Η αρχή και το τέλος της αστυνομίας

Στο Γρηγόρη, τον ευγενή δάσκαλο

Κάθε διακυβέρνηση συγκροτείται και λειτουργεί σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο, δε μπορούμε να τη παρατηρούμε σαν να υπήρχε πάντα ή σαν να σχετίζεται μόνο με αφηρημένες ιδέες. Η αστυνομία, ως θεσμός, δεν υπήρχε πάντα, και προφανώς κάποια στιγμή θα σταματήσει να υπάρχει.
Την εποχή του Μακιαβέλι, για κάποιους λόγους, η εξουσία προβληματοποιείται και το κοινωνικό πρωτοσυγκροτείται σε μια Ευρώπη που ήταν μέχρι τότε πλήρως αδιάφορη για τον γενικό πληθυσμό, που το μόνο που ένοιαζε τους ισχυρούς της ήταν τα εξωτερικά σύνορα. Αυτός ο πληθυσμός που υπήρχε μόνο σαν αντικείμενο εκμετάλλευσης άρχισε να ελέγχεται μέσα από δυνάμεις διατήρησης της ευημερίας. Αυτές οι δυνάμεις μας λέει ο Φουκώ, ονομάζονταν τότε "δυνάμεις της αστυνομίας", μάλιστα ο αγαπητός στην Ελλάδα Μπεκαρία είχε ένα μάθημα πολιτικής οικονομίας της Αστυνομίας. Έτσι, οι ισχυροί ενδιαφέρονται για το πληθυσμό και επιτρέπουν τη διαμόρφωση μιας σειράς διαχειριστικών «λόγων» στους οποίους ο πληθυσμός βρίσκεται στο κέντρο, αναγνωρίζεται ως υπαρκτός πέραν των εισπρακτικών αρχών. Οι μηχανισμοί αυτοί που γεννιούνται αναλαμβάνουν τη διευθέτηση, την εναρμόνιση και τον συντονισμό της δράσης. Οι μάζες ενορχηστρώνονται.
Οι επιστήμες αυτές της αστυνομίας, όπως διδάσκονται στα πανεπιστήμια, συγκροτούνται στο κρατικό μόρφωμα και επιβάλλονται στους πληθυσμούς είναι οι ακόλουθες:
ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ
ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Αυτές οι τρεις πρακτικές είναι αλληλοεξαρτώμενες και αναγκαίες για τον «αστυνομικό» έλεγχο του γενικού πληθυσμού. Η άλλη όψη της πρωταρχικής επισώρευσης και η επιβεβαίωση ότι τα όρια του τι συγκροτεί συλλογική βία δεν είναι τόσο στενά όσο εμφανίζονται.
Η αστυνομία όπως τη ξέρουμε εμφανίζεται μαζί με τη μαζικοποίηση των φυλακών και γύρω απ’ αυτές. Γρήγορα όμως ο απόλυτος άρχοντας χρησιμοποιεί το γοητευτικό αυτό παιχνίδι για τον έλεγχο όλο και περισσοτέρων πράξεων με σκοπό τον πλήρη έλεγχο και την απόλυτη πειθαρχία. Πως θα διατηρηθεί λοιπόν αυτός ο επικερδής μηχανισμός χωρίς το έγκλημα, το οποίο καθίσταται αναγκαίο, και χωρίς το αίσθημα του φόβου που κάνει αυτό το χοντροκομμένο σώμα ανεκτό στο γενικότερο πληθυσμό.