Ιβανομπρουνετισμός, ο σχιζοειδής

Ivan Brunetti, Schizo #1 1985

ποτέ δεν είναι αργά για ένα καλό κυνήγι... της αλήθειας

From The Times

October 29, 2009

The Boere and Demjanjuk trials are about the truth, not punishing old men

Roger Boyes

Hunting Nazis has always needed special skills: a command of international law, a precise sense of the logistics of the Holocaust, a

nose for archival discovery and the readiness to wear down shoes in pursuit of a suspect.

This rare breed seems to be close to extinction.

Public interest is waning and funding is very limited. Simon Wiesenthal, the original Nazi-hunter, operated out of a cramped office in Vienna and conditions have, if anything, become more difficult as his successors struggle to convince a sceptical public that it is morally justified to pursue old criminals to the end of the world.

Two Second World War trials in a month, therefore, are important. The case of Heinrich Boere, now on trial in Aachen, will expose not only the activities of hit squads in occupied countries but also flush out some of the remarkable bureaucratic obstacles that were thrown up by the German judiciary over half a century to prevent him being put in the dock.

The post-war West German justice machine was often very protective of Nazis; indeed, many of the detectives signed up by the West German state had learned their craft in the Third Reich. It takes determination to break through decades of institutional indifference or outright hostility and bring a wartime murderer to justice. That is the measure of the achievement of Ulrich Maass, the prosecutor in

the Boere case who is based at one of the few remaining investigative centres into Nazi-era crimes.Outside Germany the most high profile Nazi hunter is Efraim Zuroff of the Simon Wiesenthal Centre, who has spent the past few years on Operation Last Chance, presenting dossiers on suspects to the governments of the Baltic States, the Balkans and elsewhere, urging action before the defendants are too infirm to be tried. His list of suspects is topped by Albert Heim, the “Doctor Death” of Mauthausen concentration camp, aged 95 if is still alive. Both Mr Boere and John Demjanjuk figure high on his list, too.

The Demjanjuk trial, to start in Munich on November 30, is critical.

It will try to establish the guilt of a concentration camp guard who prodded Jews into gas chambers. Surviving witnesses are old and frail; some were children when the crimes were committed. How does that work within the modern judicial system? What rhetorical tools will the Demjanjuk defence use to demolish witness testimony? What if the evidence is insufficient for a conviction? What kind of signal would the freeing of Mr Demjanjuk send to those on the far Right who already argue that the Holocaust is a fiction? And, if there are convictions, sceptics ask, what will be achieved by putting two old men behind bars?The last question is the easiest to answer. It is the pursuit of truth that counts, not the nature of

the punishment.

It has never been more essential to explain to a wider public the mechanics of mass murder: how orders are given and interpreted, how a sense of duty can mutate into killing someone. There is also a powerful moral obligation to demonstrate that killers, in or out of uniform, should be held responsible for their actions. These are fundamental lessons.

Nazi hunters are not redundant. They are essential in stirring memory and in setting civilisation’s boundaries. That is why the trials are important — and why reporters must sit through them.

fysika kai gia ola ftaine oi Voulgaroi (patir kai ios)

Λες και δεν υπήρξαν μηχανισμοί που κίνησαν τις μηχανές και τις ψυχές. Λες και δεν υπήρξε η απόφαση να θάψουν στα πτώματα την ουτοπία. Οι πολιτικές δυνάμεις συσκέπτονται με τις συμμαχικές.

Οι Άγγλοι είναι ήδη εδώ και πληρώνουν με το κεφάλι. Και η ιστορία θα πληρώνει για χρόνια στη σιωπή. Η ελευθερία θα μείνει κρυμμένη στα υπόγεια των νέων πολυκατοικιών που ανεγείρονται. Για να κηρύττει τώρα την ελευθερία της μια γραφική τέχνη γραφείων. Οι ιστορικοί συσκέπτονται ακόμα για ισορροπίες.

Λες και στη ζωή πρέπει πάντα να κρατάμε ισορροπία ανάμεσα σε θήτες και θύματα Λες και δεν ήταν συγκεκριμένοι αυτοί με το συγκεκριμένο βλέμμα. Μετά την ήττα του φασισμού.

Φασίστες σε συσκέψεις

με φασίστες.
Μα πως να συσκεφτείς όταν στο διπλανό δωμά κάποιος ουρλιάζει κλαίγοντας; Πιο σιγά αδερφέ μου. Ίσως έγιναν λάθη αδέρφια. Μα οι λέξεις δεκεμβριανά και φασισμός και καταστολή και επικήρυξη κεφαλών ανήκουνε στο μακρινό και ξεχασμένο παρελθόν.

Μα εμένα τα αδέρφια μου είναι κοντά μου και τα καταλαβαίνω στο σκοτάδι. Μπορώ να δω ακόμα στη σκοτεινή αίθουσα τις πολιτικές και τις κοινωνικές συγκρούσεις. Και τα συμφέροντα συγκεκριμένα. Και οι συσκέψεις συγκεκριμένες.

Και οι καλλιτέχνες, κάνοντας ότι πίνουν τσάι στη Ραφήνα σε μινιατούρες, αποφασίζουν παίζοντας να κάνουν τους μεγάλους. Όπως έγραψε η Ελένη Βουλτσίδου, "λες και όπως ξυπνήσαμε ένα πρωί, μετρηθήκαμε με τους φίλους μας και είπαμε: «Παίζουμε πόλεμο;»."

ΥΓ: Έγραψα τους συνειρμούς μου χωρίς να είμαι βέβαιος τι έγραφα. Ανέβασα το κείμενο, και μετά από 30 δευτερόλεπτα ακούω στη τηλεόραση των υπουργό που μας πουλάει προστασία (για να τα σκάει σε χαφιέδες) να λέει:

«Έχουμε πόλεμο, τα πράγματα έχουν ξεφύγει από κάθε λογική, θα πολεμήσουμε».

Οι Αγγλοι λοιπόν και πάλι σε συσκέψεις με τη κυβέρνηση. Περιμένουμε το σίκουελ του Παντελή.

Τον αδελφό μας, Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ

Του Niko Ago, nago@otenet.gr από την Αυγή

Τον βρήκα στο σπίτι τους στη Νίκαια. Μέσα σε λίγα τετραγωνικά, σε ένα μικρό δωματιάκι, ούτε τρία επί τρία, μαζεμένοι πολλοί συμπατριώτες του. Συγχωριανοί και άγνωστοι. Όλοι θρηνούσαν. Εκείνο το δωμάτιο - τάφος, όπου είδε τον αδελφό του νεκρό. Ο ίδιος είναι μόλις 18 χρόνων. Έκανε για να έρθει από το Πακιστάν 35 ημέρες. Πότε με τα πόδια και πότε με αυτοκίνητα. Μόνο με τα πόδια ταξίδεψε δεκαπέντε μέρες. Ήθελε να φύγει μακριά από τα βάσανα και τις κακουχίες. Δέκα αδέλφια είναι εκεί, στο μακρινό του χωριό, και δύσκολα μπορούσε να ζήσει. Ο αδελφός είχε φύγει πριν πεντέμισι χρόνια.

«Ούτε καν τον γνώρισα όταν τον πρωτοείδα. Τον είχα πεθυμήσει πολύ! Ήταν το είδωλό μου. Και τον είδα να τον σακατεύουν μπροστά στα μάτια μου. Εκείνο το βράδυ ο Μοχάμεντ είχε κουραστεί πολύ. Μαζί είχαμε πάει στην οικοδομή. Εμείς θέλαμε να μείνουμε κι άλλο το βράδυ. Μιλούσαμε και γελούσαμε. Εκείνος ήθελε να κοιμηθεί. Ξάπλωσε κατά τις δώδεκα η ώρα και αμέσως έκλεισαν τα μάτια του.Εκεί, κοντά στη μία και μισή, ενώ είχαμε αφήσει την πόρτα μισάνοιχτη για να φύγει ο καπνός, σταμάτησαν με θόρυβο αυτοκίνητα. Με κουκούλες και κράνη μπήκαν μέσα αρκετοί άνθρωποι. Δεν καταλαβαίνω ελληνικά για να ξέρω τι είπαν. Μετά έμαθα πως ζητούσαν εκείνον. Χωρίς να μιλήσουν, έσβησαν το φως μας και άρχισαν να μας χτυπούν αδιάκριτα. Με κλωτσιές και μπουνιές. Ο αδελφός μου ξύπνησε μέσα σε εφιάλτη. Κανένας μας δεν ήξερε τι είχε γίνει.Αφού άναψαν το φως, ρώτησαν ποιος από μας έχει ένα κομμένο δάχτυλο. Δάχτυλο κομμένο είχε ο αδελφός μου, που είχε ένα ατύχημα στη δουλειά του. Αφού τους είπε πως είναι εκείνος, τον έριξαν κάτω με κλωτσιές και μπουνιές, τον γύρισαν μπρούμυτα και του έβαλαν χειροπέδες. Από το πόδι τον τράβηξαν μέχρι έξω στο αυτοκίνητο. Το κεφάλι του χτύπησε αρκετές φορές στο τσιμέντο και στις σκάλες. Ένας από αυτούς γύρισε, μας διέταξε να κατεβάσουμε τα κεφάλια μας και μας είπε να μην βλέπουμε, αλλά και να μην πούμε τίποτα....Δεν κοιμηθήκαμε το βράδυ. Ούτε την επομένη, ούτε όμως και την μεθεπομένη μπορούσαμε. Δεν ξέραμε καν πού τον έχουν τον αδελφό μου.Τον κράτησαν τέσσερις μέρες στο κρατητήριο κι εκεί τον βασάνισαν φρικτά. Ο ίδιος μάς είπε ότι τον κρατούσαν δεμένο πισθάγκωνα όλες τις ημέρες. Τον κρατούσαν κρεμασμένο με τα χέρια πίσω. Του έκαναν ηλεκτροσόκ και αυτό εύκολα μπορούσε να το δει ο καθένας. Τα χέρια του και τα πόδια του είχαν όλα τα σημάδια της φρίκης των βασανιστηρίων. Τον είδε κι ένας συμπατριώτης μας με τα μάτια του».Εκεί παρεμβαίνει ο Πακιστανός που έχει δει τον Μοχάμεντ στο τμήμα: "Τον είδα με τα μάτια μου. Μια μέρα που τον σέρνανε σχεδόν από τους ώμους και εκείνος απλά ακουμπούσε τα πόδια στο έδαφος. Ήταν ένα κουρέλι, δεν έμοιαζε με άνθρωπο. Με είχαν στο απέναντι κρατητήριο. Τον ρωτούσαν για κάποιον άλλον κι εκείνος δεν απαντούσε. Μάλλον, έτσι όπως τον είδα, δεν μπορούσε κιόλας. Τον είχαν καθισμένο σε μια καρέκλα και το κεφάλι του έγερνε από την άλλη. Απλά ανέπνεε. Δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν μαζί του και τον πήραν, σχεδόν σερνόμενο, και τον έβαλαν στο κελί του".Συνεχίζει ο αδελφός του: "Στο δικαστήριο που τον πήγαν μετά από τέσσερις ημέρες, ο συμπατριώτης μας, που υποτίθεται ότι τον είχε κατηγορήσει, αναίρεσε. Δεν γνώρισε στο πρόσωπό του αυτόν που κατηγορούσε. Και τότε τον άφησαν ελεύθερο. Του έδωσαν ένα χαρτί που έγραφε ότι σε ένα μήνα πρέπει να φύγει από την Ελλάδα. Γύρισε στο σπίτι, αλλά δεν ήταν πια ο ίδιος. Ένα παιδί εικοσιπέντε ετών που δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Δεν πήγε στη δουλειά του πια... Φοβηθήκαμε πολύ, αλλά μας έδινε κουράγιο. Θα φύγει, έλεγε, ο πόνος από το ηλεκτροσόκ και θα γίνω καλά. Με αυτή την ελπίδα μέναμε κι εμείς. Μα βλέπαμε ότι δεν γινόταν καλά. Στο νοσοκομείο δεν μπορούσαμε να τον πάμε, από φόβο. Δεν είχαμε κανένας μας χαρτιά. Μετά δεν ξέραμε αν θα τον έπιαναν και εκεί. Και έτσι, μέρα με τη μέρα, χειροτέρευε η κατάστασή του. Μέχρι που, μια μέρα, κοιμήθηκε το βράδυ αργά και όταν πήγαμε να τον ξυπνήσουμε είχε παγώσει... Ήταν νεκρός. Και μαζί του πέθανα κι εγώ. Έσβησε το φως μου. Έφυγε, όχι απλά ο αδελφός μου, αλλά ο προστάτης μου...Και πώς να το πούμε στη μάνα μας αυτό το μαντάτο; Η ίδια ήταν στο νοσοκομείο εκείνες τις ημέρες. Στην αρχή της είπαμε ότι είναι άρρωστος. Και μετά από τρεις - τέσσερις μέρες, από συμπατριώτες μας που ζουν εδώ κοντά μας, έμαθε και την αλήθεια. Ήρθε από την Γερμανία ένας θείος μας και πλήρωσε τα έξοδα για τη μεταφορά της σορού του στην πατρίδα. Εμείς δεν είχαμε λεφτά.Δεν θέλω τίποτα από 'δώ και στο εξής. Ούτε και έχω μίσος μέσα μου. Έτσι το είχε γράψει ο Θεός (!), να φύγει νωρίς. Μα δεν θέλω να λένε ότι πέθανε από μόνος του. Τον σκότωσαν τον αδελφό μου. Τον είδα με τα μάτια μου που τον έσυραν σαν σφαγμένο ζώο. Μου είπε ο ίδιος ότι τον βασάνισαν σαν τρομοκράτη. Χωρίς να έχει κάνει τίποτα. Απολύτως τίποτα. Η συμπαράσταση από τους Έλληνες είναι κάτι που δεν περίμενα. Ένα 'ευχαριστώ' από τα βάθη της καρδιάς μου. Την δέχομαι ως φάρμακο για την πληγή που μου άφησε ο αδελφός μου. Βλέπω ότι δεν είμαι μόνος".

οι έξοδοι της Μεσολογγίου

Πορεία διαμαρτυρίας από την πλατεία Εξαρχείων προς τη Βουλή την Πέμπτη 29/10, 6μ.μ.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων Εξαρχείων ενεργοποιείται εδώ και δυο χρόνια σε ζητήματα που αφορούν την ποιότητα της καθημερινής ζωής στη γειτονιά. Ζητήματα όπως η καθαριότητα και η φροντίδα της περιοχής, η συρρίκνωση και υποβάθμιση των ελεύθερων χώρων, η ηχορρύπανση, οι κεραίες κινητής τηλεφωνίας και η συνεχής παρουσία ειδικών δυνάμεων στην περιοχή με ρίψη χημικών, διαρκείς και αναίτιες προσαγωγές και συλλήψεις, ξυλοδαρμούς και χυδαίες προκλήσεις που όχι μόνο δε λύνουν προβλήματα, αλλά δημιουργούν. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τη δολοφονία του μαθητή Αλ. Γρηγορόπουλου από την αστυνομία τον προηγούμενο Δεκέμβρη.

Τις τελευταίες μέρες σε μία γελοία όσο και επικίνδυνη επίδειξη ισχύος στην περιοχή μας οι Ειδικές Δυνάμεις σε συνδυασμό με μονάδες δέλτα κλπ. οργώνουν τα Εξάρχεια προσάγοντας στο τμήμα άτομα που απλώς κυκλοφορούν ή πίνουν το ποτό τους, εκφοβίζοντας και υβρίζοντας χυδαία ανθρώπους κάθε ηλικίας και δη γυναίκες χωρίς κανένα προκάλυμμα. Η κατάσταση την οποία συνεχίζει και εντείνει η πρόσφατα εκλεγμένη κυβέρνηση εις «επίδειξη έργου» έχει δημιουργήσει συναισθήματα αγανάκτησης σε κατοίκους και ανθρώπους που κυκλοφορούν και εργάζονται στα Εξάρχεια, που εμποδίζονται στις καθημερινές τους δραστηριότητες. Πέρα από το γεγονός ότι οι κινήσεις αυτές προσβάλλουν την αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπου, σε τελική ανάλυση ακυρώνουν τη συλλογική προσπάθεια αλλαγής των

όρων της καθημερινής μας ζωής με ένα κλίμα αποδιοργάνωσης και εκφοβισμού που καλλιεργούν. Αποδεικνύεται έτσι περίτρανα ότι οι αστυνομικές δυνάμεις καμία υπηρεσία δεν προσφέρουν στους πολίτες των Εξαρχείων όταν καλούνται να επέμβουν για καθημερινές κλοπές,για παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα ή όταν γίνονται καταγγελίες για εμπόριο ναρκωτικών, επικαλούμενες το «άβατο» το οποίο πολύ εύκολα προσπερνούν όταν κατεβαίνουν ως κομάντο σε «θεαματικές ενέργειες» που (συν)ταράσσουν τη ζωή της γειτονιάς.

Θέλουμε να συνεχίσουμε την προσπάθεια να κάνουμε τα Εξάρχεια ζωντανή, ανθρώπινη και βιώσιμη γειτονιά, με πράσινο, φροντίδα, καθαριότητα, ελεύθερους χώρους και με συνεχείς δραστηριότητες πολιτισμού και συνεύρεσης, θέλουμε τα Εξάρχεια

να συνεχίσουν να είναι μια γειτονιά ελεύθερης έκφρασης και δημιουργικής δράσης. Δεν θα δεχθούμε, λοιπόν, κλίμα εκφοβισμού από οποιαδήποτε κατεύθυνση, πολύ περισσότερο από το κράτος, και επειδή βαρεθήκαμε τα παχιά λόγια προχωρούμε σε στήριξη και δημοσιοποίηση δικαστικής καταγγελίας κατοίκου που συμμετέχει στην Επιτροπή Πρωτοβουλίας και δέχθηκε χυδαία λεκτική επίθεση από διμοιρία ΜΑΤ στην οδό Μεσολογγίου όταν τους ζήτησε να σταματήσουν τη χυδαιολογία και τις προκλήσεις απέναντι σε νεαρούς. Το επόμενο διάστημα θα προχωρήσουμε επίσης σε μηνύσεις για τα χημικά, καθώς και σε άλλες μορφές διαμαρτυρίας, ώστε να μπορέσουμε να υποστηρίξουμε τις κινήσεις μας σε όλα τα επίπεδα, για τη διεκδίκηση και προστασία των κοινωνικών και πολιτικών μας δικαιωμάτων.

Καλούμε όλες και όλους:

σε συμμετοχή και στήριξη συναυλίας μαθητικών μουσι

κών συγκροτημάτων από σχολεία της γειτονιάς στην πλατεία Εξαρχείων, την Παρασκευή 23/10 το απόγευμα

σε μαζικό μοίρασμα του κειμένου μας και ενημέρωση της γειτονιάς το Σάββατο 24/10, 12.00, στη λαϊκή αγορά της Καλλιδρομίου

σε πορεία διαμαρτυρίας από την πλατεία Εξαρχείων προς τη Βουλή την Πέμπτη 29/10, 6μ.μ.

http://exarchia.pblogs.gr

ξαναβγαίνουμε;

Πέρα απ' τ' άστρα είν' η δικιά μας γειτονιά
Κατεβήκαμε με γέλια και τα όργανα στον ώμο
Έλα κάντε μας λιγάκι συντροφιά
...κουραστήκαμε απ' το δρόμο

Είχε κρύο από του Δία τη μεριά
Κι η Σελήνη ερημιά καθόλου κόσμο
ʼντε ανάψτε μας μια όμορφη φωτιά
...κουραστήκαμε απ' το δρόμο

Τέτοια νύχτα μαγεμένη και γλυκιά
Μας θυμίζει ένα φθινόπωρο στον Κρόνο
ʼντε ας παίξουμε μια τελευταία πενιά
Όπου να 'ναι ξαναβγαίνουμε στο δρόμο
Στίχοι, Μουσική: Γιάννης Αγγελάκας

Εικόνα: Warren Ellis

Παιδιά των Βρικολάκων

Αν η νουδού πέρασε ένα μήνα νεκρικής ακινησίας, ίσως θα έπρεπε, διαβάζοντας την ιστορία της ανάποδα, να υποψιαστούμε επιτέλους, ότι δεν έζησε ποτέ.

Σήμερα, το κόμμα αυτό έχει το ένα τρίτο των βουλευτών που όμως στη βουλή είναι ανύπαρκτοι. Έχει με κρατικά λεφτά φτιάξει αμέτρητα κέντρα, γραφεία, ιδρύματα, έντυπα τα οποία είναι επί ένα μήνα επίσης ανύπαρκτα. Συσπείρωσε στις εκλογές το ένα τρίτο της Ελληνικής κοινωνίας το οποίο σήμερα μοιάζει να μην υπήρξε ποτέ. Τα δελτία των ειδήσεων ψάχνοντας κάτι να διασώσουν την θλιβερή ύπαρξη της, αντί για συνεδριάσεις επιτροπών και οργάνων, μας μιλάνε για κάποιες υποτιθέμενες συνεννοήσεις κάποιων στελεχών και για κάποιους επίδοξους αρχηγούς που μονομαχούν εκτός νόμου.

Η νουδού όχι μόνο δε μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι κίνημα, αλλά με το ζόρι μπορεί να πείσει ότι έχει ένα ίχνος Ζώης σαν μηχανισμός. Τότε όμως τι είναι αυτό που κρατάει τόσα χρόνια κυρίαρχο ένα τέτοιο σάπιο κορμί; Μα προφανώς το κεφάλαιο, που για το αμοιβαίο όφελος αφήνει τη νουδού να μπήγει τους κυνόδοντες στο λαιμό του. Αλλά δε φταίνε μόνο οι ισχυροί, αυτή η νεκρή ύπαρξη οφείλεται και στους ανθρώπους που επιτρέπουν σε κάτι τόσο νεκρό να υπάρξει. Είναι το ίδιο νεκρό κομμάτι που κουβαλούν μέσα τους και τους ψιθυρίζει με απόκοσμη φωνή το μίσος για την ίδια την κοινωνία, και για ότι ζωντανό υπάρχει ακόμα μέσα της.

Με την αδιαφορία των ανθρώπων για την υποτιθέμενη ανοιχτή εκλογή του επόμενου παιδιού των βρικολάκων η άδεια κάλπη στο τέλος της μέρας θα ανοίξει σαν ένα φέρετρο που τους καλωσορίζει επιτέλους σε έναν λυτρωτικό πολιτικό θάνατο.

σταζζζζζζζζζζζζζζζζζ

Το ότι μας μαθαίνουν να λέμε σωστά τα στέιτζ, σημαίνει προφανώς ότι θα τα ακούμε για πολύ καιρό ακόμα. Ίσως μάλιστα το μόνο λάθος με τα σταζζζζζ, κατά το πασόκ να βρίσκεται στη πως τα προφέρουμε. Ομως ανεξάρτητα απο τη προφορά, αυτό που ακούγεται είναι το ίδιο πράγμα, "εξευτελιστική εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο", και η πολιτική εκμετάλευση του θέματος κάθεται κι αυτή πάνω στη πλάτη αυτών των ανθρώπων.

για κατέβασμα ακαδημαϊκών βιβλίων

1. Ανοίγουμε ένα λογαριασμό Gmail. Μετά, 2. γραφόμαστε στο http://gigapedia.com και τέλος 3. γραφόμαστε και στο http://ifile.it . Αφού γραφτούμε μπαίνουμε στο gigapedia, αλλά δε κάνουμε ποτέ αναζήτηση με τη μπάρα αναζήτησης που βγαίνει στη μέση της οθόνης αλλά με την μπάρα που βγαίνει στη πάνω δεξιά γωνία. Η επιλογή αναζήτησης είναι αυτόματα στο google, που πρέπει να το αλλάξουμε με την επιλογή gigapedia. Κάνοντας κλικ στο βιβλίο που μας ενδιαφέρει μας μεταφέρει αυτόματα σ’ αυτό αλλά στη καρτέλα "σχόλια". κάνουμε κλικ στη καρτέλα "σύνδεσμοι" και μας δίνει μια λίστα συνδέσμων στους οποίους υπάρχει το κείμενο. Συνήθως είναι σε μορφή pdf ή http, μέσα σε αρχείο rar. Το οποίο τις λίγες φορές που είναι κλειδωμένο δίνει ήδη τον κωδικό από τη σελίδα συνδέσμων. Κάνουμε κλικ στο σύνδεσμο ifile.it αν υπάρχει και αυτό ανοίγει μέσω της σελίδας xinio.info. Στο http://ifile.it/dl αν έχουμε ήδη εγγραφεί κάνουμε κλικ πάνω πάνω στη σελίδα request download ticket και μετά στο download που το αντικαθιστά. Εδώ όσο πιο συχνά το χρησιμοποιούμε τόσο περισσότερα εκνευριστικά κλικ ζητάει.

Άλλες επιλογές για βιβλία είναι το emule, και για torrents το bit che. Υπάρχουν σελίδες με χιλιάδες βιβλία χωρίς copyright όπως το http://www.gutenberg.org και το http://www.ibiblio.org και υπάρχουν και άλλα που δεν βάζουν τέτοια όρια όπως το http://ebooksshares.org. και το http://www.scribd.com/ . Οάσεις βιβλιών αποτελούν και τα http://www.marx2mao.com/ , http://www.marxists.org/ , http://librivox.org/ και πολλά ακόμα που αυτή τη στιγμή δε μπορώ να θυμηθώ. Στο http://elbitz.net γράφτηκα αλλά δεν έχει κάτι αξιόλογο και δε το προτείνω, ενώ για το http://www.bitme.org/ δε γνωρίζω τίποτα γιατί ακόμα δεν έχω βρει πρόσκληση εγγραφής.

Τέλος, για όσους επιμένουν σε τυπωμένα βιβλία μέσα στη σκόνη και αλλόκοτα κουρασμένα βλέμματα σε αναγνωστήρια, το http://zephyr.lib.uoc.gr/ είναι μια πολύ ωραία μηχανή αναζήτησης όλων των βιβλιοθηκών της χώρας σε ένα κλικ. Περιμένω προτάσεις κι απο σας κωλόφυτα.

Τι συγνώμη ρε;

για όλα τα αντίδοτα του Φώτη

Με μια επικοινωνιακή μεταβολή απελευθέρωσαν τους συλληφθέντες της "επικίνδυνης" παρουσίασης βιβλίου, απελευθέρωσαν τους συλληφθέντες της Νίκαιας που κρατούνταν παράνομα, υποσχέθηκαν κατάργηση του ιδιώνυμου της κουκούλας, άλλαξαν την ηγεσία της αστυνομίας και ζήτησαν συγνώμη για τη ταλαιπωρία Και η μέρα ακόμα δεν έχει τελειώσει.

Το πασοκικό θέατρο ξέρει να δίνει μελοδραματικές παραστάσεις για όλη την οικογένεια. Ο κακός του έργου είναι η νουδού που τους παρέδωσε καμένη γη και καμένα μυαλά μπάτσων. Η συνέχεια θα είναι η τελετουργική επανάληψη της ίδιας παράστασης με ακόμα μεγαλύτερη άνεση.

Έτσι, η χούντα του Χρυσοχοϋδη δε ζήτησε καμία συγνώμη από το κόσμο που ταλαιπώρησε τόσες μέρες αλλά μόνο από τους επωνύμους του Συνασπισμού. Δε ζήτησε συγνώμη για όσα ακραία καταγγέλλονται όλες αυτές τις μέρες. Δε ζήτησε συγνώμη από τον Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ, που το σκότωσαν με γυμνά χέρια οι φασίστες της ασφάλειας. Που συγκάλυψαν το φόνο που ήρθε μετά από μια σύλληψη λάθος ατόμου.

Στους λάθος νεκρούς να ζητήσεις συγνώμη ρε. Με τη παραίτησή σου και πηγαίνοντας σιωπηρά να κλειστείς στο σπίτι σου και να μη ξανακούσουμε από σένα. Σα τους νεκρούς που είναι οι μόνοι αρμόδιοι πια για τη σωτηρία σου.

(Ξέρω ξέρω, το έγκλημα έγινε όταν αυτός έλλειπε. Μα έγινε από αυτούς που τους είχε εκπαιδεύσει καλά στον φόνο -δεν είναι άλλωστε το μόνο τους φονικό. Και είναι αυτός που τώρα θαύει συνεχώς το θέμα και τις ευθύνες, αφήνοντας το πτώμα άταφο στο βωμό της δημοκρατίας).



Εκατοντάδες κόσμος σήμερα ήταν παρόν στο κέντρο της πόλης, από το συλλαλητήριο το πρωί και τον κόσμο έξω απο τα κρατητήρια μέχρι την απογευματινή πορεία και τη λήξη της κατάληψης της πρυτανείας το βράδυ. Ήταν μια καλή γεύση του επερχόμενου Δεκέμβρη. Ίσως αυτός που πουλάει τη προστασία στο πολίτη, να φοβήθηκε σήμερα και γι' αυτό άρχισε τους θεατρινισμούς. Όμως ούτε η υποκρισία, ούτε τίποτα άλλο μπορεί να σώσει αυτόν και τους ομοίους του απ' τους αμέτρητους Δεκέμβριδες που θα χτυπούν σαν κύματα.

Ανέκφραστοι Απατεώνες

Λένε ότι η παρουσιάστρια των ειδήσεων του μεγαλύτερου επικοινωνιακού συγκροτήματος ήταν τόσο αφόρητα άσχημη που η εταιρία συνεδρίασε και αποφάσισε ότι όντος προκαλούσε σε όλους αηδία και γι’ αυτό θα την πλήρωναν να πάει και να το φτιάξει τη περίοδο των διακοπών. Και πραγματικά, μετά τις διακοπές οι ειδήσεις του καναλιού απέκτησαν ένα νέο πρόσωπο.

Η αλήθεια όμως ήταν άλλη. Δεν ήταν η εφιαλτική ασχήμια της αυτή που πραγματικά ενοχλούσε, και δεν ήταν αυτή που τελικά άλλαξε για να διασωθεί το συγκρότημα. Αυτό που είχε πάψει να είναι ανθρώπινο πάνω της ήταν οι εκφράσεις αυτού του προσώπου. Οτιδήποτε δεν ήταν υπέρ των ισχυρών το αντιμετώπιζε με εκφράσεις εμετικής αηδίας, τους εκπροσώπους των αδυνάτων τους κοιτούσε με απίστευτο σνομπισμό και απέχθεια, όταν συνέβαινε κάτι κακό δε μπορούσε να κρύψει τις χαιρέκακες εκφράσεις κλπ. Το πραγματικό πρόσωπο του συγκροτήματος ήταν πλήρως εκτεθειμένο στο πρόσωπο της.

Αυτό που κάναν λοιπόν ήταν, τραβώντας της χειρουργικά το πρόσωπο να αφαιρέσουν από πάνω του κάθε έκφραση. Τώρα πια ανίκανη να εκφράσει το μίσος, την αηδία, την απέχθεια για το συνάνθρωπο, φαίνεται σχεδόν ανθρώπινη. Όμως η στάση της, και η στάση των ισχυρών που εκπροσωπεί δεν έχει αλλάξει. Ο κόσμος παρακολουθεί και το νοιώθει ότι και με τις πολιτικές αλλαγές που έγιναν είχαμε μπει σε μια εποχή πρωτόγνωρης υποκρισίας. Κολλάνε λοιπόν το βλέμμα τους κάθε βράδυ, στα παγωμένα πρόσωπα τους και περιμένουν να εμφανιστούν ξανά οι ρωγμές και οι πραγματικές τους εκφράσεις που θα κάνουν τα προσωπεία της εξουσίας να καταρρεύσουν.

περιμένοντας τις βιτρίνες του δεκεμβρίου

Αν θέλετε να κάνετε κάτι, αν θέλετε να υλοποιηθούν τα όνειρά για έναν διαφορετικό κόσμο, τότε δράστε σύντροφοι αυτή τη στιγμή. Ξέρω ότι τώρα ξεκουραζόμαστε για να τα σπάσουμε το Δεκέμβρη περιμένοντας τα ανήλικα να μπουν μπροστά. Και αν δε μπουν θα μας φταίει προφανώς η συνείδηση των μαζών. Τόσο μαλάκες είμαστε.

Μα η πρωτοπορία (η επαναστατική φυσικά) δε χρειάζεται μαζικότητα για να στραφεί στη δράση. Αυτά που θα κάνεις θα καθορίσουν στη συνέχεια το πόσοι θα βρίσκονται δίπλα σου όταν κάποια στιγμή χρειαστεί να κοιτάξεις, αλλά και το ποιοι θα βρεθούν απέναντί σου (και φρόντισε αυτοί απέναντι να είναι πολλοί αλλιώς τα κάνεις όλα λάθος). Αντίθετα αυτό που από το Δεκέμβρη και μετά κάνουμε είναι να κοιτάμε συνεχώς πίσω μας να δούμε αν έχουμε αρκετό κόσμο μαζί μας. Ο Σάββας Μιχαήλ παρατηρούσε ότι το ίδιο κάνει και αυτός που θα δούμε πίσω μας, και μετά αυτός πιο πίσω... και ο τελευταίος βλέποντας ότι δεν τον ακολουθεί κανένας, γυρίζει και φεύγει, και σύντομα το έχουμε διαλύσει. Αυτή η στάση δε πρόκειται να φέρει ποτέ αποτελέσματα.

Αυτή τη στιγμή είναι υπαρκτά παντού μέτωπα και δυνατότητες για αμέτρητα κινήματα. Μια κατάληψη στα ναυπηγία Σκαραμαγκά και ένα ταυτόχρονο αίτημα να περάσουν στα χέρια του λαού (και όχι του κράτους) θα ήταν μια ανεπανάληπτη επιτυχία του αναρχοσυνδικαλίσμού. Το ίδιο και με το μέτωπο του λιμανιού του Πειραιά. Άλλη πρόταση που φωνάζει από μόνη της θα ήταν να υπάρξει ακτιβισμός στα κολέγια, αν θέλετε σύντροφοι των πανεπιστήμιων, θα μπορούσε να υπάρξει (και αυτό είναι το στοιχειώδες) ακαδημαϊκός ακτιβισμός. Να μπούμε σε αυτούς τους χώρους σαν επιστήμονες και να δείξουμε τη γύμνια τους. Αλλά αντί για όλα αυτά εμείς περιμένουμε το Δεκέμβρη πίνοντας μπύρες. Αυτές οι προσπάθειες θα ήθελαν συνεχή και κοπιαστική προσπάθεια προπαγάνδισης και δράσης.

Η πρότασή μας: Βγείτε στο μπαλκόνι και φωνάξτε στη παρέα των επαναστατημένων εργατών που περνάει αυτή τη στιγμή από κάτω ότι κατεβαίνετε αμέσως. Ενωθείτε μαζί τους και ακολουθήστε τους στο σωματείο, και από εκεί αναχωρήστε ενωμένοι γι' αμέτρητες ουτοπίες.

Ολοκληρωτισμός Ολοφάνερος (όλα για τον Χρυσοχοΐδη)

Μετά από τις πρώτες δηλώσεις και ενέργειες του υπουργού "προστασίας του πολίτη" μιλήσαμε για συνώνυμα της δεξιάς. Οσο περνούν οι μέρες, ο Χρυσοχοΐδης διεκδικεί ακόμα μεγαλύτερες διακρίσεις αφού άνθρωποι που έχουν ζήσει σε δύσκολες εποχές μιλούν καθημερινά για καταστάσεις χειρότερες απο τη χούντα.

Σε μια κυβέρνηση που κλείνει υποκριτικά το μάτι σε όλες τις πλευρές, ο Χρυσοχοΐδης ανέλαβε απο τη πρώτη μέρα τον ρόλο του ράμπο που δε θα κάνει συμβιβασμούς "και καλά" με κανέναν. Οι εντολές που έλαβε ήταν πρώτον σύνορα φυλακές και δεύτερον κατοχή του "κράτους των Εξαρχείων". Με ρητρορική χρισαυγίτη μιλάει επι 18 μέρες για το δήθεν "άβατο" των εξαρχείων, τις συμμορίες τους και το καθεστός διαρκούς παραβίασης ολόκληρου του ποινικού κώδικα, για τη χώρα που έγινε ξέφραγο αμπέλι, για το ότι κατα τ' άλλα έχει φίλους αναρχικούς (το ίδιο λέει και ο Καρατζαφέρης).

Μέσα σε λίγες μέρες μετέτρεψε τα Εξάρχεια από ένα στέκι σε ένα κατεχόμενο κράτος σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, που η ασφάλεια καθημερινά ταλαιπωρεί, προκαλεί και εξευτελίζει αθώους στους δρόμους. Μπουκάρει χωρίς άδεια στα σπίτια. Μπουζουριάζει και ανακρίνει με χουντικό τρόπο. Τα ΜΑΤ συνεχώς επιτίθενται σε κινητοποιήσεις και πορείες χρησιμοποιώντας βία και χημική καταστολή. Εφάρμοσε πρώτος τον φασιστικό νόμο του ιδιώνυμου της κουκούλας που είχε περάσει ο Δένδιας. Μπλοκάρει την είσοδο στη χώρα μελών οργανώσεων για τους πρόσφυγες, προσπαθεί να δημιουργήσει κλίμα τρομουστερίας ανασταίνονται πεθαμένες ένοπλες οργανώσεις και κάνει γενικότερα ότι μπορεί όχι μόνο για να δικαιώσει το χαρακτηρισμό του φασίστα αλλά για να φτιάξει ένα κράτος φυλακή.

ξαναβάφοντας τη Φυσική Ιστορία

Ο ιδιοκτήτης του ζωολογικού κήπου Marah, Mohammed Barghouti, ήξερε ότι τα παιδιά δεν είχαν δει ποτέ πραγματική ζέμπρα. Είχε βέβαια κάποτε ζέμπρες αλλά πέθαναν από πείνα στη διάρκεια του ατέλειωτου αποκλεισμού της Γάζας. Στον ζωολογικό του συντηρεί πια μόνο μια γερασμένη τίγρη και μια ποικιλία πουλιών, λαγών και γάτων.

Το να έχει ζέμπρες ήταν πολύ ακριβό, και δύσκολο αφού η μόνη λύση είναι να έρθουν παρανόμως από την Αίγυπτο με κόστος πάνω από 50 χιλιάδες ευρώ. Έτσι προσπάθησε να βάψει γαϊδούρια. Στην αρχή το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό αλλά με τις κατάλληλες βαφές μαλλιών και με έναν ειδικό τώρα μπορεί να προσφέρει στους μικρούς επισκέπτες βόλτες με ζέμπρες που δε ξεβάφουν. Ο Peter Beaumont μιλάει για πλαστά όνειρα στη λωρίδα της Γάζας. Μπορούμε ακόμα να σαχλαμαρίσουμε μιλώντας για πλαστές ελπίδες, για πλαστή μνήμη ή για το ποια είναι πλέον τα πραγματικά γαϊδουριά. Εγώ πάλι θα ήθελα να υπερασπιστώ το πόσο πραγματικές είναι αυτές οι ζέμπρες. Το παραπάνω υλικό είναι σίγουρα τέλειο για τους αναστοχασμούς της πολιτιστικής βιομηχανίας. Και οι φρεσκοβαμμένες ζέμπρες είναι σίγουρες πιο πειστικές από αυτές στη ντίζνειλαντ... με μέτρο πάντα την ευτυχία των παιδιών.

YΓ: Στον αντίποδα θα βρούμε μια άλλη ιστορία της λωρίδας της Γάζας. Ο γνωστός ακτιβιστής Banksy είχε σκαρφαλώσει σε κάποιο σημείο του τείχους αποκλεισμού της Γάζας που τότε κατασκεύαζε το Ισραήλ. Είχε αρχίσει να ζωγραφίζει ψηλούς φοίνικες και ζώα πάνω στο τείχος όταν τον πλησίασε ένας ηλικιωμένος Παλαιστίνιος και του ζήτησε να φύγει. Ο Banksy διαμαρτυρήθηκε ότι προσπαθούσε να κάνει το τείχος πιο όμορφο και πιο υποφερτό για να εισπράξει την απάντηση "δε το θέλουμε όμορφο, θέλουμε να φαίνεται αυτό ακριβώς που είναι".

διαψευσιοκρατεία

Πριν από λίγο ανέβηκα τη Θεμιστοκλέους μέχρι την Κωλέττη, μετά βγήκα στη Μεσολογγίου και από εκεί στη Ναβαρίνου Προς μεγάλη μου έκπληξη, όχι μόνο διέσχισα το άβατο και ήμουν ακόμα ζωντανός, αλλά ούτε καν αιμοραγούσα. Τώρα που το σκέφτομαι μάλιστα, δεν είδα ούτε έναν κουκουλοφόρο! Και μιας και εγώ είμαι ένας διαψευσιοκράτης που ζει στο αιώνιο παρόν του, είμαι απόλυτα βέβαιος ότι η κατάσταση στα Εξάρχεια άλλαξε για τα καλά και δεν υπάρχει πια άβατο. Στα δελτία σήμερα δε θα ακούσουμε για κανιβαλισμούς βρεφών, ούτε και για βιασμούς παρθένων. Τώρα νιώθω πολίτης που προστατεύεται.

Άκουσα από κάποιους για πολίτες που τους ξάπλωσαν στο δρόμο, που τους έβρισαν κάποιοι ένστολοι μαζί με κάποιους χρισαυγίτες. Κάτι πήρε το αυτί μου για προκλήσεις, για εισβολές σε σπίτια και αναίτιες συλλήψεις με ακραίες ανακριτικές μεθόδους. Έφτασα ν' ακούσω ακόμα και για έναν άνθρωπο που τον σκότωσαν οι μπάτσοι στη Κωνσταντινούπολη επειδή διαδήλωνε. Άνοιξα την τηλεόραση και δεν είδα τίποτα απ' όλα αυτά. Αμάν με αυτές τις φήμες και με αυτά τα μπλόγκς που λένε ότι θέλουν. Αλλά δε πρόκειται να μας παρασύρουν. Το σύνολο της χώρας ψάχνει την ελπίδα σε μια νέα κυβέρνηση μιας εντυπωσιακής εκλογικής νίκης. Τα νέα μας αφεντικά θα έχουν όση πίστωση χρόνου χρειαστεί και τίποτα δε πρόκειται να αλλάξει αυτό το κλίμα. Τίποτα δε πρόκειται να διαψεύσει το ψέμα τους. Γιατί όπως η φύση της εξουσίας τους είναι ο φασισμός, έτσι και η φύση των ιθαγενών του Τζορτζ του 3ου είναι η άρνηση της πραγματικότητας για να ζήσουν σ' αυτό το ψέμα που τους είναι πλέον δεύτερη φύση. Μια πραγματικότητα που χωρίς να την επικυρώνει τίποτα, αγνοεί επιδεικτικά τις διαψεύσεις της. Φασισμός.

Orwell as a handbook

Congratulations to president Obama for the Nobel Peace Prize. We are sure that he deserves it. The first principle of our party is accomplished:"War is Peace". Now its time to focus on the other two principles: "Freedom is Slavery" and "Ignorance is Strength".

Winston Smith, Ministry of Truth.

μια "γλυκιά" καλημέρα απο τους ΦΑΣΙΣΤΕΣ

Η νέα κυβέρνηση των Ελλήνων πρόλαβε να δηλώσει σοσιαλιστική και αντεξουσιαστική. Η χθεσινή επίδειξη φασιστικής αγριότητας στα Εξάρχεια είναι ένα πρώτο δείγμα γραφής του ποιοι πραγματικά είναι. Ακούστε τη μαρτυρία και κρίνετε μόνοι σας στο κόκκινο.

ανεπίκαιρο υστερόγραφο:

Ο Alan Moore απομακρύνθηκε από τις κινηματογραφικές μεταφορές του έργου του όταν είδε το V for Vendetta (ο καθένας μπορεί πλέον να μεταφέρει ελεύθερα στο κινηματογράφο τα έργα του αρκεί να μην αναφέρει το όνομά του). Αυτό που τον έκανε τόσο έξαλλο είναι ο τρόπος που παρουσίασαν οι αδερφοί Γουατσόφσκι την εξουσία. Το βιβλίο διαφέρει από τη ταινία στο ότι στην ιστορία του Moore η διεφθαρμένη φασιστική εξουσία παρουσιάζει ένα πολύ συμπαθητικό πρόσωπο. Ο στόχος βέβαια των Γουατσόφσκι ήταν τότε να γίνουν οι συνειρμοί με τον Μπους και όχι με την εξουσία εν γένει. Αντιθέτως, ο κατ' επάγγελμα μάγος Alan, γνωρίζει καλά την τέχνη της εξαπάτησης και δε μπορεί παρά να είναι βαθιά αντιεξουσιαστής.

πέρα απο σκυλιά και χωματερές

"Δεν έχω ξανααιστανθεί την αναγκαιότητα να μι-

λήσω για τη δουλειά μου και ελπίζω να μην

ξανασυμβεί, αλλά τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια

γι' αυτές τις ιστορίες. Εκεί μέσα είναι αποτυπω-

μένο ένα μεγάλο κομμάτι του νεώτερου εαυτού

και του κόσμου μου. Άνθρωποι που γνώρισα,

μέρη που βρέθηκα, ιστορίες που περισσότερο

τις είδα, τις άκουσα ή έστω τις αφουγκράστηκα,

παρά τις φαντάστηκα.

Το πανταχού παρόν δύσμορφο τέρας της

διαχρονικά αξιόσπαστης Αθήνας, η φυτευτή

στα Πατήσια, η παλιά Ομόνοια, η Αχαρνών, οι

θλιβερές αλάνες-χωματερές στα Λιόσια και στο

Περιστέρι. Οι χημείες, τα rave τα μπάχαλα στο

κέντρο, οι μπάτσοι και οι μπράβοι, τα ανύπαρ-

κτα λεφτά, η μισθωτή σκλαβιά, η αφόρητη

πλήξη, η αφόρητη πλήξη κι η αφόρητη πλήξη.

Οι νέοι ενάντια στην πόλη, καλωσήρθατε στα

νότια Βαλκάνια.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη μετά τον φόνο

του Γρηγορόπουλου μου υπενθύμισε γιατί και

για ποιους λόγους έφτιαξα αυτές τις ιστορίες. Είναι η

προσωπική μου αφήγηση, πως σιχάθηκα την

τριτοκοσμική μας μπανανία, τους Ελληναράδες

και τον θανατηφόρα βαρετό μικρο κοσμό τους.

Είναι το μίσος, η οργή και η θλίψη μου της

προηγούμενης δεκαετίας. Δεν άλλαξαν

και πολλά απο τότε.

Ελπίζω να ξαναβρεθούμε σύντομα στους

δρόμους, πάλι τόσο ετερόκλητοι και χαοτικά

αυτόνομοι, και αυτή τη φορά να τα σπάσουμε

όλα, ακόμα και τα δικά μας.

Ούτε θεούς, ούτε αφέντες

Λέανδρος

12.1.2009

[εισαγωγή στο βιβλίο: Λέανδρος, Με Μεγάλωσαν Σκυλιά, σ.7 εκδ. Babelart: Αθήνα 2009]