό lifestyle στα Εξάρχεια.
Και το πρόβλημα έγκειται ακριβώς εδώ. Στο ότι από την αντίδρασή μας φάνηκε ότι δεν καταλάβαμε την ουσία του γεγονότος.
Δεν πρόκειται να μπω σε καμιά είδους σεναριολογία περί των φυσικών αυτουργών της επίθεσης που λίγο εώς πολύ ξέρουμε πού ανήκουν ακόμα κι αν οι απόψεις διχάζονται όσον αφορά το ζήτημα του τρόπου διαπλοκής των επίσημων κατασταλτικών μηχανισμών (αστυνομία, ευπ, στρατός) και του εσμού των παρακρατικών οργανώσεων ακροδεξιάς απόχρωσης.
Δεν πρόκειται ούτε να σταθώ στο αυτονόητο και κοινό τόπο ότι η επίθεση ανέβασε σε πολύ υψηλά επίπεδα –σε σύγκριση με την ιστορία του κοινωνικού ανταγωνισμού των τελευταίων τριάντα ετών- το επίπεδο της ασκούμενης βίας από πλευράς ‘κράτους’.
Αυτό που προκαλεί κατάπληξη είναι η αντίδρασή μας και ειδικότερα των άμεσα πληχθέντων, δηλαδή του στεκιού και του Δικτύου που ανέλαβε όπως ήταν φυσικό την πρωτοβουλία των από δω και πέρα κινήσεων. Μια αντίδραση που δείχνει ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το γεγονός, ή μάλλον ότι το έχουμε προσλάβει με έναν πολύ συγκεκριμένο και καθόλου τυχαίο επίσης τρόπο.
Από την συνολική αντίδρασή λοιπόν φαίνεται ότι το ζήτημα έχει εκληφθεί με έναν τελείως θεαματικό τρόπο, γεγονός που καταλήγει σε μια αντανακλαστική, υπαγορευμένη από την ‘κινηματική ρουτίνα’ αντίδραση: (αντί)πληροφόρηση, καταγγελία, δελτία τύπου, ανακοινώσεις, πορεία. Τελεία.
Όπως υποστήριξα πιο πάνω, το γεγονός κατανοήθηκε ως ένα ακόμα σε μια αλυσίδα με διαρκή γεγονότα που θέτουμε και στα οποία αντιδρούμε λίγο ως πολύ με πανομοιότυπο τρόπο. Από τη δολοφονική επίθεση στην Κούνεβα, στη σφαγή στη γάζα, στη γενική απεργία στη Γουαδελούπη, στη χειροβομβίδα στα Εξάρχεια. Η απάντηση; Αυτοματισμός. Υπάρχει κι ο κινηματικός, μην έχουμε αυταπάτες. Ας ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι. Δεν κάνω κριτική αυτή τη στιγμή στα χρησιμοποιούμενα μέσα. Προφανώς και καλώς γίνονται οι ενημερώσεις, οι εκδηλώσεις, οι διαδηλώσεις κλπ. Εκεί που θέλω να σταθώ είναι αλλού. Ότι κινούμενοι στο πλαίσιο αυτού του αυτοματισμού εύκολα χάνουμε τη βαθύτερη κατανόηση ενός γεγονότος χάριν του επόμενου που εμφανίζεται (και που πάντα θα εμφανίζεται) και μας επιβάλει τη δράση.
Έτσι και τώρα. Το γεγονός έγινε και η από δω και πέρα κίνησή έχει ήδη μπει στην προκαθορισμένη της ρουτίνα.
Τί είναι αυτό που τελικά που δεν είδαμε (ή δεν μπορέσαμε να δούμε;)
Πολλοί αυτές τις μέρες και με διαφορετικό ύφος και ένταση καταλήξανε στο αυτονόητο ότι κατά τύχη δεν είχαμε νεκρούς. Ότι οι δράστες θέλανε αίμα και τα συναφή. Το διακηρύσσουμε λοιπόν σε διάφορους τόνους αλλά κρίνοντας εκ των πράξεων μάλλον δεν το έχουμε πιστέψει, ή καλύτερα δεν το έχουμε αντιληφθεί. Ας κάνουμε λοιπόν κάποιες υποθέσεις γύρω από αυτό το γιατί.
Η θέση που θα αναπτύξω βασίζεται στο ότι κατά βάση αυτό που θα συνέβη ξεπερνά το εμπειρικό πλαίσιο ερμηνείας και κατανόησής μας. Με λίγα λόγια η όποια σχέση μας με όπλα τύπου χειροβομβίδας είναι ξεκάθαρα διαμεσολαβημένη από τα δελτία ειδήσεων και τις ταινίες. Φανταζόμαστε λοιπόν ότι η έκρηξη μπορεί να πετσόκοβε, να τεμάχιζε και να άφηνε ανάπηρους ανθρώπους, αλλά ταυτόχρονα παρόμοιες εικόνες μας έρχονται στο νου μόνο από κάπου ‘μακριά’, από άλλα σημεία του πλανήτη.
Μόνο που εγώ δε γράφω για να κάνω επίδειξη ούτε στρατιωτικών γνώσεων ούτε για να κάνω κριτική αφ’υψηλού. Αλλά για να τονίσω ότι μένοντας σε έναν ανεστραμμένο φετιχισμό της βίας χάνουμε την πολιτική ουσία της φράσης ‘θέλανε νεκρούς’.
Χάνουμε, ή μάλλον αφήνουμε να περάσει έτσι το γεγονός ότι είμαστε ανά πάσα στιγμή αναλώσιμοι. Το αν αφήσουμε τα κόκκαλά μας σε μια οικοδομή, στα ναυπηγεία, στην Πέτρου Ράλλη, σε ένα στρατόπεδο, σε ένα κελί, ή στην Μεσολογγίου ένα Σαββατόβραδο προσδιορίζεται βέβαια από τη θέση μας μέσα σε αυτήν την ιεραρχημένη κοινωνική οργάνωση. Δείχνει όμως για ακόμα μια φορά και με τον πιο κυνικό τρόπο ότι αυτός ο χιλιοειπωμένος κοινωνικός και ταξικός ανταγωνισμός δεν είναι ένα τσιτάτο, ένας βερμπαλισμός άνευ νοήματος. Είναι η συνθήκη μέσα από την οποία προερχόμαστε και μέσα στην οποία ζούμε. Και τα χαρακτηριστικά της είναι πολεμικά με την ευρεία, ενίοτε και με την πιο στενή σημασία του όρου. Και για όσους το ‘ξεχνάνε’ και παραμυθιάζονται με καραμέλες του τύπου ‘καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται’, αυτοί που οργανώνουν τις ζωές μας και τα τσιράκια τους είναι εκεί για να το υπενθυμίζουνε. Γιατί φαίνεται ότι η ροζ αριστερά έχει επιλεκτική μνήμη. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγηθούν τα νιαουρίσματα στα μμε (ναι ναι σε αυτά που κατηγορούν ότι θάψανε το θέμα) και οι κενές περιεχομένου καταδίκες της κυβέρνησης και του παρακράτους;; Παρακράτος και κυβέρνηση...γιατί κάποιοι ιθύνοντες πιστεύουν ακόμα σε ένα άλλο κράτος τύπου κοινωνικό-προστάτη-πατέρα. Και γιατί άλλωστε να μην το πιστεύουν αφού ο λόγος ύπαρξής της θέσης τους οφείλεται στην ύπαρξη μιας σειράς θεσμισμένων διαμεσολαβήσεων των κοινωνικών υποθέσεων; (βασική λειτουργία του κράτους αλλά δεν είναι ώρα για κοινωνιολογίες..)
Επιπλέον, η επίθεση έκανε ακόμα μια φορά ξεκάθαρο το ποιοί είναι κατά βάση στο στόχαστρο: προλετάριοι, μετανάστες και όσοι σηκώνουν κεφάλι.
Από τη στιγμή που όντως συνειδητοποιηθούν συλλογικά τα παραπάνω ζητήματα, τότε αλλάζει ριζικά κι η περαιτέρω δράση μας γιατί ακριβώς καταλαβαίνουμε ποιούς έχουμε απέναντί μας και ποιούς δίπλα μας. Πλέον δεν έχουμε να καταγγείλουμε τίποτα σε κανέναν και ούτε να ζητήσουμε τίποτα, αφού δε δεχόμαστε κανέναν διαμεσολαβητή των υποθέσεών μας.
Ακόμα σημαντικότερα συνειδητοποιούμε ότι το ‘δεν υπάρχει επιστροφή’ που ακουγόταν τον Δεκέμβρη δεν μπορεί να είναι ένα ακόμα τσιτάτο αλλά αφετηρία και πυξίδα για την παραπέρα δράση μας. Προφανώς με καμιά δεκαπενταριά τεμαχισμένα άτομα πίσω δύσκολα υπάρχει επιστροφή στην ομαλότητα. Το θέμα όμως είναι να μη φτάσουμε εκεί για να το αντιληφθούμε. Να μη χρειαστεί να γευτούμε το αίμα μας για να καταλάβουμε ότι ο κοινωνικός πόλεμος δεν είναι ένα εναλλακτικό lifestyle στα Εξάρχεια.
βρίσκομαι να συμφωνω εν μέρει με τον "αναδρομικό" σκεπτικισμό σου.όμως πέρα από την συνειδητοποίηση,που προσπαθείς να θέσεις ως βασική αρχή για κάθε ενέργεια.δεν διακρίνω να προτείνεις που πρέπει να μας οδηγήσει.ποιο είναι αυτό το παραπέρα, που θα μας βγάλει απ τον "Αυτοματισμό"?
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, έχει ένα ύφος σαν να γνωρίζει ήδη τη λύση, και δε μας τη λεει και μας να ξέρουμε. Μάλλον, δεν είναι μια συγκεκριμένη πράξη αλλά ένα συναίσθημα... οτι η εξίσωση δεν είναι άλυτη. Ως προς τα περί «αυτοματισμού», το τι γίνεται τώρα, το τι μπορεί να γίνει στη συνέχεια ούτε εγώ έχω λύσεις vassia444. Την αμηχανία μας μοιραζόμαστε στα μπλογκάκια μας. Ανέβασα το κείμενο του albaboy γιατί πριν το διαβάσω ένοιωθα ότι έχω όλους τους πλανήτες ανάδρομους. Διαβάζοντας τα αναδρομικά του ένοιωσα μετά από καιρό αλληλεγγύη με κάποιον. Ότι κάποιος που ίσως διάβασε το προχθεσινό μου κείμενο, συνέχισε τις σκέψεις μου και κάπου τις διόρθωσε. Ως προς τις προτάσεις για δράση και δημιουργία ξέρω ότι δε παίζει να τις βρω έτοιμες σερφάροντας στο ίντερνετ. Μια τέτοια άγρια κριτική, που δε κρατάει πισινή, είναι το καλύτερο που μπορώ να ελπίζω.
ΑπάντησηΔιαγραφή