Δε θέλω παιδιά να σας χαλάσω τη χαρά και τη διασκέδαση. Ξέρω ότι γουστάρετε τρελά και περνάτε μούρλια. Αλλά κάτι δε μου πάει καλά στον πρόσφατο υπερ-ακτιβισμό των Εξαρχείων. Είναι ιδέα μου ή μήπως το αντεξουσιαστικό κίνημα έχει μετατραπεί σε μια νότα χαράς και διασκέδασης στη γκρίζα πόλη;
Το οικολογικό έχει πάρει σίγουρα κεφάλι, και οι εκδηλώσεις έχουν να κάνουν με χιούμορ, με χορό και με ξεφάντωμα. Θα μου πείτε, «και είναι κακό αυτό; Ίσως το μόνο κακό να είναι η κατάθλιψη σου, να πας αλλού να κλάψεις». Δε θέλω να χαράξω μια μανιχαϊστική γραμμή και να πω ότι από τη μια μεριά είναι η αρνητικότητα, η θλίψη, η αναρχία και από την άλλη η θετικότητα, οι χαζοχαρούμενοι, οι υπήκοοι, αυτό θα ήταν απλοϊκό και λανθασμένο. Εξάλλου, κατάθλιψη μάλλον δεν έχω και το γέλιο γενικά το εκτιμάω αφάνταστα (εξάλλου έχω περάσει τα τελευταία χρόνια παρακολουθώντας φανατικά το comedy central). Αλλά άλλο πράγμα το να περνάμε καλά και άλλο η κατάφαση του αστικού πλαισίου. Οι πραγματικοί προλετάριοι αυτής της πόλης, οι νέοι που προσπαθούν όντως να περάσουν με 600 ευρώ (και όχι αυτοί που περνάνε με 600+1000 από τον μπαμπάκα), δε μπορούν να ταυτιστούν με αυτές τις δράσεις. Αυτοί που αγκομαχούν να ανταπεξέρθουν στην εργασιακή πίεση δε γίνεται να επικρίνονται και να παίρνουν απουσίες από τους συντρόφους τους που δε πήραν τα βουνά με αυτούς και τον Σκάι. Αυτούς που οφείλει να υποδέχεται ένας αντεξουσιαστικός χώρος, είναι αυτοί που γνώρισαν τη πιο φρικτή πλευρά της εξουσίας, αυτούς που τα ψυχικά τραύματα δε τους επιτρέπουν να πηγαίνουν σε γιορτές και πανηγύρια, αλλά είναι και για αυτούς και για μας, επιτακτική ανάγκη να ακουστεί η μαρτυρία τους, κάποιος να μοιραστεί τη σιωπή τους. Επίσης, δε γίνεται όλοι οι χώροι των Εξαρχείων να έχουν γίνει φιλικοί προς τις οικογένειες. Ή δε γίνεται να μην ακούω πουθενά κριτική παρά παροτρύνσεις για μαζικότητα σε πράγματα που τα περισσότερα θα μπορούσε να τα είχε οργανώσει και ο Λαμπράκης. Δε γίνεται τέλος να έχουμε απαρνηθεί τόσο έντονα την σοβαρότητα, τη συνέπεια και την αξιοπρέπεια μας παιδιαρίζοντας όλη μέρα. Η αναρχική υπόθεση είναι κάτι πολύ σοβαρό και κρίσιμο, στα χέρια του έχει τις εναπομείνασες ελπίδες "ότι η φρίκη δε θα έχει τον τελευταίο λόγο". Δε μπορούμε απλώς να αφεθούμε σε μια διασκέδαση θεματικού πάρκου Εξαρχείων. Ας σοβαρευτούμε και λίγο γιατί στο τέλος θα ξεχάσουμε ότι η φρίκη είναι παντού, και πέραν των Εξαρχείων αυτή η φρίκη γίνεται πραγματική σύντροφοι.
Σε τελική ανάλυση το ζήτημα που θέλω να θέσω δεν είναι η ποιότητα των συναισθημάτων όσο η επικράτηση ενός αστικού πλαισίου οργάνωσης και συμπεριφοράς εντός του αντεξουσιαστικού χώρου, που είναι φυσικό επακόλουθο της μαζικοποίησης του μετά το Δεκέμβρη. Μια άκριτη θετικότητα, σαν ένα χαμογελαστό κορίτσι που το χαζεύουμε χωρίς να έχουμε προσέξει ότι δε πάρει πουθενά χωρίς το τέρας του υπάρχουντος συστήματος. Ένα τέρας που θα φροντίζει διαρκώς να ματαιώσει την εκπλήρωση.
Το οικολογικό έχει πάρει σίγουρα κεφάλι, και οι εκδηλώσεις έχουν να κάνουν με χιούμορ, με χορό και με ξεφάντωμα. Θα μου πείτε, «και είναι κακό αυτό; Ίσως το μόνο κακό να είναι η κατάθλιψη σου, να πας αλλού να κλάψεις». Δε θέλω να χαράξω μια μανιχαϊστική γραμμή και να πω ότι από τη μια μεριά είναι η αρνητικότητα, η θλίψη, η αναρχία και από την άλλη η θετικότητα, οι χαζοχαρούμενοι, οι υπήκοοι, αυτό θα ήταν απλοϊκό και λανθασμένο. Εξάλλου, κατάθλιψη μάλλον δεν έχω και το γέλιο γενικά το εκτιμάω αφάνταστα (εξάλλου έχω περάσει τα τελευταία χρόνια παρακολουθώντας φανατικά το comedy central). Αλλά άλλο πράγμα το να περνάμε καλά και άλλο η κατάφαση του αστικού πλαισίου. Οι πραγματικοί προλετάριοι αυτής της πόλης, οι νέοι που προσπαθούν όντως να περάσουν με 600 ευρώ (και όχι αυτοί που περνάνε με 600+1000 από τον μπαμπάκα), δε μπορούν να ταυτιστούν με αυτές τις δράσεις. Αυτοί που αγκομαχούν να ανταπεξέρθουν στην εργασιακή πίεση δε γίνεται να επικρίνονται και να παίρνουν απουσίες από τους συντρόφους τους που δε πήραν τα βουνά με αυτούς και τον Σκάι. Αυτούς που οφείλει να υποδέχεται ένας αντεξουσιαστικός χώρος, είναι αυτοί που γνώρισαν τη πιο φρικτή πλευρά της εξουσίας, αυτούς που τα ψυχικά τραύματα δε τους επιτρέπουν να πηγαίνουν σε γιορτές και πανηγύρια, αλλά είναι και για αυτούς και για μας, επιτακτική ανάγκη να ακουστεί η μαρτυρία τους, κάποιος να μοιραστεί τη σιωπή τους. Επίσης, δε γίνεται όλοι οι χώροι των Εξαρχείων να έχουν γίνει φιλικοί προς τις οικογένειες. Ή δε γίνεται να μην ακούω πουθενά κριτική παρά παροτρύνσεις για μαζικότητα σε πράγματα που τα περισσότερα θα μπορούσε να τα είχε οργανώσει και ο Λαμπράκης. Δε γίνεται τέλος να έχουμε απαρνηθεί τόσο έντονα την σοβαρότητα, τη συνέπεια και την αξιοπρέπεια μας παιδιαρίζοντας όλη μέρα. Η αναρχική υπόθεση είναι κάτι πολύ σοβαρό και κρίσιμο, στα χέρια του έχει τις εναπομείνασες ελπίδες "ότι η φρίκη δε θα έχει τον τελευταίο λόγο". Δε μπορούμε απλώς να αφεθούμε σε μια διασκέδαση θεματικού πάρκου Εξαρχείων. Ας σοβαρευτούμε και λίγο γιατί στο τέλος θα ξεχάσουμε ότι η φρίκη είναι παντού, και πέραν των Εξαρχείων αυτή η φρίκη γίνεται πραγματική σύντροφοι.
Σε τελική ανάλυση το ζήτημα που θέλω να θέσω δεν είναι η ποιότητα των συναισθημάτων όσο η επικράτηση ενός αστικού πλαισίου οργάνωσης και συμπεριφοράς εντός του αντεξουσιαστικού χώρου, που είναι φυσικό επακόλουθο της μαζικοποίησης του μετά το Δεκέμβρη. Μια άκριτη θετικότητα, σαν ένα χαμογελαστό κορίτσι που το χαζεύουμε χωρίς να έχουμε προσέξει ότι δε πάρει πουθενά χωρίς το τέρας του υπάρχουντος συστήματος. Ένα τέρας που θα φροντίζει διαρκώς να ματαιώσει την εκπλήρωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου