Ο ήρωας μου, Μιχαήλ Δεκλερής.

Δυστυχώς, τα προβλήματα του περιβάλλοντος, χρόνο με το χρόνο θα γίνονται όλο και πιο έντονα, όλο και πιο ζωτικά. Ανάμεσα στην αδιαφορία του παρελθόντος και τους μουτζαχεντίν που θα γεννήσει η επιτακτικότατα του ζητήματος στο μέλλον (τους αναμένουμε με χαρά τους βαρβάρους) πρέπει να βρεθούν οι αναγκαίες άμεσες δράσεις και να γίνει όσο είναι καιρός μια αποτίμηση των ζητημάτων αυτών με ψυχραιμία και σοβαρότητα. Γι’ αυτό του το έργο, το θεωρητικό και πρακτικό, στις επόμενες γενιές η αναγνώριση της προσωπικότητας του Μιχαήλ Δεκλερή θα έρθει σαν φυσικό φαινόμενο (δυστυχώς τότε θα μας προκαλεί εκείνη την απέχθεια της παγιωμένης ιστορικής κατασκευής που προκαλεί αυτές της μέρες η ψηφοφορία του Σκάι για τον σημαντικότερο Έλληνα).
Στα όσα θα ειπωθούν γι’ αυτή τη περίεργη περίπτωση, που έρχεται από το μέλλον θα ήθελα να ρίξω από τώρα λίγο φως. Γιατί ο Δεκλερής ήταν για μένα, από τα φοιτητικά μου χρόνια, ένα ηρωικό πρότυπο, κάποιος που ενώ συγκέντρωνε τα πυρά όλων των εξουσιαστικών μηχανισμών, παραμένει άγνωστος γιατί αρνούνται να αναφερθούν σ’ αυτόν και να κάνουν γνωστή την ύπαρξη του. Ο Δεκλερής υπήρξε κάποιος που βρέθηκε σε μια υψηλή θέση εξουσίας και κατάφερε να στρέψει ολόκληρο το σύστημα εναντίον του και να αναθεωρηθεί το ίδιο το σύνταγμα της χώρας προκειμένου να αντιμετωπιστεί η περίπτωση του. Απλώς και μόνο επειδή έμενε πιστός στις αρχές του. Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που θαύμασα ένα άτομο τόσο θεσμικό:
Αξιοσέβαστο μέλος της μεγαλοαστικής κοινότητας και των ακαδημαϊκών κύκλων, σπούδασε νομικά και κοινωνικές επιστήμες στα Πανεπιστήμια Αθήνας, Λονδίνου και Yale των Η.Π.Α. Έγινε μέλος του Συμβουλίου της Επικρατείας από το 1958 μέχρι το 1999. Το έργο του γίνεται, με μια έννοια επαναστατικό όταν αναλαμβάνει τη προεδρία του Ε΄ τμήματος του ΣτΕ, και συγκέντρωσε την ανώτατη αρμοδιότητα για όλα τα ζητήματα του περιβάλλοντος. Σιγά σιγά με τις αποφάσεις του χτύπησε τη γενικευμένη τσιμεντοποίηση της χώρας. Γρήγορα παγιοποίησε μια πρωτοποριακή νομολογία σ’ αυτά τα θέματα μέσα από την πιστή εφαρμογή των συνταγματικών αρχών με τις οποίες συγκρούονταν όλοι οι σχετικοί νόμοι. Μέσα από τη συνταγματική του ερμηνεία διαμόρφωσε ένα δίκαιο βιώσιμου ανάπτυξης που προστάτευσε και προστατεύει το φυσικό περιβάλλον χωρίς συμβιβασμούς.
Δε περιορίστηκε σ’ αυτό το έργο στο συμβούλιο της επικρατείας, μέσα από οργανισμούς, επιτροπές, πανεπιστήμια και από όπου μπορούσε πάλεψε για τις αρχές του. Εγινε γνωστός ως ο πράσινος δικαστής και προκάλεσε τόσο μίσος στη κεντρική εξουσία που σε κάθε συνταγματική αναθεώρηση προσπαθούσαν να του αφαιρέσουν την ανώτατη αρμοδιότητα για θέματα περιβάλλοντος, ειδικά όταν προέκυψαν οι ολυμπιακές υποχρεώσεις τσιμεντοποίησης της αττικής. Τελικά με τη τελευταία αναθεώρηση το πέτυχαν. Το άρθρο 24 για την προστασία των δασών σχεδόν καταργήθηκε και το 5ο τμήμα, όπως και κανένα άλλο, δε βγάζει πια τελεσίδικη απόφαση για τίποτα αν δε συμφωνεί η πολιτικά ελεγχόμενη ολομέλεια. Αλλά έτσι κι αλλιώς ο Δεκλερής είχε αποχωρήσει από την προεδρία του 5ου τμήματος, το οποίο όμως τηρεί ακόμα στο ακέραιο τη νομολογία του και η πολιτική του κληρονομιά βαραίνει τις αποφάσεις τόσο της ολομέλειας όσο και ολόκληρου του κράτους θέλω να ελπίζω. Αν ο κρατικός μηχανισμός της χώρας, που είναι σήμερα πλήρως απονομιμοποιημένος, επιθυμεί να διατηρίσει κάποιο ρόλο μετά την κρίση και να κερδίσει λίγο σεβασμό, θα όφειλε να διαφοροποιήσει πλήρως το προφίλ του και να αναδείξει τον Δεκλερή στην ανώτατο πολιτιακό αξίωμα.

http://www.openmag.gr/?p=939
http://naftilos.blogspot.com/2008/09/blog-post_8485.html

Ως προς το σημερινό δημοσίευμα του κυρίου Πρετεντέρη ότι οι κρίσεις που κάνει η δικαστική εξουσία οφείλουν να είναι καθαρά νομικές, δηλαδή να εφαρμόζουν το νόμο χωρίς να σκέφτονται και ότι οι πολιτικές αποφάσεις πρέπει να παίρνονται μάλλον μόνο από αυτούς που χρηματοδοτούν τα ολοκληρωτικά του παραληρήματα, η ιστορία ίσως συγκρατήσει την ύπαρξη του ως εξέχουσα περίπτωση κοινωνικού μίσους και ανορθολογικής προπαγάνδας.