Πιστεύω εις ένα Θεόν, Πατέρα παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων.Και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον Υιόν του Θεού τον Μονογενή, τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων΄
Φως εκ φωτός Θεόν αληθινόν, εκ Θεού αληθινού, γεννηθέντα ου ποιηθέντα, ομοούσιον τω Πατρί, δι' ου τα πάντα εγένετο.
Τον δι' ημάς τους ανθρώπους και διά την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπίσαντα. Σταυρωθέντα τε υπέρ ημών επί Ποντίου Πιλάτου, και παθόντα και ταφέντα.
Και αναστάντα τη τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς.
Και ανελθόντα εις τους ουρανούς, και καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός.
Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς, ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος.
Και εις το Πνεύμα το Άγιον, το κύριον,το ζωοποιόν,το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον,το λαλήσαν διά των Προφητών.
Εις μίαν αγίαν, καθολικήν, και αποστολικήν Εκκλησίαν.
Ομολογώ έν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών.
Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών.
Και ζωήν του μέλλοντος αιώνος.
Αμήν.
ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΑΣΑΝ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΣΤΗΘΙΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΤΗ ΤΑΞΗ.
Και ζωήν του μέλλοντος αιώνος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι ειχα τραβηξει για να το μαθω δε μπορεις να φανταστεις. Πιο ευκολα εμαθα την προπεδια...
ΑπάντησηΔιαγραφήυπερ αγώνος μακαριστού Οδυσσέος και γερόντος ποδηλάτιστου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΟΥΖΟΥ
Πιστεύω εις ένα Ποιητήν εκτός ουρανού / φυγάς θεόθεν και αλήτης, Εμπεδοκλής / και επί της γης / εξόριστος πάνω στη γη κ.λ.π. του Βωδελαίρου/.
Πιστεύω εις ένα Υπολογιστήν εντός κεραυνού και δια της ύλης.
Υποφέροντας άχραντα /ουσιαστικόν / ο Ποιητής ανατείνεται βραδυφλεγής αυτόχειρας εξυπακούοντας πολύωρους ύπνους.
Τα υποψήφια λάθη λιγοστεύοντας.
Ορατών τε πάντων και αοράτων ιερουργώντας την αποκρομμύωση.
Ο Ποιητής έχει τίποτα / βλέπε τους αναχωρήσαντες /.
Πιστεύω εις ένα Ποιητήν που λέει: η τρέλα μ' αρέσει∙ γελοιοποιεί την ύπαρξη∙ ας ανάψω απ' τη μάνα μου.
Συνταχτικό δεν το γνοιάζεται στην προσταγή της μουσικότητας. Μαζί και μ' άλλες ακόμη λευτεριές, και τα νυ παίζονται κατά την έννοια ήχος οπουδήποτε. Π.χ. τον χειμώνα εδώ, το χειμώνα εκεί∙ δε θά 'ρθει – δεν θα καταλαγιάσουμε, κ.λ.π. κ.λ.π.
Ο Ποιητής γυμνάζει τη σκέψη σε απογύμνωση.
Κι αν είναι έλληνας οφείλει να σπουδάζει πάντοτε της Αττικής τη λεπτότητα, σε φως, βουνά, χωράφια και θάλασσα.Διδάσκει γλώσσα η λεπτότητα τούτη.
Κι αν είναι βαθιά πεπρωμένος ο Ποιητής εκφράζει το ανεξήγητο του εξηγητού∙ τυγχάνει νόμιμος διάδοχος του επιστήμονα και προκάτοχός του.
Στον αφρό δεν έχει διάρκεια∙ στο πατοκάζανο μαίνεται ο Ποιητής.
Φλογοδίαιτος και ποτέ ξελυτρωμένος.
Ο Ποιητής κάποτε πρέπει να λέει: μεγάλη κατανάλωση παρουσίας – γενείτε και λίγο μοναξιάρηδες!
Ο Ποιητής είναι αμφίφλοξ.
Επιδέχεται θανάτους και αναστάσεις.
Ακροθωρίζει και υπάρχει σε ξαφνοκοίταγμα.
Είναι ουραγός της μητέρας.
Ανέσπερος από ηλικία.
Πιστεύω εις ένα Ποιητήν που λέει: να συμπέσουν οι αγνότητες. Μέχρι την Κόρινθο του Σύμπαντος ή μακρύτερα.
Σε ανώτερη απελπισία.
Σε φαεινότερη πεμπτουσία.
Σε μιαν αίσθηση που πτηνούται.
Συγχωρώντας τους πάντες.